Creativiteit met worstjes bij de schone slaper. [Liam!~]

Mijn houding lag er zoals altijd weer charmant bij op deze zondagochtend. Mijn hoofd lag half van mijn kussen af, en mijn lichaam lag schuin. Mijn been was half onder de laken uit gekomen en mijn mond lag half open. Ik draaide op mijn zij in mijn heerlijke slaap, althans dat probeerde ik. In mijn heerlijke droom kreeg ik het gevoel alsof ik zweefde. Alsof je een dame een kus gaf, dat gevoel. Je zweefde. Jammerlijk kwam de realiteit me harder in het gezicht, daar kwam de slag van de vlakke hand na de kus. Mijn ogen opende zich loom en met moeite kwam ik overeind. Ik wreef het slaap uit mijn ogen en wilde lopen en bleef ik nog haken achter mijn dekbed. Met mijn gezicht als eerste kwam ik volop op de grond. ‘Goedemorgen, vloer. Ik ben ook blij jou te zien,’ sprak ik met een ergerlijke toon in mijn stem. Ik plaatste mijn handen naast mijn hoofd en duwde me omhoog. Een kerel met bruine lokken lag te grinniken. ‘Ben je gevallen?’ sprak hij droog. ‘Nee, zo word ik iedere ochtend wakker,’ sprak ik met een tamelijke kwade stem. Ik stond op en liep in mijn joggingbroek naar de badkamer om me als eerst even op te frissen. Heerlijk zo’n zondag waar je niets hoefde te doen. De eerste halte zou de grote zaal zijn voor een goed ontbijt. Ik kamde mijn haar en deed een gebruikelijke zwarte blouse aan. Zorgvuldig knoopte ik hem dicht. De bovenste twee bleven open. Daaronder zat een zwarte spijkerbroek, aangevuld met een paar leren banden, waar ik zoals gebruikelijk mijn gereedschap ik kwijt kon. Geen knutselen vandaag, het was zondag. Met een behendige handeling tikte ik op het kleine robotje dat er zat en het bleef roerloos zitten. ‘Je moet weer eens aan je infuus?’ sprak ik meer tegen mezelf en ik koppelde de kabels aan elkaar. Het begon licht op te kijken en knikte kort. Een tevreden glimlach sierde op mijn lippen. Vervolgens liep ik de trappen af, naar de grote zaal. Het was gewoonlijk aansluiten in de rij. Ik was niet de enige student die weer eens laat op stond op zondag. Mijn dienblad vulde zich al snel met een paar boterhammen en een goede mok thee. Mijn ogen gleden langs alle tafels, er was nog een goede ruimte over en zonder het door te hebben ging ik er gewoon zitten. Zwijgzaam wilde ik mijn eerste hap nemen, maar ik hield halt. Mijn blik werd droog en ik keek naar mijn omgeving. Fluisteringen en wijzende vingers. Ik ving zinnen op zoals: “Hij durft naast hem te zitten?” en “Wat een lef, hij is nieuw hier?” Mijn blik ging even naar de menigte langs en ik nam mijn eerste hap. Mijn hap was zo hard, alsof ik in een tafelblad beet. Althans dat geluid maakte het. Ik keek even beduusd naar mijn broodje. De kaas was niet als dat van een baksteen, dat was het dus niet. Mijn blik gleed naar de menigte die zich een meter naar achteren had geschoven. Ik keek even droog de richting in waar hun naar keken. Mijn kauwende beweging stopte en ik staarde naar een persoon die met zijn gezicht op de tafel lag, zijn beweging was nagenoeg niet aanwezig en ik keek even stilzwijgend en nam toen een volgende hap alsof er niets gaande was. Al snel slikte ik mijn broodje door en keek even naar de menigte. ‘Is hij dood?’ sprak ik toen vragend en ze schudde hun hoofd vlug en kort. Ik stond behendig op en liep over de lange picknicktafels naar de kerel een zeeg neer, zodat ik op redelijke ooghoogte kwam. De menigte begon te roezemoezen. Ik porde mijn vinger in de wang van Liam. Geen reactie, wat een grijns op mijn gezicht toverde. Ik zag een tweetal worstjes liggen. Ei, bacon. Twee driehoekige stukken geroosterd brood. Ik rommelde in mijn tas naar iets wat leek op een haarband. Met wat ijzerdraad wist ik voldoende te fixen dat de twee worstjes als duivelse hoorns boven uit staken. Met beleid zette ik deze op de zwarte haren zodat als hij overeind kwam deze goed stonden. Zwijgzaam bestudeerde ik wat nog heel was van zijn ontbijt, maar besloot dat dit wel genoeg was. Met kalme houding zocht ik weer mijn plek op, en de rest keek me even verbaasd aan. Ik nam rustig verder een hap van mijn broodje en nam een slok van mijn thee, alsof ik nog niets doorhad van onze beste schone slaper.

Liam had eindelijk weer eens een vrije zondag. Hij had ze niet vaak, maar god was hij blij met vrije dagen. Echter was het minder dat dat ook betekende dat hij niks te doen had. Zijn nachtrust was zoals gewoonlijk niet meer geweest dan een paar uurtjes, maar die waren voldoende voor hem. Met zijn narcolepsy had hij nooit veel slaap gehad, en sinds hij het al heeft zolang als hij zich kon herinneren, deed het hem weinig.
Na dat hij wakker werd en zijn slaapzaal verliet ging hij naar buiten toe om zijn training te doen. Bijna mindless deed hij de bewegingen en oefeningen. Nadat hij klaar was ging hij terug voor een goede hete douche om zijn dag echt te kunnen beginnen. Denkend aan de dingen die hij vandaar zou kunnen doen bedacht hij niks echt interessant. Het was nog al saai hier op school en het leek weer erger te zijn de afgelopen dagen dan daarvoor. Hij zou naar de bibliotheek kunnen gaan, maar daar zou niks spannender gebeuren dan de bieb wachter die boos op hem werd omdat hij een aanval had en op een manier te veel geluid maakte. Als hij zo'n aanval had maakte bijna niks hem wakker wat voor de meeste voor nog meer irritatie zorgden.
Onbezorgd liep hij door de gangen heen met zijn handen achter zijn hoofd gevouwen. Nadenkend ging hij naar de eetzaal toe die zoals gewoonlijk druk was. Hij schepte twee flinke borden vol met worstjes, roerei, bacon en een paar plakken brood er bij voordat hij door ging en een tafel zocht. Voor hem was het niet zo heel moeilijk. Zocht een tafel met èèn plaats vrij, ga zitten en wacht tot de rest weg ging. Liam had niet veel vrienden hier op school en de enigste was eigenlijk Shou. Waarom de mensen bij hem weg gingen begreep hij niet echt. Al begreep hij wel dat het door zijn narcolepsy aanvallen waren die soms gebeurde tijdens het eten. Bij het ontbijt en middag eten was het over het algemeen een raadsel of hij er wel of niet een zou krijgen, maar bij het avondeten was het bijna altijd bingo.
Eenmaal zijn plekje gevonden en wat hatelijke blikken gehad te hebben van de gene die hij 'wegjoeg' begon hij te eten. Hij at snel, maar wel netjes. Niks viel uit zijn mond of vloog de rondte in, het waren geen overvolle vorken die hij zijn gezicht in probeerde te duwen en duwde zijn mond ook niet propvol dat hij maar net kon kauwen. Het was hetzelfde als hoe ieder ander normaal persoon zou eten, alleen Liam deed het een paar tandjes sneller.
Ooit een keer had hij van iemand gehoord dat ze wel een bets plaatste om te zien of Liam wel of niet in slaap zou vallen bij het ontbijt en/of het middageten. Liam had het niet veel geboeid, en waarom zou hij?

Tijdens het eten merkte hij dat er iemand bij hem was komen zitten. De ander begroeten hem niet en leek net zoals hem gewoon bezig te zijn met hun eten. Hij hoorden de mensen om hem heen iets zeggen wat hij verstond dat hij nieuw was en het dus nog niet wist. Liam zuchten in gedachten en at rustig verder. Bij een volgende hap die hij wilde nemen voelde hij het bekende gevoel zijn rug omhoog kruipen. Al kon hij het aan voelen komen, iets er tegen doen was altijd vergeefs. Met een plof en wat vet spetters viel hij face first in zijn bord met eten. Hij lag ontspannen en een zacht adem geluid kwam van hem af.
Wat de jongen aan de tafel deed of bedacht had hij geen flauw benul van. De por in zijn wang voelde hij niet en het ding dat hij op zijn hoofd kreeg merkte hij al helemaal niet.

Na bijna 5 minuten in zijn eten te hebben gelegen met zijn gezicht, werd hij weer wakker. Hij duwde zich weer zittend en haalde zijn linker hand door zijn gezicht heen om restjes ei en een stukje bacon dat aan zijn gezicht was blijven plakker er af te halen. Hij had was servetjes meegenomen en pakte er daar eentje van om zijn gezicht verder schoon te maken.
Zonder maar iets door te hebben ging hij verder waar hij mee bezig was. Het geroezemoes om hem heen merkte hij wel op, maar luisterde er niet naar. Hij vond het niet waard om daar zijn tijd aan te voldoen. Op het hetzelfde tempo begon hij verder te eten. De decoratie haarband die Lexis had gemaakt voelde hij niet eens zitten.

Mijn ogen waren verbaasd opzij geschoten toen de klap van Liam op de zijn eten kwam. Mijn mond was half open en mij vork ging charmant voor mijn mond alsof ik bevroren was in mijn handelingen. 'Issie dood?' kwam er uit mijn mond alsof ik de domste was van de kudde. Waarom mensen op afstand bleven voor een gespierde en goed uitziende kerel vroeg ik me wel af. Hij was nota bene toch ook net als ons. Ik stond op een bekeek Liam naderbij. Mijn gedachten kregen een klein grappig ideetje. Mijn mond vormde een grijns en een aantal leerlingen fluisterde dat ik moest oppassen, maar ik negeerde dat. Met kalme pas liep ik weer terug naar mijn bord en naam verder en hap van mijn ontbijt. Tevreden en voldaan zat ik er nog wel lang genoeg. Hij werd na vijf minuten weldra wakker en kwam overeind. Hij mocht er uit zien als een typische macho, hij had manieren waar je u tegen kon zeggen. Niet schrokken en toch goed door eten. Mijn ogen focuste zich op zijn gezicht en ik hield in de gaten dat de worstjes er niet af vielen. Van binnen zuchtte ik dan ook opgelucht toen ze er niet afvielen. Ik at wat van mijn ontbijt en keek nog een keer op zij. De beste man zat gewoon te eten? Negeerde hij de worstjes of was hij echt zo onwetend van de situatie. De leerlingen er om heen dropen één voor één af. Ik keek even naar de overgebleven aantal dat zat te bekijken hoe lang Liam nodig had voor hij doorhad wat er op zijn hoofd zat. Maar na een tijdje waren die ook verder gegaan. Ongestoord at ik rustig door, tot mijn bord ook leeg was. Ik liet het keramische bord voor wat het was en stond op. Met een paar passen was ik bij Liam. Ik stak mijn hand uit en schonk hem een vriendelijke glimlach. Deze kerel was in staat om mijn grappen helemaal te verduren en niets kon geven om de rest van zijn omgeving. 'Mijn naam is Lexis,' sprak ik met een vriendelijke stem. 'Ik wist niet dat worstjes aan de haarband een trend was,' sprak mijn stem met licht gegrinnik. Mocht deze kerel mijn grap kunnen waarderen, dan wist ik het zeker. Ik was dicht bij mijn eerste vriendschap op deze school.

Liam at zijn ontbijt verder op. De mensen om hun heen die stonden te kijken kregen zo nu en dan een boze blik toe geworpen toen ze nog na een klein tijdje nog steeds stonde te kijken. Niet begrijpend of wetend waarom ze staarden probeerde hij ze zo goed mogelijk te negeren. De jongen die bij hem zat kreeg ook niet veel aandacht en hij vroeg zich af of hij een reputatie voor iets had of zo en dat ze daarom zaten te wachten. Lichte woede begon in zich op te komen toen de gedachten kwam dat het misschien een nieuwe pestkop zou zijn of zo en hem als 'slachtoffer' gekozen had. Zonder zijn houding te veranderen at hij door afwachtend wat de ander zou doen.
Rustig keek hij hem met light boze ogen aan toen hij opstond en naar hem toe kwam. Hij stopte met eten en draaide zijwaarts naar hem toe zodat hij met zijn borstkas naar hem toe zat op de bank. Wat verbaast keek hij naar zijn hand toe. Nadat hij zijn bestek op de rand van zijn bord had gelegd nam hij de hand aan. Een verbaasde blik kwam op zijn gezicht toen hij over de haarband begon. "Liam..." Zei hij wat verbaast terwijl hij met zijn andere hand voorzichtig bij zijn hoofd en tussen zijn haren begon te voelen om het te zoeken. Zijn hand schrok wat weg toen hij een worstje raakte, maar pakte daarna de haarband van zijn hoofd met beide handen. "Huh?" klonk hij toen hij het zag. Hij draaide en kantelde het ding een beetje om te zien hoe het in elkaar zat waarna hij een van de twee worstjes er af haalde en op at. "Ik dacht al dat ik er twee op men bord miste." Zei hij droogjes waarna hij Lexis terug aan keek met een neutrale blik. "Heb jij dit gedaan?" vroeg hij rustig. Sinds hij de nieuwe was en de anderen hem niet veel meer aan durfde te raken dan alleen een poke, was het antwoord vrij duidelijk. "Wat moet het eigenlijk voorstellen?" Vroeg hij daarna terwijl hij het andere worstje er af pakte en ook op at.

Ik kon mijn vinger er niet op leggen waarom iedereen deze persoon zo afstandelijk aankeek. Het was daarom dat ik besloot om een goede ijsbrekende opening te maken. Op het moment dat deze persoon dan ook in slaap viel was het voor mij de gelegen mogelijkheid om mijn slag te slaan. Even verbaasd had ik gekeken toen hij ongestoord doorat. Mijn gezicht ging terug naar mijn bord en ik at met een rustig tempo verder tot mijn bord leeg was. Nog steeds stonden de twee worstjes op zijn hoofd. Ik besloot om me maar eens voor te stellen. Hij keek wat woedend opzij, richting mij. Het liet wat rillingen over mijn rug glijden, maar ik nam het hem niet kwalijk. Ik stak mijn hand uit en kon het niet helpen om zijn verbazende blik te zien. Ik wees hem daarom op de worstjes op zijn hoofd. Hij voelde voorzichtig en stelde zich voor. ‘Aangenaam, Liam,’ en ik nam op de bank naast hem plaats. ‘Observerend,’ was mijn conclusie toen Liam vertelde dat hij er al twee miste. Zonder enige angst in mijn stem en zo nonchalant als mogelijk reageerde ik op zijn vraag. ‘Jep, dat had ik gedaan,’ sprak ik met een grijns op mijn gezicht. ‘Mja, wat moet het voorstellen? Het eerste opzicht wat duivelse hoorns, maar met een stel worstjes sta je eerder voor schut dan dat het daadwerkelijk duivels is,’ met een ongemakkelijk gegrinnik wreef ik over mijn achterhoofd. ‘Iedereen keek je aan met een angstige, of hatelijke blik. Ze ontweken je alsof je een duivel was die je beter niet kon aanraken,’ sprak mijn stem met een kalme ondertoon. ‘Pffft, hun gemis. Iedere persoon heeft iets goeds,’ ik merkte dat ik weer hardop aan het denken was en keek toen opzij met een glimlach. ‘Waarom zijn ze eigenlijk zo afstandelijk?’ Ik legde mijn beide armen over elkaar en keek even de ruimte in, waar een groot deel vertrokken waren naar hun lessen. Met dit tussenuur kon ik misschien Liam met geluk wat leren kennen. ‘Je ziet er niet bepaald uit als een persoon die moeite neemt om ze pijn te doen,’ was mijn conclusie. Mijn grijns op mijn gezicht veranderde naar een tevreden glimlach. Ik mocht deze persoon voor me, hopelijk was dit van beide kanten zo.

Lexis bleef hem verbazen met zijn houding en met zijn woorden. Met een grinnik zuchten hij en schudde zijn hoofd. "Als je dat niet weet ben je echt net nieuw hier. Roddels kunnen hier nog al snel rond gaan." sprak hij rustig waarna hij iemand weer een boze blik gaf die hem aan zat te staren. "Bijna iedereen ontwijkt me voor mijn aandoening. Ik kan op random momenten in slaap vallen, en dan maakt het niet uit wat ik aan het doen ben." Legde hij uit. "Maar je denkwijze is niet verkeerd. De meeste ontwijken mij zonder me te kennen. En ik doe geen mensen zonder reden pijn." Gaf hij toe. Al had hij vaak wat gevechten, die kwamen meestal door zijn mond. Dingen zeggen die de andere de ander niet goed bevielen was hij blijkbaar nog al goed in, maar het bleven de andere die de eerste knal gaven. "Wel heb je een vreemde keus." Sprak hij rustig en rekte zich een beetje uit waarna hij zijn ontbijt verder op begon te eten. "Uit al de mensen die je kiest kies je de vreemdste uit." Niet dat hij zichzelf zo vreemd vond, maar hij wist hoe andere over hem dachten.

Mijn armen kwamen weer los van elkaar en ik haalde mijn schouders even op toen Liam zijn eerste reactie gaf. Natuurlijk was ik nieuw hier. ‘Roddels gaan snel rond? Dat is niets nieuws, dat heeft iedere plek,’ sprak ik half grinnikend terwijl ik naast hem plaats had genomen en rustig rond keek terwijl ik aandachtig luisterde naar de kerel naast me. ‘Op random momenten in slaap vallen? Klinkt vrij lastig om dan een gesprek te houden inderdaad,’ sprak ik met een gegrinnik. ‘Maar om een persoon dan te vermijden is wel heel rigoreus in je aanpak zijn,’ sprak ik met een serieuze toon. Ik merkte de boze blik op en keek even met een veelzeggende blik naar de persoon die zat te staren en niet goed begreep waarom ik ook maar trachtte te proberen met Liam te praten. Hun gemis, ik heb mijn eigen aanpak en ik wilde die niet gaan omleggen om zonodig met de kudde mee te huppelen als stel macho’s en barbiepoppen. Mijn ogen gingen terug naar de kerel toen hij begon over vreemde keus. Ik schoot meteen in de lach toen hij uitgesproken was. ‘Daar zit je fout op een klein detail na,’ sprak ik noch nagenietend van zijn opmerking. ‘Ik overtref je daarin met gemak,’ was mijn stem met enige zelfspot te bekennen. Ik vond Liam in geenzins echt vreemd te noemen. Iedereen had toch zijn plus en minpunten? Mijn grijns verbreedde zich toen ik mijn antwoord gaf. ‘Soort zoekt soort, Liam,’ sprak hij met een tevreden grijns. ‘Ik mag je wel, je bent heerlijk jezelf en kan geen ruk schelen wat de rest er van vind. Dat zie ik graag,’ sprak ik duidelijk en helder en ik draaide me om op de lange stoel en leunde met mijn rug tegen het tafelblad. ‘Heb je vandaag veel in de planning? Mijn rooster gaat pas volgende week in, dus ik heb wel wat tijd te doden. Daarnaast heb ik nog niet heel het schoolterrein gezien. En alleen rond te zeulen, dat zie ik niet zo zitten,’ sprak ik opgewekt en ik grinnikte licht naar Liam om zijn reactie te peilen.

Liam glimlachte en schudden kort zijn hoofd bij zijn woorden. "Ik val niet de gehele tijd in slaap. Maar zo tijdens het avond eten is het altijd wel raak, en zo de gehele dag door een stuk of 3 of 4 keer." Legde hij uit. Kort twijfelde hij even of Lexis zou gaan wachten tot dat het weer zou gebeuren of niet, dat hij daarom bij hem bleef, maar zijn volgende woorden gumde dat al snel uit. Liam grijnsde. "Iets te, waarschijnlijk. Mijn nablijf uurtjes en tripjes naar de hoofdmeester zijn nog al veel de laatste tijd." Zei hij duidelijk met trots in zijn stem terwijl hij grinnikte. Het kon hem niks schelen of hij na moest blijven of strafwerk kreeg. Tot nu toe waren zijn straffen of nablijf uurtjes niet zo erg geweest dat hij de consequentie er niet van wilde hebben, en zolang dat bleef hield niks hem tegen zijn eigen ding niet te doen.
De vraag van Lexis lied dat ook merken. De grijns groeide meer en met een wat speelse en ondeugende blik keek hij naar Lexis. "Eigenlijk niet, but who cares." Zei hij aanduidend dat hij niet ging. "Alleen door dit stoffige gebouw heen lopen is ook niks aan." Met een schuif schoof hij zijn bord naar het midden van de tafel en duiden aan dat hij klaar was. Onder de tafel tussen zijn benen haalde hij zijn meloen geprinte tas vandaan en zetten die met een plof aan de andere kant van de bank neer. "We kunnen gaan wanneer jij wilt."

Mijn mond kreeg een vermakelijke grijns op het moment dat Liam zijn uitleg over zijn slapen gaf. Ik grinnikte als teken dat ik het begreep. ‘Ah zo,’ reageerde alsof het niet geheel belangrijk was. Het was duidelijk dat hij er last van kon hebben, maar hij was er zelf laks onder, en ik besloot daarom er niet te veel aandacht aan te besteden. Lexis zijn ogen glunderde toen hij nog eens bevestiging kreeg dat Liam heerlijk zichzelf was op het moment dat hij hoorde dat hij regelmatig bij de hoofdmeester kwam. Hij gaf er echt geen ruk om, dat kon ik nu wel met zekerheid zeggen. Ik was inmiddels ook klaar met zijn eten, en keek Liam aan die zei dat door het stoffige gebouw lopen ook niet bepaald iets was. ‘Agreed,’ beaamde ik met een knikkend hoofd. ‘Het is niet de warmste tijd van het jaar, maar wel heerlijk om een wandeling te maken,’ vervolgde ik mijn zijn. Met kalme handeling stond ik op en keek hem aan toen hij zij dat ze konden gaan wanneer ik ready was. ‘Well, dan gaan we maar eens het buitenterrein ontdekken,’ sprak hij met een kalme pas. Lexis grijnsde en keek nog even opzij, waar een paar dames hun nastaarde. Hij kon het niet laten om ze te negeren en verder te lopen. Hij had nu andere zaken aan zijn hoofd.
Na een kwartier wandelen liepen ik met hem over het gras langs het stille meer. Met een rustige pas naast Liam en we hadden het over ditjes en datjes. ‘Zeg, Liam?’ sprak ik toen ineens. ‘In onze vriendengroep leerde we elkaar vroeger kende door simpel weg een vuist op vuist gevecht,’ sprak mijn stem. ‘Een vriendschappelijk gevecht tussen elkaar zegt vaak veel meer dan honderden woorden,’ sprak ik. Mijn ogen stonden speels, maar hadden een serieuze blik in hun ogen. Mijn mond stond in een tevreden glimlach naar Liam. Ik was benieuwd hoe hij hierop inging. ‘Wat zeg je? Ben je in voor een beetje magische inspanningen?’ sprak ik met een gegrinnik, omdat mijn zin best dubbelzinnig opgepakt kon worden.

Liam pakte al snel zijn tas weer op en deed de band over zijn schouder. Eenmaal dat hij opstond was Liam zijn lengte moeilijk te missen.
Met een kalme en rustige pas liep hij met Lexis mee. De meeste zaten in de lessen, dus het was vrij rustig overal. Liam zelf keek ook rond. Je kon altijd meer dingen en nieuwe dingen zien als je rond bleef kijken. Dingen die veranderen, verplaatst waren, of details die je eerder niet opgevallen waren.

Eenmaal buiten werden ze door de frisse buitenlucht begroet. Liam droeg zoals gewoonlijk geen jas en regelde zijn warmte met zijn magie.
Toen ze bij het meer aan kwamen keek Liam rustig naar Lexis toe die begon te praten. "Hmm?" klonk hij rustig toen hij zijn naam zei. Hij luisterde naar zijn voorstel en keek neutraal voor zich uit. Kort dacht hij er over na, maar draaide al vrij snel zijn gezicht terug naar Lexis met een dikke grin. "Als je denkt in mijn league te zijn." Zei hij hem meer uitdagend.
Liam bleef dol zijn op trainen dus vond het absoluut niet erg.
"Als je wil kunnen we naar de arena gaan en het daar doen. Of hier op het grasveld kan ook." Zei hij de keuze bij Lexis laten.

Ik hield mijn rugzak kalm vast aan een band en keek rustig rond. Het was best wonderbaarlijk hoe het kasteel zoveel details gaf. Niet alleen dat, men kon zich alleen maar meer verwonderen over de situatie buiten. Alles wat wittig door de sneeuw geworden en het kraakte onder mijn schoenen. Heerlijk het geluid dat zich verspreidde door de druk die mijn voeten op de grond duwde. Ik keek toen ineens om en stelde voor om eens heerlijk los te gaan met de magie. Het zou die twee minstens op elkaar laten inspelen en de vriendschap zou enkel sterker worden, niet? Lexis wierp zijn tas opzij toen Liam hem aankeek met een grijns en grinnikte. ‘Dat zal zichzelf best wel uitwijzen dan,’ sprak ik grijnzend terug. ‘Het grasveld is prima genoeg, er zijn nagenoeg toch geen mensen,’ sprak Lexis en liep rustig wat naar achteren. Eenmaal bij het meer liet hij zijn voeten op het water balanceren en liep hij over het ijskoude, maar nog onbevroren water. Hij bouwde wat afstand op, want hij had het voorgevoel dat hij het kon gebruiken. Lexis begon de mouw van zijn blousje op te vouwen. Wederom een hand waar hij twee vingers de mouw goedduwde, vervolgens greep hij met drie vingers terwijl hij de andere uitstak de uiteinde vast en trok het omhoog. Het leek alsof hij gewoon moeilijk zat te doen met zijn mouwen, maar niets was minder waar. Iedere beweging was een bewuste, om een onvermoedde zegel met zijn hand te maken. Vervolgens maakte Lexis zijn andere mouw omhoog, om de tegenwicht van het gespreuk gebalanceerd te houden en feitenlijk het af te maken. Lexis had geen vriendschappelijke glimlach meer, maar een tevreden grijns. Hij kon eens lekker los gaan, want hij voelde aan de uitstraling van Liam dat deze kerel meer in zijn mars had dan hij zou tonen. Lexis wachtte geduldig af op de eerste zet van Liam.

Liam keek rustig toe hoe Lexis op het water ging. Het zag er uit alsof hij daar totaal geen moeite mee had. Liam wist daar door wel meteen dat hij een water magiër was. Al was vuur daar meestal in het nadeel van. Dit zou voor hem niet de eerste keer zijn tegen een water magiër. Hij had een paar trucjes geleerd die Lexis misschien nog wel eens zouden kunnen verrassen.

Met een simpele beweging haalde Liam zijn tas van zijn schouder af en gooide het bij Lexis zijn tas. Ook klikte hij het mes van zijn riem af. "Deze gaan we niet gebruiken." Zei hij waarschuwend en gooide die er bij.
"Dus, alleen magie of ook met wapens en mag gewoon normaal vechten ook? En magie met of zonder damage?" vroeg hij aan Lexis om de regels en op zijn technieken in zijn hoofd uit te filteren. Ondertussen strekte hij zijn armen recht voor zich en lied zijn vingers knakken. Daarna deed hij ze boven zijn hoofd en stretchte zijn rug spieren wat waarna hij een paar keer op en neer sprong.

Hij had een blije grijns op zijn gezicht en keek Lexis uitdagend uit. Voor hem zouden de regels niet veel uit maken. Hij wilde Lexis nu gewoon verslaan. Waarom wist hij niet, maar hij had wel het idee dat hij geen makkelijke strijd zou bieden. En dat wat iets waar Liam wel op zat te wachten. Iemand die een keer niet makkelijk te verslaan was.

Mijn houdig was kalm en stressloos. Ik maakte me geen zorgen als het Liam betrof. Hij had inderdaad een krachtige bron aan magie, maar de mijne was verbazingwekkend misleidend als het ging om verklappen wat ik in huis had. Met kalme houdig liep ik het water op, vertelde onbewust al aan Liam dat ik watermagiër was. Het was voor mij geen punt om dat te laten weten. In me vertelde een stem dat Liam meer in zijn mars had en dat het voordeel van water over vuur mij akelig duur kwam te staan als ik daarop ging vertrouwen. Liam zijn houding leek opgewekter ineens, iets leek hem op te leven en mijn vingers konden geen van de tien zich leggen op wat het nu daadwerkelijk bleek te zijn dat hem zo enthausiast maakte. Ik draaide me daarna om naar Liam. ‘Voel je vrij te gebruiken wat je wilt, en zolang ik nog langer leef dan vandaag is geen magie te zwaar,’ sprak ik met een glimlach. Ik pakte het gebruikelijke muntje weer uit mijn broekzak terwijl Liam als een blije gup op en neer sprong om zich waarschijnlijk op te warmen. Ik gooide met een kracht het muntje omhoog dat draaiend een boog maakte. ‘Als het muntje het water raakt beginnen we,’ sprak mijn stem met een vastberadenheid. Ik moest me snel voorbereiden, ik voelde aan dat Liam een krachtige eerste zet zou gaan zetten. Of minstens een zet die ik niet zou verwachten. Terwijl ik mijn balans op het water feiloos aanhield begon ik met mijn hand de mouwen van mijn blouse weer op te stropen. Ik was bezig met het maken van zegels zonder dat dit overduidelijk opviel. Mijn ogen bestudeerde ondertussen het muntje dat langzamer leek te vallen naarmate het water naderde. Mijn ogen focuste op Liam in de verte toen ik het bekende plopje hoorde van zinkend metaal. Mijn mond vormde een grijns, het was van start en ik zag Liam zijn eerste aanval al naderen.

Liam zijn grijns werd alleen maar breder en blijer. Lexis was duidelijk niet bang om een paar schamen en stoten te krijgen. Maar goed ook dat het geen watje was, want dan zou hij vrij snel klaar zijn. Niet dat hij op volle kracht ging vechten. Nee dat niet, nog niet. Lexis zou eerst zich moeten bewijzen dat hij hem met halve kracht aan kon of als hij daadwerkelijk zou beginnen te verliezen of het af te leggen tegen hem zou hij dat pas doen. 'Nooit je ware kleuren laten zien in je eerste gevecht. Houd altijd iets achter de hand om je tegenstander te verrassen.' Aime had Liam dat ooit verteld. Het was iets dat hij nooit vergat. In elk gevecht hoorde hij zijn stem wel in zijn hoofd die zinnen herhalen.

Het muntje dat het startsein zou geven werd opgegooid en begon al snel te vallen. Liam begon wat trucjes voor ogen te halen om Lexis mee te verassen, maar ook om zijn magie wat te kunnen voorspellen.
De plop van het muntje dat in het water viel klonk. Liam zijn handen vatten meteen vlam. In iedere hand maakte hij een orb van vuurmagie en gooide ze beide richting Lexis. Ze waren makkelijk te ontwijken, maar dat was de bedoeling. Ze moesten in het water komen.
Na de eerste twee orbs die hij gegooid had maakte hij nog een paar meer orben.

Als Lexis ze weg zou slaan of niet in het water zou laten landen dan zou hij na 6 orbs ze zo in het water gooien. Maar waar hij ergens op hoopte was dat Lexis ze niet alleen zou ontwijken, maar ook met zijn watermagie zou vangen. Alba had hem vroeger getraind in zijn vuur onder water te behouden. Het leek wat nutteloos, maar Liam vond het handig. Zeker tegen een watermagiër.
Bij de meeste was het altijd ook wel een leuke verrassing wanneer ze dachten dat vuur uit ging bij water en zijn vuur op bleef staan.

~x~ hoop dat je er wat mee kunt. Zoals ik al eerder tegen je had gezegd ben ik niet zo geweldig in vecht rp's ^-^' ~x~

Waar Liam op had gehoopt, ging ik dus mooi niet uitvoeren. Twee bolvorminge vlammen schoten op mij af, maar leken bewust niet naar mij te gegooid te zijn. Mijn ogen schoten licht opzij, even van Liam afgericht. De ballen vuur werden omarmt door het water, maar krompen niet. Het water er omheen begon stomend te koken toen de ballen zonken. Hij kon zijn vuurmagie onder water in tact houden?! Hij is geen grapje om mee te sollen, dat was zeker. Ik had mijn vermoeden dat ik met ander geschut het vuur van Liam moest ontwijken of tegenhouden. Nu had ik gerekend op een frontale aanval, de zegels waren niet voor niets. Ik bleef met een tevreden grijns staan toen Liam dit keer wel op me richtte. Ineens rende ik recht op de vuurbal af en op het moment van raken klapte ik uiteen in een korte mist. Dit kon ik maar een keer doen, want het kostte tijd om op te laden. De tweede bal had ik voldoende tijd om te ontwijken. Ik voelde de hitte van het gevaarte naderen en zette me krachtig af tegen het wateroppervlak. Ik boog behendig over de tweede. De derde naderde echter sneller dan mijn partroon van verwachtingen en nu kwam het er op aan. Ik focuste me op de combinatie van mijn magiesoorten. Mijn wangen bolde op alsof hij iets tegen hield. Met een krachtige spuwende beweging richting de bal werd de bal omsloten in een modder-achtige substantie. Het verhardde onder de hitte en klapte uiteen in een glanzende bol die om het vuur heen stond. Ik keek met verbaasde grote ogen er naar. Ach gutte, mijn zand was door de hitte omgesmolten in glas. Liam was echt geen persoon waar je graag mee zou willen vechten. De bol viel het water in waardoor het verticale vlak moeilijker was om op te blijven staan. Ik grijnsde toen ik Liam weer kon aankijken. ‘Een vuurmagiër die zijn vlammen onder water kan laten branden,’ sprak ik. ‘Je bent een getrainde leerling,’ sprak ik met een grijns. Het glas werd van buiten echter afgekoeld en van binnen verwarmd. De twee lagen die in en aan het uitzetten waren kwamen dichterbijeen. Ineens was een harde klap te horen. Ik had moeite zijn balans te houden op het water en wist zich net staande te houden. De verschillende druk had het glas radendsnel verbrijzeld in een stevige klap. Het water vormde daardoor een zee van willekeurige golven en ik kon er maar net op stand houden. Als dit zo aanhield kon ik het wel op mijn buik schrijven dat ik Liam moeite ging geven. Ik was enkel op defensief gaan staan op het moment. Ik moest het water af, en snel ook. Ik zette een zijwaartse beweging in en rende verder naar de oever van het meer. Als het water niet hielp om zijn vuur tegen te houden, was het voordeel op het meer ook niet meer van belang. Ik leek er niet op, maar ik had de basiskenns van magie onder de knie en kon tactischer zijn dan meeste me zouden inschatten. Met een krachtige sprong stond ik op het grasland recht tegenover Liam. Ik was krachtiger met mijn watermagie, maar mijn magie van aarde mocht er ook wezen. Ik mompelde een spreuk en het zand begon zich te vormen naar twee kopiën van mij. Ik rende in drievouwt op Liam af om hem een salvo aan verschillende vuistslagen en trappen op hem af te voeren, hopend dat de beste kerel dit niet bij kon houden.

PROFILE MAGICIAN

» Liam Egao
» Nii-chan? // Liam ||
» Winter pranks || Syo & Liam
» Les: Runen level 1 [Liam]
» Les hidden magic: Liam

Creativiteit met worstjes bij de schone slaper. [Liam!~]

Creativiteit met worstjes bij de schone slaper. [Liam!~]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen