Nog steeds geen leven die mijn vingertoppen konden schenken. Het was geen leven dat ik kon geven aan anderen, het was slechts dood en verderf. Ik wist dat ik meer levens had genomen dan werkelijk nodig was geweest, anders wel de levens verpest, maar ik had niet verwacht dat dat het enige was wat ik kon doen. Mijn negativiteit was te sterk, mijn verleden te duister, mijn motivatie te zwak en mijn magie te overheersend. Het bracht me op mijn knieën, recht voor de planten die grauw en grijs waren geworden door mijn aanraking, mijn energie-voorziening. De planten waren niet gegroeid nadat ik ze met woudmagie had bestrooid, ze waren dood gegaan. Ik wist waar het aan lag, er waren meerdere redenen voor de afsterving, maar het maakte me ziek tot op mijn botten. Mensen mochten van mij gewoon doodvallen, maar planten…? Dieren…?
Ik schudde mijn hoofd in frustratie en stond op van mijn plaats. Met een zucht van misery gaf ik mijn pogingen tot plantengroei weer op en slingerde mijn schoudertas over zijn schouder. Ik keurde de dode planten geen tweede blik waardig en liep over het veld naar waar mijn voeten me heen zouden brengen. Mijn geest ging bezig, gefrustreerde gedachten vloeiden door mijn hoofd als stemmen die in mijn oren schreeuwden. Stoppen met denken kon ik niet, de impact van mijn faillissementen bleven me altijd een tijdje achtervolgen als een blok aan mijn been. De stemmen schreeuwen altijd door en door tot ze moe werden en klonken als niets anders dan gesmoord geroep. En altijd vervloekten de stemmen mijn lot.

Ik vervloekte mijn lot ook. Altijd gedaan en ik zou het ook altijd blijven doen.
In een poging om die nare gedachten uit mijn hoofd te krijgen – want als ieder ander natuurlijk mens was ik ook geen fan van constante negatieve gedachten, bracht altijd zo’n stress – besloot ik me weer te omringen met de omgeving waar ik me het meest thuis voelde. Er waren eigenlijk twee omgevingen. Een daarvan was mijn kamer waar ik me zo veel mogelijk van de mensheid kon verbergen en de tweede waren de kassen. Mijn Grenaanse kant maakte me een planten- en dierenliefhebber, de enige twee organismen die ik dus wel kon uitstaan.
Het duurde niet lang voor ik er was. Ik wist dat de kassen op sommige tijden op slot gingen vanwege werkzaamheden, maar meestal brak ik in. Het was geen grote moeite, inbreken was ik na al die diefstallen wel gewend. De deur was deze keer echter niet op slot, bleek toen ik de hendel overhaalde en een duwtje gaf. De glazen deur zwaaide open. Ik haalde mijn schouders op en liep naar binnen, snoof de lucht van de verschillende soorten planten op. Ondanks dat ik ze alleen maar kon doden, omringde ik mezelf graag met de planten. De kassen werden ook niet vaak bezocht, dus dat gaf me een tweede reden om hier te willen zijn: vermijding van sociaal contact.
Deze keer niet. Er was iemand en ik merkte het pas toen ik een witharig hoofd zag. Ik fronste wat en wou me weer omdraaien om weg te lopen, maar de persoon keek me aan met cyaan en bruin kleurige ogen – heterochromie nam hij aan. Iets in zijn blik vertelde me dat hij hier stiekem was.
’Als je dan stiekem wilt doen, draai de deur dan wel weer op slot.’ sprak ik nuchter en liep wat dichterbij om de jongen beter te kunnen observeren. Ik bleef op ongeveer twee meter afstand staan en keek hem met een neutrale uitdrukking aan. Daarna vielen mijn ogen op de rozekleurige plant, waar ik licht om moest fronsen. ’Waar in hemelsnaam heb je die plant voor nodig?’

Nu wil ik ook eens de ik-vorm gebruiken, so whoop.

Het was klaarduidelijk, helder als glas, dat deze jongen voor mij geen mak lammetje was. Ik herinnerde mezelf er altijd aan dat ik geen snelle conclusies moest trekken over anderen, maar dit was een geval apart. De blik in zijn ogen zei al dat ik beter een stapje achteruit kon zetten en verder geen spottende opmerkingen moest maken... Maar waar anderen een stap achteruit zetten, zette ik er één vooruit. Het was vermakelijk, zo vermakelijk om me met mensen te bemoeien tot op het punt dat ze ziek van me werden. Ik was geen fan van menselijk contact, maar eenmaal in contact kon ik mezelf zeker vermaken. Precies het geval bij deze jongen. Nu ging ik ook een uitdaging aan.
De jongen draaide zich naar me toe en sloeg zijn armen over elkaar, gepaard met zijn nijdige blik was het duidelijk dat hij niet van mijn aanwezigheid gediend was. Op mijn beurt stak ik mijn handen in mijn zakken en kantelde ik mijn hoofd licht alsof ik geïnteresseerd was en niet van plan was om weg te gaan. Dat was ik ook niet. Niet totdat ik mijn voldoening had of me begon te vervelen. Ik nam de tijd even om de jongen te bekijken: wit haar, net zoals mijn eigen, één cyaankleurig oog en één donkerbruin oog, een paar centimeter korter dan ik in lengte en waarschijnlijk ouder dan hij eruit zag - hoewel ik dat zelf ook had, mensen schatten me vaak niet ouder dan 15, verdorie.

'Well, first off you looked at me as if you had been caught on watching porn.' zei ik in een neutrale toon, niet als een basisschool kind dat lachte om het S-woord - waarom ik in mijn hoofd niet het volledige woord zei, wist ik ook niet. 'Secondly, normally the door is locked at this hour which pretty much gives me two explanations to pick from: one, they forgot to lock it or two, you broke in. Do I need to continue?' Ik keek de jongen met opgehaalde wenkbrauwen aan, benieuwd naar zijn reactie. Ik had nog niet irritant genoeg gedaan om de jongen echt te pesten, ik hield het deze keer mild. De jongen leek oké, zijn reactie was tenminste interessant geweest en als iemand interessant was, vond ik het prima. Het was de reden dat ik alsnog wel wát contacten had, hoewel ik ze niet beschouwde als vrienden en dat ook nooit zou doen. Ze waren meer... objecten... Dingen die ik kon lastigvallen tegen verveling.
'Oh ja, absoluut. Ik ga zo naar het schoolhoofd toe en vertel hem dat je ingebroken hebt in de kassen. Boohoo, wat erg.' De sarcasme droop van mijn stem toen ik reageerde op zijn felle opmerking. Waarom zou ik hem aangeven? Ik zou in zijn plaats ook ingebroken hebben, kon mij toch niks schelen. Ik had vaak genoeg ingebroken en uitgebroken, deuren waren aan diggelen gevlogen. Als ik ook maar enige normen en waarden gekoesterd had, zou ik hier ook niet staan en de jongen lastig vallen. Überhaupt zou ik dan nooit diefstallen hebben gepleegd of klasgenoten uitgescholden en geslagen hebben voor het roddelen. Ik zou een compleet ander persoon zijn geweest.
Nog meer reacties die impliceerden dat zijn business me niks aan ging, maar ik kon het niet helpen maar me afvragen waar hij de plant voor nodig had. Als halve Grenaan had ik uiteraard kennis van planten en de roze plant had zulke specifieke kenmerken dat het vreemd was dat een leerling het nodig had. De jongen zag er niet eens uit alsof hij kennis van planten zou kunnen hebben, hoewel ik concludeerde dat hij dat wel had anders had hij niet geweten hoe je de roze plant moest benaderen. Waarschijnlijk had hij het vaker gedaan... Ik trok een wenkbrauw op. 'Still, I can't see why someone like you would--'
Ik kapte mijn zin abrupt af, want ik hoorde geritsel van een richting komen. Mijn hoofd keerde zich snel en ik keek zoekend rond, maar ik kon niets zien wat het geritsel zou maken. 'Rei...' mompelde ik zacht. 'Waar kwam dat vandaan?' Mijn kleine witte slang Rei liet langzaam zijn kop zien, het kwam uit mijn mouw en keek met gele ogen naar me. Hij siste kort. Voor de jongen zou het als gesis klinken, voor mij klonk het als een lage rauwe stem. Dame van de kassen. Ze is nog bezig met het wateren... Oh, en ze komt jullie richting op. zei Rei. Oops.
Wat ik vervolgens deed, was raar genoeg het meest logisch in mijn hoofd. Ik kon tientallen andere dingen doen, maar het enige waar ik aan dacht was dat ik absoluut geen medeplichtige wou worden aan het feit dat de jongen die plant beschadigd had.  Ik liep snel op de jongen af en gaf hem een flinke duw tussen de schouders, waardoor hij in het bosje bij de roze plant zou belanden. Ik ging hem achterna en ging het bosje ook in. Het was een redelijk hoog bosje, dus het zou moeilijk zijn om ons te onderscheiden. 'Stil. De dame van de kassen is hier en ik denk niet dat ze het op prijs stelt als ze ziet dat je de plant beschadigd hebt.' fluisterde ik, plat liggend op mijn buik met mijn benen gekromd zodat mijn voeten niet uit het bosje staken. Ik bleef stil liggen en luisterde naar de voetstappen die nu duidelijk hoorbaar waren.

Het spijt me zo van Xav XD He so shameless

Een sterk stemmetje in zijn hoofd zei me dat ik eigenlijk beter had kunnen verdwijnen in de schaduwen van de hoge planten. Ik had de jongen kunnen overlaten aan zijn lot en mezelf kunnen redden uit de nare situatie, maar in plaats daarvan had ik ons in een bosje gedrukt. Nu ik de situatie zo evalueerde was het geen ideale situatie, we konden alsnog gesnapt worden. Dat was echter geen groot drama voor mij, ik kon reizen van schaduw naar schaduw dus ik zou weg zijn voordat de dame ook maar één blik in het bosje kon werpen.
Waarom bleef ik hier dan, als ik ook gewoon de jongen achter kon laten? Geen idee, avontuur?
Ik zuchtte geërgerd om de reacties van de jongen, maar was blij dat de jongen naar me luisterde en stil bleef. Zo ver kwam het nooit, dus dat waardeerde ik.
Mijn grasgroene ogen gingen oplettend rond terwijl mijn oren zich focusten op de omgeving en wat zich bewoog in de omgeving. Ik hoorde duidelijke voetstappen, maar ik wist niet van welke richting ze kwamen en of ze dichterbij zouden komen. Als dat het geval zou zijn, moesten we óf muisstil blijven zitten, óf ik moest ons allebei door de schaduwwereld teleporteren… Hoewel daar een gigantisch keerpunt aan zat. Normaal kostte het teleporteren al veel energie, nu met de jongen erbij zou ik praktisch flauwvallen… Niet zo’n strak plan dus.

Ik keek om naar de opgekrulde jongen naast me, die een opmerking maakte over hoe verkeerd deze situatie was. Ik wist niet zeker in welke context ik dat kon plaatsen, maar aan zijn ongemakkelijke uitdrukking te zien… die context. 'Tch, als ik al iets zou willen doen, zou ik het in de eerste plaats niet in een bosje doen en zeker niet met jou, onderkruipsel.’ wierp ik nogal bot in een fluistertoon naar zijn hoofd. Wat dacht die knul wel niet? Ik was misschien niet de meest onschuldige in mijn doen en denken, ik had meer slechte dan goede dingen gedaan, maar ik was niet ongecontroleerd en normloos, noch was ik een nymfomaan die elke kans mogelijk zou aangrijpen. Ik had nog wel mijn normen en waarden, hoewel ik dat niet vaak toonde. Daarbij zouden bosjes nogal prikken en Ike was sowieso niet mijn type.
Ik grinnikte zacht om mijn eigen gedachten en keek even om toen Ike een slimme opmerking maakte. Ik was daar zelf niet op gekomen, maar hoe moesten we de deur dan sluiten? Ik wou net de vraag in mijn hoofd stellen tot een balletje van licht uit Ike’s sweater kwam – wat had dat kind allemaal in zijn sweater zitten? Eerder kwam er nog een mes en een flacon uit. Ik volgde wat Ike deed, hij instrueerde zijn balletje van licht – bah, betekende dit dat hij een Novaan was? Nee, zeker niet mijn type – om de deur weer op slot te doen. Het balletje leek de taak te accepteren en vloog weg.
’Goed opgemerkt.’ mompelde ik alleen en bleef geduldig op mijn plek liggen, wachtend tot de dame klaar zou zijn met haar taken. Het zou niet lang duren, geloofde ik… Hoopte ik. Ik wou niet nog langer in een bosje zitten met de vent naast me, hoewel ik hem nu heerlijk kon pesten sinds hij zo ongemakkelijk over dat onderwerp leek. Net toen ik een opmerking wou maken, waarschuwde Rei me voor dat ze dichtbij was. Ik keek Ike weer aan en legde mijn vinger tegen mijn lippen, een teken dat hij nu echt stil moest zijn.

De geluiden waren vervolgens alles waar ik me op focuste. Ik sloot mijn ogen en hoorde voetstappen van dichtbij, het geklingel van tuingereedschap tegen elkaar en klotsend water – waarschijnlijk in een emmer of gieter. Haar stem neuriede een liedje terwijl ze naar wat ik hoorde steeds dichterbij kwam. Wat ging ze doen, zou ze nu de plant ontdekken? Zou ze ons toch zien? Moest ik dan echt mijn energie gaan verspillen aan teleportatie voor ons beiden, of moest ik mezelf gaan redden? Het laatste leek het aanlokkelijkst, maar toen ik nog meer geklots hoorde wist ik dat ze niet had gezien. In tegendeel, ze leek absoluut niets te merken van onze aanwezigheid…
Want ze begon het bosje waar we in zaten te wateren. Ik voelde plots water op mijn hoofd belanden, wat als een soort douche op me neerstortte. Ik bleef stil zitten, maar diep van binnen vloekte ik, noemde ik alle scheldwoorden op die in mijn kleurrijke vocabulaire aanwezig waren en dat was ook te zien aan mijn gezicht, dat op onweer stond. Mijn haar werd helemaal nat, mijn kleding raakte doorweekt en Rei raakte bijna zijn geduld kwijt. Ik hield mijn hand op zijn koppie voor hij de dame aan zou vallen, maar oh, hoe graag ik hem nu juist zijn ding wou laten doen.

[b]Ik maak het alleen maar erger en erger. Stop me :’D

Er kwam geen geluid uit mijn mond, maar mijn gezicht en houding spraken boekdelen. Soms waren woorden overbodig en hoefde er niet gepraat te worden om de uitdrukking van de ander te bepalen. Vaak spraken mensen met hun ogen al of hun houding. Het was de reden dat ik al ingeschat had dat de jongen naast me geen onschuldige was. Het was de reden dat hij nu niet vocaal hoefde te horen hoe ik me op het moment voelde... Misschien ook omdat de witharige zelf ook gewaterd werd, alsof we een stelletje planten waren - sowieso kon ik ook niet vocaal mijn frustraties uiten, anders zouden we ontdekt worden. Ik bleef dus muisstil, maar van binnen was ik een storm.
Ik voelde hoe het koude water langs mijn warme huid gleed, mijn kleding doorweekte en me van mijn warmte beroofde. Druppels water glipten langs mijn nek en schouders, recht over mijn ruggegraat, en ik kon het niet laten om te rillen bij dat vervelende gevoel. Maar hoe meer ze water over me heen zou gooien, hoe meer ik aan de kou zou wennen, toch?
Nee, want ik was een gigantische koukleum. Ik kwam nota bene uit een woestijnklimaat waar het nooit kouder was dan 30 graden. Ik moest net een keffiyeh dragen om geen zonnesteek te krijgen en mezelf helemaal bedekken of mijn witte gevoelige huid zou binnen de kortste keren felrood zijn. Ik was zulke hoge temperaturen gewend dat koude temperaturen me deden rillen als een rietje. Het water deed me rillen als een rietje.

Terwijl ik alleen maar kon schelden en denken hoe koud dit was, glipte Rei uit mijn mouw en redde zichzelf. Rei had een gruwelijke hekel aan water en wou zo ver mogelijk van het water vandaan zijn. Verrader. Ik keek de witte slang na terwijl hij vlug weg gleed en verdween onder een ander bosje. Eigenlijk kon Rei prima als afleidingsmanoeuvre gelden, dan zou de vrouw misschien gillend wegrennen en konden zij maken dat ze wegkwamen... Maar ik kon Rei niet meer roepen, dan zou ik hardop moeten gaan praten sinds ik geen connectie tussen onze geesten kon maken. Ik baalde als een stekker en wist dat we alleen maar konden wachten...
Tot Ike het waagde om te niezen. Ik keerde mijn hoofd naar Ike en keek hem vernietigend aan. Nu zouden ze zeker ontdekt worden, terwijl de vrouw zich niet eens bewust was geweest van hun aanwezigheid. Ze hadden kunnen blijven zitten tot de vrouw weg was, nu waren ze gesnapt. Ik dacht na over mogelijke uitwegen, uitwegen die ons zouden redden van een preek - of eerder mij, waarom zou ik de jongen helpen? Waarom zou ik moeite doen voor een ander? Ik kon mezelf nu net zo goed weg teleporteren en ik zou gered zijn...
Hoewel het wel mijn schuld was dat we in deze situatie beland waren.

Ik strekte mijn hand uit naar Ike en pakte hem bij zijn capuchon vast. Zonder verder iets tegen hem te zeggen, activeerde ik mijn magie waardoor zwart rook om me heen begon te dwarrelen. Ik zette mijn vrije hand tegen de grond, we zaten immers in de schaduwen van een bosje en liet me meenemen door de schaduw. Ik zakte door de grond heen alsof ik me in drijfzand bevond en nam Ike mee op een reisje door de schaduwwereld, waarna we ergens anders weer zouden verschijnen.
Het was altijd vreemd geweest om me via schaduwen te verplaatsen, maar het had positievere resultaten dan proberen te teleporteren met mijn magie als medium - dat werkte nooit en het was al eens voorgekomen dat mijn magie in mijn gezicht explodeerde. Schaduwreizen was veel handiger, hoewel ik nog nooit een ander persoon mee had genomen.
Ik opende mijn ogen toen we volledig in de schaduw waren gezakt. Het was altijd een reis van een paar seconden door de schaduwwereld, maar in die paar seconden zag ik een dystopia. De wereld was precies het omgekeerde van de wereld boven ons. Het was donker, het gebied was versierd door buitengewoon gevormde bomen, rotsen, er was zacht gekraak en een overheersend infrageluid te horen en de schaduwen leken te bewegen, leken ons te willen opslokken. Maar ik wist dat dat niet zou gebeuren, want in de drie seconden dat de schaduwwereld zichtbaar voor ons was, zouden we nooit gepakt worden. Ik had daar een barrière voor opgeroepen, een soort koepel om ons heen, en we reisden ook te snel door de wereld. Mensen die wel gepakt werden... kwamen nooit meer terug, en mensen die te lang bleven raakten hun verstand kwijt door het infrageluid en de horror-achtige dingen die zich hier konden bevinden.

Maar dat gold niet voor ons. Na de drie seconden kwamen we weer naar boven. Ik stapte zo door een portaal naar de bovenwereld heen en verscheen uit de schaduw van een boom net buiten de kassen. 'Gered...' mompelde ik toen de grond onder ons weer materialiseerde en de schaduw ons niet meer naar binnen slok. Ik liet Ike's capuchon los en zuchtte diep van opluchting, maar dat was het laatste wat ik nog kon doen. Mijn zicht ging wazig, vervolgens compleet zwart als de schaduwen en ik zakte ineen, vermoeid door het magiegebruik.

Een zwart gordijn was voor mijn ogen gesloten. De donkere kamer waar ik me in bevond, was leeg, stil en rustgevend. Er was niets dat me stoorde, niets dat me kon storen en niets dat me kon aanraken. Ik was alleen in de kamer met het gevoel van rust waar ik naar verlangde. De enige momenten waarop ik echt ontspande, waren de momenten waarin ik in slaap viel. Ik droomde niet, of ik herinnerde me ze niet, maar ik werd altijd weer omringd door dat zwarte gordijn. Ik viel in slaap met het gordijn van duisternis en dat was alles waar ik aan kon denken bij het ontwaken. Geen dromen, geen nachtmerries, niets. Slechts een leegte. Heel anders dan een aantal jaren geleden waarin ik alleen maar kon gillen in mijn slaap, paniekerig en zweterig en verlangend naar een licht dat me zou waken en me zou omringen in een geruststellende warmte met zachte fluisteringen die me zouden kalmeren. Maar niets. Het was altijd het niets waar ik omringd mee was na het ontwaken.

Nu was het niets mijn thuis, mijn rustplaats. Ik hield van de stilte en van de leegte. Na al de jaren van herrie was rust waar ik naar verlangde. Het klonk depressief en dat was het ook, maar het was niet anders dan dat.
In de tussentijd merkte ik niet eens dat Ike mijn rust probeerde te verstoren. Ik lag gewoon als een slappe lappenpop op het gras met slechts een ademhaling en een kloppend hart als tekens dat ik inderdaad nog leefde. Afgezien van dat verroerde ik geen vin. Ik was te moe, te vermoeid door alle energie die ik verbruikt had aan de schaduwportalen. Het was al eens eerder gebeurd dat ik veel energie had verbruikt aan magie, maar ik viel er bijna nooit flauw bij. Dit was één van de zeldzame keren dat ik niet bij bewustzijn kon blijven en in slaap was gevallen als een luiaard.
Het geschreeuw van Ike ging echter niet aan me voorbij. Ergens in mijn hoofd hoorde ik het, een luide stem die woorden naar me schreeuwde. Het klonk alsof het geluid zich door vier betonnen muren moest bewegen, maar het was duidelijk geschreeuw. Ik had niet door dat het van Ike kwam, ik dacht dat het weer mijn eigen hoofd was dat met me liep te fucken.

Tot een pijnscheut door mijn wang schoot. Ike’s hand kwam met een daverende klap tegen mijn gezicht, waardoor mijn hoofd wat naar rechts draaide en ik plots wakker schrok. ’WAIT, WAIT, WHAT?’ riep ik verstrooid uit terwijl ik overeind schoot en met een geschrokken uitdrukking voor me keek. Ik leek me even niet te kunnen realiseren wat er zojuist gebeurd was, tot ik Ike in mijn ooghoeken zag grijnzen. ’What the FUCK? I saved your sorry little ass and this is what I get? A fucking smack IN MY FACE?‘ snauwde ik en wou de grijns van zijn gezicht slaan, tot ik de vermoeidheid als een zware druk op mijn schouders begon te voelen. Ik legde mijn hand tegen mijn hoofd en kromp wat ineen. Mijn hoofd begon te bonken alsof er iemand met een hamer op sloeg en mijn ledematen voelden als puddingen. ’Oh god, I feel like shit... Not doing that again. Shadow travelling and taking someone with me is a huge pain in the ass.’ Ik keek op naar Ike en trok een ietwat pissig gezicht. ’You really liked punching me, did you?’

Vreselijk. Het was ronduit vreselijk hoe ik me zo misselijk voelde dat ik mijn maaginhoud wou legen. Het was vaak genoeg gebeurd dat ik een complete black-out kreeg terwijl ik mijn magie gebruikte, maar niets had zo gevoeld als dit. Mijn lichaam faalde me, alles faalde me. Mijn zicht stond vol vlekken, mijn gezicht was wit weggetrokken en ik voelde mijn hart traag maar hard tegen mijn borstkas bonken. Ik kreunde zacht en wist dat ik niet meer in staat was om te lopen, maar ik moest wel op staan. Ten eerste wist ik dat ik hiermee het beste naar de ziekenzaal kon gaan, mijn magie had altijd een zwaar en negatief effect op me gehad - zeker wanneer het om gezondheid ging, ten tweede wou ik niet als een zwakkeling overkomen, absoluut niet. Niet tegenover deze knul, niet tegenover wie dan ook.
Over het kleine snotjoch gesproken: hij stond er maar idioot te gniffelen om mijn toestand en om het feit dat hij me een klap had weten te verkopen. Daarna spuwde hij woorden naar me terug, zoals ik verwachtte. Het was niet moeilijk te bedenken dat Ike zich niet stil ging houden, zeker 90% van deze school waren luidruchtige onbenullige peuters die rebels probeerden te zijn. Ik bracht een zacht gegrom uit. 'I don't appreciate getting slapped, I don't think anyone does, so why should I thank you? YOU should thank ME. I could've left you there to get scolded by the plant-lady, you little shit.'

Met zacht gekreun stond ik op van mijn plek, krabbelde wankel overeind en bleef ietwat instabiel staan. Ik greep weer naar mijn hoofd, greep mijn witte lokken in ergenis vast. In mijn hoofd schold ik aan één stuk door op hoe bagger ik me voelde en hoe graag ik nu zou willen rusten. Helaas, ik zat nog even opgescheept met de etter. Ike's commentaar irriteerde me, maar ik besloot mijn al weinige energie niet te verspillen aan nóg meer gebekvecht - hoewel ik vermoedde dat ik me daar niet aan zou houden, sommige mensen vroegen er gewoon om. 'I wouldn't do that if I were you,' mompelde ik op zijn voldoening over de mep in mijn gezicht. 'Because next time, I'll break your fucking arm.' Ik begon langzaam een aantal stappen vooruit te zetten, mijn stappen waren wankel en zwaar en konden het evenwicht en lichtvoetigheid die ik normaal had niet vinden. Ik gromde en kreunde aan een stuk door, half klagend over hoe ik mijn energie verspild had aan een waardeloos jong - maar dat was tot ik Ike's stem hoorde, het bereikte een zachtheid die ik niet eerder had gehoord. Ik stopte mijn passen en hoorde zijn bedankje aan. Het was vreemd om dat zo Ike te horen zeggen. Ik kende Ike niet lang, slechts een paar hectische minuten, maar in die paar minuten had ik al een indruk gekregen van Ike - een bedankje hoorde daar niet bij. Ike kon zijn commentaar echter niet laten en noemde me weer een idioot. Uit mijn keel ontsnapte vervolgens een zucht, een lichte zucht met een tint van ergenis. 'You're fucking welcome, you screaming pisslord.' mompelde ik en bleef op mijn plaats aan, half omgekeerd naar Ike en nog steeds wankel als de pest. Ik wreef over mijn voorhoofd en voelde nog steeds vlagen van misselijkheid. Nu moest ik echt naar de ziekenzaal gaan. Ook had de plant Ike's hand aangetast, wat betekende dat hij ook naar de ziekenzaal moest. 'Yeah, you should probably get that hand fixed too. Let's go, before she sprays pesticides on us. Met die woorden keerde ik me weer om en sleepte mezelf met moeite naar het gebouw, verlangend naar rust.

Poopy post is poopy, but topic is finito~