the forbidden me

Het misselijk gevoel maakte Lightning wakker uit haar slaap. Was het nu al zover? Een angstig gevoel bekroop haar, ja ze had heta l haar hele leven maar toch bleef die angst haar bekruipen wanneer het bijna zover was. Zou Light het ooit eens gewoon worden? Even keek ze naar haar klok...2.30 stond er. Een kotsende neiging zorgde ervoor dat ze meteen recht sprong uit haar bed en door de gangen sprinte in haar Pyjama natuurlijk. niet dat dat zo erg was want heel de school was aan het slapen.
Dus niemand die haar zou zien in de pyjama. Zo snel ze maar kon rende ze verder, wist al lang de korste weg richting het duistere bos. Bijna was ze er. Nog even volhouden. Ze haatte het monster dat zich in haar schuilhield en 's nachts tevoorschijnt kwam. Haatte de pilletjes die haar wel hielpen , maar wat bijeffecten had, het zou zelf beter zijn om die niet eer te nemen, maar aan de andere kant toch weer wel. Want dankzij die pilletjes had ze wel weer wat slaap kunnen inhlane; Wat een dilemma was dit toch wel allemaal.
De laaste tijd was ze wel voorzichtiger geworden, ging het bos nog dieper in dan normaal. Lightning wou niet nog eens een medestudent perongelijk aanvallen. Want blijkbaar had ze die persoon echt aangevallen ookal kon ze het zich niet herinneren. Echt frustrerend dus. Soms kan ze alles nog herinneren wat er was gebeurd wanneer het monster was vrijgekomen, maar andere keren helemaaal niks. Leek het alsof ze een blackout had. Al snel kwam het bos in zicht. Plots kwam ze met een schok tot stilstand wat gevolgt werd door het luid gekraak van een bot dat brak in haar lichaam. Haar tanden perste ze op elkaar om zo geen kik te geven.
meteen begon ze nadat de pijn even was gestopt weer te rennen door het bos. Rende dieper en dieper in, zelfs verder dan normaal. Opnieuw braken er enkele botten in haar lijf waardoor ze op de grond viel, haar benen konden haar niet meer dragen. De pijn was onverdraagelijk, hoe meer botten er kraakten hoe luider het werd en door het gebied nog verder echode.
Tranen rolden over haar wangen terwijl ze het uitschreeuwde van de pijn. Dit was niet meer normaal. Dat waren de bij effecten van de pilletjes. Ze kon een nacht het monster inhouden maar de volgende keer word de transformatie pijnlijker dan normaal. Lighting kneep haar ogen dicht, dat dit maar snel voorbij zou zijn.

Na 10 veel te lange minuten was Lightning helemaal verdwenen daarvoor stond er nu een Hellhound in de plaats. De duisternis van het bos begon zich lichtjes richting het dier te gaan die helemaal zwart was behalve zijn onderkant, maar dat kwam doordat ze daar ook helemaal geen vel had. Haar organen waren daar zichtbaar net als haar pezen en botten.
Haar staart waren alleen maar botten waar geen vlees aan hing. Eindelijk was ze vrij. Het frustreerde het beest dat het alleen maar 's nachts vrij kon geraken dan alleen had ze genoeg kracht om uit te breken en sinds Lightning die pilletjes is beginnen te nemen was het al niet meer iedere avond. Duvessa was trouwens de naam van de hellhound.
Normaal zou het dier nog een tijdje genieten van haar vrijheid maar de geur van een prooi kroop haar neusgaten binnen. Een hongerige grijns sierde de lippen van Duvessa waarbij haar vlijmscherpe tanden zichtbaar werden. Zonder nog verder te aarzelen schoot Duvessa als een schaduw tussen de bomen door. Het gevoel van de duisternis weer te ruiken was geweldig.
Lightning had toch teminste een goede jachtplaats voor haar gevonden. Er waren genoeg dieren die hier rondzwerfden waardoor Duvessa geen honger zou kunnen lijden, en daardoor opzoek moest gaan naar voedsel uit het duistere bos. Niet dat het haar wat kon schelen welk prooi haar ontbijt zou worden. Maar Duvessa weet nu maar al te goed dat het niet slim was om roekeloos te doen anders word Lightning nog ontdekt en zij dus meteen ook. Ze mag dan een hellhound zijn, maar eentje met wel heel veel verstand. De prooi was dichtbij. Blijkbaar was het een hert.. te simpel. Maar omdat ze zo'n honger had want gisteren avond had Lightning een van de pilletjes genomen kon had ze teveel honger om het dier te laten schieten. Met een amper zichtbare draai besprong Duvessa het hert, boorte haar tanden in de hals waarbij haar speeksel met de wonde van de prooi mengde.
De hert probeerde nog te schoppen, maar het gif van de speeksel van Duvessa was al in het lijf verspreid van de prooi en verlamde de spieren. Met een korte beet scheurde Duvessa een heel stuk vlees van het verlamde dier die schreeuwde en vocht voor zijn zielig leven. Maar Duvessa ontweek de zwake pogingen van haar prooi. Juist toen ze opnieuw een stuk van het dier wou scheuren, kwam er een overheerlijk geur dat Duvessa meteen liet kwijlen.
Zwart smerig speeksel kwam tussen haar tanden druipend op de grond terecht waar het meteen dat deeltje van de grond dor en dood werd. Het was zo lang geleden dat ze nog zo'n overheerlijke geur had geroken. Zonder nog aandacht te geven aan de half opgegeten prooi sprong Duvessa weg liet het levend dier achter. drukte haar klauwen dieper de aarde in waardoor ze te snel ging om te kunnen zien met het menselijk oog. Het enige wat je zou vinden was het duistere kwijl dat ze achter liet. Bijna...
Duvessa stapte hongerig, maar langzaam achter de boom vandaan, waar ze al een heel tijdje stond te wachten. Terwijl het kwijl bleef druipen op de grond keek ze naar de prooi voor haar. Iets diep in haar probeerde Duvessa te dwingen om om te draaien. Dus Lightning kende haar prooi, heel intersant. Zo'n ervaring moest de hellhound ondergaan, het gaf het dier een kick om een prooi te hebben gevonden dat eigenlijk soort van van Lightning was. Heerlijk. Duvessa ontblootte haar tanden en wachtte geduldig af, niks moest nu overhaast gaan. Want dat zou namenlijk de pret voor het beest bederven..

-Only Savador ^^-

Alleen nog terugkeren naar het kasteel, en zijn taak zat erop. Nachtelijke surveillance door het bos; normaal had hij er zijn slangen voor om dat voor hem te doen, maar het was een verplichte taak voor alle docenten. De één moest de ene week, de ander de latere. Vandaag was het zijn beurt geweest. Toen hij hier pas werkte was hij er gesteld op geweest. Niets meer dan de nacht, de rust en de vreedzame stilte terwijl je uit was op nachtelijk zwervende leerlingen, en die vervolgens uit te foeteren. Heerlijk. Bovendien was het bos één van de weinige plekken waar hij volledig tot rust kwam, en dan met name 's nachts. De nacht was immers het domein van iedere Shadraan. Maar tegenwoordig was het eerder zo dat hij zijn plichten zorgvuldig moest indelen, dat hij er gewoonweg de tijd niet meer had om ernaar uit te kijken. Ergens wel spijtig.
Het was deze keer iets later uitgelopen dan hij had verwacht, zag hij toen hij bij een boom stopte en een blik op zijn zilveren zakhorloge wierp. Half drie alweer. Véél te laat voor zijn doen. Hij, strikt persoon die doordeweeks elke avond half elf stipt al in zijn bed lag. Tenzij hij wijn en gezelschap in huis had. Gelukkig kon hij morgen een beetje bijslapen. Dat was het voordeel aan nachtsurveillance, iets waar iedere leraar die moe en brak terugkwam na de tocht door het bos blij mee was. Het compenseerde.
Savador leunde even tegen de boom en streek zijn lokken naar achteren. Intussen dwaalde zijn blik af naar de heldere sterrenhemel boven hem, en boven de boomkruinen. De vermoeidheid was hem in de botten gezonken, had zich in zijn spieren genesteld na een lange dag werken. Het was zeker nog drie kilometer vanaf hier naar de school, dus hoe sneller hij het kleine stukje aflegde, hoe eerder hij naar bed kon. Terwijl hij het zakhorloge weer veilig onder zijn gilet stopte, zette hij zich met een hand zacht tegen de stam af en daalde een klein mossig heuveltje af. Dorre bladeren knisperden onder zijn schoenen, in de verte riep een uil; dat waren de enige geluiden in het verdere doodstille bos. Ongemakkelijk voelde hij zich niet; hij had zich nooit zo gevoeld op donkere plekken. Alert was een beter geplaatst woord. Er huisden hier allerlei wezens, en je kon maar beter op je hoede zijn om niet het pad te kruisen van de gevaarlijkere soorten. Toch was zijn oplettendheid niet helemaal optimaal meer. De vermoeidheid was te sterk om zich tegen te verzetten, en hij wist dat als hij hier tegen de voet van een boom neer zou zijgen, hij zo in slaap zou kunnen vallen. Gevaarlijk - en dat was precies de reden waarom hij in snelle pas doorbeende, geen enkel moment benutte om even op adem te komen. Hij had in de loop van de jaren al genoeg ervaring opgedaan in dit bos om te weten wat voor sinistere plaats het kon zijn.
Er vormde zich een frons tussen zijn wenkbrauwen terwijl hij laaghangende takken wegsloeg, over verraderlijke boomwortels stapte, zich een weg baande tussen doornstruiken. Het moest niet ver meer zijn. En toch forceerde hij zichzelf om zijn zintuigen op scherp te stellen, nog even. Het bos werd hier duidelijk dichter en donkerder. Zwarte stammen die in de hoogte reikten en allemaal op elkaar leken, 's nachts zo anders dan overdag. Onvriendelijk en luguber. Bij daglicht dartelden jonge konijntjes rond op de plaats waar 's nachts een wolf met de afgerukte ledematen van een hert over de grond sleepte. En dat was nog maar een mild voorbeeld.
Plots bleef hij als verstijfd staan, zijn ernstig verwijdde ogen gericht op een schim die zich nog geen drie meter van hem vandaan verwijderd had. Nauwelijks zichtbaar, omdat het zwart afstak tegen nog donkerder zwart. Maar het bewoog. Iets bewoog daar tussen de bomen door. Langzaam, alsof het de intentie had letterlijk samen te willen smelten met de schaduwen. En het had hem ook in de gaten. Gloeiende ogen als nasmeulende kolen die zich in de zijne boorden, misschien al die tijd al wachtend op hem. Het vertrouwde roepen van de uil bleef uit, en eigenlijk merkte hij nu pas dat alles in het bos geluidloos en roerloos bleef, alsof het voor een kort moment even stilstond in tijd. Het beest ontblootte diens tanden, en het was voor Savador het sein om geen moment langer meer te aarzelen. Hij wist dat hij snel moest handelen nu. In een rappe handeling streek hij zijn handpalmen over elkaar heen en liet er kleine vuurvonkjes mee ontstaan - hetzelfde effect als het strijken van een lucifer. De vonkjes daalden neer op een hoop dorre bladeren, zoals hij het van tevoren al had ingeschat. Een klein vuur ontstond, verspreidde zich in rap tempo naar overige bladerhopen, rees in likkende vlammen op en vormde zo een muur tussen hem en het dier in. Als er iets was waar wilde dieren bang voor waren, dan was dat wel vuur. En hij hoopte dat het ook van toepassing was op dit... bij Medusa..
In de warme gloed van het vuur zag hij het wezen pas echt; een vreemd, wolfachtig wezen met zichtbare botten, pezen en organen, bloedrode ogen en een hongerig geopende muil waaruit het slijm op de bosgrond droop. Hij deinsde voorzichtig achteruit, stapje voor stapje, zonder hierbij het beest uit het oog te verliezen. Onverwachte bewegingen maken was ook een don't. Langzaam zakte hij door zijn knieën, pakte een tak tussen de bladeren vandaan en schuifelde weer terug naar zijn plaats. 'Wegwezen!' siste hij zacht. Met enige moeite wist hij de tak over een schouder te leggen. Daar begon hij vervolgens luid mee tegen een willekeurige boom te slaan om het dier af te schrikken. 'Vooruit, wegwezen!' Hij schreeuwde zo luid mogelijk boven de klappen tegen de boom die door het woud galmden uit. Als vuur het niet deed, dan waren harde geluiden nog een redmiddel. En jezelf zo groot en afschrikwekkend opstellen door er aan bij te dragen. 'VORT!'
De vastberadenheid in zijn slangachtige ogen leek - naast angst - ook over te slaan op woede. Hij was echt niet van plan hier te eindigen, en op zo'n onmenselijke manier.

Hoe komt het toch dat Duvessa nog nooit zo'n heerlijke sterke geur heeft geroken...oke waarschijlijk omdat Lightning daarvoor zorgde om uit de buurt te blijven van zo'n mensen. Deze kon ze blijkbaar niet ontwijken. Interesant.
Heel interesant. Haar nieuwsgierigheid was gewekt voor haar prooi. En omdat Lightning deze kende zal Duvessa ervoor zorgen dat hij een snelle dood krijgt, nadat ze er mee gespeeld heeft natuurlijk. Dat kan Lightning niet tegen houden, want gewoon je eten doden daar is niks leuks aan. Het op stang jagen, het te laten vluchten of zich laten verweren waardoor Duvessa de adrenealine zou voelen, dat is pas heerlijk. Langzaam liet ze haar staart heen en weer gaan.
Stapte toen naar links en dan weer naar rechts, nieuwsgierig hoe hij zou reageren op haaar aanwezigheid. De gewone dieren renden dan angstig weg, maar bij mensen is dat heel anders. Die hadden meer lef om zich te beschermen. En het is ook zo lang geleden dat ze nog eens mensenvlees had geproefd. En nu dat Lightning er niks tegen kon doen, daar moest ze dan toch wel van profiteren?, en dus deed ze dat dan ook. Eens zien wat hij in petto had. Juist toen ehet beest een stap dichter bij wou zetten werd ze met de wilskracht van Light haar pas tegen gehouden. Wat voelde Light toch voor deze man. Dat was ongewoon..blijkbaar wist ze zelf niet welke gevoelens het waren voor hem. Toch zou dit het beest niet kunnen tegen houden daarvoor had Duvessa teveel honger.
Deze keer lukte het wel om zich te verplaatsen. Het voelde goed om te zien hoe de man verstijft bleef stilstaan. Wat zullen zijn volgende acties zijn? Geduldig wachtte ze af terwijl haar oren half tegen haar nek waren aangedrukt. Rap maakte de man een vuurtje, dat zich al snel was verspreid. Meteen voelde ze de hitte van het vuur. Vroeger zou ze er waarschijnlijk wel bang voor zijn geweest, dat was wel lang geleden. Ondertussen heeft ze geleerd om er niet bang meer voor te zijn allemaal dankzij Lightnign die vuur magie heeft. het vuur knetterde luid genoeg om de stilte tussen hen te doorbreken.
Al vanaf Duvssa de man had geroken wist ze dat dit nog interesant kon worden en ze vond het vooral grappig wat hij nu de hele tijd doet. Dacht hij nu werkelijk dat ze net zoals al de andere dieren zo dom was? Vergeet het maar. Zelfs als je goed keek zou je de intelligentie in haar ogen kunnen lezen. Ze kon zelf praten. alleen hield ze dat nog enkele minuten geheim.
Alles wat Duvessa nu kon, had ze geleerd door mee te kijken met Light. Nu maake mens ook nog eens zo'n vreselijk kabaal waardoor ze uit haar gedachten werd getrokken. Gelukkig kon ze dat dempen door haar oren helemaal plat in haar nek te duwen en begon vervolgens te grommen wat bijna leek op een lach. En ze lachte hem dan ook wel degenlijk uit, dat hij zoiets onozels probeerde te doen. Haar gelach bleef net als zijn lawaai nog even in de lucht hangen. Met lange slome passen stapte de hellhound simpelweg door de muur van vuur, waarbij het deftig aan de kant uitweek voor haar.
Gelukkig was Light een deel vuur magiër anders zou dit het dier nooit gelukt zijn. Met een enkele sprong, flitste ze richting de hand van de man en belande achter hem neer, met de grote tak in zijn bek die hij uit de zijn handen had gegritst. stapte hele tijd toertjes rond haar prooi. Eens zien hhoe hij zich nu zou verdedigen. Al de hele tijd was er een duivelse grijns op haar lippen te zien.
Roekeloos op je prooi af gaan is het domste wat een jager ooit kan doen. Je moet je prooi zijn kaarten laten zien, en die een voor een uitschakelen. Daarna pas aanvallen.' Wat zijn mensen toch zo simpeldenkend" Sprak ze voor de eerste keer. Haar stem leek sprekend op die van Lightning, maar aan de andere kant ook weer helemaal niet. TErwijl ze nog steeds rond hem liet glimlachte ze hongerig. Hoe zal hij reageren? Achter iemand zijn reactie gokken was iets wat Duvessa net als Light graag deed..

Doodstil bleef hij als aan de grond genageld staan, zijn slangachtige ogen strak op het onheilspellende beest voor hem gericht om iedere reactie te peilen. Zo moe was hij opeens niet meer - iets dat gelukkig wel in zijn voordeel werkte. Toch durfde hij nauwelijks adem te halen, in het begin eigenlijk zelfs in de hoop dat het beest lang niet zo scherp in zicht was als dat hij dacht en hem voor een stronk of iets dergelijks aanzag. Hij wist dat het geen zin had om zichzelf leugentjes voor te houden. Het hondsachtige wezen verplaatste zich in schamele stappen van links naar rechts, alsof het naging vanuit welke directie het hem het beste aan kon vallen; het had hem al lang gezien.
Zijn hart klopte in zijn keel terwijl hij deed wat hij moest doen. Het verstandigste in een situatie zoals deze, al zou het beest zijn angst onherroepelijk kunnen blijven ruiken. Zijn hoofd richtte zich met een verwilderde blik iets op toen het dier vanuit het diepste van diens keel een plotselinge grom slaakte. Tussen de lokken door die in zijn door inspanning bezweette gezicht hingen, staarde hij het beest aan. Het leek hem uit te lachen in het gegrom terwijl het hem onbevreesd naderde. Haast alsof het lachte om zijn tevergeefse pogingen het beest met de staart tussen de benen op de vlucht te laten slaan. Het knappende vuur, de meppen tegen de stam die bij iedere slag als een luide gons tussen de bomen door zou schallen; het leek niets te helpen. Toen de vlammen voor het beest ook nog eens uiteen leken te weken, begon hij de moed een beetje te verliezen. Langzaam draaide hij zijn lichaam richting het dier, machteloos als hij zich nu heel gauw niet iets bedacht om zichzelf in veiligheid te brengen. Zijn eigen hachje redden en alles en iedereen die daaronder te lijden vielen laten voor wat ze waren - daar was hij toch zo goed in?
Hij zou de tak uit ontzetting uit zijn handen hebben laten vallen als het dier niet plots naar voren was geschoten om het zelf uit zijn greep te snaaien. Hij snakte naar adem in de wetenschap dat hij het niet lang meer uit zou houden als het dier hem naar de keel vloog. Natuurlijk was hij bang; het was één van de vele emoties die hij liever uitbande, en er daarom niet aan toegaf. Maar het beest sprong soepel over hem heen en belandde keurig op vier poten achter hem. Wat was dit? Een vreemd soort aura had zich op hetzelfde moment als de aanwezigheid van het beest onthuld; hij voelde het als een zwakke tinteling in zijn botten, zijn geprikkelde zintuigen. Eentje dat gewoon niet kon toebehoren aan een wild wouddier. Die hadden weer een andere voelbare magiebron, veel anders dan bij mensen. Waarom voelde het dan niet dierlijk aan? Een beetje verstandig persoon dat zich overdag op de school begaf, dacht wel een tweede keer na voor ze hem aanvielen. Vooral als ze wisten wie hij was - en dat wisten de meesten dondersgoed.
Hij merkte eigenlijk nu pas dat hij uit reflex zijn handen beschermend voor zijn borst had opgeheven, en in die houding het beest wispelturig met zijn iets verwijdde blik bleef volgen. Het cirkelde om hem heen, trachtte zijn reacties te peilen, accuraat op de beslissingen die hij zou nemen. Roekeloosheid zou hem fataal worden. Hij kon alleen maar staren en zichzelf forceren te concentreren terwijl hij koortsachtig nadacht; iets dat moeilijk ging als je letterlijk in een situatie van leven op dood beland was. Achter hem de nutteloze vuurbarrière, recht voor hem zijn einde als hij niet oppaste, op drie kilometer afstand hiervandaan het kasteel dat hem nu als de veiligste thuishaven ooit leek. Daar waar de rest nu onbekommerd hun nachtrust benutten, en zich geen idee hadden wat zich nu in het bos afspeelde. Op hulp kon hij niet rekenen - en dat wilde hij ook niet. Als roekeloosheid al niet zijn dood werd, dan werd zijn barse koppigheid hem dat nog wel een keer.
Vastbesloten haalde hij een keer diep adem voor hij zichzelf tot actie aanzette. Nog op zijn hoede schuifelde hij langzaam van het mossige stuk waar hij zich bevond vandaan, om vervolgens door zijn knieën te gaan en weer overeind te komen met een kleine puntige kei in zijn handen. Als het beest hem niet met rust liet en niet weg te krijgen was, had hij geen andere keuze. Afmaken, dus. Met grof, bruut geweld, zodat hij er zeker van was dat hij het beest in een onnatuurlijke houding achterliet en hij veilig zijn weg kon vervolgen.
De bittere angst leek echter als een mantel van zijn schouders te glijden op het moment dat het beest plotseling sprak. Geheel onverwachts, en geheel ongepast als je het hem vroeg. Vooral omdat het woeste voorkomen je sterk het idee gaf dat het dier enkel hongerig, raspend gegrauw uit kon stoten. De onstandvastigheid in zijn blik smolt bij de nijd die ervoor in de plaats kwam. Zijn ogen nog strak gericht op het beest, zijn smalle lippen op elkaar geperst. Want het maakte hem ergens woest. Furieus bij de gedachte dat dit afzichtelijke beest de dierlijke vorm was van één van zijn leerlingen of werknemers, die zich onbezwaard dachten te kunnen vermommen en daarvan het profijt namen om alles tegen hem te kunnen zeggen en uithalen wat ze normaal nooit durfden te doen - want hij wist toch niet welk persoon erachter school. Slordig, onacceptabel en onvergeeflijk. Bovendien ook behoorlijk dom om te doen; had hij niet beter geweten, dan had hij na een succesvolle overmeestering zonder aarzelingen de kaak van het beest scheef geslagen en diens schedel ingemept. Wel verdomme. Hij zou hier een zware straf voor opleggen, daar kon de dwaas - wie het ook mocht zijn - op rekenen.
Met een ferm gebaar hief Savador een hand op, de aanwezige woede nu duidelijk zichtbaar in zijn manier van doen. Donkere vicieuze slangen schoten als langwerpige schaduwen luid sissend uit de aarde omhoog, spanden hun lijven strak om het lichaam, de staart en de ledematen van het beest, en verdwenen aan de andere kant met hun kop of staart weer onder de grond. Misschien niet het beste waarmee hij het wezen onder dwang kon houden, maar dat kon hem op het moment niets schelen. Zoals wel vaker was zijn woede nu zoveel groter dan zijn verstand.

Al de hele tijd zat Duvessa haar prooi strak in de gaten te houden. Nam iedere beweging in haar op. Wist hoe riskant het was om te praten, maar woede en angst voedde haar nu eenmaal en wanneer iemand opeens veranderd van emotie gaf het Duvessa een heerlijk gevoel. Och verpeste Lightning haar spel, nog nooit was het meisje gelukt om terug te transformeren, maar nu deed Light meer haar best en het werd moeilijk voor Duvessa om haar handelingen perfect te kunnen uitvoeren.
Het werd gewoon tijd dat ze nog de emoties van dit mens kon voedden. De student van de vorige keer was lang niet genoeg geweest. Het had wel wat tegengestribbeld waardoor Duvessa te laat had gezien dat het al bijna weer dag was geworden en had niet meer kunnen vluchten waardoor de transformatie bij de student was gebeurd, en zo Lightning verdacht had gemaakt.
Gelukkig had het meisje zich eruit kunnen redden. Duvessa had in spanning meegeluisterd met het gesprek. Uiteindelijk was alles goed gekomen. Nouja soort van. De geur van angst van de man was duidelijk te proeven, het liet haar watertanden.
Hij was alert hielt haar in het oog. Dit gaf de hellehond altijd een kick. De jacht, was altijd nieuwsgierig hoe het zou eindigen.
Duvessa kon nog niet dood gaan, wanneer ze te zwak was transformeerde ze gewoon en liet daardoor haar wonden over gaan naar Lightning die het dan moest verduren. Meteen proefde het beest de verandering van de man. Geweldig! Woede kwam in de plaats van de angst. Dit winnen? Dat wist het beest niet echt.
Doordat het lichaam nog steeds van het meisje was, was duvessa niet op haar sterkst en waarschijnlijk gaat dat nog lang duren.
Hij zwaaide ferm met zijn hand, meteen voelde Duvessa de slangen rond haar heen wikkelen. Alleen was ze niet van plan om nu op te geven. Draaide daarom haar hoofd en beet de eerste slang los. Grief haar klauwen in de grond, diep in de aarde. Gewoon een klein hapje van de man, was dat dan teveel gevraagd?
Duvessa gromde gefrustreerd, was niet van plan om nog woorden aan hem te verspillen na enig gesukkel geraakte ze los. Keek heel even kort vol walging naar de slangen. Die man had het lef om die beesten op haar af te sturen. Dat waren gewoon vuilen dingen. Slim waren ze wel, maar smerig.
Het waren onderkruipsels dat vond Duvessa van slangen.
Voor Lightning was dat wel een heel andere zaak, maar at doet er n niet toe. Met een ruk draaide ze zich om en besprong Savador. Dat alles gebeurde maar in amper 5seconden. Zo zorgde ze ervoor dat hij op de grond terecht kwam van haar gewicht. Stond op hem, waarbij speeksel tussen haar tanden droop en op zijn wang terecht kwam. Het gesis van verschroeide huid klonk zalig in haar oren..
Hongerig opende ze haar bek klaar om toe te happen, was nog maar 2 millimeters van hem verwijderd op dat moment leek Duvessa te haperen. Voelde hoe woedend Lightning zich voor deze actie zich verzette. Daardoor verdween heel even de bloed rode ogen en kwamen de rustgevende kristalblauwe ogen in de plaats. De ogen keken de Headmaster aan. Als hij maar gebruik maakte van deze aarzeling, want lightning kon niet het niet lang meer volhouden om het beest tegen te houden. En dat bewijzende het beest doordat langzamerhand weer de bloedrode ogen tevoorschijn kamen. Waar bleef zijn reactie. Light kon het niet meer volhouden…

_{Een angstige kilte gleed via zijn ruggengraat naar beneden, vermende zich met het koude angstzweet dat zijn gelaat liet glimmen. Zijn slangachtige ogen bleven strak gefixeerd op het vreemde beest, in gedachten hopend, uit wanhoop schreeuwend dat het gewoon tussen de doornstruiken zou verdwijnen en hem verder met rust liet. Hij had kinderen, wilde ze bij Medusa zien opgroeien. Wat waren ze zonder hem? Verloren weesjes, en niets meer dan dat. Mama dood, papa dood, toekomst dood. Hij liet het niet gebeuren. Niet vannacht.
Verbeten klemde hij zijn kaken op elkaar terwijl hij in zijn hoofd talloze ontsnappingsopties afging. Magiegebruik was zinloos; het beest was kennelijk bestand tegen vuurmagie, en het zag er ook niet echt uit alsof het op de vlucht zou slaan voor duistere magie. En hij kreeg ook het directe bewijs geleverd dat hij ook niet op succesvolle effecten van hulp van zijn slangen kon rekenen - want tot zijn grootste ongenoegen slaagde het beest erin diens kop zo opzij te werpen dat het de eerste slang los kon rukken. En nog één, en nog één. Het volgde elkaar veel sneller op dan hij eigenlijk verwachtte, had de spreuk op het beest uitgesproken, juíst met de intentie om op z'n minst nog de tijd te hebben gehad om weg te komen. Jesus Christ. Holy bloody mother of God. In een boom klimmen; dat was het enige wat hem nu te binnen schoot. Hondachtigen konden moeizaam klimmen, dus klauterde je je reddeloze zelf naar het hoogste punt mogelijk als een roedel wolven je achterna zat. Zonder medicijnen was zijn lichaam door zijn ziekte te broos en te zwak om zulke inspanningen te kunnen leveren - en laat nu net een moment zijn dat zijn tijd van inname zes uur geleden is, en dus al zo'n tweeënenhalf uur uitgewerkt. Maar dat nam niet weg dat hij het tenminste kon proberen.
Hij had zich omgedraaid, naar de eerste de beste boom met takken die laag genoeg hingen om zich eraan vast te kunnen grijpen gerend als het beest juist op dat ogenblik niet was losgebroken. Het zette zich af, sprong met een jagersinstinct recht op hem af. Alles gebeurde in een flits. Twee massieve poten tegen zijn borst, het gewicht van het dier dat hem uit balans bracht en hem achterover liet struikelen, en het volgende moment zag hij enkel nog rijen scherpe tanden en voelde hij de hete adem die over zijn gezicht streek. Zijn blik ving het kwijl dat langs de lange tong en tussen de tanden door sijpelde, en in lange draden vlak boven hem bungelden. Hij kneep zijn ogen dicht, draaide zijn hoofd, maar voelde even later toch het slijm op zijn gezicht druppelen - in de vorm van een helse pijn, waardoor hij in eerste instantie een ferme pijnkreet uitbracht en de rest onderdrukte door stevig op zijn tanden te bijten. Wat was dit? Het voelde alsof zijn vel van zijn botten werd gerukt. Zijn borst kon door het gewicht dat op hem leunde nauwelijks opveren onder zijn hijgende ademhaling die hij in kleine korte stoten uitbracht. Dus dit was wat je overkwam, vlak voor je dood. Je emoties namen de overhand en alles wat je nog kon doen was alleen maar afwachten op die ene beslissende handeling - en dan was het allemaal voorbij.
Te laat. Hij was te laat geweest. Of het nu door de vermoeidheid kwam of verwarring door emoties; hij wist het niet. Al wat hij wel wist was dat zijn hoge intelligentie en sluwe manier om zich uit de meest benarde situaties te slaan hem vannacht in de steek hadden gelaten. En toch - hij was nog lang niet klaar hier. Hij had duizenden rebelse pubers onder zijn hoede die broodnodig een heropvoeding nodig hadden, hij wilde de dag nog meemaken dat hij op Uda's graf kon dansen, misschien haatte het lot hem toch niet zo erg en ontmoette hij op een dag wie weet wel een leuke nieuwe vrouw. Eentje waar hij wel van hield. Het had mooi kunnen zijn.
Het was bijna ironisch te noemen. Hij werd op klaarlichte dag neergeschoten of op een onverwacht moment vermoord om vervolgens eenzaam te sterven; zo zou hij gewoon doodgaan, niets was meer voorbestemd dan dat voor een persoon als hij. Zo waren zijn vermoedens over zijn eigen einde altijd al geweest en zo zou het dus blijkbaar ook zijn. Een dood waarbij hij eenzaam en gebroken in zijn eigen bloed lag heen te gaan, hoogst waarschijnlijk ook alle opgekropte verdriet uit zijn hele leven loslatend in stille tranen, om de dingen die hij graag had gewild maar nooit had behaald. Geen geld of macht of erkenning - nee, niets in die kwestie. Twee armen om hem heen, eindelijk een beetje gemeende warmte. Al was het maar in de paar luttele seconden voor hij zijn laatste adem liet en zijn ogen langzaam dichtzakten. Dat zou in dat geval het allermooiste gebaar zijn.
Hij wist inmiddels wel dat zijn ideaalbeelden verre aftreksels waren van de werkelijkheid, hij het nooit op de manier kon behalen zoals hij graag wilde en er nu midden in de nacht heus niet iemand zou zijn om bij hem te blijven tot het over was. En dus wachtte hij op de fatale klap, had de strijd om het beest met alle armkracht van zich af te duwen al opgegeven. Die ene fatale klap leek echter niet te komen, waardoor hij vrijwel een halve minuut later eindelijk de moed had om zijn hoofd opzij te draaien en naar het beest op te kijken. Als in trance bleef hij een lang moment in de serene ijsblauwe ogen staren die nu haast moederlijk op hem neerkeken - een totaal verschil met de bloeddorstige rooddoorlopen ogen. Het was niet dat hij er niets in herkende - want hij herkende ze wel. Vaag, weliswaar. Maar genoeg om de angst en de verlorenheid in hem te bannen, en nu zijn kans te grijpen. En onvoldoende om daar roerloos te blijven liggen. Waarschijnlijk ook de reden waarom hij niet iets probeerde om nader tot het dier te komen, maar direct in de tegenaanval schoot.
Hij slaagde erin in een opwelling van krachtgevende emoties het zware beest onder aangespannen, trillende armen van zich af te werpen. Kordaat veerde hij overeind, met een zekere vastberadenheid die zojuist nog verborgen was gebleven. Hij plaatste zijn volle gewicht vervolgens op het beest toen hij bovenop haar ging zitten, tussen haar flanken, en iets naar voren leunde om nog eens extra druk uit te oefenen. Zijn hand greep naar een forse tak die hij stevig tussen de kaken geklemd hield - zijn ene hand aan de ene zijde, de ander aan de andere, de muil ertussenin. Hij gebruikte het als een soort hefboom om de valse hondachtige kop achterwaarts strak tegen zijn borst geklemd te houden - beslist geen fijne houding waarbij het beest forceerde diens kop in diens nek te moeten leggen. Had hij meer spierkracht gehad, dan had hij de kaak ermee uit zijn juiste plaats kunnen laten schieten. Even bleef hij zo zitten om kort uit te hijgen van de inspanning, zijn blik vervaagde om de zoveel seconden waardoor hij met zijn ogen knipperde, ze vervolgens even strak dichtkneep. Verdomde ziekte. Hij vermande zich voor hij de tak in een ruw gebaar weer dichter naar zich toe trok. 'Wie ben je!' siste hij hees.
'Zeg me wie je bent!' Afgelopen met die spelletjes. Het was hem menens nu.}

Het was werkelijk een wonder dat Lightning zo goed terug vocht, dat had Duvessa verbaasd. Wat voor gevoelens koesterde Lightning voor deze man dat het meisje zomaar terug vocht. Blijkbaar had duvessa nog niet alles van Lightning ontdekt, en dat frustreerde haar. Hoeveel geheimen moest Duvessa nog te moeten worden ontraafeld vor ze deze gastvrouw begreep. Het gevoel dat het nog heel lang zou duren ontrok geen enkel gevoel bij het beest.
Duvessa had toch de tijd om het allemaal te ontdekken dus er was nergens voor nodig om zich te haasten. Dat was toch nergens goed voor, wnat zo maakte je toch alleen maar fouten en dat zou Duvessa haar proces kunnen vertragen. Langzamerhand begon Duvessa weer te winnen. Haar ogen werden weer bloedrood. Nu kan ze eindelijk weer verder waar ze was onderbroken. Juist wou de hellhound haar bek wijder opzetten toen duvessa de emotie's van de man opnieuw voelde veranderen.
Ook hij heeft haar een éde keer doen verbazen. Hij kon haar zomaar onverwacht hem afsmijten-met trillende armen. Het beest belande met een behendige beweging toch weer op haar vier poten, wou zich dan juist omdraaien maar werd oppeens plat op de grond gedrukt door het onverwacht zwaar gewicht op haar rug. Via haar ooghoeken zag ze wat of beter gezegt wie het was. Woedend begon ze te grommen. Duvessa was nu degene die moeilijker kon ademen, probeerde zich eruit te wringen, maar besefte al snel dat het nu wel onmogenlijk was.
Grommend opende ze haar bek uit frustratie. Wou het dan ook weer dicht doen, de man was haar voor en stak een dikke tak tegen haar achterkeizen waardoor het onmogenlijk was om haar bek weer dicht te kunnen doen. Voelde dan ook meteen hoe haar kop heel naar achteren werd getrokken. Een stil gejank verliet Duvessa haar keelgat terwijl ze haar klauwen in de grond grief van de pijn.
Af en toe voelde de hellhound zijn greep verzwakken maar kreeg de kans niet om zich los te kunnen trekken uit de pijnlijke greep. "wie ben je' siste hij hees." zeg me wie je bent!" Duvessa kon het niet laten en slaakte e een duivelse lach. Het gaf pijnlijke trillingen in je oor waardoor je even alleen maar gesuis hoorde, maar niks ergs.
De hellhound begon pijnlijke krampen te krijgen, probeerde opniuew los te wrikkelen. Kermde zelfs even van de pijn. "Duvessa" gromde ze "of bedoel je het meisje" vroeg ze tartend verder. Heel even leek Duvessa haar lichaam te trillen. "achzo" gromde het beest maar amper hoorbaar. De eerste zonnestraal was tussen de bladeren van de bomen te zien. Botten van de hellhound begon te krimpen en te kraken.
De terug transformatie was begonnen. Onder Savador lag geen hellhound meer, maar het meisje Lightning. Haar enk stond bloedrood, al de pijn dat Duvessa had ondergaang ging naar over naar Lightning. Het kind rilde, het had zichtbaar koud, had helemaal geen kleren aan want die waren verscheurd tijdens de transformatie. Maar Lightning wist niet dat ze het koud had want ze was nog bewusteloos.
.

_{Gegrom uit het diepste van de keel van het beest, pogingen om weer als sterkere uit te komen. Hij negeerde het straal. Er waren nu andere prioriteiten die hij voorop moest stellen, wilde hij én in veiligheid blijven verkeren, én erachter komen wie er werkelijk achter dit vicieuze monster school. Andere woorden had hij er niet voor; het was te monsterlijk om een wolf te kunnen noemen, te zedeloos om een onbekommerd bosdier te zijn. Wezens als deze liep je niet zomaar tegen het lijf - ze hadden er een bewuste reden voor als ze mensen aanvielen. En het deerde hem dat hij er maar niet zijn vinger op kon leggen wat die ene reden nu was. Was het gewoon uit hongergevoel - of was de belaging voor hogere doelen? Het enige wat hij wist was dat - wie het ook mocht zijn - dit beest een zeer duister aura met zich meedroeg. Eentje dat alleen maar zou groeien en versterken als het door de wouden zou blijven dwalen.
Het beest stribbelde tegen, zijn aangespannen armen trilden onder de kracht die hij in alle inspanning uit zijn armspieren moest persen om haar in toom te kunnen houden. Lang zou hij het niet meer vol kunnen houden. Misschien had het meer in zijn voordeel gewerkt als hij op tijd zijn medicijnen had ingenomen, maar dat was nu eenmaal niet zo.
Een bemoedigend gevoel overspoelde hem op het moment dat een gefrustreerd gejank de muil van het beest verliet. Hij voelde hoe het wezen onder zich tegen de aarde schrapzette, ongetwijfeld in een nieuwe gerede poging om los te rukken. Een tevergeefse, in dat geval. Goed. Dit was goed. Het ging de goede kant op. Nog ietsje langer volhouden, een klein beetje meer kracht zetten - en dan zou hij met zijn laatste krachten het dier kunnen overmeesteren. Hijgend schoof hij over de rug van het dier dichter naar haar kop, legde de tak bijna tegen zijn schouders. Levensgevaarlijk, zoals hij de kop van het beest in zo'n positie naar achteren forceerde dat de snuit zich vlak bij zijn hoofd bevond. Lukte het het dier om haar kans te grijpen, dan kon het zo zijn keel doorbijten. En toch; hij moest wel. Hij zou weerlozer zijn als hij haar de kans gunde uit zijn greep te ontsnappen.
Een antwoord op zijn vraag kreeg hij niet. In plaats daarvan slaakte het monsterlijke wezen een schelle, satanische lach en vreesde hij voor een moment zijn greep te verliezen door een grote drang om zijn handen over zijn oren te willen leggen. 'Duvessa,' kwam de naam er het volgende moment als een donderslag over de inktzwarte lippen van het beest gerold. 'Of bedoel je het meisje?' Zijn goudgekleurde ogen verwijdden zich voor een klein moment bij deze opheldering. Het liet het bijna overkomen alsof het zichzelf als een apart individu zag - alsof het van iets of iemand bezit had genomen. Lang kon hij er echter niet zijn hoofd over breken, want om de een of andere reden begon het beest - Duvessa - stuiptrekken te vertonen. Snel opgevolgd door vreemde vervormingen onder haar dikke pels, alsof haar botten onder luid geknap en gekraak dwars door haar huid wilden spiesen. Hij voelde de beenderen onder haar huid als een onrustige hoop slangen tegen zijn borst drukken, in zijn buik en benen porren. Sneller en alsmaar heviger. Ontsteld liet hij langzaam de tak zakken en keek neer op Duvessa, die stuiprekte, verkrampte, vervormde. Wat in hemelsnaam gebeurde er? Hij had met ontzet opengezakte mond het volledige tafereel aanschouwd als hij niet zijn beide geklauwde handen in de aarde moest zetten om zichzelf overeind te houden. Zijn blik vervaagde, en niet veel later werd het zwart voor zijn ogen. Hij kneep ze stijf dicht en liet zijn hoofd iets zakken om zich te vermannen. Hij had het van tevoren al kunnen weten. Zoveel kracht van zichzelf opeisen en dat zonder medicijnen - dat was zelfs voor hem teveel.
Een zachte kreun ontsnapte uit zijn mond terwijl hij zich opzij liet zakken, zijn lichaam te rusten legde tegen de bosgrond. In zijn positie lag hij nog half op haar, maar zijn hoofd was in haar richting gedraaid zodat hij onder zijn poging tot uithijgen lang en roerloos naar het nu reine gezicht van een jong meisje kon staren - op precies dezelfde plek waar eerst nog een afgrijselijk en bloeddorstig beest lag. Zijn armen voelden te lam en te slap aan na zoveel krachtinspanning, trilden hevig onder zijn gewicht toen hij zich volledig van haar af probeerde te tillen, maar hij deed zijn best. 'Scarlet..,' kwam de naam er als een zachte schorre conclusie uit. Zijn met zwarte aarde bevuilde hand streek een aantal lokken uit het gezicht om het nog eens met alle zekerheid na te gaan, maar hij wist het zeker. Ze lag daar, naakt en weerloos, als een afgeschudde, achteloos weggeworpen en gebruikte schil van het beest. Te gewend om een naakt vrouwenlichaam in combinatie met lust te aanvaren voelde hij de begeerte automatisch opbouwen in zijn broek, trachtte het met opeengeklemde kaken tegen te gaan. Niet nu.
Hij knielde bij haar neer, tilde haar iets in een rechtere positie en sloeg zijn gilet om haar bovenlichaam. Voorzichtig legde hij een arm onder haar knieholtes, de ander bij haar middel en tilde haar vervolgens op. Toen begon hij te lopen. Wankelend, en zijn steeds in scherpte afnemende blik strak gericht op het kasteel in de verte.

Hij was afgepeigerd, had de hele nacht niet kunnen slapen, duizelig - maar ondanks dat alles leek hij nog alert genoeg te kunnen zijn om niet met het naakte meisje in zijn armen gezien te worden. Uiteraard dat iedereen dan direct het slechtste van hem zou denken.
Tegen de koude muur van de lerarenetage bleef hij even met een schouder staan om op adem te komen voor hij zijn grip op Scarlet versterkte en zijn pas vervolgde. Het was niet gehoord om bij elke gelegenheid zomaar leerlingen op zijn privé-kamer toe te laten, anders als dat was op het kantoor. Voor nu had hij geen keus. Hij zou het hele verhaal moeten uitleggen om de schooldokter op de hoogte te brengen als hij haar op de ziekenzaal achterliet - het was beter als niemand hiervan af wist en dat wat er vannacht was gebeurd tussen hem en haar bleef. Hij liep meteen door naar zijn slaapkamer, waar een behoorlijk bed was neergezet. Alsof er drie personen sliepen in plaats van hij alleen. Ernaast stonden twee mahoniezwarte kleine nachtkastjes met ieders een gedoofde kaars in een kandelaar. Over de kamer zelf mocht ook best gezegd worden dat het in luxe en grootte overdreven was voor een enkel persoon. Alles in een barok-stijl en overal met terugkomende slangenprinten. Des te meer het een kamer was die typisch alleen aan Savador kon toebehoren.
Hij legde Lightning neer in het grote hemelbed, dat bij de rand, de steunpalen en het bovengeraamte gesierd werd met donkere fluwelen gordijnen. Zorgvuldig trok hij de deken tot aan haar kin over haar heen, keek even fronsend op haar neer en verdween vervolgens even de kamer uit. Met een glas water kwam hij weer terug. Hij zeeg neer op de stoel naast het bed, zocht een moment in de lade van het nachtkastje en haalde er een doosje capsules uit, waarvan hij er eentje met moeite wegspoelde met water. Hij slaakte een trillerige zucht over zijn smalle lippen en liet zich met een vermoeide uitdrukking terugzakken in zijn stoel. Dat was beter. Zijn blik vestigde zich weer op de leerlinge in zijn bed. Alles wat hij nu kon doen was wachten tot ze weer bijkwam.

> En toen had ik geen inspi meer}

Lightning herkende de duisternis meteen waar ze nu in zweefde. het was de plek waar ze altijd terecht kwam nadat Duvessa weer was verdwenen. De tweede ergste wat Lightning moest verduren. De transformatie zelf was het pijnlijkst. Niet voor Duvessa nee, wanneer de bottan van Lightning begonnen te breken om zo een andere vorm te krijgen was het meisje de enige die pijn leed. Haast onverdraagenlijk. De duisternis was meer mentaal pijnlijk voor haar. na iedere transformatie zag Light een glimp van haar verleden. kreeg alleen maar de slechte herinneringen te zien. hoe lang Lightning al in deze duisternis zweefde was onbekende voor haar. Daar was tijd nutteloos terwijl in de echte wereld de minuten voorbij tikten. De duisternis...het was een deel van de hellhound zelf. Waarschijnlijk waren al die glimpen de manier om te zien ho ver Duvessa met het meisje kon gaan, maar zeker was het niet. Als de flits van een camera verscheen het stukje verleden van Lightning voor haar ogen.

Ze was nog jong. Nog geen 10jaar. Haar bruine haren lagen warrig door elkaar, alsof het al dagen niet meer was gekamt -wat ook zo was. Haar ogen stonden rood van het huilen. De tranen waren op haar wangen zelf nog niet opgedroogt. Haar kristal blauwe ogen stonden dof. Ze zat in een doodlopend straatje ineen gedoken. Een groepje jongens stonden om haar heen. Scholden haar uit, lachten terwijl het kind werd geschopt. een van de jongens stond apart. Lachte mee, deed niets om de anderen te stoppen. Toevallig had Lightning hem als vriend beschouwd. Lightning had zich op dat moment zich verraden gevoeld -deels ook omdat ze hem leuk had gevonden. Dat was dan ook de druppel geweest. Het meisje helemaal gebroken, zorgde ervoor dat de vloek voor de allereerste keer overdag losbrak. Ze transformeerde. De hellhound besprong dan ook meteen de jongens, beet hun kelen door. Voor hen was het pijnloos geweest, behalve voor haar zogezegde 'vriend'. De hellhound die letterlijk langzaam zijn maag openscheurde zodat het aan zijn organen kon. het kwijl die de huid verschroeide. het gegil van de jongen ging door merg en been.

Meteen schoten Lightning haar ogen open en zat ze meteen rechtop. Zat nog steeds na te huigen. Waarom juist die? Lightning veegde het zweet van haar voorhoofd af. Dat moment zat nog steeds in haar geheugen gegrift. het was een verschrikkelik jaar geweest. Dagen lang had ze er nachtmerries van gehad. Had moeten vluchten want ze was een moordenaar geworden. Zelf nadat haar adoptie ouders haar handen gevonden en verzorgt, werd het jonge meisje nog steeds geplaagt door de nachtmerrie. Zag soms ook de beelden overdag. Lichtjes kreunend wreef ze over haar nek, en waarom had ze dat pijnlijke gevoel dat ze een tijdje haar mond niet had kunnen dicht krijgen? Pas op dat moment kwam het besef tot Lightning door dat ze niet in het bos was, daarvoor was de grond...nee een bed?! Hoe was ze in bed belandt? Verbaasd keek ze rond. Verstijfde dan ook meteen toen ze recht in de ogen van de headmaster keek."Wat?..Hoe..?" Lightning was verrast maar enkele herinneringen kwamn gelukkig op tijd tevoorschijnt. Ze had Master savador aangevallen? Geschrokken hapte ze naar adem, draaide zich naar hem om."H-het spijt me zo master Savador. Ik...het spijt me" Bleef ze zich verontschuldigen. Trok het deken steviger om zich heen doordat ze een rilling kreeg van wat ze had gedaan, en vooral wat er had kunnen gebeuren. Hier kon ze niet onderuit. Nadat ze weer wat lef bij elkaar had geraapt keek ze Savador weer aan. Zag het verschreude deeltje op zijn wang."Meneer...u..." Even hief ze haar hand op om het meteen te verzorgen, maar half verwegen liet ze haar arm weer vallen. Wist niet of het wel mocht en staarde toen maar onzeker en angstig naar het uiteinde van het bed..

_{Seconden, minuten, uren. De tijd kroop langzaam voorbij, maar ongetwijfeld veel sneller dan hij zou vermoeden. Hij had er niet op gelet. Alsof zijn ledematen verdoofd waren zat hij roerloos in de stoel, half onderuitgezakt, en deed zijn uiterste best om wakker te blijven. Dat was niet helemaal gelukt. Af en toe dommelde hij onomerkbaar in, met zijn kin op zijn borst gezakt, en zijn hoofd iets opzij tegen de hoge rugleuning van de stoel. Een zeldzame vredigheid streek zich uit over zijn bleke gelaat wanneer hij in slaap verkeerde. Het was bij dat slapende gezicht maar moeilijk in te beelden dat hij een strenge en vaak draconische man was in zijn doen en laten. Zelfs afgezien van de lichte frons die zelfs in slaap haast permanent tussen zijn wenkbrauwen zichtbaar was.
Savador werd gewekt door een geluid van gierend gehap naar adem en gejaagd gehijg. Tussen zijn gitzwarte lokken door staarden zijn goudgekleurde ogen leeg en bewegingloos naar het meisje dat hem vannacht door manipulatie van haar bezeten monster bijna het leven had benomen. Hij wist niet zeker of manipulatie het juiste woord was. Hij had haar immers duidelijk onder zijn lichaam van gedaante zien veranderen. Een gruwelijke gedachte, dat zo'n afzichtelijk monster zich schuilhield in een jong en kwetsbaar meisje zoals zij. Er was al eens eerder zoiets voorgevallen. Eén van de leerlingen die gehavend en verstrooid wakker was geworden in het duistere bos, en zij die naast hem gevonden was en voor moest komen in zijn kantoor om het hele verhaal uit te komen leggen. Alle puzzelstukjes vielen op hun plaats. Hij begreep het nu. Zijn slangen, op wie hij destijds vertrouwd had, hadden niet het gewenste spionnenwerk verricht om haar in de gaten te houden - maar hij begreep nu ook dat het wellicht zo kon zijn dat zelfs Saethion, Saghenach en Mruel een soort doodsangst voelden voor het beest dat hem vannacht bijna aan zijn einde had gebracht. En er was heel wat voor nodig om zijn slangen, die figureerden als zijn trouwe dienaren, angst aan te jagen.
Zwijgend hield hij Scarlet in de gaten. Het kind hijgde en blonk van het zweet, duidelijk net ontwaakt uit een gruwelijke nachtmerrie. Geen wonder, als je enkel als vanuit een vage waas toe kon kijken hoe je een monster je lichaam gebruikte om de meest vreselijkste daden te verrichten. Ze leek tot het besef te komen dat ze zich niet in het duistere bos bevond, wat waarschijnlijk haar 'ontwaakplaats' geworden was sinds ze hier op school zat en een bruikbare plek nodig had om de transformatie keer op keer plaats te laten vinden. En toen viel haar geschokte blik op hem. Zijn blik en houding veranderden nauwelijks - hij bleef haar aanstaren met zijn smalle lippen nu iets verwrongen, haast als een standbeeld. De rafelige plek op zijn wang waar de huid was verschroeid stak fel af tegen zijn bleke gelaatskleur, zijn haar zat warrig, zijn anders zo nette kledij was hier en daar gescheurd en zat vol zwarte vegen. Het moest nu wel duidelijk voor haar zijn wat er deze nacht was gebeurd. En hij had gelijk. Meteen volgden de verontschuldigingen en de geschokte reacties, maar hij negeerde het straal en bleef haar enkel strak aankijken. Niets was eigenlijk voldoende genoeg om tegen de harde werkelijkheid op te boksen. Was het totaal anders gelopen, dan had hij hier niet eens meer gezeten. Hij trok zich zelfs met een verbeten trok op zijn mond terug toen ze een poging nam zijn wond te willen verzorgen, er duidelijk niet van gediend als ze aan hem kwam. Alsof hij bang was dat het beest ergens nog wakker en alert in haar binnenste school en zijn huid verschroeide als ze hem ook maar met één vinger aanraakte. In die beweging maakte hij een gebaar alsof hij haar hand weg wilde slaan en was hij in een ruk overeind gekomen. Met een kille woede in zijn vlammende ogen, die woordeloos des te angstaanjagender was, keek hij even op haar neer.
'Ik hoop ten zeerste dat je je beseft hoe roekeloos je wel niet bent geweest. Niet alleen omdat je het het hele schooljaar lang voor me verzwegen hebt, ook bij het besef dat er tientallen doden hadden kunnen vallen,' siste hij uiteindelijk zacht, zijn zin bijna beginnend in een onheilspellend gefluister. 'Heb je enig idee hoe ernstig dit is?!' Zijn stem verhief zich iets, een ader in zijn hals zwol zichtbaar op - maar verder maakte de woede in de vorm van een griezelig kalme, ijzige kilte zich meester van hem. Zijn ogen fonkelden in de koude zwakke stralen van een waterige ochtendzon, die langzaam door het raam de schemerige kamer binnensijpelden. Ze had het hem moeten vertellen, al vanaf het begin af aan al. Maar dat had ze niet. In plaats daarvan had ze er om heen gedraaid toen ze voor zijn neus in zijn kantoor had gestaan, het in de doofpot gestopt - en intussen wel iedere nacht halsoverkop naar het bos vluchten en dan hopen dat er op dat moment geen leerlingen aanwezig waren. Ze was ontzettend dom en onvoorzichtig geweest door het te hebben verzwegen.
Gekrenkt bleef hij nog even staan om haar nog een blik vol toornigheid toe te werpen voor hij de kamer uit beende. Het viel op dat hij een beetje hinkte. Woedend was hij. En hij kon zichzelf geen ongelijk geven. Een moment dat iets van een halfuur leek te hebben geduurd kwam hij weer de kamer binnen. Lightning kreeg geen blik of woord waardig - pas toen hij haar met lichte dwang zacht terug in het kussen duwde, iets van een neksteun onder naar hals doorschoof en nu half over haar heen gebogen stond keek hij haar aan. 'Ik heb ons beide afgemeld voor vandaag,' deeldde hij nog steeds met een licht aanwezige nijd in zijn stem mee. 'Houd dat kussen onder je nek. Het zal de pijn verzachten.' De neksteun was niets meer dan een langwerpig kussen dat hij door middel van vuurmagie verwarmd had. Het lag als een soort slang om haar schouders en hield haar hoofd op haar plaats, zodat haar nek de nodige rust geboden kreeg. Hij bleef over haar heengebogen staan terwijl hij de steun zorgvuldig beter probeerde te schikken, en liet zijn blik daarbij van het kussen zo nu en dan naar haar gezicht glijden. Zijn blik stond nog streng, de frons was nog licht aanwezig tussen zijn wenkbrauwen en hij was zeker nog ernstig over de hele situatie - maar hij leek ook heel wat kalmer te zijn dan voor hij de kamer had verlaten. Wat vannacht was gebeurd was nog steeds te ondenkbaar om met alle besef te kunnen plaatsen.}

Hoe had dit kunnen gebeuren? Het had nooit zo mogen gaan. Nog nooit had ze gedacht dat ze de headmaster had kunnen tegen komen in het bos. Iets waar ze nu heel erg spijt van had. Was het dan beter om toch altijd het ergste te denken? Zodat ze nog voorzichtiger zou zijn. Het was haar eigen schuld, de laatste tijd had ze veel meer zelfvertrouwen erin.
Deels eigenlijk omdat ze nu meer en meer de transformatie voelde aankomen. Dat had ze dus niet mogen doen. Die zelfvertrouwen waren nu toch weer helemaal verdwenen. Was afgebrokkeld vanaf het besef wat ze bijna had gedaan. Oke, zij had het niet echt helemaal gedaan maar toch stak ze de schuld op zichzelf en helemaal niet op Duvessa.
Dat deed Lightning eigenlijk nooit terwijl het altijd Duvessa was geweest. De hele tijd had Savador haar strak aan gekeken. Niet gereageerd op haar verontschuldigingen. Het was haar eigen schuld.
Nu ze hier zat wist Lightning helemaal niet wat ze moest doen. Voor de eerste keer nadat ze haar leven terug had opgepakt voelde ze zich weer even verloren. Hij wou niet verzorgt worden, en ze begreep waarom. Maar toch zou ze het verzorgen.
Anders gaat ze zich nog meer schuldig voelen dan dat ze nu al deed. Waarom moest dit haar nu overkomen? De eerste keer had ze geluk gehad dat er geen ooggetuigen waren geweest. En nu dat er wel een ooggetuige had had Lightning het pech dat het van de eerste keer al meteen Master Savador was geworden. Hij was met een ruk opgestaan wat haar had doen schrikken.
Hij keek haar zo angstaanjagend aan dat ze onbewust wat inneen kromp 'Ik hoop ten zeerste dat je je beseft hoe roekeloos je wel niet bent geweest. Niet alleen omdat je het het hele schooljaar lang voor me verzwegen hebt, ook bij het besef dat er tientallen doden hadden kunnen vallen,' siste hij uiteindelijk zacht, zijn zin bijna beginnend in een onheilspellend gefluister. 'Heb je enig idee hoe ernstig dit is?!' Lightning probeerde nog meer ineen te krimpen.
Durfde hem niet meteen meer aan te kijken. Waar was haar zelfvertrouwen toch gebleven? Het was verdwenen vanaf ze had beseft dat ze de headmaster had aangevallen, had kunnen doden... Het werd zelf enger toen die woede veranderde in een ijzige kilte."Ja ik heb het verzwegen." schreeuwde ze uit frustratie."Om de reactie van jou nu te voorkomen" Ging ze schreeuwend verder.
Kon niet meer tegen zijn gedrag op. "Ik keek..." nee ik keek naar je op, iets aan jou trekt me aan..nee dat wou ze niet zeggen." Ik wou deze reactie van jou niet meemaken. En er kan aan mij...aan het ding niets worden gedaan. NIETS" De laatste woorden kwamen er nog luider uit. Gelukkig weende ze niet snel meer, was dat wel zo geweest dan was ze nu in huilen uitgebarst. Maar ze had jaren geleden beloofd nooit meer te huilen, en dat was ze nu dus niet van plan om die belofte te breken. Opnieuw staarde ze naar het bed uiteinde.
Nadat hij de kamer was uit gegaan zuchtte ze even. haar hart ging als een gek tekeer ook al begreep ze niet waarom. Angst was het niet. Dat was Lightning zeker. Ze had geen enkel idee hoe lang hij weg bleef, maar toen hij terug was had hij iets in zijn handen. Lightning vroeg er niet naar. Protesteerde niet toen hij haar onder lichte dwang naar achteren duwde waarbij hij nu half over haar heen stond gebogen.
Haar hart begon weer harder te kloppen. 'Ik heb ons beide afgemeld voor vandaag,' deeldde hij nog steeds met een licht aanwezige nijd in zijn stem mee. 'Houd dat kussen onder je nek. Het zal de pijn verzachten.' Lightning sloeg haar ogen van hem weg. Ze wou niet verzorgt worden, niet omdat hij het was, maar omdat ze niet zielig wou worden bekeken. Nu lijkt ze wel zwak. Langzaam keek ze hem weer recht aan, merkte dat hij haar ook af en toe weer aankeek. Haar hart leek wel ieder moment uit haar keel te komen springen.
Ze kon het niet laten. Ging iets rechter zitten zodat ze nog dichter bij hem was. Even slikte ze, sloeg haar ogen neit weg maar keek hem de hele tijd recht aan."Laat me..." Ze legde langzaam en voorzichtig haar vinger toppen juist onder zijn verschroeide huid." Laat me dat verzorgen." Sprak ze op een fluisterende toon. Haalde haar hand niet weg, als hij het niet wou dan zou hij het ent als daarstraks weer weg kunnen slaan."Ik...kan het weer helemaal laten verdwijnen. " Ging ze heesjes verder.Gleed langzaam met haar vingers rond de plek, deed anders niks. Toch niet zonder dat hij zei dat ze het mocht verzorgen.
Als ze echt woedend was kon ze zelf zonder Duvessa ,het dier haar speeksel gebruiken, daardoor kan ze het ook weer genezen. het was niets speciaals en Lightning heeft nog nooit het speeksel gebruik waardoor ze nooit dat genees techniek heeft moeiten gebruiken. En ook niet als ze gewond was, want de wonden geneesden bij haar vanzelf weer na een tijdje.
Al de hele tijd had ze hem afwachtend aan gekeken. Terwijl ze probeerde haar hart te laten kalmeren trok ze langzaam twijfelend haar hand terug. Als hij wou dat ze het zou genezen moest hij het maar vragen. Dan zou haar schuldgevoel ook iets dalen.
.

_{Zijn gezicht en houding straalden de striktheid uit waarmee hij complexe kwesties als deze met een enkele vingerknip wist te ontsluieren. Dit was toch wel een heel ander probleem dan de beletsels waar hij dagelijks mee werd geconfronteerd. Hij had het kunnen weten. Hij had het kunnen weten en hij had er iets aan kunnen hebben gedaan. Niet om haar dilemma in het algemeen te doen wegnemen, dat zeker niet. Er was haast geen genezing voor mensen als zij. Of hij haar een weerdier kon noemen wist hij niet, maar hij was er wel op de hoogte van dat die personen gedoemd waren om die nachtelijke transformaties hun leven lang met zich mee te dragen. Maar hoe het ook gewend of gekeerd werd; hij had in ieder geval iets kunnen doen om de vrijheid van het beest te beperken en zo slachtoffers te voorkomen, en dat stak hem. Hij kon niet ontkennen dat hij ergens teleurgesteld in haar was.
Als een tikkende tijdbom die plotseling afging barstte ze plotseling uit. Onverwachts, want ze had zo zwak en vermoeid geleken toen hij haar hier naar binnen bracht. Een beetje met stomheid geslagen staarde Savador op haar neer, al bleef de strenge uitdrukking ondanks zijn ontzetting als een sluier nog aanwezig over zijn bleke gelaat. De woorden werden hem uit diepste frustratie toegeschreeuwd, en hij leek voor deze zeldzame keer niet eens acht te slaan op de toon die ze tegen hem aansloeg en het feit dat ze hem niet respectabel met 'u' aansprak. Natuurlijk was ze gefrustreerd, dat zou niet meer dan logisch zijn. Hij zou zich ook geen raad wisten als hij met zo'n kwaal moest leven. Een beetje vreemd vond hij het wel, de manier waarop ze haar zinnen formuleerde. Als ze hem en zijn observerende slangen kende, had ze kunnen weten dat hij er vroeg of laat toch wel achter zou komen. Al vanaf het moment dat ze bij hem in het kantoor voor moest komen was ze in zijn ogen een persoon geweest die hij beter scherp in de gaten kon blijven houden. Niet om wie ze was, want ze was verder geen lastpak. Waarschijnlijk was het het vermoeden geweest dat er meer achter haar moest schuilen - en hij had deze nacht zijn gelijk gekregen.
'Er kan aan mij... aan het ding niets worden gedaan. NIETS!' Zijn ogen knepen zich even tot spleetjes, en van kop tot teen straalde hij de expressie uit dat hij op zijn beurt nu ieder moment kon uitbarsten. 'Ik had maatregelen kunnen nemen als je het me op z'n minst verteld had,' kwam er het volgende ogenblik echter kalm uit. De teleurgestelde toon in zijn zachte stem wist hij niet volledig te onderdrukken. Hij was te moe en voelde zich te slapjes om er nu een hele discussie over te gaan maken. Ze had zich in ieder geval wel over die drempel heen kunnen zetten. Ze had hem op de hoogte kunnen brengen. Hij had op zijn beurt de nodige maatregelen kunnen treffen, haar in een kerker kunnen houden en vastketenen om het beest onder het kasteel veilig uit iedereens buurt te houden tot haar transformatie weer afzwakte. Uiteraard met genoeg vlees en drinkwater, al zou dat eerste misschien een probleem kunnen vormen. Hoeveel herten moest Duvessa verorberen tot het haar tevreden zou stellen? Het zou bovendien opvallen, als hij keer op keer een afgeslacht hert binnen het kasteel bracht - maar het had kunnen werken, en daar ging het om. Dan zou ze de volgende ochtend een vrije dag krijgen om bij te slapen en bij te komen en was er niets aan de hand geweest. Pas als het beest los zou breken zou hij dan sterker moeten ingrijpen, maar hij had genoeg ervaring in zijn magie om de nodige barrières te creëren, beschikte over meer dan voldoende intelligentie en sluwheid om haar te slim af te zijn. Hij had er wel degelijk iets aan kunnen doen. Niet veel, maar wel iets.
Hij had Scarlet zwijgzaam de rug toegekeerd en liep de kamer uit, om een moment later terug te komen en de neksteun onder haar hoofd te leggen. Zelf maakte hij er zo nu en dan ook gebruik van, als hij vermoeid en brak na een lange werkdag weer hier kwam en zijn pijnlijke spieren de comfort wilde bieden. Zijn ziekte eiste soms zijn tol, als hij uren achtereen met dat ding onder zijn nek in zijn fauteuil bij de haard zat en zo een halve dag verspilde. Voor nu kon zij het beter gebruiken dan hij. De greep die hij op Duvessa had uitgevoerd was een gemeen trucje, en zoals het een gentleman betaamde had hij zich heus wel ingehouden als het niet noodzakelijk was geweest.
Waarschijnlijk voelde hij niet de ongemakkelijkheid die haar tergde, hield zich meer bezig met het schikken van de steun dan te malen over het oogcontact dat ze op enkele momenten toevallig maakten. Afwachtend op wat ze wilde doen, boog hij zich iets terug om haar de ruimte te bieden toen ze iets rechter wilde zitten. Een klein zacht geluidje verliet zijn lippen alsof hij op het punt stond iets te willen zeggen, maar hij slikte de woorden in en vestigde zijn wat ernstige blik op de deken die hij in een bijna overhaaste handeling vastgreep om deze tot haar hals opgetrokken te houden. Het zou afzakken als ze er niet op lette, en hij gunde haar uit schuldgevoel alle privacy nu hij haar al eens naakt had gezien. Dat, en ze hoefde niet het feit voor haarzelf te bevestigen dat hij inderdaad een onverbeterlijke pederast was als hij er met een strak 'het doet me niets'-gezicht bij zou zitten, maar intussen wel heel charmant met een bult in zijn broek rondliep. Misschien moest hij zo eens kijken of hij nog wat kleding van Uda had die ze mocht lenen.
Langzaam kroop zijn blik weer naar boven, rustte op haar gezicht. Ze keek hem een lange tijd alleen maar aan, hij keek roerloos terug en kon alleen maar gissen wat ze wilde. 'Laat me...' Hij zoog de lucht zacht tussen zijn tanden door in een pijnlijk trekje toen ze haar vingers vlak bij de plek van zijn verschroeide huid plaatste, had even opnieuw de neiging zich in een ruk van haar af te bewegen. Hoe durfde ze ook onafgekondigd aan zijn wonden te zitten! Zelfs de huid eromheen was pijnlijk en gevoelig. Hij had zichzelf nog niet bekeken, haar als eerste prioriteit voorop gesteld - maar hij gokte dat het gelijk moest staan aan tweede- of misschien wel derdegraads brandwond. Hij slaagde erin zijn gezicht weer in de plooi te forceren, beet strak zijn kaken op elkaar alsof het helemaal geen zeer deed. 'Laat me dat verzorgen.' Zijn blik kroop weer terug naar haar gezicht, de stille pijn zichtbaar in de frons tussen zijn wenkbrauwen die steeds een beetje dieper werd als haar vingers iets te dicht bij de pijnlijke plek kwam. 'Ik... kan het weer helemaal laten verdwijnen.'
Hij kraamde wat nors gemompel uit dat sterk leek op 'hoeft niet' terwijl hij eigenzinnig haar blik vermeed.
'Het geneest vanzelf wel,' kwam er tussen neus en lippen door uit zonder haar daarbij aan te kijken. Gewoon omdat hij te koppig en te mannelijk was om zich aan zijn pijn en zwaktes toe te geven. Hoe stom zou het zijn als hij zich hier liet verzorgen door een leerlinge. Hij - Savador - die altijd alles op eigen houtje deed en alle zorgen met zich meedroeg als een comfortabele rugtas waarvan hij zonder eigenlijk niet eens gewend was. Al lag zijn halve been eraf, vertikte hij het om zich naar de ziekenzaal te slepen. Ze bleef hem echter in een bijna hoopvolle afwachting aankijken, leek het op. En daar kon hij niet tegen. En ergens, al zou hij het nooit openlijk toegeven, vond hij het lief en dus kon hij het moeilijk afstaan. Te gewend aan hatelijke blikken en handelingen om hem zoveel mogelijk geestelijk pijn te doen van zijn leerlingen. Werd hij niet zo benaderd, dan wist hij er eigenlijk maar moeilijk mee om te gaan.
Een enkel moment leek hij sterk te twijfelen, schoot zijn stugge blik vanuit zijn ooghoeken een aantal keer haar richting uit, maar uiteindelijk legde hij zich er maar bij neer. 'Wel - goed dan,' nog wat norsjes zeeg hij met tegenzin neer op de rand van het bed. 'Maar maak er geen onnodig veel werk van,' voegde hij er humeurig aan toe. Het was immers, zoals hij het zou noemen als het hem werd gevraagd, een 'krasje'.}

Lightning zuchtte even. Ze had dit kunnen voorkomen...alleen wist ze niet hoe. Wat als ze haar pilletje zou hebben genomen...? Light had dat inderdaad kunnen doen, maar dat had ze niet gedaan want de volgende transformatie zou alleen maar nog pijnlijker zijn geworden. En daar had Lightning zo tegenop gekeken, had daarom het pilletje dan ook werkelijk niet genomen. Maar blijkbaar had ze dat beter wel gedaan, dan had ze deze onaangename 'ontmoeting'kunnen voorkomen.
Jammer genoeg kon ze de tijd nu niet meer terug draaien, ookal zou ze dat nog zo graag willen. En zolang haar ouders hier niet van ontdekken...dan was ze nog veilig. Haar ouders gingen veel te bezorgt zijn, haar van school wegnemen. En uiteindelijk zelf opleiden. Een rilling ging door Lightning heen bij de gedachten. Dat wou ze dan het liefst zo lang mogenlijk uitstellen. Ja op een dag moest ze wel terug naar huis gaan, maar zover Lightning het zag zou dat nog wel eens lang kunnen duren...hopenlijk. Lightning had gemerkt hoe vermoeid Master Savador was, hoe zag er kapot uit.
En dat was allemaal haar schuld...Ze wou het goedmaken. Maar wist dat Savador juist zo min mogenlijk hulp wou krijgen. Hij maakte het haar niet simpel dat was zeker. Ze kon dan niet meteen iets verzinnen om hulp te bieden zonder dat hij het kon afwijzen. Ach, ze zal straks wel een poging wagen. Met in gehouden adem keekze toe hoe hij uitstraalde dat hij ieder moment zou kunnen uitbarsten.
Daarvoor in de plaats verraste ze hem 'Ik had maatregelen kunnen nemen als je het me op z'n minst verteld had,' Hoorde ze hem zeggen op een kalme manier. Lightning snoof verontwaardigd. Maatregelen...het was een groot woord, en had zoveel betekenisen. Veel meer in de slechte richting dan in de goede richting."Zoals me opsluiten in een kooi en al die...andere dingen?" Vroeg ze, keek hem strak aan. Ze had Shit willen zeggen in plaats van andere dingen maar ze had zich gelukkig ingehouden."Dat heb ik al geprobeerd, en dat hield haar niet tegen" Mopperde ze meer tegen zichzelf dan tegen Master Savador. Ja ze had zich werkelijk eens opgesloten in een ijzeren kooi.
Maar op een of andere manier was Duvessa eruit ontsnapt. Het ijzer was door zuur afgebrand...als je het zo kon noemen natuurlijk. Nu dat hij weet wat ze eigenlijk was...kreeg ze de neiging om haar echte naam te zeggen. Maar dan zou hij nog meer teleurgesteld zijn op haar. Toch moest ze het zeggen, het zou anders oneerlijk blijven. Twijfelend beet ze op haar onderlip. Ze zat nu in een werkelijke dilemma. Light begon harder te bijten op haar onderlip, gevolg door de roeste smaak dat meteen te proeven was van haar lip. "En het..." Opnieuw beet ze terwijl haar lip nu wel open gebeten was. "H-het is niet...erza scarlet." Ze had het lef niet meer om hem aan te kijken. "Het is... Lightning Farron" de laatste woorden kwamen en stiller en stiller uit haar mond.
Als ze dan toch onder haar voeten krijgt dan kon ze hem dan meteen ook alles vertellen. Beter nu hem helemaal laten uitrazen dan later nog eens opnieuw. Ondertussen had ze de hele tijd zitten staren naar het uiteinde van het bed. Nadat hij de kamer had verlaten en terug was gekomen en warme neksteun rond haar gedaan. Het had meteen effect gehad. Lightning had hem hulp aangeboden.
Ze wist dat die brandwonde niet meteen zou genezen. Het zwarte zuur van duvessa haar speeksel zat er nog in. Hij kon het dan niet zien, maar zij wel. Het was verbrand dat wel degenlijk, maar in de wonde zat er zwart slijm dat er niet uit te krijgen was zolang je niet wist hoe je het moest doen. Light besefte dat hij zich ongemakkelijk begon te voelen. Daarom hield ze de deken dan omhoog. Niet dat het haar veel kon schelen hij had haar toch al naakt gezien. Maar ze deed het nu alleen omdat hij zich ongemakkelijk begon te voelen. 'Het geneest vanzelf wel,' kwam er tussen neus en lippen door uit zonder haar daarbij aan te kijken.
Lightning schudde half haar hoofd."Nee, het zal verergeren." Mompelde ze, maar liet nu voor wat het was,ook al wou ze nog graag het verhelpen. Het was niet makkelijk een koppig iemand iets te laten doen. 'Wel - goed dan,' nog wat norsjes zeeg hij met tegenzin neer op de rand van het bed. 'Maar maak er geen onnodig veel werk van,' voegde hij er humeurig aan toe. Meteen klaarde Lightning wat op. Het deken kon ze nu wel niet omhoog houden omdat ze nu haar beide handen nodig had. Even mopperde ze over iets, maar haalde dan nonchalant haar schouders op en boog dichter naar hem toe. Lette helemaal niet meer op de deken omdat ze zich moest focussen.
Verbeet net als hij de pijn die ze voelde in haar nek. Haar nek kon ze later wel bekijken wanneer ze weer in haar kamer was, voor nu moet ze die irritante pijn gewoon gaan verdragen. Ze wreef haar handen over elkaar die meteen wat warmer werden en er een goud laagje over kwam. Legde vervolgens haar beide handen op de wonde en trok met enkele bewegingen het zure speeksel uit de wonde legde die op haar ene hand en liet het verdwijnen. Hoe meer ze het deed hoe sneller ze zag de wonde verminderen. De nieuwe huid moest ze anders doen.
Even keek ze kritisch naar de wonde."Bijna klaar..." Sprak ze meer tegen zichzelf dan tegen de headmaster. Ze perste haar lippen even nadenkend op elkaar. Boog zich toen naar zijn wang en gaf er langzaam een tedere kus op. Nadat ze zich terug trok van het kusje keek ze opgelucht toe hoe ze zag dat er nieuwe huid op zijn wang begon te groeien."Beter" Verzuchtte ze met een gemeende glimlach. "Helemaal weg." Je kon nergens aanzien dat zijn wang verschroeid was geweest.

_{Wat gefronsd sloeg hij zijn vermoeide ogen op bij het horen van Scarlet's verontwaardigde reactie in de vorm van een snuif. En zoals hij al wel zou kunnen verwachten werd hij direct erna verwijt van dingen die hij eigenlijk inderdaad had willen uitvoeren onder de zin van 'maatregelen'. Natuurlijk was opsluiting het eerste wat je zou overwegen in dit geval, zo'n beest kon je moeilijk op vrije voeten laten rondzwerven. En natuurlijk zou het ook het allereerste zijn wat ze had geprobeerd, tevergeefs. Maar alles was beter dan Duvessa gewoon haar gang laten gaan. En hopelijk wist ze ook dat hij niet gespecialiseerd was in het handhaven van losgeslagen weermonsters. 'Ooit eens nagedacht over de hulp van zeven roemrijke personen die we in de Toren naast het kasteel hebben huizen?' stelde hij de vraag op een hint-achtige wijze. Zijn eigen barrières zouden bij lange na niet genoeg zijn, vooral niet nu bekend was dat Duvessa over ongeveer dezelfde magiesoorten als hij beschikte. Maar hij geloofde niet dat Duvessa door onzichtbare krachtvelden van een Legendarische Magiër kon breken. Je zou je eigen niveau als superieur kunnen beschouwen als je dat al lukte.
Savador slaakte een zachte zucht en wreef peinzend met beide handen in zijn gezicht, er zichzelf op betrappend dat het opheven van zijn armen alleen al loodzwaar was. Hij moest straks echt even liggen, bijslapen. Even alle problemen en zorgen van zich afzetten. Loom liet hij zijn armen weer zakken toen hij Scarlet iets hoorde mompelen, en richtte zich weer tot haar. 'Het is wat?' kwam er strenger uit dan hij eigenlijk bedoelde. Immers zag hij graag dat er luid en duidelijk tegen hem werd gesproken, en dat laatste had hij echt niet verstaan. Er vormde zich geleidelijk aan een diepere frons tussen zijn wenkbrauwen terwijl zijn blik naar een lager punt afdaalde. 'Meisje..' Het verzuchtende woord werd gevolgd door een zacht geklak met zijn tong, en hij bracht een hand naar haar gezicht om het bloed van haar opengebeten lip met zijn duim voorzichtig weg te halen. 'Dat dat beest je leven te gronde richt betekent nog niet dat je jezelf niet in tact moet houden. Hier -' Hij zocht even in de lade van het kastje naast het bed en haalde een schone kanten zakdoek tevoorschijn die hij in haar handen drukte. Door die bloedende lip sloeg hij al geen acht meer op wat ze hem blijkbaar had willen zeggen. Bovendien was hij te druk bezig met het negeren van de ernst van zijn eigen wond, die ondertussen wel een venijnig brandende pijn door zijn wang verspreidde. Het had niet veel gescheeld, of Duvessa had gemakkelijk een gat in zijn wang kunnen branden. Afgezien van alle tegenzin om haar haar gang te laten gaan, gaf het een voldoenend gevoel haar opklarende gezicht te zien bij zijn toestemming. Zolang het maar niet al te lang ging duren. Strak bleef hij voor zich uitkijken toen ze zich aan zijn wond wijdde, zijn blik stug gepind op een willekeurig en oninteressant punt in de kamer dat blijkbaar opeens vele malen interessanter was geworden nadat de deken van haar schouders zakte. Hij probeerde vooral niet uit zijn ooghoeken te kijken, maar ze bemoeilijkte het hem door de onbekende handelingen die hij haar wel in vreemde bewegingen zag verrichten. Hij kon ook niet zomaar de deken terug om haar schouders schikken, dan zou hij zich in haar richting moeten draaien. Hij zou liegen als hij zei dat hij al niet genoeg vrouwelijke boezems in zijn leven had gezien. Maar kon ze het besef zelf niet voor ogen nemen dat het ook voor een man toepasselijker zou zijn als je je naakte puurheid als een echte dame verborgen hield? Shadraanse etiquetten, deed dat geen belletje rinkelen? God's sake. Wat was ze überhaupt aan het doen? Hij kon het niet zien. Hij kon het wel voelen. Een soort verzachtende verlichting, als een warme bries die over zijn wang streek. Waar ze het geleerd had, hoe ze het kon; hij wist het niet. Maar kennelijk had ze ook genen meegekregen van een Novaan als ze al kon helen. Of ze speelde het klaar met iets anders dan magie.
Verschrikt zoog hij zacht de lucht tussen zijn tanden door naar binnen wat resulteerde in een korte ademteug toen ze zonder pardon haar lippen op de plek drukte waar zijn wang net nog open lag. Voorzichtig draaide hij zijn hoofd om haar tussen de zwarte warrige lokken die in zijn gezicht hingen door benard aan te kijken. Hij had een pijnscheut verwacht, maar het was meer om het feit dat hij het in het algemeen niet verwachtte. Waarom? Ze behoorde hem te haten, te verachten, luidkeels te roepen dat ze in nog geen duizend jaar met een valse slang als hij zou associëren, ze hoorde achter de rest van de beïnvloedende jeugd aan te sjokken. 'Beter,' glimlachte ze gemeend, en duidelijk ook niet zo overdonderd door het effect van die enkele kus als hij. 'Helemaal weg.'
Met licht trillende vingers bracht hij een hand naar zijn gezicht en betastte zijn huid met zijn vingertoppen. Zijn gehele hand volgde, ging even langs zijn strakke kaaklijn. Hier en daar voelde hij de ruwe stoppelplekjes en eerste haartjes, vooral bij de plekken waar hij soms een sikje liet staan en bakkebaarden groeide als hij niet oppaste, maar hij moest zich dan ook weer scheren. Maar bovenal voelde hij verder niets anders dan een gladde, smetteloze huid. Geen rafelingen meer. Geen pijn. Niets.
Nog met zijn hand tegen zijn wang aangedrukt, alsof hij haar lippen nog steeds kon voelen, keek hij de andere kant op en mompelde een nukkig bedankje. Hij kwam vervolgens zwijgzaam overeind en liep in de richting van een andere kamer in het vertrek. 'Als je me nodig hebt..,' zei hij zacht toen hij nog even in de deuropening van wat kennelijk de badkamer was bleef staan, zijn hoofd iets gedraaid om haar zijn gezicht te tonen al keek hij haar niet recht aan, '.. je hoeft maar te roepen.'
Hij deed de deur zacht achter zich dicht, knipte het licht aan en liet zich met een hand verstrengeld in zijn haarkruin op de rand van de badkuip zakken. Een tijd bleef hij zo zitten, tussen zijn vingers door glazig starend naar de tegels van de badkamervloer. De bonkende hoofdpijn die als een gigantische mokerhamer tegen het binnenste van zijn schedel beukte trachtte hij met alle macht te negeren. Wat moest hij nu met dat meisje hier? Hij kon niet eens garanderen dat hij haar kon helpen. Misschien was dat nieuwe stelletje van Legendarische Magiërs al net zo duf en laconiek als de vorige nietsnutters, en vonden ze dit probleem niet eens groot genoeg om er hun tijd aan te besteden. Langzaam begon hij zich te ontkleden terwijl hij zich ondertussen bedacht dat hij beter eerst naar zichzelf kon kijken. Hij kon haar immers niet helpen als hij zelf niet eens in staat was zichzelf te helpen. Somber staarde hij naar zijn naakte lijf in de spiegel. Dit lichaam waar al menig vrouw tot zijn grootste ellending niet helemaal in de zin van liefde onder had gelegen, bijna tot in perfectie afgetraind met de nodige buikspieren en borstspieren en een lust voor het oog als hij er op plaatsen als het strand mee rondliep of ermee poseerde in suffe zwart-witte mannenkalenders. Zou hij meer van dat laten zien, dan waren alle andere mannen parels die opeens een stuk doffer blijken te zijn dan hij. En voor wat? Hij was een wrak. Het had eigenlijk alleen maar dienst verricht als een container voor zijn emotionele littekens die stuk voor stuk alle kwelling in zijn leven vertelden, om alle diep verborgen maar allesverwoestende pijn in mee te kunnen dragen. Nu zat het onder de zwarte vegen en schrammen en vertelde het weer een nieuw verhaal. Hij huiverde, en draaide de kraan open met de intentie om alle herinneringen aan deze bijna-dood ervaring eraf te spoelen in een snelle douche. Voorzichtig, een lang, extreem behoedzaam proces waarbij het vooral de kunst was om het hete water zo min mogelijk op te laten spatten. Achterlijke waterfobie opgelopen in zijn achterlijke jeugd. Hij waste zich, besloot toch maar weer een begin van wat later een smal sikje zou worden te laten staan omdat hij nu niet de tijd had zich te scheren, kon natuurlijk niet de deur uit voor hij zijn tanden had gepoetst en haalde tot slot één van zijn zovele dure schone pakken uit de wasmand die zijn roem en luxe lieten zien, maar het diepere verhaal erachter en datgeen wat hij er nooit mee zou kunnen bereiken verborgen liet. Zoals het ook gesymboliseerd werd nu hij als een brak en vermoeid persoon voor de spiegel stond tussen de grote dure badkuip met goudkleurige kranen en de verwarmde vloer en immens grote douchecabine. Hij vouwde de kleding uit en drapeerde het over een leeg wasrek. Peinzend draaide hij zijn kaak tussen duim en wijsvinger van links naar rechts om zich in de spiegel te bekijken. Hij mocht zoveel pogingen doen zich op te frissen als hij wilde; de vermoeidheid was nog steeds te zien in zijn blik en gezicht.}

Lightning kon het helemaal niet schelen wat anderen van Master Savador zeggen. Ze hield neit van roddels omdat ze er zelf niet tegen kon wanneer er over haar geroddeld werd. Meestal zorgde ze er dan voor dat die personen een kopje kleiner werden gemaakt. Gewoon om hem een lesje te leren dat Roddelen wel het laagste was dat je kon doen.
Wat ook degenlijk zo was. Hoe laf kon je zijn om dingen te fluisteren over ee persoon wanneer die er niet bij was. Dat betekende dus dat je veel te bang was om het recht in die persoon zijn gezicht te zeggen, wetend dat je het niet kon halen tegen die ene. Lafaards dus. Natuurlijk weet Lightning dat Savador een streng en strikte man was. Dat had ze zelf in zijn kantoor ondergaan. Maar zelf nog voordat ze hier terecht was gekomen wist Light dat hij ook een zachtere kant had. Niet zichtbaar in het openbaar.
Maar vreemd genoeg lette ze er wel op wanneer ze hem zag. Sommige handelingen waren zachtaardiger dan je zou verwachten. En dat trok haar aan. Ze begreep het gewoon niet helemaal waarom hij dat verborg. Hij hield toch niet van al die roddels? Waarom liet hij zijn zachtaardige kant niet zien. 'Ooit eens nagedacht over de hulp van zeven roemrijke personen die we in de Toren naast het kasteel hebben huizen?' stelde hij de vraag op een hint-achtige wijze.
Lightning zuchtte eventjes kort en amper hoorbaar. Opnieuw beet ze op haar onderlip. Hmm een slechte gewoonte was dat. iets waar ze maar neit vanaf geraakte, hoe hard ze ook probeerde."Ja daar heb ik zitten aan denken" Bekenden ze zuchtend."Maar...ik wil het gewoon geheim houden." Ging ze verder. En daar had ze goede redenen voor."Ik wil gewoon niet in herhaling vallen met het verleden" Sprak ze lichtjes geirriteerd omdat ze daar werkelijk weer moest aan denken en ze er de rillingen van kreeg.
Dat wou Lightning zeker niet meer meemaken. het was gewoon vreselijk geweest. Werd gezien als een beest, behandelden haar dan ook zo...Gefrustreerd beet ze harder. Merkte niet eens dat haar lip al open was gegaan. Het kon haar niet echt veel schelen. Die tijden waren gelukkig verleden tijd, en dat wou ze ook zo houden. Het is niet iets dat ze een ander zou toewensn. 'Meisje..' Het verzuchtende woord werd gevolgd door een zacht geklak met zijn tong.
Verbaasd keek ze op toen hij zijn hand naar haar gezicht bracht. Onbewust hield ze haar adem in. Hij veegde het meeste bloed van haar lip af. 'Dat dat beest je leven te gronde richt betekent nog niet dat je jezelf niet in tact moet houden. Hier -' Lightning grinnikte even kort. Had niet eens door gehad dat haar onderlip er onderlijde. Ze nam het doekje van hem over en drukte het tegen haar onderlip.
Het gebeurde wel vaker dat haar lip begon te bloedden, maar meestal besfte ze het pas wanneer ze of het roeste smaak proefde of het over heel haar lippen het bloed was te zien. Nooit voelde ze de pijn ervan. Vaag, maar goed Lightning was ook niet normaal. Allemaal dankzij het beest. Ze zou er alles voor over hebben om van duvessa af te geraken. Maar dat kon niet. Het wezen was een deel van haar. Dood haar en je dood Lightning. niet echt iets leuks om over na te denken natuurlijk.
Zelf wist Lightning niet eens hoe lang dat beest nu al in de familie zat. Haar familie die alleen maar hun kinderen met hun neven en nichten liet trouwen, om zo te voorkomen dat een buitenstaander niet onder die vloek moest lijden. Maar hoe oud was die vloek nu eigenlijk? Lightning wist het niet.
Maar was ondertussen al veel van duvessa te weten gekomen door het boek dat haar ouders achter hadden gelaten voordat heel haar familie oppeens van de aardbol was verdwenen. Het enige wat ze nog van haar familie had dat bewees dat ze wel degenlijk familie heeft...had. Lightning kon het niet laten. Een kinderlijke glimlach sierde haar lippen waarbij het haar ogen bereikte en die lieten fonkelen na haar zelfvoldoening toen ze zag dat de wonde helemaal was verdwenen.
Nog steeds keek hij van haar weg en gaf haar een nukkig dankje. Haar kinderlijk glimlachje werd iets breder. Nam dan de dekens en legde het weer over haar schouders. Een geeuw kwam bij lightning op, maar dat probeerde ze te verbergen. Ja, moe was ze nogs teeds. dat was dan ook deels de reden waarom ze zo vaak niet naar de lessen ging. Niet dat het zo erg was was ze behaalde uitstekende punten. Master Savador stond op en liep naar een andere kamer 'Als je me nodig hebt..,.. je hoeft maar te roepen.' Lightning knikte even en hij verdween in de kamer.
Ze wikkelde het laken helemaal rond haar als een cape en stapte nieuwsgierig de kamer rond. Liet haar vingers langzaam over de sierlijke graveringen glijden dat in het hout gesneden waren van het bed. Langzaam stapte ze naar het raam, stond juist uit het zicht, waardoor niemand haar kon zien maar zij heel het terrein kon zien. Het was prachtig uitzicht. Dat zeker."Master...U bent ook moe..." Even geeuwde ze kort."U zou ook wat rust moeten nemen, ik wil u niet van uw rust houden" Bekende ze. Ze had luid genoeg gesproken dat hij het zou kunnen horen.
Nadat ze alles op haar gemak had bekeken kroop ze weer in bed en ging weer gaan liggen terwijl ze het verwarmde kussen weer tegen haar nek drukte die ondertussen al wat stijf was geworden. Ze Wist niet hoe lang hij daar zou blijven. een tijdje staarde ze naar het plafond. Waarschijnlijk was het toch geen goed idee geweest om te gaan liggen, want met de seconde werden haar ogen zwaarder en zwaarder waar na ze het niet meer vol hield, haar ogen sloot en weer in een vredige slaap viel met een zuiver glimlachje op haar gezicht.
Ze was nog niet lang in slaap of ze zat al helemal vernesteld in het deken terwijl ze mooi aan een deel van het bed bleef liggen. Niet dat ze het echt besefte, maar hield zo genoeg plaats dat ook hij later zijn rust kon nemen. Want de headmaster zag er niet veel beter uit dan zij....waarschijnlijk wel slechter, toch bleef hij knap vond Lightning.
.

_{Het geheimhouden, dat was haar doel. Hij had er geen reactie op gegeven, legde enkel zijn handen over elkaar op zijn schoot en staarde zwijgzaam voor zich uit. Gewoon omdat hij het niet nodig vond haar te vertellen dat het veel te groot en te riskant was om het geheim te kunnen blijven houden. Dat moest ze zelf immers ook weten. Uiteindelijk liep het mis, en dan liep het ook echt mis. Duvessa voedde zich met haar energie, gebruikte haar als een soort schild voor haar wonden en zou ongetwijfeld iedere nacht sterker worden terwijl zij alleen maar zwakker werd. Het eeuwig verborgen houden kon niet, maar als ze er dan zo op stond; hij zou het voor zichzelf houden. Voor zolang zou het die verachtelijke bemoeials van zijn collega's ook niets aangaan. Scarlet was zijn mentorleerling, dus nam hij het komen op een oplossing tot zijn rekening.
Fronsend staarde hij naar zichzelf in de spiegel terwijl hij zijn handelingen even staakte om beter te kunnen luisteren. Zelfs door de deur heen kon hij de zachte stappen over het Shadraans geweven tapijt in zijn slaapkamer horen, langzaam, bijna aarzelend terwijl ze door de kamer zwierf. Om zijn persoonlijke bezittingen te bewonderen, gokte hij. Het gebeurde immers niet iedere dag dat je zomaar in het persoonlijke vertrek van die norse gemene Savador mocht komen zonder eerst een hoop gesneer en gedreig met eenzame opsluiting in de kerker over je heen te krijgen. Langzaam ging hij verder met waar hij mee bezig was, hees zich langzaam in zijn pak om zichzelf gereed te maken. Met een iets naar voren gestoken kin en geconcentreerde blik deed hij een poging met behulp van zijn spiegelbeeld de stropdas te knopen. Zijn blik zocht zijn eigen goudgele ogen weer, die dof terugstaarden terwijl hij luisterde wat Scarlet riep. Traag liet hij zijn adem via zijn neusgaten ontsnappen. Hij was moe ja, dat viel vast niet moeilijk aan hem te zien. Eigenlijk had hij het gevoel dat hij dagen en nog eens dagen nodig zou moeten hebben om voldoende bij te kunnen slapen. Maar hij had zo zijn plichten als alleenstaande vader die hij nu eenmaal niet kon negeren. Alleenstaand, omdat Uda geen moer uitvoerde in dit zogeheten 'gezin' en zijn kinderen lucht voor haar waren. Er was ook geen haar op zijn hoofd die eraan dacht om de taak van de zorg over zijn kinderen aan haar toe te vertrouwen. De enige reden waarom het mens maar wat graag bij hem bleef was enkel om hem, de drank en zijn geld. En het bedvogelen onder de lakens dat hij haar nooit gegund had, zelfs niet op de huwelijksnacht. Hij was niet zo dom om zich te laten gebruiken.
'Papa?' Een fluisterend kinderstemmetje klonk plotseling door het vertrek, gevolgd door snelle voetstapjes van een klein zwartharig jongetje dat zojuist nog stiekem maar o zo opvallend om het hoekje stond te gluren. Hij was nog half in nachtkleding en half aangekleed en had duidelijk zelf een tevergeefse poging gedaan zich te fatsoeneren. Eén sok, een knuffelbeest in zijn hand en de pijp van een pyjamabroek die uit zijn scheef opgetrokken broek hing en over de grond achter hem aan sleepte. Bovendien stak zijn haar nog alle kanten op en slierden zijn bretels achter hem aan. Hij hobbelde op het bed af, ging op zijn tenen staan om met grote felgroene ogen nieuwsgierig over de rand te blikken en stoof meteen de kamer uit bij het zien van een onbekende dame in het bed van zijn vader, die diep in slaap verkeerde. 'Elwin.' Savador, die klaar was en inmiddels al de badkamer uit was, plaatste met een gezicht dat net zo nukkig was als zijn toon klonk een herenhoed over zijn hoofd zoals het hem betaamde als hij van plan was buiten het terrein van de school te komen en zakte langzaam door zijn knieën om zich tot zijn zoontje te wenden. Die schoorvoette na enige aarzeling weer de kamer binnen en liet zich optillen door zijn vader, waar hij verlegen zijn gezicht begroef tegen diens schouder. Savadors blik kreeg iets fels toen hij zich met Elwin in zijn armen weer tot Scarlet richtte. Zijn kinderen waren niet hedendaags op openbare plekken van de school te vinden, omdat hij ze het verbood. Eigenlijk nam hij ze alleen maar mee naar speciale gelegenheden, feestdagen en evenementen als deze door de school werden georganiseerd. Lightning was één van de weinigen die ze nu zomaar zonder reden toevallig zou kunnen zien, maar als het aan hem gelegen had was dat niet zo geweest. Het waren verdomd makkelijke slachtoffertjes. De jeugd mocht hem haten, hem verachten en pijnigen, maar van zijn kinderen bleven ze af. En het maakte hem daarbij niet uit wie het was, of het nu de meest voorbeeldige leerling was die een glimp van ze opving, een nietig eerstejaartje dat onmogelijk veel kwaad in de zin kon hebben of dat ene meisje van de zesdejaars dat zeldzame vriendelijkheid toonde om zelfs hem met een welgemeende glimlach een kerstkaart te geven tijdens dagen waarop verder niemand aan hem dacht - niemand raakte ze ook maar met één boosdoende vinger aan.
Zijn blik verzachtte automatisch weer toen hij Scarlet vredig slapend in zijn bed vond, verstrengeld in de dekens. Hij zette Elwin weer neer op de grond toen hij begon te wriemelen en liet hem gaan toen hij de kamer uitsprintte, waarschijnlijk om zijn tasje te pakken of zijn zusje te wekken of iets in die trant. Jonge kinderen waren vaak al veel te vroeg in de ochtend in de weer. Zijn blik rustte op het raam, waar hij op af liep en de inktzwarte gordijnen dichttrok. Meteen werd de kamer overvallen door een schemering, alleen nog warm verlicht door een enkel kaarsje in de houder naast het bed. Zachtjes liep hij vervolgens naar het bed toe, trok het steunkussen langzaam en voorzichtig weer recht onder haar nek, schikte de verfomfaaide dekens om haar lichaam niet bloot te stellen aan de winterse kilte die door plinten en spleten het kasteel binnensijpelde. Zijn gezicht stond nog steeds wat humeurig, alsof hij niet al te blij was zijn persoonlijke vertrek en daarbij ook zijn bed te moeten delen, ondanks dat hij wist dat het voor nu het beste was wat voor haar gedaan kon worden. Hij zette zijn vuisten aan weerzijden van Scarlet in steunend in het matras om zich licht over het meisje heen te buigen.
'Ik ga mijn kinderen even naar de opvang in Oak's Field brengen,' deeldde hij zacht mee, opdat ze hem in een lichte slaap misschien nog zou kunnen horen. 'Als je wakker wordt; de keuken bevind zich in de zijkamer, glazen staan in de rechtse kast, iets te drinken in de koelkast. Ik ben binnen een halfuur terug.' Hij trok nog een laatste keer de dekens iets recht voor hij kalmpjes de kamer verliet en de deur achter zich dichttrok.

Een halfuur zou het vast niet hebben geduurd. Passerende koetsen door de oude straten, opstoppingen, moeders die tevens hun kinderen naar de opvang brachtten en puur uit het willen tonen van sympathie een nerveus praatje met hem maakten, terwijl ze in het geheim eigenlijk wat angstig waren tegenover die sinistere zwartharige hoeddragende man. Het zou enkel en alleen om het feit zijn dat hij met zijn functies rijk en befaamd was en meer was dan alleen vader, in tegenstelling tot die simpele huismoeders. In ieder geval; het had ervoor gezorgd dat hij veel langer in Oak's Field was dan hij zelf op gehoopt had. Geen wonder dus, dat hij nogal loompjes weer in zijn vertrek binnenkwam en zijn borst en schouders zo nu en dan door een vermoeide stille inademing diep opveerden. En toch kon hij niet zijn bed inkruipen, want ja; dan was hij weer een pedofiel en kon hij zich de volgende vier weken niet door de gangen vertonen zonder dat meisjes - en voornamelijk de bange eerstejaars - uit veiligheid en om maar niet zomaar een zijgang te worden ingetrokken in groepjes naar hun lessen gingen - want dat deed hij volgens hen ook iedere dag na zijn lunch, zo woesh, onopvallend en ongezien. Net zo gretig als dat hij zijn gouden muntjes bij elkaar snaaide, al zo ging het gerucht. Enkel als Scarlet erop zou staan zou hij zijn slaapplek benutten waar het voor was bedoeld, voor haar geruststelling zover mogelijk aan de andere bedzijde. Om haar daar speciaal voor wakker te maken vond hij nodeloos, en bovendien wilde hij gewoon zo snel mogelijk slapen. Het was niet alleen daarom dat hij zichzelf opofferde; ook het feit dat hij heus wel het fatsoen had om niet zomaar bij een naakte vrouwelijke leerling in bed te kruipen hield hem tegen. Ook al was het zijn eigen bed. En dus zou Scarlet hem in de sofa aantreffen als ze de woonkamer binnen zou komen, waar de gordijnen ook waren gesloten en de lichten ook half waren gedoofd. Op de harde oncomfortabele sofa in een kille kamer. Hij sliep - al deed hij dat zo stil en onbeweeglijk dat hij haast dood leek - met een moeilijke frons tussen zijn wenkbrauwen en zijn hoofd iets opzijgezakt, steunend tegen de rugkussens van de bank. Zijn overjas en colbert had hij uitgedaan waaronder hij zijn gebruikelijke witte overhemd droeg en zijn hoed lag slap in zijn hand, over zijn buik. Boven alles leek het alsof hij een poging had gedaan zich tevergeefs dubbel te vouwen, want de bank was veel te krap en te klein voor zijn lange volwassen gestalte. Nu lag hij languit, maar zijn intentie om iedere kleine centimeter van de bank te gebruiken was nog herkenbaar doordat zijn voeten op de armleuning rustten. Het was hoe dan ook beter dan niets.}

Lightning weet nog niet alles van Duvessa, daarom had ze ook dat boek. Het enige dat ze had geerfd van haar ouders. NIks anders. Toch was dat oek alles voor Lightning. Alles datheel de familie hadden ontdekt van de vloek dat op hen ruste stond in het oude boek. Dus ook van genereatie's geleden.
Alleen jammer genoeg stond er niet in hoe die vloek was ontstaan, wat de oorzaak was en wat die redenen wel niet mocht zijn geweest. Ondertussen had Light wel al heel veel bij geleerd. Voorbeeld het beest dat in Lightning zat maar om de zoveel jaar terug verscheen als het mens gestorven was van duvessa.
Al de andere beesten stierven met hun mens mee, maar Duvessa op een of andere manier niet, wat Lightning ook had ontdekt in het boek van de hellhound, was dat het van de persoon zelf afhangde. Er stonden 2namen in het groot. Beide hadden Duvessa als beest gekregen. De ene persoon was uitgegroeid als een sterk persoon, had langer geleeft dan dat een normaal mens zou leven.
De andere persoon was juist het omgekeerde. Het werd altijd maar zwakker en zwakker na iedere tranfsormatie. het boek maakte Lightning dus duidelijk dat als ze haar best zou blijven doen, het niet zou opgeven dat ze sterk zou worden en misschien op een dag zou ze Duvessa kunnen leren beheersen. Als ze het geveht met de vloek zou opgeven, ...jah de uitkomst was duidelijk.

Lightning had zijn kamer bewonderd. Ze had vele prachtige dingen gezien, hij had stijl dat zeker, maar Lightning was dat wel al gewon. Vooral omdat haar ouders beide ook het gewoon waeren om alleen maar in chice stijl te leven, en Lightning was dat dus ook. Toch bleef ze dit alles hier bewonderen, sommige dingen had ze nog niet gezien, daar keek ze dan langer naar.
Vervolgens was ze weer in bed gekropen omdat ze nog iet wat moe was. Voordat Lightning in slaap viel gleden haar gedachten naar Lucifer. Die kwam normaal gezien altijd met verse kleding voor haar. Zou hij weten dat ze nu hier zat in plaats van het bos? Ach ja daar maakte ze zich geen zorgen over, hij zou haar wel vinden. Dat deed dat dier altijd.
Al snel was ze weer in slaap gevalllen. Deze keer was het geen nachtmerrie
Alleen zou je het niet meteen een droom kunnen noemen. Het was te moeilijk om het goed te beschrijven. Het enige wat ze wel wist, was dat het haar een ogemakkelijk gevoel gaf. er was niks duisters aan, dus Duvessa had er helemaal niks mee te maken. Het voelde nie aan als een droom, dat ze sliep.
Maar wakker was ze ook niet. het landschap waar Lightning zich in bevond voelde zweverig aan. Uit nieuwsgierigheid stapte ze verder en verder. er verscheen een lichtgevende lijn. Het scheide het zweverige landschan van een ander landschap. Dat andere was juist het tegenovergestelde van het gene waar ze zich nu bevond.
Nee, Light voelde hoe het zwaar tegen haar opduwde en tegenlijk haar leek te trekken. Meteen zette ze enkele passen van de grens weg. Gewoon uit voorzorg, wie weet wat er zou gebeuren als ze over die grens ging.

Wat verderop zag ze een wit beeld."Papa?" Echode het oppeens rond. Verbaasd en verwonderd zag ze op het scherm een zwarharig jongentje boven het bed verschijnen. Wat was hij schattig.
Nog zo onschuldig. Wist nog niet hoe vreselijk het leven soms kon zijn...Hij leek trouwens sprekend op Master Savador...Was dat zijn zoon? Onbewust dacht Light even voor haar hoe Savador vaderlijk zover zijn zoon was.
Dat lukte haar dan ook uitstekend waarbij er een zorgzame glimlach bij haar tevoorschijnt kwam. Nadat het jongetje geschrokken weg was gevlucht verdween het beeld weer. 'Ik ga mijn kinderen even naar de opvang in Oak's Field brengen, Als je wakker wordt; de keuken bevind zich in de zijkamer, glazen staan in de rechtse kast, iets te drinken in de koelkast. Ik ben binnen een halfuur terug.' Deelde Savador zachtjes mee. Daarna was het stil.
Lichtning wist niet hoe ze uit deze droom vandaan moest geraken, als ze dan ook oppeens een deur zag verschijnen liep ze met gesloten ogen erdoor heen. Nadat ze haar ogen weer open deed was ze weer in de werkelijkheid. terug in het bed waar ze in slaap was gevallen. een jaguar zat geduldig te wachten aan de rand van het bed.
Had wat kleren en een bok in zijn bek."Bedankt Lucifer" Fluisterde ze , nam alles van het dier over."Ga nu maar weer" Ondertussen deed ze de verse kleding aan. Lucifer deed wat hem werd gevraagt.Het oud boek hield ze stevig vast, het leek alsof ze bang was het te verliezen.
Haar maag begon te knorren. Light had het wel gehoord van dat Savador had voorgesteld voor eten uit de koelkast te gaan halen. Alleen vond ze het te onbeleefd om er wat eten te gaan pakken. Nog enkele uurtjes zonder voedsel...Dat redde ze wel. Wanneer Lightnig rond keek zag ze de man in de zetel liggen, zag meteen al dat hij niet in een al te gemakkelijke positie lag te slapen. Zo stil mogenlijk stapte ze naar hem toe. Nam zijn ene hand zacht en in een teder gebaar vast, trok zo zo zijn hoed van hem en legde die op tafel.
Om de slapende man toch enig comfort te geven nam ze het deken van het bed en legde het over hem heen. Het was nu onmogenlijk te begrijpen vanwaar al die roddels over zijn pedofielgedrag in godsnaam vandaan kwamen. . Legde het deken nog eens deftig over hem heen en liet de man slapen. Hij had het echt nodig.
Na nog enkele lieflijke blikken naar de slapende Savador te hebben gericht liet ze zich met het boek in de handen in een stoel neerzakken.. Wanneer ze goed zat opende ze het oud stoffige boek waar alles in stond over de vloek en begon te lezen. Vergat de wereld om haar heen weer voor even..

sorry voor fouten moest het snel doen

_{Zijn droomloze rust had daadwerkelijk wel dagen geleken, terwijl het in werkelijkheid niet meer dan een paar uur moest zijn geweest. Het was nog vroeg in de ochtend geweest toen hij terugkwam, zo rond kwart over negen. Om gewond of slapend of in welke andere vorm dan ook aan te worden getroffen die aantoonde dat hij ook een mens was; hij hield er niet van. De vermoeidheid was te diep in zijn spieren gekropen om er nog langer strijd tegen te kunnen leveren, en de bank te aantrekkelijk om er niet op te gaan liggen. Verzachting voor zijn brandende spieren bracht het echter niet. Dat besef overspoelde hem vooral op het moment dat hij langzaam uit de waas ontwaakte, het ritmische tikken van de ouderwetse wandklok plotseling veel luider in zijn oren galmde. Het was dat hij zichzelf erop getraind had om zoveel mogelijk plek te benutten aan de andere kant van het bed als Uda naast hem lag, zo ver mogelijk bij het afzichtelijke mens vandaan - anders was hij nu helemaal brak geweest. Alsof hij helemaal niet geslapen had in de tussentijd voelden zijn oogleden nog loodzwaar aan toen hij deze opende. Het eerste wat hij opmerkte was dat er zorgvuldig een deken over hem was heengelegd, iemand zijn hoed had weggenomen en een kleine straal daglicht tussen een spleet van de gordijnen door naar binnen viel. Moeizaam bracht hij onder de deken zijn hand naar boven, om deze met fronsend gesloten ogen over zijn halve voorhoofd te leggen. Hij had barstende koppijn. Onder een nauwelijks hoorbaar gekreun ging hij langzaam overeind zitten en schoof zijn benen over de rand van de zitting, de hand daarbij nog over zijn voorhoofd alsof dat voor een vermindering van de bonken tegen zijn schedel moest zorgen. De deken hing nu over zijn schouders als een cape.
'Ah..' Zijn nog wat wazige blik bleef hangen bij Scarlet bij zijn zachte uiting van bevestiging dat ze er ook nog was, zoals je meestal even een klein moment de tijd moest nemen om alles terug te laten komen na een moment van rust. Hij merkte het meisje eigenlijk pas op toen hij zijn beide vuisten aan weerzijden van hem in de bank drukte en op het punt stond om op te staan. Ze zat daar in zijn fauteuil bij de haard, gehuld in kleding die zeker niet van Uda was en met een opmerkelijk boek in haar handen. Als hij zelf niet bekaf was geweest had hij best even voor haar willen kijken in de kast van Uda voor een schone nachtjapon of iets dergelijks. Waarschijnlijk zat ze er al een tijdje. Eigenlijk was het eerder waar hij niet al te blij mee zou zijn. De gedachte dat ze hem al die tijd had bekeken in zijn slaap, verschrikkelijk kwetsbaar als een mens dan gewoonlijk werd. Wie weet wat ze met hem uit had kunnen halen. En nu liep hij er ook niet meer zo spic and span zoals iedereen gewend moest zijn van hem bij. Zijn zwarte lokken oogden wat dof en warrig, - alsof iemand een toef gel op zijn kruin had gegoten en er eens flink door gewoeld had - zijn eens zo strak gestreken overhemd zat vol kreukels en zijn altijd netjes gefatsoeneerde stropdas hing nu eerder als een slappe ongelijke das om zijn hals. Bovendien waren door het draaien in zijn slaap een paar van de bovenste knoopjes opengegaan, wat een slordig maar ergens best komisch beeld van hem compleet maakte. Juist komisch doordat hij er nooit of te nimmer ook maar aan moest denken om er zo ongefatsoeneerd bij te lopen. De enige spiegel in het vertrek hing in de badkamer en die zou hij pas treffen als hij gebruik moest maken van het toilet. Voorlopig zou het besef dus nog even een tijdje uit blijven. Beter voor Scarlet, want hij zou er alleen maar chagrijnig van worden.
Zijn handeling om overeind te komen had hij afgekapt, was in plaats daarvan voorovergebogen gaan zitten. Hij schoof zijn benen in wijdbeense houding en wreef, met zijn ellebogen steunend op zijn bovenbenen, nog vermoeid uitademend over zijn gelaat. Zijn onderarmen zakten vervolgens langzaam neer over zijn schoot. Een tijdje bleef hij zitten, krabde zich op zijn kruin, slikte een keer - zichtbaar door zijn ademsappel die door zijn keel rolde. Zijn blik vestigde zich in dat moment op de klok, wiers wijzers tien voor elf aanwezen. Het viel dus inderdaad mee met die lange rust. 'Heb je trek in iets?'
Zacht steunend kwam hij nu wel overeind om meteen blijk te geven van zijn typerende kenmerk als een net iemand en zijn scheef geschoven kleding recht te rekken. Hij wachtte niet op antwoord, maar liep al richting het keukengedeelte om daar een pan op het vuur te zetten en water voor thee te koken. Het was nu immers verstandiger om haar met de waarschijnlijke kneuzingen en schrammen die ze had opgelopen hier te laten ontbijten dan in de Grote Zaal, met leraren die haar mankementjes op zouden vallen en leerlingen die zich ongetwijfeld afvroegen waarom ze vanmorgen niet aanwezig was in de lessen. 'Het spijt me als ik je wellicht lang heb laten wachten,' zei Savador terwijl hij een paar eieren kapot tikte op de rand van de pan en deze er allemaal heel in liet glijden dat hij er wel een speciaal trucje voor moest hebben. 'Het leek me verstandiger je in de tussentijd hier te houden. Met of zonder spek?' Vragend draaide hij zijn hoofd in Scarlets richting toen ze niet meteen leek te antwoorden, zijn ogen wat dichtgeknepen tegen de dunne stoomwalmen die van de pan af kwam. 'Wat heb je daar?' Hij maakte langzaam de handeling af om zijn handen af te doen aan een theedoek, maar zijn blik was bij zijn zacht gestelde vraag nog op haar en het boek gericht. Licht geïntrigeerd liep hij naar haar toe, en het ei liet hij even voor wat het was. Het kon geen kwaad als het even doorsudderde. Met zijn handen nog wrijvend in de theedoek zeeg hij zonder zijn blik van haar af te scheuren langzaam neer op de stoel voor Scarlet. Zo nu en dan gleed zijn blik naar het boek. Hij was niet de persoon om onwetende vragen te stellen of zich hardop dingen af te vragen, al helemaal niet om op een voorzichtig en onzeker vragende toon conclusies te stellen. Nu werd de drang daartoe echter wel groot. Het moest wel iets bijzonders zijn.}

[ Sorry voor mijn late post!
Maar zoals u waarschijnlijk wel weet had ik het mensenkinderen druk afgelopen tijd ]

Het boek woog zo zwaar. Als ze eens zou schatten hoe dik dat zou zijn zou Lightning zeggen iets van 5boeken dik. Oud en stoffig was het ook. dat ene dikke boek ging maar over 1 iets de Farron's vloek. het sotnd in grote versierde letters in het latijns als titel. De gouden letters schenen fel in het beetje zonlicht dat naar binnen scheen.
Oke, in het begin had ze wel even gekeken naar de slapende Savador. Hij gaf haar nu onbewust een heel ander beeld van hem; haar blik verzachtte meer als ze langer naar hem keek. Waarom liet hij die kant niet zien aan de anderen van wat ze nu van hem zag. Hij was zorgzaam op zijn eigen manier...Kort beet ze hard op haar onderlip proefde zoals gewoonlijk weer de roeste smaak van bloed in haar mond, waarbij ze dan zuchtte. Zal ze het ooit verleren? Dat zal wel een nee zijn als antwoord.
Lightning wist pas wanneer ze op haar lip beet wanner de roeste smaak al weer te proeven was. Meteen focuste ze zich weer op haar boek. Ja ze genoot wel van het uitzicht op de slapende Savador. hij was knap...het was onozel dat er maar weinigen dat opvielen. De reden dat ze niet meer naar hem keek was omdat ze dat zelf niet graag zou hebben gehad. Lightninig werd altijd nerveus als er iemand naar haar staarde. Of dat nu was wanneer ze sliep of niet. de uitkomst bleef het zelfde. Daarom trok ze al haar aandacht richting het boek. alhoewel het niet zeer simpel was.
Langzaam heel zachtjes liet ze haar vingers over de titel van het boek strijken. Het enige boek dat echt was. Je had er wel nog een paar andere van maar die waren veel dunner waren helemaal niet zo oud. Daar stond maar weinig nuttige informatie in hoe het in elkaar zat van die vloek. Nee het was vooral meer uitleger erover, zoals een verhaal om kinderen bang te maken. de vele verhalen voor de kinderen waren al eeuwen oud net als de vloek. haar ogen gleden traag van de ene pagina naar de andere.
Eerst zou ze er over hebben gelezen. Tot ze de tekening zag. een getekende envelop. precies dezelfde envelop als die ze nog maar enkele dagen gelden had ontvangen. De angst begrkoop haar weer. haar hart bleef even een fractie van een seconde stil staan. beet harder op haar onderlip om haar angst te verbergen al ging dat niet zo goed als normaal. Liet haar vingers rond de randen van de getekende envelop glijden.
Aandachtig las ze alles wat erin stond. Het ging over een gevaarlijke bende. Niemand wist hoe ze waren ontstaan, maar volgens de gedachten van haar voorouders was die ene bende ongeveer opgericht wanneer de vloek was ontstaan. Ieder jaar probeerden de mannen in zwarte pakken die ente persoon te nemen van de farrons die het 'ongeziene merk' droeg. Die taak was eerst onmogenlijk omdat het merk niet te zien was.
Alleen op de dag van die persoon zijn verjaardag werd het zichtbaar tot middennacht. Daarna verdween het weer tot de volgende verjaardag. Dat was de reden waarom het hen nog nooit eerder was gelukt.
Het gevaar was dat die groep mensen ieder jaar sterker werden. Lightning had geen flauw idee wie de 'ongeziene merk' had van haar familie. Kort wreef ze door haar ogen. haar kristal blauwe ogen stonden nog wat dof van de slaap. Pas nadat Savador rechtop was gaan zitten keek Lightning op. Was zo diep gegaan in het lezen van het boek dat het haar niet was opgevallen dat ook hij nu waker was.
een kleine glimlach sierde haar lippen bij de blik die ze nuu van Savador kreeg, was nu heel anders dan ze altijd van hem had gezien. Zijn wanordelijke kleren en warrige haren...Wel moest ze toegeven dat het nog goed stond ook. Snel beet ze op haar onderlip bij deze heerlijke gedachten. het was inderdaad sexy...
Na nog enkele korte minuten naar hem te hebben gestaard ging ze vlug weer verder in haar boek om zo haar iets roze wangen te kunnen verbergen. al snel vergat ze de omgeving weer. 'Heb je trek in iets?' De zin verstond ze maar half maar ze kon wel gokken wat het was. Lightning wou ontkennen dat ze honger had, maar hij was al bezig dus zweeg ze maar, liet hem doen.
Toch keek ze iets wat nieuwsgierig met een enkele blik hoe hij te werk ging. 'Het spijt me als ik je wellicht lang heb laten wachten,' zei hij. Meteen schudde Lightning met haar hoofd."U had blijkbaar uw slaap meer nodig dan ik" Legde ze hem uit. Daarvoor moest hij zich toch niet voor verontschuldigen? Dat was nergens voor nodig, ze voelde zich zelf wat beschaamd doordat zij in zijn bed had gelegen hij op de bank had moeten gaan slapen.
Ondertussen las ze weer verder in haar boek. Er ware nog zoveel dingen dat ze niet wist over haar eigen vloek, best wel deprimerend. Een tijdje bleven haar ogen weer hangen bij de uitleg van die bende. ZOuden ze die persoon al gevonden hebben?
Ze hoopte van niet.... Light hoorde Savador wel spreken maar de betekenis drong niet tot haar door. Soms had ze wel eens dagen dat die informatie van het boek haar teveel werd. Had dan tijd nodig en sloot zichzelf dan in haar kamer op. De geur van het eten liet haar maag knorren. "Wat heb je daar?" Vroeg Master Savador haar. Iets nerveus beet ze weer op haar onderlip.
Omklemde het boek steviger als een reflex, niet dat ze bang was dat hij het zou afnemen. Nee dat was het niet. Het boek was geoon heel speciaal en belangrijk voor haar. enerzijds omdat dat het enige is dat nog over is van haar familie en anderzijds omdat daar alles in stond wat ze nodig had om het beter te begrijpen van die vloek "Een boek..." Ze twijfelde."het enige wat ik nog heb van mijn familie..." Het was niet dat ze hem niet vertrouwde.
het was gewoon dat ze altijd het boek had kunnen verbergen wanner er iemand in de buurt kwam ze het nog nooit had moeten delen. Het was dan ook heel waardevol voor haar. Zou ze het hem laten zien? dat betekende dat hij alles zou weten, en was dat wel een slim idee? Als hij de inhoud zal lezen...dan was het alsof je Lightning zelf las.
Iedere farron is normaal gezien met dat boek verbonden. Nu niet , nu was het alleen Lightning. Je kon het voelen wanneer jet het vasthield, alsof het iets levends was. Voelde de dreigende duisterenis van Duvessa, maar als je bleef naar 'luisteren' dan voelde je ook de puurheid van Lightning zelf eigen persoon. Zij voelde dat allemaal niet omdat het van haar zelf was, anderen zouden het wel voelen.
haar kristal blauwe ogen straalden duidelijk haar twijfeling uit. haar ogen gingen van het boek naar Savador en dan weer naar het boek. Nog steeds wist Lightning het niet zeker. Zag hoe gefacineerd hij was, kreeg daaarom oppeens het vreemde gevoel of drang om hem te behagen. Beet dan weer hard op haar onderlip om tot een besluit te komen.
Dan onverwacht had ze besloten, langzaam en heel voorzichtig met zelfs nog wat angst overhandigde ze hem het geboed. had zelf geen flauw idee dat hij het niet zou kunnen lezen omdat het geschrift heel oud latijns was..

geeft niets hoor ^^

_{Antwoord op zijn vraag volgde pas na een korte stilte, maar veel wijzer werd hij er niet uit. Dat het een boek was kon hij ook wel zien. En de definitie voor 'boek' was in deze zin overdreven. Wat er op haar schoot rustte was een dikke pil, een ophoping van pagina's met vast bomvol informatie. Alsof iemand wanhopig alle informatie over het onderwerp van dit boek door de eeuwen heen bijeen geschraapt had en tot een boek van veertien delen dik bijeen gebundeld had. Een Legendarisch Magiër wellicht, die na zoveel eeuwen nog geen spat veranderd zou zijn. Of de auteur had slechts gebruik gemaakt van het verleden zelf. Zoveel conclusies die er restten tot hij zelf kon begrijpen wat voor geheim het boek hield. Scarlet was eerder terughoudend, bijna beschermend, dan willend om hem een kijkje te laten nemen. Hij zag het duidelijk in haar ogen, de twijfel. Ergens begreep hij het wel. Het enige wat hij van zijn ouders, met name zijn moeder, over had was een prachtige antieke ketting - en dat sieraad hield hij al jaren veilig en wel verborgen in een bijpassend doosje, en hij zou er alles op alles voor zetten om het in zijn bezit te houden. Zijn vader en zijn moeder; zij als enige waren de twee belangrijke personen in zijn leven geweest die hij had kunnen definiëren als 'familie'. De rest van de familie Sathandiai waren al lang geleden gestorven of had hij nooit gekend. Hij wist hoeveel waarde ze aan het boek moest hechten om eenzelfde reden. Niet dat ze de reden van zijn begrip ooit te horen zou krijgen, laat staan dat het begrip er überhaupt was. Het zou hem veel te kwetsbaar maken.
Na een lang moment van stilte en staren leek er uiteindelijk toch verandering te komen. Zwijgzaam had hij haar al die tijd afwachtend maar geduldig aangestaard, haar de tijd gunnend om een beslissing te kunnen maken. Tot ze uiteindelijk in beweging kwam en aanstalten maakte om hem waarschijnlijk één van haar meest dierbaarste bezittingen te overhandigen. Over de zitting van zijn stoel schoof hij iets naar voren om het aanreikende boek aan te nemen. Op zijn onderarmen, zijn handen geklauwd over de centimeters hoge rug van het flinke voorwerp. Zelfs onder mannelijke spierkracht die zijn armspieren stijf aanspanden had hij de grootste moeite om het gewicht te houden. Er klonk een kleine verzuchting uit alle geleverde inspanning toen hij het boek eindelijk op zijn schoot kon laten ploffen. Even bracht het hem het gevoel alsof het gewicht zijn voeten de vloer indrukte, maar dat moest slechts verbeelding zijn geweest. Bedenkelijk knepen zijn ogen zich even tot spleetjes terwijl hij een hand over de kaft liet gaan. Zijn vingers streken over de vreemde letters die de titel van het vast oeroude boek vermeldden. Een zachte luchtstroom sloeg in zijn gezicht bij het openslaan op de eerste pagina, en maakte hem ervan bewust dat de een muffige geur zich diep genesteld had in de oude vergeelde pagina's. Wat voor geheim droegen de letters op de misschien wel miljoenen stoffige bladzijdes, in duizenden hoofdstukken? Zijn ogen hadden zich nog steeds halfdicht geknepen terwijl hij iets naar achteren leunde en zich richtte op het lage bijzettafeltje naast zijn stoel, waar hij maar half gefixeerd op wat hij deed naar zijn leesbril tastte. Toen hij deze op het puntje van zijn neus schoof en zich vervolgens weer tot de pagina's voor zich wendde, kwam hij tot de ontdekking dat de vage letters niet vaag waren geweest omdat ze voor zijn ogen danstten, maar hij ze gewoon niet kon ontcijferen. Het was in dezelfde taal als waarin de titel van het boek geschreven was. Misschien een oeroude en zelden gebruikte Oud-Shadraanse taal die iemand eeuwen en nog eens eeuwen terug in een vergeten tijd bracht. Of een zelf bedachte taal door de familie van Scarlet, met de wil om alles wat in het boek stond tot onbenul te maken voor iedereen die het niet kon lezen. Zoals hij. Zijn vingertoppen gleden bedachtzaam over het dikke perkament, alsof het misschien de bedoeling was dat hij gebruik moest maken van magie om de woorden de bijpassende betekenis te geven. Maar er gebeurde niets. Hij kon het gewoon niet lezen. Wel ging er een soort gouden golf van puurheid door hem heen bij aanraking van het boek, dat zorgde voor een haast onopmerkelijke uiting van ontzetting en hem met stomheid geslagen liet. Als een sidderende zucht stootten de pagina's deze vreemde bekendheid door zijn botten, pezen en spieren, nestelden zich in zijn ledematen en zelfs even in zijn hart voor het tenslotte zijn lichaam weer verliet. Want het voelde bekend. En die bekendheid; het was groot.
Er viel een kleine frons tussen zijn wenkbrauwen toen hij het volgende moment zijn hoofd oprichtte en hij Scarlet over de rand van zijn bril beradend aanstaarde. Hij wist dat niet was omdat hij verbouwereerd was over de ervaring die hij zojuist opgedaan had, maar omdat het zo zou moeten zijn. Iets.. wat het ook was, en wat het boek hem ook leek te willen vertellen - het was belangrijk.
Met een doffe klap sloeg hij het boek dicht en wist het met moeite voorzichtig op de armleuning van zijn stoel te schuiven. 'Ik.. -' Hij was opgestaan, keek even verward fronsend op Scarlet neer. Traag haalde hij vervolgens een hand door zijn donkere lokken, waar deze met de palm tegen zijn voorhoofd bleef liggen terwijl hij peinzend naar de vloer staarde. 'Het eten is klaar..,' leek hij plotseling op een afwezige manier afstand te willen nemen van de hele situatie waarna hij zich abrupt omdraaide en richting keuken liep. Afstand: dat nam hij voor nu ook van het boek. Was het angst? Gefronsd staarde hij in de koekepan terwijl hij het ei met een spatel van de bodem losmaakte en zijn brein ondertussen op volle toeren liet werken. Hij durfde het niet te zeggen. Het voelde niet juist maar ook niet verkeerd. Het voelde vreemd. Vreemd was een juist woord. Zijn hand gleed terug naar de plek over zijn voorhoofd nadat hij het ei in twee gelijke stukken had gesneden en op twee borden schoof. Verdomde hoofdpijn. Geen goed idee om zichzelf te confronteren met honderden vragen als hij pas wakker was. Hij plaatste de twee borden aan weerkanten van een grote eettafel in een hoek van zijn vertrek en deed zorgvuldig zijn bril af voor hij zich weer tot zijn leerlinge richtte. 'Kom allereerst even eten, Scarlet. Je moet weer op krachten komen. Kun je lopen?' Hij straalde weer zijn typische severiteit uit hoe hij bij de tafel bleef staan en afwachtend naar haar keek, zijn ene hand losjes tegen zijn heup geplaatst en zijn andere elegant steunend op de rand van de tafel. Er niet precies van op de hoogte of ze ook enige wonden had aan haar benen waardoor het beter zou zijn als hij haar ondersteunde. Maar hoe elegant en fier hij ook mocht lijken, hoe zeer het leek alsof hij weer in zijn oude patroon terug was gevallen; de bedenkelijke frons tussen zijn wenkbrauwen was een teken van iets dat hem dwarszat, en was sinds zijn bestudering op het boek ook niet verdwenen.}

Lightning wist op het moment niet precies wat ze moest doen. Ze twijfelde. Het geven aan hem? Zou hij zich dan anders tegen haar gedragen? Van haar walgen? Even beet ze nerveus op haar onderlip. Bleef erop bijten. Anders wist ze niks te doen. Haar vingers omklemden het boek stevig vast, alsof haar leven er vanaf hing. Het boek was nog nooit in iemand anders zijn handen terecht gekomen buiten de familie Farron. En omdat het boek soort van leefde wist ze niet wat voor effect het zou hebben op Savador. Dat was de reden waarom ze zo terughoudend was.
Ze kon er niks aan doen. Nadat ze op straat was beland heeft Lightning geleerd om bij alles alert te blijven. Achterdochtig of heel gespannen, waarbij ze bij de kleinste verdachte beweging er meteen vandoor kon gaan, of als er geen ontsnapping mogelijk was, in de aanval gaan. Niet dat ze dat nu zou doen. Toch was ze iets gespannen al zou je het niet meteen merken. En wat als hij het begrijpt? Als hij et zou hebben gelezen, misschien begreep hij haar dan wat beter, waarom ze ’s nachts vaak in het bos te vinden was. Even haalde ze diep adem.
De neiging om hem te behagen na die gefascineerde blik van hem overweldigde dat gevoel haar. Dus na enige getwijfel overhandigde ze het dikke boek hem toch. Toen hij het vast had werd ze lichtjes nerveus, trok haar knieën eerst op de zetel en daarna naar zich toe waardoor ze haar armen rond haar benen legde en stevig vast hield. Het was een tijdje stil.
Ze speelde dan ongeduldig met haar eigen vingers. wist niks beters te doen. Wat zal hij er van vinden? Hoe zou hij haar dan bekijken? Dat waren Vragen waar ze ongeduldig het antwoord op wou weten. De stilte was er nog steeds, het maakte het er nu ook weer niet meteen beter op. Het maakte haar alleen nog maar nerveuzer. Na een veel te lange stilte keek de headmaster haar via zijn leesbril strak aan.
Onbewust hield ze haar adem voor een tijd in. “ik…” Even zweeg hij en stond toen recht. Wat moest Lightning daar van zeggen? Al sinds vanochtend jeukte haar rechter schouder zo vreselijk. Eerst maar amper storend, maar het werd met de minuut erger. Het leek wel alsof er brandnetels tegen haar huid werd geschuurd. “Het eten is klaar.” Hoorde ze master Savador opeens zeggen.
Verbaasd keek ze op. De geur van het eten was wel heel verleidelijk. “Kom, allereerst eten Scarlet Je moet weer op krachten komen. Kun je lopen?” Met een lichtte uitdaging en een iets opgestoken kin keek ze hem aan. ”Natuurlijk”. Ja, ze wou geen hulp. Niet omdat hij het was, maar lightning aanvaarde sowieso bijna noot hulp. Zelf al zou het van de machtigste man zijn hulp aanbieden, lightning zal het nog steeds niet aanvaarden.
Zo was ze nu eenmaal. En niemand moest haar onderschatten want dan maakte je een grote fout. Als bewijs stond ze recht, perste haar lippen even op elkar en stapte nar hem toe, een briefje gleed uit haar zaken, waarbij ze verbaasd het weer opraapte en las wat er op stond, niet veel. Maar een ding...

Happy B-Day.

Meteen stond Lightning doodstil. Kort kneep ze haar ogen half dicht. Van wie was dit en hoe wist deze persoon dat ze jarig was? De mannen in de zwarte pakken. Het kan niet anders. Even haalde ze diep adem.
Is ze op school nog wel veilig? Wanneer ze weer was bekomen van de schok ging ze gaan zitten voor haar bord. Nam voorzichtig de bestek vast en nam dan een hap van haar ei. Verbaasd bleef ze erop kauwen. Achter dat ze het helemaal had ingeslikt keek ze met haar verbaasde blik Master Savador aan. ”Lekker” Normaal moest ze niet zozeer ei hebben, maar deze was wel degelijk lekker.
De jeuk op haar schouders veranderde onverwacht naar pijnlijke steken. “euhm…? Waar is de badkamer?” Even wachtte ze op antwoord en stapte dan razend snel naar de badkamer voordat ij iets kon vragen. Light deed de deur achter haar dicht en keek even in de spiegel naar zichzelf. Daarna deed ze haar topje uit en draaide zich half om waarbij ze naar haar pijnlijke schouder kon kijken. Voor de zoveelste keer van vandaag bekroop haar de angst.
Op haar schouder stond een zwarte rune, precies hetzelfde als in het boek stond afgebeeld. De huid rond de rune stond lichtjes rood. Lightning maakte een zwart gat en trok daarvanuit een groot ijzeren vijl. Zonder er nog bij te aarzelen scheurde ze met de veel te grote vijl over de rune op haar huid. Dit mocht niet. Zij mocht niet die ene persoon zijn die de bende zo dringend achter zochten. Dat wou Light helemaal niet, dat kon niet.
Uit frustratie begon ze harder te vijlen, waarbij er al tranen over haar wangen begonnen te rollen. Hard hield ze haar tanden op elkaar. Misschien moest ze stoppen met school en gaan erken met haar vader bij de Suasama, zoals hij haar al eens had gevraagd. Want als het briefje van die mannen was, dan wisten ze dat ze hier zat…Woedend vijlde ze verder.. Die rune moest er af en snel ook.
Light voelde hoe het bloed van haar schouder naar beneden over haar broek sijpelde. Dit moet wel een nachtmerrie zijn, alhoewel als het over Savador gaat, het meer een droom zou genoemd kunnen worden.

(sorry flutje)

_{Ze had er waarschijnlijk even niet aan gedacht dat het boek in een taal geschreven was die hij niet kon lezen. Misschien te benomen door de kwestie of ze het erfstuk wel in zijn huidige staat terug kreeg, of de angst wat hij van de informatie zou vinden die erin vermeld stond. Het enige wat hij uit de wirwar van letters op kon maken, uit de vreemde connectie die het boek met hem maakte; er moest meer achter zitten. Bijna alsof het - voor hem, althans - levenloze ding contact met hem probeerde te zoeken. En even was het zo overweldigend dat het zelfs hem van zijn stuk bracht. Natuurlijk schemerde hij het merendeel van die ontzetting af met de strakke en bloedserieuze gelaatsuitdrukking zoals menig leerling gewend van hem was. Scarlet kon hem misschien meer vertellen. Als ze er gereed voor was, tenminste. Het meisje moest nu eerst bijkomen van haar eigen schrik.
De geuren die uit de pan kolkten en zijn neus normaal zouden prikkelen rook hij nu nauwelijks. Ook het hongergevoel bleef uit. Zijn bijna-dood ervaring van vannacht, de vreemde ontdekking van Scarlets vloek, het mystieke boek - alles volgde zich zo snel op dat hij er maar moeilijk een vinger op kon leggen. Bovendien hielp die hoofdpijn hem ook niet bepaald een stap vooruit. Geforceerd haalde hij zichzelf uit gedachten na een snelle dek van de eettafel. Bereid om haar te ondersteunen als ze de hulp nodig had, had hij zich al tot Lightning gewend - maar deze vertikte het blijkbaar om enige hulpbetoon aan te nemen. Die zelfverzekerde, bijna koppig opgeheven kin maakte dat wel duidelijk. Ook goed. Graag of niet. Toch bleef hij nog even staan om te zien of het lopen haar goed afging en haar op te vangen als dit nodig was, maar ze bleek het zelf goed genoeg te kunnen.
Hij liet zichzelf al langzaam op een stoel aan tafel neerzijgen, zijn blik afwezig gericht op zijn bord en zijn gedachtegang op blanco. Daardoor zag hij niet hoe Lightning verbaasd stopte, het briefje oppakte dat uit haar zakken op de vloer dwarrelde en las wat erop stond. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij hoe ze tegenover hem plaatsnam. Een kleine stilte tussen hen volgde. Hij keek haar niet aan, was te druk bezig met zijn ei om deze in kleinere stukken te snijden. Juist bestekgebruik, mes in de rechterhand, vork in de linker, beheerste bewegingen. Zoals het hem betaamde. Intussen stond zijn bril weer op zijn neus en sjoemelde hij een krant naar zich toe, waar hij tussen zijn happen door in blikte en al etend een nieuwsbericht las. Een Shadraanse, uiteraard. Andere kranten las hij niet, werden al direct door hem bestempeld als slappe hap met uitgemolken nieuwtjes. Pas toen Scarlet iets zei over het eten keek hij pas weer op. Eigenlijk keek hij nauwelijks op, maar blikte haar enkel over de rand van zijn leesbril aan. Zijn mondhoeken krulden om tot een zuinig, bijna onzichtbaar glimlachje. Eentje die het volgende moment ook weer direct van zijn gezicht gleed, want het was niets voor hem om zijn dank te tonen. Ja, koken kon hij wel. Jammer genoeg kon hij zijn kookkunsten niet altijd volledig benutten om bijvoorbeeld te koken voor zijn gezin. Uda vormde sowieso niet bepaald een ophelderend plaatje voor het gezin. Ze was er vaker niet dan wel, lag dan waarschijnlijk ergens weer katjezat over een bar in Oak's Field te zuchten en te steunen over haar vers opgelopen kater. Zijn kinderen aten geen hele maaltijden en konden de helft ondanks zijn strenge blikken en boze woorden vaak echt niet meer op. Meestal kookte hij dan vaak eigenlijk vooral voor zichzelf. Niet dat dat niet goed was, maar als je al kookte, dan zette je natuurlijk het liefst een maaltijd op tafel die meerdere magen vulde - en niet een hapklaar bordje eten waar je zielig in je eentje in zat te prikken. Dat laatste deed hij nu ook, wanneer zijn aandacht even niet bij te krant was. Er maalden nogal wat gedachten door zijn hoofd die hij niet van zich af wist te zetten.
Langzaam rechtte hij zich iets toen hij opnieuw opkeek bij Scarlets stem die de stilte verbrak. Met een kleine ademteug bracht hij zijn smalle lippen al van elkaar af, maar net op het punt dat hij haar vraag wilde beantwoorden stoof gehaast de kamer al uit. Een beetje verbaasd legde hij onder zacht gerinkel zijn bestek neer en volgde haar met zijn blik tot ze de badkamer in was verdwenen. Die moest blijkbaar wel heel nodig. Had ze het al zolang opgehouden? Oh well, het moest ook gebeuren. Onbekommerd pakte hij zijn bestek weer op en at in zijn eentje verder, er verder niet echt meer acht op slaand. Zijn blik was gericht op een nieuw bericht in de krant, niet op de klok en de tijd die minuut na minuut voorbij kroop. Het besef hoe lang ze nu wel niet op de badkamer zat kwam pas enige tijd later. Zijn bord was leeg, zijn bestek lag gekruisd over de randen en hij had zijn vingers in elkaar gevlochten terwijl hij zwijgzaam naar buiten keek. Wachtend. Geduldig - hij kon het immers wel zijn als hij wilde. Het gewone zitten en wachten was hem zo gewend geworden dat hij niet eens merkte dat hij leesbril die hij nu niet meer nodig had nog op zijn neus stond. Maar het viel niet te ontkennen. Het duurde nu wel heel lang.
Met een hand tegen zijn pijnlijke rugholte gedrukt stond hij langzaam op en begaf zich naar de deur van de badkamer. Zou het wel goed gaan daarbinnen? Hij roffelde zachtjes met zijn vingers tegen de deur. 'Scarlet?' Misschien was ze weggezakt in de toiletpot, zo floep met haar billen. Hij was eigenlijk niet van plan om haar er dan weer uit te trekken. Zijn ene hand bleef als een steun voor zijn spieren daar half in zijn zij, half tegen zijn onderrug staan terwijl hij zacht snoof en op haar antwoord wachtte. Hij bleef nog even iets langer voor de deur wachten, krabde in zijn haar. Eigenlijk moest hij ook even. Niet zozeer nodig, maar hij vond het een prettiger idee als de badkamer vrij voor gebruik was wanneer hij wel moest en niet urenlang onnodig bezet werd gehouden. Hij draaide zijn hoofd richting de deur toen hij iets aan de andere kant dacht te horen. Wat was dat geluid? Behoedzaam sloot zijn hand zich om de klink terwijl hij zijn oor dichter bij het hout bracht. Met een diepe ernstige frons bleef hij even staan luisteren. Geschuur? Geschraap? Het kwam er in ieder geval dicht bij in de buurt. Wat was dat meisje in godsnaam aan het doen? Stel dat ze gekke dingen op zichzelf aan het uitvoeren was. Het benemen van haar leven, bijvoorbeeld. 'Scarlet!' riep hij weer, nu op een ernstigere toon. Paniek viel er niet in te horen, maar het klonk streng. Als iets waar je maar beter een antwoord op kon geven. 'Scarlet, ik kom binnen!' Zijn stem schalde op waarschuwende toon door de deur terwijl hij al aanstalten maakte om deze te openen. Eerder uit aantoning dat ze uit voorzorg beter haar broek op kon trekken als ze op het toilet zat, hij geen schending in haar privacy kon maken. Maar hij moest gewoon even weten waar ze mee bezig was. Hij wilde haar niet levenloos aantreffen als hij ging wachten tot ze eindelijk antwood gaf - of dit misschien nooit meer zou kunnen geven en het al zo lang duurde dat er wel iets gebeurd móest zijn. Een enkele duw met zijn schouder tegen de deur zorgde ervoor dat hij bijna de badkamer binnenstruikelde, maar hij wist zijn balans te houden. Meteen schoot zijn starre blik door het vertrek en registreerde hij direct een paar enkele kenmerken. Bloeddruppels op zijn anders zo smetteloze badkamervloer, een verfrommeld topje, tranen, een vijl en afgeschraapte stukken huid van een pijnlijk ogende schouderwond. 'Wat denk je verdomme dat je aan het doen bent!' snauwde Savador haar ijzig toe terwijl hij geen bezieling schonk aan de deur die hij niet netjes achter zich dichttrok, maar meteen op haar afsnelde. De mengeling van woede en ernst was duidelijk in zijn goudgekleurde ogen te zien terwijl hij haar opving en langzaam met steun tegen zijn bovenlichaam op één van zijn knieën liet zakken. De vijl had hij weggesmeten, de wond beroerd met stevige drukken van zijn vingers om het bloeden te minderen en ondertussen zocht hij gehaast naar iets om het te kunnen verbinden. Door de glazen van zijn bril bleef zijn moeilijke blik strak gericht op de wond, te druk in de weer om deze in een weer zo deugdelijk mogelijke staat te brengen. Hoe haalde ze het ook in haar hoofd?}

Het had veel van Lightning gevergt om het boek over te geven...gelukkig was ze het haar toch gelukt en had ze het overhandigd. en wachtte nu geduldg af van de reactie van Master Savador. Wat ging hij er van zeggen? Hoe zou hij...LIghtning wou er niet aandenken. Als hij van haar zou gaan walgen na het lezen, wel lightning had geen idee wat ze dan zou doen. Zou hij haar dan van school sturen? Want ze kan nu eenmaal een gevaar voor andere studenten zijn, alhowel light er alles voor over heeft om dat te kunnen voorkomen. Het enige wat hij dan ook deed was haar vanonder zijn bril haar aankijken. Wat moest ze daar vanuit maken? Hij was moeilijk te doorgronden. Normaal kon ze dat makkelijk begrijpen, maar bij Savador was het veel te moeilijk. Hij gedroeg zich altijd zo discreet, als een gentlemen zonder wijn ware gevoelens te tonen. Lightning wou hem zo graag eens ontspannen zien, zonder zo afstandelijk te zijn. De geur van zijn ei leek haar werkelijk te verwelkomen. Ei was niet haar lievelings eten, verre van zelf. Maar nu op het moment zou ze gewoon weg alles kunnen eten. Ei inbegrepen. Ze stond dan ook recht om aan tafel te gaan toen er inneens een briefje vanuit haar zakken was gevallen. Het leek niet echt interessant. Iets simpels, toch las ze het. De brief benam haar de adem.. Een woord was het enige wat erop stond. Normaal zou Light het niet erg vinde, van wat erop stond. Een simpele felicitatie, maar Lightning had aan niemand maar dan ook werkelijk niemand verteld wanneer ze jarig was. En toeval kon het niet zijn, want daar geloofde ze niet in. Net zomin ze in het lot gelooft. Met moeite kon ze weer slikken. De enige die dit konden hebben geschreven waren de mannen in zwarte pakken Blijkbaar weten ze nu al lang dat ze hier op school zit. Dat was een heel slecht teken. Wat als die mannen oppeens naar hier kwamen, naar school? Dan had ze een heel groot probleem. Hoogstwaarschijnlijk zouden die mannen haar meenemen zonder dat anderen het eens zouden horen. Pas te laat gingen ze het beseffen dat Lightning van school verdwenen was. Dat is de manier hoe die mannen te werk gingen. En daar waren ze heel goed in, kijk maar naar de verdwijning van heel haar familie. Haar hand balde ze tot een vuist waarbij het brief erin werd verfromeld, daarna stak ze het in haar broekzak. Haardhandig duwde ze de gedachten achter slot en grendel om vervolgens aan tafel te gaan zitten waar er ondertussen een knorrende maag aan te pas kwam. Met een lichtte zucht liet ze zich op de stoel zachtjes neervallen, nam het bestek in de handen en begon te eten. Het lukte light op een of andere manier om zich op haar eten voor zich te gaan concentreren. Ze genoot voor de eerste keer van haar ei. Complimenteerde savador dan ook voor zijn kookunst, al had ze geen idee of het haar smaakte door zijn kookunsten of doordat zo haar spanning wat verminderde. Niet dat ze lang kon genieten van haar eten. Haar rechter schouder was na haar transformatie echt beginnen te jeuken, ze had dan ook de hele tijd de drang moeten weerstaan om er niet aan te gaan krabben. De hele tijd had ze het op de achtergrond kunnen leggen. Maar het werd alleen maar erger. Het kwam dan ook heel onverwacht dat het in plaats van jeuk nu pijnlijke steken waren geworden. Meteen vroeg light naar de badkamer en ging er zo snel vandoor. Het kwam als een zware schok wanneer ze tot de ontdekking kwam dat de persoon met de rune in het boek, wel degenlijk over haar ging. En de mannen hadden dat dus ook al door, nog voor ze het zelf wist. Alleen wou lightning die persoon niet zijn. Er kwam dan alleen maar nog meer ellende van, ze had trouwens al genoeg met Duvessa. Het was onmognelijk om er dan nog een tweede groot plobleem bij te kunnen nemen. Om de rune te laten verdwijnen haalde ze ongedacht een vijl tevoorschijnt. Die rune moet van har schouder, hoe pijnlijk het ook mocht worden. Meteen schoot ze dan in actie en begon haar eigen vel te schuren. De pijn raasde door heel haar schouder heen, toch hield ze niet op. Tranen rolden over haar wangen. Was dit allemaal maar gewoon haar verbeelding die met haar geest aan het sollen was. Alleen zorgde de pijn ervoor dat het haar maa al te duidelijk maakte dat het gen verbeelding was. Light begon uit frustratie harder te schuren, waardoor de pijn dan ook meteen verergerde en haar schouder begon te bloeden. Het bloed sijbelde van haar schouder naar haar onderrug, over haar broek en belande daarna op de grond. Het.Moet.er.Nu.Af. "Scarlet?" hoorde ze hem haar naam zeggen. Meteen sperde ze haar ogen. Ze was helemaal vergeten dat ze niet in haar eigen kamer was, maar in de badkamer van de headmaster"scarlet" riep hij opniuew hoe stom is ze nu wel niet? Light keek gehaast rond, ondertussen hield ze zich aan de wasbak vast. Haar benen waren nu nogal onvast . Haar ogen flisten naar alle kanten."scarlet, ik kom binnen" Ow shit! binnenmonds vloekte ze verder. Zo snel als het haar nog lukte greep ze alles dat besmeurd was met bloed en mseet het in een zwart gat. Alleen was ze niet snel genoeg. Savador stomrde letterlijk debakdmaer binnen. De vijl had ze niet meer kunnen wegdoen en op de grond lag nog overal bloed terwijl haar schouder pijnlijk openlag. Lightning durfde hem niet aan te kijken. Had het toch te druk om zich staande te houden bij de wasbak. Haar schouder klopte pijnlijk. "Wat denk je dat je aan het doen bent" snauwde hij ijzig. Verwoed schudde ze met haar hoofd. Wou van hem weg stappen nadat hij snel op haar af schoot. Alleen de pijn in haar schouder weerhield haar ervan om te gaan bewegen. Haar benen konden haar niet langer meer dragen en begaven het, net op tijd kon Savador haar opvangen. Onbewust nam Light met haar handen zijn shirt vast."Ik..." Haar stem verstopte toen ze haar eigen schouder in de spiegel zag. Zelf nu heel haar huid openlag was de rune nog duidelijk zichtbaar zelf onder het bloed stak de zwarte strepen sterk af. " Het kan niet...Ik kan niet die.." Vermoeid schudde ze met haar hoofd. Kreunde even van de pijn toen hij druk bezig was meth haar schouder. haar vingers hadden zijn shirt nog kramachtig vast."het spijt me" was het enige wat ze kon zeggen."Ze...komen me halen..." Vervolgde ze na enige tijd later. Haar greep op hem werd steviger.

H_{et onzichtbare zweet bevochtigde zijn gezicht en liet de lokken over zijn oren aan zijn huid plakken terwijl hij koortsachtig enkele rukken aan de rol in de wc-rolhouder gaf. De verfrommelde stukken wc-papier vormde een prop, en nog één en nog één terwijl hij ondertussen verwoed de poging waagde om het bloeden met zijn drukkende vingers te stelpen. Hoe? Waarom? Zijn uit concentratie vochtig geworden ogen achter zijn brillenglazen schoten gehaast van het ene object naar het andere in de badkamer, zoekend naar iets dat meer van dienst zou kunnen zijn dan het wc-papier dat hij prop na prop tegen de wond duwde, om vervolgs weer volledig bloedbedrenkt achteloos wegwierp. Scarlet liet hij in de tussentijd nu half liggend op zijn schoot rusten, haar hoofd tegen zijn borst die uit inspanning dieper opveerde onder zijn versnelde ademhaling. Hij was geen medicus, allerminst. Naïef kind, geef me dan ook niet de reden om de medicus uit te hangen. Kon ze de gevolgen niet zien als de wond te diep was om door zijn onervaren handen verzorgd te worden, dat hij haar naar de ziekenzaal zou moeten brengen en de schooldokter haar hele verhaal zou weten? Hij sloeg geen acht op het feit hoe zijn feilloos gestreken overhemd kreukelde onder haar krampachtige grip, en hoe ze ondertussen haperende woorden uit verwarring uitbracht. Enkele keren suste hij haar zacht, maar nauwelijks hoorbaar toe dat het goed was, dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Zijn ernstige gezicht kon zo het tegendeel bewijzen, maar iedereen zou eenzelfde verschrikte reactie hebben gehad als hij een leerling met zelftoegebrachte verse wonden aantrof in zijn badkamer. Het kostte hem veel moeite om haar even tegen een schouder te rusten te leggen, zodat hij zijn halve bovenlichaam kon draaien om naar een laag kastje onder de wastafel te reiken. Zijn buikspieren spanden zich aan en zijn aangespannen arm die ondersteunend om haar heen lag trilde terwijl hij er iets uithaalde. Een verroest oud verbanddoosje, met spul dat nooit eerder gebruikt was. Het viel al te merken toen hij na een kort moment van wrikken en rukken de deksel eindelijk openkreeg, een muffige geur in zijn gezicht sloeg en enkele vergeelde verbanden werden verhuld. Die haalde hij eruit, zodat enkel de nog netjes verpakte verbanden nog overbleven. Deze oogden nog fris wit en bruikbaar, precies wat hij nodig had. Anders dan toiletpapier zou het steriele gaasje zoveel efficiënter zijn. Zachtjes uithijgend ging hij in kleermakerszit zitten, met Scarlet in zijn schoot zoals hij heel af en toe ook met zijn kinderen zat als hij ze een verhaaltje voorlas - nu hielden zijn handen echter geen leesboekje vast, maar waren ze inspannen bezig de verpakking met de botte verbandschaar open te knippen. Het bloed was in een paar kleine druppels op zijn anders zo smetteloze witte overhemd en pantalon gesijpeld toen hij met trillende vingers het gaasje op de wond drukte en het vervolgens vliegensvlug verbond, maar dat deerde hem nu niet. Voorzichtig liet hij haar arm los en bekeek het geslaagde resultaat voor hij een zucht slaakte en verlicht even met zijn rug tegen de badkamermuur leunde. Zijn ogen sloot hij daarbij even, en zijn hoofd lag in zijn nek. Waarom het hem zoveel angst aanjoeg begreep hij niet helemaal. Het was niet dat ze doodging of iets in die trant. Maar hij begreep wel dat het uit hetzelfde instinct moest voorkomen als wanneer hij door een ernstig klinkende leidster van de peuterspeelzaal van zijn kinderen opgebeld werd, of te horen kreeg dat zijn dochtertje naar het dichtstbijzijndste ziekenhuis was geëscorteerd, of net zoals de winter een paar jaar terug, toen Elwin door het ijs op het meer was gezakt en hij ondanks zijn waterfobie er halsoverkop in was gesprongen als hij zijn enkel niet verzwikt had in de sneeuw. Er was nu geen reden toe. Scarlet was in veiligheid. En dat was goed.
Een laatste zucht ontsnapte over zijn smalle lippen voor hij zijn kin op zijn borst legde en even neerstaarde op het meisje rustend tegen zijn bovenlichaam. Heel voorzichtig en met beleid kwam hij overeind, wurmde zijn armen onder haar knieholtes en om haar schouders om haar langzaam op te tillen. Ze was nog in paniek, besefte hij, toen ze kreunde, haar hoofd schudde, moeizaam halfvergaande woorden uitbracht die hij ondanks haar mompelen kon verstaan. 'Niemand komt jou halen,' drukte Savador haar op een zachte, bijna vaderlijke toon op het hart. Hij nam in het voorbijgaan haar topje mee en droeg haar terug zijn slaapkamer binnen, waar hij haar voorzichtig op het bed neerlegde. 'Daar zorg ik wel voor.' Hij moest voorzichtig met haar wond zijn toen hij haar armen omhoog deed en haar topje weer over haar hoofd trok, proberend om daarbij niet te letten op het schaars gekleedde bovenlijf van een meisje in de overgang naar een jonge vrouw. Wat opgelucht dat ze tenminste iets aanhad en nu in een veilig voorkomen was, ontmoette zijn blik weer de hare. Zijn goudgekleurde ogen stonden nog ernstig achter de brillenglazen, en hij vroeg zich af of de bezorgdheid te goed zichtbaar op zijn gelaat zou zijn. Zacht streek zijn hand lang haar gezicht om de haren eruit te strijken voor hij een kleine zucht slaakte en besloot voor even zijn genegen kant te tonen door haar tegen zich aan te drukken. Ze hoefde niet bang te zijn. Niemand anders dan een leerling, leraar of ander personeel kwam de school in zonder zijn toestemming, daar hoefde ze zich absoluut geen zorgen over te maken. Een beetje ongemakkelijk keelschrapend liet hij haar al gauw weer los en duwde haar met lichte dwang neer in het bed. Hijzelf bleef op de rand zitten om haar zorgvuldig toe te dekken alsof ze zijn eigen kind was, en hij betrapte zichzelf erop hoezeer hij zich eigenlijk aan zichzelf ergerde nu. Deze kant lag normaal diep verborgen onder zijn harde strenge schil en er waren er maar weinigen op deze school die hem ooit zo zouden meemaken. Ook geen wonder, als je je bedacht hoeveel procent van de leerlingen hem liever dood dan levend zag. Onder een zacht gekreun liet hij zich met zijn schouder tegen de steun van het bed zakken. Hij besefte eigenlijk nu pas hoe diep de vermoeidheid zich door die enkele overhaaste handeling al in zijn botten en spieren genesteld had. Maar hij kon niet rusten voor hij zeker wist dat Scarlet was gekalmeerd. Dat was voor nu de eerste prioriteit.}

Het besef dat die mannen die heel haar familie heeft doen verdwijnen, nu eigenlijk alleen maar achter haar zaten. In het begin begreep ze het niet waarom ze achter haar zaten, maar nadat ze de rune op haar schoduer had zien staan. Wist ze vanaf dat moment dat alle puzzelestukjes nu aan elkaar zouden passen als Light alles samen zou voegen. Het klonk logisch. De enige demon dat dat iedere keer terug kwam was Duvessa. Hoe duvessa was ontstaan is nog onbekend maar was was wel de allereerste demon. Waarom was dat Lightning nooit allemaal eerrder opgekomen? Misschien omdat ze dat ook nooit wou geloven, en het daarom bleef ontkennen...Het was dan Lightnings gewoonte om alles te negeren wat ze niet meteen begreep. Ze had al zo vaak naar zcihzelf gekeken inde spiegel. het was dan ook heel onverwacht om een rune op haar schouder te zien staan. Door de angst van het beseft wat dat betekende, werden Lightning haar handelingen roekeloos. Maate een zwart gat juist groot genoeg om voor haar hand een vijl uer uit te halen die ze meteen over haar blote huid liet scheuren. Domme hoop, dat de rune misschien zo zou weg gaan. Al had Lightnig diep vanbinnen wel geweten dat het een stomme gedachtengang was. De vijl leek letterlijk te branden op haar blote huid. Toch was ze te koppig om nu te stoppen. Dit moet en zal haar lukken, hoe dan ook. Die tattoo moet gewoon van haar schouder af. Misschien had ze beter gewacht tot ze in haar eigen kamer was geweest in plaats van de badkamer van de headmaster...Dat ze dan nu op de schoot van master savador zat die verwoed wc-papier op haar schouder drukte was haar eigen schuld. Hij mocht dan niet zo hard drukken, toch zorgde het ervoor dat er brandende steken door haar schouder te voelen was. Stijf hield ze haar ogen dan ook dicht om niet te gaan kreunen van de pijn.Haar greep verstevigde zich wel. Bang om hem los te laten. Light was zichzelf niet. Dat zal ze wel snel genoeg ontdekken, wanneer ze wat gekalmeerd zou zijn. Iets waar ze helemaal niet blij mee zou zijn. Haar hoofd had ze gelegt op savadors borstkas; diehevig op en neer ging door de inspanningen. Ze probeerde te kalmeren door e luisteren naar zijn harslag, alleen had dat niet echt veel zin zijn hart geen hart tekeer. het is nooit Lightnings bedoeling geweest om hem aan te vallen in de het bos, of vervolgens uitgeput in zijn bed in slaap te vallen. en nu hem nog eens de shock van zijn leven te geven door haar eigen huid af te scheuren. Dit alles had ze nooit gewild. De pijn negeren was onmogenlijk, alleen was ze te koppig om het te laten merken. Ze wou nu eenmaal niet als een zwakkeling worden beschreven. En als ze daarvoor pijn zou moeten doorstaan, dan is dat maar zo. Lightning begon harder op haar onderlip te bijten om te pijn te kunnen verduren. Hoe lang moest ze dit wel niet volhouden. Maar het viel nog mee, het deed niet zoveel pijn als de transformatie die ze iedere nacht moet doorstaan van Duvessa. Toch had ze liever helemaal geen pijn. Na jaren lang geen echte angst te hebben gehad, kreeg ze die nu weer terug. Borrelde van haar naar boven. De mannen zouden komen. Hoe dan ook. Zouden degene pijn doen van wie ze het meest hield. Dat wou ze niet. ZE kon niet nog meer verdriet aan, al haar verdriet had ze in haar verleden achter gelaten. Hopend voor eeuwig het te kunnen vergeten. maar nu komt het verleden Lightning weer inhalen. Wat was er verkeerd gegaan? Wel de mannen wisten dat ze hier zat. Was het dan niet beter dat ze van school wegging? Ze wou niet de oorzaak zijn van iemands pijn. Toch niet van degene van wie ze hield.Het mocht niet...De woorden bleef ze herhalen. Haar handen klampten zich stevigerig aan de enige houdvast dat ze nu had, Master Savador. Ze voelde beweging in de houding van savador komen. Maar ze wou haar ogen opend doen alhoewel ze even een kreun niet meer kon tegenhouden nadat hij haar omhoog hield. De mannen. Ze wou tegen savador zeggen dat ze uit school moest, dat haar vrienden anders niet veilig zouden zijn. En dan daarna achter haar zouden aangaan. 'Niemand komt jou halen," Hoorde ze hem zeggen. Op een of andere manier hielp het wel een beetje. maar toch was ze nog bang. hoe kon hij heel het school terrein in zich eentje in de gaten houden? 'Daar zorg ik wel voor." Zei hij nadat hij haar opnieuw in zijn bed had gelegt. Gedwee liet ze hem haar topje weer aan doen. Negeerde de stekende pijn van haar schouder. Pas nadat ze het topje weer aan had keek ze hem aan waarbij zijn ogen in de hare bleef haken. Kort beet ze op haar onderlip toen hij enkele lokken van bij haar gezicht haalde. Lightning moest de neiging weerstaan om niet haar ogen te sluiten. Dus hield ze hem recht in zijn goudkleurige ogen gericht. Toen hij haar even tegen zich aandrukte, was ze even verrast, maar ontspande zich meteen daarna en sloot kort haar ogen. Vechtend tegen de tranen die bijna leken te komen. Ze mocht niet meer wenen. Dat had ze allemaal achter zich gelaten. Vermoeid ging ze gaan liggen toen hij haar met lichte dwang naar beneden drukte en hij haar instopte. Haar ogen namen hem aandachtig in zich op. Zag zijn vermoeidheid meer dan duidelijk. Nee, niet opnieuw. Kreunend kwam ze weer overeind."Nee..." Sprak ze vermoeid maar duidelijk hoorbaar."Ik ga niet nog eens jou bed in beslag nemen...terwijl dat jij zelf oververmoeid bent" zei ze stug."En desnoods wil ik wel op de bank liggen zodat jij zelf wat kan rusten." En ze meende het. Haar lippen stijf op elkaar gedrukt draaide ze haar voeten al over de rand. Of hij ging in het zelfde bed slapen of ze ging gewoon naar de bank om daar te gaan liggen. Ze wou niet nog eens zijn bed in beslag nemen waardoor hij weer gedwongen werd om op die veel te krappe bank te gaan liggen. Door een iets te snell beweging leek haar schouder te ontploffen waardoor ze even ineen krimp. Toen het weer voorbij was verbeet ze de volgende pijn en wou alweer uit bed stappen.

PROFILE MAGICIAN

» The forbidden meeting [Aageth & Elwin]

the forbidden me

the forbidden me

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen