Avalanche wierp een blik op de spiegel. Ze schrok. Dikke, blauwe wallen bevonden zich onder haar ogen, herinnerden zich aan de afschuwelijke vakantie die ze net achter de rug had. De vakantie was natuurlijk niet helemaal afschuwelijk geweest, maar haar geadopteerde broer, welke nu niet langer meer familie van haar was, had het toch wel flink voor haar verpest. En dan had je ook nog haar hulpeloze, woedende vader, welke zijn stem flink had laten klinken doorheen het huis. En dan had je ook nog Miles, welke zijn woede op een heel andere manier had geuit. Een huivering drong door haar heen terwijl ze zich het gevecht herinnerde. Deze had zich afgespeeld op de donkere, met foto's bekladde kamer. Foto's van haar. Foto's waarop ze lachend, huilend, geïrriteerd of juist vrolijk op stond. Alle muren waren vol beklad geweest. Elke hoek waarop ze haar blik had gevestigd, had een foto gehangen. Uiteindelijk wist ze ook wel dat Chase dat had gedaan om haar te desoriënteren, om haar zwak te maken voor het uiteindelijke gevecht. Avalanche hoorde de klap nog steeds nagalmen in haar hoofd. De klap waarmee haar zogenaamde broer achterwaarts met zijn achterhoofd tegen de rand van zijn bureau was geklapt. Haar voeten, die zich vlak boven zijn kruis had bevonden, hadden hem niet al te zacht achteruit geduwd terwijl hij een poging had gedaan om haar te pakken te krijgen. Ze wierp een blik op haar oog waarvan het blauwe gedeelte weg begon te trekken. Haar neus, die met behulp van magie weer een beetje genezen was, waar bloed als een gek had uitgestroomd. En dan nog natuurlijk de lichte schrammen, blauwe plekken of zelfs lichte kneuzingen die zich hier en daar over haar lichaam bevonden omdat ze telkens weer tegen iets nieuws was gestoten. Avalanche wierp een blik opzij, zag dat Miles niet in zijn bed lag. Ze zuchtte. Misschien was hij zich weer aan het afreageren, wie weet. Ze pakte een zonnebril van het nachtkastje af en schoof deze over haar neus. Zo verborg ze haar wallen en haar blauwe ogen, de laatste tekenen van het gevecht die zich in huize Cowell had afgespeeld. Traag, terwijl beelden van haar woedende geadopteerde broer door haar hoofd schoten, liep Avalanche de trap af. Ze voelde zich bekeken, voelde zich alsof iemand elk moment op haar af zou kunnen schieten en haar tegen de grond zou kunnen pinnen.

Avalanche sloeg haar armen om zich heen terwijl ze door de grote gangen van Starshine liep. Ze had een vrije dag, wat voor velen betekende dat ze geen huiswerk hoefden te maken en dus eigenlijk vrijheid hadden. Voor haar betekende het een dag rondlopen, aan Chase denken en de hele tijd bang zijn. Ze kon moeilijk Miles nog meer storen dan ze al deed. Ze wilde niet dat hij merkte hoe erg ze er wel niet onderdoor ging, hoewel ze ook wel wist dat hij dat heus wel doorhad omdat ze praktisch gewoon op dezelfde kamer sliepen. Het meisje beet op haar onderlip toen ze een paar leerlingen verbaasd naar haar zag kijken. Ze waren natuurlijk verbaasd over het feit dat ze binnenin het kasteel een zonnebril droeg. Haar adem stokte. Een jongen met rood haar doemde voor haar op. Hij leek op... De jongen draaide zich om keek haar aan, ook al wist ze dat hij haar ogen niet kon zien omdat haar zonnebril zo donker was. Ze haalde opgelucht adem. De jongen had ros haar, geen blond. Hij had blauwe ogen, geen groene. Ze zag weer eens waanbeelden. Het huilen stond haar echter nader dan het lachen en snel beende het meisje naar het buitenterrein toe. Ze lette dankzij de snelheid om weg te gaan van het kasteel met de leerlingen niet op en botste tegen iemand op. Ze viel niet erg zacht op haar kont en tranen maakten haar wangen vervolgens nat. 'Sorry,' snikte ze. 'Ik ben ook zo'n idioot.'

Norwood had zijn vrije dag nuttig besteed. Het was een vroege ochtend voor hem geweest, waar hij Aageth had uitgeslapen. Hij was gaan hardlopen over het terrein. Hij had al lang niet meer zijn trainingen gedaan. Hij vond dat het tijd werd ze weer op te pakken. Hij had een zwarte trainingsbroek aan met een wit shirt er boven. Zijn haren waren netjes naar achteren gekamd en met een zekere pas rende hij in het oranje licht van de opgaande zon. Hij wist dat leerlingen op dit tijdstip langzaam aan wakker werden en met een tevreden grijns zette hij zijn route om het stille meer in. Hij rende langs de waterkant en genoot van de vochtigheid die hem begroette met de wind die in zijn gezicht sloeg. Zijn ogen werden even strakker en zette zijn pas sneller in. Het was gebruikelijk voor hem om deze route te nemen. Het duurde dan ook even voor hem voor hij weer zijn weg naar de school maakte, omdat hij een steviger ronde liep. Zijn benen begonnen na een tijdje te zeuren en hij stopte een eindje voor de deur. Zijn houding was kalm en vriendelijk en hij leunde tegen de zuilen van de grote poort terwijl hij naar de lucht keek met een tevreden glimlach. Hij had een veel vriendelijkere uitstraling gekregen in een paar weken. Zijn houding was opener, zijn glimlach was weer frequenter en oprechter. Hij kon het niet verklaren, maar iets heeft een ommekeer gemaakt. Hij duwde zich van de muur af en zag dat de poort open ging. De kantine juffrouw was de eerste die op was, want ze maakte de grootte poort met haar magie open. Norwood begroette haar en bleef rustig staan terwijl hij nadacht wat hij vandaag moest doen. Hij had niet veel gepland. Misschien kon hij toch langs Oriël gaan. Zijn houding rechtte zich en hij duwde zich van de muur. Hij wilde de hoek om lopen toen ineens iemand tegen hem opbotste. Zijn reflex hield hem in bedwang en hij keek beduusd naar de leerlinge die was gevallen en in huilen uit barste. Hij zakte door zijn knieën en haalde haar zonnebril van haar gezicht af. Hij wreef haar tranen weg en legde een hand op de kruin van haar hoofd. ‘Avalanche? Correct?’ sprak zijn stem teder en warm. ‘Stop met die tranen, niemand is een idioot. Inclusief jou,’ sprak hij met een zachte toon in zijn stem. Hij was inmiddels afgekoeld en zijn kleding was licht gedroogd. Hij reikte haar zijn hand aan en overhandigde haar zonnebril. Hij hielp haar overeind en glimlachte vriendelijk naar haar. ‘Je ziet er uit alsof je iets op je hart hebt dat je kwijt moet, Avalanche,’ was zijn stem openlijk. ‘Heb je zin om even een wandeling door het bos te maken dat je kalmeert?’ sprak hij zachtjes en wachtte op haar reactie.

Avalanche had verwacht dat er een boze reactie zou komen, dat de persoon voor haar een boze indruk zou maken en haar vervolgens zou wegjagen. Maar niks van dat bleek waar te zijn. Ze voelde zichzelf ineenkrimpen toen ze een aanraking voelde, proberend om Chase uit haar hoofd te zetten. Ze kon ook moeilijk aan Miles gaan zitten denken, want diegene die voor haar stond was overduidelijk niet Miles. Avalanche besefte zich dat ze te veel tijd met Miles had doorgebracht om de andere leerlingen beter te leren kennen, maar daar had ze ook niet echt behoefte naar. Voor Chase niet en na Chase al zeker niet. Ze richtte haar blik verbaasd op de man die tegenover haar stond. Hij was groot, had chocoladebruine haren en had vriendelijke staande ogen die goed zichtbaar waren omdat de zon nog niet echt fel straalde. 'J-ja,' sprak ze trillend op zijn vraag. Ze vroeg zich af hoe het kwam dat hij wist dat ze zo heette. Hadden ze elkaar al eerder ontmoet? Tijdens de lessen was haar hoofd vooral veel gebogen en staarde ze meer naar haar papieren of haar tafelblad dan dat ze zich echt op de leerkrachten concentreerde. Op hun beurt hadden de leerkrachten haar nooit echt vragen gesteld - waarschijnlijk omdat ze een plaatsje ver achterin de klas uitkoos - en dat kwam haar nu niet ten goede nu deze vriendelijke leerkracht voor haar stond. Ze naam haar zonnebril aan en liet zich overeind helpen door de onbekende man. 'Hoe weet u mijn naam? Kennen we elkaar?' mompelde ze vragend. Ze had echter geen tijd om daar antwoord op te verwachten want de man stelde haar alweer een volgende vraag. Een licht knikje gaf aan dat ze dat wel wilde. Ondertussen speurden haar ogen rond om te zien of Miles soms in de buurt was. Ze wilde niet dat Miles wist dat ze in huilen uitgebarsten was en dan ook nog wel nota bene voor het oog van een volwassene. Dadelijk zou hij haar een baby vinden of nog erger.. het uitmaken. Nee. Ze moest zichzelf leren beheersen in Miles' buurt. Dat ging nogal moeilijk aangezien ze bij elkaar op de kamer sliepen, maar er was vast wel een manier om er voor te zorgen dat Miles niks van haar huilbuien en paniek in de gaten had, toch? Ze wierp een blik op de vriendelijke man en besloot dat het wel goed zou doen als ze haar problemen aan hem kon uitleggen.

Het was nog altijd vreemd om zonder zonnebril rond te lopen, dus deed Avalanche deze snel op. Haar armen sloeg ze over elkaar heen. Ze beet op haar onderlip. Hoeveel zou ze kunnen vertellen aan hem? Zou Miles dat niet erg vinden? Misschien wist Miles allang hoe erg het met haar was en zou hij het juist aanmoedigen als ze haar verhaal ging doen bij een leerkracht. Anderzijds kon ze de jongen soms maar moeilijk inschatten en wist ze dus niet wat er zoal in zijn hoofd omging. 'Ik weet niet waar ik moet beginnen,' zei ze zachtjes tegen de man naast haar, waarna ze haar hand over haar wang haalde. 'Er is ook zoveel gebeurd in de afgelopen tijd en er hangt een heel verhaal voorafgaand aan vast. Ik weet niet of ik u wel mag storen met zoiets. Misschien kunt u uw tijd beter ergens anders voor gebruiken.' Avalanche richtte haar blik op de man, niet wetend wat er in hem omging. Misschien wilde hij nog wel even van zijn vrije dag genieten voordat hij weer moest lesgeven? Ze was er nu vrij zeker van dat hij een leerkracht was, maar ze wist niet wie het was en welk vak hij gaf. Het was in elk geval niet Master Savador. Het zogenaamde boze figuur waar iedereen over sprak als ze het over hem hadden paste totaal niet bij het vriendelijke gezicht van deze man. Ze zuchtte even. Ze besloot dat ze pas het hele verhaal zou gaan vertellen als de man er toestemming voor gaf.