Lillian kon vandaag met een gerust hart opstaan, geen stress voor haar deze morgen. Vandaag had ze namelijk geen lessen in de ochtend, dus om te stressen om ze te kunnen halen hoefde ze niet. Gelukkig ook maar, het deed haar humeur wel eens goed om zo af en toe rustig te kunnen opstaan in de morgen, haar rustig te verzorgen en aan te kleden, om een koele wandeling te maken door het gebied rondom de school lag. Om door de school zelf heen te slenteren had ze geen zin, kinderen zouden haar raar aankijken misschien – leraren zouden haar vast wel vragen of ze op het moment geen les had. Ze zou lessen verstoren en het zou gewoon saai zijn – want er zou niemand zijn die met haar kon praten. Iedereen in de school moest eigenlijk naar de lessen, of was eruit gestuurd en op weg naar de schoolhoofd – of waar ze dan ook naartoe moesten. Het meisje stapte met snelle passen de trappen omhoog, om uiteindelijk uit te komen bij de poorten van de school. De heerlijke buitenlucht prikkelde haar neusorgaan en zacht glimlachend kwam ze naar buiten. Het zonnetje voelde ze lichtjes op haar schijnen, maar veel effect had het niet op haar lichaamstemperatuur – die bleef immers altijd hetzelfde. Laag, maar constant. Dokters zouden denken dat ze ziek was – misschien zelfs bijna dood. Het was soms wel gênant, als ze helemaal in de stress raakten door haar temperatuur en zij het allemaal moest uitleggen. Hoe haar lichaam het had overleefd? Niemand wist het, zij wist het niet, de beste dokters op Razen wisten het niet en zelfs die op Cassia konden er niks uit halen. Soms is het leven gewoon raar, iedereen moest er maar mee leren leven – net zoals zij dat had moeten doen op het moment dat ze achter haar veranderingen kwam. Het meisje slaakte een diepe zucht toen ze zich bedacht wat ze wilde doen. Ze had een kort broekje aan en daarover een shirt, zonder patroon, en haar haren waren gekruld zoals ze, ze altijd krulde; subtiel en niet over de top. Het meisje besloot om een beetje te gaan rennen. Iets wat ze vaak deed op Cassia als ze haar hoofd wilde legen – tenslotte was het ook goed geweest voor haar conditie. Hier op Starshine Academy zou dat natuurlijk wat anders zijn, ze moest gewoon de juiste plek vinden om te kunnen rennen. Het donkere bos viel haar meteen op en de glimlach verdween als sneeuw voor de zon en nam plaats voor een serieuze blik. Zou ze dat wel echt doen? In haar korte tijd hier op school had ze te horen gekregen wat daar wel niet allemaal rondhing, vooral nu het zomer was waren er woeste vrouwelijke beesten die kinderen wel eens aanzagen als een vijand voor hun kinderen. Zachtjes slikte ze, maar ze kwam tot de conclusie dat ze die dieren vast wel aankon. Ze was zestien, had vuur en water magie om tegen ze te vechten – wat kon er mis gaan?
Haar helderblauwe ogen gleden nog even over het grasveld achter haar toen ze aan de rand van het bos stond. Het werd tijd dat ze maar even rustig ging rennen, niet op een te snel tempo natuurlijk. Daar had ze namelijk geen zin in. Ze stapte rustig het gebied in en begon te rennen. Dit was best een goede training om haar alert te houden, ze moest over dingen heen springen, bukken, dingen ontwijken, om niet te vallen en haar benen en lichaam nog intact te houden zonder sneetjes en verwondingen. Natuurlijk schraapte ze zo af en toe langs een tak, maar die maakte geen wonden in haar huid, enkel een wit streepje dat snel weg zou gaan. Een krakend geluid viel haar opeens op en ze bleef abrupt stil staan. Wat was dat? Of.. wie was dat? Haar ogen gleden over het gebied heen en opeens merkte ze een kleine beweging in de bomen op. Ze had het eigenlijk niet gemerkt als ze door was gerend, het meisje gekleed in zwart, maar de glinstering die de zon maakte bij het voorwerp dat ze vast hield had haar aandacht getrokken. Een paar stappen werden achteruit gezet, zodat ze het meisje beter kon zien. Het voorwerp in haar handen was een mes en ze fronste, die dingen waren toch verboden hier op de school? Maar ze besloot niet het snuggere meisje uit te hangen dat ze wel eens kon zijn, wie wist wat dit voor kind was. Ze zou haar zo kunnen aanvallen, hier midden in het bos. En of ze zich wel kon beschermen tegen een ander? Ze wist het niet. Wie wist waren de krachten van andere kinderen wel sterker en bovendien leek dit meisje niet zo veel jonger of ouder dan haar te zijn. Ze kon haar leeftijd er echter niet goed uithalen, hoe oud was ze? Hoe ervaren was ze in haar elementen? Welke elementen kon ze besturen? Allerlei vragen schoten door haar hoofd, maar ze wist niet eens of het meisje haar al had opgemerkt en zachtjes, zeker voorzichtig, schraapte ze haar keel om de aandacht te roepen, om vervolgens een begroeting uit te spreken. ”Hey” Probeerde ze zo relaxt mogelijk te zeggen, maar alles was aan haar te zien dat ze gespannen was om dit nieuwe meisje te leren kennen. Wie wist werd ze wel gewoon genegeerd, dan kon ze nog even iets snauwen over negeren en verder rennen. Geen ruzie of vriendschap, dat was misschien wel gewoon het beste. Haar ogen gleden weer over het gebied heen, even alert kijkend of er niets anders was dat haar aan het besluipen was. Je wist het namelijk maar nooit, vooral niet in een bos zoals dit bos. De zon probeerde met alle macht door het dak van bomen heen te komen, maar het leek steeds te mislukken om dit gebied te verlichten. Heette het daarom het ‘donkere bos’? Vast wel. Gespannen gleden haar ogen weer terug naar het meisje, hoe zou ze reageren op haar aanwezigheid?

Lillian Neverland