"We hebben slingers, confetti, ballonnen, zuurstokken en engeltjes. Heeft iemand nog een idee voor wat we kunnen doen?" Charlie keek zijn broer en de drie meisjes vragend aan. Op dit moment voelde hij zich net een generaal die aan zijn soldaten zijn plannen vertelde om de oorlog te winnen. Het enige verschil was dat hij absoluut geen generaal was en dat de vijf mensen die bij hem aan tafel zaten geen soldaten maar leerlingen waren. Dagenlang had de tweeling dingen bedacht om de hoofdmeester nog wat meer te treiteren dan dat ze anders al deden en het ene idee was nog gewaagder dan het andere. Na een tijdje was Allen op het idee gekomen om dat donkere kantoor van de man met wat roze spulletjes op te fleuren. Iedereen verdiende een verrassing met Valentijn, niet? Al was hun bedoeling heel anders dan dat van andere leerlingen. Het enige probleem waarmaa de twee jongens zaten was het feit dat ze dat nooit helemaal in hun eentje konden klaar krijgen, dus waren ze allebei opzoek gegaan naar mensen die Master Savador net zo hard wilden treiteren als zij. De eerste die Charlie had aangesproken was Wren, een blauwharig meisje die door toedoen van de hoofdmeester de bijnaam ijswater meisje had gekregen. Hoe ze aan die naam waren gekomen boeide hem niet echt, het enige dat telde was dat zij en haar beste vriendin Savadors bloed wel konden drinken. Nina, Wrens beste vriendin dus, had er even voor gezorgd dat de roodharige jongen met zijn mond vol tanden stond toen hij zag dat Nina en het meisje dat ze niet zo'n heel lange tijd geleden harde bekogeld met sneeuwballen een en dezelfde waren. Even had hij geaarzeld om naar haar toe te stappen, maar ze hadden echt mensen nodig om te helpen. Dus had hij al zijn moed bijeen geschraapt en was zijn excuses gaan aanbieden. Bij de meeste mensen zou het niet meer dan vijf seconden geduurd hebben om sorry te zeggen, maar Charlie had nog nooit zijn excuses aangeboden en had het bijna twintig keer moeten herhalen vooraleer de zin volledig en luid genoeg over zijn lippen was gekomen. Allen had zelf ook iemand aangesproken die hem wel geschikt leek, dus zaten ze nu met zijn vijven rond een tafel in de bibliotheek. De bibliotheek, Charlie's favoriete plek sinds hij hier vrij geliefd was. Die oude zeurkous van een bibliotheekaresse had een paar nieuwsgierige blikken op hun groepje geworpen, maar was er verder niet op ingegaan. "Ok, ik ga even alle spullen boven halen en dan zien de elkaar weer voor het kantoor van Savador." Zonder verder nog op een reactie te wachten, schoof hij zijn stoel achteruit en sprinte ervandoor om al de benodigde spullen te gaan halen.

~

Met een goed gevulde schoudertas liep Charlie door de gangen richting de gang waar het kantoor van de hoofdmeester zich bevond. Sommige mensen die hij tegenkwam keken even raar op toen ze hem voorbij zagen komen met zo'n dikke tas waarschijnlijk omdat dit de eerste keer was dat hij met een schoudertas waar überhaupt iets inzat meesleurde, maar niemand zei er verder iets van. De jongen moest moeite doen om de grijns van zijn gezicht te houden terwijl hij door de gangen strompelde. Pas toen hij de drukte achter zich had gelaten begonnen zijn ogen volop te fonkelen en kon hij de grijns niet meer onderdrukken. "Allen, jou beurt," zei hij grijnzend tegen zijn broer terwijl hij de schoudertas op de grond zette. Om binnen te raken hadden ze een sleutel nodig en daarom hadden ze zoveel moeite gedaan om de sleutelbos te jatten tijdens de dansles. Ze konden heus wel slim zijn hoor. Waarschijnlijk was de man nu overal naar zijn sleutels aan het zoeken, dus zouden ze wel even tijd om hun plan uit te voeren.

Verry Derpisch, maar ik faal in begin posten
- Allen
- Wren
- Nina
- Eillish
- Nihal

Ze hadden alles wat roze en walgelijk was, klaar om een offensief te starten tegen Savador. Om eerlijk te zijn was Wren nogal verbaasd geweest - en onder de indruk - toen de roodharige jongen haar benaderd had. Met het verzoek of ze zou willen helpen met hun plannetje. Meestal deed ze dingen liever alleen, maar een onderneming als deze.. was toch gewoon geniaal. Hier kon ze geen 'nee' tegen zeggen en dat had ze dan ook niet gedaan. Dus nu zat ze hier, met een groepje mensen die allemaal wel mee wilden helpen. Dit was te geniaal voor woorden. Ze was er zelf nooit opgekomen, zo'n idee. Ze had ook niet aan de sleutels kunnen komen of wat dan ook, maar nu ging ze dus echt honderd procent meehelpen. Ze haatte Savador, dat was alom bekend. Als zoiets gebeurde zou iedereen toch al aannemen dat zij er iets mee te maken had dus kon ze dat net zo goed doen! 'Ik heb nog een heleboel hartjes,' grijnsde Wren toen Charlie vroeg of iemand nog ideeën had. Die zou ze meenemen; alles benutten, dit was een once in a lifetime chance. En die liet ze echt niet voorbij gaan, ze zou gek zijn als ze dat deed. Dit was te mooi voor woorden.
~
Ze stond al bij de deur van Savadors kantoor, op een beetje afstand, leunde met haar rug tegen de muur. Als ze in dat kantoor was zou ze de rollende bureaustoel claimen; zij was de kleinste hier, dus wilde ze wel iets om op te staan. Anders kon ze nergens bij, maar dat zou wel lukken. Die stoel was van haar. Wren staarde voor zich uit, speelde met de banden van de tas waar een beetje hartjes inzaten. Een kussen en nog een heleboel hartjesstickers. Zou eeuwen duren voor die ergens vanaf waren; het was übersterke lijm die aan de achterkant zat. Ze had het versterkt met een spreuk, omdat het anders overal vanaf viel en dat was nu net niet de bedoeling. De muur begon net ongemakkelijk te worden toen ze eindelijk een paar voetstappen en een stem door de gang hoorde. 'Daar zijn jullie,' grijnsde Wren. Het klonk misschien onschuldig, maar dat was ze niet. Echt niet. Dit werd geniaal. 'Ik heb ook nog wat meegenomen,' zei Wren, een lieflijk glimlachje verscheen op haar gezicht toen ze naar de tas gebaarde. 'Stickers met een geweldige plakkracht, ik zweer het.' Die jongens moesten de Nobelprijs krijgen, eerlijk. Ze kon die grijns niet van haar gezicht afkrijgen, stond te wachten tot de rest er was en de deur open zou gaan. Wraak, zo heette dat. Vijf letters en een heerlijk gevoel. Bring it on.

Nina had wat vreemd opgekeken toen die roodharige klere jongen voor haar neus stond. Om zijn excuses aan te bieden. Nina had hard moeten lachen en nam hem in eerste instantie niet aan. Alleen de vraag waarom hij zo nodig zijn excuses moest komen aanbieden, was over haar lippen gekomen, maar het nieuws erna was wel degelijk om die excuses aan te nemen. En als een van de grootste Savador haters, wat algemeen bekend stond in de school, Nina had haar mondje wel klaar, had ze er mee in gestemd. Dus nu zat ze mede met Wren om de tafel in de bibliotheek. Het was gewoon te leuk voor woorden, en ze had er gewoon zin in. Enkel en alleen maar omdat het om de Pedo ging die Nina hier liever niet eer had. En een straf had ze er wel voor over. "We hebben slingers, confetti, ballonnen, zuurstokken en engeltjes. Heeft iemand nog een idee voor wat we kunnen doen?" Nina keek naar Charlie, ze was inmiddels ook achter zijn naam gekomen en achter die van Allen. En misschien zal ze ooit nog wel vrienden worden, wie weet. Hoewel ze het niet tegen Mitsu zou zeggen, want ze had een flauw vermoeden dat die er niet blij mee zou zijn. Wren vulde Charlie aan met een idee over hartjes, Nina had er ook nog wel een. "Er zijn een aantal jongens op de etage, en daar gebruik ik ook iets van, je zult zien." Grinnikte Nina. Het idee alleen al van die blote vrouwen die dan aan zijn muur zouden hangen, geweldig. Nadat iedereen dus zijn zegje had gedaan, alle ideeën waren besproken keerde iedereen naar de kamer om later bij Savador's kantoor terug te komen. Nina had de hele etage af gezocht, en kwam uiteindelijk met een klein stapeltjes posters in haar handen bij de kamer.
Eenmaal bij de kamer van Pedovador (^^) ging Nina tegen een van de muren staan, Wren was er al. Nina grijnsde naar haar. "Dit is werkelijk geniaal." Wierp ze naar haar beste vriendin toe. Uiteindelijk, toen het te lang ging duren zakte Nina door haar knieën en hurkte/zat tegen de muur aan. De jongens hoorde ze al van verre aankomen. Wren begon vrijwel meteen over de hartjes. "Hier zal hij ook blij mee zijn,.." Grinnikte Nina vrolijk toen ze een van de posters uitvouwde waarop een blote vrouw te zien was. Wren zou meteen weten waarom. Voor de andere zou het misschien een raadsel zijn, maar het was gewoon een pay back voor Nina, na de rottige dag dat ze straf kreeg en daarvoor maar eens zichzelf moest laten zien bij Pedovador. Nina werd weer boos als ze er aan dacht. De enige echte reden waarom ze er aan mee deed. Anders zou ze er ook wel aan mee hebben gedaan, maar dit was pas een goede rede. "Waar blijven de andere, ik wil beginnen." Grijnsde Nina terwijl ze overeind kwam en richting de deur liep, haar centimeters hoge hakken luik klikkend op de vloer.

Allen liep grijnzend door de gangen. Na de uitbarsting bij de dansles waren hij en Charlie er nog meer op gebrand geweest de hoofdmeester te irriteren. De man was zo boos geworden, dat was zeker voor een vervolg vatbaar. Nee, de hoofdmeester zou niet zo maar van ze af zijn. Valentijnsdag kwam steeds dichterbij en daarmee werd hun wilde plan steeds duidelijker. Wat eerst een vaag idee was, een wilde ingeving. Dat was nu omgezet in een groepje met mensen die hen zouden helpen om Savador ernstig te irriteren. Ze hadden een lijst opgesteld van roze spullen die ze mee zouden nemen om het kantoor een serieuze make-over te geven. Na deze metamorfose zou het een waar liefdesparadijs zijn. Een warme en vrolijke omgeving, die precies weerspiegelde wat zij van de hoofdmeester vonden. De voorbereidingen waren in volle gang. Hij was Nihal op de gang tegengekomen en had snel en zakelijk het plan uit de doeken gedaan. Charlie had ook nog twee meiden geregeld en ze waren nu al met een groep van zes. Zes van de meest irritante leerlingen die de hoofdmeester zich maar voor kon stellen. En dan allemaal samen. In zijn kantoor. Met rozen, confetti, hartjes. Charlie had een meeting in de bibliotheek voorgesteld en Allen kwam weer eens te laat aangesneld. Hij had net op het allerlaatste moment nog een ingeving gehad. Hij was naar de winkel in het dorp gesneld en had een reusachtige kaart gekocht. En hij had ook nog een bos rozen uit de kassen geplukt. Hij wist niet of dat toegestaan was, maar toestemming vragen bij Savador zat er natuurlijk ook niet in. Hij gooide de deuren van de bibliotheek open en zag iedereen al zitten. Het leek er gelukkig op dat ze nog niet begonnen waren. Door zijn impulsieve actie was hij zonder nadenken naar de kassen gegaan, had niet aan de tijd gedacht. ''Guys, sorry dat ik laat ben, maar ik moest nog even wat regelen,'' zei hij, duidend op de kaart en de versgeplukte felroze rozen. Zijn vrolijke stem schalde door de doodstille bibliotheek en zorgde voor het nodige gezucht. Snel trok hij een stoel achteruit en glimlachte naar de aanwezige meisjes. Hij plofte naast zijn broer neer en hoorde diens woorden. Hij gaf geen antwoord, wachte af waar de anderen mee kwamen. Hij zette zijn vale tas op tafel, een paar rozenblaadjes dwarrelden neer op het donkere hout toen de tas neerkwam. 'Ik heb nog een heleboel hartjes,' zei het blauwharige meisje. Wren was het als hij het zich goed herinnerde. Het ijswatermeisje, de grote vijand van de hoofdmeester. En dus hun bondgenoot. Hij grijnsde vrolijk. ''Perfect. Ik heb dus een paar roosjes geregeld,'' zei hij met pretlichtjes in zijn ogen. Charlie kwam in beweging na een mededeling en rende de bieb uit. ''Niet rennen, stilte!'' riep de oude bibliothecaresse nog, tevergeefs natuurlijk. Charlie was de ruimte al uit en ze praatte tegen de dichtklappende deuren. ''Oke, ik zie jullie daar wel. En wacht alsjeblieft niet met iedereen bij elkaar, recht voor zn deur,'' sprak hij op kalme toon. Hij had veel ervaring met dit soort dingen, maar paste op dat hij niet al te belerend overkwam. Dit waren allemaal eigenzinnige types, die je niet zomaar de wet voor kon schrijven. Hij hoopte wel dat ze zouden luisteren naar een ervaringsdeskundige. ''Zorg dat je iets te doen hebt of een excuus klaar hebt, mocht iemand je vragen wat je daar doet. Allemaal vrij voor de hadn liggend natuurlijk, maar better safe than sorry. Capisce?'' Het Italiaanse stopwoordje rolde met een charmant accent van zijn tong. Hij haalde nog een keer zijn hand door zijn piekerige haar en wandelde toen kalm weg. Hij lachte vriendelijk en zwaaide naar de zichtbaar opgeluchte vrouw. Die was ook weer van hen af, voor nu dan.
______________________________

Hij was expres een andere kant op gegaan dan de meest directe weg. Hij floot een vrolijk liedje en zijn tas liet af en toe een rozenblaadje vallen, zodat hij een vreemd spoor achterliet. Het was beter dan modder, dacht hij dan maar. Hij liep in gedachten verzonken, lette niet echt goed op. Hij kende de weg nu al ongeveer blindelings, wat altijd wel van pas kwam. Als je je moest verstoppen voor een woedende leraar of iets dergelijks. Op de automatische piloot sloeg hij links af, hij was nu bijna geariveerd bij zijn bestemming. Het kantoor van Savador. De gevreesde hoofdmeester. Hij versnelde zijn pas en zag in de verte al de juiste kamer. Zijn schouder kwam vol tegen iemand anders aan en zijn tas gleed op de grond. Een stuk van de beervormige kaart, overdekt met hartjes en confetti gleed naar buiten en snel bukte hij zich. Hij schoof alles weer naar binnen en kwam weer overeind. Hij zag een meisje met bruin haar naar hem kijken en hij lachte charmant. ''Hoi en sorry. Ik was in gedachten verzonken. Allen,'' stelde hij zich vlot voor. Hij bekeek haar even ongegeneerd en een idee schoot door zijn hoofd. Hij had sowieso geen tijd om hier nu zo lang te blijven praten en een alibi, namelijk een geprekspartner zou goed helpen als hij als eerste aan kwam. Niet dat dat erg waarschijnlijk was, maar het was mogelijk. En het idee was nu in hem opgekomen en zou ook niet snel meer verdwijnen. Hij dacht er niet goed over na, nam geen tijd om de voor en nadelen tegen elkaar af te wegen. Hij stak zijn hand uit, even leek het of hij haar hand wilde schudden. Maar hij greep haar pols vast, niet hardhandig, maar wel stevig genoeg. Zodat ze niet weg zou kunnen komen zonder een worsteling. ''Loop je even mee? Ik moet die kant op,'' zei hij met een gebaar van zijn andere hand. Hij glimlachte charmant en begon vlug te lopen. Hij verplaatste zijn hand en sloeg zijn arm om haar schouder om het meisje zo mee te voeren. Ze zou waarschijnlijk nog te beduusd zijn om te reageren, alles was in een zeer kort tijdbestek gebeurd. En anders zou hij haar met fysieke kracht ook wel hier kunnen houden. Hij liep verder, zag Charlie, Nina en Wren al staan. Hij trok het meisje praktisch mee, zou haar nu niet meer laten gaan. Ze zag er leuk uit en hij kon het gewoon niet laten. Ze hadden slechts vijftig meter gelopen en stonden toen al bij de juiste deur. "Allen, jouw beurt," zei Charlie op het moment dat hij naast hen aankwam. Hij liet het meisje los en knikte haar toe. ''Zo, hier moet ik zijn. Stel jezelf even voor, lieverd. Dit is Charlie, mijn bijna perfecte kopie.'' zei hij met een plagerig lachje. Het kind dat hij had meegesleept zou, zo had hij net besloten, met hun meegaan. Of ze zou nu weg moeten vluchten, dat kon ook. "Waar blijven de andere, ik wil beginnen." Hij grinnikte, Nina had er zin in. De posters van halfblote vrouwenlichamen waren een goed idee. Dat zou het voor Savador alleen maar ongemakkelijker maken. Hij had zo het gevoel dat er meer achter zat dan gewoon een leuke ingeving, iets diepers. Echte, pure wraakmotieven. Dat maakte ook niets uit, iedereen had zo zijn geheimen. En dat was prima. Nu niet belangrijk. Hij zou zich nu richten op de deur en het open krijgen. Dat zou niet met bruut geweld hoeven, de sleutel zat als het goed was in zijn broekzak.

Hij viste de reusachtige sleutelbos eruit en rinkelde er kort mee, triomfantelijk. Ze hadden bij de dansles Savadors sleutels kunnen bemachtigen, mensen moesten echt beter op hun eigendommen letten. Hij boog voorover en bekeek het slot nauwkeuriger. Hij nam de vorm in zich op en begon met zijn vinger langzaam over de onderkanten van de sleutels te gaan. Zijn huid gleed over het metaal en ongeveer op de helft stopte hij. Hij stak die zilveren sleutel omhoog en knikte. ''Dit is de goede. Iedereen snapt de bedoeling?'' vroeg hij voor de zekerheid nog één keer. Alleen het onbekende kind wist natuurlijk van niets, maar die moest het maar over zich heen laten komen. Ze zouden nog even wachten tot Nihal was gearriveerd en dan zou het masterplan in werking treden. Met wat geluk zouden ze meer dan een kwartier de tijd hebben en dan weer geruisloos verdwijnen. En Savador zou met een opgepimpte werkruimte achterblijven. Hij stak de sleutel alvast in het slot en keek zijn broer aan. Hij richte daarna zijn blik op de andere aanwezigen en herhaalde nog heel kort de laatste belangrijke dingen. ''We hebben ongeveer een kwartier de tijd, misschien iets minder. Als Savador binnenkomt, wees dan beleefd, hoe moeilijk het ook mag zijn. Hij zal dit namelijk niet kunnen waarderen.'' Hij wachte even op bevestiging en tot iedereen aanwezig was. Dan zouden ze plan liefde voor savador beginnen.
Hehe ik sleep je gewoon mee, Eillish ^.^

De aandacht om haar heen gevestigd, ze mocht nu vooral niet opvallen. Geluidloos sloop ze verder over de gang, met de bedoeling dat niemand haar zou zien. Het lukte, deels dan. Een leerling volgde haar met zijn ogen, maar zodra ze omkeek, keek hij weg en vervolgde zijn gesprek met zijn vrienden. Goed, tot hier toe geen problemen. Eillish zuchtte, ze was al de hele week aan het stressen. Niet alleen waren er al aankondigen van 'de' dag, ook was er zeg maar een dansles geplant. Met die vreselijke HeadMaster. Ze had hem nog nooit ontmoet, en was dat eigenlijk nog niet van plan ook, maar soms vroeg hij er echt om. Een dansles! Een bal! Valentijn überhaupt laten toestaan! Ze gruwde ervan, kon hem niet meer uitstaan. De hele school had het er zo'n beetje over, en daarom had ze eigenlijk geen deel meer genomen aan gesprekken. Ze zouden bij de meisjes toch gaan over de kleren en de jongens, en bij de jongens toch over de meisjes en wat voor erge dingen ze zouden aandoen. Nee, ze kon het inderdaad niet uitstaan, ze was een naïef en positief mens, maar tot hier ging het ook. Je moest het niet in extreme maten drijven bij haar. En dan al die aankondigingen, ze werd er ongeveer gek van. Roze folders fladderden door de school, zorgvuldig opgeruimd om er even later weer te liggen. Nee, dit was niet bepaald haar 'favoriete' jaargetijde. En vooral nu niet. Het was allemaal al ingewikkeld genoeg zonder dit er nog bij, kon niet eens haar eigen gedachten erbij houden. Hoe zat het nu? Ze had al genoeg slapeloze nachten achter mekaar gehad, om er niet uit te komen, was al vaak genoeg iets anders gaan doen, om uiteindelijk op dezelfde vraag terecht te komen, Wat als ik het niet gedaan had? Wat zou er dan gebeuren? Wat was er dan gebeurd? Ze had er geen idee van, en hoewel ze wist dat je je die vraag eeuwig kon stellen met andere conclusies, naar het echte antwoord kon je blijven zoeken, je zou het nooit weten. En dat feit stelde haar niet gerust. Het was niet genoeg. Maar de dansles, ze was er heen gegaan, om uiteindelijk niet naar binnen te durven. Ze had het niet gekunt, gedurft, wat je het ook mocht noemen. Alles leek goed te gaan, tot ze voor de deuren stond. Ze had een tijdje geluisterd, en waren lichte stemmen doorheen de deur gekomen, tot de Master uiteindelijk het woord nam. En toen begon de les. Ze was er blijven luisteren, tot een koppel -ze veronderstelde dat het een koppel was- haar richting op kwam. Eillish was er toen voorbij gelopen, rustig en beheerst, maar vanbinnen doodsbang dat iemand haar zou zien en vragen binnen te komen. Nee, dat nooit! Maar dansles was nog niet het ergste. Binnenkort had je het bal. Alle meisjes praatte al over hun kleren, de jongens. En zij? Ze wist nog niet eens of ze ging, laat staan of ze ging dansen. Maar goed. Je zag maar nooit, ze kon nog altijd mee om de eenzame mensen op te vrolijken. Niet zozeer rond het valentijn thema, maar gewoon, het Eillish thema. Iemand had haar zo ooit eens beschreven, dat ze allemaal totaal gelukkig was als ze dat van anderen ook kon maken. Misschien was het waar, waarschijnlijk was het waar. Ze verbeterde zich snel zelf in gedachten. Ze stapte door, lette niet meer op. Haar gedachten teveel in beslag genomen door alle verwarringen. En zo gebeurde het. Een botsing, een pijnlijke zij en een grote blos meteen al. Naast haar stond of zat een jongen, met rood haar, sproetige neus en een verbaaste met gelukkig glimlach. Zijn tas was door de botsing gevallen en haastig wou ze hem oprapen met haar grote excuses. Maar hij had blijkbaar andere plannen. Hij bukte zich voor zij dat kon doen en stelde zich in een zin vlot voor. Allen. Ze zag nog snel een kaart, in de vorm van een beer? En hartjes, heel veel hartjes. Haar beginnende sympatie voor de jongen verdween weer en ze keek hem met een neutraal gezicht aan. Weer zo'n iemand, was hij populair dan? Ze pijnigde haar hoofd om zijn gezicht te herkennen, maar ze wist het niet. Echt niet. Goed, ze wist tenminste zijn naam al, alhoewel iets haar zei dat het beleefd zou zijn om haar ook voor te stellen. Maar ze deed het niet, wie zei nog dat ze beleefd moest zijn na die ontdekking? Niemand. Haar pols werd vastgegrepen met het simpele verzoek of ze mee liep naar de andere kant. Ze liet zich gaan, enerzijds omdat ze te perplex was, anderszijds omdat ze toch niets te doen had behalve zich ergeren. Maar toch, het bleef een rare scene. Zijn arm veranderde naar haar schouder, en met een lichte dwang erachter liet ze zich gedwee meevoeren. Ze kwamen aan bij een groepje en ze wachtte tot hij haar los zou laten, te genegeerd door haar meekomst om haar aan hen voor te stellen. Maar nee, hij nam haar juist mee met het verzoek om zich voor te stellen. Ze staarde hem even aan en verplaatste dan haar blik naar de anderen. Ja, hij had gelijk, daar stond zijn kopie. Zag ze nu dubbel? Nee, het was wel degelijk een andere jongen, maar ze leken..zo hard.. op mekaar. Eng gewoon, niet normaal meer. Naar verloop van tijd zag ze wel meer verschil tussen hen beiden, maar ze zou hun niet uit mekaar kunnen halen als ze een van de twee willekeurig zouden neerzetten voor haar. Goed, zichzelf voorstellen hea? Ah, waarom ook niet? 'Hi, Eillish' Zei ze simpelweg, je kon er heel verhaal rond maken, of je gewoon voorstellen en iets zei haar dat deze mensen niet zoveel geduld hadden. Maar waarom waren ze hier? Er werden blikken uitgewisselt, en het was duidelijk dat er iets aan de hand was. Maar ze wist van niets, dus wat hadden ze dan aan haar? Allen legde nog iets uit, wat haar de vraag uiteindelijk toch deed stellen. 'Allen..' Fluisterde ze zachtjes, 'Hun, kan je me even een dingetje uitleggen? Wat doen jullie met valentijnskaarten en stuff bij de Masters office? En wat doe ik hierbij?' Hij had haar mee gesleept, dus hij mocht het nu ook fijn uitleggen, eigen schuld.

Goed hoor :3

Ze zat rustig in de bieb te luisteren wat Charlie zou meenemen "We hebben slingers, confetti, ballonnen, zuurstokken en engeltjes. Heeft iemand nog een idee voor wat we kunnen doen?" Net voor Nihal iets wou zeggen was wren haar voor 'Ik heb nog een heleboel hartjes,' Zelf grijnsde ze ook, dit zou eigenlijk gewoon geniaal zijn. 'ik kan met steen allemaal beertjes met hartjes maken en dan met een spreuk aan de bureau vast maken zodat het niet makkelijk er af gaat.' Haar stem klonk rustig en haar houding ook. Hoe ze hier in verwikkeld was is niet zo moeilijk om uit te leggen. Paar dagen geleden had ze haar schietdoel weer tegen gekomen en die had haar alles uitgelegd en natuurlijk kon ze geen nee zeggen dit was te geniale plan. Nu pas merkte de meisje dat Allen er ook bij was gekomen en lette weer goed op ''Zorg dat je iets te doen hebt of een excuus klaar hebt, mocht iemand je vragen wat je daar doet. Allemaal vrij voor de hadn liggend natuurlijk, maar better safe than sorry. Capisce?'' Charlie was weg gegaan om die spullen te halen. Ze stond op en liep rustig weg.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ze stapte met kalme passen door de gang, dit was een geheime gang die weinig mensen kende. Paar weken geleden had ze deze gang ontdenkt door de trillingen die hier vandaan kwamen. De kleine stenen bonkte in haar tas maar ze lette er niet op. Ze was al laat dus mocht ze op niks anders letten, gelukkig kwam ze alleen een paar kinderen tegen die niet op haar lette en dar had ze geluk mee want ze kon wel goed toneel spelen maar als ze enthousiast werd was ze er hopeloos in. Haar lichte passen weer galmde de dag die heel smal was en ze kwam nu ook geen kinderen meer tegen. Uiteindelijk liep ze dood maar de muur voor haar was uit steen (nouja niet helemaal maar een stukje dat als een geheime deur diende.) gemaakt dus kon ze er makkelijk een deur in maken en toen ze er door heen was gekomen sloot ze het meteen achter zich. Charlie, Allen en de andere waren er al en er was nog een meisje bij die ze niet zo goed kende. de sleutel zat al in de slot en ze glimlachet naar de andere 'We kunnen naar binnen.' Zei ze daarna serieuze en hoorde heo het meisje iets aan Allen vroeg of hoe zij hem noemde; schiet doel. 'Hun, kan je me even een dingetje uitleggen? Wat doen jullie met valentijnskaarten en stuff bij de Masters office? En wat doe ik hierbij?'

Het bruinharige meisje had zich gelukkig zonder al te veel problemen mee laten voeren. Ze had natuurlijk kunnen schreeuwen en iemands aandacht kunnen trekken, bedacht hij zich nu pas. Dit soort dingen, de risico's van plannen, die drongen altijd pas later tot hem door. Eillish, zo heette ze dus. Ze stelde zich kort voor, maar meer was ook niet nodig. Nihal kwam ook aangelopen en nu was iedereen aanwezig. 'We kunnen naar binnen.' sprak het meisje zakelijk.Allen draaide zich naar de deur toe, wilde net de sleutel omdraaien toen Eillish begon te fluisteren. 'Allen..' Zachtjes en onzeker sprak ze zijn naam uit. Hij draaide zich om en keek haar schijnbaar geduldig aan. Eigenlijk hadden ze hier helemaal geen tijd voor. Hoe langer ze hier op de gang bleven staan, hoe meer kans er was dat er iemand langs kwam. En dat diegene vragen zou gaan stellen. En als ze hier lang bleven staan treuzelen, zouden ze minder tijd hebben om het echte plan uit te voeren. ''Ja, Eillish. Wat is er?'' zei hij, vriendelijk, maar gehaast. 'Hun, kan je me even een dingetje uitleggen? Wat doen jullie met valentijnskaarten en stuff bij de Masters office? En wat doe ik hierbij?' Een brede lach kwam op zijn gezicht. Hij dacht even na. Ze zag er nogal braafjes uit. Als een typetje dat de regels kende en ze nog volgde ook. Die nooit, maar dan ook nooit de hoofdmeester dwars zou zitten. Die zo'n grap niet echt kon waarderen. Het af zou keuren. Al was het maar uit angst voor straf of woedende preken. Dingen die voor Allen en Charlie hartstikke normaal waren. Met een simpele straf schrok je hen niet af, het trok ze juist aan. De kans om gepakt te worden, dat maakte het leven spannend.
''Wel, het is morgen Valentijnsdag, nietwaar?'' Hij zweeg kort, maar wachtte niet op bevestiging. ''En onze hoofdmeester, de geweldige man, verdient ook wel eens wat aandacht.'' Hij kon een licht spottende toon niet achterwegen laten, deze woorden waren gewoon lachwekkend. Hij lachte onschuldig, ze waren stuk voor stuk allemaal ontzettend brave leerlingen. Als Eillish het niet geloofde of vertrouwde, zou ze hen misschien verraden. Of zou ze naderhand hun namen of beschrijvingen doorgeven aan de hoofdmeester. Klikspanen, iets waaraan hij een gloeiende hekel had. Als ze dat zou wagen, kon ze rekenen op problemen. Het enige wat echt een optie was, was meegaan. Ze moest hen maar gewoon vergezellen en extra hulp kon toch ook geen kwaad. ''We vonden gisteravond toevallig deze sleutelbos op de gang, waarschijnlijk uit zijn zak gevallen. Het was al te laat om nog naar hem toe te gaan,'' loog Allen vlotjes een vrij overtuigend verhaal bij elkaar. Als Eillish hen niet kende, niet van de treitertweeling had gehoord. Dan zou ze het best kunnen geloven. Het lonk zo lief, brave leerlingen. ''En toen bedachten we dat in plaats van gewoon meteen terugbrengen, we hem ook konden verrassen. Toch jongens?'' Zijn ogen glinsterden vrolijk toen hij klaar was met zijn uitleg. Hij zou haar de waarheid wel kunnen vertellen, maar dat was riskant. En risico's waren er al genoeg zonder dat er ook nog een mogelijke verrader wist van hun echte plannen. ''Maar we moeten veel doen in weinig tijd, dus alle hulp is welkom. Wil je ook mee, Eillish? We moeten nu echt naar binnen, het moet natuurlijk voor hij terugkomt af zijn,'' zei hij uiteindelijk vriendelijk. Alsof ze een keuze had. Ze zou meegaan, of ze nou wilde of niet. Kostbare tijd tikte weg, hij moest het nu echt afkappen. Hij draaide zich weer naar de deur en pakte de sleutel vast. Met een soepele beweging opende hij het slot en duwde de deurklink naar beneden. Piepend en krakend schoof de deur open en onthulde het bekende interieur van de kamer. Het bureau lag vol met mappen en dossiers, hij vermoedde dat Charlie en hij nog wel een eigen overvolle map bij elkaar zouden verzamelen. Hij hield de deur open en maakte een uitnodigend armgebaar. ''Dames eerst,'' zei hij charmant, maar ook vrij spottend. Hij hield zich niet aan normen en waardes, tenzij het hem uitkwam. En zelfs dan was het altijd vergezeld met lichte spot en sarcasme. Was Allen eigenlijk ooit wel serieus? Bijna nooit in ieder geval. Hij wachtte rustig tot alle meiden naar binnen waren gegaan en ook zijn broer hen had gevolgd. Dan zou hij de deur sluiten, nadat hij er een alarm op had gezet. Dat systeem was hen al vaak van pas gekomen. Als iemand de deurknop aan zou raken ging er binnen een luid alarm af. Normaal gesproken zouden ze dan weg kunnen vluchten, maar deze kamer had maar een uitgang. Wel zouden ze nog tijd hebben om lekker onschuldig te gaan staan ofzo. Hij hoopte natuurlijk dat het niet nodig was. Maar het was beter dan niets, dat was zeker.

Nina was een van de eerste die er was, samen met Charlie en haar terrortwin Wren. Waarschijnlijk als hij alleen al Nina en Wren zag zou hij uitbarsten. Het terrorduo uit zijn klas. En dit alles maakte het alleen maar beter, 10.000e keren beter. Nina was inmiddels opgestaan, mopperde alweer. Zoals gewoonlijk. Ze wilde beginnen, ze hadden genoeg te doen voor hij langs kwam. Nina was naar Wren gelopen en stond naast haar. Allen had een groentje meegenomen.. En nog eentje die dit nooit zou doen. Alleen daarom kon Nina al boos worden. "Jottem, een groentje. Hoelang zal het duren voor ze het verklikt?" Fluisterde ze in Wrens oor. Hoe dom kon je zijn. Vanaf het eerste moment mocht Nina de tweeling niet, echter dit was gewoon te geniaal. Maar dat maakte niet dat ze hen gelijk mocht. En daarbij. Wie neemt er nou iemand mee die hier, duidelijk, geen verstand van had. Ze zou waarschijnlijk nog eerder in haar broek zeiken door de 'spanning' dan dat ze iets deed. Nina zuchtte. De volgende kwam er bij en zo stonden ze als een compleet groepje bij de deur. Allen deed even alsof hij de beste was met die sleutel, en op het moment dat hij de deur open wilde doen begon mevrouw Nietsnut uitleg te vragen. "Dat ook nog." Mopperde Nina haast in zichzelf. Nina rolde met haar ogen. Kreeg bijna de neiging om naar de deur te lopen, het slot om te draaien en naar binnen te lopen. Ze hadden toch geen tijd om even gezellig te kletsen. Dat viel alleen maar op. ''En toen bedachten we dat in plaats van gewoon meteen terugbrengen, we hem ook konden verrassen. Toch jongens?'' Nina keek Allen even met een frons aan. 'Ja, en ben je nu klaar met je gebabbel.. Of wil je hier gaan blijven staan tot hij er aan komt?! Doe open die deur, we hebben genoeg te doen." Nina liep al op de deur af, waardoor ze weer lekker lawaai maakte met haar pumps. 'Maar we moeten veel doen in weinig tijd, dus alle hulp is welkom. Wil je ook mee, Eillish? We moeten nu echt naar binnen, het moet natuurlijk voor hij terugkomt af zijn,'' Nina zuchtte. "Ga je die deur nog open doen of wat?" Nina was weer lekker kortaf en nors. Ze ging die gast steeds minder mogen. Klootviool. ''Dames eerst,'' Hehe, hij had eindelijk die verdomde deur open gedaan. Nina liep met een stevige pas het kantoor binnen. Om daarna eens goed te kijken op welke plekjes ze de mooie kiekjes ging hangen. Hij zal het wel merken, die Pedovador.

Zou dit de mooiste dag van haar leven kunnen zijn? Hopelijk zouden er nog mooiere dingen komen, eigenlijk, maar dit was toch gewoon om een traantje bij weg te pinken. Ze hield hiervan, van Savador pesten, zeker achter zijn rug om en al helemaal als ze er niet alleen voorstond. Charlie en Allen wisten gelukkig waar ze het over hadden, gaven een paar tips die de doorgewinterde survivors die Nina en zij waren allang kenden, maar wel handig voor de.. wat minder ervaren mensen onder hen. Zoals dat blauwharige kind van de les Aardmagie. Niha, of iets. En Charlie.. of was het Allen? sleepte ook nog iemand mee: Eillish ofzo. Heel leuk hoor, maar dat boeide haar niet. Nina liet haar ongeduld wat meer blijken, ze had trouwens ook geweldige posters mee. Wren grinnikte even, stootte haar vriendin aan. 'Groentjes..' antwoordde Wren Nina met een veelbetekenende zucht. 'Ach ja, wij zouden sowieso verdacht worden,' stelde ze daarna, haalde haar schouders op. Ze had het er wel voor over. Haar vriendin liet echter al snel haar ongeduld blijken, tot ze eindelijk naar binnen mochten. Bijna open? Een beetje dan? Alsjeblieft? Héhé, de deur was open. Nina was zo binnen en Wren volgde haar, liet zichzelf meteen op de bureaustoel vallen. Zo'n draaiend geval, dat was echt zo'n typische stoel. En ze had het ding nodig om bij de ramen en dergelijke te kunnen, het plafond ook. Plus dat ze graag zat en toekeek. Maar goed; Wren pakte een paar hartjeskussens en duwde die in de bureastoel, propte er een paar in random bureauladen en probeerde er een paar aan de lampen aan het plafond te krijgen door haar luchtmagie. Zo. Ook kreeg ze confetti te pakken, wat ze met een flinke bries de hele kamer doorblies. Bleef zitten in het tapijt, kwam langs plinten en op de meest onbereikbare plaatsen. Geweldig. Stickers had ze ook nog, met natuurlijk het thema Valentijn. De rest van de mensen was ze even vergeten; zij was nu bezig met haar missie en ze ging echt niet helpen met kattenkwaad uithalen hoor. Dat mochten ze zelf doen. Op zijn raam plakte ze stickers, net zoals op de deur en op documenten. Die kreeg je er nooit meer fatsoenlijk vanaf. Uiteindelijk vond ze dat ze eventjes genoeg gedaan had, overzag haar werk vanuit de bureaustoel. Iedereen was lekker bezig. Echt waar hoor, ze hield hier van. Met haar blik zocht ze Nina, wat was die aan het doen? Ook de rest was bezig, ze snapte niet waarom Nihal en Eillish dit deden. Vond ze niets voor van die schijnheilige trutjes, maar goed, ze waren nu wel wat in haar waardering gestegen. o.1% was toch wat, niet? God, dit moest in haar memoires, als die er ooit zouden komen. Te geniaal. Wren liep naar de tassen, na jammerlijk op te hebben moeten staan uit de stoel. Kijken wat er nog te verspreiden was.

Ze bekeek het meisje die nieuw was aandachtig, het was niet echt een type om iets fout te doen maar dat kon haar ook niks schelen want zo lang ze haar haar met rust lieten wanneer ze bezig was vond ze alles en iedereen prima. Allen legde iets uit aan het meisje maar Nihal luisterde al niet meer, ze had teveel ideeën wat ze allemaal kon doen als ze binnen waren. haar aandacht kwam er weer pas bij toen een meisje ongeduldig werd 'Ja, en ben je nu klaar met je gebabbel.. Of wil je hier gaan blijven staan tot hij er aan komt?! Doe open die deur, we hebben genoeg te doen." en daarna meteen Allen 'Maar we moeten veel doen in weinig tijd, dus alle hulp is welkom. Wil je ook mee, Eillish? We moeten nu echt naar binnen, het moet natuurlijk voor hij terugkomt af zijn,'' Toen hij de deur probeerde te open stond ook ongeduldig te wachten. Uiteindelijk gaf de deur en mee en zei Allen ''Dames eerst,'' En ze liep achter wren naar binnen die meteen op het stoel af ging. Zelf koos Nihal uit om bij een plekje bij een lage kast en haalde snel wat dingen te voorschijn. Als eerst paar roze steentjes die snel al de vorm van schattige beertjes kregen met een hartje. Ze zette ze neer bij de kast en haalde wat geur kaarsen er uit. Toen ze dat had gedaan pakte ze wat rode stenen en sloot haar ogen nu was het puur concentratie, haar hart ging langzamer kloppen en met een hand beweging ging het vloeistof die als scherpe stukken naar de muur afvlogen en daarna rustig er aan gingen hangen zonder enige geluid te maken, snel deed het meisej haar ogen weer open en maakte het vloeistof in vormen van hartje. Alles bleef hangen en niks storten naar beneden maar je krijgt het ook neit meer makkelijk van af want dit waren stenne die haar vader gebruikte om huizen te bouwen.

Wat hun allemaal wouden doen, het leek zo fout. En ergens wel onschuldig, al schoof ze dat laatste af op Allen. Hij praatte zo,.. verdraaiend. Niet eerlijk, zo wist ze nooit meer wat ze kon aannemen of niet. Maar goed. Het verhaal met de sleutel vond ze ook al zo vreemd, en ze kon het niet laten haar wenkbrauwen op te trekken. Ze zuchtte, het zou de perfecte kans zijn om.. Ze bleef stilstaan in haar gedachte. De perfecte kans om haar aversie tegen Valentijn te kunnen uiten. Door de persoon die volgens haar na haar een van de grootste dingen zou haten, zoals zijn kantoor volgekladderd. Dat dit haar juist mocht overkomen, perfect gewoon. De deur ging open, en de anderen glipten snel en onzichtbaar naar binnen. Ze lieten haar staan, was duidelijk niet de moeite waard. Ze gleed van de deur naar Allen, en liet toen uiteindelijk de deur in. 'Goed, wat kan ik doen?' Giechelde ze zachtjes. Ze was zojuist met een paar van de grootste rebellen in het kantoor van de Master ingedrongen, om dat op te fleuren voor Valentijn. Niemand geloofde het van mekaar, iedereen had andere redenen, persoonlijk, maar dit was een excuus waar iedereen zich aan hield. Zou houden. Ze keek in de tas, en keek in het rond. De anderen waren al goed los gegaan. Het meisje met het blauwe haar, ze geloofde dat zij Wren noemde, had confetti in het rond gestrooid, en stond nu op de stoel om zich heen te kijken. De ander was foto's aan het ophangen en het derde meisje was vloeistof aan het spuiten. De tweeling zag ze nog niet echt iets doen, dus ze liep maar naar de tas, om een grote, gigantische beer tevoorschijn te halen. Nee, die kon ze niet gebruiken, het zou te fijn lijken als ze die mooi op de stoel legde. Alhoewel? Eillish liep naarhet bureau en legde hem daar, en legde er rozen in een mooie kransje omheen, in de vorm van ja, heel toepasselijk, een hartje. Ze liet de doorns eraan, dat hij zijn handen maar openhield, werd het nog leuk ook. Ze bleef besluitenloos staan, wat kon ze nu doen? De anderen hadden allemaal goede ideeën gehad, maar wat kon zij doen? Ze had niets voorbereid, het enigste wat ze nog kon gebruiken was haar magie. Water, daar kon ze niets mee aan? Denk Eillish denk, hield ze zichzelf voor. Wat werd er met water gedaan? Geur. Parfum. Rozenparfum, giftig, eng, bedwelmend. Ze keek om zich heen of ze een flesje kon vinden, maar zag niets. 'Heeft iemand toevallig parfum bij?" Ze zei het nogal fluisterend, aangezien ze niemand wou laten schrikken. Elk moment konden ze gesnapt worden bij hun vreemde actie, en dat was wel het laatste waar ze op hoopte. Ze wervelde rond, en keek de andere kant uit, op zoek naar iets wat haar misschien kon helpen met een idee.

Hij wist zelf ook wel dat dit niet het meest slimme plan was geweest. Maar als de anderen er nog niet waren geweest, was Eillish alleen maar goed uitgekomen. Ze leek de uitleg wel te accepteren. Zagen ze er dan zo braaf uit? Hij stond op het punt om haar maar gewoon weg te laten gaan, als ze dit geloofde was er ook geen probleem. Waarschijnlijk dan. Hij voelde zich niet schuldig dat hij een probleempje had meegesleept. Kom zeg. Als je alles zo ontzettend strak volgens plan zou gaan doen kon je net zo goed gewoon huiswerk gaan maken en een brave leerling worden. Met onverwachte dingen moest je leren omgaan en die moest je ook accepteren. En er dan het beste van maken. Want Allen had het idee dat die Eillish echt heel braaf was, een voorbeeldige leerlinge. Als, en dat was zeker iets om rekening mee te houden, als ze betrapt werden zou zij hun zoetsappige verhaal misschien iets geloofwaardiger maken. Of in ieder geval zorgen dat de desbetreffende persoon hen niet de ergste straf zou geven. 'Ja, en ben je nu klaar met je gebabbel.. Of wil je hier gaan blijven staan tot hij er aan komt?! Doe open die deur, we hebben genoeg te doen." zei Nina met een frons. God, die was echt lekker chagrijnig. Een hand tikte tegen zijn achterhoofd. Dat kon alleen Charlie zijn. De rest leek hem niet echt zo gewelddadig. Hij stond de deur open te houden en luisterde met een zorgeloos lachje naar de verwijten. Het was nu toch al te laat. Wat wilden ze nou? Dat hij zich uitgebreid ging verontschuldigen? Dan zouden ze alleen maar langer bezig zijn. "Het nu niet het moment om meisjes te gaan versieren, hé. Dat kan je straks nog altijd doen, als ik je niet voor ben tenminste." Hij grijnsde spottend naar zijn broer. ''Dat zullen we nog wel zien, broertjelief'' zei hij vrolijk. Iedereen liep naar binnen. Allen legde zijn hand op de deurknop en sloot zijn ogen. Als iemand nu de deurknop aan zou raken, ging er een alarm af in de kamer. Hij haalde de sleutels uit het slot en sloot de deur. Iedereen was al druk bezig. Nina hing de naaktposters op. Wren begon stikkers op te plakken. Zelfs Eillish was naar binnen gegaan en legde een beer op het bureau. Allen grinnikte toen hij zijn broer iedereen hoorde aansporen. Hij pakte zijn tas en haalde de kaart eruit. Die legde hij op de tafel, straks zou er misschien nog iemand iets op kunnen schrijven. Hij wandelde kalm naar het bureau toe. Hij veegde de documenten uit de ene hoek en maakte het donkere hout zichtbaar. Hij begon de lichtstralen te verzamelen en maakte het heet. Het was nu als een verzamelde bundel licht uit een vergrootglas. Daarmee kon je het hout dus wegbranden. Hij begon langzaam een hartje in het tafelblad te branden. Rook kringelde omhoog en een donkere vorm bleef achter op het hut. Zo vormde hij nog twee andere hartjes. ''Heeft iemand toevallig parfum bij?" klonk een verlegen stem. Hij grinnikte en liep naar haar toe. ''Toevallig niet...'' zei hij met een grijns tegen haar. ''Maar je kunt anders dit gebruiken, verf maar een leuk hartje of een vlinder,'' zei hij vriendelijk en hij wees naar een tas met roze hartjesslingers, roze verf, confetti en ook nog een paar rozen. Daar zou ze wel even mee vooruit kunnen. Hij wachtte niet op haar reactie maar pakte een zakje met minuscule zuurstokroze glitters. Die strooide hij met een vlugge beweging uit over het tafelblad. De glitter zou in alle documenten gaan zitten, alle spullen zaten vol met roze fonkelingen als het licht erop viel. Iemand anders had ook al confetti uitgestrooid zag hij. Toen draaide hij zich naar Charlie toe. ''Zullen we de laatste slingers op gaan hangen?'' vroeg hij aan zijn broer. Met hun lengte kwam het het beste uit wanneer ze dat samen deden. En zijn broer had de slingers bij zich en wist waarschijnlijk wel waar de rest nog opgehangen moest worden. Een bakje met punaises haalde hij uit een tas en hij keek vrolijk naar Charlie. Met zijn broer hoefde hij nauwelijks overleg te plegen, ze begrepen elkaar met enkel een blik en een halve zin. ''We moeten wel tempo maken nu,'' zei hij bezorgd. Het was niet zo dat hij aan het stressen was, maar hoe langer ze binnen waren hoe gevaarlijker het werd. En als de hoofdmeester hen zou betrappen. Allen wist niet precies hoe de man strafte, maar mild zou het niet zijn. Zijn hele kantoor werd immers vernield. Hartjes en andere roze kitsch werden zorgvuldig over de ruimte verdeeld. Dat hij ook voor een vertraging had gezorgd was nu even niet belangrijk, gebeurd was gebeurd. Aan het verleden kon je niets meer veranderen dus piekeren had ook geen zin. En Eillish bleek toch nog wel van pas te komen.
Ik denk dat Saf er zo aan kan komen, nadat iedereen nog één keer heeft gepost ofzo? Of wil iemand nog iets groots uitvoeren? Want dan zal Noah nog even moeten wachten zeg het maar ^.^

Tevreden keek Wren naar de walgelijke hartjes die ze overal opgehangen en geplakt had, veel succes met het loskrijgen daarvan lieve schat. Dit was een van haar lievelingsmomenten, waarop ze wraak kon nemen. Dat deed ze nu eenmaal graag. Wren kon dan ook totaal niet tegen haar verlies, een goede verklaring voor de blije lach op haar gezicht. Zo blij keek ze namelijk niet vaak, veelal had ze een chagrijnige doodblik op haar fijne gezichtje staan. Vond iedereen altijd zo charmant. Zodra ze tevreden was met de plaatsing van alles wat zij uitgevoerd had, volgde ze het meisje dat Eillish scheen te heten, dat een beer met zich meedroeg. En er rozen bijlegde. Geniaal. Ze zag er dan misschien ontzettend braaf uit, dit was wel geniaal. Een paar punten erbij, gestegen in de waardering. Niet dat het ook maar iemand kon schelen of ze in Wrens waardering hoog stonden, maar voor Wren zelf maakte het wel degelijk uit. Hé, wat zat er eigenlijk nog in die tas? Het meisje begon in de tas te graaien, tot ze er lijm en glitters uit had. Wow. Sinds wanneer was dit legaal de school in te krijgen? Ze besloot haar theorie over de wetten van de zwaartekracht tegenover de wetten van lijm te testen en spoot een flinke dot op de zijkant van het bureau, waar ze glitters opgooide. Het werkte! Ha, dat werd een oogverblindende boel hier! Ze begon op verschillende plaatsen een laagje lijm aan te brengen en gooide er glitters door, ook op de knoppen van de laden in het bureau en de raamhendels. Na een tijdje vond ze dat alles genoeg glom en dat ze haar eigen handen genoeg geriskeerd had, dus gooide ze het weer terug in de tas. Die Eillish vast had. Het meisje vroeg net iets over parfum, waar Allen of Charlie negatief op antwoordde. Hij had niets bij, logisch, maar.. 'Wacht even,' zei Wren tegen Eillish, haastte zich naar haar tas. 'Ik heb nog wel iets!' In een paar tellen was ze terug met een halfleeg flesje parfum dat ze nooit gebruikt had en dat zo langzaamaan was begonnen met leeglopen of verdampen. 'Ik gebruik het toch niet.' Ze haalde haar schouders op en gaf het ding aan Eillish. 'Als je wil kan ik je er wel mee helpen, met het verspreiden ervan,' opperde Wren. 'Het heeft misschien niet helemaal de juiste geur..' Maar als Eillish erom vroeg moest ze het daar maar mee doen. Zelf had Wren nu al genoeg verspreid, ze keek even om zich heen, maar vond dat alles nu wel genoeg glom en roze was. Ze kon net zo goed Eillish een beetje helpen, toch? Het was for the greater good, tenslotte. Toen dat gedaan was plofte Wren weer terug in de stoel, om nog een beetje te kijken naar de laatste dingen die Allen en Charlie uitvoerden. Slingers ophangen, blij dat zij dat deden, want met haar lengte was het zo ongeveer onmogelijk op een slinger op te hangen die buiten het bereik van Savador zou blijven. Die stoel zat wel lekker zeg, ze snapte nu wel waarom hij zoveel rondhing op zijn kantoortje! Ze sloeg haar benen over elkaar en keek naar de beer, wachtte tot de rest klaar zou zijn. Zij had genoeg gedaan, met stickers en glitters en parfum en lijm.. Kleine dingen, misschien niet zo spectaculair, maar minstens even gemeen aangezien hij er nog lekker lang last van ging hebben. Ha.

Iedereen die binnen was begon al meteen met versieren en even keek Charlie met een glimlach om zijn lippen toe. Het was gewoon geweldig hoe ze allemaal zoveel mogelijk probeerde te doen om Savadors kantoor er zo fluffy mogelijk uit te laten zien. Die *kuch* geweldige *kuch* hoofdmeester verdiende het toch wel om een mooie roze kamer te hebben om in te werken? Zelfs dat meisje dat Allen meegesleurd had, Eillish, deed haar best. Toen ze aan Allen vroeg ofdat hij parfum mee had, kon de jongen zijn lach niet meer inhouden. De behulpzame Wren kwam al snel met een flesje aanlopen met de mededeling dat ze het toch niet meer gebruikte. Eigenlijk was dat best wel een goed idee om het kantoor een vrouwelijk geurtje te geven, dat maakte het zegmaar af. Na nog even toe te kijken ging hij zelf ook maar aan de slag. Wat balonnen hier, een hoop confetti daar. De engeltjes zette hij even op verschillende plaatsen, dan kon hij straks nog aan Wren vragen ofdat ze die wilde laten zweven met haar luchtmagie. Bijna huppelend liep hij van de ene kant naar de andere, strooiend met vanalles en nog wat. De hoofdmeester zou blij moeten zijn met zo'n lieve leerlingen als zij, want hij wist zeker dat niemand dit ooit gedurfd zou hebben. Charlie snapte niet waarom die man zo een hekel aan hem en zijn broer en aan Wren en Nina had. Het was wel overduidelijk dat ze alle vier net zo'n hekel aan de man als de man aan hun hadden. Door dat geroep had hij dus wel een lange tijd alleen getuut gehoord, was bijna naar de ziekenzaal gegaan om daarna beklag te gaan doen bij de hoofdmeester zelf. Zo behandelde je je leerlingen toch niet? "Wren, zou jij die engeltjes even willen laten zweven?" Met een grote glimlach op zijn gezicht keek hij het blauwharige meisje aan terwijl hij op de popetjes die over heel de kamer verspreid stonden wees. ''Zullen we de laatste slingers op gaan hangen?'' Gretig knikte Charlie naar zijn broer en pakte het uiteinde van de slinger. Aangezien zij de langste van het hele stel waren, als je Nina haar hakken niet meetelt, was het wel een goed idee dat zij het zouden doen. Met de punt van zijn tong een stukje naar buiten hing hij samen met Allen de slingers op op de plaatsen die hij al gekozen hadden. ''We moeten wel tempo maken nu,'' Snel stopte Charlie alle spulletjes die niet gebruikt waren terug in de tas en ritste deze dicht. Nu maar hopen dat ze nog weg konden glippen voordat Master Savador eraan kwam. Het alarm dat ze ingestelt hadden ging met veel lawwai af en even verstijfde hij op zijn plaats. Te traag dus. "Probeer zo onschuldig mogelijk te kijken." Snel schoof de jongen zijn tas onder het bureau en keek zo onschuldig mogelijk naar de deur. Net alsof ze hier niets mee te maken hadden en gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren.


Noaaaah, je mag komen n_n
Ik hoop dat niemand het erg vind aangezien iedereen met zijn of haar vingers zat te draaien

Nina was helemaal in haar eigen element. Hier en daar hielp ze, maar het was voornamelijk bezig met waar hij de plaatjes het beste kon zien. Zo had ze er een op zijn bureau geplakt. Zodra Wren even uit de stoel was geklommen kwam er een op de leuning. Een aantal op de muur. En zo ging Nina nog wel even door. Wat handig als er toch nog van die vieze mannetjes op de afdeling liepen. Ze hielp hier en daar om wat slingers op te hangen, wat beren te verspreiden. Zo ging ze wel even door. ''We moeten wel tempo maken nu,'' Nina haar aandacht werd getrokken. Ze had er zo veel lol in, dat ze de tijd helemaal vergat. Ze knikte, ruimde de laatste spullen op. Op het moment dat ze naar de deur wilde lopen ging er een alarm af Nina bleef stokstijf staan. Shit, hij kwam er aan. Niet dat Nina heel erg bang werd. Maar het gaf een gevoel alsof je als een klein kind een snoepje ging stelen bij de plaatselijke kruidenier. Nina grijnsde. Dit was het echte leuke werd. Daadwerkelijk het gezicht zien van Savador bij het zien van de schaars geklede meiden, de hartjes, beertjes, slingers en die dingen. Nina liep naar Wren toe. "En nu het echte werk." Nina grijnsde, een klein lachje kwam zelfs uit haar mond. "Probeer zo onschuldig mogelijk te kijken." Iets wat niet makkelijk ging. Maar naast Wren staan was het leukste. Terrorduo gereed. Nina trok haar gezicht naar een onschuldig mogelijk gezicht. Ze had het altijd leuk gevonden. De adrenaline die het haar gaf. De stoot energie. Nina hield er van. Hier had ze echt naar uit gekeken. Het klonk misschien stom, maar Nina wilde op de een of andere manier dat ze betrapt werden. Enkel om de adrenaline. Het was een nieuwe verslaving geweest. Vanaf jongs af aan was het een gevoel dat Nina niet kon beschrijven. Heerlijk vond ze het. Later vond ze weer een nieuwe verslaving die dat gevoel beter maakte. Maar dit, hier in het kantoor van Savador, dit was het echte werk. Het beste gevoel. Nog beter dan al de drugs, al het alcohol en al de gestolen spullen. Hoeveel zouden er in hun broek zeiken? Ellish? Nihal? Ze zouden het wel zien..

Verdomme, waar waren in godsnaam die sleutels gebleven?! Hij liep bij Medusa al heel de dag te zoeken, pischagerijnig als hij maar kon zijn. En zijn slechte humeur was nog iets meer gedaald naarmate de zoektocht steeds langer leek te duren, stonden als twee gespannen elektriciteitskabels bijna op explosief. Met een dodelijke uitdrukking op zijn bleke gelaat beende Savador door de gangen, de zoom van zijn lange zwarte mantel als een grote vleermuis ruisend achter hem aan. Ruw werkte hij zich een weg door de menigte in de volgepakte gangen die hij beliep, doodirriterende vragen van leerlingen die hem tevergeefs bij probeerden te houden straal negerend en sommigen zelfs kwaad wegduwend. Hij kon verdomme zijn kantoor niet meer in! Zijn persoonlijke werkplek waar hij alle administratieve documenten bewaarde, waar hij gasten ontving en even bijkwam van alweer een lange afpeigerende dag. Uiteindelijk was hij erin geslaagd een reservesleutel over zijn kantoor te bemachtigen, hangend aan een koordje en ergens diep in de lederzwarte tas die hij in een samengeknepen vuist droeg gevonden. Zacht vloekte hij in zichzelf in de Shadraanse taal terwijl hij een hoek afsloeg naar een brede stenen trap die naar de etage van zijn kantoor leidde. Door het hele ongelukkige incident had hij al teveel tijd verloren, en hij moest nog zoveel doen voor hij zich kon richten op zijn eigen activiteiten. Dat werd weer overwerken. En daar baalde hij flink van. Hij was het kotsbeu om zich in het bloed, zweet en tranen te werken voor een stelletje onorderlijke bavianen die hem toch niet het respect wilden geven waar hij naar verlangde. Damnú.
Met vlotte haastige passen betrad Savador uiteindelijk de rechte brede hal die naar zijn kantoor liep. Alle portretten en opgestelde decoratieve harnassen langs de wanden die hij passeerde negerend. Zijn blik was enkel strak gefixeerd op de gesloten deur van zijn kantoor. Voor de deur zette hij zijn tas neer, slaakte even een diepe vermoeide zucht en graaide in de diepe zak van zijn wintermantel om er de sleutel uit te halen. Hij staarde even nauwkeurig naar het ding alsof hij het nog niet helemaal vertrouwde, stak het toen in het slot. En dan nu maar snel aan het werk, dan kon hij - Savador schrok zich bijna een hartinzakking bij een plotseling luid alarm dat vanuit zijn kantoor afging bij de enkele aanraking van zijn hand op de gouden deurknop. Het loeide als een sirene door de hele school en liet een vervelende hoge piep na in zijn oren. Wel alle..!
Terwijl zijn schreeuwende Shadraanse gevloek half boven het afgaande alarm uitkwam en hij erin slaagde met een hand minstens één van zijn oren te bedekken, morde Savador ruw met de sleutel in het sleutelgat, zwaaide de deur open en griste zijn tas van de grond. Hij had geen alarm in zijn kantoor gezet, noch had hij iets ingesteld - dus wat had al die verschrikkelijke commotie dan te betekenen! Was het weer één van de eigenwijze schoonmaaksters geweest terwijl hij nog zo duidelijk gezegd had dat ze zijn kantoor absoluut niet mochten betreden? Over zijn toeren stormde Savador als een woeste zwarte waas zijn kantoor binnen, zijn blik wild zoekend naar het ding, maar vestigde zich in plaats daarvan in twee helderblauwe ogen. Twee paar helderblauwe ogen, twee dezelfde besproette gezichten, twee grijnzende monden. Hij had weer eens te diep in het glaasje gekeken. Of niet. Pas nu merkte hij ook andere aanwezigen op. Hij bekeek ze even één voor één met een diepe frons alsof hij water zag branden. Máraz, Maiy, de roodharige tweeling, twee meisjes die hij niet goed kende maar wel zo nu en dan op de gang had zien lopen. Zijn stomgeslagen blik dwaalde af naar de roze kleurtjes en geurtjes die als naalden in zijn ooghoeken staken en hem prikkelden tot een diep gevoel van ontsteltenis. Slingers sierden zijn saaie wanden en plafondplinten, gingen gruwelijk kleurrijk samen met de confetti die overal was neergestrooid en de ballonnen die zorgvuldig waren opgehangen. Roze glitters schitterden hem zoetschappig tegemoet op zijn mooie meubilair, regenboogachtige zuurstokken staken parmantig omhoog, engeltjes zweefden snoezig door de lucht. In zijn stoel waren een paar passende hartenkussens neergelegd, waarvan enkelen van dezelfde variant opgelaten aan touwtjes draaiden aan het plafond. Vanaf zijn bureau gaapte een supersized knuffelbeer hem blijtjes aan, omringd door gedoornde rozen in de vorm van een hartje en een grote berenkaart op de hoek. Zijn vertrouwde bureau was daarbij ook ondergeklad met liefdevolle stickertjes en ingebrandde hartjes, zoals er verspreid door heel zijn kantoor nog zoveel meer stickertjes en hartjes en rozige dingetjes te vinden waren zodat het haast op een zoekplaat in het Valentijn-thema ging lijken. Die steenachtige motieven kreeg hij er nooit meer af. Er hing een oudbollige sterke walm van rozengeur in de ruimte die enkel oude vrouwtjes met badmutsen droegen, vermengd met het highmakende odeur van geurkaarsen. Tot slot lachten mooie dames met ontblootte boezems en gewaagde poses hem vanaf de wanden toe, wat het er als klap op de vuurpijl tot doe deed leiden dat Savador met een geschrokken hoorbare inhalering achteruit wankelde en met zijn rug tegen de deur botste. Hij haalde met horten en stoten adem, zijn verwijdde blik nog eens in het geheel door de kamer glijdend alsof hij het nog steeds niet kon bevatten. Zijn trillende bleke lippen gingen geluidloos op en neer, maar uiteindelijk wist hij er wat onverstaanbaar gestamel uit te persen terwijl het koude zweet hem uitbrak. Hartjes, beren, confetti, glitters, blote vrouwen. Zijn tas gleed uit zijn hand en kwam met een doffe plof op de grond terecht. 'Wat.. bij Medusa - wat - hemelsnaam.. hoe? Ik -'
Als zijn ademhaling nog zo vluchtig bleef zou hij nog in een hyperventilatie raken, maar hij kon het onmogelijk bedwingen met het gejaagde roffelen van zijn hart. Zijn kantoor - zijn mooie werkruimte! Wat hadden die vlerken er allejezus mee uitgespookt!
Bijna schoten de tranen hem in de ogen toen Savador zijn vicieuze blik op het zestal richtten op het moment dat zijn ontzetting langzaam plaatsmaakte voor woede. Zijn slangachtige ogen boorden zich vol dodelijke haat in iedere blik die voldaan op hem gericht was. Langzaam liep hij rood aan, betrok zijn bleke gelaat zo dat het een angstaanjagende demonische uitdrukking kreeg, dikke aders die bij zijn slaap opzwollen en hevig klopten, zijn tanden ontbloot. Hij was kwaad, furieus, witheet, rázend van woede! Hoe kónden ze! Dit was echt.. ongelofelijk!
Zwaar hijgend om de schijnheilig kijkende leerlingen voor zijn neus niet direct in de haren te vliegen bleef Savador ze met grote ogen beurtelings aanstaren. 'Wie is hier verantwoordelijk voor?' siste hij griezelig kalm. Zijn blik flitste van het ene naar het andere gezicht in de kleine stilte die leek te volgen. 'Bij Medusa - WIE IS HIER VERANTWOORDELIJK VOOR?!' barstte de bom los. Savador beende in stugge woedende stap naar voren. Hij wilde alle smoesjes en excuusjes die ongetwijfeld zouden komen niet eens aanhoren. Hij wilde ze.. moest ze - allemaal..
'Jij was het, hè?!' spuwde hij als een bezetene in het gezicht van Allen uit nadat hij de jongen plotseling in een grissende beweging bij zijn kleding dicht naar zich toe had getrokken. 'Jij en die misselijke broer van je - al vanaf de eerste dag.. stelletje - rode duivels..' Door zijn woede die gewoon teveel werd in emotie stak de kortademigheid de kop op, maar Savador lette niet op zijn hijgerige manier van spreken, de pijnlijke steken in zijn borst van zijn onregelmatige hartslag, de speekseldruppeltjes die op de tweeling neerregenden en de rimpels in zijn neus die hem deden lijken op een of ander woest roofdier. 'Kleine vuile - EN JIJ!' Hij liet Allen abrupt los en trok Nina ruw met een knijpende geklauwde hand om haar pols van haar plek. De vieze del. Het secreet, de afgelebberde loeder. 'JIJ hebt met die blauwharige slet naast je VERDOMME al GENOEG problemen voor me veroorzaakt, cailleach! SUAS DO CHUL EN LEER JE PLAATS!'
Met een ruk liet hij Nina los. 'Eruit,' beval Savador met bevende hese stem terwijl hij opeens dodelijk kalm met een arm naar het gat van de deur wees. 'ERUIT!' barstte hij opnieuw bulderend uit. Hij slingerde de leerlingen ruw voor zich uit richting de deur, moest ze weghebben. Wegkrijgen. Hij moest dit alles weer rechtzetten, het verpeste kantoor. Eerst moesten zij weg en dan moest het kantoor naar zijn oude vertrouwelijke staat, en voordat dat gebeurde kon hij niet tot rust komen. Hij was immers in een maniakale staat geraakt waarin hij niet zou weten wat hij de kinderen aan zou doen als ze nog langer bleven, zijn woede zo groot zoals niemand hem ooit had meegemaakt. Maar eigenlijk vond hij dat het niet meer dan terecht zou zijn. Dit, wat ze met z'n zessen geflikt hadden - dát was pas pure waanzin! En straf zou hoe dan ook volgen, beslist!

Allen keek zijn broer vrolijk aan. Ze begonnen snel de felroze slingers op te hangen. Stevig duwde hij de punaises door de uiteinden in de muur. De ruimte had als het ware een gedaanteverwisseling ondergaan. Hij keek eens tevreden rond en begon toen alle overgebleven spullen in een tas te stoppen. Fel gepiep vulde de ruimte. Allen vloekte zachtjes. Ze waren bijna weg geweest. Bijna ongestraft weggewandeld. En nu kon er elk moment iemand, hoogstwaarschijnlijk de hoofmeester zelf, binnen komen. Savador had vast een reservesleutel of iets dergelijks gevonden. "Probeer zo onschuldig mogelijk te kijken." zei zijn broer kalm en Allen knikte. Vlug schoof hij de sleutels onder een stapel documenten. Want het zou niet echt een goede indruk maken als hij de kantoorsleutels in zijn zak had zitten. Nu zouden ze de woede moeten trotseren. En dat zou hij doen met een grote grijns op zijn gezicht. Hij was niet bang voor straf of een boze preek. Hij vouwde zijn handen achter zijn rug en wachtte met een schijnheilig lachje af tot de deur open zou gaan. Wat de hoofdmeester ook zou doen. Deze metamorfose zou niet gemakkelijk worden weggevaagd. Ze hadden de sterkste lijm gebruikt. De plakkerigste stikkers. En dan had hij het nog niet eens over de roze stenen die Nihal had verspreid, aan het meubilair vast had laten groeien. Of de stank van een onwijs sterke parfum in combinatie met een muffe rozengeur. Hij stond naast zijn broer en keek even kort hoe Eillish zich hield. Hij glimlachte haar bemoedigend toe. Als ze allemaal samen zouden blijven, niemand de schuld op een ander af zou schuiven. Dan zou het nog mee kunnen vallen. Dit was vast de eerste keer dat ze in zo'n situatie zat. Dat ze moest wachten op een woedende man. Op de furie en de straf die zou volgen.

De deur zwaaide opzij en Savador verscheen in de opening. Zonder hen aan te kijken stormde de man eerst een stuk de kamer in. Om dan stil te staan. Verschrikt. Alsof hij nu pas besefte dat zij er ook nog waren. En dat zijn saaie werkkamer nu glimmend en hip was. 'Wat.. bij Medusa - wat - hemelsnaam.. hoe? Ik -' Savador ademde jachtig in en uit. Had zijn tas geshockeerd op de grond laten vallen. De schok werd nu wat minder. En daarvoor in de plaats kwam woede, reusachtige woede. Haat in de twee slangachtige ogen. Vriendelijk lachte Allen naar de man. Grote onschuldige ogen. Alsof ze hier helemaal niets mee te maken hadden. Alsof ze zonder het te willen plotseling midden in zijn kamer waren verschenen. 'Wie is hier verantwoordelijk voor?' Dit leek op de stilte voor een storm. Even was het allemaal bedrieglijk kalm. En dan barstte Savador los. Alle woede raasde door de kamer. 'Bij Medusa - WIE IS HIER VERANTWOORDELIJK VOOR?!' De man beende stijfjes in zijn richting. In elke beweging lag zo veel woede en haat. Prachtig om te zien. Het had ook wel weer voordelen dat ze er nu waren wanneer Savador er voor het eerst mee werd geconfronteerd. Want dat gezicht was echt priceless.
'Jij was het, hè?!' Opnieuw spuugdruppeltjes en een klauw aan zijn kleding. Dit was echt een soort perfect déjà vu van de dansles. Hij trok vragend een wenkbrauw op. Hij wist hier niets van. Onschuldig lachje. Hij had hier niets mee te maken. 'Jij en die misselijke broer van je - al vanaf de eerste dag.. stelletje - rode duivels..' Nou werd het nog mooier. Ze waren van clowns tot duivels gepromoveerd. Dat ging goed. Nog even en ze zouden de hoogste rang hebben bereikt. Savador zag er uit als een woedend, in een hoek gedreven beest. Een manisch trekje rond zijn mond.
''Surprise, master...'' mompelde hij zachtjes. De man liet hem weer los. Hij wreef met een pijnlijk gezicht over zijn nek. De man had hem in zijn woede nogal ruw vastgegrepen. 'Kleine vuile - EN JIJ!' Nu begon Savador tegen Nina te roepen. Aan Eillish en Nihal besteedde hij geen enkele aandacht. Misschien omdat hij ze niet kende. Of had hij ze in zijn woede niet opgemerkt? Allen wist het niet. Maar hij was ergens wel benieuwd wat Savador allemaal zou ondernemen tegen hen. Tegen de rebellen. De anti-Savador groepering. De man maakte het bij elke ontmoeting aantrekkelijker om door te gaan met pesten. Want die reactie. Zo woedend. Geschokt. Hatelijk. Nee, hun relatie werd er niet bepaald beter op. Allen lette goed op wat er met Nina gebeurde. Savador begon weer eens on het shadraans te schelden. Eigenlijk zouden ze eens een woordenboek op moeten zoeken om zijn uitspraken te vertalen en in dezelfde taal te beantwoorden. Maar niet nu. Een puntige vinger schoot opzij en wees naar de open deur. Hij stuurde ze weg. Verward liet Allen zich een stukje richting de deur duwen. ''Ondankbaar, Master.'' zei hij spottend. Hard genoeg zodat iedereen het kon horen. Hij draaide zich met een spottend lachje om en keek de man aan.
''Vrolijke Valentijnsdag alvast,'' voegde hij er nog aan toe en zette een volgende stap. De man had toch al besloten dat zij het hadden gedaan. Wat natuurlijk ook waar was en haast onmogelijk te weerleggen. Dus dan kon een extra beetje spot ook geen kwaad. Het leek erop dat de hoofdmeester elk moment kon ontploffen. Echt op het randje van waanzin stond. De kamer zag er prachtig uit, nog beter dan wat ze in eerste instantie in hun hoofd hadden gehad. Vieze voetafdrukken op de bureaustoel. Alle documenten door elkaar, beplakt en bestrooid met hartjes. Het was perfect gelukt. Ze hadden werkelijk geen plek overgeslagen. Alles was roze, rood of paars geworden. Beertjes, hartjes en bloemen trokken alle aandacht van het antieke meubilair. Dit was kortom een zeer goed gelukte wraakactie. De man zou hun straf vast zorgvuldig uitkiezen. Hij rekende niet eens op iets milds als strafregels of nablijven. Daarvoor waren ze te ver gegaan. Ze hadden zijn bezittingen vernield. Allen was van nature vrij optimistisch. Maar dit was gewoon een kwestie van realistisch nadenken.

Misschien zou het leuk zijn geweest als ze weggekomen waren zonder dat hij hen betrapt had. Misschien had het hen kunnen lukken, als ze wat sneller gewerkt hadden en net die ene minuut voordat de reservesleutel 'redding' gebracht had, weggeweest waren.. Maar ergens was deze kick vele malen leuker. Dit was waarvoor ze het deed. Om Savador te pesten, om zijn gezicht te zien als hij de zoveelste truc die er met hem uitgehaald werd moest doorstaan. Die geschokte uitdrukking, die woede die er al snel opvolgde. Dat was gewoon de moeite en iedere denkbare straf waard, eerlijk waar. Wren keek lachend op naar Nina toen het alarm afging. Ze schrok nauwelijks, had het half om half al verwacht. Zij zat niet in dit 'complot' omdat ze zo graag wilde ontsnappen. Voordat het alarm afgegaan was had ze het zich gemakkelijk gemaakt in de stoel, lekker tussen de kussens zitten. Ze waren goede kwaliteit, eerlijk waar! De sterke geur van haar walgelijke parfummetje verbreidde zich ook heerlijk, bleef misschien wel in de plooien van de gordijnen en tussen de vezels van het tapijt hangen. Charlie vroeg haar hulp nog - of de ander, ze wist echt niet wie nu wie was. Moest ze nodig nog eens onderzoeken! Ze wilde wel vaker met hen overleggen over 'Ways to Annoy Savador', omdat die twee daar gewoon.. goed in waren, dat gaf ze eerlijk toe. Dit was één van de meest geniale ideeën ooit. Roze, hartjes, glitters, geurtjes; overal was wel een hint van Valentijn te vinden. Toen het alarm afging was het wel duidelijk; Savador kwam. Ze had het ervoor over. De zwevende engeltjes die zij omhoog hield met behulp van haar Luchtmagie moest ze nog een extra zekerheid geven, zodat ze niet zouden vallen als zij haar concentratie verloor. Dat gebeurde namelijk heel snel. Oké, dat lukte. Wren keek naar Nina, die plots naast haar was komen staan. Ze besloot ook op te staan, haakte haar arm door die van Nina. Ze had geen zin om te blijven zitten en met stoel en al het kantoor uitgegooid te worden; dan liever lopend, met het hoofd geheven. 'Ik ben benieuwd,' grinnikte ze naar haar vriendin, die het had over het echte werk. Ach ja, veteraan zijn had zo zijn voordelen. Je kon doen wat je wilde! Want ze wilde wedden dat, als ze echt ontsnapt waren, zij twee en Allen en Charlie de schuld gekregen hadden, zelfs als ze op dat moment zelf braaf in een boek aan het lezen waren. Niet dat ze een kans als deze voorbij zou hebben laten gaan. Ze zou zelfs nog met Yazuki samenwerken hiervoor, ware het dat dat kind zoiets niet durfde.

Savador kwam binnen gestormd, blijkbaar heel pissig omdat zijn sleutels er niet waren geweest, maar zodra hij echt zag wat er was.. Wren had haar meest lieve, onschuldige lachje opgezet, hoewel het ook als enigszins duivels geïnterpreteerd kon worden als je naar het zelfingenomen lachje keek dat net rond haar mondhoeken speelde. Haar ogen waren groot, haar arm zat door die van Nina gehaakt en ze kon zo op een leuk tochtje door de stad zijn met haar beste vriendin, ware het niet dat het decor iets heel anders impliceerde. Ja, hier deed ze het voor. Savadors schock was geweldig, de manier waarop hij zijn tas liet vallen en adem begon te halen alsof ze in plaats van parfum koolmonoxide in de lucht gespoten hadden. Het was bijna to good to be true. Ja, hier zou ze bijna nog wel een keer voor kopje onder in het ijswater willen. Net niet helemaal. De man begon tegen de tweeling te schreeuwen, vooral tegen Allen. Wat? Sloeg hij hen nu over? Dat was toch gewoon ongehoord- En ja, daar kwam hij als een losgeslagen bizon op het afgedenderd, sleurde Nina een stuk naar voren en schreeuwde tegen haar. Oh, ze was nu een blauwharige slet in plaats van een secreet. Keeps getting better. Wren kon er niets aan doen, ze kreeg spontaan twinkelende ogen. Een hele hoop Shadraans gelul en toen een doodwens in de vorm van het woord 'eruit'. Hij kon hen overduidelijk niet meer luchten of zien. Hoe gemeen en onrechtvaardig! 'Graag gedaan, Master,' zei Wren, boog haar hoofd een beetje. Allen leek het met haar eens te zijn dat ook zij wel mochten praten en betitelde Savador als ondankbaar, om hem daarna een vrolijke Valentijnsdag te wensen. Wrens hand dwaalde af naar het bureau, vond een slinger die nog niet vastzat en pakte die. Tegelijkertijd liet ze Nina's arm los en pakte de slinger met twee handen vast. 'Fijne Valentijn!' Met de meest valse glimlach die ooit haar gezicht getekend had ging ze op haar tenen staan en zwaaide ze de slinger rond zijn nek. Straf had ze al binnen, hoe dan ook. Al even vrolijk knipoogde ze naar Allen en Charlie. 'Dan denk ik dat we maar moeten gaan,' vond ze, begon naar de jongens toe te lopen. Ze moest hen nog bedanken voor de geweldige ervaring.

De adrenaline stroomde door zijn lichaam heen terwijl hij met een onschuldig glimlachje naar de deur keek. Het kantoor zag er geweldig uit, overal roze slingers, hartjes balonnen en Charlie wist zeker dat niemand het ooit beter had gekund. Waarschijnlijk waren andere mensen zelfs veel te laf om zoiets te proberen, maar zij waren dan ook niet voor niets de grootste Savador- haters op school. Het kon zijn dat er nog wel een deel mensen waren die de hoofdmeester absoluut niet moesten, maar die zouden nooit zo ver als zij gaan. Hij keek even vanuit zijn ooghoek naar zijn broers en naar de rest van het zooitje en richtte zijn ogen al snel terug op de deur toen deze openzwaaide en de hoofdmeester binnen kwam lopen. 'Wat.. bij Medusa - wat - hemelsnaam.. hoe? Ik -' Zijn reactie samen met de uitdrukking op zijn gezicht was gewoon hilarisch, was straf waard geweest. Eigenlijk hadden ze er een leuke foto van moeten trekken en overal in de school moeten ophangen, dat was dan weer iets voor een andere keer. Savador moest blijkbaar moeite doen om zijn woede te beheersen aan zijn ademhaling te horen. 'Wie is hier verantwoordelijk voor?' Zo, hij vroeg het toch nog redelijk kalm, misschien bleef het schreeuwen deze keer uit. Zonder een woord te zeggen bleef Charlie de man voor hem met een glad gestreken gezicht aankijken. 'Bij Medusa - WIE IS HIER VERANTWOORDELIJK VOOR?!' Ja, daar was het, raar dat hij nog niet was begonnen met schelden. Zelf toen Savador Allen bij zijn kraag vastpakte vertrok de roodharige jongen geen spier, ging ervan uit dat zijn broer zichzelf wel kon redden. 'Jij was het, hè?! Jij en die misselijke broer van je - al vanaf de eerste dag.. stelletje - rode duivels..' Nou, dat was ook niet erg aardig, ze waren gewoon de weg kwijtgeraakt die dag. Met een dramatisch gebaar veegde Charlie het speeksel dat zelfs hem bereikt had van zijn gezicht en kon het niet laten om lichtjes te grijnzen. Savador wist toch al dat het hun idee was geweest, dus moesten ze niet meer doen alsof. ''Surprise, master...'' Hij luisterde nog even naar zijn preek tegen Nina vooraleer hij zijn eigen zegje deed: "Vind u het dan niet mooi, Master?" Hij stopte zoveel mogelijk onschuld in die woorden terwijl hij de hoofdmeester zielig aankeek. Acteren was iets wat ze wel konden als ze wilden, maar toch kon hij zijn lach amper inhouden toen Wren een stap naar voren deed om een slinger om de nek van de man te hangen. "En nu is het helemaal compleet." Vrolijk grijnsde hij naar Wren toen ze naar hen toe kwam. "Ja, misschien moeten we maar eens gaan ja." Een straf hadden ze zowieso al aan hun broek hangen. Zelf von hij het niet zo heel erg, maar hij zou niet weten hoe Eillish en Nihal zich op dit moment voelden. Waarschijnlijk was dit de eerste keer dat ze Savador zo kwaad zagen. Nja, als je met hen omwilde gaan zou je dat nog wel meerdere keren aan de hand hebben.

Nihal was helemaal in haar eigen wereldje toen ze trillingen door de grond kreeg. En net voor ze wou zeggen dat iemand aankwam ging de Sirene af en Charlie of Allen zei rustig: "Probeer zo onschuldig mogelijk te kijken." Nihal ging nochalant leunen tegen een muur en keek met een onschuldige glimlach naar de deur waar de Master naar binnen kwam, haar houding was helemaal rustig als of ze niks gedaan had en ze bekeek de gezicht goed. ij was woedent maar ook geschrokken waardoor zijn tas viel en ze hield zich net tegen om niet in lachen uit te barsten. Dit was het zeker waard, dat gezicht en nu zal zeker een uitbarsting komen. En na haar gedachtes Begon die man rustig te praten. Wie is hier verantwoordelijk voor?' Zo, hij vroeg het toch nog redelijk kalm, Nihal keek hem onschuldig aan, wat was he toch fijn als je goed kon acteren. 'Bij Medusa - WIE IS HIER VERANTWOORDELIJK VOOR?!' Toen ging hij naar Allen toe pakte ruw aan zijn kraag en begon te schreeuwen 'Jij was het, hè?! Jij en die misselijke broer van je - al vanaf de eerste dag.. stelletje - rode duivels..' Nou dat was ook lekker aardig van die man...en hij noemde zich zelf nog wel de Headmaster. oen was hij overgegaan naar Nina of hoe dan ook ze hete en op hun lette hij helemaal niet, niet dat ze daarmee een probleemhad ofzo maar er was ook een teleurstelling. Toen de master hun er uit stuurde liep ze met een kalme pas naar buiten en grijnzde toen de deur sloot. "Ja, misschien moeten we maar eens gaan ja." En ze haalde haar schouders op, haar hart was nog steeds aan het bonken door het opwinding en ze had geluk dat hier neimand behalfe haar aarde kon besturen anders hadden ze de trillingen gevoeld. 'Die man heeft ook geen respect voor wat de leerlingen voor hem speciaal hadden gedaan.' Zei ze met een grijns en keek naar Eillish.

De anderen schudden hun hoofd, negatief antwoord dus. Ze had het wel al bedacht, maar je bleef hopen dat het omgekeerd ook kon. Een van de twee jongens, ze kon ze echt niet uit mekaar halen, wees haar op de tas. Ze had hem al vast en keek er nieuwsgierig in. Een heleboel hartjes, glitter, en andere rommel, niet echt iets waarmee ze iets kon doen, maar het waren de kleine dingen die het grote deden toch? 'Dank je, ' Knikte ze naar Wren, toen ze haar voorstel om te helpen hoorde. Het was niet in haar opgekomen dat het meisje dat zoveel streken uithaalde, haar zou willen helpen. Maar goed, ze was nu even de braafste leerlinge van de school, ze was haar eigen wraak aan het botvieren op het hangen van valentijns dingen in de Master zijn kantoor. Compleet normaal als je het haar vroeg. Misschien niet helemaal dan, maar toch, voldoende. Het alarm drong als een schok door haar heen, en even bleef ze verstijfd staan. Hier had ze niet op gerekend. Natuurlijk was het wel door heen geschoten dat ze misschien betrapt zouden worden, maar dat leek onwerkelijk, zou niet echt zijn. Nee, kon toch niet! Haar blik schoot naar de anderen, naar Nina die blij leek, Wren die naast haar ging staan, ook met zo'n blije blik in haar ogen, Nihal, beetje onzeker maar al snel met een neutraal gezicht, Allen die knikte bij het voorstel van zijn broer, die zei dat ze onschuldig moesten lijken. Goed idee. Eillish trok haar meest heiligste gezicht met grote puppyogen, en keek ze afwachtend naar de deur. Ze kon het niet laten te glimlachen, bij voorbaat als reactie bij zijn verwarring, maar ze hield zich in, en bleef afwachtend staan naar de deur. Voor het parfum dat ze de lucht in wou spuiten, diepe weeïge zoete walmen, was geen tijd meer, wat ze eigenlijk best wel jammer vond. Ze zag Allen naar haar kijken, en een kleine glimlach produceren. Ze glimlachte zwakjes terug, en keek toen weer stak voor zich uit, nu niet de concentratie verliezen. Niet.. vervallen..
De blik op zijn gezicht was met niets te vergelijken wat ze ooit had gezien. Nog nooit had ze iemand zo verbaast zien kijken. Eillish wist dat het slechts een stilte voor de storm was, maar ze bleef dapper glimlachen. De man liet zijn tas vallen, te verbaast om nog normale druk uit te kunnen oefenen op een licht voorwerp. De tas kwam met een zware 'boenk' op de grond terecht, en volgens haar dreunde hij nog na op de vloer na seconden. Zijn expressie veranderde zeer snel nu, ze had moeite met het volgen ervan, eerst tranen, toen ongeloof, tranen, verzwakking en toen uiteindelijk de woede. Zijn ogen boorden zich in die van ieder apart en ze had moeite een rilling te onderdrukken. Ze kon het niet, ze was hier niet sterk genoeg voor. Juist toen ze dacht dat ze het niet meer aan zou kunnen, ging hij over op iemand anders. Eillish zuchtt eopgelucht, de woede, de giftigheid die die ogen alleen al hadden kunnen voortbrengen, het was onwerkelijk. En plots had ze het idee dat dit iets goeds was geweest. Niet alleen voor wraak, maar omdat ze dan ook zou kunnen leren hoe de Master echt was, in zijn hoogtepunten. Zoals iedereen al zei, alleen waren je eigen ervaringen vaak veel dieper, beschreven het beter. Maar woorden om deze man te beschrijven, ze vond er geen, haar woordenboek was er niet groot genoeg voor. Alles in hem. Het was te groots voor haar, kon het niet bevatten in dat ene moment. Zijn stem doorsneed hun stilte en ze bleef zwijgen. Natuurlijk waren zij hier verantwoordelijk voor, wie anders? Ze stonden daar toch echt niet toevallig. Zijn blik gleed weer over hun heen, maar dit keer was de woede minder. In hun aantal gericht, en niet per persoon. Beter. Eillish schrok op toen Savador Allen naar zich toetrok. Ze wou schreeuwen dat hij hem moest laten gaan, maar het geluid stokte in haar keel. Ze kon niets doen, alleen maar toezien hoe de man zelfs zijn laatste beetje waardigheid uitschreeuwde op de roodharige jongen voor hem. Ze bewonderde hoe iedereen zo koel bleef, maar dit was natuurlijk al vaker voorgevallen dan zij kon bedenken. Gelukkig liet hij Allen los zonder dat er iets gebeurde en richtte zich nu op Nina. Hij schold haar uit, maar ze leek het niet erg te vinden. Amusant juist, hoe hij zich uitsloofte voor niets, alles uitschreeuwde zonder effect. Ergens was het wel zielig, en heel even kreeg ze medelijden met de man. Toen herinnerde ze zich de laatste vijf minuten weer, en vervloog ook dat gevoel. Zijn stem fluisterde even zachtjes in vergelijking met net, en donderde toen door hun. Gedwee volgden ze zijn uitgestoken arm naar de deuropening. Ze hadden zowieso al straf, en een paar mensen vonden het dan ook niet erg om nog wat laatste natrappen te geven. Volgens haar hadden ze gelijk, wat maakte het nog uit? Veel straf hadden ze al, zoiets als de school borstelen met tandenborstels, en uren in de strafstudie, maar goed. Wren slingerde nog een slinger rond zijn nek, Charlie en Allen maakten allebij nog een opmerking, maar Nihal zweeg. Nina had nog niets gedaan. Eillish keek even naar de beer, en toen naar de deuropening. Ze kreeg plots nog een idee, wat haar zo erg leek dat ze het eerst meteen weggooide, maar toen kwam het weer terug. Snel rende ze terug naar de beer, en drukte in zijn buik. Zoals ze al dacht begon meteen een vrolijk liedesliedje te spelen, en met een grote smile sloot ze de deur achter zich, 'Vrolijk Valentijn Master!' Lachte ze als een klein engeltje en barste toen in lachen uit. Dit was echt het leukste wat ze in tijden had gedaan. 'Dat.. was zo geniaal!' Grijnsde ze vrolijk. Ze was blijer dan ooit dat Allen haar meegesleurd had. 'En niet echt, maar tja, hij miste ook wat liefde in zijn leven.' Zei ze tegen Nihal. Ze wachtte af wat de anderen zouden doen. Misschien beter gaan anders.

:3

De voorbereidingen waren leuk geweest. Echt waar. Het moment van uitvoeren ook wel. Maar dit was beter. Nina had de laatste poster op gehangen, geholpen met de laatste slinger en uiteindelijk was ze naast Wren gaan staan. Had gegrijnsd toen het alarm af ging. Dit was het echte leuke deel. Dat ze betrapt werden. En alleen maar om te zien hoe de andere schrokken, die natuurlijk hadden verwacht dat ze op tijd weg zouden zijn, was nog beter. Maar het beste deel moest nog komen. Pedovador moest nog binnen komen. Allen voegde nog vlug even toe dat ze nu zo onschuldig mogelijk moesten kijken. Maar hoezeer Nina probeerde, haar gezicht neutraal, haar ogen twinkelend. Ze fluisterde wat naar Wren toe. 'Ik ben benieuwd,' Nina grijnsde. Ze voelde dat Wren haar arm door die van Nina deed. En Nina verstevigde de greep even. Het voelde heerlijk om dit te doen bij met haar vriendin. Het was gewoon zo stom dat zij het zelf niet had bedacht. En daardoor kon ze best jaloers zijn op die twee roodharige krengen. Maar als die twee roodharige krengen haar niet hadden gevraagd, had ze hier ook niet gestaan. Dus het was dubbel. Inmiddels vloog de deur open en daar stond hij dan, in volle glorie. Maste Pedovador. Die het kantoor in zich op nam. Al het roze, vrolijke en vriendelijke lachte hem haast toe. Met daartussen 6 'onschuldig kijkende' leerlingen. Alsof ze allemaal op de verkeerde plek op de verkeerde tijd waren, yeah right. 'Wat.. bij Medusa - wat - hemelsnaam.. hoe? Ik -' Met een bonk viel zijn tas op de grond. Nina's ogen twikkelde nog een beetje meer. Dit was echt het mooiste wat ze tot nu toe had gezien. Dat gezicht. De verschillende emoties. Hij stond zowat te janken.. 'Wie is hier verantwoordelijk voor?'Nina keek hem nog steeds met de vrolijke ogen aan, toen hij zijn blik in de hare vestigde. Ze zag de woede erin. En dat deed haar alleen maar goed. Payback vann zijn almost Pedo actie bij haar. Klootviool dat het was. 'Bij Medusa - WIE IS HIER VERANTWOORDELIJK VOOR?!' Nina fronste even. God, moest hij dat nu echt gaan vragen? Of deed hij zich nu gewoon boos en dom voor. Want de woede kwam er nu echt uit. Ze keek hoe hij raasde naar een van de twee roodharige krengen. 'Jij was het, hè?! Jij en die misselijke broer van je - al vanaf de eerste dag.. stelletje - rode duivels..' Hij had hem in een greep vast. Nina stond gewoon af te tellen hoelang het duurde voordat hij bij haar even kwam kijken. En dat zou vast niet lang duren gokte ze. Dus ze telde gewoon in zichzelf.. En ja hoor. Nadat hij Allen had los gelaten was Nina aan de beurt. Hij greep haar pols pijnlijk vast, trok haar met een enorme kracht naar zich toe, waardoor Wren werd mee genomen doordat hun armen gehaakt waren. Door de kracht waarmee hij trok struikelde Nina bijna, maar wist zich op tijd te herpakken om niet een blunder te begaan. 'Kleine vuile - EN JIJ! JIJ hebt met die blauwharige slet naast je VERDOMME al GENOEG problemen voor me veroorzaakt, cailleach! SUAS DO CHUL EN LEER JE PLAATS!' Nina fronste. Wauw, gingen ze nu vooruit. Zo weinig woorden naar haar en Wren was een slet geworden in plaats van de secreet die ze altijd voor hem was. "Vind u het niet mooi dan, Master?" Vroeg ze liefelijk terwijl hij haar met een ruk weer had losgelaten."Speciaal voor u.." Zei ze zoetjes. Maar de bom was toch al gebarsten en wat Nina niet verwachte was dat hij ze er uit zou sturen. Ze had eerder gedacht dat hij hen eerst straf zou geven, nouja, die straf hadden ze toch al te pakken. Maar met een flinke duw van Pedovador werden ze allen het kantoor uit geslingerd. De een na de ander zei nog iets tegen hem. Toen Nina de deur al uit was stak ze haar hoofd nog één keer door de deurpost heen. "Geniet van het wijntje als u hier van geniet." Daarna liep ze verder. Met een enorme grijns op haar gezicht. Zodra iedereen buiten was schoot Nina in de lach. Dit was echt te geniaal voor woorden geweest. Die blauwe striemen op haar pols kon haar echt niet schelen. Die waren het juist waard. Maar dat nam niet weg dat Nina er even over wreef. "Snel nog eens doen?" grijnsde ze naar de andere terwijl ze verder van dat kantoortje liepen.

Allen keek met een brede lach toe hoe de anderen hun zegje deden. Het verbaasde hem wel dat ze zonder meer uit de kamer werden gegooid. Nog geen enkel voorteken van straf. Maar die zou heus wel komen. Savador zou er diep over nadenken. De ergste straffen bedenken, alles om zijn vernedering te wreken. En hoe langer ze moesten wachten, hoe erger het zou worden. Wren had nog een stuk slinger gevonden. Met een wijds gebaar gooide ze de felroze hartjesketen om Savador's schouders. Hij lachte goedkeurend naar Wren. Dit meisje had lef en humor. "Ja, misschien moeten we maar eens gaan ja." zei Charlie. Allen keek ongelovig toe hoe Eillish nog even het hol van de leeuw inrende en op de buik van de beer drukte. Hij hoorde het zoete melodietje en floot een paar noten mee. Hij bleef vrolijk lachen terwijl hij naar de deur wandelde. ''Tot de volgende keer, Master...'' zei Allen spottend en stapte de deur uit. Iedereen was nu buiten verzameld en Allen keek goedkeurend rond. Zelfs Eillish had zich goed gehouden, had zelfs nog een opmerking gemaakt tegen Savador. 'Die man heeft ook geen respect voor wat de leerlingen voor hem speciaal hadden gedaan.' zei Nihal. Eillish gaf een vrolijk antwoord. Hij was verbaasd dat het meisje zo'n gedaanteverwisseling had ondergaan. In de gang was ze stil en verlegen geweest, had ze zich zonder tegenstribbelen mee laten sleuren. En nu was ze op dreef gekomen, met haar engelachtige lachje na de spottende valentijnswens. De deur had ze dicht gedaan, maar toch leek het hem een goed idee om ergens anders hun opgewonden gesprek voort te zetten. Nina had zo te zien hetzelfde bedacht en liep een stuk van het kantoor weg. "Snel nog eens doen?" vroeg ze met een grijns, die Allen met glinsterende ogen beantwoorde. Het meisje mocht hem niet zo erg, maar dat gaf ook niet. Ze hoefden geen hartsvrienden te worden, hij was allang tevreden als ze samen konden werken in hun strijd tegen de hoofdmeester. In hun missie om de school onveilig te maken. ''Zeker, Saf komt niet zo gemakkelijk van ons af. We hebben echt een te goede band met de man om hem zomaar in de steek te laten.'' Hij zorgde dat hij naast Eillish kwam te staan en legde zijn hand op haar schouder. ''Geen spijt gekregen toch?'' vroeg hij vriendelijk aan haar. Hij voelde zich niet schuldig dat hij haar had meegesleept, absoluut niet. Maar het was wel zo netjes om even te vragen wat ze ervan vond. Toen keek hij even de groep rond en fixeerde zijn blik op Wren. ''Oke, Wren, Nina. Jullie hebben al meer ervaring met Savador. Enig idee wat we kunnen verwachten?'' vroeg hij rustig. Hij zou het allemaal wel zien. Maar als een van hen een beetje een indicatie kon geven zou dat wel van pas kunnen komen. Hij leunde tegen de muur aan en wachtte rustig af of een van hen nog nuttige informatie had. Ze zouden binnen een paar minuten allemaal hun eigen weg gaan, het was niet handig om hier te staan wachten tot Savador woedend naar buiten kwam stormen. Die zou nu waarschijnlijk wanhopig bezig zijn met het inspecteren van de schade. zou langzamerhand merken dat het nog egrer was dan gedacht. Dat er overal, werkelijk overal roze te vinden was. Dat er geen centimeter onbenut was gebleven. De hele kamer zou eigenlijk opnieuw ingericht moeten worden, als je al het roze wilde verbannen. Want het zat op alle meubels, de roze glitter en de stickers. het zat op de muren. Het zat op het plafond, de engeltjes zweefden nog steeds vrolijk rond. Het zou niet gemakkelijk zijn alle sporen van hun werk te verwijderen. Wat ook betekende dat hun straf heel wat erger werd dan nablijven en opstellen schrijven. Hij was eigenlijk wel benieuwd naar de wraak van Savador. Allen hield niet van straf, was niet verslaafd aan. hield er zeker niet van. Maar het was altijd wel interessant om te zien hoe iemand probeerde je te raken, je discipline bij te brengen. En het was eigenlijk ook wel een teken dat je het goed had gedaan, je slachtoffer echt boos had gemaakt. Nihal was vrij stil geweest daarstraks, had in haar eentje goed doorgewerkt en in hoog tempo stenen engeltjes en dergelijke geproduceerd. Het was te zien geweest dat Wren en Nina ervaring hadden, zoals ze meteen aan de slag waren gegaan en geen krimp hadden gegeven toen Savador kwam ragen. En dat vond hij wel amusant. Twee andere leerlingen met hetzelfde talent als zij. Problemen maken, aantrekken, opzoeken. En wraak nemen op ingenieuze wijze. Prachtig om te zien dat anderen ook zo´n hekel hadden aan die vuile slang. Humorloze kwal.
-flutje D:-

Ze hadden allemaal tegen hem aangespannen, het van tevoren afgesproken, enthousiast met ideeën gekomen om hem zo zwaar mogelijk teneer te halen. Ze zaten allemaal in het complot! Allemaal! Zelfs de twee meisjes die erbij betrokken waren en die hij niet goed kende, en zij hem ook niet. Ze hadden zulke voorbeeldige leerlingen in zijn eerste beeld van hen kunnen zijn. Waar had hij dit in hemelsnaam aan verdiend? Hij zette zich meer in voor zijn leerlingen dan iedere andere leraar, en ook al liet hij dit niet bepaald altijd doorschemeren en was hij niet zo'n begripvol luisterend oor voor puberale problemen - men kon wel altijd bij hem terecht. Dus waarom werd hij zo vernederd, zo verschrikkelijk gekwetst? Alsof hij in zijn jeugd nog niet genoeg gepest was. En ja, hij was nu eenmaal niet zo geliefd, en nee, hij had niet echt een vaste Valentijn. Maar waarom moest het nu weer op zo'n ongewoon kinderachtige manier duidelijk gemaakt worden. Niet alleen kinderachtig, ook onmenselijk chaotisch. Hoe dachten ze dat hij dit allemaal weer in de oude staat kon krijgen? Alles van meubilair dat ze onder hadden geklad met stickers en zelfklevende steentjes - wisten ze wel hoeveel dat kostte?! Hij zou alles opnieuw moeten bestellen en inrichten. Godverdomme!
'Surprise, master...,' hing één van de roodharige twee weer de zielige clown uit, maar Savador was te diep meegesleurd in zijn poel van razernij om er fatsoenlijk op te reageren. Het liefst had hij het joch een klap verkocht, wilde hem de pijn laten voelen die hij als kind had ervaard en nu weer opnieuw moest ervaren. Dankzij hun o zo humoristische 'surprise'. De meisjes zou hij geen lichamelijke pijn toebrengen, dat dan weer niet. Ze mochten vinden en zeggen over hem wat ze wilden, maar in ieder geval was en bleef hij een heer. Het viel nu behoorlijk weg, omdat ze er het flink zelf naar hadden gemaakt. Hem op zo'n gruwelijke manier uit te lokken. Laten we die oude bok eens een hartverzakking bezorgen, dat verdient hij dubbel en dik. Ja, waarom ook niet? Hij was het maar. Hij had geen gevoel, hij was een humorloze zak met enkel een slang en een wijnfles die van hem hielden. 'Vind u het dan niet mooi, Master?' vulde de andere duivel zijn broer aan. Savador kon alleen maar woest hijgen alsof hij net een marathon om de school gerend had, en zelfs als hij zich kalm had weten te houden zou hij niet uit zijn woorden zijn gekomen. Waarom hij steeds weer terug moest vallen in zijn oude patroon, de eerste stap van zijn stappenplan hoe een voorbeeldige jongvolwassene te maken. Waarom verpesten die apen steeds zijn kans weer om dankbaarheid te krijgen in tevreden ouders, de positieve aandacht in de vorm van eerbetoon en dankbetuigingen zoals hij daar vroeger een groot gebrek aan had en nu op latere leeftijd wilde inhalen? En waarom het bij anderen zo eenvoudig leek om gelukkig te zijn terwijl het bij hem steeds door verschillende obstakels verhinderd werd, keer op keer. Ook als hij een periode had dat hij voor de verandering eens goed in zijn vel zat mocht nooit lang duren. Altijd kwam er wel iets tussen. Hij was gewoon geschapen voor de wanhoop.
Hij probeerde alle opmerkingen zo goed en kwaadschiks te negeren, al hoorde hij ieder commentaar knarsetandend aan. Het was genoeg geweest. Wilden ze hem uit zijn hol lokken om zijn temperament in een explosieve uitbarsting te kunnen zien, dan zouden ze een demonstratie van zijn temperament krijgen. Niemand solde op deze manier met hem! Ze moesten wég, opsodemieteren nu, en gauw voor hij ze nog iets deed. Met een bevende vinger, een borstkas die ongecontroleerd op en neer ging en een furieuze blik in zijn slangachtige ogen wees hij de parasieten de deur. Gore respectloze ratten. Vieze ongemanierde vlegels! 'Fijne Valentijn!' wenste Wren hem o zo hartelijk toe, en in een vluchtige beweging werd er een oerlelijke felroze slinger om zijn brede schouders gehangen, opgetogen als een vevroegd paasboompje. Een fijne Valentijn werd hem op de meest kwetsende manieren toegewenst, met alle nodige acties die snel nog werden uitgevoerd voor ze alsof er niets aan de hand was zijn kantoor verlieten. 'Geniet van het wijntje als u hier van geniet,' smaalde Nina hem toe met haar hoofd langs de deur voor ze deze sloot, en alsof het allemaal nog niet genoeg was glipte één van de meisjes die hem minder bekend waren naar de grote knuffelbeer om er met een druk in de buik een vrolijk melodietje uit voort te laten komen. Dat vormde nog eens een extra druppel die de emmer deed overlopen. In een woeste schreeuw griste Savador met de roze slinger om zijn nek die feestelijk meezwierde het grote pluche gevaarte van zijn bureau om de lelijke beer in een nog aardig goede schop ook tegen één van de hoofden van die behuchte tirannen te schoppen. Helaas voor hem was de deur al gesloten en klonk er even later iets van brekend glas en de narinkelende stukken op de vloer. De beer die als een slap dood dier tegen de deur was gekwakt en nu op de grond zijn melodietje gewoon vrolijk voort zette bleef hem met een grote glimlach aanstaren. Moeilijk ademend draaide Savador zich om, wankelde steunend aan volgeplakt meubilair en met een hand op de plaats van zijn totaal uit zijn ritme geraakte hart geklauwd terug richting zijn bureau. Naar alle aspecten die het alleen nog maar erger maakten keek hij al niet eens meer. Hij was moe. Doodmoe. Met een zwaar betrokken mond liet hij zich neerzijgen achter zijn bureau, niet eens de fut om de hartjeskussens uit zijn stoel te smijten of de slinger om zijn schouders af te rukken. De tranen branden achter zijn ogen, en hij kneep ze even stijf dicht om ze binnen te houden. Huilen om incidenten die leerlingen uitvoerden - die iets deden of zeiden in een poging hem te doen kwetsen - dat gebeurde niet vaak. Maar dit was over de top. Ondenkbaar. Bovendien waanzin om het bij je eigen vertrouwde Hoofdmeester te doen. Met een gebroken uitdrukking op zijn bleke gelaat nam Savador langzaam een futloze onderuitgezakte houding in zijn stoel aan, zijn ene elleboog steunend op de armleuning en zijn bleke hand tussen de lange sluike lokken bij zijn haargrens geschoven. Zijn mond halfopen en zijn blik afwezig en glazig, maar vochtig van het opkomende gevoel van onbegrip. Letterlijk met de handen in het haar. Hij zag er echt zielig uit hoe hij daar zat. Misschien was het beter als hij een combinatie met zijn pijnstillers en wijn nam om de volgende dag gewoon niet meer wakker te worden, want dat was blijkbaar wat alle leerlingen de beste keuze vonden. En ze lieten hem langzamerhand geloven dat het ook de beste keuze was. Het was hetzelfde proces bij een erge vorm van pesten die kon resulteren in de dood. En dit was net zo iets. Savador haalde even diep en trillerig door zijn neus adem, zijn verloren blik wezenloos gericht op een nog heel klein onaangetast stukje van zijn bureau. Wat had hij nu graag behoefte aan twee armen om hem heen, een lieve vrouwenstem vlakbij zijn oor die hem vertelde dat het allemaal goed zou komen, en dat hij niet meer bang hoefde te zijn. Iemand die hem accepteerde hoe hij was. Lieve Katherine - vooral op momenten als deze verlangde hij vurig naar haar. Maar anderzijds kon hij het zich niet veroorloven om haar op te zoeken als hij zich onbegrepen en geteisterd voelde na weer een nieuwe toehaal van de leerlingen jegens hem, bang dat ze de kant van de andere partij koos en geen haar beter resulteerde dan alle anderen. Want die schijnheilige tieners leken vrijwel iedereen om hun onschuldige vingertjes te kunnen winden en zich onschuldig te praten, hoe erg en diep hun daad ook mocht wezen.