Met een diepe uitademing vloog een enorme wolk van sigarettenrook de lucht in. Ravenna sloot tevreden haar ogen. Ze stond tegen een boom aangeleund en genoot van de nicotine die haar keel in gleed. Wie har nu kwam storen kon een oplawaai op zijn gezicht verwachten. Sinds het praatje met Zack had ze weliswaar weer een beetje moed gekregen maar het dipje kwam toch soms weer aanzetten. Goed, niet aan denken, pooooooositief. Ja, en dat klonk dus zo stompzinnig als het maar kon. En zo was ze ook gewoon niet. Daar kon Zack, nog enig ander persoon op deze school iets aan doen.
Ze nam een grote teug en gooide toen de sigaret op de grond en trapte hem uit. Goed, nu mochten de klagers weer komen. Roken is slecht voor je blablablabalaaaah Eigenlijk had ze nog steeds zin dat soort mensen een opstopper te geven. Ze gleed naar beneden en zat vervolgens tegen de boom aan. Ze sloeg haar armen om haar knieën heen en keek naar de lucht. Wellicht had ze het roken zelf ook erg gevonden als ze van Puffoon was, maar vanwege de erfenis van haar oom was haar leven omgedraaid naar deze weg. Niet dat ze het erg vond.
Nog even en ze zou mogen opdonderen van dit flutgebouw wat zich een school noemde. Dan kon ze werkelijk doen wat ze wilde. Ze had een huis voor zichzelf, een motor en een flinke stapel geld in haar vooruitzicht. Wellicht een tikje eenzaam, maar daar had ze altijd nog Bilbo voor.

jup, slechte post, maar goed, ik heb toch een week tij dom er eventueel nog iets aan te veranderen
Allen, watch out for her

Allen en Charlie. Het duo was opgebroken. Door wie? Hij vermoedde door Savador. Waarom? Te veel problemen. Gevolg? Een facking depressie, zo voelde het haast. Het voelde gewoon leeg, zonder zijn levende spiegelbeeld. Het was vreemd dat je zinnen niet meer aangevuld werden, dat er niemand was die je helemaal begreep zoals jij de ander ook begreep. Natuurlijk was er Converse, zijn eigen kleine lichtpuntje. Maar zijn leven was wel een stuk donkerder sinds eergisteren. Hij stapte naar buiten. Houdt vol, geef niet op. Blijf jezelf. Dat was wat Charlie hem had nagelaten. Woorden waaruit hun gedeelde aard sprak. Optimisme, ondanks de meest pijnlijke gebeurtenissen. Hun leven was niet altijd leuk geweest, maar was het even wat minder dan maakten ze er samen wat van. En nu moest hij die taak dus in zijn eentje uitvoeren. Dat zou hem lukken ook. Het lukte altijd. Hij ging voor de spiegel aan, een zwakke poging om de illusie van een tweedeling te scheppen. En dan toverde hij een grijns op zijn gezicht. Eerst zwak, maar algauw sterker en zekerder. Zoals onderzoek uit had gewezen maakte enkel lachen, al was het dan geforceerd, een mens al vrolijker. Misschien kon Saf dat proberen, lachtherapie. Al wist hij niet zeker of die stijve man nog in staat was zijn mondhoeken ook maar een millimetertje de positieve en vrolijke kant op te bewegen. Genoeg over de man, hij zou zijn wraak nog krijgen, nog vele malen. Savador zou boeten voor het feit dat hij de twee onafscheidelijke broers had gesplitst. ''Kom op. Charles wilde dat je doorzette. Smile, smile, smile.'' zei hij. Hij veegde zijn oranje haren naar achteren en trok zijn zwarte jas aan. Genoeg gestaard in de spiegel, tijd voor wat actie. Hij sloeg een rood-gele sjaal om zijn nek, van Kate gekregen. Op naar het grasveld dan maar. Op zoek naar iemand die hem een beetje vrolijkheid kon bieden.

Helaas was het veld praktisch verlaten. Oh, nee. Daar, een gestalte. Lang zwart haar. Meisje dus. Of mislukte punkrocker, nooit optie's afschrijven voor je zekerheid had. Hij liep naar haar toe, ze zat tegen een boom aan. Voor haar voeten lag een smeulende sigaret. Hij bukte en keek het meisje recht in haar ogen. Hij zou niet zo worden als zij, depressief rokend tegen een boom geleund. Hij was en bleef vrolijk. Bleef zichzelf. Tegenslagen zouden hem enkel sterker maken. ''Beetje de natuur vervuilen eh?'' zei hij geamuseerd. ''Nee, even zonder grapjes, vertel.. Wat doe je hier in de kou? Diep in gedachten, miss filosofe?'' Hij grijnsde plagerig en haalde een hand door zijn vochtige haar. Het was lichtelijk mistig en al echt herfstweer, waardoor zijn haar nat was geworden van de damp. Had zij het niet koud?

[Yesh, Allen is ook half depri, maar hij blijft happy-ish doen Sorry voor de laatheid<3]

O kijk, de wind werd brutaal. Hij rukte het pakje met vloeitjes uit haar handen en dat verdween tollend de lucht in. Ze uitte een woord dat niemand zou kunnen waarderen. ''Beetje de natuur vervuilen eh?'' Ze keek om. Ach kijk, Willie Wortel kwam haar bezoeken. Wat gezellig. ''Nee, even zonder grapjes, vertel.. Wat doe je hier in de kou? Diep in gedachten, miss filosofe?'' Hij grijnsde plagerig en haalde een hand door zijn vochtige haar. O god, een Zack-achtig type had haar overvallen. Geweldig, ze voelde zich vereerd. Tegenwoordig kan ik binnen nergens meer rustig roken, daarom zit ik buiten.' zei ze met opgetrokken wenkbrauwen. Waar had hij in godsnaam het woord ''miss filosofie'' vandaan? Oja, ze had er nogal bedenkelijk bij gezeten. Fijn was dat weer. Ze had dit snotjong eerder gezien, maar dat leek niet zo moeilijk met dat haar. 'Dus mister vuurtoren, kom erbij zitten zou ik zeggen, mijn vloeitjes zijn zojuist weggewaaid, dus je zult geen last van mijn verslaving hebben.' Ze grijnsde. Dankzij Zack wist ze een beetje hoe je zo'n iemand moest benaderen. Meegaan in de spelletjes en je humor ontwikkelen. Vreemd genoeg leek het te werken om haar depressie te doen vervagen.
Ze schoof een stukje op zodat hij naast haar kon gaan zitten. Geirriteerd maar ook lichtelijk geamuseerd stak ze haar hand naar hem uit. 'Ravenna Dai, als je koosnaampjes gaat gebruiken waarin het woord ''filosoof'' of iets in die aard voorkomt, verkoop ik je een dreun.' het klonk niet eens onaardig, meer als een vriendelijk soort voorzorgsmaatregel waarbij ze geamuseerd grijnsde. Ze had zichzelf al verbaasd om te hoeveelheid woorden die ze tegen hem had gezegd. Meestal was er niet meer dan een knik. Maar goed, als hij zich maar niet als een slijmbal ging gedragen.

'Tegenwoordig kan ik binnen nergens meer rustig roken, daarom zit ik buiten.' Hij knikte bedachtzaam. Zou kunnen. Wist hij veel. Sigaretten waren een van de dingen waaraan hij niet verslaafd was. Zijn verslavingen -al zei hij altijd dat hij gewoon kon stoppen- waren alcohol, feestjes en in de problemen komen door stunts uit te halen die niet zo verstandig waren. Onhandig en sprankelend, stuiterig en niet in staat de gevolgen van zijn daden geheel te begrijpen. Ja. Dat was Allen door en door. 'Dus mister vuurtoren, kom erbij zitten zou ik zeggen, mijn vloeitjes zijn zojuist weggewaaid, dus je zult geen last van mijn verslaving hebben.' Hij lachte vrolijk met haar mee. Ergens was het vreemd dat mevrouw nu opeens weer blij leek, maar wie was hij om daarover te klagen? Hij was for godssake geen psycholoog of gesprekstherapeut. Hij zocht enkel wat plezier of gezellige mensen om mee rond te hangen. Iemand om het gat dat Charlie had achtergelaten op te vullen. ''Goh, gezellig. Karma staat aan mijn kant.'' Hij glimlachte plagerig, vond ze het erg dat haar sigaretjes nu weg waren? Hij vond het namelijk best grappig klinken. ''Ravenna, Revenna, Ra-havenna. Mag ik dan wel Raafje zeggen?'' vroeg hij vrolijk. ''Oh en ik heet trouwens Allen. Aan bijnamen zitten geen voorwaarden... Wacht, toch wel. Geen Savador erin.'' zei hij alsof alles wat hij zei ten eerste volkomen logisch was en ten tweede ook heel normaal. Tuurlijk, Allen en normaal. Geloof je het zelf? Nee. Bewijs werd alweer geleverd door de volgende actie. Hij zag haar uitgestoken hand, dacht maar een fractie van een seconde na en greep hem vast. Niet om haar hand te schudden, nee. Hij schoot een klein stroomstootje door zijn handpalm. Zacht genoeg dat het geen echte pijn deed, maar wel voelbaar. Onschuldig glimlachend keek hij haar aan. Hoe zou ze reageren? Zou ze hem überhaupt beschuldigen? Want het kon net zo goed komen door de vochtige lucht en gewoon toeval zijn dat hij zo gespannen, geladen was geweest.

Hij leek geen roker maar knikte toch. Buh, never mind. Hij moest ook lachen toen ze hem naast hem uitnodigde. ''Goh, gezellig. Karma staat aan mijn kant.'' Hij glimlachte plagerig. Ravenna trok even een grimas, goed, misschien was dat wel grappig. ''Ravenna, Revenna, Ra-havenna. Mag ik dan wel Raafje zeggen?'' vroeg hij vrolijk. Ze keek bedenkelijk. 'Nou vooruit dan maar.' zei ze met een geamuseerde grimas. ''Oh en ik heet trouwens Allen. Aan bijnamen zitten geen voorwaarden... Wacht, toch wel. Geen Savador erin.'' Ze keek hem nu recht aan. Hij was overduidelijk ook geen vriend van de hoofdmeester. Chagrijnige, ouwe zak dat het was. 'Wel, daar hoef je je geen zorgen over te maken. Ik wordt al misselijk als ik die eikel zie.' Ze maakte een kokhalzend gebaar. Allen gaf haar een hand en er ging een stroom stoot door haar heen. Niet van een vreemde, eerste aanraking, nee. Meneer dacht lollig te zijn. Met een kleine gil die haar iets te meisjesachtig voorkwam trok ze haar hand terug. Haar blik stond op stroom. Ze wilde opspringen en hem uitschelden maar moest weer aan Zack denken. "Niemand staat er alleen voor, maar je moet personen wel toelaten... Hier" Ze vermande zich en wapperde met haar hand en zette een blik op die het middenhield tussen irritatie en kalmering. 'Wel, dat is duidelijk.'
En wist ze ook wie dit joch was. Allen Springs, de ene helft van de befaamde tweeling. Woehoe, dat moest haar weer overkomen. Ze hoopte dat ze het zou uithouden met dit persoon. Want dit was toch net een ander geval dan Zack Fair.

Hmm, daar had het meisje al een punt gescoord. Savador niet mogen betekende automatisch dat je aan zijn kant stond, zo zag Allen dat. Eén kamp tegen de verschrikkelijke hoofdmeester. 'Wel, daar hoef je je geen zorgen over te maken. Ik wordt al misselijk als ik die eikel zie.' Hij knikte goedkeurend en besloot dan de volgende test te voltooien. Als je het al besluiten mocht noemen, zoiets dat je vluchtig bedacht en even snel weer uitvoerde. Zonder na te denken over voordelen, nadelen, gevolgen of de indruk die je misschien maakte. Nee, als het meisje hierop af zou knappen zou hij haar ergens in het neutrale kamp, wat niet bij hem maar ook niet bij Savador hoorde, scharen. En dat kamp kreeg het niet zo zeer zwaar te verduren onder hun pesterijen, maar werd ook zeker niet ontzien. Testerdetest. Eigenlijk gewoon omdat hij veelste veel energie had en niet goed wist hoe hij die kwijt moest raken zonder zijn broer om mee te slepen in hun doldwaze avonturen. Ze slaakte een haast schattig gilletje wat hem deed denken aan Converse, dat bracht dan ook een vreemde glimlach op zijn gezicht. Geen plagerig iets, geen gemeen grijnsje. Niets wat je zou verwachten na zo'n actie. Het was een vreemde, haast dromerige blik die hem veel minder de onruststoker zoals hij bekend stond deed lijken. Je zag eigenlijk gewoon hoe lief deze jongen was, als hij dan niet bezig was met mensen plagen of rebelse actie's ondernemen. In haar ogen was echter een storm te zien. Nu hij dan toch niet meer in de bui van grapjes was keek hij haar met zachte blauwe ogen aan. 'Wel, dat is duidelijk.' Hij was verbaasd en liet dat ook gewoon merken. Liegen of zich anders voordoen dan hij was was niets voor hem. ''Wat is duidelijk, Raafje?'' vroeg hij benieuwd. '"Je bent toch niet boos, hé..?'' vervolgde hij dan. Dat was haast bezorgd te noemen, maar het had ook nog zijn onbekommerde vrolijkheid erin zitten. ''Ik wilde je geen pijn doen, dus ehm..'' Ze wist nu waarschijnlijk toch al dat hij de oorzaak was geweest van haar kleine ontmoeting met het befaamde fenomeen elektrititeit. Maar het was enkel bedoeld als een zacht, licht prikkeltje. Hopelijk was het zo ook over gekomen, hij wist het alleen niet zeker. Zo goed had hij zijn magie niet onder controle als hij onnadenkende dingen deed. Maar zo veel kracht had er niet achter gezeten dat het écht veel pijn had kunnen doen. Nee, pijn wenste hij enkel Savador toe. Met in zijn ogen vrij goede redenen, waar ze nu niet dieper op in zouden gaan.

Bij deze kerel moest ze zich echt gaan beheersen. Meneer kon nog brutaal worden. ''Wat is duidelijk, Raafje?'' vroeg hij benieuwd. '"Je bent toch niet boos, hé..?'' vervolgde hij dan. Ze keek hem schijnheilig aan. Haar mond was een iets te overdreven glimlach. 'Nee hoor.' zei ze met opeengeklemde kiezen. God, o god. Ze moest echt oppassen bij hem. Want hupseflups en ze zat in de bak voor het wurgen van een leerling. Niet dat hij haar zó ver kon drijven, in ieder geval moest ze flink op haar tanden bijten.
''Ik wilde je geen pijn doen, dus ehm..'' de woorden klonken oprecht. Net zoals die van Zack hadden geklonken... De switch in haar lijf werd weer omgezet naar ''lief''. Ze trok eerst een grimas, toen moest ze zachtjes lachen en daarna proestte ze het uit. Holy mother of god.... Haar spieren voelde vreemd stroef aan maar ze bleef lachen, hardop voor het eerst in járen.
Ze hield haar hand voor haar ogen en ze kon niet meer stoppen met lachen. Wat leek het opeens heerlijk, al dat leven. Waar kwam het eigenlijk vandaan? Ze viste de tranen uit haar ogen en grinnikte nog een beetje na.
'Als je dat gaat rondbazuinen' begon ze maar het was moeilijk praten omdat er steeds weer een nieuwe golf van lichte euforie in haar opkwam. 'Wurg ik je terplekke!' fijn, dat moest haar weer overkomen. Kwam het door hem? Wellicht moest ze hem dan eens mores leren.

(lolz, switcherdeswitch)

Hij was weer hondertachtig graden gedraaid van gedrag. Daarstraks had hij haar wat zitten plagen, maar nu wilde hij toch wel even duidelijk maken dat hij het niet zo bedoelde. Nee, deze jongen bedoelde het allemaal niet zo slecht hoor. Ze leek eerst echt boos. Alsof ze zichzelf inhield om hem niet heel hard te slaan. Hij bleef zijn heldere ogen op haar richten. Het was niet leuk als mensen boos op je waren. Uitzonderingen waren leraren, die waren grappig als ze kwaad gemaakt werden en Savador, maar dat was in zijn ogen nauwelijks een mens te noemen, eerder een monster. Ze begon te lachen en hij keek haar aarzelend aan. Was dit nou echt? En was dit...normaal? Ze leek zo stijf en kil. Nou, nu dus niet meer. Nu ze zo in lachen was uitgebarsten leek ze een normaal vrolijk meisje. Langzaam verbreedde zijn lach zich ook en ontblootten zijn witte tanden zich. Waarom lachten ze? Geen idee. Maakte het uit? Nee, niet echt nee. De vrolijkheid die de plek vulde vulde ook zijn hart. Allen grijnsde, opgelucht dat ze oprecht blij leek te zijn. Hij wist niet hoe, noch waarom, maar de woede was gelukkig weg. 'Als je dat gaat rondbazuinen' Hij wierp haar een nieuwsgierige blik toe. Waarom zou hij dit rond vertellen? 'Wurg ik je terplekke!' Hij knikte glimlachend. ''Jaja, maak je niet zo druk joh.'' zei hij geruststellend. ''Ik ben nogal gehecht op mijn keel en... leven...'' Hij grinnikte. ''Al moet ik wel zeggen dat je een stuk minder eng bent wanneer je lacht, Ravenna.'' Hij knikte en hoopte maar dat ze snapte dat dit niet negatief was. Hij vond oprecht dat ze een stuk liever was zo. Prima. Veel fijner dan zo'n chagrijnig rokers-meisje. Zie je wel dat mensen meestal stiekem vrolijkheid in zich hadden? Ook de mensen met een frown en een boze blik konden lachen, als je het goed aanpakte. Ach, wat had hij ook weer vreemde gedachten. Hij kon beter op dit meisje letten. ''Wat was er trouwens zo leuk?'' vroeg hij dan met half serieuze blik.