Een laagje sneeuw bedekte de bevroren bosbodem, dat kon ze voelen, dat kon ze horen. Iedere pas die ze zette produceerde een krakend geluid van de ineengezakte sneeuw. Niet veel mensen lette op het geluid van sneeuw, omdat ze het konden zien, zij konden de verfijnde structuur van een sneeuwvlok ontleden en negeerde simpelweg het geluid, het gevoel dat sneeuw onder je voeten gaf. Bij Willow was het anders, zij lette op alles, dat moest wel anders was ze simpelweg niet in staat om te overleven. Vandaag zou zie de aardige leerling weer zien, wat was zijn naam ook weer? Ellen? Nee, nee dat was het niet. Allen! Ja, ja dat was het Allen, een unieke naam voor zo’n uniek persoon, want ja zo kon je Allen zeker omschrijven.
Ze had de jongeman leren kennen in de heren toiletten, hoe vreemd dat ook mocht klinken. Maar ach een locatie maakte voor haar niet veel uit, ze was toch niet in staat om er echt veel van te zien. Maar helaas hun ontmoeting had ook een triest kantje gehad, ze was genoodzaakt geweest om hem een straf op te leggen voor het spijbelen tijdens verplichte lessen. Ja aan één kant zat ze er echt mee dat ze zijn al zo beperkte vrije tijd moest inpikken, maar aan de andere kant verheugde ze zich ook best op deze avond. Op de dingen die ze hem zou kunnen bijbrengen, op het warme gevoel dat je kreeg wanneer je een levend wezen hielp, en uiteraard ook op de warme chocomelk met marshmallows die ze had voor na het werk. Dat zouden ze beide vast en zeker kunnen gebruiken bij dit koude weer.
Met haar witte lokken half verborgen onder een blauwe muts, haar door de kou rode neus verscholen achter een gele sjaal, haar iet wat tengere gestalte gehuld in de lange rode jas en haar tot aan de hielen toe in sneeuw gestopte in bruine laarzen gehulde voetjes, liep ze door het besneeuwde bos. Het was koud, heel koud zelfs, zeker onder het vriespunt maar dat maakte Willow niet veel uit, ze was gewend aan dit barre weer, aan de snijdende wind die in je oren floot. Ze kon er tegen, ze moest er tegen kunnen, die arme uilenkuikens hadden het veel harder te verduren.
Haar kleurrijke tas vol frungels en tierlantijntjes zat gevuld met een thermos vol vers gemaakte dampende warme chocomelk en een doosje met een stinkende substantie erin, een echte drab zelfs. Dat was het voer dat ze aan de uilen moesten geven. Voor mensen zag het er ronduit walgelijk uit, maar voor uilen was het, het beste voer dat ze maar konden krijgen. Er zat alles in wat die kleintjes nodig hadden om te groeien en op krachten te blijven voor een strenge winter die er mogelijk zat aan te komen.
Het pad naar de uilen zou niet al te moeilijk te vinden zijn, Willow had haar passen geteld had de geuren in haar geheugen opgeslagen, ze wist precies wanneer ze moest draaien. Bij dit soort situaties waren mensen die enkel op hun zicht vertrouwde zwaar in het nadeel, zeker wanneer het donker werd, zij konden de paden niet uit elkaar houden, want laten we eerlijk zijn bomen lijken nogal op elkaar. Nee hier was willow met haar alternatieve manier van zien zeker in het voordeel, ze hoopte dan ook vurig dat Allen zo slim was geweest om een zaklamp mee te nemen, want zijn handje vasthouden leek haar nu toch net iets te akward.
Aan de rand van het donkere bos bleef ze staan, haar handen diep in haar zakken gestopt. Nu maar hopen dat hij een beetje opschoot, als hij in ieder geval kwam. Maar ze had er vertrouwen in, vertrouwen in hem, in deze jongen waar anderen alleen maar de duistere kantjes van zagen. Dat was het trieste aan de mensheid, ze waren geneigd om het slechte van hun medemens te onthouden en alle goede kantjes compleet over het hoofd te zien.
De sneeuw was een klein struikelblok voor haar zicht, de minuscule trillingen die de sneeuwvlokjes veroorzaakte waren stoorzendertjes, kleine weliswaar, te vergelijken met vlekjes in je ogen, vlekjes die kwamen en dan weer verdwenen, maar ach ze was het gewend.

(hopelijk ben je er wat mee c; )

Dit was vreemd. Vrijdagmiddag en om hem heen kletsten leerlingen over wat ze vanavond zouden doen. De bokkenburcht om goedkoop wat bier achterover te slaan in de warme gelagkamer of toch meteen door naar de discotheek? En voor een keer voerde Allen niet samen met zijn broer het hoogste woord. Helaas. Vandaag even niet. Het was voor de verandering misschien ook wel eens goed om wat rust te nemen. Na het eten lag hij rusteloos op bed. Hij zag niet echt op tegen de avond, maar was stiekem wel bang om geweldige dingen te missen nu zijn broer met hun vriendengroep in de stad rondhing. Niet aan denken. Zaterdag zou hij alles inhalen. Ja, hij zou Charlie gewoon dwingen om vroeg op te staan en die dag lol met hem te hebben. O, wat hadden de jongens hem uitgelachen toen ze erachter waren gekomen dat hij 'straf' had. En nog ging ook. Zonder dat het van Savador was, de enige man die ook maar een sprankje, mimiem flintertje autoriteit bezat op deze school. De rest boeide hen toch niet. Maar toch zou hij gaan, naar de strafavond die Willow hem had opgelegd met haar zachte stem.Vandaar dus dat hij had moeten uitleggen wat zijn redenen daarachter waren. Met zelfverzekerde stem had de jongen zichzelf duidelijk uitgesproken. Willow was ok, had hij gezegd. Ze moesten haar eens een kans geven. De één had 'softie' geroepen, de ander geconcludeerd dat Allen verliefd was op de stagiaire. Fijn hé, vrienden? Dat terwijl hij een prachtige vriendin had. Sukkels. Ondanks het feit dat ze soms nogal tactloos waren, mocht hij ze allemaal zo graag. Hij grijnsde bij het denken aan zijn vriendengroep. Stiekem waren het allemaal gewoon geweldige gozers, die in hun rebelse tienerperiode zaten en elkaar daarbij opstookten. Een blik op de klok wees uit dat het tijd was om uit de overpeinzingen los te komen. Hij ging overeind zitten en leegde het laatste restje drinken uit zijn flesje in zijn droge keel. Het was bier, ja. Met een vrij laag alcoholpercentage, dus last zou hij er niet van hebben. Heus niet. Dan kon het ook geen kwaad, toch? Willow zou er vast geen problemen mee hebben. Dacht hij. Hoopte hij. Niet dat hij haar echt kende. Enkel één uiterst vreemde ontmoeting met een persoon hebben was niet genoeg om te beweren dat je diens gedrag kon voorspellen.

Na een korte wandeling in zijn dikke kleding kwam hij aan bij de deur. Hierbinnen was zijn combinatie van een shirt, een trui en daaroverheen zijn winterjas-ohja een sjaal en handschoenen natuurlijk- haast té verstikkend warm. Maar zodra hij buiten was zou hij het nodig hebben, wist hij uit ervaring. De jongen stapte desondanks de drempel over, hoe aanlokkelijk het ook was om terug naar zijn kamer te gaan en daar wat rond te hangen. Hij had een afspraak gemaakt en zou zich eraan houden ook. Door de donkere avond liep hij, een eenzaam figuurtje in de sneeuw. De paden waren nauwelijks te onderscheiden van de rest van het grasveld, alles was één grote witte deken. HIj grijnsde, dit zag er spookachtig uit. Zo lang mogelijk hield hij het dan ook vol om zonder licht te lopen. Gewoon op gevoel, en het kleine beetje dat je kon zien door het zachte lichtschijnsel dat het kasteel op de velden worp. Maar toen hij het bos naderde en de gebouwen en oplichtende ramen achter zich liet was dit toch niet meer houdbaar. Waar hij de grens tussen 'licht nodig' en 'het gaat best zonder' trok? Dat ging best simpel. Toen hij eerst twee keer met zijn voeten in een veelste dikke laag sneeuw van naast het pad stapte en toen bijna viel door de onverwachtse gladheid van een plas bevroren water was het genoeg geweest met de spooky darkness. Hij produceerde een klein bolletje, door de broers Spring persoonlijk ontwikkeld om zo min mogelijk op te vallen met zo veel mogelijk zicht-mogelijkheden voor de gebruikers. De namen die ze ervoor hadden bedacht waren: Dwaallichtje, sluiplicht en andere onzin, maar in feite was het gewoon een klein lampje, wat enkel licht naar onder en een beetje naar voren straalde door een afbakening. Zo was je minder goed zichtbaar en zou je minder opvallen. Niet dat hij zich bij Willow zorgen hoefde te maken om zijn zichtbaarheid, natuurlijk... Maar het ging makkelijker dan een normaal licht, omdat hij dit al duizende malen had gedaan. In de verte zag hij haar al staan en versnelde zijn pas. ''Hey, ik ben er!'' riep hij haar alvast tegemoet. Het voelde vreemd om op haar af te sluipen, dus besloot hij zich maar meteen aan te kondigen. ''Mooi hé, de sneeuw?'' vroeg hij enthousiast. ''En, waar zijn de zielige vogeltjes? Willow en Allen to the rescue.'' Verwachtingsvol keek hij haar aan, ondanks het feit dat ze zijn blik noch zou bemerken noch kon beantwoorden.

Koud kon je het zeker noemen. Pfoe was Willow even blij dat ze warm was aangedaan. Haar handen had ze diep in haar zakken weggestoken zodat haar vingers er niet zouden afvriezen. Ze wipte van het ene been op het andere, dat hield haar wat warmen dan als ze stokstijf stil zou blijven staan. Ergens was het nog wel grappig dat ze hier zo stond te wachten. Ze was wel blij dat ze een naaldboom had gevonden met een nogal dakachtige tak, deze deed prima dienst om alle door de wind van de boomtoppen afgewaaide sneeuwvlokjes op te vangen. Willow wist het nog goed vroeger had ze zich altijd rot geschrokken wanneer die kleine koude vlokjes op haar huid landde. Het had gevoeld als een verrassingsaanval . Sneeuw was in tegenstelling tot regen een echte sluiper, regen kon je in vele gevallen nog ruiken, het gaf een speciale sfeer, kondigde zichzelf aan, maar die handige eigenschap had sneeuw helaas niet. Een aanval van koude nattigheid, maar nu, nu ze ouder was en haar blindheid helemaal gewend was schrok ze niet meer zo snel van sneeuw of regen, ze had het aanvaard dat ze plots ineens nattigheid kon voelen.
Sandwich, het kleine rebelse wezentje had ze lekker in het schoolgebouw gelaten, hij hield werkelijk niet van sneeuw en zeker niet als er zo’n dikke laag op de grond lag. Het arme beestje zakte er tot aan zijn kin in. En tja Willow was gewoon van mening dat je wezens niet tegen hun wil mocht meesleuren. Dus zou ze het maar zonder het grappige wezentje moeten doen, het zou haar wel lukken, ze redde zich wel.
Nu ze hier zo alleen zat, in de frisse boslucht begon haar geheugen te werken, begon ze over dingen na te denken. Ja ze had van andere leraren gehoord dat naar hier komen verloren moeite was. Dat Allen zich nooit op een straf zou melden, maar Willow wilde hen niet geloven, ze had vertrouwen in deze jongen hoe vreemd het ook mocht klinken. Ja ze had hem nog maar een keer gezien,onder zeer vreemde omstandigheden maar toch ze wist niet hoe het kwam ze had gewoon zo’n sterk gevoel dat hij nu wel zou komen. Dat hij voor deze keer zijn gewoonte zou onderbreken. Want werkelijk ze geloofde niet dat hij werkelijk zo’n duivel was, dat kon gewoon niet.
Trillingen, zoveel trillingen, dat kon maar één ding betekenen ; een mens. Zou het Allen zijn? Zou goed kunnen, toch? Het was ten slotte avond, vrijdag avond, en deze keer was ze daar zeer zeker van. Ja oké soms was ze nogal verstrooid maar deze keer had ze het echt wel goed. “Hey, ik ben er” Klonk de vaag bekende stem, jup dat was Allen. Een vlaag van blijdschap en opluchting ging door haar heen. Hij was gekomen, ze had gelijk gehad.’Hallo Allen’ Zei ze met haar zachte vriendelijke stem. ''Mooi hé, de sneeuw?'' vroeg hij enthousiast. Jup er was maar één iemand die zo’n vraag aan een blinde stelde. Een plagerige glimlach speelde om haar lippen. “Geen idee, maar als jij dat zegt zal het wel kloppen zeker?” Zei ze op een licht plagerige toon. Tja ze wist wel hoe sneeuw eruit zag, het was een vage herrinnering, een herinnering van de winters voor ze haar zicht verloor. Ja soms werd ze triest door die herinneringen, omdat ze wist dat ze die beelden die in haar hoofd zaten nooit meer zou kunnen zien, ook maakte die herinneringen haar soms bang, bang dat ze zouden vervagen met der tijd en ze uiteindelijk helemaal geen voorstelling meer zou hebben van hoe de wereld eruit zag. Ze schudde de gedachtegang uit haar hoofd, nu was echt geen moment om over dat soort dingen na te gaan denken.
“En , waar zijn de zielige vogeltjes? Willow en Allen to the rescue.'' Was zijn nogal enthousiast klinkende vraag. Willow was blij dat hij niet naar hier was gekomen met een lang gezicht, niet dat ze echt zo’n gezicht verwachte van deze blije snijboon, maar toch. ‘Volg me maar dan gaan we er heen’ Zei ze met een glimlach voor ze zich omdraaide en op een zelfverzekerde tred haar weg zocht. ‘1,2,3….’ Mompelend telde ze de passen die ze zette, maakte ze korte bochtjes waar het moest en bukte ze voor laaghangende takken. Haar blik staarde voor zich uit terwijl ze zich de baan voor de geest haalde. Een weg terug vinden was niet al te moeilijk, gewoon geconcentreerd blijven en doorgaan. En dat was precies wat Willow deed, natuurlijk hield ze wel in de gaten dat Allen haar kon volgen en vertraagde ze op plaatsen waarvan ze wist dat ijs lag. ‘Pas op hier is het glad.’ Waarschuwde ze hem terwijl ze met haar kleine voeten doelgerichte passen zette, nog steeds zacht tellend.
De weg naar het uilen nest was niet al te lang geweest, gelukkig maar. Willow hield halt bij een open plekje in het midden van het duistere bos. ‘We zijn er’ Zei ze rustig. Nu moest ze zich even concentreren , voelen waar de zachte trillingen van de uilen waren. Ze nam het doosje met het walgelijk geurende uilenvoer uit haar tas en draaide zich grijnzend naar hem om. ‘Voila het diner voor onze gepluimde vriendjes.’ Zei ze plagend. Ach ja zij mocht soms ook haar lolletjes hebben. ‘Het uilennest bevind zich in de derde boom van links, ter hoogte van de 4 de tak, dussss ik hoop dat je kan klimmen?’ Vroeg ze op een onschuldige wijze, maar met die plagende grijns op haar gezicht. Ergens vond ze dit hele gedoe wel grappig. Maar ach ze had dan ook een vreemde soort humor.
‘Jij zult wel moeten kijken of de moeder in het nest zit, want we mogen het eten pas naar het nest brengen wanneer zij jagen is, anders is de kans nogal vrij groot dat ze ons aanvalt.’ Zei ze schouderophalend alsof dit de normaalste zaak van de wereld was, tja Willow was niet echt een held in het uils spreken, dus leek het haar veiliger om te wachten als de moeder in de buurt was, ze wilde ten slotte niet dat iemand gewond raakte tijdens deze straf, zij was Savador namelijk niet.

’Hallo Allen’ klonk haar zachte stem door de winterse lucht. ''Mooi hé, de sneeuw?'' Enthousiast als hij was over de algehele sfeer had hij uiteraard weer een verkeerd werkwoord gekozen. Maar hij bedoelde eerder de sfeer in het algemeen. Niet de... uiterlijke kant. Gewoon. Alles. Winter. Sneeuw. Dat was toch leuk? Sneeuwballen, ijs, schaatsen, warme drankjes. Mutsen en handschoenen dragen. Wolkjes uitademen. Dat soort dingen. Dat was gewoon mooi. “Geen idee, maar als jij dat zegt zal het wel kloppen zeker?” Hij grijnsde verlegen. ''Ik bedoelde vooral de sfeer.'' mompelde hij zachtjes. Het was wel even wennen zeg, omgaan met een blinde. Je moest telkens op je woorden letten, voordat je weer plagerig op de vingers werd getikt.
‘Volg me maar dan gaan we er heen’ Hij knikte ijverig, bedacht dat ook dát natuurlijk niet werkte, dus stemde mondeling in. ''Ayeaye!'' Vrolijk wandelden ze door het bos. Hij had nu een lichtje naar hem zweven wat het pad voor hem duidelijk maakte. Toch prikten de takken af en toe gemeen in zijn gezicht. ‘Pas op hier is het glad.’ Ze wist zo veel, zo veel. Dat was bijzonder. Verrassend dat ze zelfs de nieuwe weersomstandigheden kon voorspellen. Hij wist zo te voorkomen dat hij uitgleed, enkel dankzij haar waarschuwing. ''Thanks.'' zei hij zachtjes. De sfeer in het bos was zo dat hij vanzelf zachter praatte, kalmer werd. De dieren zouden spoedig gaan slapen. Lawaai was hier gewoon niet gepast.
‘We zijn er’ HIj draaide nieuwsgierig een rondje. Speurde de omgeving af. Uilen, waar waren de uilen? ‘Voila het diner voor onze gepluimde vriendjes.’ Hij trok verschrikt zijn neus op en lachte dan hardop. Die plagerige lach van Willow maakte het gewoon af. ''Je zou je gezicht moeten zien, Willow.'' sprak hij plagerig, zich deze keer wel bewust van zijn woordkeuze. Tja, zij was begonnen met hem plagen, hé. En dat kon de plaaggeest van de school niet over zich laten komen. ''Het uilennest bevind zich in de derde boom van links, ter hoogte van de 4 de tak, dussss ik hoop dat je kan klimmen?’ HIj zuchtte. '"Als de beste..'' Niet helemaal waar. Maar hij kon het wel, ze hadden ook een keer een hut gebouwd op 20 meter hoogte. Dat had hun moeder niet zo fijn gevonden. Hij struinde kalmpjes naar de boom toe. Keek omhoog. Zorgde voor een keertje eens dat hij een plan had, in plaats van zich er gewoon in te storten. Dat was bij klimmen wel zo handig en als hij vallen zou... Dan zaten ze met een gewonde redhead en een blinde in een donker bos. Dat klonk als het begin van een hele slechte grap. ‘Jij zult wel moeten kijken of de moeder in het nest zit, want we mogen het eten pas naar het nest brengen wanneer zij jagen is, anders is de kans nogal vrij groot dat ze ons aanvalt.’ HIj legde zijn hand op de bast van de boom en grijnsde. Dit was leuker dan verwacht. Adrenaline raasde door zijn lijf. HIj trok zijn handschoenen uit. LIep even naar Willow toe en drukte die letterlijk in haar handen. 'Pak aan' zeggen had immers weinig zin. ''Wil je die even vasthouden?'' vroeg hij voor de vorm nog. Dan sprintte hij weer terug naar de boom en klauterde de eerste tak op. Even dreigde hij zijn grip te verliezen, maar zijn vingers klemden zich nóg steviger om de tak heen en hij wist zichzelf erop te hijsen. Een licht gepiep klonk. Jonkies. Hij grijnsde en ging verder. Algauw stond hij gehurkt op een tak waarvandaan hij het nest kon zien. Maar niet goed genoeg. Hij kwam overeind, stuurde het lichtbolletje op weg. Met een luid gekrijs kwam een uil naar buiten vliegen. Fladderende veren en gepiep van de jonkies. Onmiddelijk doofde het licht en hij drukte zich volkomen stil tegen de tak aan. Na een kort moment van spanning was de moederuil weg. HIj kwam moeizaam weer overeind. Slingerde zichzelf van de tak en sprong soepel naar beneden. ''Yeah... Nú is ze weg.'' sprak hij triomfantelijk. ''Geef me dat prutje maar.'' zei hij, denkend aan de vieze geur.

Vreemd genoeg was ze echt blij dat hij was gekomen, verheugde ze zich echt op het voeren van de uiltjes, nog meer dan anders. Ze wist niet goed hoe het kwam, waarschijnlijk was het gewoon omdat hij leuk gezelschap was. Het was vreemd, ze vond het vreemd dat zovele een hekel leken te hebben aan deze jongen. Nee dat begreep ze werkelijk niet, hij was gewoon levendig en had een creatieve geest. En uiteraard was hij een tikje rebels, maar daarvoor was hij een puber, niet? Het hoorde er nu eenmaal bij, het was normaal, dus nee Willow was het er beslist niet mee eens dat vele leraren zulke zware straffen oplegden. Het was gewoon absurd, oneerlijk, en soms zelfs ronduit onmenselijk. Nee ze had zich altijd al voorgenomen dat zij anders zou zijn als leraar, dat zij haar studenten echt zou helpen. Want werkelijk als haar leraar haar vroeger had geholpen was ze nu misschien niet blind geweest. Ze schudde zacht haar hoofd en verbeet de gedachte, ze wilde er niet aan denken, het was verkeerd om te denken wat had kunnen zijn, wat gebeurd is, is gebeurd en daar valt werkelijk niets meer aan te doen.
''Ik bedoelde vooral de sfeer.'' mompelde hij zachtjes. “ow…” Sprak ze zacht haar wangen licht rood kleurend. Godjes, had ze dat even verkeerd begrepen. “Persoonlijk ben ik meer een lente mens, de vallende sneeuw verstoord mijn zicht nogal, en helaas ben ik niet zo goed in sneeuwballen ontwijken.” Zei ze met een wrang lachje, voor ze zich omdraaide. In feite was het eerder dat ze niet zo’n wintermens was omdat ze in een winter haar zicht was verloren. Maar daar wilde ze het nu liever niet over hebben, ze wilde geen depressieve sfeer creëren. Dus toverde ze maar een glimlach op haar gezicht en verdrong ze de gedachten.
''Ayeaye!'' Was zijn reactie toen ze gebood haar te volgen. Het bleef verbazingwekkend hoe vrolijk iemand kon zijn op zijn “straf”. Best grappig eigenlijk, ach ja het liet haar zich minder schuldig voelen, en eigenlijk maakte het haar gewoon blij. Willow was verassend goed in takken ontwijken, het was gewoon een kwestie van je zintuigen op scherp zetten en wat multitasken. ''Thanks.'' zei hij zachtjes als antwoord op haar waarschuwing. “Graag gedaan” zei ze zacht terug. Wederom wist hij haar te verbazen, vele mensen deden niets aan hun stemvolume wanneer ze in het bos waren, maar hij, hij fluisterde haast. Dat vond ze fijn, heel fijn zelfs, zo verstoorde ze de fauna en flora niet te erg.
Tijd voor wat plagerij, willow kon het soms gewoon niet laten, en zeker niet bij Allen, omdat ze wist dat hij er mee kon lachen, en dat deed hij ook nadat ze hem verschrikt adem hoorde halen. ''Je zou je gezicht moeten zien, Willow.'' sprak hij plagerig. Oh! Nu moest Willow ook lachen, maar ze hield zich in, ze wilde niets verstoren. “Goed gevonden weerwoord, Roodharige duivel.” Zei ze met een grijns, natuurlijk vond ze hem geen duivel, maar ach ze had die bijnaam zo vaak horen vallen in de leraren ruimte. En natuurlijk wilde ze niet onder doen voor hem.
’ HIj zuchtte. '"Als de beste..'' Ze hield haar hoofd licht schuin, probeerde te peilen wat hij met die zucht bedoelde. Willow volgde hem geestelijk met haar geïmproviseerde blik, hij ging richting boom, raakte hem aan. Maar al gauw kwam hij haar richting uit, een moment later werd er iets in haar hand gelegd. Handschoenen? Zo voelde het wel. ''Wil je die even vasthouden?'' vroeg hij voor de vorm nog. “Ik stop ze wel even in mijn tas” Zei ze terwijl ze de handschoenen in haar fel gekleurde schoudertas legde. Uit de buurt van het uilenvoer uiteraard. hij sprintte weer terug naar de boom en klauterde de eerste tak op. Hij was snel, dat moest ze hem nageven. Ze deed haar uiterste best om zijn bewegingen te voelen, maar het was lastig met de sneeuw die de trillingen verzwakte en uiteraard ook omdat zijn bewegingen door de boom heen moesten gaan. . Een licht gepiep klonk. Jonkies. God wat was hij aan het doen? Ze zag het zo verschrikkelijk slecht, ze vond het vreselijk dat ze hem niet goed in de gaten kon houden dat ze niet kon zien of hij wel veilig was, maar gelukkig kon ze die zorgen verbergen onder haar serene gezichtsuitdrukking.
Het gepiep werd gevolgt door een luid gekruis, ow jongens! Was alles wel goed met hem? De moeder had hem toch niets gedaan? Willow hield haar adem in probeerde te horen of hij in orde was. Een trilling, een doffe plof, was hij gevallen? Nee, nee! Ow wacht, ze voelde het hij kwam dichter. Poef, hij had niets. ''Yeah... Nú is ze weg.'' sprak hij triomfantelijk. ''Geef me dat prutje maar.'' zei hij. Ze grinnikte. “Ik draag het wel naar boven, ik wil niet dat je valt tijdens het klimmen” Zei ze met een vriendelijke glimlach voor ze shiftte naar haar dierlijke vorm. Een fladderende fruitvleermuis vloog voor hem. Een vleermuis was handig voor Willow, die beestjes zagen ook niet al te best, ze vonden hun weg door sonische golven uit te zenden, onhoorbaar voor het menselijke oor uiteraard. Willow vloog richting uilen nest en landde op de tak waar ze haar menselijke vorm weer aannam. Ze lachtte zacht. “Kom op Allen, jij trage slak.” Zei ze met plagerige toon in haar vrolijke stem. Ze nam de prut en twee spuitjes zonder naald uit haar tas. Het nogal loperige uilenvoer zoog ze op met de speciale voeder spuiten.
Geduldig wachtte ze tot hij boven was. Ze reikte hem met zelfverzekerde bewegingen een spuit aan, ookal kon ze hem nu slecht lokaliseren. “Het voeren is simpel. Je wacht tot ze hun bekjes open doen wanneer ze piepen en stopt het teutje van de spuit in hun mond, je moet het voer er onmiddellijk in spuiten, maar wel rustig zodat ze zich niet verslikken. Wanneer je spuit leeg is haal je hem uit het bekje en hervul je hem. Maar let wel goed op wie je al eten hebt gegeven, en geef de kleinere kuikens 2 keer eten.” Zei ze met vlugge korte instructies. Ze moesten zo snel mogelijk de kuikentjes voeren zodat ze de moeder niet weer zouden laten schrikken. Willow bracht haar hand langzaam naar het uilennest, vond een kuiken en wachtte geduldig tot het piepte, eenmaal toen het dat deed drukte ze de spuit zachtjes in het beestjes bek, drukte ze langzaam het bovenste van de spuit in tot het niet meer verder kon om vervolgens de spuit weer langzaam terug te trekken. “Zie je? Simpel.” Zei ze met een bemoedigende glimlach.
Willow was best bang nu ze zo hoog zat met zo’n slecht zicht, maar uiteraard liet ze het niet merken, je mocht je angst niet tonen als je op iemand moest letten, als je verandwoordelijk was voor een ander, want als de leider zwak was, viel de groep uit een.

“Ik stop ze wel even in mijn tas” Hij luisterde al niet meer en begon aan zijn tocht omhoog. De plotse activiteit van de moederuil overleefde hij door stil te blijven zitten en proberen niet te gaan lachen. Nee, hij vermeed het liever straks een snavel in zijn arm te krijgen.
Ze was toch niet geschrokken hé? Aan haar gezicht te zien wel. Oeps. Was hij toch iets te enthousiast geweest. “Ik draag het wel naar boven, ik wil niet dat je valt tijdens het klimmen” Verbaasd keek hij haar aan. Daar kwam ze nú mee. Nadat hij al helemaal op en neer was gegaan. Handig. Ach, het had geen zin zich daar druk over te maken. Hij grijnsde en keek verwonderd hoe ze zich naar boven bewoog. “Kom op Allen, jij trage slak.” Hij kwam in beweging en terwijl hij de onderste tak vastgreep, sprak hij tegen Willow. ''Ach, ik ben in elk geval geen zwart vleermuis-mormel.'' Geroutineerd werkte hij zich een weg naar boven. De jongen leerde snel, begreep nu al hoe hij het handigste de volgende tak vast kon grijpen. Allen slingerde zich naast haar op de grote tak en zuchtte opgelucht. ''Ik ben er weer.'' kondigde hij tevreden aan. Keek dan met nieuwsgierige ogen om zich heen. Het uitzicht was hier werkelijk fenomenaal. Niet dat hij dat tegen Willow zou vertellen. Lichtelijk afwezig pakte hij iets aan. Pas dan besefte hij weer dat ze hier wel met een missie zaten. Focussen. Right.
“Het voeren is simpel. Je wacht tot ze hun bekjes open doen wanneer ze piepen en stopt het teutje van de spuit in hun mond, je moet het voer er onmiddellijk in spuiten, maar wel rustig zodat ze zich niet verslikken. Wanneer je spuit leeg is haal je hem uit het bekje en hervul je hem. Maar let wel goed op wie je al eten hebt gegeven, en geef de kleinere kuikens 2 keer eten.” Hij keek haar met openhangende mond aan. ''Wow... Ok... Ik volgde de helft.'' Zijn gedachten waren nog steeds een beetje afwezig geweest. Maar nu was hij weer helemaal gefocust. Dus nadat ze het voordeed begreep hij het wel. “Zie je? Simpel.” Hij grijnsde. ''Yes. I got it.'' Hij nam de spuit steviger in zijn handen en ging voorzichtig aan het werk. Ok. Vogeltje. Spuit. Spuit in bek. Langzaam, langzaam. Hij voelde zich net een chirurg.
''Gaat goed, hé?'' zei hij vrolijk. Vond dit best interessant. Het was weer eens wat anders dan normaal. Hij hervulde de spuit en geconcentreerd wist hij het tweede vogeltje vol te spuiten met uilen-prut. Dat ze maar goed mochten groeien. Kleine bolletjes veren, dat waren het nu eigenlijk. In een herhalend patroon volbracht hij zo ongeveer de helft van de kleine diertjes. ''Is het niet eng voor jou, Willow?'' De wind woei krachtig op deze hoogte, zelfs voor Allen, de daredevil, was dit spannend. Hij keek haar aan, wetend dat zij op haar eigen manier vast wel zorgde dat ze niet zou vallen. Maar toch bleef het een eng idee. Een blinde in een boom. Slecht plan, zo klonk het. Hij wist dat hij zich geen zorgen moest maken om haar, ze was volwassen en kon heus wel voor zichzelf zorgen. Toch..? Een sterke windvlaag raasde door de boom en hij greep haar in een reflex vast. Misschien dat het leek alsof het was omdat hij schrok, maar hij was werkelijk bang dat ze straks opeens plat op de grond lag...

Een spannend moment, een moment waardoor ze gespannen haar adem inhield, een moment wanneer ze Allen probeerde te vinden, hopend dat alles goed met hem ging. Nee ze zou het zichzelf werkelijk nooit vergeven als hem iets overkwam, ze was verdorie verantwoordelijk voor hem. Het was tenslotte haar taak om leerlingen te helpen en wijzer te maken, hen laten verongelukken was dus verreweg uit den boze.
Maar gelukkig, alles was goed met hem, ze kreeg zijn handschoenen in haar handen geduwd alvores ze ze langzaam in haar tas liet glijden. Ergens vond ze het wel jammer dat ze zijn gezicht niet had kunnen zien toen ze hem vertelde dat ze het voer zelf wel naar boven bracht. Uiteraard was het een beetje vreemd dat ze hem dit nu pas vertelde, maar ach, hij was hier ten slotte als straf dus een beetje werken mocht hij wel. Zeker als hij een kop chocolade melk wilde.
''Ach, ik ben in elk geval geen zwart vleermuis-mormel.'' Ze grinnikte. “Nou, nou zo ben ik werkelijk nog nooit genoemd.” Zei ze licht sarcastisch maar uiteraard met een plagende glimlach. Ze wachtte geduldig en concentreerde zich op hoe hij zichzelf naar boven werkte, toch best een lenige jongen, zo bleek. ''Ik ben er weer.'' kondigde hij tevreden aan. “Mooi zo” Zei ze op een vriendelijke toon terwijl ze de spullen op de tast uit haar tas haalde. Ze voelde met haar vingers goed aan ieder voorwerp er zeker van zijnd dat ze wel de juiste spullen vast had.
Ze hoopte dat hij iets snapte van haar hele boterham uitleg. Aar ze had er eigenlijk best wel veel vertrouwen in dat hij dat zou doen. Hij was beslist niet dom te noemen – dat had ze afgeleid over alle verhalen over de meesterplannen die hij en een zekere Charlie hadden uitgevoerd – en ach het klonk allemaal veel ingewikkelder dan het eigenlijk was. ''Wow... Ok... Ik volgde de helft.'' Ze hield haar hoofd even schuin naar hem. “Maak je geen zorgen Alan je kan het wel, maar sta me toe het even voor te doen” Zei ze vriendelijk, een rustgevende blik straalde uit haar blinde ogen. Willow was de kalmheid zelve als het ging om vele dingen, en zeker als een leerling dingen niet van de eerste keer snapte. Langzaam gaf ze het eerste kuiken eten.
''Yes. I got it.'' Ze glimlachte als antwoord. Mooi zo. Willow wachtte even met de spuit te hervullen, ze had al haar oncentratie nodig om zijn bewegingen aan te voelen, het was lastig nu de trillingen door de boom heen moesten, net alsof je naar een radio luisterde met slecht ontvangst. Van wat ze opving, merkte ze dat hij het prima deed, zoals ze stiekem al gehoopt had. ''Gaat goed, hé?'' zei hij vrolijk. Ze knikte bemoedigend. “Zeker dat je dit nog nooit eerder hebt gedaan?” vroeg ze plagend terwijl ze zelf een volgend kuikentje eten gaf. Dit ging vlotjes, heel vlotjes zelfs. Mooi zo, dat was goed. Want ze had zo het vreemde vermoede dat deze sneeuwbui nog maar net op gang aan het komen was.
''Is het niet eng voor jou, Willow?'' De wind woei krachtig op deze hoogte. Werd haar ineens gevraagd. Even richtte ze haar hoofd naar hem op, of in ieder geval, ze probeerde haar hoofd naar hem op te richten, totaal niet meer wetend waar hij zich precies bevond. “Ach weet je, angst is iets dat te negeren valt en zeker als er levens op het spel staan.” Zei ze voor ze nog een kuikentje eten gaf. “Maar ja, dit is behoorlijk eng voor mij” Voegde ze er met een beschaamd lachje aan toen. Oké eng was best licht uitgedrukt, Willow was behoorlijk bang, moest iedere beweging goed uitdokteren en al haar zintuigen gebruiken om zich voldoende te kunnen oriënteren. Ze was al eens eerder uit een paar bomen gevallen, en geloof me dat was echt niet prettig. Willow greep de tak strakker beet toen een verschrikkelijke rukwind op kwam steken. Ze schrok even toen ze nog iets voelde, een hand? Werd ze nu vastgehouden? Ja, ze werd wel degelijk vastgegrepen. Willow voelde aan het gewicht van de pot waar eht uilen voer had ingezeten dat hij zo goed als leeg was. Het was werkelijk beter dat ze nu naar beneden ging, voor het echte noodweer gearriveerd was. “We kunnen beter naar beneden gaan, het wordt te gevaarlijk hier.” Zei Willow op een rustige, kalme toon, haar ware paniek verbergend. Willow was goed in slechte emoties verbergen, je zou haar ook niet snel zien huilen of snikken in een hoekje, dat kon ze zichzelf gewoon niet toestaan.
“Jij geraakt alleen beneden?” vroeg ze nog even, ookal wist ze het antwoord op die vraag al. Het was harder gaan sneeuwen, niet goed. Nee met deze sneeuw kon ze onmogelijk naar beneden vliegen, ze zou moeten klimmen, net als hij. Even haalde ze diep adem en begon ze aan haar weg langs de ruwe stam. Kalm blijven Willow, kalm blijven, je hebt dit al vaker gedaan. Probeerde ze zichzelf te sussen. Langzaam met licht trillende ledematen klom ze naar beneden, maar helaas natuurlijk kon het niet goed gaan, haar voet kwam terecht op een glad stuk stam, haar hand miste de tak op een haar na, daar ging ze haar haar wapperend in de wind. Een hard plof geluid was te horen toen Willow de grond raakte, haar hoofd stootte op een scherp stuk steen dat uit de sneeuw had gestoken. Haar ogen gesloten, haar witte haar warm en vochtig door het bloed dat uit een kleine maar diepe hoofdwond sijpelde…

Hij merkte dat het helemaal niet zo dramatisch slecht ging als hij had gevreesd. Vogeltjes voeren. T was best leuk. Spannender dan de eendjes voeren, dat stond vast. Hij meldde dan ook vrolijk aan Willow dat het goed ging. “Zeker dat je dit nog nooit eerder hebt gedaan?” Hij grijnsde. ''Precies!''
Ze was zo kalm, maar onderhuids voelde Allen toch de spanning toenemen. Wanneer de wind steeds harder begon te waaien. Hij voelde het gewoon. Je zou het niet zo snel zeggen, of geloven. Maar wanneer mister Spring zijn best deed kon hij best aanvoelen hoe het met iemand ging. Wat uiteraard niet betekende dat hij daar normaal gesproken rekening mee zou houden, nee absoluut niet. Die vervelende snobs die zichzelf veel te serieus namen... Waarom zou hij daar rekening mee houden? ''Is het niet eng voor jou, Willow?'' Bezorgd keek hij haar aan. “Ach weet je, angst is iets dat te negeren valt en zeker als er levens op het spel staan. Maar ja, dit is behoorlijk eng voor mij” Ondertussen ging ze gewoon door met haar bezigheden, wat hij verwonderd concludeerde. Haar zelfverzekerde bewegingen weerspraken het feit dat ze niets zag en in een boom zat.
“We kunnen beter naar beneden gaan, het wordt te gevaarlijk hier.” Hij knikte en liet haar hand langzaam los. Kneep er nog even geruststellend in, al vermoedde hij dat ze geen troost wilde van een tiener.
“Jij geraakt alleen beneden?” Hij staarde even geschrokken naar een andere boom, waar een tak van afbrak en met razende vaart naar beneden donderde. ''O-ok. Ja.'' zei hij met een grijns, om zichzelf te behouden van angst. Willow ging tot zijn verbazing op de 'normale mensen manier' naar beneden, in plaats van in haar vleermuisvorm. Verwonderd keek hij haar na, voor hij zichzelf ook een tak lager liet zakken. Net toen hij zo verder wilde gaan zag hij het gebeuren. Onmiddelijk liet hij zichzelf op de tak zakken en graaide naar beneden in een blinde poging iets van Willow te pakken te krijgen. ''Willow..'' riep hij angstig. Hij hoorde een doffe klap van lichaam op besneeuwde ondergrond. Meteen zwaaide hij zijn benen van de tak af. Met zijn handen hield hij zich stevig vast en sloeg een hele tak over. Zo was hij in een mum van tijd veilig beneden aangekomen. ''Shitshitshit..'' vloekte hij toen hij het roze kleurtje van de sneeuw opmerkte. Allen hurkte bij haar neer en voelde onhandig haar polsslag. Ondertussen werden de sneeuwvlokken steeds groter en vielen sneller neer. ''Willow? Kan je je ogen openen?'' vroeg hij haastig. Hij wist dat mensen met licht wel wonden konden helen, maar om daar nu midden in een sneeuwstorm een eerste poging toe te wagen leek hem niet erg slim. ''Ik ga je nu iets overeind helpen.'' mompelde hij. Ze verloor vlug bloed en voor je het wist zou ze echt helemaal weg zijn. Voorzichtig ondersteunde hij haar lichaam zodat ze rechtop zat. Keek dan bezorgd of ze al een teken van leven vertoonde. Anders zou hij haar optillen en naar de school rennen.

Willow had van het begin al vertrouwen gehad dat alles goed zou gaan. Dat Allen geknipt was voor dit klusje, maar dat het zo goed ging, dat hij er zo snel mee weg was en zo positief over was had ze nooit durven dromen. ''Precies!'' Klonk zijn vrolijke stem toen ze hem vroeg of hij zeker wist dat hij dit nooit eerder had gedaan. Ze kon zich zo de grijns voorstellen die wellicht op zijn gelaat lag. Willow glimlachte zachtjes naar hem, probeerde haar inwendige angst te verhullen. Bij iedere windvlaag, iedere sneeuwvlok die op de aarde neerdwarrelde werd ze angstiger. Als het aan dit tempo bleef door gaan zou ze binnen de kortste keren helemaal niets meer zien. Ze schudde zacht haar hoofd, bande de gedachten naar haar het kleinste hoekje van haar achterhoofd. Ze mocht zich geen zorgen maken, alles zou wel op zijn pootjes terecht komen, dat gebeurde altijd.
Willow hoopte vurig dat hij niet merkte hoe angst zich onder haar huid opstapelde. Ze moest kalm blijven, ten alle tijden kalm blijven. Maar toen het weer steeds erger en gevaarlijker begon te worden besloot Willow dat eht veiliger was voor hen beide als ze zouden terug keren, het laatste wat ze wilde was wel dat Allen wat overkwam. De keuze om naar beneden te gaan was dan ook snel gemaakt. Toen ze hem meldde dat ze beter naar beneden konden gaan voelde ze nog een geruststellend kneepje in haar hand voor hij haar los liet, zou hij het gemerkt hebben? Zou hij gemerkt hebben dat ze echt doodsbenauwd was? Of was er een andere reden? Willow was niet zeker van het motief. Willow had gehoopt dat het boom klimmen wat makkelijker zou zijn dan ze zich kon herinneren, maar helaas uiteraard had ze weer eens een inschattingsfout gemaakt. Het klimmen was lastig, te lastig voor haar bij deze omstandigheden, het duurde dan ook niet lang voor ze een verkeerde stap zette en bij gevolg viel. Ze hoorde iets, haar naam? Riep iemand haar naam? Het was lastig te zeggen met de suisende wind die langs haar oren gierde voor ze met een klap op de grond terecht kwam.
Auw, alles deed pijn, maar vooral haar hoofd, het bonsde, het deed zo’n pijn. Wat was er aan de hand? Waar was ze? Iets greep haar pols vast, iets warms, iets dat niet buiten hoorde bij deze temperaturen. Allen? Was hij het? Hij was hier toch geweest? Ja, ja dat had ze zich niet ingebeeld, toch? 'Willow? Kan je je ogen openen?'' Klonk een haastige stem. Haar ogen openen? Haar ogen openen, kon ze dat? Ze wist het niet, ze voelde zo zwaar en ze was zo slaperig. Nee, nee ze mocht niet in slaap vallen, bij dit weer was het gevaarlijk om in slaap te vallen, en zeker als ze voor een leerling hoorde te zorgen. ''Ik ga je nu iets overeind helpen.'' mompelde hij. Ze wilde knikken, maar ze kon het niet, bang dat haar hoofd van haar hals zou rollen. Alles om haar heen tolde, geen trillingen ontving ze meer, haar hoofd was te hard door elkaar geschud, de sneeuw stoorde te hard. Ze voelde hoe ze recht werd gezet en hoe ze haar spieren probeerde aan te spannen, komaan Willow je moet op eigen houdje recht kunnen zitten, je bent volwassen, je moet het kunnen niet opgeven. Langzaam lukte het, langzaam kreeg ze enige controle over haar lichaam, stak ze langzaam haar hand op wreef over haar bonzende hoofd, voelde het warme bloed over haar vingers, oh godjes. Oké knipperen, knipperen moest lukken, ja het zou lukken. Langzaam gingen haar blinde ogen open. “Bedankt” Zei ze met een schorre stem, terwijl ze probeerde te glimlachen. Nu naar school gaan zou een lastige opgaven worden, ze wilde niet dat Allen zich ook bezeerde wanneer hij de lastig te volgen weg door eht duistere bos richting school wilde nemen, zeker niet nu zij hen beide niet kon waarschuwen voor gevaarlijke stukjes, de sneeuw, hij bleef maar harder aankomen, ze moesten hier weg, naar een beschutte plaats. “We…we moeten hier weg” Sprak ze zacht, ze voelde zich nog steeds licht in haar hoofd, nog steeds draaierig, nog steeds voelde ze de stekende pijn in haar hoofd, het onaangename gevoel van haar protesterende spieren. Ze dacht na, er moest toch iets zijn dat ze kon doen? Wacht! Natuurlijk! Dat was het! Hier niet al te ver vandaan hooguit 20 meter was een kleine grot een oud berenhol om precies te zijn uitgegraven in een stijlere heuvel, niet erg groot maar groot genoeg voor een mens of drie, uiteraard zouden ze niet kunnen rechtstaan in de grot omdat hij niet hoog genoeg was, maar zittend moest het te doen zijn. Willow probeerde zich te herinneren hoe ze er het beste zouden geraken, nu haar zicht zo vertroebelt was zou ze hem door aanwijzingen moeten laten leiden. “De weg naar school is te gevaarlijk…maar ik heb wel een idee…” Sprak ze met een iets vastere stem, ze moest zich herpakken, zij was verantwoordelijk voor hen beide, zij had hen in deze benarde situatie gebracht dus zou ze het oplossen. “Ik weet een schuilplek, vlak in de buurt, daar zouden we heen kunnen gaan tot het weer wat dragelijker is.” Opperde ze met haar schorre stem. “Oke…als je voor de uilenboom gaat staan – en ik veronderstel dat we daar nu zitten – moeten we naar rechts, ongeveer 10 stappen, na die 10 stappen moeten we een scherpe bocht links maken en zo blijven doorlopen tot we – nou eigenlijk jij – een grote denneboom zien, en met groot bedoel ik echt gigantisch, aan zijn wortels ligt de ingang van een oud berenhol, niet meer bewoond uiteraard, en voor nu lijkt me dat de beste oplossing. “ Sprak ze weer vol zekerheid. Oké deze avond, deze straf was niet echt volgens plan gegaan en ergens wilde ze dat ze hem een andere straf had opgelegd, ze voelde zich toch zo vreselijk schuldig over wat er gebeurd was en het feit dat hij door haar nu lekker in een donkere grot mocht gaan bivakkeren. Ze zuchtte en probeerde zichzelf overeind te heisen, maar het lukte niet, niet alleen, de duizeligheid was te erg…

Hij was hopeloos slecht in dit soort situatie's. God wat moest hij nou. Een losbandige tiener met een bewusteloze lerares. Geweldig hoor. Haar hele lichaam slap en gewond en eng. Haast doods. Even was hij bang geweest dat ze inderdaad gestorven was. Wat zou hij dan moeten? Nee, dat kon niet waar zijn. En dat was het gelukkig ook niet. Dat was een kleine opluchting. Ze kwam weer bij. Hij slaakte een zucht van verlichting. Maar het ergste was dan misschien voorbij, op school waren ze nog lang niet. En hoe ze daar zouden komen... Hij wist het echt niet. Ze was gewond, echt gewond. Geen sneetje in haar vinger, maar een deuk in haar schedel. En dat liep vast niet zo lekker. “Bedankt” Hij was allang blij dat ze praatte. Dat was al iets. De harde sneeuw, de koude wind. Het maakte allemaal even niets uit. Als Willow maar in orde zou zijn. “We…we moeten hier weg” Dat was hij roerend met haar eens. ''Ja, dat lijkt me een goed plan. Maar... hoe?'' waagde hij het te vragen. Bang, omdat hij zelf echt even geen uitweg uit de problemen zag. Zou hij terug kunnen rennen en hulp halen? Nee.. Wat als hij de weg niet meer terug zou kunnen vinden... Dat zou echt vreselijk zijn. En daarbij kon hij haar in deze staat niet alleen laten. Dat was gewoon niet verantwoord, dat besefte zelfs hij. “De weg naar school is te gevaarlijk…maar ik heb wel een idee…” Gespannen luisterde hij, nog steeds naast haar gehurkt. Hij probeerde met zijn lichaam wat van de sneeuw te blokkeren die zijdelings tegen Willow aan werd geblazen. Als levend windscherm keek hij haar aan, zijn ogen tot spleetjes geknepen in de sneeuwstorm. “Ik weet een schuilplek, vlak in de buurt, daar zouden we heen kunnen gaan tot het weer wat dragelijker is.” Opperde ze met haar schorre stem. “Oke…als je voor de uilenboom gaat staan – en ik veronderstel dat we daar nu zitten – moeten we naar rechts, ongeveer 10 stappen, na die 10 stappen moeten we een scherpe bocht links maken en zo blijven doorlopen tot we – nou eigenlijk jij – een grote denneboom zien, en met groot bedoel ik echt gigantisch, aan zijn wortels ligt de ingang van een oud berenhol, niet meer bewoond uiteraard, en voor nu lijkt me dat de beste oplossing. “ Hij sloeg het allemaal goed op. Wanneer het er echt op aankwam had Allen een beter geheugen dan hij van zichzelf verwachtte. Gelukkig maar. Hij zag Willow moeite hebben en aarzelde dan even. Tilde haar dan moeiteloos op, door haar onder haar armen en benen vast te nemen. Hij liet haar dan langzaam zakken, zodat ze rechtovereind op haar benen stond. Vervolgens deed hij een arm onder haar oksel door, zodat hij haar voorzichtig kon steunen. ''Willow, hou me goed vast.'' zei hij haastig. Door de dichte koude storm besefte hij dat ze geen tijd te verliezen hadden. ''We moeten echt nu gaan.'' Hij had haar zo stevig vast, dat zelfs wanneer ze dat wilde ze niet ineen kon zakken. Stap stap stap. Even twijfelde hij. Maar nee. Daar zag hij al een vage vorm, waaruit bleek dat het logisch was dat hij hier af moest slaan. ''Hou vol, hé. We zijn er bijna.'' Na een kort moment van blindelings voortstappen in de kou zag hij iets. Hij strekte zijn vrije hand vooruit en voelde een ingang. Duwde Willow zachtjes naar binnen, zij moest als eerste veilig zijn. Dan volgde hij vlug en liet zijn ogen wennen aan de duisternis. Genoot van de sneeuwloosheid.

Kon de situatie nog erger worden? Waarom had alles in godsnaam zo uitgedraaid? Het was werkelijk verschrikkelijk, zelf was ze er maar half bij en bijgevolg kon ze niet op Allen letten, en dat was net haar taak, ze moest zorgen dat leerlingen veilig waren, maar ze had het omgekeerde veroorzaakt. Helder denken was niet echt simpel, de bonzende pijn op haar hoofd, maakte haar verward, een beetje high zelfs. ''Ja, dat lijkt me een goed plan. Maar... hoe?'' Kwam haar vragend ter oren. Kijk dat was nu een goede vraag. Hoe kwamen ze hier weg? Naar school terug rennen was geen optie, het was te ver, en veel te gevaarlijk, dus ze zouden een schuilplaats moeten zoeken. Ze kende nog een plekje waar ze een tijd geleden was gaan schuilen voor een stortbui, ze wist nog waar het was, daar kon ze hem heen leiden. Ze hoopte maar dat hij haar aanwijzingen kon onthouden, want ze wist niet zeker of ze het nog eens allemaal kon zeggen, haar brein werd steeds waziger alsof iemand mist in haar hoofd aan het pompen was. Oké ze moest opstaan, hoe moest ze dat doen? Benen bewegen, afzetten met de handen ja, of nee wacht, waar waren haar armen? Nog voor ze verder pogingen had kunnen ondernemen om op te staan, leek ze ineens te zweven. Wat gebeurde er?! Iets had haar vast, nee iemand, was dat Allen? Was ze nu net echt opgetild door haar student? Gekker en gênanter kon het haast niet worden. Ze Werd langzaam op de grond gezet. Ze voelde de koude sneeuw door haar schoenen heen. Haar benen voelde slapjes, als gekookte pasta. Ze was ergens dan ook blij dat hij haar zo stevig vast hield, of in ieder geval ze vermoedde dat hij dat deed, ze wist het niet zeker, ze wist eigenlijk niets zeker, alles leek zo wazig in haar hoofd. 'Willow, hou me goed vast.'' zei hij haastig. Ze knikte zacht, alhoewel ze meer op een dashbord hondje leek, haar hele hoofd was slapjes, alsof haar nek van rubber was, het gewicht van haar hoofd niet meer kon dragen. Ergens had ze zin om hem te zeggen dat hij haar moest laten liggen, ze was zo moe, ze wilde zo graag haar ogen sluiten, slapen, maar ze wist dat ze dat niet kon doen. In slaap vallen bij dit weer was gevaarlijk, de kans was groot dat je je ogen niet meer open deed. ''We moeten echt nu gaan.'' Klonk zijn stem weer. “Ik weet het…” Zei ze met een krakende stem. Ze wandelde met hem mee, moest er steeds over denken hoe ze haar voeten moest bewegen, links, rechts, links, rechts…Voetje voor voetje. ''Hou vol, hé. We zijn er bijna.'' Echt niets aan dit plaatje klopte, zij moest leerlingen helpen, niet omgekeerd. Maar toch, ergens was ze trots op hem, trots dat hij zo goed en snel handelde. Ze werd lichtelijk geduwd, belande ergens waar de kou minder bijtend was, waar er geen vervelende koude vlokjes meer in haar nek dwarrelden. De grot was goed, ze kreeg haar zicht een beetje terug, of in iedergeval een klein stukje ervan, de grot was als een lichtvlekje in een donkere ruimte, een plaats die ze kon zien. Ze leunde tegen de grot aan, haar ogen half gesloten. De wond was in iedergeval gestopt met bloeden, of haar hoofd was zo gevoelloos geworden dat ze het niet merkte, ook een mogelijkheid. Ze moest zorgen dat de wind die nog langs de opening binnenkon afgeremd werd. Met enige moeite stak ze een slanke arm uit, trok ze haar handschoen even uit, legde haar blote hand op de aarde, kneep haar ogen dicht uit concentratie, mompelde een paar latijnse woorden. Een moment later kwam er iets omhoog, het leek op versteende klimop, het kronkelde omhoog, vormde een scherm voor de grotopening. Op de steenachtige plant kwamen kleine bloemetjes, witte, ze gaven een zachte gloed af. Uiteraard had ze zelf niets aan het schemerige licht, maar het leek haar dat Allen het fijner zou vinden. Ze trok haar hand weer terug, die spreuk gebruiken was vermoeiend geweest, dat klopte niet, het was een makkelijke spreuk, een spreuk die ze al jaren kon, waarom was hij dan nu zo uitputtelijk? Willow slikte opende haar blinde ogen weer. “Het spijt me Allen…Ik heb werkelijk alles verpest…” Sprak ze zacht. Ja zo was het, ze had alles misgedaan, hem in gevaar gebracht, hem zelfs voor haar laten zorgen. Misschien hadden die mensen uit haar verleden toch gelijk gehad, misschien was ze echt te hulpeloos voor een normale job.

Zijn begeleidster was er slecht aan toe, waardoor de hele rolverdeling opeens veranderd was. In plaats van volgende leerling en leidende stagiair was het nu omgekeerd. Allen moest haar meenemen naar een schuilplaats, waar ze voor de sneeuwstorm weg konden duiken. Haar krakerige, zwakke stem deed hem het ergste vrezen. Wat nou als er echt iets misging? Hij zou het zichzelf oneindig lang kwalijk nemen. Willow was hier alleen omdat hij per se weer eens moest spijbelen. Of zo zag hij het in elk geval. Vermoedelijk nam zij het zichzelf weer kwalijk. Fijn, zo ging het nou altijd. Twee mensen deden allebei dingen 'fout' en vervolgens zaten ze allebei met een schuldgevoel. Maar hij moest zich eroverheen zetten en Willow deze keer leiden. Gelukkig. Hij had het gevonden. Niet weer iets verpest, zoals hij altijd deed wanneer hij iets serieus nam. Daarom was hij maar gestopt met zijn best doen. Het had toch geen zin. Ze had een gordijn van lichtgevende plantjes gemaakt. Hij liep er verwonderd heen. Met zijn vingers voelde hij er aan, opgelucht dat hij nu weer wat kon zien. Uiteraard had hij dat zelf ook kunnen regelen met zijn lichtmagie. Maar het voelde fijn dat de stagiaire het voor hem had gedaan. Ze lette op hem. Hij glimlachte flauwtjes. “Het spijt me Allen…Ik heb werkelijk alles verpest…” Hij beet op zijn lip op niet onmiddelijk allerlei dingen te gaan zeggen. Dat zou alleen een spraakwaterval worden. Hij haalde diep adem en liep naar haar terug. Pakte haar hand en leidde haar naar een richeltje wat hij had opgemerkt. Daar konden ze naast elkaar gaan zitten. Nadat Willow goed terecht was gekomen nam ook Allen plaats. ''Hé. Het is ok. Je hebt helemaal niets verpest.'' Hij grijnsde lichtjes. ''Tenzij je controle hebt over het weer en expres die sneeuwbui hierheen hebt gestuurd tenminste.'' sprak hij plagerig. De sfeer in de grot was al een stuk fijner dan buiten in de kou. ''Gaat het alweer wat beter met je hoofd? Je was ongelukkig neergekomen zeg.''

[-_____-'']

Willow voelde zich stom, zo vreselijk stom. Ze had de dingen beter moeten controleren, ze had moeten weten dat het zo’n noodweer kon worden, ze had moeten zorgen dat ze alles in de hand had kunnen houden, misschien had ze zelfs moeten zorgen dat hij een veilige straftaak had gekregen in het gebouw in plaats van hem in gevaar te brengen met haar jonge vernieuwende geest. Had ze zich dan echt zo vergist? Hadden de andere gelijk gehad? Dat haar tactieken verkeerd waren? Ronduit vreemd? Willow voelde zich vreselijk, niet door de barstende hoofdpijn, de wazigheid in haar hoofd, nee dat kon ze verbijten, hetgene wat haar dit vreselijke gevoel bezorgde waren de duivelse gedachten die haar steeds beslopen. Wat als hij degene was geweest die uit de boom was gevallen? Wat als hij bewusteloos was geweest? Ze zou niets voor hem kunnen doen hebben, ze was waardeloos bij dit weer. Die gedachte beangstigde haar, maakte haar onzeker, weer het kleine blinde kind dat ze ooit was geweest. In het kleine hol piekerde ze over de dingen die hadden kunnen gebeuren, hoe onverantwoord deze actie was geweest. Ook bleef ze in gedachten steeds herhalen wie ze was, waarom ze hier was, wie ze moest beschermen, bang om dingen te vergeten. En bovenal bang om in slaap te vallen en haar ogen niet meer te openen. Opeens voelde ze wat op haar hand, die werd vastgepakt. Wat deed hij? Wat was hij van plan? Ze werd naar een richeltje geleid, waar ze met enige moeite plaats nam, haar hoofd naar de grond gericht, uit schaamte, uit bezorgdheid. ''Hé. Het is ok. Je hebt helemaal niets verpest. Tenzij je controle hebt over het weer en expres die sneeuwbui hierheen hebt gestuurd tenminste.'' sprak hij plagerig. Ze wist wel wat hij probeerde te doen, hij probeerde haar op te vrolijken, zo was hij gewoon, dat had ze al gemerkt. Ze wilde wel glimlachen, ze wilde het zo graag, maar het ging niet, haar glimlach wilde niet komen en als ze er eentje zou proberen te maken zou hij merken dat die lach nep was. Het had niets met hem te maken, het had met zichzelf te maken, met het feit dat ze zo in conflict was met zichzelf. ''Gaat het alweer wat beter met je hoofd? Je was ongelukkig neergekomen zeg.'' Ze keek op, dacht erover na. “Ja, ja het gaat wel. Ik ben al vaker op mijn hoofd terecht gekomen en kijk ik ben er nog.” Sprak ze terwijl ze er een kleine glimlach uitperste. Ze moest zorgen dat hij zich ook niet ellendig ging voelen. Dus nee ze vertelde hem niet echt dat het voelde alsof iemand met een drilboor op haar hoofd bezig was, alsof iemand mist in haar hoofd had gepompt. Dat moest hij niet weten, het waren zijn zorgen niet. “Maar jij? Ben jij in orde? Je bent toch niet gewond of onderkoelt ofzo?” Vroeg ze met een bezorgde uitdrukking op haar gelaat. Ja ze maakte zich erge zorgen om deze roodharige jongen. Als hem iets overkwam, ze zou het zichzelf nooit vergeven. Haar hoofd richtte zich naar hem, haar blinde ogen staarde hem aan. “Ik beloof je Allen, als we hier wegkomen dat ik je nooit meer opzadel met zulke straffen als deze…” Sprak ze voor ze haar hoofd weer naar de grond richtte. “…Als ze me tenminste laten blijven als ze dit te horen krijgen…” Fluisterde ze er zacht achteraan. Ja hoe meer ze erover nadacht hoe reëler de kans was dat ze haar wegstuurde. De andere leraren hadden al niet achter haar alternatieve manieren gestaan, en als ze dit zouden horen zouden ze haar vast te incapabel vinden om les te geven. Misschien hadden ze wel gelijk, misschien was het beter zo, maar toch, ze zou de leerlingen missen, ze zou het missen om mensen te helpen, om hen dingen bij te leren. Ze draaide zich een beetje van hem af, ze wilde niet dat hij haar zo zag, zo kwetsbaar. Ze moest zich sterk houden, maar dat kon ze niet, ze had hem in gevaar gebracht, ze zou vast nooit les mogen geven, en wat moest ze doen als ze dat werkelijk niet meer mocht? Wat zou er van haar worden? Ze kon onmogelijk terug naar haar ouders met hangende pootjes om dan van hen te horen te krijgen dat ze haar gewaarschuwd hadden, dat ze gezegd hadden dat ze niet in staat was voor zo’n baan, dat ze niet in staat was tot het leiden van een normaal leven.

Hij wilde niet dat ze hier zo zat te sippen, dat had helemaal geen zin. En bovendien was hij bang dat ze zichzelf zou veranderen vanwege dit ongelukje. Ze moest beseffen dat het gewoon een ongeluk was, een samenkomst van rottige omstandigheden. Niet haar schuld, niet zijn schuld, niemands schuld. ''Gaat het alweer wat beter met je hoofd? Je was ongelukkig neergekomen zeg.'' Hij hoopte maar dat ze in orde was.. Een klap van die hoogte, dat kon maar net goed misgaan. Wat als ze een hersenschudding had? Moest hij dan niet telkens vragen of ze nog wist hoe ze heette? Zo deden ze dat toch in series, waarin coma’s en geheugenverlies te vaak voorkwamen om realistisch te blijven. Nee. Dat kon niet gebeuren. Ze had wellicht een hersenschudding. Maar meer toch niet? Hij was geen dokter, maar nu wilde hij haar zo graag helpen. En het enige wat hij kon doen was vragen of ze zich iets beter voelde. “Ja, ja het gaat wel. Ik ben al vaker op mijn hoofd terecht gekomen en kijk ik ben er nog.” Hij glimlachte. ‘’Mooi zo. Hou dat vast.’’ Optimistisch blijven leek de enige uitweg uit dit dal vol verdriet. Zieligheid en spijt, dat had toch allemaal geen zin. Nu niet, nooit niet. Blijven lachen, blijven leven. Life is a bitch, deal with it.
“Maar jij? Ben jij in orde? Je bent toch niet gewond of onderkoelt ofzo?” Hij haalde zijn schouders op. ‘Nee hoor, afgezien van een portie bezorgdheid om jou ben ik helemaal in goede staat.’ Verzekerde hij haar met een bijna serieuze toon. Hij moest zorgen dat ze niet ging stressen om hem, aangezien zij degene was met de braindamage en de echte verwonding. “Ik beloof je Allen, als we hier wegkomen dat ik je nooit meer opzadel met zulke straffen als deze…Als ze me tenminste laten blijven als ze dit te horen krijgen…” Hij zat even woordeloos naast haar. Schudde dan vastbesloten zijn hoofd. ‘Nee, stoppen.’ Hij draaide haar naar zich toe en haalde diep adem. ‘Luister Willow, er is iets mis gegaan daarstraks, so what? Ongelukken gebeuren nou eenmaal. En nu moet je ophouden met je daar druk om maken.’ Het was lastig, zo’n praatje. Maar hij sprak gewoon zijn gedachten uit nu. ‘Je bent een goede lerares met een zuiver hart en als Savador het waagt jou de laan uit te sturen...’ Hij stopte, beseffend dat Willow niet degene was waaraan hij de wraaklustige actie’s in zijn hoofd moest openbaren.