Het was een frisse lente dag. Dat was buitengewoon zeldzaam zo dicht tegen de zomer aan. Toch was de middag gezegend met een koude bries die de takken aan de bomen liet sidderen en schudden. En die de meeste dieren de behagelijke warmte van hun schuilplaats deed opzoeken. Maar weer als dit hield Jareth niet tegen om naar buiten te gaan. Het gaf je de kans om de natuur op een geheel ander niveau mee te maken. Daarbij was Jareth absoluut geen binnen mens, nooit geweest ook. Wat wilde je? Als je praktisch je hele leven buiten hebt gewoond. De enige periode in zijn leven dat hij een vast huis had, en niet zomaar een tent of woonwagen maar een echt stenen huis, was toen hij samen met Ferost in training was bij Milena. En ook dat had hij vreselijk gevonden. Als het weer het toeliet sliep Jareth ook gewoon buiten. Ferost had daar altijd minder moeite mee gehad, maar ja, die had zijn leven lang nergens anders gewoond dan in gewone huizen. En zo’n frisse dag als vandaag deed hem weer denken aan die tijd.

Jareth liep met kalme passen over het terrein van de school. Ragna naast hem. De wind probeerde zijn lange groene haar los te trekken uit de vlecht die hij er voor het gemak van had gemaakt. Goed, en nu eens op zoek naar een plek waar hij in alle rust even kon zitten. Jareth’s oog viel bijna direct op kassen aan de rand van het schoolterrein. Wat was er mooier voor een woudmagiër, dan mediteren tussen planten en bloemen van alle zeven planeten. Met hernieuwd enthousiasme liep Jareth naar de kassen toe, blij dat hij de trekkende wind een tijdje kon buitensluiten. Binnen was het een oase van rust en stilte en tegelijkertijd toch zo levendig en vol lawaai. Alleen de natuur kon dat soort momenten creëren. Jareth zocht een rustig plekje te midden van al die planten en ging zitten met gesloten ogen. Hij probeerde zijn hoofd leeg te maken. Iets wat hem normaal gesproken wel lukte, maar waar hij nu mee worstelde. Met zijn ogen nog gesloten fronste Jareth zijn wenkbrauwen terwijl hij steeds sterker probeerde zijn gedachte leeg te maken. Het ging niet. Er waren teveel dingen die de kop op bleven steken. Uiteindelijk opende Jareth maar weer zijn ogen. ‘Ragna!’ riep hij de vos. Na een paar minuten verscheen de sierlijke dot rode vacht tussen een paar planten vandaan. ‘Kan jij voor mij op zoek naar Norwood? Als mediteren toch niet lukt, dan kan ik mijn tijd maar beter nuttig besteden en deze wonderlijke man als ik de brieven van Ferost mag geloven, maar eens ontmoeten,’ glimlachte hij. Ragna gaf een korte knik met haar kop en rende ervandoor, op zoek naar Norwood om hem daarna mee te nemen naar Jareth.

Norwood zat in kalme houding in zijn lokaal en ging nog even over zijn lesplanningen van de komende jaar. Hij had veschillende klassen en zijn mentorklas kwam tussendoor waarbij sommige leerlingen wat extra begeleiding zouden willen. Hij glimlachte en rekte zich uit. Het weer was prachtig om een wandeling te maken, en sinds Eyolf de laatste tijd veel meer sliep dan echt wakker was had Norwood meer de kans om zijn zij te verlaten. Als de wolf het einde naderde, dan viel er voor Norwood weinig te doen. De wolf was nu eenmaal oud en als het kwam, kon Norwood niets doen. Tevens wanneer hij bij zijn zijde was. Hij gaf de wolf daarom zo veel mogelijk rust en gaf hem zo nodig wat eten. Het was een vechter, dat was duidelijk. Norwood stond rustig op en schoof zijn stoel aan en verdween uit zijn lokaal om via de gangen naar buiten te lopen. Het was een frisse dag voor in de lente en dat zorgde er voor dat hij zijn jas best nodig kon hebben. Hij knoopte hem even dicht en liep rustig over het grasveld terwijl de wind met zijn lok haar speelde. Norwood streek hem aan de kant en liep rustig verder. Vanuit de richting van de kassen kwam een oranje vlekje zijn richting op gerend. Een aantal leeringen snuffelde hij even en rende verder. Norwood keek aandachtig naar het beestje dat allerlei mensen af leek te gaan en het naderde hem steeds sneller. Norwood glimlachte toen het voor hem stond en bood hem zijn hand aan terwijl het er aan leek te snuffelen. Het maakte een opgewekt geluidje en Norwood grinnikte terwijl het beestje wat terug rende naar de kassen en toen omdraaide alsof het wachtte op Norwood om hem te volgen. ‘Jaja, ik kom al…’ sprak hij terwijl Norwood het beestje volgde en er achteraan rende. Eenmaal bij de kassen aangekomen liep Norwood gelijk mee naar binnen. Het was best vochtig hier binnen, maar het maakte het aangenaam warm in de kassen. Zwijgzaam liep Norwood achter het vosje aan dat zich uiteindelijk bij een groenharige man neer nestelde. Norwood keek even met een neutrale blik en bestudeerde de man even. De magiebron die er van af staalde was veel krachtiger dan die van hem, maar vormde een match in soort. Oh, nee. Norwood had eigenlijk al voldoende gezien en gevoeld en had eigenlijk geen behoefte er meer aan. De woudmagie had al meerdere generaties legendarische magicians gehad en ze werden steeds korter van kracht met iedere generatie. Echt veel vertrouwen had hij nu al niet in zijn ‘mogelijke’ trainer. Hij beet zijn kaken ongezien op elkaar en keek met een nu serieuze blik naar de man. ‘Dus u bent degene die mij wilde spreken…’ sprak hij toen met een zakelijke toon met toch enigszins wat respect. Maar het was te horen dat Norwood een beetje beu was om keer op keer zijn trainer te zien komen en gaan. Eerlijk hoopte Norwood dat dit de persoon was die het langer uit hield en dichter bij Ferost kon komen dan zijn voorgangers.

Zodra Ragna de kassen uit was gerend, was Jareth weer alleen met zijn gedachten. Hij keek opzij toen hij ineens iets in zijn nek voelde kriebelen. Een witte vlinder was op zijn schouder neergedaald en zijn vleugels streken zacht tegen de huid van Jareth's nek wat voor een kriebelend gevoel zorgde. Een droeve glimlach verscheen op Jareth's gezicht. 'Wat denk jij Fer, zou hij me aardig vinden,' grijnsde Jareth naar de vlinder. Er waren een paar verhalen op Gren dat, wanneer iemand overleed zijn geest in een witte vlinder veranderde. Als er zo'n witte vlinder op je schouder ging zitten, dan was het iemand die je kende. Of Ferost echt overleden was wist Jareth niet, nog of dat de verhalen over die witte vlinders echt waar waren of gewoon verhalen. Maar hij was fijn om tegen iemand te kunnen praten, zelfs al was het maar een witte vlinder op je schouder.

Niet lang daarna kwam Ragna terug. Ze rende op Jareth af waardoor de witte vlinder verschrikt weg vloog. Jareth kriebelde de vos zachtjes achter haar oren. 'Dank je wel,' zei hij zacht tegen haar. Daarna gleed zijn blik naar de man die ze had meegenomen. Dit moest ongetwijfeld Norwood zijn. Zijn stem klonk zakelijk en hoewel er enigszins respect in klonk kon Jareth aan de man aflezen dat hij er klaar mee was. En dat was heel begrijpelijk. Jareth wist uit de eerste hand hoe de dingen gelopen waren op deze school. Ragna ging voorzichtig van Jareth's schoot af zodat hij op kon staan. Met opvallende lenigheid stond Jareth op. Hij trok zijn kleding recht en keek Norwood aan. Een grijns stond op zijn gezicht. 'Zeg, wie is hier overleden. Doe eens niet zo stijf man,' grijnsde hij. Maar die grijns verdween weer. 'Ik weet wat je denkt. Weer een nieuwe? Geloof me, dit was niet mijn eerste keuze als droombaan. Maar ik heb deze belofte aan een hele goede vriend gedaan. Het was iemand die jij ook bijzonder goed kende. Hij was jou mentor. Maar Ferost was mijn beste vriend. Wat ik wil zeggen is, ik hoop dat wij ook met elkaar om kunnen gaan zoals wij beide met Ferost deden. Misschien heb je weinig vertrouwen in me Norwood, en dat neem ik je niet kwalijk. Mijn voorgangers waren niet de beste voorbeelden van goed mentorschap. Ik hoop dat beeld te kunnen veranderen,' vertelde Jareth. Hij was een paar seconde stil. 'Mijn naam is Jareth Merewode. Aangenaam kennis te maken meneer Vavendyor,' zei hij daarna waarbij de grijns op zijn gezicht terug was gekeerd terwijl hij zijn hand naar Norwood uitstak.

Norwood volgde gedwee de vos, maar had een vermoeden dat de verassing niet al te aangenaam zou zijn. Zwijgzaam schoof Norwood de deur open van de kassen en sloot hem weer en keek welke richting de vos opging. Hij liep bedachtzaam achter de vos aan die op den duur bij een man stil ging staan. Norwood bleef in zakelijke en rechte houding tegenover de man staan en keek hem even sceptisch aan. Het gevoel dat de man hem bezorgde met de heftige aanwezige woudmagie deed Norwood zijn vermoedens bevestigen en hij keek hem even serieus aan. De man stond toen op en de woorden die het denkbeeldige ijs zouden dienen te breken deden hem even ontspannen. De stem had de man al mee, want het was een vergelijkbare als Norwood, warm en toegankelijk. Zwijgzaam keek Norwood even naar hem toen hij zijn woorden sprak over Ferost en hij keek even direct maar wel zorgelijk. Was hij nog in leven? Maakte Ferost het goed? Allemaal vragen die in hem opborrelde op het moment dat de man zijn naam had gesproken. In ieder geval maakte de man zijn beloftes al vrijwel direct, hij ging het in ieder geval proberen beter aan te pakken dan de voorgangers. Het was hem verdorie geraden dat hij dat deed anders konden ze een andere persoon zoeken die ze gingen trainen, Norwood werd gek van de wisselende mentoren. Zwijgzaam gleed zijn blik even naar de hand die uitgestoken werd. Voor Norwood was de hand schudden eigenlijk al een bezegeling van een mogelijke training en hij bleef licht sceptisch over deze hele zaak. Echter legde hij zijn hand netjes in die van de man en schudde deze met een ferme handdruk en knikte. ‘Norwood Vavyendor…’ sprak hij toen om zich voor te stellen. ‘Aangewezen als opvolger van het heer van het woud, Ferost en in dit geval voor U…’ sprak hij toen met een nette ondertoon naar de nieuwe heer. Norwood besloot hem zijn kans te geven, net als iedere andere voorganger. Hij was immers hier nieuw en hij had een andere sfeer om hem heen hangen dan verwacht. Zwijgzaam toverde zijn gelaat een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij legde zijn hand even in zijn nek, waar een van de ogen van de vloek nog steeds zichtbaar waren. Hij had nog steeds al die tijd wat hogere kragen gedragen. Leerlingen zou onnodige vragen stellen en docenten zouden tevens benieuwd zijn. Norwood keek toen even naar Ragna en glimlachte. ‘Het was ongewoon voor een vos direct op een mens af te stappen, ik vermoedde dat hij tot iemand behoorde…’ sprak hij kalm. ‘Of ja, behoren. Minstens een band met een menselijke persoon had…’ sprak hij toen vriendelijk en knikte. ‘Wat zijn uw plannen voor de komende tijd…’sprak Norwood toen om wat te weten te komen over wat Jareth voor plannen had

Jareth was blij dat Norwood hem uit liet spreken. Hij had de zorgelijke blikken in zijn ogen gezien toen hij over Ferost begon. Maar hij moest zijn vragen echt voor later bewaren. Het moment dat Jareth zijn hand uitstak naar Norwood bracht aan zijn kant wat spanning mee. Jareth's bedoelingen waren oprecht, maar zou Norwood er nog wel trek in hebben om hem die kans te geven. Geduld hield een keer op. Hij haalde nog net niet luid opgelucht adem toen hij van Norwoods kant een ferme handdruk kreeg.

Jareth volgde Norwoods blik toen hij naar Ragna keek en glimlachte om zijn woorden. 'Tja, ik had je waarschijnlijk nooit zo snel gevonden. Ik heb daar de neus niet voor. Ik zal je trouwens voorstellen. Dit is Ragna, mijn gids. Zij is voor mij wat Kearan en Devali voor Ferost zijn. Ze begeleid me door het leven,' vertelde hij. Zijn blik ging terug naar Norwood. 'Heb jij al een gids?' vroeg hij nieuwsgierig. Zijn gezicht kreeg een wat serieuzere uitdrukking toen Norwood hem een vraag stelde. 'Ten eerste, wil ik niet dat je me telkens u noemt. Jareth is voldoende. Ik wil je als mijn gelijke kunnen zien. Ten tweede wil ik weten wat je wel al geleerd hebt. Dan weet ik wat je nog moet leren,' vertelde hij. 'Maar eerst...heb jij nog vragen of dingen die je echt kwijt wilt? Want hierna, ga je niet veel kansen meer krijgen om vragen te stellen,' sprak hij. Maar de grijns verried dat hij het dramatischer wilde laten klinken dan het uiteindelijk zou zijn.

Norwood stond een tijdje twijfelend naar de hand te kijken maar besloot toen de handdruk met een stevige handdruk te beantwoorden en knikte even vriendelijk. Norwood keek toen opzij naar Ragna en glimlachte licht. ‘Je gids, mja ik snap wat je bedoeld…’ sprak hij met een warme stem en glimlachte. Toen Jareth vroeg of hij een gids had verdween Norwood’s glimlach als sneeuw voor de zon. ‘Eyolf…’ fluisterde hij zachtjes en meer tegen zichzelf. Hij greep zich weer op en knikte even. ‘Ik heb hem met Ferost gevonden op Gren, echter is zijn staat….’ Sprak Norwood even zacht. ‘Al het leven gaat eens dood, Jareth. Mijn gids is door de aanwezigheid van magie gewoon sneller oud geworden dan een gemiddelde wolf. Hij heeft niet enorm lang meer, Jareth.’ Legde Norwood toen uit. ‘Mijn gids is moe, uitgeput en het meeste wat ik hem nog kan geven is rust…’ sprak hij toen kalm en glimlachte vriendelijk maar met een lichte trieste blik. Norwood keek toen op en liet de negatieve gedachten van Eyolf varen. ‘Ik heb met Ferost een training gehad in het communiceren van dieren en we hebben Eyolf leren kennen, mijn gids…’ begon Norwood. ‘Zijn opvolger, Lesaiah, heeft echter enkel een vriendschappelijk gevecht gehouden om mijn toestand te pijlen. En geen lessen die volgde…’ sprak hij. ‘Miotas, heeft nog niet eens veel meer gekregen dan een eerste ontmoeting…’ sprak hij toen met een serieuze blik. ‘Vandaar mijn serieuze en sceptische houding. Ik vertrouw u er op dat u minstens wat meer energie weet te steken in de training…’ sprak hij kalm en knikte toen. Jareth begon toen serieus te lijken maar de grijns verborg niet de serieuze toon. Hij glimlachte en gaf een kleine duw tegen zijn schouder. ‘Al doende leert men, en gaande weg leren we elkaar wel kennen…’ sprak hij kalm. ‘Dus kom maar op, ik neem aan dat je me niet enkel had geroepen om een babbeltje…’ spraken zijn worden glimlachend. Norwood had ergens wel een positieve energie gekregen en ergens had hij het gevoel dat Jareth hem nog kon verbazen.

- de volgende wordt beter, ga ik proberen -

Het bleek al gauw dat, met zijn vraag over Norwoods gids, Jareth een gevoelige snaar had geraakt. De glimlach die de man zoeven nog had gehad, was verdwenen. Hij vertelde over een dier met de naar Eyolf. En dat hij hem samen met Ferost gevonden had. 'Ik wou dat ik je kon begrijpen,' begon Jareth zacht en verontschuldigend. 'Ik weet als geen ander dat al het leven doodgaat. Maar bij Ragna ligt dat anders. Wij delen een stuk van onze zielen. Toen ik stopte met fysiek ouder worden, gebeurde dit ook bij Ragna. Maar, als ik sterf aan een verwonding of ziekte, dan zal zij ook sterven,' zei hij zachtjes. Jareth probeerde de bedrukte sfeer weg te krijgen met een nieuwe vraag aan Norwood. Maar het antwoord wat hij kreeg was niet wat hij wilde horen. 'Ik begrijp je houding tegenover mij nu veel beter. Je loopt vreselijk achter op wat je al had moeten weten en kunnen,' sprak hij met een verbaasde ondertoon in zijn stem.

Norwoods volgende opmerking liet Jareth glimlachen. 'Ferost vertelde al dat je erg snel van begrip was,' zei hij zacht. Na een korte stilte ging Jareth verder. 'Goed,' begon hij met zoveel enthousiasme dat Ragna er even van opschrok. 'Je kennis is niet wat ik had gehoopt dat het was. Maar dat geeft niks. Dat gaan we fiksen,' zei hij grijnzend. 'Een legendarische magiër is niet zomaar een leuke titel waardoor merendeel van de magische bevolking naar je opkijkt. Soms is het de ergste baan die je je kunt voorstellen. De komende tijd wil ik je laten wennen aan het idee dat jij het op een dag allemaal moet gaan doen en ook nog eens zonder hulp. Iedereen verwacht dat jij alle antwoorden weet, voor alles een oplossing hebt. Zelfs al weet je dat sommige dingen niet opgelost kunnen worden door jou. Maar als allereerste heb je als Heer van het Woud een verplichting naar al het levende flora...en fauna. Ze moeten je vertrouwen, wat er ook gebeurd. Anders kan je nooit hun welzijn garanderen. Bij woudmagie speelt balans een hele grote rol. Heb je je wel eens afgevraagd waarom elke magie soort een tegenpool heeft behalve woud? Dat komt omdat onze tegenpool lang geleden verdwenen is. Normaal gesproken is de som zo: Als één magie soort verdwijnt zal de tegenpool volgens waarna er een verstoring is in de balans en zo alle magie terug zal keren naar de chaos waar het ooit uit voortgekomen is. In dit geval ging dit niet op. Waarom niet? Omdat woudmagie een fantastisch voordeel heeft op alle andere soorten. Woudmagie kan zichzelf aanpassen. Het blijft zich elke dag weer opnieuw ontwikkelen. Het groeit, het verspreidt, breidt zich uit en komt weer samen. En in het midden van die cirkel sta jij om ervoor te zorgen dat de boel niet in elkaar stort,' vertelde Jareth.

Hij liep naar één van de vele planten die zich in de kassen bevonden. 'Ferost geloofde in het luisteren naar de natuur. En ik bouw op dat idee voort. Als je je ogen sluit, en alles om je heen vergeet. Dan hoor je de bomen hier ademen. Elke bloem blijkt een hartslag te hebben, elk blad een stem. Je moet hun vertrouwen winnen, pas dan zullen ze zich volledig openbaren aan jou en je helpen waar ze kunnen. We bevinden ons elke minuut van de dag tussen leven. Je kan er niet aan ontkomen. Maar de verhalen die ze verteld worden vaak genegeerd. Om ernaar te kunnen luisteren moet je de balans vinden tussen chaos en sereniteit,' legde hij uit. 'Probeer te luisteren naar de kassen hier. En vertel me wat ze je te zeggen hebben,' gaf hij als opdracht aan Norwood mee.

Norwood vertelde kort over hoe het gesteld was met Eyolf maar ging er niet te ver op in. Hij had eerder zin in een les om zichzelf af te leiden dan echt te focussen op de wolf. Norwood glimlachte toen Jareth verder ging over dat hij wilde dat hij hem kon begrijpen. ‘Oh, maar je doet het ongetwijfeld meer dan je zelf doorhebt, Jareth…’ sprak hij toen met een vriendelijke glimlach.’ En keek toen naar Ragna. ‘Dieren zijn niet veel anders dan mensen als het gaat om banden met ze scheppen. Je moet ze alleen op de juiste manier benaderen. En hoe meer je met het dier optrekt, hoe meer emotioneel zowel het dier als de mens gebonden raken en ze allebei een klap krijgen wanneer een van de twee wegvalt.’ Sprak hij. ‘Alleen wij mensen geven er met onze complexe brein een grotere betekenis aan dan een dier dat zou doen, maar het principe blijft ronduit hetzelfde. Je weet ongetwijfeld hoe het is om iemand dierbaars te verliezen en kunt het ongetwijfeld ergens begrijpen..’ sprak hij kalm en glimlachte toen na zijn vrij wijze woorden even te vergeten en zich weer te focussen op de woorden van Jareth. Norwood was vrij onder de indruk dat zelfs Ferost dat niet had gezegd, maar Jareth maakte er een goede indruk mee. Hij nam zijn taak als Legendarische Magician in ieder geval serieuzer dan de afgelopen twee en dat deed Norwood goed. Zwijgzaam liep Norwood naar een andere plant toe terwijl hij aandachtig luisterde naar Jareth terwijl hij zwijgzaam zijn ogen sloot zoals de man gebood hem te doen. Hij focuste zich niet meer op het hoorbare voor normale mensen, maar meer op wat je mogelijk zou kunnen horen. Norwood had die balans in deze opdracht al grotendeels zelf onder de knie. Meer dan hij zelf doorhad. Hij luisterde minimaal wanneer hij voor de rust een wandeling maakte door de bossen, en luisterde enkel naar de nodige gevaren waar de bomen hem op konden attenderen of als ze bepaalde dingen nodig hadden. Ook bomen konden kletskousen zijn net als mensen en konden ook minder nuttige informatie ten gehoren brengen. Norwood hield zijn oren gesloten. Door de aanwezigheid van de vele planten was het zeer rumoerig door de vele stemmen. Maar Norwood vond er eentje in het bijzonder het meest zorgwekkend. Norwood zijn ogen  schoten open en keek ineens serieus. ‘Jareth!’ sprak hij toen even wat met verheven stem. ‘We hebben een lichte crisis..’ sprak hij. ‘Een nog vrij onbekend virus heeft een van de bomen geveld en is zich langzaam aan het verspreiden..’ sprak hij met een serieuze ondertoon en liep met een versnelde pas naar de deur van de kas. ‘Ik weet niet wat jij gaat doen, maar sinds ik al geruime tijd veel doe met het bos bij de school en deze grotendeels beheer is het even een tussendoortje. Ik hoop dat je het niet erg vind…’ sprak hij en wees even naar de grote plant in de achterkant. ‘Hij had me ingelicht, gezien hij bang leek te zijn naar zijn eigen besmetting…’ sprak hij en schoof de deur open om naar de bestemming te rennen.

Norwoods woorden over het verliezen van iemand die je dierbaar was lieten Jareths gedachten terug gaan naar Annikja. Door de meeste zou hun relatie voor zover je het kon noemen niks anders zijn geweest dan een onschuldige jeugdliefde. Maar haar dood had Jareth diep getroffen. Ragna voelde de pijn die weer bij Jareth opkwam en leunde even troostend tegen zijn benen aan waardoor Jareth voor een moment alles weer even kon vergeten en zich kon concentreren op Norwood en diens lessen. En met die hervonden concentratie begon Jareth aan zijn uitleg. En toen Norwood begon aan de opdracht die Jareth hem gegeven had zweeg hij. Leunend tegen een tafel en met zijn armen over elkaar geslagen bleef hij naar Norwood kijken. Zelfs Ragna lag er compleet doodstil bij. Ook zij was zich ervan bewust dat ze nu niet Norwoods concentratie moest gaan breken. Ze had Jareth dit vaak genoeg zien doen.

Jareth keek op toen Norwood ineens ergens vrij opgewonden over leek te zijn. Hij knikte kalm op zijn woorden en keek de man na toen hij de deur uitschoot. Ragna was overeind gekomen en liep al naar de deur waar ze zich met een vragende blik in haar ogen omdraaide naar Jareth. 'Ja, wat denk jij dan? Natuurlijk gaan we achter hem aan,' grinnikte Jareth tegen de vos terwijl hij de deur uit rende, op de voet gevolgd door Ragna. Met zijn goede conditie lukte het hem om Norwood met gemak bij te houden en al snel rende hij naast hem. 'Je dacht toch niet dat je zomaar alleen ervandoor kon gaan. Ik ben er wel benieuwd naar hoe je dit op gaat lossen,' glimlachte hij Norwood bemoedigend toe.

(Beetje kort, sorry)

Norwood had zijn ogen gesloten en luisterde rustig naar alle kalme stemmen. Een in het bijzonder sprong er uit en hij opende zijn ogen. Hij attendeerde Jareth er op en maakte rechtsomkeer om direct naar de plek te gaan waar het onheil plaatsvond. Norwood had direct door hoe hij dit ging oplossen en keek vastberaden vooruit. De vos van Jareth had hem als eerste bijgehaald. ‘Hey, daar. Besloten om mee te gaan?’ sprak hij vriendelijk en knikte even naar de vos. Aan de andere kant had Jareth hem al bijgehaald en Norwood keek opzij toen hij sprak. ‘Ik had ook niet anders verwacht…’ sprak hij en keek toen vastberaden naar voren.
Het duurde een paar minuten voor ze bij de plek des onheils aankwamen. Het zag er inderdaad niet goed uit. Het gras was aan het verdorren en de kruidachtige beplanting zag niet meer groen maar gelig. De bomen lieten hun bladeren langzaam vallen en Norwood keek even met grote ogen er naar. Maar veel tijd had hij niet om te aarzelen. Hij hervond zichzelf vrij snel en klapte eenmaal zijn handen tegen elkaar alsof hij een biddende houding aannam. ‘Nooit afgevraagd waarom dit bos hier zo vitaal is, Jareth?’ sprak hij met een grijns. ‘Ik onderhoud het al langer en iedere vorm van ziekte is de das om gedaan. Het is als het menselijk lichaam, en ik ga nu een witte bloedcel maken voor deze betreffende virus..’ sprak hij met een glimlach terwijl Norwood zijn hand op het gras legde leek het virus vrijwel direct te reageren en vertoonde Norwood’s hand zwarte vlekken. Overduidelijk dat het virus nu in zijn arm zat en het kroop langzaam verder. Maar verassend ging het niet verder dan zijn elleboog. Daar bleef het vechtend op een punt hangen, trachtend verder te kruipen. Norwood sloot zijn ogen terwijl zijn arm langzaam een lichtere gloed kreeg. Hij opende zijn ogen en haalde zijn hand van het gras terwijl de zwarte vlekken die dood leken zich vrijwel langzaam lieten weghalen. Norwood had een vaardigheid wat niet veel mensen hadden. Hij kon virussen en ziektes zo opslokken zodat het vrijwel direct een antistof aanmaakte. Norwood was niet vaak ziek, maar als hij het was, was hij het zeker goed. Nu leek het er op dat Norwood direct dat antigif had aangemaakt. Het belangrijkste kwam nog. Het bestrijden en het tegenhouden van het virus. Norwood maakte een kommetje in zijn handen en vanonder zijn lange mauwen kropen uit het niets vele kleine kevertjes over zijn houd naar dat kommetje, dat zich langzaam had gevuld een wit mengsel. Ze leken er in te baden en al snel op te vliegen. Norwood keek klam toe terwijl de zwerm zich vrij snel verspreidde. Norwood wist niet of Jareth begreep wat hij deed en legde het kalm uit. ‘Door middel van de insecten wordt het anti-virus verspreid. De kevers planten zich rustig voort en omkapselen het virus zodat het zich niet verder verspreid. ‘Ik kan de bomen in deze staat niet meer redden. Zelfs al zijn ze gered, is de vraag of het virus niet opnieuw in werking komt…’ sprak hij kalm met ergens een moeizame toon in zijn stem. ‘Ze zullen kans bieden aan nieuw leven, en binnen een aantal jaar zullen hier een talrijk nieuwe bomen zich weer een weg banen naar boven….’ Sprak hij met een kalme ondertoon toen de laatste kevers er uit waren gevlogen. Norwood liet zijn armen zakken en hijgde even. Het was overduidelijk dat dit grapje niet zomaar een beetje energie van hem kostte en zwijgzaam veegde Norwood een druppeltje zweet dat van zijn voorhoofd parelde weg.

(geeft niet, maybe helpt dit een beetje.)

Norwoods reactie gaf Jareth een kleine maar tevreden glimlach op zijn gelaat. Dat de man een passie voor de magie had, dat had Jareth al gevoeld. Maar bij het zien van Norwoods vastberaden blik begon hij steeds meer en meer te begrijpen waarom Ferost juist deze man als zijn opvolger had uitgekozen. E terwijl die gedachte door hem heen raasde naderde ze de plek waar Norwood het over had. Zijn eerste stap op het verdorde gras zorgde er onmiddellijk voor dat Jareth weer een stap achteruit zette en met een gepijnigd gezicht naar zijn hoofd greep. De hulpkreten van alle levende dingen in het bos schreeuwde het uit om gehoord te worden. Een roep om hulp. Jareth besefte dat ze de energie van Norwood herkende dat ze zich nu nog luider dan tevoren lieten horen. Het voelde alsof de bliksem hem had geraakt. Jareth verzamelde zijn concentratie en sloot de stemmen buiten. Iets wat hij normaal gesproken nooit zou doen. Maar hier moest hij niet ingrijpen. Hij wilde weten hoe Norwood het er vanaf zou brengen.

Een beetje afzijdig bleef hij staan kijken, zijn blik neutraal. Voor iedereen die Jareth kende wist dat hij Norwood in stilte aan het beoordelen was. Zijn keuzes, zij houding. Alles waar hij mee bezig was. Zonder een spier te vertrekken bleef hij kijken naar Norwood, luisterde naar zijn uitleg en knikte soms. Toen Norwood uitgesproken en vermoeid zijn armen liet zakken kwam Jareth in beweging. Hij sloot zijn ogen, haalde diep adem door zijn neus en liet het uit zijn mond weer ontsnappen. Hij opende zijn geest voor de stemmen van het bos. 'Een voor een graag,' mompelde hij in zichzelf. Soms fronste hij zijn wenkbrauwen tijdens het luisteren. Na ruim tien minuten zo gestaan te hebben opende Jareth zijn ogen weer en liep naar de grootste boom die bij hen in de buurt stond. Hij legde zijn hand op de zieke bast. 'Weten jullie het zeker?' vroeg hij zachtjes. Een soort laag gezoem met een instemmende ondertoon weerklonk door het bos. 'Adaperiat cor vestrum in pace et requiescat,' sprak hij daarna in een oeroude Grenaanse taal. De wind stak op. Het klonk alsof het woud zelf diep ademhaalde. Vanuit het besmette gebied stroomde er groene groene mist over de bosgrond naar de boom waar Jareth met zijn hand tegenaan stond. Het kroop via de wortels de boom in die het doorgeleidde naar Jareth. Toen het laatste beetje in hem verdwenen was liet Jareth los. Vanaf zijn handen tot aan zijn ellebogen lichtte zijn huid zachtgroen op. Jareth liep terug naar Norwood. 'Die bomen zijn dankbaar voor wat je gedaan hebt, en niet alleen dit. Ze hebben me verteld wat jij voor dit bos betekend. Als dank wilde ze je iets geven,' vertelde hij. Zonder verder nog iets te zeggen legde Jareth zijn hand over Norwoods ogen. De groene energie trok uit hem weg en verdween in Norwood. Toen hij klaar was trok Jareth zijn hand weer weg. 'Het is de resterende energie die ze hadden. Ze wilde het aan jou schenken voor wat je gedaan had en vroegen mij of ik het je kon geven. Dus bij deze,' zei hij en nam weer een meter afstand. 'Als je nu even wilt rusten begrijp ik dat. Maar als je eraan toe bent heb ik een kleine test voor je,' ging hij verder. Levensenergie ontvangen kon in een keer best een klap zijn. Maar Jareth wilde iets testen en dat kon het beste nu.

Norwood zijn ogen waren verwijd en net zoals Jareth hoorde Norwood de noodkreten overdonderend in zijn oren. Maar hij wist dat hij niet moest twijfelen en hij door moest halen. Hij blokkeerde ze ook niet, hij hoorde ze allemaal aan. Hij wist wat Jareth moest voelen gezien hij ongetwijfeld de stemmen nog duidelijker hoorde. Norwood legde zijn handen op het gras en zoog een deel van het virus op en met een kalmte die onbeschrijfelijk leek voerde hij zijn handelingen secuur en goed uit. Een seconde zijn concentratie verliezen kon het virus de kans geven zijn centraal punt te vinden in zijn lichaam, het hart. Het was niet zonder risico wat Norwood deed, en hij deed het daarom ook alleen als laatste redmiddel. Norwood liet de insecten over zijn armen kruipen en zich in het troebele water banen om ze vervolgens weg te zien vliegen. Norwood’s natte handen zogen het overige op in de huid en zijn houding verzwakte wat terwijl hij even een druppel zweet wegveegde. Norwood keek daarna even met een zorgelijke blik naar het leed wat het virus het bos had aangedaan en tevens opende hij zich nu ook voor de beplanting. De bloemen vroeg of hij hun nog kon helpen maar Norwood stond zwijgzaam toe te luisteren en durfde niet te antwoorden. De bomen hadden zijn houding al door alsof het de volwassenen waren en wisten dat ze niet te redden waren. Norwood volgde maar half hoe Jareth luisterde maar had wel een vermoedde wat komen ging. Planten waren de meest aanpasbare organismen op de aarde. Ze hadden zich al vaker opgeofferd om de mens beter te maken. Mensen hakte hout om vuur te maken, ze hakte hout om te wonen ze plukte kruiden om thee te zetten. Het was schrikbarend hoe veel dingen je kon bedenken dat planten zich zonder weerstand lieten plukken of kappen om de mens beter te laten maken. Het was alsof planten soms het aard er naar hadden om het te doen. En met dat in zijn achterhoofd zag hij hoe de groene mist langzaam wegtrok van de beplanting. Zijn ogen sloten zich en hij keek even schuldig opzij. Hij had ze niet kunnen redden, het leek net alsof hij zelf het bos had vermoord. Met een hand hield hij de pols van Jareth even tegen voor hij het over zijn ogen legde. ‘Het spijt me….’ Sprak hij bijna zachtjes en onhoorbaar gericht tegen de nog vage stemmen die hij hoorde vanuit Jareth’s zijn opgelichte hand. Daarna liet hij de hand van Jareth los en liet hem begaan. Norwood voelde een tinteling in zijn voorhoofd dat zich als een klap verspreidde door zijn lichaam. Hij voelde zich weer fit en zijn houding rechtte zich weer wat. Hij had zijn ogen gesloten op het moment dat Jareth zijn hand weghaalde om de klap, die tevens een goed gevoel gaf, tot zich te nemen en op te vangen. Norwood haalde even diep adem en opende zijn ogen en keek naar Jareth met een kleine glimlach. ‘Rusten? Tijdens een training? Is het dan nog een training?’ sprak hij met een vragende blik. ‘Ik ben in feite startklaar voor een komende taak, dus kom maar op…’ sprak hij met een vriendelijke stem die vastberaden klonk.

[ Ik heb Jareth even geleend in het topic in de toren met Lilith. I hope you don’t mind ]

De klap was groter geweest dan waar Jareth zich op had voorbereid. De stemmen waar deze bomen mee spraken, ze klonken wanhopig. Alsof ze wisten dat ze zouden sterven maar daar nog niet aan toe wilden geven. De stemmen stierven langzaam weg toen ook het leven uit de bomen sijpelde. Met de verzamelde levensenergie liep hij naar Norwood toe. Jareths kalme groene ogen keken de man tegenover hem aan toen hij werd tegen gehouden. 'Je kon niets voor ze doen. Maar hun laatste wens was om jou terug te geven wat jij al die jaren aan hen hebt gegeven,' reageerde hij zachtjes op Norwoods reactie. Daarna gaf hij de energie door aan Norwood. Toen Jareth zijn hand weg haalde bleef hij nog even dicht bij hem staan. 'Dit woud heeft veel respect voor je. Zoveel dat ze bereid zijn voor je te sterven. Niet omdat je het afgedwongen hebt, maar omdat je juist aan hen denkt. Dat is een prachtige eigenschap voor iemand met een toekomst als de jouwe,' zei hij zacht waarna hij weer verder sprak en zijn afstand van Norwood weer nam. Om het onderwerp daarna over iets anders te beginnen schakelde Jareth over op een test die hij bij Norwood af wilde nemen.

Zijn houding werd weer iets zakelijker en hij vouwde zijn handen op zijn rug in elkaar. Maar een brede grijns stond op zijn gezicht getekend door de reactie die de man die hij de moeilijkere dingen van woud magie mocht bijbrengen, hem had gegeven. ‘Jij gaat zo’n spijt krijgen van die woorden,’ zei Jareth smalend maar met nog steeds een verraderlijke grijns op zijn gezicht. Ondanks de humor die hij er nu al in had dwong Jareth zichzelf professioneel op te stellen en aan Norwood duidelijk te maken wat er van hem verwacht werd. ‘Wat je zojuist hebt mogen ontvangen is iets bijzonders, en je kunt er veel krachtige dingen mee doen. Je kunt levende wezens er efficiënt mee genezen, sneller en makkelijker dan eerst. Daar zijn bepaalde technieken voor. Maar het versterkt ook je magie zelf. Dingen groeien sneller, zijn sterker en worden groter. Dit kan lastig zijn als je het niet oefent. Dan kun je de controle kwijtraken. Dit is in grove lijnen wat ik wil testen. Als je zo vriendelijk wilt zijn je ogen dicht te doen,’ sprak Jareth en wachtte totdat Norwood gedaan had wat hij van hem vroeg. Hij greep daarna de mans schouder vast waarna ze in het niets verdwenen en enkel wat bladeren en korte groene lichtflitsen achterlieten.

Jareth haalde zijn hand weer van Norwoods schouder. Hij had hem mee genomen naar een plek die het beste omschreven kon worden door: niets. Er was helemaal niks. Alles was wit. Er was geen diepte, zelfs de schaduwen van de twee mannen waren nergens te bekennen. Alleen het feit dat ze ergens op stonden bevestigde dat er tenminste iets in deze witte wereld solide was. ‘Zoals ik je net al uitlegde is het handig om nu al vertrouwd te raken met je pas ontvangen energie voordat je jezelf dingen verkeerd aanleert. Hoewel je het niet zou zeggen is de…uhm…grond waar we op staan ontzettend vruchtbaar. Ik wil dat je hier dingen laat groeien. En niet zomaar dingen. Je moet zodanig iets laten groeien dat hier mensen en dieren kunnen overleven,’ legde Jareth de test uit.

(Hmm, nu wil ik eigenlijk ook een topic met Lilith naar aanleiding hiervan xD. Maar nee, geen probleem hoor)

Norwood hield Jareth zijn hand tegen. Hij had immers de beplanting in het bos niet weten te redden en voelde zich ergens schuldig. Jareth legde hem echter uit dat hij zich niet schuldig moest voelen om het respect dat de beplanting voor hem had en langzaam liet hij hem los terwijl hij opnieuw zijn spijt liet merken. Toen de energie in hem los kwam verwijdde zijn ogen zich in een snelle klap. Hij had het gevoel alsof een aantal blokkades in zijn lichaam ophieven en hij voelde zich even goed fit. Hij ging rechter staan en keek naar Jareth die hem vroeg of hij klaar was. Norwood kreeg een grijns en zei dat het kon komen. Toen Jareth tegen over hem stond met de smalende grijns en nog eens zei dat hij spijt er van kreeg, verdween zijn grijns al snel. Echter hield hij vastberaden zijn blik op zijn meester gericht en was er geen sprankje twijfel te zien. Het was nooit gemakkelijk geweest om mee te beginnen, nu kon hij het ook wel hebben. Norwood ging recht tegenover Jareth staan en vouwde zijn handen ineen op zijn onderbuik. Hij sloot zijn ogen en haalde diep adem. Op het moment dat hij Jareths hand voelde op zijn schouder leek de grond onder hem voor een seconde te verdwijnen. In de nieuwe ruimte wist Norwood net zijn balans te houden en hij greep naar zijn hoofd terwijl hij zijn ogen gesloten hield. Op het moment dat hij zijn balans had opende hij langzaam zijn ogen. De witte kamer verblindde hem even maar zijn pupillen verwijdde zich gelijk. Hij zette willekeurig een stap naar achteren. ‘Niets…’ mompelde hij en hoorde zijn stem weggalmen. Jareth! Waar was Jareth! Hij draaide zich naar Jareth en fixeerde zijn blik op hem. Hij haalde even diep adem en leek zijn verstand weer terug te krijgen. Hij sloot kort zijn ogen en haalde wederom diep adem toen Jareth zijn opdracht uitleggen. Norwood ging recht staan en keek hem even twijfelend aan. Hij moest dus zelf iets maken waardoor de omgeving weer mogelijk was om te groeien. De ondergrond was goed vruchtbaar, maar alles was uit te putten. Norwood zijn ogen sloten zich even en hij leek even diep na te denken. Daarna draaide hij zijn rug naar Jareth en ging door zijn knieën en legde zijn vinger tegen de grond en al snel sloeg er een gleuf in de grond. Norwood trok gelijk zijn hand terug en keek verdwaasd er naar. Alsof hij veel meer kon maken dan dat hij zelf wist keek hij even naar zijn vinger. Norwood zijn ogen leken even de gleuf te controleren en met de zwakke contouren die zichtbaar waren was een vorm van rivier te bekennen. ‘All life starts with..’ mompelde hij en herhaalde zijn watermagie die hij vroeger karig bijgebracht was. ‘Water…’ mompelde hij en voor hij het wist was de rivier gevuld met water. Norwood zijn ogen keken even verdwaasd naar zijn handen. De grond onder hem leek amper een eigenschap te hebben en dat werd tijd om verandering in te brengen. Norwood legde zijn handen onder zich en dacht aan de zwarte grond dat zich gelijk rond de rivier als eigenschap aan de witte grond bond. Norwood lette alleen niet goed op en achter hem kwam de grond langzaam omhoog en vormde een arm die hem toen bij zijn schouder greep. Norwood zijn ogen verwijdde zich, zijn magie was nog nooit een eigen leven gaan leiden. De arm trok hem naar beneden en Norwood worstelde niet. Hij sloot zijn ogen en probeerde de arm onder zijn wil te krijgen. Al snel lukte dat maar het water vormde een andere arm die vervolgens achter hem aan ging. Norwood rolde opzij bij het klap die de water op hem wilde maken. Norwood focuste zich ook op het water om het in controle te houden en bleef even stil staan terwijl hij beide in controle probeerde houden. Dit was iets wat hij niet voorzien had.

Het viel Jareth op dat Norwood voor even moeite had om zich te oriënteren in de witte ruimte waar hij hen naartoe had gebracht. Dat was een aandachtspunt voor later dacht hij. Alsof hij niets gemerkt had ging Jareth verder door de opdracht uit te leggen die hij voor Norwood bedacht had. Na de uitleg gebaarde hij Norwood dat hij kon beginnen wanneer hij zich er klaar voor voelde. Hij maakte een goede start door een rivier te scheppen, en daarmee alles wat leeft van vocht te kunnen voorzien. Eén van de belangrijkste essenties van leven. Maar zijn nieuw verkregen macht was lastig in de hand te houden. Het begon een eigen wil te krijgen en probeerde zich los te trekken van Norwood. En hoewel hij zich goed probeerde te weren zag Jareth zich genoodzaakt om in te grijpen. 'Stoppen nu!' sprak hij met donderende stem en stak zijn hand op naar zowel de hand gemaakt van water als van zwarte grond. Om beiden verscheen een groene gloed en ze leken ter plekke te verstenen. Jareth gebaarde Norwood dat hij zich moest ontspannen. 'Dit vreesde ik al. De kracht die je hebt ontvangen moet niet onderschat worden. Dit is pure woud magie. Het is afkomstig van de puurste bron: het woud zelf. Het heeft de vervelende neiging los te breken van iedereen die het probeert te beheersen. Laat dat niet gebeuren Norwood. Als het uitbreekt zal het proberen jou te beheersen. Het klinkt misschien gek, maar je moet streng zijn. Geef je bevelen duidelijk, zonder ruimte voor twijfel. Dan kun je deze magie beheersen. Goed, probeer het nog eens. Ik hef de verdediging straks weer op. Hou de magie in de hand. Laat het jou niet overheersen. Een goede Heer van het Woud weet wanneer hij moet luisteren naar anderen. Maar hij weet ook wanneer hij de leiding moet nemen. Laat zien dat je de leiding kan nemen,' zei Jareth. Daarna hief hij zijn spreuk weer op en kwamen de handen weer in beweging.

De moeite van het oriënteren was niet bepaald doordat Norwood tekort schoot bij het vinden van zijn punt in de wereld. Zet hem neer op een willekeurig punt in het woud van Gren en hij wist te overleven tot hij weer bij de beschaving stond. Echter was dit een risicovol punt. Hij was een ruimte met ‘niets’ letterlijk met niets. Het was iets wat zijn kop snel gek zou krijgen. De angst sloeg hem daarom letterlijk zijn armen om hem heen en hij zocht gelijk het rustige punt naast hem, Jareth. Zijn angstige blik leek weer te kalmeren. Hij was niet alleen, mooi. Hij zweeg even en keek naar Jareth die hem die opdracht gaf. Het meest logische leek water, en dat duurde ook niet gek lang voor er een meanderende rivier voor hun lag. Norwood leek het goed te beheersen, tot hij de grond een humusrijke bodem maakte om er een eigenschap aan te koppelen. De grond achter hem vormde een hand en greep zijn kledij om hem met zijn rug naar de grond te trekken. Toen Norwood zich focuste op het hand leek het water zijn eigen wil te krijgen. Norwood worstelde om overeind te komen toen ineens alles leek te bevriezen door een groene gloed. Norwood keek schuldig naar Jareth en stond zwijgzaam weer overeind. Hij sloot zijn ogen en leek zijn concentratie te zoeken. Zijn adem werd langer maar kalmer. Zijn hoofd moest leeg en gevuld worden met motiverende zaken. Recht voor Norwood leek een silhouet van groene magie. Het representeerde de magie die hij zojuist heeft ontvangen. Norwood zijn ogen schoten open om met een veel andere blik recht naar de magie te kijken. Norwood’s doorzichtige kopie keek hem al net zo vastberaden aan maar met een zekere grijns alsof het een ondeugende puber was die naar zijn vader keek alsof hij zou juist bewust een fout had gemaakt. De magie verdween weer in de grond en brak door Jareth’s spreuk heen. Norwood zag hoe de hand op hem af kwam en een vuist vormde. Norwood liet het op hem af komen en ging zijwaarts staan om zijn hand gestrekt met vlakke hand naar de hand te slaan. De zanderige hand klapte uiteen en leek levenloos op de grond te blijven liggen. Norwood’s houding en uitstraling was totaal anders, vastberaden en minder angstig dan voorheen. Zijn ogen schoten naar de hand van water dat automatisch uiteen viel om de druppels zijn eigen weg te laten leiden naar de denkbeeldige zee. Norwood knipte in zijn vingers en in zijn hand kwam een regenworm. Een essentieel diertje voor een vitale bodem. Hij wierp hem in de lucht en richtte zijn hand er op en maakte een vegende beweging. Het vloog nog hoger en hij knipte nogmaals in zijn handen. Het spatte uiteen in meerdere en deze vielen verspreid over de aarde. Norwood glimlachte. Met een vitale bodem was er voldoende leven om het bos wat beter tot leven te brengen. Zwijgzaam pakte Norwood zijn handen bijeen en leek het op te bollen. Hij had een hand vol zaden hij wierp het richting het grootste stuk met zwarte grond dat al snel zich verspreidde. ‘Verder…’ sprak hij kalm en haalde diep adem. ‘Ga ik niet..’ sprak hij met een kalme stem. ‘Een climax ecosysteem kan niet door mensenhanden gemaakt worden, met of zonder enige vorm van magie. We kunnen het een handje helpen, maar het moet uiteindelijk zelf een bos vormen. Ik heb een paar soorten die de eerste fase van een volledig ecosysteem vormen geplant, maar de rest zal de natuur moeten doen..’ sprak hij met een kalme stem. Hij had met magie de beplanting een groeispurt gegeven. Waar eerst zwarte aarde lag was na zijn woorden een veld vol met gras en prachtige bloemen gegroeid. Tussen deze bloemen stonden al een stel jonge kiemende bomen. Norwood glimlachte en keek naar het plekje dat hij had gemaakt. ‘En met een beetje hulp van het bos naast de school..’ sprak hij kalm en grinnikte. Vanuit het niets vloog er een bij tussen de twee door en vond zijn bron van voedsel al snel. Het vloog zo snel het kon terug en voor Norwood het doorhad schoten er een tiental bijen langs hun heen die hun voedsel gingen zoeken. ‘Je wilde een plaats waar mens en dier kon overleven. Dier is op het moment gelukt..’ sprak hij met een kalme stem. ‘Mens net zo goed. Ergens moet je een grens trekken waar je de wereld helpt met je magie..’ spraken zijn woorden wijs en hij keek met een serieuze blik naar de hectare die hij zo had ingericht dat dier en mens er kon overleven. ‘De natuur weet zichzelf goed in stand te houden, zolang wij magiërs er niet te veel of onvoorzichtig mee omgaan kan het zich altijd weer herstellen. Vandaar zal het tijd kosten voor deze plek een bos zal zijn, maar dat is een zorg voor later. Successie zal zijn rol vroeger of later overnemen om de plek nog vitaler te maken.’ Sprak hij met kalme stem en keek naar Jareth met een tevreden glimlach om zijn reactie te zien.

De angst die in de ogen van Norwood had gestaan was Jareth niet ontgaan. Hij had, toen de man naar hem had omgekeken, een hand op zijn arm gelegd en hem toegeknikt. Toen de kalmte in hem terug leek te keren liet Jareth hem weer los en legde Norwood uit wat er van hem verwacht werd. Het begon goed. Jareth had zijn armen over elkaar geslagen en keer zwijgend toe. Maar toen Norwood de controle dreigde te verliezen greep hij in. Hij bevroor de handen en legde Norwood voor wat er mis gegaan was. De schuldige blik stak een beetje. Hij was niet boos op de man. Die was moeilijk onder de knie te krijgen en natuurlijk lukte het niet in de eerste poging. Maar Jareth reageerde er niet op. Het belangrijkste was dat Norwood het begreep, en dat besef bleek er te zijn. Dus hij hief de spreuk weer op, benieuwd naar wat er zou gaan gebeuren. Hoewel hij het niet uiterlijk toonde was Jareth blij te zien dat het zelfvertrouwen van Norwood gegroeid was. Hij ging goed te werk, toonde vastberadenheid en een krachtige aanpak. Het was precies wat Jareth had willen zien gebeuren. Norwood leerde sneller dat gedacht, en dat was fijn om te weten. Het betekende dat Jareth met dingen aan moest komen die meer uitdaging zouden vormen voor de man. En hij had al precies een idee wat. Zijn gedachten loste zich op als mist toen Norwood zich tot hem keerde en weer tegen hem sprak. Jareth focuste zich op wat hij te zeggen had. Toen hij uitgesproken was knikte hij. 'Ik ben niet ontevreden met de resultaten. Ik krijg zelfs een beetje het gevoel dat dit iets te makkelijk voor jou is,' zei Jareth met een zachte gniffel. Hij hief zijn hand op en liet de wereld die Norwood zojuist gecreëerd had verdwijnen. Ze stonden weer in het bos. 'Het lijkt me dat we voor vandaag wel genoeg getraind hebben. Maar ik laat je niet zomaar gaan,' ging Jareth verder. Hij hield zijn hand op, de palm naar boven gericht. Zijn andere hand bracht hij naar zijn mond en floot even hard op zijn vingers. Een paar seconden later kwam er een vogel aan en landde op zijn arm. Het dier legde een zaadje in de opgehouden hand van Jareth en vloog weer weg. Jareth gaf het zaadje aan Norwood. 'Dit zaadje is erg zeldzaam. Het groeit onder speciale omstandigheden. Zoek jij maar uit hoe je het kan laten groeien. Je krijgt een tip mee. Het heeft te maken met het verleden, het heden en de toekomst,' zei hij.

(Dit topic wacht ook al veel te lang op een antwoord. Sorry)

Norwood zijn ogen waren sterker en de zekere glans die zijn bril had met de strenge gelaatsuitdrukkingen zorgde er voor dat de magie zich langzaam terugtrok onder zijn bedwang. Magie was een gevaarlijk wezen dat je opgesloten moest houden. Raakte je het zelfvertrouwen kwijt kon het zijn eigen leven leiden. Norwood wist alles er van, zijn periode waarin hij zich als Sigma had gemanifesteerd zorgde er voor dat hij daar duidelijk bewust van was. Hij had zijn moed zo laten vallen dat Sigma de volledige controle had over zichzelf en dat zorgde er voor dat Malaika haar leven had verloren. Norwood zijn kennis op het gebied van natuur zorgde er voor dat hij wist wat hij moest doen om de natuur goed te vormen. En een goede basis van de piramide zorgde op zijn beurt voor de top die vanzelf kwam. Norwood regeerde met ijzeren hand over zijn eigen magie en hij sprak tegen Jareth terwijl hij zijn magie strak onder controle hield. Jareth keek hem met een kalme blik naar Jareth terwijl hij zich wat ontspannende. Norwood voelde ineens een vlaag van vermoeidheid toeslaan. Het was inderdaad alsof hij intens getraind had. Hij wist het te maskeren door kort te gapen, maar keek ineens op toen Jareth floot. Hij zag een vogeltje een zaadje op zijn hand leggen en bestudeerde het. Zijn gedachten groeven naar herkenning maar enig signaal van het zaadje bleef uit. Norwood keek Jareth aan met een gezicht die bijna sarcasme oogde toen hij zei dat het en zeldzaam zaadje was. Als hij het al niet herkende was het vaak een soort die je niet normaal tegenkwam. Norwood nam het zaadje over en bestudeerde het. ‘Verleden? Heden? En toekomst?’ sprak hij niet begrijpend en keek even met een blik vol vragen naar Jareth. Ofcourse, zijn leermeester zou hem zelf laten leren en Norwood keek even intens naar het zaadje. ‘Naast die speciale omstandigheden, nog enige normale omstandigheden waarin het zaadje optimaal blijft zodat zijn levensduur kan worden verlengd.’ Sprak hij kalm. ‘Ik bedoel: vochtig houden, in aarde zetten?’ sprak Norwood met een vragende toon. ‘Het is zonde de les die je er achter hebt zitten te verliezen als het zaadje zijn kiemkracht zou verliezen.’ Mompelde hij terwijl hij er naar staarde. Voor het eerst was Norwood echt stilzwijgend geworden van een vraagstuk. Eentje die hij niet zomaar oploste had hij het gevoel. Norwood zweeg even en pakte een plastic smal potje en schroefde het dopje er van los. Hij deed het zaadje er in zodat het beschermd was en toch zijn zuurstof kon krijgen door de kleine gaatjes in de bovenkant. ‘En wanneer verwacht je minstens dat dit zaadje zal ontkiemen?’ sprak hij kalm tegen Jareth. Niet dat Jareth met zekerheid een verwachtingsdatum had, maar Norwood was benieuwd of Jareth er een druk achter had gelegd terwijl hij naar zijn leermeester keek, die steeds meer een vertrouwd figuur leek te zijn. Hij had hem nu al meer geleerd dan zijn voorgangers. En hij had veel weg van Ferost die zijn best deed om zijn opvolger echt iets bij te dragen. En het raadsel wat hem nu voorlag deed hem helemaal verbijsteren. Dit was de eerste keer dat een persoon hem stil wist te maken voor een vraagstuk. Helemaal als archeoloog die soms de meest heftige tempels moest doorgronden.

Jareth overhandigde het zaadje dat hij zojuist nog van de vogel had ontvangen nu aan Norwood. Zijn mondhoeken trokken omhoog tot een quasi gemene grijns toen Norwood zijn hint niet scheen te begrijpen. Jareth had er alle vertrouwen in dat het wel goed zou komen. Norwood was een slimme man. Hij zou vast wel uitvinden hoe hij het zaadje moest laten bloeien. Op zijn vraag schudde Jareth zijn hoofd. 'Het enige wat hij nodig heeft buiten natuurlijk een pot aarde is tijd,' zei hij. Hij keek toen hoe Norwood het zaadje veilig opborg zodat hij het later waarschijnlijk zou kunnen planten. 'Je krijgt een week de tijd om uit te vinden hoe je deze plant moet laten groeien. Dit is een test Norwood. Eentje die creativiteit, ruimdenkendheid en initiatief vereist. Drie kwaliteiten die je later nodig zal hebben als Heer van het Woud. Soms loop je tegen problemen aan die niet op te lossen zijn met de kennis die je bezit. Dan moet je op korte termijn iets heel nieuws bedenken. Iets gewaagds. Iets wat misschien niet lukt. Maar daar gaat het om. Hoe los je die problemen op?' vertelde Jareth. Het bleef even stil. 'Ik heb binnenkort een reis gepland staan en ik wil eigenlijk dat je meegaat. Het zou heel leerzaam voor je zijn. Maar je kan alleen mee als je deze opdracht succesvol afsluit. Wat je hiermee leert heb je namelijk nodig daar,' sprak Jareth daarna. Het zou zonde zijn als Norwood niet mee kon. Niet dat hij ervan uitging dat het niet zou lukken. Maar in Jareths belevenis was de beste manier om iets te leren door het te doen.

'Goed, ik moet terug naar Erdore. Ik kan je aanraden om wat te rusten Norwood,' zei hij met een laatste glimlach. Daarna, met nog een laatste groet, verdween hij tussen de bomen op weg terug naar het kasteel en zijn kamer. Nog even genietend van de rustgevende geluiden van het bos.