Ritmisch tikte de jongen met zijn vingers tegen het raam om na een tijdje zelfs een hele drumsolo op gang te zetten. Spijtig genoeg werd hij al snel gedwongen om ermee op te houden door de geïrriteerde blikken die zijn medereizigers op hem wierpen. Het werd blijkbaar niet echt gewaardeerd dat iemand wat leven in de brouwerij probeerde te brengen, dus liet hij zijn handen maar weer gewoon op zijn schoot rusten terwijl de shuttle zich tergend langzaam naar Shadra leek te begeven. Aan de ene kant wilde hij dat de shuttle sneller zou gaan omdat hij zich dood verveelde, maar aan de andere kant mocht het van hem ook best trager gaan. De jongen had nog nooit een voet op Shadra gezet en als hij eerlijk moest zijn was hij er een tikkeltje bang voor. Het ging altijd als een wervelwind rond dat Shadranen nu niet de vriendelijkste personen waren die zich in Kovomaka bevonden en het feit dat hij zich nu zelfs op hun planeet moest gaan begeven, zorgde ervoor dat hij nerveus was. Misschien was het toch niet zo’n erg goed idee geweest om zich aan te sluiten bij een team dat een missie zou gaan volbrengen, maar ze hadden nood gehad aan iemand die aardmagie beheerste en het had hem best interessant geleken om mee te doen en zo wat ervaring op te doen.

Dash was dus naar Puffoon gereisd van zodra het toegestaan was om voorbereidingen te gaan treffen. Zijn ouders waren niet echt blij geweest met zijn idee om met een paar anderen naar Shadra te reizen om maanstenen te gaan halen voor een leraar. Hun eerste argument was geweest dat hij niet kon praten en dus moeilijk om hulp kon roepen moest er iets aan de hand zijn. Dat argument alleen al, had ervoor gezorgd dat zijn gezicht rood was geworden van woede en hij stampend naar zijn kamer was gegaan om daar ene potje te gaan janken. Ze wisten dondersgoed dat het een gevoelig onderwerp was en toch gebruikten ze het in een poging hem te kwetsen. Die avond had hij geweigerd om te eten en had hij zichzelf gewoon in slaap gehuild. De volgende ochtend had hij zijn best gedaan om zich te herpakken en was begonnen met de spullen die hij misschien nodig zou hebben in een rugzak te proppen. Het was relatief vroeg geweest en zijn ouders sliepen nog toen hij wat proviand uit de kasten had gepikt, wat geld uit de portemonnee van zijn vader had gehaald en ervandoor was gegaan. Het was nog veel te vroeg geweest om te vertrekken naar Shadra, dus had hij wat in de straten rondgezworven voordat hij voor een plekje op de shuttle gezorgd had.

De oude pilotenbril die hij op zijn hoofd gezet had voordat hij in de shuttle gestapt was, schoof voor zijn ogen toen hij iets te enthousiast opstond en iets of wat geïrriteerd zette hij hem weer naar boven. Hij had het ding thuis achtergelaten toen hij naar de academie vertrok en dit had hem het geschikte moment geleken om het toch mee te nemen. De linten van zijn rugzak werden stevig vastgegrepen vanaf het moment dat hij uit de shuttle kwam en wat verloren keek hij rond. Toen hij een persoon wat los van de anderen zag staan, kreeg hij het gevoel dat dat de persoon was die hij moest hebben. Zijn allereerste gok was, dat het Dominic was aangezien hij eigenlijk zo’n beetje de teamleider was en het dus niet anders dan logisch zou zijn moest hij al als eerste klaar staan om te vertrekken. Hij had nooit echt de kans gehad om Dominic persoonlijk te ontmoeten, had alleen maar wat geruchten gehoord die hem ergens de rillingen bezorgden. Wat aarzelend liep Dash dan ook op de jongen af en een opgeluchte zucht verliet zijn lippen toen deze duidelijk maakte dat hij wel degelijk tot het team behoorde. Dash knikte als antwoord op de woorden die gesproken werden en haalde uit automatisme het notitieboekje boven om toch wat meer te kunnen melden. ’Frederik Dashton, maar je mag me Dash noemen.’ Mensen hadden altijd gevonden dat hij best een mooi en leesbaar handschrift had, iets dat alleen maar mooi meegenomen was geweest sinds die verkoudheid. Het feit dat hij maar direct meldde dat hij beter Dash genoemd kon worden, was omdat hij de naam frederik toch al even niet meer gehoord had. ’Jullie hadden een Earthmagician nodig en aangezien ik deels Erds ben dacht ik dat ik misschien wel kon helpen?’ Zijn handen trilden lichtjes toen hij het open boekje naar de ander uitstak en een lichte glimlach op zijn gezicht toverde terwijl de wind met zijn zwarte haren speelde.

Op de een of andere manier had ze afgelopen nacht niet in slaap kunnen komen, waarschijnlijk omdat het volle maan zou worden, en ze daar altijd weer een soort afkeer tegen voelde. Alsof ze gewoon niet kon slapen. Ze had zichzelf uit haar bed gehesen, een half uur voor de afgesproken tijd. Letterlijk gehesen, ze was bijna uit haar bed gevallen.Ze deed snel nog even haar donkergrijze vest aan, over haar witte blouse en zwarte korte broek. Een rokje, nee daar dacht ze al niet meer aan. Snel deed ze haar zwarte gympen aan, gespte haar riem om haar middel, en schoof haar zwaard ertussen. Ze zou die misschien nog wel nodig hebben.. Ze ging met haar hand door haar al wat langere witte haren, die nu tot al iets verder als haar schouders kwamen. Ze moest het nodig weer eens gaan knippen, dacht ze inwendig. Ze liep haar kamer uit, maakte zeker dat haar kat nog binnen zat en begon naar de afgesproken bestemming te lopen. Ze had haar ooglapje niet voor, het was koud zat, dus kon ze zonder. Ook al was het best een raar gezicht, een roze oog, een blauwe oog. Maar, wie zou het uitmaken? Waarschijnlijk niemand. Haar zwart gelakte nagels gingen af en toe over de muur, of over hout. Bij hout lieten ze strepen achter, over de muur een akelig geluidje.
Ze had een halve minachtende glimlach om haar lippen liggen. Waarom had Swain dit niet zelf gedaan? Oh nee wacht, hij vond zichzelf te goed en daarom moesten zijn leerlingen maar lekker voor hem maanstenen gaan zoeken. Typisch geval van ouderdom, zou je kunnen zeggen.
Op de een of andere manier had ze afgelopen nacht niet in slaap kunnen komen, waarschijnlijk omdat het volle maan zou worden, en ze daar altijd weer een soort afkeer tegen voelde. Alsof ze gewoon niet kon slapen. Ze had zichzelf uit haar bed gehesen, een half uur voor de afgesproken tijd. Letterlijk gehesen, ze was bijna uit haar bed gevallen.Ze deed snel nog even haar donkergrijze vest aan, over haar witte blouse en zwarte korte broek. Een rokje, nee daar dacht ze al niet meer aan. Snel deed ze haar zwarte gympen aan, gespte haar riem om haar middel, en schoof haar zwaard ertussen. Ze zou die misschien nog wel nodig hebben.. Ze ging met haar hand door haar al wat langere witte haren, die nu tot al iets verder als haar schouders kwamen. Ze moest het nodig weer eens gaan knippen, dacht ze inwendig. Ze liep haar kamer uit, maakte zeker dat haar kat nog binnen zat en begon naar de afgesproken bestemming te lopen. Ze had haar ooglapje niet voor, het was koud zat, dus kon ze zonder. Ook al was het best een raar gezicht, een roze oog, een blauwe oog. Maar, wie zou het uitmaken? Waarschijnlijk niemand. Haar zwart gelakte nagels gingen af en toe over de muur, of over hout. Bij hout lieten ze strepen achter, over de muur een akelig geluidje.
Ze had een halve minachtende glimlach om haar lippen liggen. Waarom had Swain dit niet zelf gedaan? Oh nee wacht, hij vond zichzelf te goed en daarom moesten zijn leerlingen maar lekker voor hem maanstenen gaan zoeken. Typisch geval van ouderdom, zou je kunnen zeggen. Ze liep naar drie andere toe. Een iemand kende ze, wel eens gezien, maar meer niet. Een jongen die Dominic heette, een normale naam, al zag hij er niet uit als een kalm persoon, maarja, Shadra hea. En een jongen, Dash zoals ze gehoord had, sprak bijna niet tot weinig. Eigenlijk helemaal niet dus. Ze vervolgde haar weg, niet als een bang haasje middenin de nacht, eerder als de sluiper die er achter aan zat. Niet bang. " Een goedenavond, Lightning, Dominic, Dash." Sprak ze kalm richting de drie waarna ze even rond keek. " Wie missen we nog?"

Lichte rillingen liepen al over zijn rug vanaf het moment dat hij een voet op Shadra had gezet. Dash had het nooit echt op donkere plaatsen gehad en een missie op de donkerste planeet uit te voeren was toch een geweldig grote stap. De jongen had zich in een impuls voor het team aangemeld en had de dagen erna de neiging moeten onderdrukken om zich toch niet terug uit te schrijven. Hij had geprobeerd om er niet meer aan te denken totdat hij thuis was en nog maar even moest wachten totdat ze zouden vertrekken. Als ze eenmaal bezig waren met de missie, zou het onmogelijk zijn om zich terug te trekken en kreeg hij misschien de kans om zijn angst toch grotendeels te overwinnen. De hand die Dominic op zijn schouder legde nadat hij zijn zegje had gedaan, zorgde ervoor dat hij zich toch lichtjes ontspande. Dash had ergens wel verwacht dat hij gewoon raar aangekeken zou worden, maar nu bleek dat hij ondanks zijn gebrek toch nog welkom geheten werd, deed ergens wel goed. Zijn mondhoeken krulden dan ook om in een lichte glimlach terwijl hij zachtjes knikte. Dit zou misschien –tegen alle verwachtingen in- toch nog goed kunnen komen.

De volgende persoon die zich bij hen voegde was een meisje, een meisje dat Dominic direct begroette met een kus op zijn wang. Voor een moment leek het net alsof haar lippen aan de huid vastgeplakt leken te zitten, maar daarna trok ze zich terug en draaide zich naar hem om. Vanaf het moment dat haar lippen zijn wang raakte, verwijdde zijn goudkleurige ogen een stukje. Een rode blos verscheen op zijn wangen van zodra Lightning terug overeind ging staan en wat verbaasd gleed hij even met zijn vingers over zijn wang heen terwijl hij zijn mond opende, maar deze ook meteen weer dichtklapte omdat hij toch niets kon zeggen. Zo bleef Dash daar een kort moment staan –rode blos en zijn vingertoppen tegen zijn wang-, maar schudde toch al snel zijn hoofd toen hij een andere stem hoorde. De rode blos bleef lichtjes op zijn wangen aanwezig, maar hij wist zich grotendeels te herpakken  terwijl hij zich naar de nieuwkomer omdraaide en kort knikte als begroeting. Het feit dat het gezelschap grotendeels bestond uit darkmagicians, zorgde ervoor dat het ongemak terug begon te groeien en dat werd alleen maar erger toen er ineens een stem uit het niets leek te komen. De stem was dus afkomstig van hun laatste teamgenoot als hij Dominics woorden moest geloven en subtiel schuifelde hij even naar de zwartharige jongen toe, weg van de rest.

Het nieuwtje over de Ogre, zorgde ervoor dat er even een frons in zijn voorhoofd ontstond. Swain had het niet over een Ogre gehad toen ze kort ingelicht werden, maar de man zou het ook wel vergeten kunnen zijn of het was gewoon een verzinsel. De maanstenen alleen zoeken, was blijkbaar niet genoeg geweest als het ook werkelijk klopte dat er een Ogre in heel het spel betrokken was. In een drafje liep Dash achter de rest aan toen hij merkte dat ze al verder waren gelopen terwijl hij aan het piekeren was en met zijn blik op de grond gericht stapte hij in. Het zou wel goedkomen, toch?

[derp]