Een meisje met rode, lange haren klom op het dak. Bang om te vallen was ze niet. Als het misging, dan zou ze van alles afzijn, hield ze zichzelf in haar hoofd. Goh, als Aidan dit toch zou horen, dan zou die pas echt boos worden. Maar Aidan was hier nu niet en hij kon geen gedachtelezen, dus kon hij haar ook niks verwijten. Maar hij zou het eigenlijk wel moeten doen. Marie had een belofte gemaakt, dat ze niet meer naar zou denken en die had ze dus weer eens flink verbroken. Ze moest moeite doen om haar tranen in te houden. Ze moest niet gaan huilen. Ze leek wel een meid! Een zwakke meid, verbeterde ze zichzelf, want een meid, dat was ze al. En een stomme ook nog. Ze sloeg zichzelf voor haar hoofd. Aidan! Was hij al teruggekeerd van het gevecht? Ze probeerde flarden van het gesprek weer in haar hoofd te halen. Hij zei dat het nog lang niet zou zijn tot ze zouden moeten gaan. Dan zou hij waarschijnlijk nog niet gegaan zijn, anders wist ze het wel. Ze liet haar blik naar de maan glijden. Ze voelde zich nog steeds verliefd op Aidan, maar ze probeerde het gevoel te onderdrukken, omdat ze, hoog in de lucht, een geweldig blauwtje had gehaald bij hem. Maar daardoor waren de negatieve gedachten niet opgespeeld. Nee hoor, die waren er al heel haar leven. Al sinds... Ze kneep haar ogen stijf dicht en negeerde hijgende geluiden in haar oren. Er was iets dat Aidan niet wist en wat hij ook nooit te weten zou komen. Er zat toch altijd een reden achter negatieve gedachten? Wie dat vergiat of niet dacht, die was gewoonweg dom. Maar gelukkig was Aidan dan dom. Nou ja... Niet dom dom, maar wel om niet na te denken over haar negatieve gedachten. Nu was ze er blij mee. Ze kneep haar ogen weer stijf dicht, terwijl ze de hijgende stem in haar oor probeerde weg te halen, haar tanden hard op elkaar om het geschreeuw in te kunnen houding, deels te kunnen smoren.

Aidan

Aidan had weer een nachtelijk uitje gepland. Met hoorbaar klappende vleugels,die een flinke lichtcirckel om hem heen wierpen, scheerde hij over het terrein. Hij was ondertussen wat beter bekend met het vliegen,maar vervelen zou het hem nooit gaan doen. Hij had Neara belooft niet te hoog te vliegen. Maar ietsjes hoger als dit kon toch wel. Met een krachtinspanning die een stier kon vellen rees Aidan langzaam maar verder steeds hoger. Dit was zijn ultieme geluk. Toen hij rond de daken van de school scheerde,vouwde hij de vleugels op zijn rug. Enkele momenten scheerde hij nog door,waarna hij steeds sneller begon te vallen. Toen de grond alarmerend snel op hem af kwam,en redelijk dichtbij was,sloeg hij zijn flappers weer open,en scheerde op nog geen decimeter boven de grond,de plek waar hij bijna was neergestort getekend door een kring dor gras. Nogmaals steeg hij. Voor hij weer een duikvlucht kon inzetten spotte hij echter een figuur op de daken. Hij meende het gelaat in het schijnsel van de maan te herkennen. Rustig vloog hij dichterbij,tot het vuur op zijn vleugels zijn vermoedde bevestigde. "He Marie,"zei hij,zijn verbazing in bedwang houdend,terwijl hij naast haar landde en zijn vleugels op zijn rug vouwde. Wat deed zij hier nou? "Lang niet gezien."

Verbaasd keek Marie opzij. Aidan! Ze moest haar kaken van elkaar afhalen, anders viel het op. Met de nodige moeite liet ze haar kaken voorzichtig van elkaar gaan en verwachtte nu half en half een schreeuw. Toen die niet kwam, keek ze naar Aidan. 'Nee, inderdaad, ik jou ook niet,' zei Marie met een glimlach, die ze gefocust probeerde te houden op haar gezicht. Het enige wat veranderd was aan Marie, was dat haar haren korter waren van voor. Ze had die uiteindelijk geknipt tot een pluk dwars tussen haar wenkbrauwen doorging, maar slechts tot aan het begin van haar neus en tot de andere half over haar wenkbrauwen hingen. Ook hadden haar ogen een aangename kleur van rood gekregen. Niet meer zo heel fel, maar nu eerder de kleur alsof er vlammen achter wakkerden. Marie keek Aidan grijnzend aan. Qua innerlijk was ze niet veranderd, maar qua uiterlijk wel. Lessen volgde ze bijna niet, ze spijbelde veel. Als Aidan dat te weten zou komen, dan kreeg ze pas echt een preek. Eigenlijk was Aidan meer een grote broer voor haar, als ze haar eigen gevoelens even wegdacht. Het werd tijd dat ze hem daar ook eens naartoe ging behandelen, in plaats van dat andere - hoe heette het ook alweer? - liefde. Marie grijnsde even naar Aidan. 'Het is niet veel, maar ik heb een beetje minder rood,' lachte ze, terwijl ze haar haren even liet opwaaien en met haar ogen knipperde, wat er vast dom uitzag. Ja, de acceptatie van lichaam was al helemaal gelukt. Toen keek Marie opzij. 'Ik heb je trucje trouwens toegepast,' begon ze, terwijl ze dacht aan het meisje die ze gisteren bijna verbrand had, omdat die haar uitdaagde, de trut. 'Ik heb gisteren bijna iemand verbrand, maar oké, zo erg was het net niet,' lachte Marie, terwijl haar ogen vrolijk fonkelden. Ze vond dat ze er het volle recht toe had om iemand bijna te verbranden. Dan moesten ze maar niet zo vervelend doen. Trouwens, Aidan wist dat zij zich daaraan stoorde. Marie keek naar Aidan. 'Genoeg over mij. Wat heb jij nog gedaan?' vroeg ze, om het onderwerp 'school' zo veel mogelijk te kunnen vermijden. Als ze er niet over begon, kon ze er ook niet over liegen. Trouwens, Marie wist dat ze dan toch de waarheid sprak. Ze keek naar Aidan en leunde een beetje achteruit. Als ze haar handen niet op het dakpannetje onder haar neer had gezet, dan was ze waarschijnlijk achterover te pletter gevallen, niet dat dat veel uitmaakte, maar bon. In een goed geprobeerde poging probeerde Marie haar benen een beetje op te trekken. Ze liet die weer een beetje zakken, aangezien de goed geprobeerde poging als nog mislukte. Ze had een skinny jeans aan met een rood topje. Een leuke combinatie, alleen waren haar haren iets minder fel dan het rode topje, wat een goed teken was. Het leek wel alsof haar haar medelijden begon te krijgen met haar en daarom een lichtere kleur aannam. Het kon ook omdat het al langzaam zomer begon te worden, alhoewel Marie dan verwachtte dat het meer een beetje felgekleurder was. In elk geval was ze er nu blij mee. Zelfs je haren konden je gedachten lezen en dadelijk zouden ze weer feller worden. Marie had puur met een schaar gewerkt om de slierten een beetje te verkorten. Ze grijnsde toen ze eraan dacht wat ze met het bundeltje gevallen haar had gedaan. Ze vertelde dit aan Aidan. 'Ik heb mijn haren laatst een stukje korter geknipt en de haren die gevallen zijn, liggen nu lekker in het bed van mijn grootste vriendin,' zei Marie, terwijl haar ogen kwaadaardig fonkelden, maar toen weer een vriendelijke, lieve trek kreeg.

- Zo! De beloofde lange post -

Aidan bekeek Marie eens van top tot teen,en besefte dat ze er inderdaad iets anders uitzag. Het was hem nauwelijks opgevallen,
maar nu ze het zei was het inderdaad goed te zien.Grijnzend woelde hij door haar haar. "Ziet er goed uit,vlammetje,"zei hij lachend.
Ja,dat paste wel bij haar. Klein,maar vol pit. Zijn grijns werd zelfs breder toen ze vertelde over het terug vechten. Zo hoorde
hij het graag. Geen gesodemieter,of zeg maar dag tegen je wenkbrauwen. Toen Marie vroeg wat hij had gedaan,strekte hij zachtjes een vleugel,
Waarvan de gevederde toppen langs haar wang streken. "Ik vlieg de laatste tijd veel,"zei hij glunderend. Met dank aan Neara was zijn droom
eindelijk uitgekomen;zelf kunnen vliegen.Zijn nieuwe vleugels bestonden uit vuur en lucht. Als lucht de overhand had in de vleugels,waren ze
gevederd.Als vuur daarentegen het meeste aanwezig was hadden ze meer weg van drakenvleugels.Ook de kleur werd door de balans bepaald. Grijs
hoorde bij lucht,rood bij vuur. Toen hij een paar liefdevolle blikken op zijn vleugel had geworpen,vouwde hij hem weer op zijn rug,en ging
naast Marie zitten. Langzaam liet hij de vleugels verdwijnen,waardoor ook het licht dat ze uitstraalde verdween,zodat ze slechts in het schijnsel
van de maan zaten. Enkele ogenblikken staarde Aidan zwijgend naar de maan. Wat was die mooi vannacht. Toen keek hij weer naar Marie. "Misschien kun je wel een keertje mee vliegen,als je wilt,"zij hij met een ondeugende grijns.

-sorry,mijn post is in vergelijking afschuwelijk kort,maar mijn inspiratie zit op een dieptepunt op het moment -

Marie bromde iets onverstaanbaar toen Aidan haar vlammetje noemde. Ze grijnsde even. Nou, omdat hij het was. Ze schoot in de lach. 'Wat voor een ideeën krijg je als je aan vliegen denkt, Aidan?' vroeg Marie even ondeugend terug, maar gaf hem lachend een aai over zijn hoofd. Ze zuchtte. De fonkelende lichten in haar ogen verdwenen langzaam weer. Marie kon zich niet herinneren dat die voor ze Aidan ontmoet had ooit opgelicht waren. Aidan was meer als een broer voor haar, dan als iets anders. Ja, daar moest ze zich nu op concentreren en in alle macht aan toepassen, anders zouden er nog veel ongemakkelijke stiltes tussen hun volgen en dat wou Marie niet. Ze keek opzij naar Aidan. Haar vlamgekleurde ogen keken hem rustig aan en toen naar de maan. Die was mooi. Aidan's komst maakte de dag weer goed, die traag vooruit was gegaan, vol met starende blikken, sommige bewonderend, maar de meesten pestend of bekritisirend. Misschien kon Marie een lijst naar Aidan sturen met de wens van wie ze het liefst vermoordde. Er liep op de etage toch ook een stom wijf rond met rode haren? Waarom werd die niet uitgedaagd? En die was een flink stuk arroganter dan Marie. Marie vond zichzelf lief en dat wijf helemaal niet. Stom mens. Lelijk verwend nest. Boos begon Marie allemaal verwensingen te mompelen. 'Stom roodharige slet. Rotwijf. Raar mens,' vloekte ze, niet herinnerend dat Aidan naast zich zat en daarom dus ook alles kon horen. Dankzij dat mens had ze al eens eerder pijn gehad, toen ze met haar hoofd tegen de kastdeur geduwd was en vervolgens keihard uitgelachen was. Ze moest dat mens echt eens terugpakken. Ze keek opzij naar Aidan. Het was een verleidelijk aanbod om hem erin te betrekken. Wie weet had hij nog ideeën. 'Aidan?' vroeg ze poeslief, terwijl ze wat opzij schoof en tegen hem aanleunde. Ze schoot in de lach, maar legde wel haar hoofd op zijn schouder. 'Hoe vermoord je een roodharig mens het best? Met gif, vuur of aarde?' vroeg ze, terwijl een giftige grijns rond haar mond kwam. Ze keek naar Aidan en legde haar hoofd toen weer neer op zijn schouder, maar hield de rest van haar lichaam uit zijn buurt. Hij zou het vast niet fijn vinden en denken dat Marie iets van plan was, wat ze juist wou vermijden. Rustig keek ze naar Aidan, wachtend op het antwoord.