Two Brothers on a cold Morning ║ Hisashi

Hij lachte zacht toen Nica opkeek. Nogmaals schudde hij met het bakje voer en dit keer leek het geitje eindelijk interesse te hebben. Kit zette de bak neer en legde zijn hand even op de kop van het geitje.
Zijn ogen gleden naar de klok en hij grijnsde. Te laat komen kon niet zo’n punt zijn. Hisashi wist hoe slecht hij was met tijd.. Zeker als het om afspraken ging. Zijn ogen gleden weer naar het geitje, dat vrolijk haar eten opat. Hij wist dat zodra ze ermee klaar was, ze iets nodig had om haar bekje aan af te vegen en hij wist wel wat dat zou worden. Zijn broek. Hij liep naar zijn nachtkastje en haalde er een doekje uit. Kort klakte hij met zijn tong en Nica keek vrijwel meteen op. Hij hield het doekje voor en grijnsde. ‘Heb je eindelijk genoeg gegeten of ben je nog niet klaar?’ Hij had gezien dat de bak al leeg was, wat het misschien nog leuker maakte. Nica keek weer naar de bak en stak haar snuit er weer in, schoof de bak weg in een poging de laatste restjes eruit te likken. Daarna keek ze op en blaatte ze kort. Kit wilde net naar haar toe lopen, toen ze om het bed heen liep en in haar wandeling haar kop tegen het bed afveegde. Kit liet zijn hand zakken en bleef het geitje even emotieloos aankijken. Dit meende ze niet echt..
Nica keek vrolijk op en blaatte nogmaals. Kit liet de doek uit zijn handen vallen. ‘Lopen jij en snel ook.’ Hij had te weinig tijd om zijn bed uitgebreid schoon te maken. Hij had nog geluk dat Nica niet besloten had het bed van zijn kamergenoot onder te smeren. Dan zou hij de rest van de week, nee, de rest van zijn tijd hier op school, ruzie hebben.
Hij liep achter het geitje aan, op naar de plek waar hij, waarschijnlijk, te laat aan zou komen.

Nica stopte spontaan met lopen en Kit moest een noodstop maken om niet over het dier heen te vallen. Hij zuchtte even en keek het geitje even aan. ‘Je wilt echt ruzie of niet?’ Nica bleef voor zich uitstaren en blaatte zacht. Kit knikte. Haar keus. Hij liep langs haar en tikte kort op haar kopje. ‘Je kan blijven staan, maar ik kom je niet halen.’ Nica blaatte luid en wist niet hoe snel ze weer achter haar baas aan moest lopen. Waar had dat dier last van?
Kit liet zijn vingertoppen over een van de brokstukken glijden en zijn goudbruine ogen gleden het landschap af, op zoek naar zijn tweelingbroer. Zo moeilijk kon het toch niet zijn om iemand die je al je hele leven kende te vinden? Jawel dus..
Waarom had hij geen horloge om? Dan had hij tenminste geweten of hij te laat was of dat hij toch een beetje vroeg was. Of in het ergste geval een bril nodig had.
Nica kwam naast hem lopen, zo dicht bij dat ze tegen zijn been aan liep. Kit keek even naar het geitje. Het was bijna alsof ze bang was voor deze plek. Of ze had te snel gegeten en stond het landschap af te zoeken naar gras om haar maagje wat rustiger te maken. Dat laatste klonk alleen niet heel logisch.
Toen hij weer opkeek, vielen zijn goudbruine ogen op de jongen die hij gezocht had. Ja, hij was laat. Of Hisashi was ontzettend vroeg geweest. Maakte het wat uit? Hoe dan ook kreeg hij toch wel te horen dat meneer had moeten wachten, hoe lang dat ook mocht zijn. Toen hij iets dichterbij was, stak hij zijn hand op in een korte begroeting richting zijn broer.

Het was eigenlijk nog te vroeg om al op de plek te zijn waar hij met zijn tweelingbroer had afgesproken, maar Hisashi had niet veel beters te doen. Hij was al naar Oak’s Field geweest voor een paar inkopen zoals wat vers vlees voor Yana en een nieuwe schrijfveer. De vorige veer had hij ’s ochtends aangetroffen in meer dan twee stukken op de vloer van zijn kamer. Het buidelwolvenkwijl had er nog vers aan gehangen en de dader lag er tevreden naast te slapen. Het maakte niet uit waar hij het neerlegde of hoe vaak hij ook boos werd op het dier, ze wist altijd zijn schrijfveer te vinden en te pakken te krijgen. Was het dan echt zo verrukkelijk om er je tanden in te zetten? Echt, hij zou het bijna gaan uitproberen alleen om erachter te komen waarom de buidelwolf er zo gek op was. Maar misschien toch maar beter om het niet te doen. Als de leraren het zouden zien zouden ze razend worden en als zijn kamergenoot het zag was hij zo zijn reputatie kwijt. Alhoewel… hij had toch een reputatie die vertelde dat hij mentaal totaal gestoord was en wat leraren zeiden kon hem geen bal schelen, dus wat had hij nog te verliezen?

Hij werd uit zijn gedachten getrokken door een jammerende Yana die op haar achterpootjes tegen de muur op stond waar hij bovenop zat. Ze keek hoopvol naar hem op, terwijl de blond harige jongen nog een stuk kippenvlees uit de plastic boodschappentas haalde en met zijn mes in de vorm van een veer er een stuk vanaf sneed. De buidelwolf bekeek zijn iedere handeling tot ze uiteindelijk het stuk vlees toegeworpen kreeg en dit haastig zonder al te goed te kauwen naar binnen werkte. Het was bijna letterlijk wat je noemde ‘hap, slik, weg’. Vervolgens keek ze weer omhoog naar hem, hopend nog een stuk te krijgen. ’Ik vraag me echt af waar je het allemaal laat.’ Yana hield haar kopje ietwat scheef en ging toen weer op achterpoten tegen de meur aan staan. ’Nee, genoeg. Anders hebben we straks niks meer,’ sprak hij streng. Echter schoot hem toen iets te binnen. Hij kon het hier ook niet al te lang laten liggen, want dan zou het bederven in die zon. Zelfs met deze lage temperaturen zou het niet lang goed blijven zo in de buitenlucht. Waarom had hij daar niet eerder aan gedacht? Het was niet zo dat hij nu nog helemaal terug ging lopen naar het gebouw om het weg te leggen. Daar was hij veel te lui voor.
Hisashi keek omlaag naar de buidelwolf die al op het punt stond om ergens tussen het dode gras te gaan liggen. Hij keerde zich naar de plastictas en haalde het laatste stuk kip eruit. Er was niet veel meer van over, maar toch… Verwend kreng dat het was… ’Hier,’ zei hij en gooide het laatste stuk naar beneden. Natuurlijk was Yana er in een mum van tijd bij en zette ze al snel haar tanden in het zachte vlees. ’Geluksvogel dat je bent,’ mompelde hij terwijl hij zich achterover op de stenen muur liet vallen en besloot rustig af te wachten tot zijn broer eindelijk eens een keer kwam opdagen.

Heel erg lang hoefde hij niet te wachten of hij kon voetstappen in het gras dichterbij horen komen. Hisashi opende zijn ogen en keek op het kleine zwarte horloge om zijn rechterpols. Ja, niet zijn linkerpols, maar zijn rechter. Dat was fijner in zijn ogen. De jongen ging weer rechtovereind zitten en draaide zich voor zover hij kon richting zijn tweelingbroer en het zwarte geitje naast hem. Toen ze oogcontact maakte hief Kit zijn hand in een simpele begroeting en Hisashi deed hetzelfde. ’Yo Kitty! Je bent vroeger dan ik had verwacht,’ zei hij met een kleine glimlach op zijn gelaat. Niet het sadistische soort, maar ook niet het vrolijke soort. Het had niet echt een betekenis en toch ook weer wel. Het was wat moeilijk te plaatsen, maar als je hem kende wist je dat het gewoon betekende dat hij blij was je te zien. Jammer genoeg moet je dan nog uitvogelen of het op een positieve of negatieve manier is.
Met een soepele beweging sprong hij van de meur af en veegde vervolgens wat viezigheid van zijn broek. Yana was ondertussen alweer aan komen gerent van waar ze ook geweest was en stormde regelrecht naar Kit en Nica. Hisashi glimlachte warm naar de buidelwolf, terwijl ze een paar keer vrolijk tegen Kit zijn benen aan sprong. Richting de meeste mensen was ze wat schuw, maar Kit had al lang haar vertrouwen gewonnen en het deed hem goed te zien dat ze niet schuw was tegenover iedereen.

OOC: Ik was bijna Kit zijn bijnaam vergeten xD

Horloges.. Hij droeg die dingen nooit. Hij wist dat hij vaak te laat was en zonder een horloge had hij er een reden voor. Zolang de desbetreffende persoon hem niet al te lang kende. Helaas was zijn broer er vrijwel altijd op voorbereid dat hij te laat was. Hij deed zijn best, maar als hij afspraken had, leek er een klein duiveltje op zijn schouder te zitten die hem dwong te laat te zijn. Een duiveltje.. In dat geval kon hij diens naam wel raden. Leylya had er altijd voor gezorgd dat hij overal en altijd te laat was. Al had ze het geluk gehad dat hij sowieso niet goed was met tijd.. Nooit geweest ook.
Hij was al heel lang geleden de tel kwijt geraakt als het ging om te laat komen. Soms was het zelf zo erg geweest dat een van zijn ouders of zelfs Hisashi hem uit zijn bed hadden moeten schoppen.. Soms letterlijk.
Toen hij zijn tweelingbroer zag, stak hij zijn hand op. Hisashi volgde zijn voorbeeld. ’Yo Kitty! Je bent vroeger dan ik had verwacht,’ Kit stopte met lopen en keek zijn broer met een veelbetekenende blik aan. Zijn broer zou echt nog eens het slachtoffer kunnen worden van.. Woede. Hij had hem al vaker gezegd dat te laten. De glimlach op zijn gelaat liet hem kort met zijn hoofd schudde. Het was geweldig hoe zijn broer zijn gezichtsuitdrukkingen en woorden door elkaar kon gebruiken en tegelijkertijd hopeloos irritant.
Hisashi sprong op en veegde de viezigheid van zijn kleding, maar Kit werd afgeleid door Yana, die vrolijk op hem afrende. De buidelwolf sprong tegen zijn benen aan en Kit lachte zacht. In zijn ooghoek zag hij dat Nica snel een brokstuk opzocht waar ze achter schuilde. Kit hurkte neer en zei zacht tegen Yana: ‘Ik ben ook blij jou weer te zien.’ Hij keek even naar Hisashi. ‘Heeft hij je genoeg eten gegeven of hij nog steeds net zo hebzuchtig als vroeger?’ Hij had nooit ervaren dat zijn broer hebzuchtig was, maar als hij hem te pakken wilde nemen, deed Kit het net zo goed terug.
Hij stond op en keek even naar het brokstuk waar Nica zich achter verscholen had. Het geitje stak haar kopje erachter vandaan en blaatte uitdagend naar Yana. Kit lachte en liep dichter naar Hisashi toe. Toen hij bij zijn tweeling broer was, haalde hij diens haren door de war en keek hij recht voor zich uit, de blik van zijn broer ontwijkend. Puur om hem te pesten. ‘De volgende keer neem ik een schaar mee en knip ik er een stuk vanaf.’ Hij zette een brede en de meest vriendelijke glimlach op die hij had en keek zijn broer aan. Jazeker, hij was half Shadraan en hij zou er niet aan dood gaan om zijn broer eens flink terug te pakken. Al had hij wel een vermoeden dat dat voor ruzie zou zorgen. Zijn ogen twinkelde even gemeen en toen hield hij zijn hoofd schuin. Een beweging die typisch bij hem hoorde. Hij had het van jongs af aan gedaan en was er nooit vanaf gekomen.
Zijn ogen gleden van zijn broer af, naar het zwarte geitje, dat inmiddels op het brokstuk stond en nog steeds uitdagend aan het blaatte was. Het diertje zag eruit alsof het ervan overtuigd was dat Yana niet op het brokstuk kon komen. Hij glimlachte bij de gedachte aan de eerste ontmoeting tussen die twee. Hij verbaasde er nog steeds over dat ze het zo goed met elkaar konden vinden. Uiteindelijk dan.
Hij keek zijn broer weer aan en leunde tegen een van de brokstukken aan. ‘Vertel. Ben ik zo ontzettend vroeg? Of ben ik te laat en wil jij simpelweg niet toegeven dat je ook laat was.’ Een grijns sierde zijn gezicht. ‘Het zou niet zo vreemd zijn. Familietrekjes houdt je altijd.’ Voor nu mocht zijn tweelingbroer blij zijn dat hij hem terug pakte met woorden. Voor nu.

Hij was blij dat Kit er dan toch eindelijk was, want om eerlijk te zijn was hij het wachten beu geworden. Tuurlijk, Hisashi kon uren en uren achtereen gewoon achterover leunen tegen een boom of zo en totaal niets uitvreten, maar als hij lang op iemand moest wachten die hij niet goed kende, dan kon hij zichzelf al snel mateloos gaan irriteren aan al dat wachten. Gelukkig voor Kit kende hij hem al voor een lange tijd en wist dat zijn tweelingbroer altijd laat was. Soms viel het nog wel mee en soms ook niet. Kit zou serieus eens een keertje moeten overwegen om een horloge te kopen. Nee wacht, dat zou waarschijnlijk niet gebeuren. Hij had een beter idee: hij kocht er zelf een voor zijn tweelingbroer. En dan gaf hij het voor zijn verjaardag. Had hij mooi weer zijn verjaardagscadeau probleem opgelost. Twee vliegen in één klap dus. Al zou Kit dat ding waarschijnlijk in een hoekje van zijn kamer stof laten happen…

Hisashi werd even afgeleid door Yana die langs hem op richting Kit zoefde en Nica die meteen dekking zocht achter een brokstuk. Hij glimlachte ietwat, maar dat was alweer snel voorbij toen de woorden die Kit tegen de buidelwolf zei tot hem doordrongen. 'Ik hebzuchtig? Dat verwende nest word nog eens dik van alles wat ze krijgt,' bromde hij en stopte zijn handen in de zakken van zijn broek. 'Ik zal wel doen alsof ik dat laatste niet gehoord heb,' vervolgde hij zachter maar op diezelfde toon en zijn blik ging opzij, weg van zijn tweelingbroer. Had Kit hem gekwetst? Nee, not even close. Als dat wel zo was dan zou die kleine grijns nu niet op zijn gezicht staan. De enige reden van zijn wegkijken was gewoon omdat hij niet wilde dat zijn broer die grijns op zijn gelaat zag. Er bestond een kans dat het al te laat was en dat Kit het al had gezien, maar ondanks dat, keerde hij zijn gezicht toch even de andere kant op.

Het uitdagende geblaat van Nica deed hem echter toch weer terugkijken. Net op tijd om Kit op hem af te zien lopen om zijn blonde lokken haar eens flink door elkaar te woelen. Hisashi gromde binnensmonds en sloeg de hand snel daarna weg. Zijn oranje ogen gleden naar zijn broer die zijn blik ontweek. Soms kon hij zich daar zo ongelofelijk aan ergeren en zijn broer was zich daarvan bewust, maar dit keer was het toch minder erg als al die andere keren dat Kit dat deed. Hij vroeg zich af waarom… 'De volgende keer neem ik een schaar mee en knip ik er een stuk vanaf.' Hun ogen ontmoette elkaar weer en de mierzoete glimlach op het gelaat van zijn tweelingbroer was Hisashi zeker niet ontgaan. 'Waag het eens,' sprak hij. Zijn tanden bloot grijnzend. Hij zag het nog wel eens gebeuren dat Kit ook werkelijk met een schaar een stuk van zijn haren zou afknippen, maar zou zijn broer ook slim genoeg zijn om dat te doen wanner hij sliep of was hij zo dom om dat te doen op een tijdstip als deze? Zijn broer moest wel heel dom zijn om dat laatste te kiezen. Dan was het oorlog.

Vanuit zijn ooghoek zag hij dat het kleine zwarte geitje op het brokstuk was geklommen en nog altijd de buidelwolf uitdaagde. Yana was echter meer geïnteresseerd in de omgeving waarin ze zich nu bevond. Of dat dacht hij in de eerste instantie, want zodra hij zijn blik weer naar zijn broer wilde brengen, rende Yana op het zwarte geitje af, klom wat onhandig het brokstuk op en beet speels in de vacht van Nica. Maar zo snel als ze naar het geitje toe was gerent, ging ze er ook weer vandoor. Hisashi zuchtte even en glimlachte tevreden voor hij zich weer tot zijn broer keerde die tegen een van de grotere brokstukken aan leunde. 'Vertel,'[i] begon hij. [i]'Ben ik zo ontzettend vroeg? Of ben ik te laat en wil jij simpelweg niet toegeven dat je ook laat was.' Hij imiteerde de eerdere schuine hoofdjes actie van zijn broer terwijl die een glimlach op zijn gezicht toverde. 'Het zou niet vreemd zijn. Familietrekjes houdt je altijd.' Familietrekjes? Ach welnee. Kit was hier altijd degene die moest leren klokkijken, hij zelf had geen problemen met op tijd komen. Het enige probleem bij hem was dat hij niet altijd op tijd wilde zijn. Meer niet. 'Ik en laat zijn? Heel leuk. Ik sta hier al een tijdje kou te lijden. Lust wel een kopje warme chocolademelk met slagroom om op te warmen. Wat denk je ervan?'

OOC: Niet echt veel toevoeging… sorry. Beetje weinig inspi
Hoop dat je er wat mee kan~

Als hij erover nadacht, was alles behoorlijk vreemd gelopen. Het ene moment was er niks aan de hand geweest, had hij een perfect leven samen met zijn ouders en broer. Vervolgens stortte die hele wereld in elkaar en nu.. Nu stond hij hier met zijn broer. Hij schoof het maar op het feit dat ze een tweeling waren. Hij had zijn broer altijd gemist, daar kon hij niet onderuit.
'Ik hebzuchtig? Dat verwende nest word nog eens dik van alles wat ze krijgt,' Bromde Hisashi om zijn woorden. Zijn broer stopte zijn handen in zijn broekzakken en ging verder: 'Ik zal wel doen alsof ik dat laatste niet gehoord heb,' Hisashi wende zijn blik af en Kit schoot in de lach. ‘O broertje toch, je kan soms zo een bromtol zijn.’ Ze waren een tweeling, maar hoe dan ook was Hisashi ouder en juist daarom had hij er een verklein woord van gemaakt. Puur omdat hij wist dat hij de jongste was. Hij had de grijns rond de lippen van zijn broer net gezien voordat die de kans had gehad zijn hoofd te draaien. Hij reageerde er alleen niet op. Zijn broer voor bromtol uitmaken bleef altijd leuker dan hem boos aankijken omdat hij zijn blik afwende op het moment dat er een grijns zijn gezicht sierde.
Hij liep naar zijn broer toe en haalde diens haren door de war. Hisashi gromde binnensmonds en sloeg Kits hand weg. Kits ogen twinkelde even uitdagend bij de actie van zijn broer, maar hij wist dat Hisashi het bijna niet had kunnen zien. Hij wist wat voor een hekel zijn broer had aan de momenten dat Kit hem weigerde aan te kijken, maar zo onderhand was ook wel duidelijk dat ze allebei leefde om de ander te pesten. Dat hadden ze altijd gedaan en zouden ze ook altijd blijven doen. Op de goede manier weleens waar, maar dat betekende niet dat hij – net zo goed als Hisashi hem – Hisashi niet wel eens af kon slachten.
‘De volgende keer neem ik een schaar mee en knip ik er een stuk vanaf.’ Hij draaide zijn hoofd weer naar Hisashi en keek hem met de meest vriendelijke glimlach die hij had aan. 'Waag het eens,' Zij broer grijnsde breed. Kit trok zijn wenkbrauwen lichtjes op. ‘Je gaat me nu toch niet vertellen dat je denkt dat ik dat niet zou doen, toch?’ Hij was ertoe in staat. Het maakte voor hem ook niet uit wanneer. Als hij het deed als zijn broer sliep, dan zou hij wakker worden en vrijwel meteen de dader aan kunnen wijzen. Er was maar een minimale kans dat hij dat niet zou kunnen. Hij herinnerde zich een feestje toen ze zeven jaar oud werden. Een aantal vriendjes waren blijven slapen en zodra Hisashi had geslapen, had Kit een stift gepakt en was op het gezicht van zijn broer gaan tekenen. De ochtend erna was Hisashi niet bepaald vrolijk geweest met de perfecte creatie die zijn broer op zijn gezicht had gemaakt. Hij had meteen Kit als dader aangewezen, alsof hij in het hoofd van zijn broer kon kijken.. Of Kit was gewoon geen genie als het ging om liegen tegen zijn broer..
Kits ogen gleden naar het zwarte geitje dat Yana nog steeds aan het uitdagen was. Hij herinnerde de eerste keer dat die twee elkaar ontmoet hadden. Nica was in eerste instantie achter hem gaan staan, maar zodra ze erachter was gekomen dat Yana kon bewegen, was ze er als een speer vandoor gegaan. In een poging haar terug te halen had hij meerdere trappen tegen zijn borst gekregen, maar uiteindelijk was het hem gelukt om het geitje weer in de buurt van Yana te zetten en te laten staan. Heel langzaam waren ze gewend aan elkaar geraakt en ondertussen was het geitje dol op de buidelwolf.
Yana rende naar het brokstuk waar Nica opstond en klom er onhandig op. Kit glimlachte bij het zien van de onhandigheid. Het was alsof ze het wel wilde, maar ze te lui was om haar eigen gewicht de lucht in te tillen. Yana beet speels in de vacht van Nica en Nica blaatte vrolijk. Kit lachte zacht toen Yana weg rende en Nica twijfelend op het brokstuk bleef staan. Ze was nooit een held als het ging om het springen van verhogingen. Het was soms al een hel als ze weer in zijn bed lag.. In dat geval leek het niet eens op een geit.
Hij leunde tegen een brok stuk aan en keek zijn broer aan. ‘Vertel. Ben ik zo ontzettend vroeg? Of ben ik te laat en wil jij simpelweg niet toegeven dat je ook laat was.’ Hisashi hield zijn hoofd schuin en Kit grijnsde. ‘Het zou niet zo vreemd zijn. Familietrekjes houdt je altijd.’ Kon hij zeggen dat hij en zijn broer de zelfde trekjes hadden? Over het algemeen niet, nee. In dit geval ook niet, maar hij wilde zijn broer terug pakken voor de bijnaam die hij gebruikt had.
'Ik en laat zijn? Heel leuk. Ik sta hier al een tijdje kou te lijden. Lust wel een kopje warme chocolademelk met slagroom om op te warmen. Wat denk je ervan?' Kit grijnsde. Hij wist hoe vaak hij te laat was gekomen, altijd. Zeker na het overlijden van hun moeder, was hij bijna altijd te laat geweest in de lessen. Vaak kwam hij net de laatste minuut letterlijk het lokaal in rennen. Uitgeput van alle trappen die hij afgestormd was en alle leerlingen waar hij doorheen had moeten rennen.
‘Kou te lijden? Jij?’ Hij keek zijn broer ongelovig aan. Net toen hij zijn mond weer open wilde doen, schoot er een lichtflits langs zijn geestesoog en klonk er een korte, schelle piep in zijn oor. Hij greep naar zijn hoofd en klemde zijn andere hand strak om de rand van het brokstuk. Hij sloot zijn ogen even en opende ze toen weer knipperend. Normaal gesproken reageerde hij er niet zo heftig op, maar in die gevallen was er een aanleiding voor. Hij haalde diep adem en wachtte even tot de lichtflitsen minder geworden waren en de pieptoon weg geëbd was. Hij keek zijn broer weer aan, in de hoop dat zijn reactie niet te heftig was geweest en ergens koesterde hij een hoop dat Hisashi het niet gezien had, al was die kans er eigenlijk niet. ‘Je hebt geen warme chocomelk nodig om op te warmen.. Jij niet.’ Er verscheen een zwakke glimlach rond zijn lippen, die absoluut niet overtuigend was.

'Je gaat me nu toch niet vertellen dat je denkt dat ik dat niet zou doen, toch?' vroeg Kit terwijl zijn wenkbrauwen achter zijn blonde lokken haar verdwenen. Natuurlijk wist Hisashi dat zijn tweelingbroer zoiets wel zou uitvreten. Ook op de meest domme momenten die je maar kon bedenken en hij kon tig voorbeelden noemen, hoewel hij niet van plan was die hele waslijst nu af te gaan. 'O broertje toch,' begon hij met dezelfde drie woorden die eerder uit de mond van zijn broer waren gekomen, maar had het gewoon genegeerd omdat hij wist dat Kit hem er alleen maar mee wilde plagen. Of pesten als je het zo wilde noemen. Hij zag het verschil niet zo. 'Ik ken je wel heel wat langer dan vandaag,' Ondanks zekere tijden, voegde hij er nog in zijn hoofd aan toe, zijn grijns bijna onmerkbaar afzwakkend. Hij dacht niet graag terug aan die momenten waarop alles misliep met zijn- nee hun familie, dus hij was ook niet van plan om zijn gedachten terug te laten dwalen naar die tijden. Hij was niet het type persoon dat voor eeuwig in het verleden bleef hangen. Wat gebeurd was, was gebeurd en niemand die daar ook maar iets aan kon veranderen. Hij was allang blij dat zijn broer hem weer in de ogen keek zonder haat en verdriet en dat ze elkaar weer konden plagen zoals vroeger. Dat had hij al die tijd gemist ook al zou hij dat niet zomaar toegeven.
Zijn ogen volgde die van zijn tweeling richting de jonge buidelwolf en het kleine zwarte geitje. Het was goed om te zien dat die twee het zo goed met elkaar konden vinden ondanks dat Nica in het begin meteen de benen had genomen. Hoe hadden ze het eigenlijk voor elkaar gekregen om die twee aan elkaar te laten wennen? Een bang geitje en een hyperactieve buidelwolf was niet bepaald de beste combinatie die hij ooit had gezien. En Yana kon soms ook een behoorlijke lastpost zijn. Zo erg dat je het gewoon niet gezond kon noemen. Oke, ze was nog jong en moest nog veel leren, daar had hij vrede mee, maar zodra het beest weer eens last had van de 'dolle vijf minuten' -zoals hij dat noemde- dan was hij zo de deur uit en liet hij zijn kamergenoot maar dealen met de situatie. Mooi niet dat hij dat overleefde. Misschien was het eens tijd voor een eigen kamer voordat alles eens goed mis ging…
Een zucht rolde over zijn lippen, waarna een glimlach zijn gelaat sierde. Zijn aandacht ging weer uit naar zijn broer die een comfortabele houding opzocht tegen een vervallen muur. 'Vertel,' begon hij en Hisashi begon zijn hoofd al iets opzij te kantelen. 'Ben ik zo ontzettend vroeg? Of ben ik te laat en wil jij simpelweg niet toegeven dat je ook laat was.' Tegen de tijd dat zijn broer was uitgesproken, had hij zijn hoofd gekanteld op precies dezelfde manier waarop Kit zijn hoofd altijd schuin hield. Tot de amusement van zijn broer. 'Het zou niet vreemd zijn. Familietrekjes houdt je altijd,' werd er nog aan toe gevoegd. Hisashi grijnsde. Hij wist dat Kit hem wilde terugpakken voor het gebruik van zijn bijnaam voor hem, maar was het dreigen met het afknippen van zijn haar niet genoeg geweest? Vast niet Kit kennende. Niet dat het hij het zelf echt 'terugpakken' kon noemen, maar zolang zijn broertje geloofde dat hij dat wel zo zag was het prima. Hij zou er ook niet achter willen komen wat Kit anders uit zou halen.. Ach, wat het ook was, het zou er in ieder geval niet voor zorgen dat Hisashi die bijnaam niet meer ging gebruiken. Kit was gewoon Kitty.
'Ik en laat zijn? Heel leuk. Ik sta hier al een tijdje kou te lijden. Lust wel een kopje warme chocolademelk met slagroom om op te warmen. Wat denk je ervan?' Hisashi hield zijn gezichtsuitdrukking ietwat verrast terwijl hij reageerde op de vraag van zijn broer. Alsof het heel raar was dat Kit zoiets zei. Eigenlijk was het ook gewoon raar, want zijn broer was altijd diegene die laat kwam. Hij zelf was regelmatig op tijd… Als hij dat wilde tenminste… In ieder geval was hij wel altijd op tijd als hij ergens afsprak met zijn broer. Gewoon voor het plezier dat zijn broertje altijd laat was.
'Kou te lijden? Jij?' Hisashi keek Kit aan en zag een ongelovige blik in zijn ogen. Een grijns verscheen op zijn gezicht, maar er was nog nooit een grijns zo snel weer van zijn gezicht verdwenen nu hij zag dat zijn tweelingbroer naar zijn hoofd greep. Onbewust had hij al een stap in de richting van Kit gezet en stond al klaar om hem op te vangen mocht hij door zijn knieën zakken. 'Kit?' vroeg hij, ook al wist hij diep van binnen dat zijn broertje hem nu waarschijnlijk niet zou kunnen horen. Van schrik schoot zijn hartslag omhoog tot het punt waarop hij de spier duidelijk in zijn borstkas kon voelen kloppen. Hij was al bijna vergeten waar Kit in het verleden zo nu en dan last van had gehad, maar als hij zich niet vergiste was het in het verleden niet zo erg als nu. Buiten die zeldzame keren dan.
Hisashi zou willen dat hij er iets aan kon doen, maar het enige wat hij leek te kunnen doen was gewoon rustig afwachten tot het over was. Iets anders kon hij ook niet echt verzinnen. Hij was niet goed in het helpen van mensen als ze hulp nodig hadden. Was hij nooit geweest en de afgelopen jaren is het niet bepaald verbeterd. Eerder het tegenovergestelde, maar nu hij zijn broertje zo zag wenste hij dat hij er wel beter in was geworden.
Hisashi sloot zijn ogen en haalde zelf ook diep adem toen hij dit Kit hoorde doen. Hij zou de paniek het niet laten overnemen zoals vroeger toen hij nog een klein naïef jongetje was. Daar had zijn tweeling geen ene jota aan. Toen niet dus waarom nu wel? Toen hij merkte dat hij weer wat rustiger werd ging Hisashi naast zijn broertje staan en wachtte rustig af tot hij hem weer aankeek. 'Je hebt geen warme chocomelk nodig om op te warmen… Jij niet,' klonken zijn woorden en hij plakte er nog een zwak glimlachje achter, maar voor Hisashi was het niet overtuigend genoeg. 'Geloof het of niet, maar zelfs ik ben warmbloedig en ook ik kan zo nu en dan wel een grote mok warme chocolademelk gebruiken,' probeerde hij er wat humor in te gooien, maar de bezorgde blik in zijn ogen leek niet mee te helpen. Hisashi wendde zijn blik even af en liet deze rusten op Yana. Ze leek tijdens haar spel met het zwarte geitje opgemerkt te hebben dat er iets aan de hand was en was polshoogte gaan nemen. Met haar kopje scheef gehouden keek ze op naar Kit met twee vragende oogjes. Hij schok haar een klein glimlachje, maar die was alweer verdwenen toen hij kort naar het kasteel keek en vervolgens weer naar Kit. Misschien was het maar gewoon het beste om even terug te gaan en wat rust te nemen. Dan zouden ze straks wel richting Oak's Field kunnen gaan om de boel daar op stelten te gaan zetten. 'Misschien is het slim om even terug naar het kasteel te gaan,' stelde hij voor., zijn stem neutraal. 'Even wat drinken en eten, want man wat heb ik een honger! Ik kan wel een heel paard op,' overdreef hij en keek zijn tweeling grijnzend aan, terwijl hij zijn bezorgdheid even aan de kant duwde.

OOC: Fluttie
MAAR HIER IS DAN EINDELIJK DIE POST
VAN 1272 WOORDJES

'O broertje toch,' Begon zijn broer met dezelfde woorden die hij vlak daarvoor gebruikt had. Kit trok zijn wenkbrauwen op en keek zijn broer geduldig aan. 'Ik ken je wel heel wat langer dan vandaag,' Een grijns verscheen op zijn gezicht en hij knikte. ‘Laten we hopen van wel, anders is er iets goed mis gegaan.’ Zijn ogen twinkelde plagend en hij schudde langzaam zijn hoofd. Ze hadden beide voldoende fout gedaan, maar ondanks dat had hij het idee dat ze geen van beide echt veranderd waren. Ze waren ouder geworden, besteedde minder tijd in het pesten van elkaar en begrepen ondertussen beter dat niet alles rozen geur en manen schijn was.
Nadat hij even gekeken had naar de spelende dieren, leunde hij tegen een brokstuk en keek naar zijn tweeling broer, die een duidelijke glimlach op zijn gelaat had staan. ‘Vertel. Ben ik zo ontzettend vroeg? Of ben ik te laat en wil jij simpelweg niet toegeven dat je ook laat was.’ Hisashi kantelde zijn hoofd en hij grijnsde. Ze leken op zich niet veel op elkaar, maar precies door dit soort dingen kregen vreemde het voor elkaar ze door elkaar te halen. Als je de een een beetje kende en de ander niet, was de kans groot dat je ze door elkaar zou halen, puur omdat het zo ontzettend makkelijk was elkaars trekjes over te nemen. ‘Het zou niet zo vreemd zijn. Familietrekjes houdt je altijd.’ Te laat komen, was zijn ding, niet die van zijn broer. Al bleef hij het geweldig vinden om zijn broer ermee te plagen, zelfs als hij er eerder zichzelf mee zou hebben.
'Ik en laat zijn? Heel leuk. Ik sta hier al een tijdje kou te lijden. Lust wel een kopje warme chocolademelk met slagroom om op te warmen. Wat denk je ervan?' Ongelovig keek hij zijn broer aan. ‘Kou te lijden? Jij?’ Hij wilde net zijn mond weer open doen, toen er een lichtflits voor zijn geestesoog langs schoot en er een korte, schelle piep in zijn oren klonk. Hij greep naar zijn hoofd en klemde zijn andere hand strak om de rand van het brokstuk. Hij sloot zijn ogen even en opende ze toen weer knipperend. Hij zag dat zijn broer dichter naar hem toe was gekomen en hij hoorde hem zijn naam zeggen. Hij hoorde het, al klonk het minder hard als het zou moeten.
Hij haalde diep adem en hoorde zijn broer hetzelfde doen. Een ongelovige glimlach verscheen op zijn gezicht. ‘Je hebt geen warme chocomelk nodig om op te warmen.. Jij niet.’ Hij wist dat zijn glimlach nooit geloofwaardig genoeg kon zijn voor zijn broer, maar hij hoopte het gewoon. 'Geloof het of niet, maar zelfs ik ben warmbloedig en ook ik kan zo nu en dan wel een grote mok warme chocolademelk gebruiken,' Hij wist wat zijn broer probeerde te doen, maar de bezorgde blik in zijn blik zorgde voor het tegenover gestelde. Kits glimlach groeide iets bij het zien van die bezorgdheid. ‘Warmbloedig? Jij? Je hebt gelijk, ik geloof je niet.’ Met een grijns keek hij naar Hisashi, die aandacht schonk aan Yana, die polshoogte was komen nemen. Zijn ogen zochten naar het zwarte geitje, dat een eindje verderop naar haar baas aan het staren was.
'Misschien is het slim om even terug naar het kasteel te gaan,' Ongelovig trok hij zijn wenkbrauwen op. Probeerde zijn broertje hem nou terug naar het kasteel te krijgen? 'Even wat drinken en eten, want man wat heb ik een honger! Ik kan wel een heel paard op,' Kit keek met diezelfde blik naar de grijns van zijn broer. Hij bleef stil, terwijl hij zijn hoofd schudde en langs zijn broer liep. In zijn weg langs Hisashi, sloeg hij die zacht in zijn maag. ‘Ooit gehoord van een voorbereiding? Je had eten mee kunnen nemen.’ Hij deed een stap achteruit om zijn broer aan te kijken. Hij lachte zacht. ‘En waag het niet te zeggen dat je zo lang op me gewacht hebt dat je weer honger hebt gekregen, want zo laat kan ik nooit zijn geweest.’

Na zijn voorstel om terug te gaan naar het kasteel te hebben gedaan, ontging het hem zeker niet dat zijn broer zijn wenkbrauwen optrok uit verbazing. Hisashi kon ook wel de gedachte die daarbij kwam raden. Dat was niet zo moeilijk. Niet bij zijn broertje. Hij kon Kit van tijd tot tijd als een open boek lezen en hij zou er niet versteld van staan als dit wederzijds was. Hij zou er eerder versteld van staan als dit juist niet het geval was. Ze hadden jaren lang in het zelfde huis gewoond en ook nog eens dezelfde ellende moeten doorstaan. Misschien ieder op zijn eigen manier, maar ze hadden het beide overleefd. Uiteindelijk. Hisashi vroeg zich af wat Kit eigenlijk allemaal had uitgespookt nadat ze ieder een eigen kant op gingen, maar het was niet een onderwerp die hij graag omhoog haalde. En zeker niet nu. Daarom bewaarde hij het maar voor een ander moment, maar hem kennende zou de vraag echter nooit komen.
Hisashi schudde die gedachten weg en richtte zich weer op het gesprek, maar wendde zijn blik alweer snel ietwat af. Om de ware reden van zijn voorstel wat te verbergen kwam hij aan met de een of andere kutsmoes waar zijn tweelingbroer waarschijnlijk zo doorheen keek. Maar ach, het was het proberen waard, niet? Tenslotte was hij goed met smoezen en leugentjes vertellen. Hun ouders trapte er vroeger namelijk keer op keer in. Misschien niet altijd, maar meestal wel. Een duiveltje in engelenkleren was hij toen. Nu ook nog, eigenlijk. Hisashi grinnikte in gedachten, terwijl hij zijn ogen even richting Yana dwaalde. De buidelwolf had zijn aandacht op dat moment getrokken door weer in volle vaart richting het zwarte geitje te rennen en deze opnieuw uit te dagen tot een stoeipartij. Eentje die waarschijnlijk uitliep tot een grote achtervolgingsscène waarbij de twee alles en iedereen omver rende. In dit geval zou de tweeling de dupe zijn omdat er vrijwel geen andere menselijke ziel in de buurt te bekennen was. Hij zuchtte haast onmerkbaar.
Een paar seconden tikte voorbij en een gesproken reactie van Kit bleef uit, maar in plaats daarvan vond zijn broer het nodig zijn vuist bij hem in de maag te planten. Zeer deed het niet. Zeker niet, maar toch sloeg Hisashi zijn armen voor zijn buik. Grotendeels uit verdediging want hij wist dat dit soort fratsen nog wel eens wilde uitlopen tot een stoeipartij. Dat was in het verleden al vaak genoeg gebeurd. Maar oké, toen ging hij er wel constant op in en op dit moment was hij dat niet van plan. Nog niet. Nog niet....

'Ooit gehoord van een voorbereiding? Je had eten mee kunnen nemen.' Of zijn broer nou serieus zijn smoes geloofde of er gewoon op in ging, was wat moeilijk te zien, maar Hisashi betwijfelde het eerste. Hij rechtte zijn rug en keek zijn tweelingbroertje aan. Natuurlijk kon hij het ook niet laten om de gezichtsuitdrukking van zijn broertje te spiegelen. Zeker niet vanwege het feit dat ze een tweeling waren. 'En waag het niet te zeggen dat je zolang op me gewacht hebt dat je weer honger hebt gekregen, want zo laat kan ik nooit zijn geweest,' vervolgde zijn broer.
'Je weet hoe slecht ik ben in dingen voorbereiden, Kitty,' antwoordde hij met een uitdagende blik in de ogen. 'En weet je zeker dat je niet zo ontzettend laat was? Je hebt geen horloge om dat te bevestigen.' Serieus. Kit moest nodig zo'n ding aanschaffen en het ook echt gaan gebruiken, maar dan kwamen we ook weer terug op het hele verjaardagscadeau verhaal.

OOC: Excuses voor eventuele dingen die niet kloppen cx

Hij wist dat zijn broer bezorgd was, dat was hij altijd geweest. Hisashi was de oudste en ondanks dat het maar een paar minuten scheelde, had hij zich altijd de grote broer genoemd. Soms had Kit zich er mateloos aan geïrriteerd, soms was het geweldig. Hij was de grote broer, dus hij was de verantwoordelijke. Het enige nadeel was dat zijn broer een geniale leugenaar was. Het was vaak zat gebeurd dat hij iets tegen zijn ouders had gezegd, waar gewoon duidelijk te zien was dat hij loog, en ze hem meteen geloofde. En in die gevallen was er voor Kit niks meer te doen om hun ouders over te halen. Hij kon zeggen wat hij wilde, maar Hisashi’s leugens waren gewoon te goed.. In tegenstelling tot hem was zijn broer een genie. Ja, hij kon liegen als het moest, maar hij vond nooit de goede woorden. En liegen tegen zijn ouders had hij nooit gekund..
De vraag van zijn broer bracht zijn wenkbrauwen omhoog. Hij mocht dan kunnen liegen tegen hun ouders, niet tegen hem. Ze hadden samen in een huis gewoond, hadden samen de dood van hun moeder moeten doorstaan, hadden samen moeten aanhoren hoe hun vader een monster was.. Hisashi was de enige geweest die thuis was geweest toen hij te horen gekregen had dat Leylya overleden was. Zijn broer had hem vaak genoeg zien huilen, boos gezien, blij gezien, andersom gold hetzelfde. Samen hadden ze heel wat kattenkwaad uitgehaald, het leven van hun ouders en vrienden zuur gemaakt. Samen hadden ze de ramen van hun buren gesloopt en samen hadden ze de straffen uit moeten zitten. De straffen.. Als je het zo kon noemen. Vaak betekende de straf voor hun kattenkwaad dat ze voorlopig het huis niet uit mochten en op hun kamer moesten blijven. Hun ouders hadden alleen snel genoeg begrepen dat het geen slim plan was om die twee op een kamer te zetten. Dat zou betekenen dat ze alleen maar meer kans kreeg om kattenkwaad te bespreken. Een week lang alleen op je kamer zitten en alleen tijdens het eten zijn broer zien? Echt niet. Ze hadden vaak zat ruzie, maar dat wilde niet zeggen dat hij niet zo nu en dan wilde praten met de enige persoon die al wist wat hij ging zeggen voordat hij het daadwerkelijk deed. De avonden dat hij na het eten niet eerst naar zijn broer was gegaan voordat hij naar zijn eigenkamer was gegaan, waren er eigenlijk niet. Een gesprek van vijf minuten was soms al genoeg om hem op te vrolijke, puur omdat hij wist dat zijn broer hem niet af zou kraken om zijn gevoelens.
Toen hij zijn vuist zacht in de maag van zijn broer boorde, reageerde die in een reflex en hield zijn handen kruiselings voor zijn buik. ‘Ooit gehoord van een voorbereiding? Je had eten mee kunnen nemen.’ Hij deed weer een stap van zijn broer vandaan. Hisashi rechte zijn rug en keek hem aan, de gezichtsuitdrukking op beide gezichte hetzelfde. ‘En waag het niet te zeggen dat je zo lang op me gewacht hebt dat je weer honger hebt gekregen, want zo laat kan ik nooit zijn geweest.’ De reactie van zijn broer, toverde een enorme grijns rond zijn lippen. 'Je weet hoe slecht ik ben in dingen voorbereiden, Kitty,' Hij schudde zijn hoofd een keer kort. De uitdagende blik in de ogen van zijn broer liet hem met zijn ogen rollen. ‘Klopt, je bent een hopeloos geval.’ Hij grijnsde breed. 'En weet je zeker dat je niet zo ontzettend laat was? Je hebt geen horloge om dat te bevestigen.' Hij schoot in de lach. ‘Jij kan net zo min bewijzen dat ik te laat was, of wel?’ Hij liep om zijn broer heen en prikte hem in zijn zij. ‘En een horloge zou me echt niet helpen, ik zou er alleen maar gefrustreerd van raken, je weet wat er met de laatste is gebeurd.’ Hij had ooit eerder een horloge gehad, gekregen van zijn vader om een keer op tijd te komen voor een afspraak die hij met die man gemaakt had. Diezelfde dag was het ding kapot gevallen op de grond. Kit had ervoor gezorgd dat hij veel te vroeg bij de afspraak was, was echt doodsbang geweest voor de reactie van zijn vader als hij te horen zou krijgen dat het horloge kapot was. Hij had het hem nooit verteld, al betwijfelde het hem of de man er nooit achter gekomen was.
Hij ging naast zijn broer staan en sloeg zijn armen over elkaar. ‘Vertel me eens, blond smurfje, welke eigenschap van ons is erger?’ Hij keek nog even voor zich uit, voordat hij zijn ogen in de van zijn broer haakten, wetend dat hij een bijnaam had gebruikt die hem nog duur kon komen te staan.

Precies 800 woorden, yeay

PROFILE MAGICIAN

» Memories on a cold winter morning ║ Yugi
» The cold morning air is good for the health [Rinne]
» Letter of Hate ║ Hisashi
» First meeting ║ Yagami & Hisashi
» Mysterious Letter ║ Hisashi

Two Brothers on a cold Morning ║ Hisashi

Two Brothers on a cold Morning ║ Hisashi

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen