Alles had een andere geur, op buiten na. Daar was alles haast hetzelfde gebleven. Okami besloot eerst buiten het een en ander te gaan verkennen voordat hij alles binnen zou gaan verkennen.

Bij de ruiïnes vond hij het maar prachtig, allemaal oude brokstukken. Volgens verhalen van de school zelf zou het een ouder gedeelte van een schoolgebouw zijn, maar dan ingestort. Okami wist dat vele oude scholen een geheime gangenstelsel had. Hier wist hij er echter geen te vinden, maar of het aan hem lag wist hij nu nog niet zeker.

Buiten wist hij alles nu wel te vinden. Binnen was een uitdaging.
Het gesteente onder zijn poten voelde koud aan en zijn nagels kraste over de grond heen. Dat gekras op de vloer liet Okami kort schrikken, maar hij ging verder met staart tussen de benen en met zijn oren half hangend. Buiten had je deze geluiden niet.
Totaal duurde het een dag of drie voordat hij het gewend was, maar ook had hij vele voordelen en nadelen over het gesteente gevonden. Het kon vreselijk koud zijn, maar ook heerlijk warm tot kokend heet. Dat kokend hete gesteente moest hij al snel aan eten denken… Waar kon je heerlijk eten halen op dit tijdstip? Juist! De kantine. Natuurlijk was het allang pauze tijd geweest waardoor het allemaal even lastig was. Door uit te leggen dat hijzelf nieuw was ging het echter al snel vlot.

Hij at heerlijk van wat gerookt vlees terwijl de ene bel alweer ging. Het was leswisseling? Zou er nog iets anders komen dan al die geluiden? Hij vond het hier in de school maar niets. Met wat raziaans gevloek ging hij verder eten. Tot een punt dat hij omhoog moest kijken omdat er een schaduw over hem gevallen was. Een rilling ging over zijn vacht heen. “Who are…” Begon hij Raziaans, maar eenmaal dat hij zag dat het een schoolhoofd was… Tsja… Werd zijn houding even anders. “Goeiemiddag.. “ Schakelde hij heel nonchalant over alsof hij net niet even een woordje of twee raziaans gemompeld had.

Nukkig beende Savador met snelle passen en een ruisende mantel in zijn kielzog richting de eetzaal. Het was niet dat hij ooit een geldige reden had om zich tussen de menigte te wagen in de Grote Zaal. Als leraar zijnde had hij zijn vaste stekje gehad aan de lerarentafel die over de rijen banken bestemd voor de leerlingen uitkeek, maar sinds hij schoolhoofd was, was zijn minder opvallende plek naast de zetel van de vorige directrice verplaatst naar die in het midden. Hij was een duidelijke signatuur aan de tafel met de hoge stoel, een duister, geheimzinnig gedaante waar je als leerling tussen je medestudenten liever geen oogcontact mee maakte als je er rustig voor je ontbijt kwam. Anderzijds kreeg hij vaak hatelijke blikken tussen oogwimpers door toegeworpen als hij daar in al zijn gratie zat en nors zijn vlees aansneed, stiekem en snel - maar het was altijd voelbaar. Collega's die aan weerszijden van hem zaten keerden zich liever naar de leraar aan hun andere kant om maar geen woord met hem te hoeven wisselen - niet dat hij in zijn gereserveerde geslotenheid nu bepaald een persoon was om vrolijk een gesprek over koetjes en kalfjes mee te kunnen beginnen. Alleen Eres waagde het om met hem te spreken, op eenzelfde niveau als dat hij graag behandeld werd; en bij Medusa, was het ook niet één van de weinige reden waarom hij een voet zette in de Zaal, anders dan de maaltijden? Hij kon haar nooit lang vanuit zijn ooghoeken observeren, wetende dat het al gauw op zou vallen, het een gouden gelegenheid zou vormen voor menig leerling om hem een hak te zetten. Grimmige zure Savador die erwtjes van zijn vork liet rollen of hier en daar onopvallend iets morste, omdat hij verliefd was op de beeldschone muziekdocente. Perfect materiaal om een of andere walgelijke grap uit te voeren, zoals alleen in een misselijk tienerbrein gemanifesteerd kon worden. Bah.
Hij had totaal geen zin om zich op zijn rijk versierde stoel te zetelen en tussen de leerlingen te zitten, maar hij zwoor erop dat hij niet voor hen weg zou blijven en een kostbaar momentje met Eres mis te lopen. Zijn gezicht betrok echter finaal toen hij zich een weg baande tussen de leerlingentafels door en hij geen knap gedaante met kort blond haar tussen de andere leraren kon herkennen. Wat mistroostig zette hij zichzelf ertoe aan om tussen zijn andere duffe idioterige collega's neer te zijgen. Zijn dag kon niet meer stuk. Gelukkig voor hem was het tegen het einde van de middagpauze en hoefde het niet lang te duren voor de volgende les werd aangekondigd en de zaal langzaam maar zeker leegliep. Stromen leerlingen gingen op weg naar hun aangewezen lokaal en ook collega's klopten hun handen aan hun broek af en pakten hun spullen. Please, do go away. Het was al een zeldzaam moment op zichzelf dat het gebeurde dat de eetzaal eens niet bomvol zat met zeventig procent kans op een voedselgevecht.
In zijn gebruikelijke pessimisme volgde en gleed zijn blik over de weghaastende leerlingen, totdat de zaal op een zodanig punt leeg was dat er alleen nog maar negen of tien aan hun tafel zaten om een tussenuur te benutten aan huiswerk. In de achtergelaten leegte zag hij ook iets wat zijn humeur mogelijk nog meer naar beneden haalde. Het was wit, stond op vier poten en schrokte weg wat hij weg kon schrokken, want waarom ook niet? De Grote Zaal was de ideale hondenopvang, nietwaar? Met rijen en rijen tafels aan voedsel, genoeg hoeken om neer te hurken en je drol te draaien en huiswerk te versnipperen.
Wrevelig hamerde Savador met een vork op zijn tafel om de aandacht tot zijn zure gezicht te richten. 'Een oproep aan de eigenaar van de witte chihuahua,' sneerde hij niet bepaald blij door de zaal, zijn stem nagalmend als een oorverdovende stilte voor de storm. '- Zou u zo vriendelijk willen zijn om een moment stilte te nemen en uw gedachte uit te laten gaan naar mijn lijdende portefeuille - rust in vrede - om vervolgens uw creatuur uit mijn duur gefourneerde schoolvoedsel te willen trekken?' Hij was in al zijn onvoldaanheid al met roterende mantel overeind gekomen na zijn alleraardigste verzoek, het feit dat diezelfde zielige portemonnee ondertussen stiekem uitpuilde van de bankbiljetten en een schip kon laten zinken met zijn overgewicht daarbij nalatend. Het was vast weer zo'n vies behaard huisdier dat aan iemand van de achtergebleven leerlingen toebehoorde, strikt verboden in deze ruimte. Maar hygiëne en regels waren duidelijk om te lachen onder de jeugd. Laat maar rondkruipen en de boel ontsieren met derrievlekken.
In zijn woedende, benende tred bracht hij zichzelf naar de andere kant van de zaal, tussen de tafels en de starende leerlingen door. Zijn schaduw viel dreigend over de witte wolf die zich tegoed deed aan het voedsel. En het beest sprak - ook al zoiets akeligs. In zijn wereld hoorden alleen slangen over de mogelijkheid te bezitten om hem fluisterend, in een kakofonie van duizenden stemmen, boodschappen bij te brengen. Langzaam plaatste hij een hand tegen zijn heup, scheurde zijn smalle lippen van elkaar en liet een ademteug horen voor hij begon te spreken. 'Ik geloof niet dat ik de impressie heb gewekt dat de eetzaal ook open en toegankelijk is voor honden,' siste hij nijdig, totaal niet ingaand op de begroeting die hem werd gegeven. De lange man boog zich over de hondachtige heen en trok hem zonder pardon aan zijn staart haast onder zijn benen door, zodat hij des te intimiderend op hem neer kon kijken. 'Ik geloof dat u en uw vlooien daar moeten wezen.' Hij maakte een demonstratief gebaar door stroef een arm op te richten en met een wijsvinger in de richting van de deur van de zaal te priemen, die hem terug naar het buitenterrein zou leiden waar hij hoorde.

- Ik had 'm al klaarliggen.
Maar je moet maar even zien of je er nog op wil reageren