Hij voelde zich niet op zijn gemak, hoe voelde zich helemaal niet op zijn gemak. Riku had altijd al een hekel aan duisternis gehad. Je zou kunnen zeggen dat hij bang was in het donker, maar dat was iets dat hij nooit zou toegeven. Mensen mochten hem zoveel martelen als ze wilde, er waren gewoon bepaalde dingen die anderen niet hoefden te weten. Er waren twee hele stomme dingen waar hij bang voor was: duisternis en water. Met een normaal waterstraaltje zou je hel heus niet kunnen klein krijgen. Nee, gooide hem in een diepe waterpoel en de kans was groot dat hij gewoon verdronk. De adviseur had nooit leren zwemmen, misschien was het iets dat hij aan het lijstje van dingen die hij nog moest leren kon toevoegen. Maar goed, terug naar die duisternis. Als hij een korte tijd in volledige duisternis gehuld was – niet meer dan een uur- maakte het opzich niet zoveel uit. Als het langer duurde, zou hij zijn concentratie wel eens kunnen gaan verliezen en als hij meer dan een dag in totale duisternis zou moeten doorbrengen, zou hij mentaal gek worden en overal dingen zien die er niet waren.

Riku’s haren hadden hun oorspronkelijke witte kleur al teruggekregen, maar hij had het nog niet over zijn hart kunnen krijgen om het masker ook van zijn gezicht te halen. Hij was er nog niet klaar voor. Hij was er zeker van dat mensen hem gingen aanstaren door het litteken dat over zijn gezicht liep, over zijn missende oog nog maar gezwegen. Als mensen dat zouden weten, zouden ze waarschijnlijk met een grote boog om hem heen lopen. De neiging om een stap achteruit te zetten toen de vrouwe van het Duister naar hem toe liep was groot, maar hij wist zich in te houden. Zijn rode oog hield haar wel strak in de gaten toen ze twee stappen vooruit zette en begon te praten. “Some sheeps just don’t want to listen. Ik heb veel geleerd, maar nooit willen luisteren.” Hij grijnsde lichtjes terwijl hij zijn handen in de zakken van zijn spijkerbroek stak. “Hebt u echt geen idee wie ik ben? Dan is mijn reputatie toch niet zo ver gereikt als ik dacht.” Ondeugende ondertoon. Heel zijn houding verraadde gewoon dat hij zich op dit moment als een irritante puber aan het gedragen was. “Riku, adviseur van de heer van de lucht. Om toch maar op uw vraag te antwoorden.” Het leek hem best om gewoon te antwoorden. Als ze het nu nog donkerder zou maken, zou de kans groot zijn dat hij na een tijd gewoon in elkaar zou zakken. Riku associeerde het donker alleen nog maar met de martelingen en als hij zich te lang in het donker bevond, zou hij hoogstwaarschijnlijk beginnen te hallucineren.