Een jongen. Hij staat in het bos, geheel alleen. Zijn handen steekt hij in zijn zakken, waar hij twee lange handschoenen uit haalt. Vervolgens trekt hij de zijden dingen langzaam en zorgvuldig aan. Het is compleet. Zijn gelach schalt door het verlaten bos. Vrolijk en een tikkeltje gek. Maar is het bos wel echt zo verlaten? Of loopt er een ander persoon rond, niet wetend dat hij/zij in de buurt is bij een volslagen gek?

Kyran wierp een blik om zich heen. Wat was dat. Zijn blauwe ogen schieten langs de bomen. Paranoide? Het is een bos. Daar zijn uiteraard geluiden. Maar dit was anders. Als van een dier -of een mens- wat over een takje liep. Geruis van de wind is alles wat nu te horen is. Maar hij hoorde daarnet iets, dat weet hij zeker. Maar waar kwam het vandaan? Was het zijn huisdier, Pipsquead? Hij had het diertje thuis gelaten, wetend dat die vast uitgeput zou zijn van de lange reis. Maar misschien kon Pipsquead het niet zo lang uithouden zonder hem, helemaal alleen in een nieuw gebouw. 'Pip, ben jij dat?' Vraagt hij vriendelijk, een warme verwachtingsvolle ondertoon in zijn stem. Dat zou een verrassing zijn. Zou het...? Het is heel goed mogelijk dat het beertje zijn geurspoor heeft weten te volgen, helemaal tot hier. Beren hebben immers een uitstekend reukvermogen en Pip weet precies hoe Kyran ruikt. Maar de jongen hoort geen bevestigend geluidje waaraan hij kan afleiden dat het inderdaad zijn lievelingetje is. Jammer. Is het dan iemand anders? Een persoon, een leerling om mee bevriend te raken? Nieuwsgierig speuren zijn lichtblauwe ogen opnieuw de bomenmassa af. Daar zag hij toch iets bewegen. Vermoedelijk dan. Misschien was het slechts een schaduw. Aarzelend stond hij even stil. Om dan een paar stappen te zetten, lukraak een richting kiezend waarvan hij vermoedde dat hij daar iemand hoorde. Hij grijnst vol plezier, strijkt in het voorbijgaan langs de bemoste boomstammen. Het bos doet hem denken aan thuis, al zijn de bomen minder zacht en wonderlijk. Dat hij Pippie hier nog wel eens heen zal brengen staat vast. Voor nu had hij het kleine beertje maar even achter gelaten in zijn kamer, opgerold in een sjaal. Het lieve beestje was uitgeput van de lange reis. Helemaal vanaf het zuiden van Gren naar hier, Starshine Academy. Bijna struikelde de jongen over een boomstronk. In zijn hoofd staat het nu vast dat er iemand anders aanwezig is in het bos. Nu is het alleen nog een kwestie van diegene vinden. Dat moet niet al te moeilijk zijn. 'Hide 'nd seek, huh?' Mompelde Kyran vrolijk. 'Eikime tada!' Hij weet niet eens echt zeker of er een ander is. Maar geeft dat? Nee. Want in zijn hoofd moet hij nu wel iemand vinden en iemand vinden zal hij. Dat is zeker. Het is slechts een kwestie van tijd. Wellicht had hij beter niet van de paden af kunnen dwalen, aangezien daar uiteraard minder mensen zijn. Maar minder betekent niet dat ze er niet zijn. En als ze er zijn zal Kyran ze vinden.

De jongen leunt tegen de boom aan en grinnikt, ervan overtuigd dat dit de juiste plek was. Hier ziet hij de voetstappen nog staan. Iemand was hier en nog niet zo lang geleden ook. Hij sluit zijn ogen en lusitert. Ja. Hij kan de ander nog vaag horen, dus dan geldt het omgekeerde ook. 'Come out, come out, where-ever you are.' Sprak hij luid als een lokroep. Kyran heeft genoeg van zoeken en hij eist dat de 'verstopte' die ongewild meedoet aan zijn spelletje verstoppertje tevoorschijn komt. En snel een beetje. De energie in zijn lichaam zorgt voor ongeduld. In de enkele seconden dat hij geen antwoord krijgt slaat hij boos tegen de boom aan. Een groene flits verlicht kort de omgeving als in alle richtingen vlijmscherpe schilfers worden afgevuurd. De schilfers van de boom, woudmagie en woede gaan bij Kyran niet goed samen. Soms kan hij zich zo slecht inhouden. Dat het nu slechts een boom is die lichtelijk gewond is geraakt is een geluk. De schilfers zijn als van een granaat, zoals ze om zich heen schieten. Meer dan de helft komt met tikjes in het hout van andere bomen terecht, de kracht drijft ze een paar centimeter naar binnen, zo hard is alles weggeschoten. Niet bedoeld om iemand te verwonden maar daartoe zeker wel in staat. Net als Kyran zelf. Hij is gewoon niet in staat de gevolgen van zijn actie's in te zien- net als dat kleine incidentje van net. 'I said.. Show yourself!' Roept hij, bijna kwaad, maar vooral ongeduldig. Wachtend op de ander. Maar die kan maar beter niet al te lang op zich laten wachten.

[Eikime tada=Let's go then!]
[Nog niet zo heel geweldig, moet er nog inkomen.]
[Open voor wie wil~]

Huppelend vervolgde Yaëra haar weg door het bos. Hier kwam ze niet zo heel vaak, in ieder geval, ze liep niet vaak op de paden. Daar wandelden allerlei mensen en soms had ze daar geen behoefte aan, want sommige mensen vonden haar niet zo aardig en op een moment als deze wilde ze die personen liever niet zien. Het was veel leuker om even alleen te zijn, een met de natuur. Vooral in de winter was de stilte haast oorverdovend, geen dieren, geen leven, alles doods. Hier en daar het geritsel van een vogel die tussen de bladeren kruipt. Maar vooral de eenzaamheid. Zo anders als in de lente.

Het meisje was al een eindje aan het lopen, luidruchtig schopte ze tegen takjes en hopen zand op de grond, geheel in haar eigen wereldje van soms haast bizarre hersenspinsels. Dansende, felgekleurde lolly's op een rood-wit gestreepte berg. Hmm, ze had eigenlijk wel zin in snoepjes. Chocolade, toffee's, drop. Het was een luxe lekkernij, ze kreeg die dingen slechts zelden.
'Zuurtjes!' riep ze. En daarna: 'Taart! Cake!'
Oh, ze kon de geur van cake haast al ruiken. Gniffelend draaide ze een rondje om vervolgens naast een hoop zand te gaan zitten en ertegenaan te gaan leunen. Yaëra deed haar ogen dicht en legde haar hoofd op de heuvel. Misschien kon ze zo wel gaan slapen.

Nou, slapen ging dus niet werken, want er klonk herrie. Zacht in zichzelf mopperend stond ze op en klopte haar kleren af. Yaëra speurde de omgeving af, maar er was niemand te zien. Wel te horen. Ergens vanuit de verte hoorde ze een stem roepen, vaag, niet helemaal helder. Nee, geen anderen. Niet. Vluchtig keek ze om zich heen, rende naar de dichtsbijzijnde dennenboom en klauterde erin, ergens in het begin. Verder kon ze toch niet, de takken waren veel te prikkelig. Gelukkig zat ze wel beschut. En nu maar wachten totdat de persoon ver uit haar buurt was.

Blijkbaar was ze al te laat, want uit het geroep te horen was ze allang gezien of in ieder geval gehoord. Niet dat ze van plan was om tevoorschijn te komen, hopelijk dacht de figuur dat ze reeds vertrokken was. Yaëra leunde ontspannen tegen de boomstam, plaatste haar benen wat comfortabeler op de redelijk smalle tak en wachtte. En wachtte. Wachtte. Hè, een groene flits. Dat is wel heel erg raar, to-
Yaëra's gedachten werden abrupt onderbroken toen een regen van ontzettend scherpe punten rakelings langs haar hoofd scheerde en een rode punt van haar haar eraf sneed. Een schrille hoge-meisjes-gil verliet ongewild haar mond en veroorzaakte een lichte echo door het bos. Langzaam draaide ze zich om en keek om de hoek van de stam, waar ook stukjes in staken. Haar blik gleed tussen de takken door naar de boom naast haar, waar een jongen onder stond. Yaëra's wenkbrauwen schoten omhoog; Die gast was echt gek. Wellicht nog gekker als zij.

Yaëra kroop steeds dichterbij de jongen, nog steeds bovenin de boom, totdat ze ongeveer voor hem zat, een aantal takken hoger, verborgen tussen de naalden. Als hij wilde dat ze zich liet zien, dan deed ze dat. Ze had geen zin om nog een lok haar te verliezen, of erger. Vliegensvlug liet ze zichzelf achterovervallen van de tak, met haar benen er stevig omheen geklemd. En ja, tussen de takken door, geheel onverwacht, viel er een meisje naar beneden, maar niet helemaal. Daar hing ze dan, ondersteboven, op ongeveer ooghoogte, haar haren hangend als een rood gordijn, haar armen slap naar beneden en een haast angstaanjagende grijns op haar gezicht geplakt. De losse rode lok in haar haar dwarrelde naar beneden en belandde op de grond.
'Boeh,' zei ze droog en ze sloeg haar armen over elkaar. 'Hier ben ik dan. Je zocht me toch?'
Haar groenblauwe ogen staarden hem afwachtend aan en kregen toen een krankzinnige glinstering.
'Jij houdt toch ook van muffins... Toch?' Die hoorden ook thuis in lollypopland. Yaëra trok een wazige glimlach en snoepjes dansten weer voor haar gezichtsveld, terwijl de dennennaalden uit haar kapsel vielen.

Hij stond daar rond te kijken, zoekend naar degene waarnaar hij geroepen had. Die was er. Hij voelde het. Waar, waar, waar o waar. Waar was degene die hij zocht? Verstoppertje, deze boom was de buut. 3, 2, ,1. Wie niet weg is is gezien, ik kom. Zijn gedachten ratelden, rommelden, borrelden. Klommen over elkaar heen, steeds iets anders overheerste zijn gedachten. Dit was een resultaat van zijn jeugd, waarin hij nooit fatsoenlijke aandacht gekregen heeft. Zijn gedachten waren alles wat hem in leven hield. Een fantasiewereld, bubbelend van energie. In zijn hoofd was er zowel een heerlijk vrolijke energieke Kyran-wereld, maar ook een duister bos, waarin de depressieve gedachten zich verschuilden. Daarin woonden zijn familieleden, die langzaam probeerden het vrolijke bos om te kappen. Dit klonk allemaal nogal gek. Dat was het ook. Kyran was dan wel niet letterlijk gek, dat was nooit bewezen. Hij was manisch depressief. Dat betekende een humeur van hoge pieken en diepe dalen. Wanneer hij in zo'n dal zat moest hij alle moeite doen om zichzelf in leven te houden. Aan de laatste schaarse strohalmpjes van goede herinneringen klampte hij zich dan vast om zichzelf van zelfmoord te houden. Er waren pillen voor, maar de bijwerkingen waren haast al even verschrikkelijk. Geweigerd had hij zei, met zijn koppige, tegendraadse karakter. Maar dat was allemaal niet nodig nu. Hij was na een diep, depressief spreekwoordelijk dal naar Starshine vertrokken. Nu kon het alleen maar beter worden, wist hij uit ervaring.
Zijn bevel aan de ander om zich te vertonen werd dan eindelijk ingewilligd. Zwoesh. Daar hing ze dan. Een roodharige dame. Vrolijk gezichtje, ondersteboven. Het was lastig haar zo aan te kijken. 'Boeh. Hier ben ik dan. Je zocht me toch?' Hij knikte traag. Grijnsde dan breed. Ze was leuk en grappig. En kon blijkbaar in bomen klimmen. Cool. Ja, zo dacht Kyran over anderen. In vreemde conclusies en opmerkingen. ''Mooi zo.'' sprak hij voldaan. 'Jij houdt toch ook van muffins... Toch?' Haar glimlach was aanstekelijk. Lachend beantwoorde hij haar vraag. ''Uhm, natuurlijk? Wie houdt er dan niet van muffins?'' vroeg hij verbaasd. Dit was informeren naar de bekende weg. ''Muffins zijn schattig. Je zou er alleen nog een gezichtje op moeten tekenen.'' sprak hij zijn gedachten uit. Zijn oog viel op een plukje haar. Rood. Dezelfde kleur als dat van haar. Hij bukte zich en griste het van de grond. Er zaten wat korreltjes aarde in, maar het was nog steeds zacht en glad. Hij hield het op, vergeleek het met haar haarkleur. Ja, het was van haar. ''Wat heb je met je haar gedaan?'' vroeg hij verbaasd. ''Waarom zou je het afknippen? Het is zo mooi en lang.'' Nee, hij had werkelijk geen besef van het feit dat dit door zijn kleine woedeuitbarsting had kunnen komen.

Yaëra liet zichzelf wat schommelen aan de tak, die een beetje begon te kraken. Met een scheef oog loerde ze even naar het krakende ding, siste een soort waarschuwing tussen haar tanden door naar de tak (alsof dat zou helpen) en kneep haar ogen onheilspellend samen. Dat ding mocht niet, absoluut niet, afbreken. Dan viel ze naar beneden, en bovendien ondersteboven, wat nu niet bepaald goed nieuws was voor haar hoofd. Hmmpf. Dat was pijnlijk en bovendien absoluut niet leuk, want dan lag ze in de blubber. Blubber was vies en dan stond ze heel erg voor schut.

'Jaa, met een gezichtje! Gezichtje!' Haar over elkaar geslagen armen werden losgehaald en ze wapperde er enthousiast mee als een kleuter. 'Dan.. Dan.. Dan zijn het net smileys.' Het einde van de zin werd langzaam en zorgvuldig uitgesproken en haar ogen werden groot. Smileymuffins. Die zou ze wel lusten, maar dan moest ze in een gezicht bijten! Dat deed je toch niet? Dan was je een kannibaal!
'Maar je moet geen gezichten eten,' zei ze afwezig. 'Dat is gemeen en zielig en dat mag ook niet.' Yaëra trok een pruillipje, maar die verdween al snel en maakte plaats voor de grijns.

'Mijn haar? Oooooh!' Het meisje maakte een wilde beweging met haar hand, wiebelde daardoor weer een beetje, en trok toen een uiterst serieus gezicht. 'Er vlogen ding-dingen door de lucht,' fluisterde ze mysterieus. 'Ze waren scherp en gevaarlijk en ze tsjakten, ik bedoel, sneden, zo mijn haar eraf. Raar hè?' Met haar ene hand voelde ze even aan de plek waar ze dacht dat de punten haar haar hadden geraakt, maar doordat ze op zijn kop hing kon ze het niet goed zien. Dat de jongen dat gedaan had, was ze geheel vergeten, want het was niet mogelijk dat deze jongen net boos was geweest, want hij was niet boos op dit moment. Hij lachte. Dus het kon niet. Nietnietniet.

'Ik ga van deze tak af,' verkondigde ze toen olijk. 'Mijn hoofd gaat bonzen alsof er een eekhoorn inzit die met nootjes tegen de binnenkant trommelt.' Dat klopte: Het bloed begon naar haar hoofd te stromen en die kreeg nu langzaamaan een rode kleur, niet bepaald aangenaam.
'Ben ik al een tomaat?' vroeg ze nieuwsgierig. Met haar vinger prikte ze in haar wang. 'Ik wil eigenlijk liever een aardbeihoofd hebben, want dan kan ik bij de muffins zijn. Ja, ik denk wel dat ik een aardbei kan zijn, want die zijn ook rood net als tomaten. De muffins zullen dat vast leuk vinden, dat ik een aardbeihoofd heb.' Totale vaagheid, vergezochte gedachtengangen. Typisch Yaëra.

Meisje ondersteboven aan een tak. Daar keek Kyran niet van op hoor. Dat was allemaal absoluut reuzenormaal. 'Jaa, met een gezichtje! Gezichtje! Dan.. Dan.. Dan zijn het net smileys.' Hij grinnikte onwillekeurig. Knikte dan instemmend. 'Maar je moet geen gezichten eten. Dat is gemeen en zielig en dat mag ook niet.' Geschokt door deze realisatie sperde hij zijn blauwe ogen open. ''Ohja. Dat is waar. Nee. Precies.'' 1+1=2, maar 2 gekken samen is gelijk aan veel meer dan 2 gekken. Ze moedigen elkaar aan, versterken de vreemde gedachtes. Ja. Dit zou nog wel heel vreemd kunnen worden. Maar Kyran was wel wat gewend, leefde grotendeels in zijn hoofd, waar onderwerpen op onlogische wijze werden gelinkt en niets ergens op hoefde te slaan. 'Mijn haar? Oooooh!' Ze bewoog wild en even was hij bang dat ze zou vallen. Onopgemerkt verstevigde hij de tak iets, met zijn woudmagie. Ja, het was gek dat Kyran soms heel boos kon zijn en haar nu dan weer hielp. 'Er vlogen ding-dingen door de lucht. Ze waren scherp en gevaarlijk en ze tsjakten, ik bedoel, sneden, zo mijn haar eraf. Raar hè?' Hmm. Hij dacht even na. Dat was inderdaad vreemd. Zijn woedeuitbarsting was te lang geleden. Hij had de boom geslagen. Niet haar aangevallen met stekels. Neejoh. Dat kon hij toch helemaal niet. ''Misschien is er een enge moordenaar-ninja in het bos.'' concludeerde hij. Meteen speurden zijn blauwe ogen de omgeving af. ''Maar ik zie hem niet, dus het is veilig.'' Logica. 'Ik ga van deze tak af,' Hij mocht haar wel. Ja. Ze was gek. So what? 'Mijn hoofd gaat bonzen alsof er een eekhoorn inzit die met nootjes tegen de binnenkant trommelt.' Kyran speelde met de rand van zijn hoed. 'Ben ik al een tomaat?' Hmm, hij bekeek haar om een serieus antwoord te geven. ''Je bent eerder een bom die op ontploffen staat zo.'' Hij nam haar hele gebrabbel uiterst serieus. ''Maar, maar een tomaat-aardbei-bom kan ook hoor.'' haaste hij zich te zeggen. Dan bukte hij zich, raapte dat rode plukje op en dacht even na. ''Ik ga het weer aan je vast knopen, want nu mis je een stukje jij en dat is niet goed.'' Het knopen klonk wellicht dom. Maar hij bedoelde er iets anders mee. Kyran kwam naast haar staan. ''Niet bewegen..'' fluisterde hij geconcentreerd, waarop hij het lokje vasthield bij de inham in haar kapsel. Zo. Draadjes spanden zich, de haren waren organisch dus die kon hij beïnvloeden. ''Tadaaaaah.'' riep hij triomfantelijk. ''Nu ben je niet meer stuk!''

[Sorry voor de laatheid :3]