Het lied wat hij speelde:

“Nah,” Hij grinnikte zacht. “Kan gebeuren toch?” stelde hij haar gerust bij haar opmerking dat ze, naar eigen zeggen, niet echt de handigste persoon was. Onverstoord liet hij hierop het steriele water naar de snee toestromen en startte het geneesproces. Bij de zoveelste blik die op haar geworpen werd, bemerkte hij plots hoe haar ogen zich van de wond hadden afgewend en nu gesloten waren. Mooi… Dat zag eruit als een goed teken, aangezien dit ook een stuk vertrouwen toonde in hem, nu ze daardoor geen zicht had op zijn handelingen. Zachtjes, zorgvuldig en vaardig begon hij stukje bij beetje de huid weer dicht te maken en het omringende bloed weg te spoelen. Het leek gelukkig ondiep genoeg om het volledig te kunnen genezen, al zou het zeker voor een aantal dagen nog een kwetsbare plek blijven, waardoor ze er voorzichtig mee moest zijn. Maar dat zou hij haar te zijner tijd wel uitleggen, om haar nu niet te overrompelen met informatie en sensaties.

Na enige tijd werd het water weer net zo zacht en geleidelijk aan teruggeleid als het gekomen was en liep het terug de bak in, nu enigszins lichtrood van kleur. Hierop nam de doktersassistent de tijd nog eens goed te bestuderen of hij de snee voldoende had gesloten en geen restanten van vuil en opgedroogd bloed waren achtergebleven, wat anders mogelijk voor nare infecties kon zorgen. Hiervoor was het genoodzaakt dat hij zich, gezien zijn lengte, enigszins voorover boog om het beter te kunnen bekijken, waarbij zijn wilde lokken wederom vrolijk voor zijn gezicht dansten. Maar… het was in feite niet de zojuist genezen wond die uit het niets als eerste zijn aandacht trok. Hm? Wat was dat? Met lichte verwondering schoten zijn amberkleurige ogen automatisch naar een andere, horizontale markering op haar huid. Het koste hem slechts enkele seconden om met zijn getrainde blik vast te stellen dat het een litteken was. Oh… Die was eerder nog verborgen gegaan achter de rode vloeistof. Hij kon niet met zekerheid zeggen hoe oud het was, maar het leek nog vrij… vers door lichte roodheid rondom. Het deed direct enkele alarmbellen in hem afgaan, maar de jongeman zorgde er alsnog voor er niet te lang of te opvallend naar te staren, omdat juist een dergelijke plek een bepaalde… kwetsbaarheid in zich kon dragen, mits… het tot stand gekomen was op de manier die hij vermoedde… Ergens hoopte hij van niet.
Als vanzelf speelde hij met de gedachte ernaar te vragen, maar concludeerde vrij snel dat nu misschien niet het juiste moment was, aangezien ze net meer leek te ontspannen. Om daarbij geen enkel risico te nemen de ander onnodig af te schrikken, schoten zijn ogen daarom vlug weer op. “Al klaar.” prevelde hij met een geduldige glimlach. Niets in zijn gelaat leek weg te geven wat hij zojuist had opgemerkt of dat hij daar ook maar enig oordeel over had. “Dat viel best mee, hoop ik?” vroeg hij er voor de zekerheid nog achteraan, waarbij zijn blik al enigszins afdwaalde naar de ogenschijnlijk pijnlijke knie. Om deze überhaupt te kunnen bekijken en eventueel eveneens te genezen, zou hij haar broek iets op moeten lichten, dus ging Graham dit keer niet direct over tot actie. In plaats daarvan boorden hij zijn ogen weer voor even in de hare, waarbij zijn ene hand iets naar haar broekspijp reikte, zonder haar daadwerkelijk aan te raken, om daarmee duidelijk te maken waar hij op doelde. “Mag ik?” klonk het ter bevestiging, om er zeker van te zijn dat ze het oké zou vinden als hij haar broek iets op zou stropen om de schade op te nemen.

Het deed hem goed te merken dat zijn patiënt meer ontspande. Haar opmerking dat zijn behandeling was meegevallen, deed zijn glimlach oprecht verbreden. “Mooi.” prevelde hij terug, waarna zijn wenkbrauwen iets omhoog gleden door de verontschuldiging bij zijn vraag ten teken dat dit niet nodig was. Geïnteresseerd luisterde hij vervolgens naar haar uitleg. “Ah… Dat zou nog een zwakke plek kunnen zijn gebleven. Dan is het zeker een goed idee dat ik er nu even voor de zekerheid naar kijk.” antwoordde hij met een bevestigend knikje en wilde direct overgaan met het opstropen van haar broekspijp, maar zijn handen stopten in hun bewegingen net voor zijn vingers de stof zouden aanraken toen ze verder sprak: ”Dat is niet van mij.”
Hm? Ietwat verwonderd keek hij op, niet gelijk door hebbende waar ze op doelde. Maar zodra zijn ogen de hare volgden en daarom wederom op het litteken vielen, begon het hem te dagen. Het drong nu waarschijnlijk tot haar door dat ook hij de oude wond had kunnen zien…
Een korte stilte viel, een stilte waarin Graham naar haar was blijven kijken, had bestudeerd hoe ze haar gezicht van hem had afgewend en overvallen leek door… angst. Maar waarvoor? Waar was ze bang voor? Dat hij zou denken dat het was toegebracht omdat ze ooit had geprobeerd een einde aan haar leven te maken? Graham was wel de laatste persoon voor wie dat verborgen moest blijven, maar hij besefte zich dat het meisje dit niet kon weten, aangezien ze hem nog niet kende en dat dit juist de kwetsbaarheid was waarom hij zichzelf er eerder van had weerhouden een opmerking te plaatsen over het litteken. Maar nu ze er zelf de aandacht op gevestigd had, kon hij niet anders dan erop reageren.
Zijn tijd nemend om de juiste woorden te vinden, trok hij zijn handen in eerste instantie weer terug van haar broekspijp en ging iets verzitten, zodat hij er beter voor zat. Uiteindelijk reikten zijn vingers nu voorzichtig naar haar schouder, zodat hij zijn hand hierop kon leggen. “Olivia”, sprak hij daarbij haar naam teder, zijn serene stem zo rustig als altijd. “Het is oké.” Kalm schoof hij iets dichterbij, maar zorgde ervoor dat hij niet in haar persoonlijke ruimte kwam. “Je hoeft me niets te vertellen als je dat niet wilt. Ik ben er nu enkel om je wonden te behandelen. Je bent me verder geen uitleg verschuldigd en ik zal daarom ook niet over wat dan ook oordelen, enkel hoe ik je wonden het beste kan behandelen.” Langzaam trok hij zijn hand weer terug. “Je kan me alles vertellen. Wat je me vertelt, blijft tussen ons. Dat beloof ik. Maar… het hoeft niet.” eindigde hij vrijblijvend. Hiermee liet hij het aan haar over of ze meer wilde delen of niet. Dat Graham daarbij de schoolpsycholoog was, had hij voor nu achterwege gelaten, maar het zorgde er wel voor dat hij iets dergelijks kon beloven en dat wat ze hem ook vertelde werkelijk veilig bij hem zou zijn. Wie weet dat dat zo dadelijk nog meer ter sprake zou komen, maar voor nu liet hij het hierbij, zodat ze dit rustig op zich kon laten inwerken.

Hij had de spanning in haar lichaam gevoeld op het moment dat zijn hand haar schouder had gevonden. Ze schrok van zijn aanraking. Niet verrassend, aangezien hij zojuist een kwetsbaar deel van haar leven had ontdekt en... wie weet wat er voorheen met haar was gebeurd. Maar Graham wist zichzelf er nog net van te weerhouden direct zijn hand weer terug te trekken. Nee… Ze moest dit horen en merken dat hij het meende door alles wat hij uitstraalde en deed. En dus had hij de geruststellende woorden gesproken, een belofte gemaakt… Alles in de hoop om haar te laten weten dat het goed was. Dat ze zich tot niets verplicht hoefde te voelen bij hem en vooral… niet bang hoefde te zijn. Het voelde wederom akelig bekend, bijna alsof hij weer tegen Elijah sprak die hem zeker te weten allang had weggeduwd. Hm... Vlug zette hij die gedachte weer van zich af en focuste zich op iedere reactie die hij van haar kreeg.
Nadat hij zijn zegje gedaan had, was hij nog even zwijgend blijven zitten voor hij voorzichtig zijn hand weer terugtrok en geduldig wachtte op antwoord. Als deze zou komen… Zo niet, dan zei dat in feite ook al genoeg. Maar ze begon te spreken. Stilte van zijn kant vulde de lucht zodat ze alle kans had te vertellen. Ze.. kon eindelijk slapen? Hm… Graham was nog half aan het verwerken wat dit kon betekenen toen ze al verder sprak. Direct gingen er alarmbellen in hem af. Iemand had haar pijn gedaan… Maar ze wist niet meer precies wat er was gebeurd.
Aandachtig nam hij ieder woord in zich op, maar zijn blik rustte op haar natte wangen. Zonder te spreken en haar verder latend vertellen, reikte hij ondertussen naar een schone doek vlakbij. Op het moment dat ze haar laatste opmerking had geplaatst over het vuur, had hij de doek kalm en langzaam naar haar gezicht gebracht om enkele van haar tranen zorgvuldig weg te deppen. “Hij heeft je pijn gedaan.” concludeerde hij ondertussen zachtjes. “En het litteken… Komt dat ook door hem, Olivia?” vroeg hij nog op dezelfde toon. De jonge arts leek nauwelijks opgeschrikt, zoals vanuit professioneel oogpunt van hem werd verwacht, maar ergens in zijn ogen blonk de kenmerkende vlaag van beschermingsdrang, van oprechte bezorgdheid voor de persoon tegenover hem. Niet de patiënt, maar voor Olivia zelf.
Iemand had haar pijn gedaan...

Alert had hij gewacht om verdere actie te ondernemen terwijl hij de tranen aan het wegdeppen was en zijn conclusies had getrokken. Opnieuw merkte hij de lichte schok bij haar, waardoor hij zich nog bewuster werd van zijn eigen bewegingen. Maar zodra ze voorzichtig knikte als reactie op zijn vraag of het litteken ook door “hem” veroorzaakt was, kwam Graham langzaam in beweging. Heel voorzichtig gleed zijn andere hand naar voren om een paar van de zachte, rode lokken uit haar gezicht te vegen, enkel zodat hij haar uitdrukking beter kon zien en haar haar niet zo aan haar natte wangen zou kleven. Hierna trok hij zich net zo geleidelijk weer terug en legde de doek in haar schoot, zodat hij niet te veel te dichtbij zou komen en vergrootte de afstand weer tussen hen.
Zwijgend had hij toegekeken hoe ze daarop haar knieën had opgetrokken en zich zo klein mogelijk leek te maken. Het duurde even, maar tot zijn verrassing begon Olivia toch nog verder te vertellen. Hm… Dus.. wat er was gebeurd, was uit woede? Misschien wel… als een straf? Ze was vergeten iets te doen en daar was de man over wie ze sprak boos over geworden, leek het.
Bij haar excuses en haar verklaring, schudde de jonge arts direct resoluut zijn hoofd. “Geen sorry nodig. Hij heeft je pijn gedaan en dat valt niet goed te praten. En wat er verder is gebeurd… lijkt je erg te raken. Daar hoef je je echt niet voor te verontschuldigen. Niet bij mij, oké?” fluisterde hij zachtjes, omdat het alleen voor haar oren bestemd was. Zijn lippen klemden zich weer op elkaar toen Olivia nog iets leek te willen zeggen, maar zijn mond opende zich iets uit verbazing door wat ze van hem vroeg. Een korte stilte viel, maar niet van aarzeling. Het was eerder alsof Graham haar woorden even op zich moest laten inwerken. Wat kon er in hemelsnaam gebeurd zijn dat hij niks mocht zeggen of ze anders… weggestuurd zou worden?
“Ik beloof dat ik niks zal zeggen. Ik wil je echt helpen, dus als het beter is als dit tussen ons blijft, heb je mijn woord dat ik het voor me hou.” reageerde hij uiteindelijk zonder enige twijfel. Ondertussen reikte zijn hand naar een bak schoon water waar hij wat water uit liet stromen. Tegen de tijd dat het zijn handpalm had bereikt, verharde het tot ijs. Het blok ijs werd in een doek gewikkeld en voorzichtig aan Olivia overhandigd. “Hou dit op je knie.” Het was hem niet ontgaan hoe het optrekken van haar knieën voor pijn had gezorgd.
Met het ijs op zijn plaats, stond hij tenslotte langzaam op en leek met zijn blik in het rond te zoeken. “Ik ben zo terug.” sprak hij zacht, waarna de jongeman zich weg spoedde, enkel om even later alweer terug te komen met twee grote mokken warme chocolademelk, inclusief marshmallows, zoals hij tijdens zijn studie op Gren had geleerd (aangezien hijzelf thuis op Shadra nooit zoetigheid had gekregen, in welke vorm dan ook…). Hij was zelf eigenlijk meer een thee-persoon gewoonlijk, maar… een situatie als deze vroeg gewoon om warme chocolademelk! Eén van de mokken werd met de uiterste zorgvuldigheid aan zijn patiënt overhandigd. “Hier. Ik dacht dat je dit misschien wel kan gebruiken,” Hij fronste. Iets wat hij zelden deed, in tegenstelling tot zijn gebruikelijke glimlach, waardoor zijn neus ietwat rimpelde als van een kind wat plotseling diep nadacht. “Al… gaat het eigenlijk in tegen wat een dokter zou moeten aanbevelen, maar… dat moet je dan maar met je tandarts uitvechten.” kwam er vervolgens wat onbeholpen uit, uit puur plichtsbesef, waardoor hij een ongemakkelijke grinnik uitte welke naadloos leek aan te sluiten bij zijn verdere nonchalante voorkomen. Met zijn eigen mok stevig in zijn handen geklemd, nam Graham weer plaats op een stoel naast het bed en liet het weer aan Olivia over of ze wilde vertellen.

Hij lachte stralend bij haar verraste uitdrukking toen hij terug was gelopen met de zoete buit. Precies waar hij op gehoopt had. Met zijn eigen mok in zijn handen, maakte hij het zich gemakkelijk op de stoel en nam direct een… iets te gretige slok, wat enig geproest, gehoest en een lichtbruine afdruk net boven zijn bovenlip achterliet, als een stiekeme snor. Al kon zijn verslikking ook enigszins te maken hebben met het feit dat Olivia uit het niets een eigen lach uitte. Oh? Glimlachend (en nog enigszins na kuchend) nam Graham het beeld van de lachende roodharige even in zich op. Mooi…
Nu pas leek de jongeman op te merken hoe een druppel zo zijn mond in droop, dus veegde hij vlug zo goed en kwaad als het ging zijn snor van chocolademelk weer weg, al bleef een klein restant in zijn mondhoek zichtbaar. Hij knikte bij haar bedankje en wuifde het luchtig weg ten teken dat bedankjes echt niet nodig waren. Om de daad bij het woord te voegen, viste hij daarop plotseling vliegensvlug één van de marshmallows uit haar mok en plopte deze tussen haar lippen door haar mond in. “Genoeg bedankjes en verontschuldigingen. Het is oké. Echt.” mompelde de blonde doktersassistent daarbij geamuseerd en liet één wenkbrauw eigenwijs omhoog glijden. Hierna liet hij zich weer met een tevreden zucht tegen de rugleuning van de stoel aanzakken om zijn eigen mok weer naar zijn lippen te brengen en dit keer iets voorzichtiger nog een paar slokken te nemen.
Zijn beide wenkbrauwen gleden vragend omhoog toen Olivia even later zijn vriendelijke ogen weer ontmoette en iets leek te willen zeggen, maar halverwege stil viel. Hm..? Nieuwsgierig volgde hij daarom haar blik, maar verstijfde enigszins zodra hij vaststelde wat ze had gezien. Oh… Haar daaropvolgende vraag was haast aan hem voorbij gegaan, maar uiteindelijk dwong hij zichzelf weer haar kant op te kijken en voorzichtig te glimlachen. Hij aarzelde een moment, beet ongemerkt op zijn onderlip, maar… knikte, waardoor zijn vrolijke, lichte lokken heen en weer dansten zoals ze altijd deden. “Hmhm.” klonk het uiteindelijk gedempt en bevestigend. “Ik eh…” Zijn vingers streken even nonchalant door zijn al wilde kapsel, waardoor het haast nog onstuimiger zat en één ondeugende pluk zelfs ietwat rechtop bleef staan. “Ja dat was ik.” Opnieuw aarzelde hij voor hij toch van Olivia, naar de piano en weer terugkeek. “Wil je… misschien wat horen?” vroeg de jongeman uiteindelijk zo zachtjes dat het bijna eerder een zucht dan een echte vraag genoemd kon worden. Toch krulden zijn mondhoeken onbewust hoopvol enkele millimeters omhoog. Hoezeer hij er ook tegen probeerde te vechten, zijn persoonlijke band het instrument bleef nog altijd deel van hem en dat toonde zich.

Er is geen enkele manier voor Olivia om te beschrijven wat dit allemaal voor haar betekent. Ze zou hem nog duizend keer kunnen bedanken, maar ze weet dat hij haar niet zal toelaten dit te doen. Ogen die nog rooskleurig zijn door de plotse waterval aan tranen zijn nu al helder, de blauwe kleur al terug gekeerd. Als gevolg de plotse lachbui, allemaal omdat er een hele last van haar schouders valt, alsof hij haar helpt om die zware rugzak te dragen, of het misschien toch al dragelijker maakt. Zijn niet-dokter kant die hij toont legt nog een schepje op een eeuwige dankbaarheid. Het is een verademing om te beseffen dat er toch iemand is als hij, iemand die er blijkbaar geen probleem mee heeft dat ze hier zomaar binnenloopt en zijn tijd inpalmt, er ook geen dank woordje voor terug wilt. Nochtans doet hij zaken waarvan ze weet dat niet iedereen zou doen. Ze heeft vaak genoeg voor een dokter of verpleger gestaan die zelf de wallen onder haar ogen negeerde, omdat zij hen niets te bieden had. 
Alsof dit alles nog niet genoeg was, zorgt hij voor nog meer verademing. Al wordt haar mond plots door zoetigheid gesnoerd. Ze kijkt de assistent nog even verbluft aan, mondhoeken die weer naar boven proberen krullen. Ze laat de zoetigheid op haar tong smelten en neemt nog even de tijd om dit moment op te nemen. Nu gaat het wel weer met haar, maar wat gebeurd er als ze eenmaal die deuren weer uitloopt? Ze is dan wel weer bij haar vertrouwde, veilige haven van Siegmund, maar soms is zelf dat niet genoeg. Ze probeert dit nu in haar binnenste op te slagen, voor het geval dat ze dit opnieuw nodig heeft. 
Haar ogen worden zwaar, de geeuw kan ze nog net onderdrukken, beslist ze toch dat het wel lang genoeg heeft geduurd. Ook al zou ze hier nog een paar uur kunnen blijven, ze weet dat ze al heel veel tijd van hem heeft opgeëist. Daardoor blijft die wil om hier nog eventjes te blijven wel in haar achterhoofd, maar zet zich toch aan om te vertrekken. Tot... De plotse vraag die, zoals gewoonlijk, te snel over haar lippen rolt bevriest haar weer in haar handelingen en al is Graham van haar weg gedraaid en zit al haar aandacht op het instrument, toch kan ze zijn verstijving zien. Oei... Dat was nu ook weer niet de bedoeling, als er schuldgevoel door haar stroomt. Al moet ze wel toegeven... Haar ogen kijken hem weer aan als hij zich uiteindelijk weer naar haar draait. Wil ik wat horen? Heel graag, maar... "Oh nee, dat hoeft niet. Euhm... Ik had het hier gewoon niet verwacht," antwoord ze snel. "Het is wel fijn," vervolgt ze bijna fluisterend als ze haar ogen weer op de piano plaatst. Het geeft deze ruimte toch al een luchtigere sfeer...
Okay, het wordt nu wel echt tijd dat ze er van door gaat, voor ze nog meer door haar hoofd haalt of haar mond weer voorbij praat. Ze zet haar beide voeten op de grond, maar bij het rechtstaan is er een plotse duizeligheid, die ervoor zorgt dat ze weer in haar bewegingen wordt tegengehouden. "Ik denk dat het beter is dat ik naar mijn kamer ga," wilt ze dan uitleggen.

Hij was haar afwachtend blijven aankijken na zijn vraag en kon een glimlach niet van zijn gezicht houden bij haar aarzeling. Het was hem zeker opgevallen dat ze al meerdere keren van hem naar het instrument had gekeken met een nieuwsgierige schittering in haar lichte ogen die hij maar al te zeer herkende door zijn eigen voorliefde voor het instrument. Ze was duidelijk nieuwsgierig, maar toch leek iets haar tegen te houden dat toe te geven, hetzelfde “iets” wat haar ertoe aan zette om aan te geven dat hij niet voor haar hoefde te spelen. Hm…
Zwijgend was hij haar blijven bestuderen tot ze een poging deed op te staan en onverhoopt op haar benen wankelde. “Rustig aan. Je lichaam heeft best een klap te verwerken.” suste hij haar zachtjes, waarbij hij uit automatisme ook was opgestaan.
Nogmaals gleed zijn blik van het roodharige meisje naar de piano, bedachtzaam dit keer… Zijn spieren ontspanden zich en zijn gedachten maanden zich tot stilte. Rustig aan..? Ja, misschien was het inderdaad een idee als-
Zonder te spreken had hij zich plots met een mysterieuze, berustende glimlach van haar weggedraaid en wandelde toch naar de piano toe. Zijn lichaam zette zich neer op de kruk nog voor hij er erg in had. Hetzelfde gold voor zijn vingers die als vanouds de toetsen vonden. Een laatste zucht rolde ongemerkt over zijn lippen voor hij een bekende melodie begon te spelen die in feite al tijdenlang door zijn hoofd spookte en zich nu opnieuw aan hem openbaarde. Direct klonken de heldere tonen door de gehele zaal, alsof Graham zelf op muzikale wijze een verhaal vertelde, een stukje van hemzelf liet zien wat hij normaal diep verborgen hield… In dragende tonen vloeide het door de ruimte, zijn gevoel openbarend, gevoel wat Olivia wellicht zou herkennen…
Onder het spelen was hij zich wel degelijk bewust van haar aanwezigheid, maar zoals altijd leek de wereld om hem heen voor even… te vervagen tot één grote waas zolang hij speelde. Gevangen door de melodie die hem omhelsde, speelde hij door. Zijn vingers leken een eigen leven te leiden. Zijn gezicht stond geconcentreerd en toch… kalm. Hij was in zijn element en eindelijk… rustig, al was het met een weemoedige ondertoon, precies wat het lied ook liet doorschemeren.

Het lied:

Olivia wordt globaal weer op het bed gezet en kijkt Graham na als hij zich zonder verder iets te zeggen aan de piano installeert. Meteen vullen de eerste hoge noten de ruimte en komt de muziek tot bij haar. Al kan ze de droevige klanken herkennen, toch valt er een mantel van rust over haar. Haar gedachten worden opzij geschoven en even laat ze zichzelf meeslepen. Haar ogen worden weer zwaar en ze speelt met de gedachten om even... misschien heel even... Het kan geen kwaad om haar ogen te sluiten... Heel even... Genoeg om weer op krachten te komen zodat ze genoeg energie heeft om zich naar haar kamer te slepen en daar in haar bed in slaap te vallen. In de hoop dat ze een goede nachtrust heeft na deze avond. Ze trekt haar benen op en gaat op haar zij liggen, haar gezicht richting Graham. Al was het niet haar bedoeling, toch vallen haar ogen toe en valt ze in een diepe slaap.

In haar droom staat ze in de kleine woonkamer van haar huis. Haar vader galoppeer van de ene kamer naar de andere, met een klein schaterlachend roodharig meisje op zijn schouders. De beelden spelen vertraagd en op achtergrond kan ze de tonen van de piano horen. Haar moeder houdt hen lachend tegen en neemt het klein meisje van de schouders om die weer op haar beide voeten op de grond te zetten. Pas leren stappen, staat ze nog wankelend op haar benen, maar neemt ze weer de benen. Haar vader loopt haar achter na en lijkt moeilijkheden te hebben om haar in te halen. Dat is toch hoe het kleine meisje het ziet. Hij zou haar perfect kunnen in halen en weer oppakken, maar hij weet ook dat kinderen het leuk vinden om te denken dat ze de snelste zijn. Het geeft haar de tijd van haar leven. 
De nu oudere Olivia kijkt met een lach en tranen in haar ogen toe. Een herinnering die ze was vergeten, ofwel een fantasie dat haar hersenen hebben gemaakt van hoe ze denken dat het ooit was. Het geeft wel een perfect beeld van hoe het er ooit moest uitzien.
Rondom haar verdwijnt alles en verandert die naar een andere ruimte. Die kent ze uit de duizend, zelf de geur is in haar gedachten gegrift. Een wat oudere Olivia wordt geblinddoekt door haar vader in een winkel geleid. Meteen hoort ze de vele kleine hondjes die hun aandacht vragen. De blinddoek valt van haar ogen en helemaal in extase gaat ze naar de vele puppies. Allemaal komen ze rond haar staan. Zo veel soorten en kleuren aan haar voeten die blije smekende oogjes naar haar opkijken. Toch is het niet diegene van heel deze hoop dat haar opvalt. Het is juist die ene puppy die alleen in zijn hoekje speelt. Het moment dat Olivia zich bij hem hurkt komt deze in grote enthousiasme op haar af en springt hij haar bijna omver. De eerste weken met Siegmund waren wild en eerst was hij nogal onhandelbaar, maar haar vader heeft hem en haar alles geleerd en ervoor gezorgd dat ze twee handen (één poot en één hand) op één buik zijn. 
De ruimte verandert weer, maar nu naar de kille ziekenhuiskamer. Nu ziet ze zichzelf over een bed gebogen. Nee, niet dit moment. Ze knijpt haar ogen dicht, maar staat nog steeds in deze akelige herinnering. Tranen rollen weer over haar wangen. Zal er ooit een moment zijn dat er geen tranen meer zijn om te stromen?


Tijdens haar slaap verandert de gezichtsuitdrukking mee met wat ze achter de gesloten oogleden ziet. Eerst de vredige glimlach, maar er ontsnapt toch een traan en valt in haar oor. Een lach geluid vervolgt deze traan wel op, maar dan komt er weer een onrustige uitdrukking. Ze knijpt haar ogen dicht, wat rimpels op haar voorhoofd bezorgd. 
Plots gaan haar ogen weer wagenwijd open, starend naar de huidige ziekenhuis kamer waar ze ligt.

Hoe meer hij in het spel begon te komen en de spanning van zijn schouders viel, hoe meer indrukken vanuit zijn omgeving hem ook weer bereikten… Zonder een noot te misplaatsen, waren zijn amberkleurige ogen daarop even verschoven van de toetsen. Bedachtzaam en kort had hij opzij geblikt. Een tedere glimlach verscheen spontaan om zijn lippen bij het zien van haar gesloten ogen… in rust. Met een zekere nieuwsgierigheid was hij even naar haar blijven kijken… naar de kleinste details van haar gelaat die verrieden wat er nu in haar hoofd moest spoken achter de dichte oogleden. Onrust… blijdschap… verdriet… Vliegensvlug zag hij het allemaal en kon het moeilijk plaatsen, al schemerde een zekere herkenning diep in zijn blik verborgen bij de emoties die daaraan ten grondslag lagen. Het bracht hem zover dat zijn vingers onvermoeibaar en onverstoord bleven doorspelen… alsof zijn leven er vanaf hing. Zwevend op het lied. Zelfs toen de laatste tonen hadden geklonken, galmde de etherische klanken nog enige tijd na in de zaal… en in zijn eigen gedachten. Met dezelfde kalmte en melancholie was hij pas enige tijd later opgestaan en voorzichtig naar haar toegelopen. Haar borst die zachtjes op en neer ging toonde dat ze inmiddels in diepe slaap verkeerde. Uitgeput…
Langzaam had zijn lange lijf zich bij het bed neergehurkt om het dunne laken met de uiterste zorgvuldigheid over haar rustende lichaam te trekken. Het kussen werd vluchtig opgeklopt voor het onder haar rode lokken werd geschoven. Net toen zijn vingers de tranen van haar wangen plukten… schoten de ogen weer open, begroet door een warme glimlach. “Hey…” fluisterde hij zacht. “Het is oké.” Drie simpele woorden die in feite zoveel betekenis in zich droegen… “Rust, terwijl ik nog wat meer voor je speel…” voegde hij er nog aan toe voor hij kalm weer was opgestaan en terug naar de pianokruk was gelopen.
Een seconde van stilte… ten teken dat hij nadacht, voor zijn vingers de toetsen weer vonden en een nieuwe, serene melodie de zaal vulde…

Het tweede lied: