Willow vond het spannend. Ja ze was nog enthousiaster dan een klein kind dat een snoepwinkel mocht gaan beroven. Ja willow was een positief iemand die graag mensen hielp dus was een middelbare school de idiale plaats voor Willow. Ze hield van haar werk als stagaire. Oké soms waren er inderdaad wel lastige leerlingen en vaak kreeg ze het ook niet over haar hart om leerlingen die te laat waren of te snel door de gang liepen straf te geven. Nee meestal liet ze die arme stumperds gewoon doorrennen. Natuurlijk had ze daarom af en toe al problemen gehad met haar autoriteiten maar dat maakte haar niet zo veel uit. Ze had liever dat zij wat problemen had in de plaats van die arme tieners, die schaapjes hadden al genoeg zorgen aan hun hoofd.
Het was een lange werkdag geweest. Ze had al veel testen verbeterd en ook had ze gewerkt aan een soort spel om de leerstof beter te begrijpen. Maar na een 4, 5 tal uren werken en een hoop koffie om wakker te blijven was een toilet natuurlijk zeer welkom. Ja willow moest nu echt wel heel dringend. Haar boeken had ze in het lokaal laten liggen, ze was toch zo terug. Haastig stak ze de sleutel in het slot en sloot ze met een vlugge handbeweging de deur. De sleutel gleed in haar zak voor ze door de gang begon te snelwandelen.
De wandeling was niet erg ver ze wist ongeveer waar ze de toiletten kon vinden en aangezien het toiletten waren kon je ze ook prima ruiken, misschien moesten ze toch eens over een betere geur verfrisser gaan denken. Willow was blind dus ze vertrouwde vooral op haar geur en trast bij dit soort dingen. Normaalgezien vertrouwde ze ook op de hulp van haar huisdier maar dat kleine gulzigaardje was er natuurlijk weer vandoor gerend om de keuken te gaan plunderen.
Willow opende de toilet deur en ging het eerste het beste hokje in. Ja dat voelde goed. Dat was echt een opluchting. Al gauw was ze klaar en zocht ze naar de wastafel , nog steeds niet doorhebbende dat ze niet in de vrouwen wc maar in het heren toilet was beland….

Ochtend. Vrolijk kwetterende bloemetjes en bijtjes. Lammetjes die door de wei huppelden op de eerste ochtend van mei. O nee, wacht... Het was dan wel ochtend, maar midden herfst. Jammer. Dat betekende hoofdzakelijk regen, wind en nog meer regen en geen zonnig weer. Maar zeg nooit nooit. Het was mogelijk. Mogelijk en vooral op de dagen dat dat slecht uitkwam. Fel zonlicht dat door zijn slecht gesloten gordijn viel. En hem met een vreselijke precisie natuurlijk recht in de ogen trof. Heerlijk. Goedemorgen wereld. Not. Hij gaapte luid, rekte zich uit met een duf gezicht. Kater? Ja, kater. Hoofdpijn kwam in scheuten aanrollen. Allens vuurrode haar stond springerig alle kanten op en na een berustende zucht kwam hij kreunend overeind. Een nadeel van lichtmagie was de grote gevoeligheid voor de zon. En voor Allen gold dat hij niet kon slapen, absoluut niet, na het wakker worden van zonlicht. Gisteren was het een gewone schooldag geweest, maar toch was Allen uitgegaan. Met Charlie erbij was zelfs een bingoavond met 65-plussers nog leuk. Hij struikelde over een broek, gooide die ver weg en bereikte het raam. Sloot het gordijn en plofte met een tevreden zucht terug in bed. Begroef zijn hoofd in zijn kussen en sliep weer in.

Ook in de middag lag Allen nog loom op bed. Al wel wakker, maar te lui om te bewegen. O, wacht. Daar was de motivatie al. Hij deed een trui aan, maar nam verder geen moeite om ook maar iets te veranderen aan zijn uiterlijk. Pyjamabroek en slordig gekamd haar, wat boeide het hem. Mensen waren nu waarschijnlijk toch in hun les. De wc. Hij liep slaperig op automatische piloot langs een andere jongen, die zijn handen aan het wassen was. Of in ieder geval in die richting strompelde. Hij zag in zijn ooghoek dat dat niet helemaal soepel ging, het was meer een tasten, een voorzichtig zoeken. ''Ruige nacht gehad, dude?'' vroeg hij grijnzend. Dan voegde hij zich bij de ander om zijn handen onder de stromende kraan te steken. En zo te blijven staan in shock. ''Hey...'' zei hij woedend. ''Is dit een grap...?!'' vroeg hij geschrokken. Om meteen Charlie te verdenken van een grapje. Dit had hem inderdaad wel een hartstilstand bezorgd. Hij had hier onbekommerd staan pissen, godsnogantoe!

Willow was rustig haar handen met de grootste zorgvuldigheid aan het wassen toen de deur krakend openging. kennelijk moest er nog iemand nodig zijn blaas ledigen. Toen de 2 de blaaslediger achter haar door passeerde om naar de toiletten toe te lopen drong de zure geur van alcohol haar neus binnen. Pfoe die had er stevig ingevlogen. Iets dat ze best eigenaardig vond. meestal vlogen meisjes niet zo in de drank op een doordeweekse dag, dat was meer iets voor eht mannelijke geslacht. Maar ach ja wie was zij om te oordelen? Al gauw kwam de mede blaaslediger weer naar haar toe. ze schoof al een stukje op zodat ook zij haar handen kon wassen. Maar tot haar grote verbazing kwam ze niet maar hoorde Willow een stem, een mannelijke stem. 'Ruige nacht gehad, dude?'' Vroeg de stem. Willow draaide de kraan met enige moeite dicht en draaide zich naar het geluid toe. Kennelijk leek hij nu ook door te hebben dat hij niet tege een man bezig was. Was hij dan echt nog zo onnuchter dat hij de verkeerde toilet ruimte was ingewandelt? ''Hey...'' zei hij woedend. ''Is dit een grap...?!'' vroeg hij geschrokken. Die woorden lieten Willow wel twijfelen. Was hij wel degene die de verkeerde ruimte was ingelopen? Dat zou wel de overduidelijke geur van aftershave verklaren. Ooh god ze was echt de verkeerde toiletruimte ingelopen. Een iet wat beschaamde uitdrukking kwam op haar gelaat. "Ik ben bang dat dit geen grap is jongeman, ik heb me kennelijk vergist" Zei ze rustig terwijl ze hem aankeek met haar blinde ogen. "Laat me nog even mijn handen drogen en dan ben ik weg" zei ze op een verondschuldigende toon. Voor ze zich omdraaide en naar de handdoek zocht. tijdens het drogen van haar handen schoot haar ineens een gedachte te binnen. "maar zeg eens jongeman hoor jij niet in de les te zitten?" Vroeg ze terwijl ze zich weer naar hem toedraaide en haar handen in haar zij plaatste.

Wauw. Dit was weer eens een bizarre situatie. Allen grinnikte, kon de humor hier wel van in zien. Natuurlijk schoten zijn gedachten eerst naar Charlie, die hiervoor een logische verdachte zou zijn. Had al eerder meiden overgehaald om hem voor schut te zetten. En voor hem gold hetzelfde. Hun rivaliteit was niet alleen over meiden, maar ook qua grappen die ze uit konden halen. Als je de ander erin liet stinken had je de eeuwige roem. Voor een paar dagen dan. Om gewoon telkens op terug te komen, met een grijns op je gelaat. Rivaliteit, maar ook gewoon humor. Ze hielden van dingen die de dag iets op konden lichten, wat van de serieuze zooi kon wegnemen. Gewoon even alle zorgen vergeten, dat was ook een reden geweest waarom ze gisteren flink aan de drank waren gegaan. Dom, zou je zeggen. Want de lessen gingen gewoon door, kater of geen kater. Maar dan moesten de lessen het maar een dagje zonder hun olijke tweeling stellen. Dat kon vast wel. Gebeurde wel vaker. vaker dan goed was skipte de roodharige lessen. ''Ik ben bang dat dit geen grap is jongeman, ik heb me kennelijk vergist" Hij grijnste vrolijk. ''Ah, no stress.. Het is weer eens wat anders.'' zei hij plagerig. "Laat me nog even mijn handen drogen en dan ben ik weg" Hmm, aan de ene kant zou dat betekenen dat hij weer rustig door zou kunnen met zijn snipperdagje en de vaste rituelen. Gebakken eitje met spek, dat stond hierna op het programma. Maar ze was interessant en ergens bekend. Hey.. wacht eens even. Dat was een docente. Ofzoiets. Iets met macht. Nog leuker dus. Dan zou de vrouw niet zomaar wegkomen met haar foutje. "maar zeg eens jongeman hoor jij niet in de les te zitten?" Hij blikte of bloosde niet. Stopte geen moment om een net antwoord te geven. ''Jup. Maar toch ben ik hier, net magie..'' zei hij lachend. ''En U, hoort U niet diezelfde lessen te geven? Docente is het niet?'' vroeg hij spottend terug. Ja, de meeste leraren wisten al dat Allen een verloren zaak was. Die waren, grappig genoeg, blij als hij de les miste. Dat scheelde weer een hoop papieren vliegtuigjes.

kennelijk vond deze jongeman het hele voorval ineens uitermate humoristisch. Fijn kon ze ook nog eens een heel groepje leerlingen verwachten die achter haar rug zouden gaan grinniken iedere keer dat ze voorbij liep. Wat een leuk vooruitzicht. Alhoewel misschien geloofde de andere leerlingen deze jongen wel niet. Zou goed kunnen, iemand die op een doordeweekse dag zich ging bezatten kon nu niet echt bepaald bekend staan als een pienter iemand. ja misschien viel dit allemaal nog wel mee. 'Ah, no stress.. Het is weer eens wat anders.'' zei hij plagerig. "Je kunt inderdaad wel stellen dat dit eens iets anders is." Zei ze met een kleine glimlach op haar gelaat, iets anders was het inderdaad ja. Maar of ze de originaliteit van deze gebeurtenis leuk vond, dat was een ander verhaal. Toen ze hem eenmaal had gevraagd of hij niet in de les moest zitten kon ze voelen dat hij zijn relaxte houding niet kwijt raakte, kennelijk kon het hem niet erg veel schelen of hij de regels overtrad. 'Jup. Maar toch ben ik hier, net magie..'' zei hij lachend. ''En U, hoort U niet diezelfde lessen te geven? Docente is het niet?'' vroeg hij spottend terug. Ze grinnikte lichtjes en kruiste haar armen. "Ik heb een tussenuur, en ik ben helaas alleen maar een stagaire." Zei ze met een grijns. Ach ja ooit zou ze misschien wel leraar worden maar voor nu moest ze zelf nog de kneepjes van het vak leren. Ze vond het jammer dat ze de gezichtsuitdrukking van de jongen niet kon zien, dat ze die van niemand kon zien. Zo was het namelijk veel moeilijker om mensen te peilen. ze deed een stap naar voren door de trillingen van de aarde wist ze waar voorwerpen zich bevonden - als die op de grond stonden in ieder geval - . "Maar nu even terug naar jouw...Volgens mij overtreed je wel degelijk eht school regelement door hier rond te hangen als je les hebt." zei ze terwijl ze leraarachtig over probeerde te komen, maar helaas ging dat haar niet zo goed af. Ze kon gewoon niet streng zijn, laat staan streng kijken. "Dus...euhm..Zou ik je naam mogen weten jongeman? " Zei ze op diezelfde mislukte autoritaire toon.

Enkel een stagaiaire, dat verklaarde wel waarom ze een licht probleem had met autoriteit. Als je de baas was dan moest je dat dus ook gewoon zijn. vertrouwen in jezelf en je recht om de leiding te geven was belangrijk. Het moest immers de leerling ook overtuigen. En dat betekende niet dat er met straffen en veel te strenge regels gesmeten moest worden. Maar wel dat leraren of in dit geval stagiaires niet moesten denken dat ze een soort dubbele politiek konden voeren. Op het ene moment wel straffen en het andere niet. Doen alsof je iets niet tollereerde en het dan toch laten glippen. Dat was jammer. Dat gaf aan dat je zwak was en de positie van leraar misschien niet compleet begreep. ''Hmm, dat had ik ook kunnen zeggen ja. Tussenuur. Die ga ik onthouden.'' Hij was nog steeds niet bepaald onder de indruk, nee. "Maar nu even terug naar jou...Volgens mij overtreed je wel degelijk eht school regelement door hier rond te hangen als je les hebt." Hij grinnikte. "Dus...euhm..Zou ik je naam mogen weten jongeman? " Hij zuchtte, keek de vrouw voor hem aan. Ze stonden ondertussen nog steeds in het toilet en voerden een geheel normaal gesprek. Vond ze het niet ongemakkelijk of vreemd? Hij vond het wel amusant, precies zoals hij had laten merken. zag de lol er wel van in. Positief en optimistisch waren twee keywords als je Allen wilde begrijpen, maar ook het onvermogen dingen serieus te nemen. ''Meent U dit? Moet ik U miss gaan noemen nu en gaat U me naar het schoolhoofd sturen?'' Hij glimlachte spottend. ''Sorry, mévrouw, maar het woord schoolregelement klinkt eerder aandoenlijk dan eng uit uw mond. Mijn naam is Allen Springs, maar als Savador over ons heeft gesproken noemde hij ons waarschijnlijk roodharige duivels.'' zei hij met een grijns. Onbekommerd over het feit dat de hofodmeester hem zo haatte. Dan gaf hij het U en mevrouw stukje op. Dat was saai en zo hopeloos ouderwets. Formeel gedoe. ''En hoe heet jij? Stagiair van wat trouwens?''
[Flut sawry ]

Willow had nog wat problemen met autoriteit uitstralen. Ja dat was echt haar grote struikelblok. Ze gaf graag les, en hielp graag leerlingen maar de baas over hen spelen en in het rond commanderen nee dat was niet echt aan haar gegeven. Het lag gewoon niet in haar aard om mensen te berispen voor dingen, hen te bestraffen, hen af te blaffen. ''Hmm, dat had ik ook kunnen zeggen ja. Tussenuur. Die ga ik onthouden.'' Ze kreeg steeds meer het gevoel dat deze jongen haar niet cht serieus nam. Fijn als ze zelfs al niet serieus kon over komen voor een naar alcohol stinkende slaapkop was ze wel erg diep gezonken. Diepe inwendige zucht. Willow kruistte haar armen en trok één wenkbrauw op. “Maar jij, de leerling dus, moet er een briefje of een officeel document van hebben zodat je in de gangen mág rondlopen.” Zei ze nu al wat strenger. Brrr streng zijn het gaf haar toch een naar gevoel. >Maar bij deze jongen leek het nodig, hij leek wat sturing nodig te hebben dus technisch gezien was ze streng voor zijn eigen bestwil, hielp ze hem dus eigenlijk. Dat suste haar een beetje. Toen ze hem nog eens duidelijk maakte dat hij wel degelijk de regels overtrad grinnikte hij alleen maar, for god’s sake! Kon die jongen niet even serieus zijn? Wow, wat was dat? Was ze zich nu werkelijk inwendig aan het opwinden? Voor zoiets? Nee dat kon toch niet ze was altijd rustig, zo zat ze in elkaar. Willow was al haast vergeten waar ze zich bevonden, ze kon de omgeving namelijk niet zien om er aan herinnerd te worden dus vond ze het alles behalve ongemakkelijk om hier een gesprek te voeren. Op zich leek deze jongen wel een vrolijk en opgewekt iemand, maar enig sinds leek hij haar ook een beetje hoe kon ze het netjes formuleren…Dom. Ach ja om het dan toch maar crue te zeggen. Het leek wel alsof hij werkelijk niets serieus kon nemen dat merkte ze aan zijn vrolijke aura, dat hoorde ze aan zijn gegrinnik en ze voelde bijna dat er een glimlach op zijn gezicht zat, niet dat ze zoiets echt kon voelen natuurlijk, maar je snapt wel wat ik bedoel. ''Meent U dit? Moet ik U miss gaan noemen nu en gaat U me naar het schoolhoofd sturen?'' Ze hoorde de spot die uit zijn stem droop. Onbeschopt gevalletje was het wel zeg. ''Sorry, mévrouw, maar het woord schoolregelement klinkt eerder aandoenlijk dan eng uit uw mond. Mijn naam is Allen Springs, maar als Savador over ons heeft gesproken noemde hij ons waarschijnlijk roodharige duivels.'' zei hij en weer voelde ze dat hij naar haar grijnsde. Ze schudde droogjes en dodelijk kalm haar hoofd. “ik ga je niet naar het schoolhoofd sturen, maar wel bedankt dat ik nu weet dat je rode haren hebt, ben je namelijk veel makkelijker op te sporen als je naam mijn warrige gedachtegang ontglipt.” Zei ze met een zoet klein lachje. “En ik heb nooit gevraagd om mij miss, of mevrouw te noemen. Maar als jij dat zo graag wilt jongeheer Allen, dan ga je gerust je gang.” Zei ze met een klein toefje spot in haar hoge, van natuurlijk vriendelijk klinkende stem. “ En om je laatste opmerking tegen te gaan, nee ik ga je niet naar het schoolhoofd sturen…” Dat wilde ze zelf niet ze vond die mans brieven zelfs al eng dus hem in levende lijve zien, nee dat stelde ze liever een tijdje uit. “…Ik heb zo mijn eigen methodes om leerlingen een lesje te leren.” Zei ze op een geamuseerde toon, en ja geamuseerd was ze nu zeker. ''En hoe heet jij? Stagiair van wat trouwens?'' Ze tuitte even bedachtzaam haar lippen. Zou ze antwoord geven? Ach ja waarom ook niet? “ De naam is Willow Fields, stagaire earth magic.” Zei ze nu op een vriendelijke rustige toon met een kleine glimlach.
(sawrrie voor de laat en fluttigheid T.T)

Het was misschien wat gemeen dat hij haar zo plaagde. Maar als lerares moest je dat toch wel aankunnen? Of nouja stagiaire. Het bleef hetzelfde. Machtspersoon. Een pesterige leerling. Hij was heus niet de ergste of gemeenste die ze tegen had kunnen komen. Ze had eigenlijk nog best geluk. Want al zou Savador het tegendeel beweren, de jongen had weldegelijk een hart van goud. Hij moest een briefje hebben. Hij knikte bedachtzaam, zijn lippen omgekruld in een vrolijke lach. Knikken had natuurlijk helemaal geen zin bij deze ontmoeting. Dat wist hij echter niet. Je zou kunnen zeggen dat het best dom was dat hij niet door had dat de vrouw blind was. Maar het lag eerder aan zijn onbekommerdheid. Hij was niet de persoon om anderen zo te beoordelen op wat ze wel of niet konden of hoe ze eruit zagen. Eerlijk gezegd wist hij enkel dat ze blauw-wittig haar had, dat hem wat aan Nihal deed denken, en ietwat vreemde, maar wel intrigerende ogen. Allen was niet dom, hij was gewoon te snel afgeleid en focuste niet al te graag op saaie dingen. Gebrek aan motivatie, ja. “ik ga je niet naar het schoolhoofd sturen, maar wel bedankt dat ik nu weet dat je rode haren hebt, ben je namelijk veel makkelijker op te sporen als je naam mijn warrige gedachtegang ontglipt.” Hij grinnikte. ''Graag gedaan, geen dank.'' kwam hij vlug tussen haar verhaaltje door. Als ze dacht dat hij braafjes zou luisteren... Dan, tja, had ze het mis. En was het maar hopen dat ze een beetje met die teleurstelling om kon gaan. Sommige leraren konden het niet handelen. Die begonnen te schreeuwen of schelden. Maar deze hier was anders, kalmer. Wel moeite met autoriteit, maar ook aardig en zo te zien best redelijk. Ze had een eigen manier om leerlingen te straffen. Of ze zei: Een lesje te leren. Dat zou bij anderen onheilspellend en eng klinken, bij haar klonk het alsof ze oprecht zou proberen je gedrag te verbeteren. “De naam is Willow Fields, stagaire earth magic.” Oh, dat viel allemaal best mee. Zouden de eartmagic lessen enkel beter maken. Master Laurent en dan ook nog deze Willow erbij? Perfect. Wéér een les gevonden waar hij zowaar naartoe zou gaan. En het misschien nog leuk zou vinden ook. En heel, heel misschien zou hij er nog wat van leren ook. Want Allen wist niet dat Laurent weg was. Dat zou hij snel wel uitvinden, helaas. Aardmagie was niet zijn eerste magie, maar hij vond de lessen leuk en interessant. Lag vooral aan de leraar en leerlingen ja, niet zo zeer aan de lesstof. ''Aangenaam kennis te maken, ik mag je- ehm U toch wel Willow noemen?'' Hij vroeg het maar, want misschien zou hij toch wat respect moeten tonen. ''En wat bedoelde je-..U- met manieren om ons leerlingen een lesje te leren? Dat klinkt namelijk akelig bekend in de oren... Met zulke straf-lesjes heb ik niet al te goede ervaringen, ziet U...'' zei hij met afschuw in zijn stem. Dat klonk al te veel als... Martelingen in Savadors horrorkelder...

[]

Het was geen slecht joch. Nee helemaal niet zelfs. Misschien een beetje ondeugend en ook een tikkeltje lomp, maar kwaadaardig nee dat niet. Sterker nog ze vond deze jongen zelfs best amusant. Ze wist niet goed of hij nu wel of niet antwoordde op haar opmerking dat hij een briefje moest hebben. Ze voelde wel iets, een zeer lichte trilling, misschien een knikje? Willow wist het niet. .” Hij grinnikte. ''Graag gedaan, geen dank.'' kwam hij vlug tussen haar verhaaltje door. Een zoete glimlach speelde om haar lippen. Deze jongeman hield kennelijk wel van loltrappen, ach ja moest kunnen zolang hij maar niet teveel schade aanrichtte, en gewoon naar de lessen ging. Oké misschien was ze iets te optimistisch en naïef maar ze had er echt goed vertrouwen in dat je ieder mens kon helpen en in de juiste richting kon sturen. Ondertussen was ze er wel al achter gekomen dat haar mentaliteit een tikje anders was dan die van het aangestelde schoolhoofd. Brrr wat een enge man. ''Aangenaam kennis te maken, ik mag je- ehm U toch wel Willow noemen?'' Kijk nog een teken dat deze jongen geen slecht persoon was. Hij was zelfs zo beleefd om haar te vragen hoe hij haar moest aanspreken. “Natuurlijk mag je me Willow noemen, enneuh laat die U ook maar weg anders voel ik me toch zo verschrikkelijk oud” Zei ze met een schaapachtige grens en een hand die over de achterkant van haar hoofd streek. Willow hield niet van de natuurlijke barrière die tussen leraar en leerling zat. Ze wilde het vertrouwen van leerlingen, en daarvoor was al dat formele gedoe niet echt handig. Oké misschien was haar plan om wat familiaal met de leerlingen te worden niet volgens Master Savadors visie maar dat, dat kon haar even weinig schelen. Ze wilde leerlingen benaderen op haar manier, de vriendelijke en kalme manier. Niet de met ijzere hand en blaffende stem manier, want serieus dat vond ze vreselijk. ''En wat bedoelde je-..U- met manieren om ons leerlingen een lesje te leren? Dat klinkt namelijk akelig bekend in de oren... Met zulke straf-lesjes heb ik niet al te goede ervaringen, ziet U...'' zei hij met afschuw in zijn stem. Willow grinnikte en schudde haar hoofd. “Maak je maar geen zorgen…euhm…Allen. Zo’n vreselijke tiran ben ik niet” Zei ze met een warme glimlach. “Mijn strafmethode is eigenlijk vrij simpel, maar sta me toe het even toe te lichten.” Zei ze nadenkend. Normaal hield ze niet echt van straf geven of iets wat daar op leek. Maar ze had al gemerkt dat het in dit vak noodzakelijk was dus had ze haar eigen alternatieve methodes gevonden, meer leerzame en zelfs leukere methodes. “Aangezien jij klaarblijkelijk zo’n lolbroek bent, en toch graag tot de late uurtjes actief bent zou de aan jouw aangepaste straf als volgt zijn : Met mij de nachtelijke fauna en flora van het duistere bos gaan onder zoeken, meer specifiek de rotsformaties die ik diep in het bos heb gezien. En een paar van de bedreigde uilsoorten die zich in het bos huizen gaan voeren, ik heb namelijk ontdekt dat er een nestje is waar de vader van overleden is, dus lijkt het me wel zo eerlijk om die arme uilen een handje te helpen.” Zei ze met een zoet lachje. Ja dat was de idiale straf voor deze jonge man. Op een vrijdag of zaterdag avond mee naar het bos gaan om daar wat goed en nuttig werk te verrichten, leerzaam voor hem en goed voor de natuur. Een prima straf dus, veel effectiever dan strafwerk schrijven of middeleeuwse martelmethoden waar de roddels van rond gingen. “Dus aangezien jij de regels overtreed, we beide geen grotere problemen willen krijgen en het simpelweg mijn plicht is om je te straffen – of iets te doen dat daar op lijkt- lijkt het me wel eerlijk dat ik je op deze wijze een “lesje leer”.” Zei ze nog steeds op de kalme en vriendelijke toon. Het leek haar gewoon het beste om het zo te doen. Zo hoefde hij geen angst te hebben voor andere leraren die hij mogelijk tegen kon komen en zij hoefde zich niet schuldig te voelen omdat ze neits had gedaan. Allebei een mooie oplossing dus.

“Natuurlijk mag je me Willow noemen, enneuh laat die U ook maar weg anders voel ik me toch zo verschrikkelijk oud” Gelukkig maar, want hij was niet echt van plan om zich daar aan te houden als hij er geen zin in had. Leraren moesten er maar gewoon mee leven dat hij ze aansprak op de manier waar hij zin in had. En Willow maakte het wel makkelijker door hem gewoon toe te staan haar als een gelijke aan te spreken. Zo zag hij haar ook. Moest hij respect hebben voor mensen enkel om hun leeftijd? Dat sloeg toch nergens op. Iedere idioot kon ouder worden. Was het dan om hun 'positie als leidinggevende.'? Nog steeds onzin in zijn ogen. Alleen omdat je iets kon, namelijk je magiesoort, betekende niet dat je een goed mens was. Voorbeeldje? Hmm... Heel misschien de hoofdmeester wel. Die was oud-achtig en vooral heel erg vreselijk. ''En wat bedoelde je-..U- met manieren om ons leerlingen een lesje te leren? Dat klinkt namelijk akelig bekend in de oren... Met zulke straf-lesjes heb ik niet al te goede ervaringen, ziet U...'' zei hij met afschuw in zijn stem. Goh, dat dan gelukkig weer niet. Maar wel een andere methode. Jeetje, wat was hij benieuwd. Hij grinnikte zachtjes en luisterde verder. “Aangezien jij klaarblijkelijk zo’n lolbroek bent, en toch graag tot de late uurtjes actief bent zou de aan jouw aangepaste straf als volgt zijn: Met mij de nachtelijke fauna en flora van het duistere bos gaan onder zoeken, meer specifiek de rotsformaties die ik diep in het bos heb gezien. En een paar van de bedreigde uilsoorten die zich in het bos huizen gaan voeren, ik heb namelijk ontdekt dat er een nestje is waar de vader van overleden is, dus lijkt het me wel zo eerlijk om die arme uilen een handje te helpen.” HIj dacht even na. ''Ik voel me bijna speciaal, zo met een persoonlijk bedachte straf manier.'' zei hij plagerig. “Dus aangezien jij de regels overtreed, we beide geen grotere problemen willen krijgen en het simpelweg mijn plicht is om je te straffen – of iets te doen dat daar op lijkt- lijkt het me wel eerlijk dat ik je op deze wijze een “lesje leer”.” Tja, hij hield simpel, stiekem... Wel van problemen. Van de adrenaline. Van het afwijken van het alledaagse. Niets was saaier dan problemen voorkomen. Zolang je het maar in de hand wist te houden. ''Nou, vooruit dan maar, Willow. Omdat het nog wel interessant klinkt neem ik aan dat ik het uitgaan wel een weekje kan verschuiven.'' Het was heus niet zo dat hij altijd in de discotheek te vinden was, maar zo'n indruk hadden mensen wel snel van hem. En dat boeide hem nauwelijks. ''Mag ik trouwens vragen... Is er iets met je aan de hand?'' vroeg hij aarzelend. Hij doelde op het feit dat ze vreemd reageerde, haar glimlachjes hadden iets wat hem deed denken aan onschuld van iemand die nog nooit de wereld gezien had. En haar ogen... Die waren ook vreemd en leken zich niet altijd op hem te richten. Leken haast nietsziend...

Willow vond die kloof die tussen leraar en leerling was soms toch zo vervelend. Het voelde gewoon niet goed aan. Bezorgde haar een naar gevoel, een protesterend maag. Nee ze vond het helemaal niet erg dat leerlingen haar met haar voornaam aanspraken, maar natuurlijk vond ze het altijd wel attent en fijn als ze eerst vroegen hoe ze genoemd wilde worden. Nu wist ze zeker dat Savador overdreef met zijn tirades over de leerlingen hier. Ze waren helemaal geen luie wamzakken, geen vuile wezels, ze waren vriendelijk en aardig, oké soms hadden ze natuurlijk hun moeilijke kantjes maar dat was normaal, het waren per slot van rekening pubers, kinderen die deze wereld nog moesten leren begrijpen. Nee ze vond het ten zeerste onterecht hoe hij over deze arme schaapjes praatte, hoe hij hen bestrafte. Nee ze vond de vriendelijke en begrijpende aanpak veel effectiever, en leuker voor beide partijen. ''Ik voel me bijna speciaal, zo met een persoonlijk bedachte straf manier.'' zei hij plagerig. Was zijn reactie naar haar verklaring over haar straffen. Grinnikend schudde ze haar hoofd. “ Een gepersonaliseerde straf is nu eenmaal aangenamer en bovendien leerzamer.” Sprak ze met haar rustige stem. Daarvoor diende een straf toch? De leerling op zijn fouten wijzen en hem richting het goede pad zetten, tenminste zo dacht zij erover. ''Nou, vooruit dan maar, Willow. Omdat het nog wel interessant klinkt neem ik aan dat ik het uitgaan wel een weekje kan verschuiven.'' Ze knikte goedkeurend. “Mooi zo” Zei ze tevreden. Brave knul. Ja dat was hij zeker. Hij was niet kwaadaardig of zo iets dergelijks hij was gewoon…euhm…ondeugend. Een onschuldig lolbroekje dat soms even tot de orde moest geroepen worden. ''Mag ik trouwens vragen... Is er iets met je aan de hand?'' vroeg hij aarzelend. Een moment verstijfde ze. Iets aan de hand? Er was niets met haar aan de hand. Ja ze was blind, enfin blind aan haar ogen alle sinds. Maar daarom was er echt neits met haar aan de hand. Ze zag haar blindheid niet als zwakte, oké soms was het een tikje vervelend, zoals het verkeerde toilet in lopen maar voor de rest was er prima mee te leven. Ja er was niets aan te doen, ze kon er niets aan veranderen, wat gebeurd was, is gebeurd. Ze kon er nu niets meer aan veranderen dat ze blind was, dat haar zich haar ontnomen is door een uit de hand gelopen pesterij. Ze slikte de krop in haar keel weg en knipperde het vocht weg uit haar blinde ogen dat was opgeweld bij die vreselijke herinneringen. “Ik ben al sinds mijn achtste niet meer in staat om dingen zoals andere mensen te zien..” Zei ze zacht. “…Ik ben dus zeg maar blind.” Zei ze kalm, haar kaak stond lichtjes gespannen. Het was altijd lastig om ermee geconfronteerd te worden, maar ze kon het aan, ze moest het aankunnen, ze moest zich sterk houden. Mensen onderschatte haar, dat hadden ze altijd gedaan. Maar dat leit ze niet toe ze zou die mensen met hun vooroordelen nooit gelijk geven. Een kleine glimlach dwong ze op haar gelaat. “Vandaar ook dat ik hier beland ben, mijn huisdier is er weer eens vandoor en zonder hem is het lastig om bordjes te onderscheiden.” Zei ze met een schaapachtig grijnsje. Ach ja, eerlijkheid was de basis van alles, dus vond ze eht niet erg om dit alles aan die jongen, die allen te vertellen.

Hij mocht haar wel. Met die denkwijze die zo veel anders was dan die van gewone leraren. Ze zag hem niet als een of ander ondankbaar onderkruipsel dat eens heel gauw manieren moest leren. Nee, dat was hem al wel duidelijk. Willow zag hem als een mens. Als de rebelse vrolijke jongen die hij was. En ze veroordeelde hem niet, maar wilde op haar eigen manier helpen. Hoe uilen voeren hem een braver mens zou maken zag hij nog niet in. Beter misschien. Maar niet zo dat hij de regels netjes zou volgen dag in dag uit... Hij plaagde haar wat, maar meende het wel. Hij waardeerde het op de een of andere manier wel. Kon het niet echt laten merken aan haar en wilde dat ook helemaal niet. Kom op. Een straf waarderen, was hij nou compleet gek geworden?! Ach er was niets aan te doen. Ze was gewoon zijn type, viel onder de mensen die hij gauw mocht. Zulke mensen hadden iets over zich wat hij snel herkende.

“ Een gepersonaliseerde straf is nu eenmaal aangenamer en bovendien leerzamer" oei dat laatste klonk wel ietwat duf. Leerzaamheid. Waarom zou hij willen leren, moeten leren? Zodat hij zoals hen werd? Hè nee toch. Dat was niet precies waar hij naar streefde. Bah, het idee alleen al. Oud, saai, slaapverwekkend en leraarachtig worden. Dan dacht je altijd de wijste te zijn, de beste weg te kunnen kiezen. De meeste volwassenen overwaardeerden zichzelf gewoon en dat irriteerde hem. Zijn gedrag was dan ook een manier om zich af te zetten tegen de gevestigde orde. Een poging om te laten zien dat hij er mooi niet bij hoorde. Nu niet en nooit niet.

Nu dat onderwerp was afgehandeld besloot Allen te vragen wat er, of er... Iets met haar aan de hand was. Dat klonk nogal tactloos of hard, maar hij bedoelde het niet slecht. En zeker niet als een belediging, hopelijk begreep ze dat. Hij zag haar verstijven en begreep dat hij per ongeluk een gevoelige snaar had geraakt. Hij zette een aarzelende stap in haar richting. Legde een hand op haar schouder. "Sorry, ik wilde je niet van streek maken." Mompelde hij met een schuldbewuste blik op zijn gezicht. “Ik ben al sinds mijn achtste niet meer in staat om dingen zoals andere mensen te zien..” Zei ze zacht. Dit klonk echt extreem stom, maar hij had het nu toch al gedaan. Wat dan? Ehm... Met zijn hand voor haar gezicht heen en weer gezwaaid en inderdaad geconcludeerd dat er geen reactie was. Sukkel-style. “…Ik ben dus zeg maar blind.” Hij kon de kalme kracht in haar stem wel waarderen. Dit was duidelijk een lastig onderwerp, maar ze vertelde het wel. Ze deed het. Kom op, ze gaf zelfs les aan de kindertjes hier, hoewel dat vast ook moeilijk was geweest om te bereiken. Wilskracht, dat mocht hij wel. "Willow, je bent cool." Zei hij blozend. Natuurlijk moest hij het weer op de allerdomste manier verwoorden. Wat hij wilde zeggen was dat hij het in haar bewonderde dat ze zo sterk en kalm was. Zo zichzelf bleef. Niet dat hij haar al echt kende, maar toch... Dat idee had hij wel. “Vandaar ook dat ik hier beland ben, mijn huisdier is er weer eens vandoor en zonder hem is het lastig om bordjes te onderscheiden.” Zei ze. Vooral de stomme grijns op haar gezicht bracht hem aan het lachen. "Dat kan ik wel geloven ja." Antwoordde hij met een grinnik. "Enneh.. Hoe zorg je dan dat je niet botst?"
[ziek+iPod post... Hoop dat t niet te flut is.~]

Jup ze wist het zeker. Het schoolhoofd was een vreselijke blaaskaak. Werkelijk alles dat hij over deze leerlingen had gezegd was een grove leugen. Ze geloofde er niet in dat iemand echt slecht kon zijn zelfs de pesters met hun wrede grappen, grappen die haar, haar zicht hadden gekost kon ze niet kwaadaardig noemen. Ze kon het gewoon niet. Ieder mens had iets goeds in zich daar was ze heilig van overtuigd. En net door die gedachte was ze niet in staat om iemand te haten. Willow snapte echt niets van de meeste leraren hier op school. Ze waren zo gemeen voor leerlingen, vonden het grappig om hen de meest zware en onnuttige straffen te geven. Wat was daar in godsnaam zo leuk aan? Straf geven was alles behalve leuk, het was zo, zo gemeen. Nee straf geven vermeed ze het liefste.
Hij plaagde haar, leek de dingen die gezegd werden niet erg serieus te nemen, maar dat vond ze alles behalve erg. Ze vond het eigenlijk zelfs best grappig. En lachen was gezond, dus eigenlijk hielp hij haar met haar gezondheid door zo te zitten dollen. In feite zou ze hem dus kunnen bedanken, voor zijn kwajongens gedrag. Pubers, wat was het toch een apart volkje, maar uiteraard ook aangenaam gezelschap.
Toen hij de vraag stelde of er wat met haar aan de hand was ging er een gevoel van onbehagen door haar heen. Hij had het gezien, en vroeg het vlak af. Ja ze was best geschrokken kon je wel zeggen. Maar desondanks vond ze zijn eerlijkheid en de rechtuite manier waarmee hij deze verwoorde ook bewonderenswaardig. Ze voelde trillingen, hoorde het zachte plofje van een voet die neer kwam en een moment later een klein gewicht op haar schouder, zijn hand. "Sorry, ik wilde je niet van streek maken." Mompelde hij. Ze kon de schuld voelen die van hem afstraalde. Nee, hij hoefde zich niet schuldig te voelen, het was maar een vraag, een vraag die ze niet verwacht had weliswaar, maar evengoed een vraag die beantwoord moest worden. “Het, het maakt niet uit, het licht gewoon wat gevoelig.” Zei ze zacht. Verdorie ze moest zich herpakken, ze wilde niet zwak lijken, geen medelijden wekken omdat ze blind was, ze wilde geen medelijden ze wilde als een gelijke behandeld worden, dat had ze altijd gewilt, maar helaas voor haar schenen niet veel mensen dat door te hebben. Trillingen zoveel trillingen. Was hij nu voor haar gezicht aan het zwaaien? Ja, ja dat was hij inderdaad aan het doen. Inwendig groeide er een klein lachje. Misschien reageerde haar ogen niet op zijn bewegingen maar dat deed de grond onder hen wel. Ze ving de trillingen op van zijn bewegingen, oké de trillingen waren verzwakt door haar schoenzolen maar ze waren nog prima te onderscheiden.
"Willow, je bent cool." Willow trok verbaasd een wenkbrauw op voor ze begon te grijnzen. Een ding kon je wel zeggen van deze jongen, hij was zo eerlijk en rechtuit als wat. “Nou bedankt” Zei ze grinnikend. “Heel fijn om te horen van zo’n aardige knul” Zei ze met een zoet plagend lachje. De verklaring over Sandwich, haar toch oh zo sandwich verslaafde huisdiertje, en de grijns die op haar gelaat was ontstaan was kennelijk genoeg om hem aan het lachen te maken, kijk dat was nu leuk. Een leerling die lachte, niet geforceerd om op een goed blaadje te komen met iemand die over enige macht en autoriteit beschikte, nee gewoon heel spontaan. Zijn gelach liet de glimlach groeien die haast altijd op haar gelaat te bespeuren was, liet hem zelfs een beetje stralen, het dipje dat ze net had was weer helemaal opgeklaard, het leven was namelijk veel te kort om te zitten treuren over het verleden. "Dat kan ik wel geloven ja." Antwoordde hij met een grinnik. "Enneh.. Hoe zorg je dan dat je niet botst?" De glimlach veranderde in een geheimzinnig grijnsje. “Dat is eigenlijk vrij simpel.” Begon ze rustig. “Ieder mens, dier, object veroorzaakt bepaalde trillingen, mensen en bewegende dingen veroorzaken er uiteraard meer dan stilstaande objecten. Ik heb mezelf erin getraind om deze trillingen aan te voelen en zo zeg maar mijn weg te vinden.” Hmmm misschien moest ze het wat simpeler proberen uit te leggen. “Het zit zo, ik kan zien, maar op een andere manier, ik kan weliswaar geen gezichtsuitdrukkingen of uiterlijken zien maar ik zie je bewegingen, en voor de rest vertrouw ik op mijn andere zintuigen om mijn weg te vinden.” Zei ze rustig. Ze vond het niet erg om dit alles aan hem uit te leggen, ze vond hem wel aardig, hij was een goede knul. “En die hand van net heb ik “gezien” hoor.” Zei ze met een geamuseerde uitdrukking. Ja zelfs met alleen een vage voorstelling van zijn beweging was het best hilarisch.
(even een soort verduidelijking van willows manier van “zien” : https://www.youtube.com/watch?v=i7JGVCwq7M8 )
En veel beterschap trouwens c:

Allen voelde zich best stom nu. Als je een lerares, nouja stagiair dan, was... Dan wilde je toch niet horen van een leerling dat je cool was? De meeste docenten zouden vast niet eens weten wat dat betekende. Maar hij had weer eens geen betere woorden kunnen vinden. Soms was hij nogal onhandig met woorden. Alleen op momenten waarop hij hoognodig zijn mond moest houden wist hij opeens heel veel spottende dingen om te zeggen. Tegen Savador bijvoorbeeld, of tegen vijandig kijkende groepen jongens. Niet dat hij daar bang voor was, hij wist zich er altijd wel weer uit te redden. "Willow, je bent cool." Ja, dat dus. Dat had hij dus gezegd. Maar tot zijn verrasing begreep ze het en vond het niet eens erg dat hij haar in deze woorden had toegesproken. Daar was hij ook even bang voor geweest, het was nou niet bepaald nette taal. Maar hij had het kunnen weten. Willow was jong en chill. Ze zou niet snel stressen om zoiets kleins vermoedde hij. En dat stelde hem wel gerust, maar zorgde ook dat hij haar graag blij wilde houden. En dat betekende dat hij straks... Misschien zelfs naar haar lessen toe zou komen. Ach, de aardmagie lessen waren sowieso al niet zo erg, zijn minst hatelijke vak om eerlijk te zijn. Dus daarheen gaan kon hij vast wel overleven, als het maar niet te vroeg was. “Nou bedankt” Zei ze grinnikend. “Heel fijn om te horen van zo’n aardige knul” Kijk, het leek erop dat hij in het legertje van veelste strenge en serieuze docenten nou net één lichtpuntje tegen het lijf was gelopen. Op zeer toevallige wijze. Haar huisdier, dat klonk als een blindegeleidehond. Was het waarschijnlijk ook. En ze vertelde dat ze daardoor de bordjes niet had kunnen onderscheiden, wat hij wel begreep. Maar hoe zorgde ze dan dat ze niet botste, zoals nu bijvoorbeeld? Want ze was wel de deur doorgekomen en had onbezorgd in de ruimte gestaan, zich van geen kwaad bewust. Er zat niets anders op dan het simpelweg maar te vragen, ze zou het vast wel uitleggen. Tenzij het een of andere geheime techniek was, maar dat leek hem sterk. Vast iets met magie.

“Dat is eigenlijk vrij simpel.” Haar mysterieuze lachje was hem wel opgevallen en hij luisterde grijnzend. Deze vrouw, dit meisje... Deze dame, jongedame, laten we het daar maar op houden.. Zolang hij maar vergat dat ze hem ooit huiswerk op zou geven. Kon hij haar gezelschap best waarderen. En hij voorspelde al dat zijn zogenaamde straf eerder een vermakelijke avond zou worden. “Ieder mens, dier, object veroorzaakt bepaalde trillingen, mensen en bewegende dingen veroorzaken er uiteraard meer dan stilstaande objecten. Ik heb mezelf erin getraind om deze trillingen aan te voelen en zo zeg maar mijn weg te vinden.” Ok dat klonk logisch, maar ook een beetje vaag. “Het zit zo, ik kan zien, maar op een andere manier, ik kan weliswaar geen gezichtsuitdrukkingen of uiterlijken zien maar ik zie je bewegingen, en voor de rest vertrouw ik op mijn andere zintuigen om mijn weg te vinden.” Dat was meer begrijpelijk. Als ze in lessen ook zo uitleggen zou.. Wellicht zou hij zelfs iets opsteken. ''Get it.'' zei hij vrolijk, ergens wel blij dat hij het gewoon snapte. Normaal vond hij het niet erg als hij de lessen niet volgde, maar nu was hij wel opgelucht dat het niet zo onbegrijpelijk was dat hij het niet had kunnen volgen. “En die hand van net heb ik “gezien” hoor.” O. o. Dat was hij zelfs al haast vergeten, er ging zo veel in zijn drukke hoofd om. Hij stond ietwat ongemakkelijk naar haar te kijken. ''O.. Eh.. Ja. Sorry. Ik hoop dat je dat niet erg vond?'' vroeg hij lachend. ''Soms handel ik voordat ik nagedacht heb of het wel slim is en dit was zo'n momentje.'' Wat had hij weer een zelfkennis, geweldig. Hij liep even naar de wasbakken en draaide de kraan open. De koele straal zou zijn hoofdpijn vast verlichten. Met twee handen schepte hij het water omhoog en gooide het in zijn gezicht. Verfrist kwam hij overeind, zijn haar en gezicht druipend van het water. Hij ging met zijn vingers wat door zijn haar, waardoor de spettertjes alle kanten opvlogen. Tevreden met het warrige kapsel, wat boeide hem het, liep hij terug naar Willow. ''Koppijn.'' verklaarde hij zijn gedrag, dat ze via haar magische trilling-kijkwijze vast wel deels had gevolgd. ''Moest even wat water hebben.'' Nee, het was geen geheim dat hij iets te veel gedronken had gister. Soms wist hij gewoon geen maat te houden. Er zat gewoon geen rem op zijn energie en dan werd de jongen meegesleept het feest in. Dom natuurlijk, maar het leverde wel fantastische avonden op... En minder fijne ochtenden.

Deze jongen slaagde er steeds weer in om haar in verbazing te brengen. En die verbazing ging steeds gepaard met een geamuseerde, blije lach. Hij was gewoon grappig, daar kon niemand wat tegen in brengen. Ergens moest ze zelfs toegeven dat het een goed iets was geweest dat ze de verkeerde toiletruimte was ingelopen, anders had ze deze grappige jonge man vast niet echt ontmoet zoals nu het geval was. Ja misschien zou ze hem wel eens tegen gekomen zijn of had ze hem later eens in haar lessen gezien, maar dan zou het anders geweest zijn, geforceerder. Dat was helaas vaak het geval, dan waren de leerlingen terug getrokkener , dan waren ze minder open, minder vrij om gewoon tegen haar te praten, dan zagen ze haar echt als de leraar, iets waar ze het liefst zo weinig mogelijk contact mee wilde. Toen hij haar cool noemde was ze oprecht verbaasd, maar voelde ze ook een warm gevoel vanbinnen. Ja ze was echt blij met dit compliment ondanks zijn beknopt gebruik van woorden was ze toch diep geraakt. Een compliment, nee dat kreeg ze niet vaak, bijna haar hele leven had ze alleen maar scheldwoorden of onderschattingen gehoord. Nooit iemand die in haar geloofde, echt vertrouwen had in haar, dat was eht enige dat haar ooit echt gekwetst had, niet de pesterijen, niet de harde woorden, niet de mededeling dat ze nooit meer in staat was om te zien, nee dat had ze aangekund. Alleen het gevoel dat iedereen haar al had afgeschreven, iedereen er van overtuigd was dat ze tot niets meer in staat was, dat had haar pas geraakt, maar had haar ook gekneed tot wie ze nu was, een vechter, een volhouder.

Toen ze eenmaal moest gaan uitleggen hoe ze in staat was om toch nog tamelijk normaal te functioneren, had ze eerst gedacht dat hij het niet volledig zou begrijpen, maar vreemd genoeg deed hij dat wel, hij snapte haar. Ergens gaf haar dat toch wel een gevoel van trots, omdat hij het begreep, omdat ze hem wat had kunnen bijleren. Ze was er van overtuigd dat het niet haar uitleg was geweest die de doorslag had gegeven maar dat het zijn pientere brein moest geweest zijn. ''Get it.'' was zijn vrolijke weerwoord. De al zo vertrouwde glimlach speelde weer om haar lippen. “Daar hoopte ik al op.” Zei ze met nu ook een vrolijke ondertoon in haar stem. Dat was haar doel, leerlingen wat bijleren op een rustige en zelfs leuke manier. Ja zij wist ook wel dat sommige lessen echt niet ineteressant waren maar ze was er van overtuigd dat als je leerlingen genoeg stimulatie en vrije tijd gaf ze zelfs die dingen zouden kunnen onthouden om zo later in bedreven magiërs te veranderen.

Nu kwam het iet wat grappige deel van het hele verhaal, zijn toch oh zo slimme actie met de zwaaiende hand was ahar niet ontgaan en uiteraard vond ze het haar plicht om hem dat even te melden. Ze kon voelen hoe ongemakkelijk hij zich ineens voelde en ergens ahd ze spijt, ze wilde niet dat hij zich ongemakkelijk voelde.'O.. Eh.. Ja. Sorry. Ik hoop dat je dat niet erg vond?'' vroeg hij lachend. ''Soms handel ik voordat ik nagedacht heb of het wel slim is en dit was zo'n momentje.'' Ze schudde haar hoofd en legde nu op haar beurt haar hand even op zijn schouder. “Het is niet erg, ik had in jouw geval waarschijnlijk hetzelfde gedaan” Zei ze met een kleine grijns. “Dus je hoeft je echt niet schuldig te voelen.” Voegde ze er nog aan toe voor ze haar hand weer van hem afhaalde. Ze wilde hem zeker geen slecht gevoel bezorgen, en als ze zo’n gevoel bij hem veroorzaakt had ze er enorme spijt van. Ze wilde geen leerlingen ongelukkig maken, en zeker niet zulke aardige exemplaren.

Ze bleef in dezelfde houding staan terwijl ze voelde hoe hij zich verplaatste. Piepend ging de kraan open voordat het rustgevende geluid van stromend water de kamer vulde. Haar hoofd ging een tikje schuin, wat was hij aan het doen? Zijn gezicht aan het wassen? Was mogelijk, toch? ''Koppijn.'' verklaarde hij zijn gedrag, een meelevende uitdrukking gleed over haar gelaat. Arme jongen. Oké misschien was het zijn eigen schuld, hij had waarschijnlijk gewoon teveel gedronken, maar nog steeds hij was jong, hij wilde dingen ontdekken, en zonder dingen te ontdekken, fouten te begaan kon men ook niet leren. Ja ze was er van overtuigd dat hij nu wel wat bij zou leren, en misschien zou hij zelf volgende keer dat hij uitging aan deze ochtend denken, aan de hoofdpijn, en zou hij zich realiseren dat hij geen overdosis alcohol nodig heeft om plezier te kunnen maken. ''Moest even wat water hebben.'' Ze knikte zacht. Ze besloot om niets over zijn drankgebruik te zeggen, hem niet te bestraffen, of berispen, dat vond ze totaal overbodig. Nee ze wilde hem liever helpen. “Ik kan je wel een kop verse thee maken als je wilt, dat helpt altijd wel tegen een kater” Zei ze vriendelijk. Thee was praktisch voor alles goed, goed tegen verdriet, goed tegen een verkoudheid, prima om in slaap te vallen, thee was gewoon een wondermiddel van de natuur. Het leek haar een slim plan, hij zou met hoofdpijn toch niet naar de lessen gaan en het leek haar nu eenmaal veiliger voor hen beide als hij niet door de gangen slenterde, en wie weet misschien kon hij na een lekkere kop thee wel weer gewoon naar de les.
Haar aandacht werd getrokken door een vreemd geluid, een geritsel, alsof er kleine klauwtjes over de vloer gingen. Dat kon maar één ding betkenen ; Sandwich. Het kleine dier kwam de kamer binnen hield zijn kop nieuwsgierig schuin naar Allen alvores hij naar Willow toe trippelde en op haar schouder klom. De al vertrouwde glimlach sierde haar mond weer. Sandwich was klein, paste perfect op haar schouder, hij had zeg maar de grote van een kleine hond. “Allen, mag ik je voorstellen aan Sandwich? Mijn trouwe grenaanse wilde hond.” Zei ze met een rustige opgewekte stem.

Even een afbeelding van Sandwich :

Spoiler:

Hij had er niet echt rekening mee gehouden dat ze het zou merken. Nee, hij wilde gewoon weten.. Zou ze echt niet reageren? Maar ergens was het wel logisch dat ze op andere manieren veel sterker dingen kon waarnemen. Als je zicht was afgesloten dan zocht het lichaam vast en zeker andere manieren om toch deels normaal te functioneren. Dat was logisch. Dat was evolutie. En zij deed het met haar magie. ''Soms handel ik voordat ik nagedacht heb of het wel slim is en dit was zo'n momentje.'' Dit was een perfecte beschrijving van wat hij wel eens deed. Impulsief, ja, zo was het samen te vatten. Haar warme hand op zijn schouder. Het voelde niet vreemd. In andere situatie's, met andere leraren of stagiaires zou hij dit raar hebben gevonden. Andere docenten mochten hem namelijk meestal niet... Maar zij leek hem wel aardig te vinden. Gelukkig. Niet dat hij nog echt iets fout had gedaan natuurlijk. Voor zijn doen was dit een braaf jongentje op de basisschool qua gedrag. Hij was aardig en deed geen pogingen om haar gek te maken met zijn plagerijen. “Het is niet erg, ik had in jouw geval waarschijnlijk hetzelfde gedaan” Zei ze met een kleine grijns. “Dus je hoeft je echt niet schuldig te voelen.” Ok, hij geloofde haar. Nu kon hij de humor er ook wel van inzien, dus hij lachtte vrolijk. Een steek van hoofdpijn verstoorde dat en hij liep naar de kraan.

“Ik kan je wel een kop verse thee maken als je wilt, dat helpt altijd wel tegen een kater” Dat klonk aardig, maar zou hij het doen? Hij twijfelde nog toen er een hondje binnenkwam. Mini.. Dat wel. Een soort dwerghond. “Allen, mag ik je voorstellen aan Sandwich? Mijn trouwe grenaanse wilde hond.” Hij keek nieuwsgierig naar het beestje. ''Goh. Het brengt twee vragen in me naar boven. Waarom is hij groen.. Ongewone kleur voor een hond, nietwaar? Hoe komt dat? En als tweede, waarom heb je hem Sandwich genoemd? Klinkt interessant.'' HIj grinnikte en bekeek het schattige dier wat beter. Vreemd, maar wel een hond, die eruit zag alsof hij zijn baasje met alles wilde helpen. Hij stroopde zijn mouw iets op en wierp een blik op zijn horloge. Zag de tijd en schrok. Hij was hier langer geweest dan verwacht. ''Oh en over je aanbod.. Sorry, maar een andere keer graag. Converse is vandaag vroeg uit en ik heb met haar afgesproken.'' zei hij met een beleefde lach. Hij vond het tot zijn verbazing echt jammer dat hij afscheid van de vrouw zou moeten nemen. Maar zijn lieve Converse wachtte straks op hem en dat was nét iets belangrijker.

[Derp, kort, sorry]

Willow was een overlever, een plan trekker, iemand die wist hoe ze dingen moest aanpakken op de meest functionele manier. En misschien kon je haar ook wel een hippie noemen, iemand die werkelijk niet van geweld en alles wat daar op leek hield. Oh jeetje kennelijk had ze hem doen schrikken door hem erop te wijzen dat ze zijn handelingen wel degelijk kon zien. Dat was niet de bedoeling geweest en natuurlijk vond ze het haar morele plicht om hem gerust te stellen, hem te laten zien dat ze er werkelijk niets slechts mee bedoelde. En kennelijk werkte die aanpak want het duurde niet lang voor het geluid van zijn lach door de toiletten weergalmde. Mooi zo lachende leerlingen waren toch zoveel leuker.
Ze bleven niet lang met z’n tweetjes in deze kleine ruimte, de kleine pootjes van haar grenaanse wilde hond trippelde door het vertrek alvores hij op haar schouder sprong. Willow was blij om het beestje te zien en hoopte vurig dat hij niet weer de hele keuken had zitten leegplunderen. ''Goh. Het brengt twee vragen in me naar boven. Waarom is hij groen.. Ongewone kleur voor een hond, nietwaar? Hoe komt dat? En als tweede, waarom heb je hem Sandwich genoemd? Klinkt interessant.'' HIj grinnikte. Nu grinnikte Willow ook. “Wel ik zal dan maar van je aannemen dat hij groen is.” Zei ze met een plagende grijns. Hmmm ja vreemd genoeg kreeg ze die vraag wel vaker, niet echt de beste vraag om aan een blinde te stellen maar bon. “Ik weet eigenlijk niet waarom hij groen is maar ik vrees dat het komt door de chemische troep die ze in de rivier dumpte waar hij is opgegroeid.” Zei ze met een zucht waardoor even de glimlach van haar gelaat verdween. Ze vond het afschuwelijk wat mensen de planeten durfde aan te doen en daarmee de hele cirkel van het leven schaadde.
“En zijn naam? Vrij simpel.” Zei ze met een glimlach terwijl ze het beestje over zijn hoofd aaide. “De eerste keer dat ik mijn kleine vriend hier ontmoette is hij er met mijn broodje vandoor gegaan, zo heb ik hem ontmoet, zo zijn we vrienden geworden en tja hij blijft die ongelofelijke drang hebben om er met iedereens broodje vandoor te gaan. Dus als je, je lunch plots niet meer kan vinden weet je wie er van aan het genieten is.” Zei ze met een geamuseerd grijnsje. Ja misschien was Sandwich een ondeugend boefje maar wanneer ze hem nodig had kon ze op hem rekenen. 'Oh en over je aanbod.. Sorry, maar een andere keer graag. Converse is vandaag vroeg uit en ik heb met haar afgesproken.'' zei hij met een beleefde lach. Een glimlach speelde om haar lippen, ach zo zat het dus hij had afgesproken met zijn liefje. Ergens best schattig, ja natuurlijk begreep ze het zijn vrienden en vriendinnetjes waren belangrijker dan een vreemde stagaire die hij zonet had ontmoet. “Dat is prima Allen, ik hou je al lang genoeg op.” Zei ze vriendelijk terwijl ze zich langzaam omdraaide, ergens vond ze het jammer dat ze afscheid van hem moest nemen maar ach hij wilde naar zijn vriendin, en ze wilde hem niet in de weg staan. “Tot ziens Allen, en probeer een beetje uit de problemen te blijven.” Zei ze zachtjes met een zoete glimlach om haar lippen. Nadat ze de deur achter zich had dichtgeslagen stond er midden in de vloer een aarden mok vol met dampende groene thee, een klein afscheidscadeautje.

“Wel ik zal dan maar van je aannemen dat hij groen is.” Ach, natuurlijk. Dat kon ze nooit helemaal honderd procent zeker weten. Grappig dat je daar niet aan dacht wanneer je met haar sprak. De blindheid, de nietsziendheid van haar ogen. Het viel nauwelijks op en onthouden deed je het wel, maar slechts ergens ver weg in je achterhoofd. Hij dacht even na. Natuurlijk wist ze wel dat haar hond groen was, dat was vast meer mensen opgevallen. Het schattige beest was gewoon bijzonder. “Ik weet eigenlijk niet waarom hij groen is maar ik vrees dat het komt door de chemische troep die ze in de rivier dumpte waar hij is opgegroeid.” Oh. Geschokt keek hij het fluffige ding aan. Arm beestje. Wat konden sommige mensen ontzettend stomme dingen doen, enkel vanwege winst of zulke onzin
“En zijn naam? Vrij simpel.” Hij wachtte benieuwd het verhaal af. Wat zou het zijn geweest? Wat ze vertelde vertelde ze zo grappig dat hij er zeker weten nog vrolijker van werd. Ja, Converse had geluk dat hij in plaats van lessen dit gesprek had meegemaakt. Dat maakte hem een veel leuker persoon om bij te zijn, dan wanneer hij een les lang zich had lopen ergeren aan de suffe orde die er per sé moest zijn. Nee, dit was een veel interessanter alternatief. Een stagiaire in de jongens wc, wat een verhaal. Maar toch zou “De eerste keer dat ik mijn kleine vriend hier ontmoette is hij er met mijn broodje vandoor gegaan, zo heb ik hem ontmoet, zo zijn we vrienden geworden en tja hij blijft die ongelofelijke drang hebben om er met iedereens broodje vandoor te gaan. Dus als je, je lunch plots niet meer kan vinden weet je wie er van aan het genieten is.” Hij kon een lach niet onderdrukken. Kriebelde voorzichtig op het hoofdje van Sandwhich. Dat was gewoon humor, toch? ''Geweldig..'' mompelde hij grijnzend. Dit beestje was al net zo leuk als zijn eigenaresse.

'Oh en over je aanbod.. Sorry, maar een andere keer graag. Converse is vandaag vroeg uit en ik heb met haar afgesproken.'' Hij merkte dat er spijt in zijn stem zat. Hij vond het jammer, maar kon helaas niet mee komen. Dat vond ze toch niet erg? Ach, vast niet. Waarom zou een docente immers zo veel tijd met een leerling door willen brengen. Ze had vast en zeker wel iets beters te doen, zoals nakijken ofzo. Haar aanbod was enkel uit beleefdheid geweest. Hij wist dat dat niet helemaal waar was. Allen hield dit echter vol omdat hij geen zin had om een docent aardig te vinden. Dat klopte gewoon niet. “Dat is prima Allen, ik hou je al lang genoeg op.” Ok, het lukte niet. Hij mocht haar. Goed, hij gaf het toe. Daar. Blij nu? Ze draaide zich om en hij bleef met een ongemakkelijk gevoel staan. Vond het niet leuk om haar voorstel af te moeten wijzen. Maar hij had gewoonweg al een afspraak. “Tot ziens Allen, en probeer een beetje uit de problemen te blijven.” Hij grinnikte. Zwaaide, wetend dat ze het op haar eigen vage manier zou voelen. ''Ik zal het proberen, Miss. En dan zie ik je vrijdag? Toch...?'' Hij wist niet of ze dat nog hoorde, maar de deur sloeg met een klap dicht. Hij zuchtte.

Een stagiaire in de jongens wc, wat een verhaal. Maar toch zou hij het niet in het rond gaan roepen, enkel om stoer te doen. Hij zou haar niet voor gek zetten, de vrouw die hem hier met een mok thee had achtergelaten. Hij knielde neer en sloeg zijn handen voorzichtig op het kopje. Tilde de warme drank op en verliet de wc. De jongen die hem de wc's uit zag komen keek wel raar op. Hij hief de mok en grijnsde als een krankzinnige. ''Cheers.'' sprak hij de jongen vrolijk toe. Die draaide onmiddelijk om en snelde de gang door. Idiot. Algauw zag hij echter Converse en alles was vergeten. Samen dronken ze van de zoete thee, die hun lichamen verwarmde en een band vormde tussen het jonge koppel. Gezellig.
En Willow? Die zou hij vrijdag zien, want hij kwam zeker naar hun straf-afspraak...
[Faal sorry D:]