Vanuit de verhalen had het allemaal zo groots en superieur geklonken, Starshine Academy. Dé school voor kinderen met magische aanleg. Het middelpunt van alles, waar elke magiesoort welkom was. Combinaties tussen de magiesoorten werden hier zeker aangespoord en de hoeveelheid aan mogelijkheden stonden open. En daar aan de top, in die hoge toren, daar was de plek waar het er voor háár voornamelijk aan toe zou gaan. De plek waar ze overzicht had over het terrein en waar ze ook zou moeten gaan bewijzen dat ze dit kon. Ze mocht hier niet gaan falen, ze was nu een voorbeeld. Een voorbeeld voor jong en oud, waarbij ze voorál bij de studenten moest gaan stralen. Die moesten hun magie gaan vorderen en haar een beetje als evenbeeld aan gaan nemen. “Kijk kinders, als jullie hard trainen kunnen jullie ook zo worden! Werk hard!” Of nouja, zo hadden de andere opvolgers het gezegd. Of het ook echt zo in zijn werk ging viel nog maar af te vragen, maar ergens klonk het wel logisch, niet? Dus ja, ze zou dat voorbeeld gaan worden!

De shuttle stoof weer weg, waardoor zij alleen achter was gebleven. Alleen met haar bagage, die met sierlijke bogen en harde worpen uit de klep was gesmeten. Ze had met een frons op haar gezicht nog niet eens het stof en vuil van de zware koffers kunnen kloppen, of de bestuurder was alweer opgestegen. Vriendelijkheid was dus niet één van zijn sterkere kanten. Oké dan. Nouja, ze zou het zelf allemaal wel redden. Ze droeg een titel, representeerde een planeet en was dé vrouwe van het vuur! Een paar koffertjes meedragen zou ze heus wel redden, toch? Het waren er maar vier, hoe moeilijk kon het zijn? Gevuld met goede moed klemde ze twee koffers onder haar armen, nam ze de andere twee voorzichtig in haar handen en begon ze aan haar tocht naar het grote, ergens toch wel intimiderende gebouw. Daar kwam mevrouw goede voorbeeld!
Mevrouw goede voorbeeld kreeg het onderweg toch wel te weten dat haar eerste avontuur iets zwaarder viel dan ze in eerste instantie had ingeschat. Haar armen werden sneller slap en trillerig dan ze verwacht had. En niet veel later begonnen haar benen ook wat te protesteren. Lichamelijke inspanning was zwaar. Maar kom op zeg, het was maar een beetje spierpijn dat ze eraan over zou houden! Dat zou vanzelf wel weer wegtrekken! Dus Niamh bleef trots doorstappen, ook al had ze zelf niet door hoe totaal niet legendarisch ze er in haar huidige pose uitzag. Zelfs toen ze bij het trappenhuis van de toren aan was gekomen liet ze geen moment van twijfel over haar gezicht kruipen. Of tenminste, niet voor de eerste tien treden. Daarna stond het zweet haar al op het voorhoofd en begonnen haar benen alleen maar meer te jammeren. Bedenkelijk had ze even terug gekeken naar beneden, zich afvragend of ze toch niet beter twee van haar koffers daar kon laten liggen zodat de trip wat minder zwaar was. Die twee koffers kon ze dan na haar eerste tocht omhoog wel weer halen. Maar nee! Ze moest doorgaan! Dit was een test die ze moest doorstaan! Als ze dit niet haalde, dan was ze ook niet klaar voor het opvolgerschap en kon ze net zo goed meteen weer vertrekken! Nee, ze zou deze uitdaging aangaan. Ze kon dit, dat moest!

En ze had de test doorstaan hoor. Ze kwam pas anderhalf uur later aan bij haar nieuwe vertrek, maar het was haar gelukt! Bezweet en hijgend stond ze voor de gesloten deur, handen op haar knieën gedrukt, lichtelijk voorover leunend. De voorste plukken van haar pony waren donker gekleurd door het natte zweet en haar benen trilde van de vermoeidheid. Tijdens haar eerste poging was één van haar koffers onder haar arm vandaan gegleden, waardoor ze in paniek was geraakt en haar grip op één van de andere ook was verloren. Twee koffers waren naar beneden gekinkeld met veel lawaai en geklapper. Maar ze had ze beide weer gehaald, met de andere twee koffers nog steeds in haar handen. Ze had ze niet als een handig persoon neergezet op de plek waar ze gebleven was, ze wilde het in zijn volledigheid halen en afronden, want ze had zo een gekke gedachtegang. Een nobele gedachte, ergens, maar zeker niet slim. Door die actie was ze voor de helft weer opnieuw begonnen, wat veel tijd in beslag had genomen. Maar ze had de test uitgezeten en het was haar gelukt, ze mocht trots op zichzelf zijn.
Nadat ze even een momentje had genomen om weer op adem te komen had Niamh zich weer recht gesteld. Met haar voeten schoof ze het kwartet aan koffers wat dichter bij elkaar, verder bij de deur vandaan. Haar ademhaling begon weer normaal te worden, maar haar hart bleef in een flink tempo kloppen. Nu ze zo voor de deur stond voelde ze de nervositeit weer terug groeien, maar de zenuwen waren niet bepaald negatief te noemen. Ze voelde zich eerder… wat opgewonden? Klonk dat enigszins logisch? Mja, logisch genoeg voor haar. Want achter de grote deur zat waarschijnlijk iemand op haar te wachten. Iemand die ze graag weer wilde zien. Met een licht, trillend handje bracht ze haar knokkels naar het hout, waar ze drie keer op klopte, waarna ze voorzichtig de deur op een kiertje opende. “Uhm… hi?” Nu zou het allemaal echt gaan beginnen.

Werk, werk... Zoveel werk... 'Neeeee!'
Daar gingen ze dan, gleden zo weg uit zijn armen en vielen statisch op de grond, klapten open en stortten de inhoud naar buiten. Hij dacht dat hij nog zo goed bezig was geweest, dat het zo wel prima zou gaan en dat hij bijna klaar was met alles, maar nee. Zwaartekracht moest zijn werk weer ruïneren, moest de helft van de mappen in zijn armen meenemen naar de grond, welke nu bezaaid lag met belangrijke papieren. Alles lag door elkaar terwijl hij het eerder nog zo mooi in mapjes had gedaan zodat alles niet in een hoopje op Lilith's bureau lag. Sinds Lilith weg was geweest, had hij haar werk heel eventjes overgenomen zodat niets zich zou gaan opstapelen. Maar wauw, het was zoveel meer dan verwacht. Dan had hij ook nog eens de moeite genomen om alles op orde te stellen voor de komst van de nieuwe Legendarische Magiër, maar nu was een deel van die moeite verloren... Meh.

Niro zuchtte melancholisch en borg de mappen die hij nog wel vast had op in een kast voordat hij de rest ging opruimen. Hij plofte neer op zijn achterwerk op de grond, zat in kleermakerszit bij de documenten op de grond en begon alles bij elkaar te zoeken. Hij had het eerder nog gedaan, dus hij wist waar alles wel hoorde, maar het zoekwerk en het sorteren was gewoon een lang proces.
Terwijl zijn handen bezig waren met de papieren gingen zijn gedachten even ergens anders heen. Het was vreemd hoe Lilith een paar dagen na zijn aankomst weer was vertrokken van de planeet, hij had haar niet eens echt kunnen adviseren over een bepaald aantal zaken. Jammer, hij had uitgekeken naar hun samenwerking maar er was toch niets van gekomen. Hij wist zo niet om welke redenen ze was opgestapt, maar dat maakte verder niet uit, dat waren zijn zaken niet.
Een positief punt: De nieuwe Legendarische Magiër kwam vandaag aan! Dat was de reden dat Niro zo bezig was met alles op orde stellen zodat alles wel netjes afgewerkt was en dat ze rustig aan de slag kon gaan. Eerder was er nog een schoonmaker geweest die Eldur had schoongemaakt, dus er lag nergens echt stof of rommel – die Niro zat had gemaakt, want wauw, een paar dagen tot de komst van de nieuwe LM de taken van Lilith overnemen? Pfoe.

Maar goed, alles was geregeld en hij kon de nieuwe Legendarische Magiër zo verwelkomen! Hij was opgewonden, want ze was geen onbekende en hij wilde ook graag met haar samenwerken. Niro kwam overeind met de geordende documenten in zijn armen en hoorde toen drie klopjes op de deur van Eldur. Oh, dat was haar waarschijnlijk! Zijn vurige ogen gingen naar de deur die langzaam open ging en op een kiertje bleef, alsof ze bang was om naar binnen te stappen. Niro glimlachte naar de Magiër en boog snel voor haar, zijn bovenlichaam naar voren gebogen en zijn hoofd omlaag.
’Welkom, Vrouwe van het Vuur, Niamh Oleastro!’ zei hij respectvol, want hij wilde niet gelijk een casual toon aanslaan tegen haar. ’Zoals u weet, ik ben Niro, uw adviseur! Het zal een plezier zijn om—Nee, niet alweer!’ Doordat hij zo in een gebogen houding stond, glipte er een map van boven zijn armen weg en viel op de grond, gevolgd door de andere mappen die door de plotselinge ruimte tussen zijn arm en de gevallen map ook meegingen. Niro schoot overeind, armen omhoog en keek teneergeslagen naar de mappen. ’Dit is al de tweede keer.’ sprak hij en verborg zijn blozende gezicht uit schaamte in zijn handen. Dit was niet de indruk die hij had willen maken.

Ondanks dat ze nu wat later aan was gekomen dan eigenlijk op de planning had gestaan (hoe zou dat nou komen?) had Niamh gewoon de verwachting gesteld dat haar nieuwe adviseur –en daarbij hopelijk nieuwe vriend- aanwezig zou zijn in de kamer van het vuur. Eigenlijk had ze er niet eens bij nagedacht dat ze wellicht een planning totaal over hoop had geschopt en dat de adviseur het wachten beu was geworden. Maar pas toen haar vingers vlak voor de deur hingen schoot het idee in haar omhoog. Terwijl ze de kloppende geluiden had gemaakt begonnen zich op die manier allerlei scenario’s door het hoofd te spelen. Mogelijkheden die niet eens zo ver gezocht waren. Het zou best logisch zijn als de adviseur de kamer had verlaten om ergens anders andere zaken af te handelen? Adviseurs waren nou eenmaal belangrijk, hun tijd mocht niet verspild worden, daar hing veel teveel vanaf! Het schuldgevoel kroop al over Niamh haar schouders heen terwijl ze een voorzichtige ‘hi’ had uitgebracht, twijfelend of er überhaupt wel iemand in de kamer aanwezig was. Twijfelachtig had de vrouwe van het vuur de deur verder open geduwd om zich door de deuropening heen te kunnen wurmen en de kamer in te kunnen turen. De kamer die ze naar haar behoren opnieuw in moest gaan richten vanaf vandaag, maar ook de kamer waar ze een hele opluchting tegenkwam.
Hij was er.

Vreugdevol en hoffelijk tegelijk werd ze begroet door haar nieuwe raadpleger, wat op Niamh zelf ook weer in vrolijkheid spiegelde. Haar twijfels verdwenen en een grote, tevreden glimlach kwam ervoor in de plaats. Maar ze moest haar best doen om haar volledige vrolijkheid niet in een brede, overdreven grijns te laten zien. Ze wilde het niet direct informeel maken tussen hen, hoe graag ze ook zou willen zodat ze vrij in haar gedrag tegenover hem kon zijn. Maar alles op zijn tijd. Het was niet alsof ze geen geduld had.
Maar de formaliteit werd gebroken door een klein onhandigheidje. En het kwam niet eens van haar kant! Niro bewees nog maar net na hun officiële ontmoeting dat hij net zo onhandig kon zijn als zij. Uit een gebaar van beleefdheid had hij een buiging gemaakt, waarbij hij de mappen aan documenten even vergat. En daar kwam hij met spijt en verdriet achter. En het gebeurde niet voor de eerste keer als ze zo zijn kreet moest geloven. Geschrokken schoot Niamh de kamer in en deed ze een poging om wat van de mappen op te kunnen vangen. Verspilde moeite, natuurlijk. Als ze wat van haar magie had gebruikt om sneller naar voren te schieten was het wel gelukt, maar helaas, met dat idee kwam ze pas achteraf toen alles al de grond had bereikt. “Oeps…” Een zwak glimlachje werd Niro zijn kant op gestuurd, waarna de magiër door haar hurken zakte om de boel op te rapen. Dat hoefde Niro natuurlijk niet alleen te doen. Vluchtig werden de mappen en vellen papier van de grond geschraapt, waarna Niamh weer overeind krabbelde, nog steeds een zwakke glimlach op haar gezicht getekend. “Ehm, gegroet, adviseur van het vuur. Het is fijn om hier te zijn.” Haar woorden rolde wat ongemakkelijk van de tong, alsof ze niet volledig achter de inhoud kon staan. De formaliteit tussen haar en de adviseur was iets waar ze niet helemaal in geloofde. Zeker nu leek dat al gebroken te zijn en konden ze dat eigenlijk wel achter zich laten. Ze wilde immers met Niro omgaan op een vriendschappelijke manier, niet zakelijk. Misschien werd het tijd om die zware, zakelijke houding maar te vergeten en het op haar manier aan te pakken. Zij was nu de heerseres van het vuur, niet? Zij mocht ook dingen bepalen.
“Misschien kunnen we beter opnieuw beginnen, zonder de houterige houding en de ongemakkelijke tonen. Ehum,” klaarde ze haar keel voordat ze verder met haar vlotte babbel ging. Haar moeilijke gezichtsuitdrukking veranderde ondertussen ook en leek wat meer op te warmen in gemeende vrolijkheid. “Hi Niro, het is fijn om je weer eens te zien. Ik hoop niet dat je teveel werk in je eentje gehad hebt terwijl ik de dingen op Razen aan het afhandelen was? En wat zit er in deze mappen? We kunnen het straks samen wel even goed gaan ordenen, met z’n tweeën gaat het vast een stuk sneller en makkelijker! Oh en heeft Lilith verder nog iets gezegd voor haar vertrek? Ik heb niet veel meer van d’r gehoord nadat ze haar besluit vast had gesteld. Oh en hoe is het met jou verder, natuurlijk! Hoe kan ik vergeten met dat te vragen, zo stom van me. En hoe is het verder hier op SSA? Ik heb zoveel dingen van iedereen gehoord!” Zoveel vragen, zoveel woorden. En ook nog eens zo snel gesproken! De adviseur mocht meteen gaan beginnen met zijn rol te vervullen door haar eerste golf aan vragen te beantwoorden.