Bij de muur die de school omringde was een jongen te zien. Deze liep met zijn handen in de zakken van zijn zwarte korte broek en een zwart t-shirt. De jongen liep zoveel mogelijk in de schaduw van de muur. De warmte van de zomerzon ontwijkend. Hmpf..wat een weer..het was veel te warm buiten..als volbloed Shadraan zijnde had Jake Patreus van nature een hekel aan zonlicht. Helemaal als het in overvloed aanwezig was. Waarom was hij buiten dan? Simpelweg om wat beweging te krijgen maar ook om koelte en rust op te zoeken. In de school was het ook al zo warm in combinatie met de watmte van de vele mensen die daar waren, zorgde dat ervoor dat het alleen maar warmer daar was. Hier was tenminste schaduw en wind. Dat niet alleen. Hier was het rustig. Geen iritante mensen die hem in de weg liepen, geen lawaai, gelach of andere prikkels. Gewoon rust.. hij zag dat hij inmiddels het oude ingestorte deel van de school bereikt had. Hij zuchtte. God..memories..Hij wist nog goed dat hij iemand hier bijna had gedood onder invloed van Noxcanidas. De eerste keer dat Ekaj naar boven was gekomen..hij bleef even staan, en keek naar het ingestorte gebouw. Hmmn..ach laten we er maar weer eens ingaan... Hij had toch niets anders te doen de rest van de dag...terwijl hij de ruines betrad, dacht hij na over zijn schijnbare alterego Ekaj...wat was het? Was het een demoon? Wellicht iets geestelijks? Of..was het Noxcanidas zelf? Zoveel vragen..maar zo weinig antwoord..misschien moest hij eens met zijn probleem naar de lerares dark magic gaan..then again, nu was het nog wel onder controle..maar toch..Jake wou er meer over weten. Kennis is macht immers was hij van mening.
Niet veel later zag hij een eindje verderop een meisje zitten. Deze leek erg een in dip..wacht eens..dat was June..het andere meisje wat hij bijna had vermoord dankzij Ekaj..dat hij haar hier tegen kwam..off all the places..ah well..hij kwam dichterbij June. Ja..er was echt iets met haar..ergens raakte het hem ook..om zo'n mooi meisje als haar alweer in een slechte staat te zien. Nu was het weliswaar stukken anders dan de laatste keer maar alsnog. Hij twijfelde even. Wat zou hij zeggen? Laten we allereerst maar met een standaard begroeting starten. "Good afternoon June." Zei hij tegen haar in keurig Noord-Shadraans. June was immers ook een Shadraanse. "Is there something the matter?"

Het antwoord en de reactie had hij ergens wel verwacht. Niemand houd ervan betrapt te worden als men zich op zijn zwakst laat zien. Die mensen zeggen dan wel niets,maar toch, je weet dat er iets is. In gedachten zuchtte Jake. Mensen waren soms zo voorspelbaar..ah well..gewoon doen alsof hij haar geloofde..voorkwam ook weer de nodige drama..iets wat hij nu wel genoeg had gehad met June. Nee, hij wou nu laten zien dat hij meer was dan alleen een tikkende tijdbom die kon ontploffen bij iedere volle maan. Nu was het immers dag, en kon hij zonder enig probleem met June praten. Natuurlijk voelde hij het teken. Maar dit was maar heel zwakjes, gezien het dag was. Maar toch. De maan was er wel. Maar gelukkig niet vol. Maar toch..hij moest June laten merken dat hij twijfelde. Misschien dat ze het hemdan wellicht zelf vertelde. Al wist Jake dat de kans gering was. Maar gering is niet nul. Eerder..drie..op een schaal van 100. Jake trok zijn wenkbrauwen op. Dat was zijn gekozen teken van zekere ongeloof. "Alright..if you say so..Anyway, I'm doing quite alright. I'm just enjoying a nice walk around Starshine..although it is a little too hot for my liking." Hij glimlachte lichtjes naar haar. Waarschijnlijk had hij net teveel nutteloze informatie tegeb gaar gezegd, maar goed, hij zag wel hoe ze erop reageerde. "Anyway, what are you doing here? Are you out for a walk as well?" Misschien was dat het wel. Of misschien was ze hier gekomen omdat ze dacht dat niemand anders hier zou komen? Naar Jake's weten was dat namelijk indersaad een plek waar je als leerling zijnde niet zo snel zou komen. Maar ja, toch waren er nu zelfs twee leerlingen. Hij ging naast haar zitten, en keek even indringend. Hij zag dat haar ogen een beetje een rode kleur hadden. Zijn vermoedens waren weer eens bevestigd. Toch leek het hem beter om gewoon te doen alsof er niets aan de hand was. Later zou hij wel zeggen dat haar ogen een licht rode kleur hadden. Waarschijnlijk zou ze die dan beantwoorden met 1 of andere smoes.

Pas nu viel hem op wat ze droeg. Het stond haar mooi. Het gaf haar ook een zekere..hoe zou het verwoorden..schattigheid? Ja..God, wat een woord voor een Shadraan om in zijn hoofd te hebben zeg. Een meisje zag er schattig uit. Dat woord paste echt niet in zijn woordenboek. Maar toch, het was wel de waarheid. Daar kon hij niet onderuit komen. Daarom vond hij het ook eigenlijk helemaal niet erg.
Wederom ging het gesprek zoals hij voorspelt had. Ja..mensen waren echt voorspelbaar..grappig dat wel. Hij had June maar 1 keer gezien, en hij kon toch gelijk uittekenen wat ze zou doen en zeggen. Dit kwam mede doordat Jake wist dat ieder mensen toch eigenlijk hetzelfde omging met een bepaalde situatie. Weliswaar de 1 op een andere manier dan de ander, maar toch, de volgorde bleef hetzelfde. "Well I can go away if you like.." Hij wou opstaan om aanstalten te maken om weg te gaan. Puur om haar reactie te zien. Maar toen schoot hem iets te binnen. "But actually..now that I see you here, I wanted to ask you something...Has it to do with certain circumstances involving me? Or are there other..personal matters?" Hiermee gaf hij al een stille hint dat hij eigenlijk wel wou weten wat er met haar was. Jake was nooit van de directe manier van spreken het moest altijd subtiel. Dit was ook om een beetje de zekere intelligentie en inschattingsvermogen van zijn gesprekspartners te testen. Maar goed, het kon namelijk ook wel met het voorval te maken hebben. Al was dat eigenlijk een beetje arrogant om te vragen bedacht hij zich. Want natuurlijk zou dat niet het geval zijn geweest.

Muziek
Natuurlijk, dat had hij al verwacht. Natuurlijk ging het niet over hem. Nee, ze bevestigde wederom dat het inderdaad iets persoonlijks was. Een kleine glimlach was te zien. Zie je nou wel June? Zo moeilijk was het niet. Na haar woorden keek hij afwachtend naar haar, maar de glimlach behoudend. Hij wist dat er iets aan zat te komen. Een rant wellicht? Toen gebeurde het. Het moment waarop hij in zekere zin gewacht had eigenlijk. Oh? Een depressie? Dat..had hij eerlijk gezegd niet verwacht. Hij had June altijd voor zich gezien als een meisje met veel zelfvertrouwen. Iemand die wist dat het leven niet altijd even leuk was...Maar ze was nu dus blijkbaar zo'n persoon die als een zwak persoon huilie huilie ging doen als het even niet ging. Wat een..teleurstelling. Hij had meer van haar verwacht. Hij zuchtte. "You know June. I know I'm not in the position to say that I know how you feel because everyong goes different through a depression. But know this: Life isn't always that easy. Sure you have downs in life. But there are also ups. Think. Why do you still live? Why haven't you given up on life yet? Maybe because you know that in the future there will be a big up that could make al these things less worser or let them go away...Or maybe you think that suicide is not an option. That it is for cowards and maybe you don't want to be one? But, I can't see through your mind of course, I'm simply guessing.  If you are concidering suicide however, know this: There are always people that will be sad when you are gone. Or at least find it a shame." Hij sloot zijn ogen, en legde een hand van hem op een schouder van June. "I wish I could do more then just standing here and give you advice. I'm just doing the best I can.." Hij deed zijn hand weer van zijn schouder en opende zijn paarse ogen. Waarom wou hij haar helpen? Normaal zou hij haar zeggen dat ze een hopeloos geval was en dat ze inderdaad beter dood kon gaan. Maar nu..nu wou hij haar helpen..waarom? Was het dan toch een zekere..gevoel dat hij bij haar had? Jake wist het niet. Hij had namelijk in zekere zin wel hetzelfde gevoel als hij altijd bij Mizuki had gehad. Helaas was dit nu verleden tijd.