Een ernstige uitdrukking was in het gezicht van de groenharige jongeman gekerfd. Hij was een optimist, iemand die het glas als halfvol zag. Of dat was hij geweest. Maar de laatste maanden op Starshine Academy waren verschrikkelijk geweest. Hij had zich met moeite van les naar les gesleept, alleen oplevend als er een vrij moment in het muzieklokaal was. Zijn studie was onwijs zwaar geworden sinds hij een aantal maanden gemist had en hij had werkelijk de energie niet om het allemaal bij te werken. De slechte cijfers werkten op hun beurt weer demotiverend en zo kwam het dat hij eigenlijk niets meer deed, vastzittend in een depressie.

Lopend door de gangen voelde hij zich opgesloten. In een bubbel. Gescheiden van alle andere levende wezens. Niets kon hem raken. Dat klonk positiever dan het was. Het voelde zo alleen. Zijn vrienden waren verdwenen, afgeschrokken door zijn lamlendige gedrag of gewoon druk bezig met hun eigen problemen. Er waren dagen geweest waarop de dood o zo verlokkend had geleken. Maar hij vocht door, niet precies wetend waarom. Omdat opgeven niet in zijn bloed zat. Omdat sterven zijn zusje verdriet zou doen. Elke dag was een strijd, iets wat niemand leek te begrijpen. Hij moest maar gewoon opstaan en zijn best doen. Het zat immers allemaal in zn hoofd, het was niet alsof hij een arm verloren was of iets dergelijks. Nee, niemand nam hem serieus, wat hem nog stiller had gemaakt. Hij had zijn eigen bubbel gemaakt en kon er niet meer uitbreken zonder hulp van buitenaf.

Mineko schuifelde door, zijn donkergroene kleding was stoffig en vies. Hij zag er slonzig uit, maar dat was de kleinste van zijn zorgen. Zo moe, hij was zo moe. Maar in zijn eigen kamer kon hij geen rust vinden, dan kwamen er weer mensen klagen dat hij zich niet zo aan moest stellen en- Zijn adem stokte in zijn keel, hij vocht de tranen met moeite terug. Hij wilde heus niet zo zwak zijn, maar alle gebeurtenissen van het afgelopen half jaar hadden zich opeen gestapeld tot een ballast die hij in zijn eentje niet kon dragen. In een verlaten kleedkamer zakte hij neer, verstopt achter een rij kluisjes, waardoor alleen de punten van zijn schoenen te zien waren. Hier voelde hij zich veilig. Omringd door twee muren en de metalen wand van een kluisje, het was beschermd. Hier zou niemand komen, tot morgenochtend. Hier kon hij zijn vermoeide ogen sluiten. Half in slaap gleden enkele tranen over zijn wangen, Mineko was kapot.

[Depri Mineko =o= Open voor everybuddy~]

Haar haren zorgvuldig in een staartje gedaan, haar pony hing net niet voor haar dunne wenkbrauwtjes en met haar kleine handjes haalde zee en vers gebakken lading muffins uit de oven. Mizuki keek er keurend naar en omwikkelde ze vervolgens in een vershoudfolietje voor ze ze in haar rugzak stak. De laatste maanden was ze hier niet meer geweest, sinds kort bevond ze zich weer hier en ze had haar kamer weer uitbundig versiert met fleurige dingetjes die haar blij maakten. Een glimlach speelde over haar roze lippen en ze hupte de kamer uit, maar ze wist goed genoeg dat ze niet compleet gelukkig kon zijn, dat ze één elementje miste in haar leventje hier, een vrij belangrijk element in haar ogen. Ze ging hem zoeken, ze had al meerdere keren gehoord of hij hier te vinden was en elke keer had ze een positief antwoord gekregen, dus nu moest ze alleen wat mensen vragen waar hij zich bevond.

In haar zwartwitte kleedje dat reikte tot aan haar knieën wandelde ze door de gangen, vragend aan elke voorbijganger waar haar missend element zich bevond en één keer kreeg ze een positief antwoord, hij was onderweg naar de gymzaal. Een overenthousiaste glimlach verscheen op haar gezicht en ze holde door de gangen zo snel als ze kon, ze wilde hem zien, wilde hem vanalles vertellen en waarom ze zo lang was weggebleven.

Eindelijk arriveerde ze er en ze stootte een kleine: “Hallo?” uit haar mondje en ze keek rond, hier was niemand te vinden. Met het zachte getik van haar hakjes ging ze door tot aan de kleedkamer, een verlaten kleedkamer gelukkig genoeg. Haar blik ging over elk detail dat ze kon vinden en haar bruine ogen bleven steken bij een paar schoenen. Langzaam en voorzichtig, zonder enig geluid te maken, haalde ze een kleine muffin uit haar tas en wandelde ze op haar teentjes richting het paar schoenen, wetende wie het was. De muffin legde ze neer voor zijn voeten en ze ging op een bank zitten, buiten zijn gezichtsveld, wetende dat zij vast een van de redenen was waarom hij huilde. Haar bruine ogen werden vochtig, wentende hoeveel verdriet ze Mineko had aangedaan. Ze veegde haar tranen af en haalde een kleine teddybeer uit haar tas, dat een hartje vasthad, waarop de woorden stonden: “I love you”. Ze waren in sierlijke letters erop geborduurd en het beertje was een cadeau van haar voor hem, maar nu twijfelde ze of ze het wel wilde afgeven, omdat ze hem niet nog meer verdriet wilde doen.

// hope you don't mind dear   

Zijn hele lichaam was slap, hij was zo vermoeid. Van al het vechten tegen de duisternis in zijn hoofd, van het doorgaan, het blijven doen alsof alles goed gaat. Elke keer weer. Mensen vroegen je hoe het ging, maar ze wilden enkel horen dat het goed ging. Ontkennen was sociaal niet geaccepteerd. Verdriet hebben was zwak zijn. En op die manier was hij steeds verder van mensen verwijderd. Alleen zijn maakte zijn situatie op geen enkele manier beter, maar toch zocht hij keer op keer de afzondering op. Zelfs zijn zusje leek niet meer tot hem door te kunnen dringen, de bubbel waarin hij verborgen zat, opgesloten zat, was te dik. Hij was alleen met zijn malende gedachten.

Toch gleed hij weg in een diepe slaap. Onrustig, dat wel. Tranen dropen over zijn wangen, droogden op. Lieten hun zoute sporen na op zijn huid, op dezelfde manier dat Mizuki littekens achter had gelaten op zijn hart. Tegen de ochtend aan werd zijn geest weer wakker. Iets kriebelde in zijn nek, met een zachte kreun verschoof hij zijn hoofd. Zijn spieren waren pijnlijk en stijf van de ongemakkelijke situatie, maar hij was wel ietwat meer uitgerust. Nog voor hij zijn ogen opende rook hij iets. Een bekende geur, vaag, zoet, bloemachtig. Het deed hem denken aan vervlogen herinneringen, aan lang vergeten ademloze nachten. Die geur werd verdrongen door een indringendere sensatie. Eten. Alsof zijn maag voor hem kon spreken klonk er een zacht gerommel.

Mosgroene ogen openden zich, zoals bloemblaadjes zich in het begin van de lente ontvouwden. Enkele seconden was er een pure onschuld in te zien, maar de verdovende afgeslotenheid nam het gauw weer over, zijn blik werd dof. In de muffe kleedkamer lagen nog enkele kledingstukken die onzorgvuldige brugklassertjes vergeten waren, maar sinds hij in slaap gevallen was was er iets nieuws gekomen. Alsof het zomaar opeens verschenen was daar, op die plek. Vlak voor hem. Alsof het lot hem tartten wilde, hem wilde laten zien hoe veel hij ooit had. Want dat kleine baksel stond voor zo veel. Hij wilde het oppakken, voelen of het nog warm was, zo vers uit de oven.

Maar een wantrouwen nam het over. Dit kon niet. Waar kwam het vandaan? Was het slechts een illusie? Mineko leunde traag wat naar voren, maar stond niet op uit zijn veilige schuilplekje. Met een vinger raakte hij de muffin aan, die geen fata morgana of wrede illusie bleek te zijn. En eigenlijk was dat alleen maar erger. Want dat betekende dat dit echt was en dat er dus ook iemand hier was. Hij wist het natuurlijk al, had het al geweten sinds hij haar parfum geroken had. Maar nu kon hij het niet langer ontkennen. ''Je bent hier..'' klonk het schor.

Mizuki had een muffin gebakken voor Mineko, als een soort van sorry sinds ze zomaar weer eens was verdwenen en dat ze met een andere jongen had aangepapt die ondertussen naar een ander was gehopt alsof ze een soort van speeltje was geweest. Natuurlijk zou ze die jongen het nooit vergeven, maar zou Mineko het haar wel vergeven sinds ze zo’n grote misstap had begaan? Ze hoopte alleszins van wel omdat ze nu besefte hoe graag ze hem zag. Ze holde door de gangen, recht door naar de gymzaal, hopend dat ze nog een blik mocht werpen op haar grote liefde.

Hier zat ze dan, met haar teentjes te wiebelen, uit pure verveling, terwijl ze nadacht over alles dat ze verkeerd had gedaan. Natuurlijk waren haar ogen vochtig, puur omdat ze hem, Mineko, zo verdrietig zag. Een kleine zucht verliet haar lichaam terwijl ze voor zich uitstaarde. Ze ging hier blijven wachten, de geur van haar muffin was vast sterk genoeg om hem uit zijn slaap te halen, uiteindelijk dan toch. Ze wachtte, en wachtte, ze had al het geduld van de wereld als het op hem aankwam. Natuurlijk hield ze van hem, anders zou ze hier niet gezeten hebben. Maar ze wist verdomd goed hoeveel pijn ze deze jongen had gedaan en het kwelde haar, hield haar uit haar slaap. Maar sinds ze weer hier, leek ze veel beter te slapen, omdat ze wist dat hij dichtbij was en dat maakte haar toch enigsinds rustig. Ze schrok even toen ze de zoete stem hoorde van Mineko, een stem die ze al in maanden niet meer had gehoord. ''Je bent hier..'' klonk het schor en ze stond op om dan voor hem te gaan zitten. Ze knikte, met nog steeds het beertje in haar handen dat ze aan hem wilde geven. “Ja, ik ben hier.. Ik heb je zo veel te vertellen, ik moest weer naar Shadra vanwege een klein probleem met mijn broer, en dat duurde wat langer dan ik had gehoopt...”

Zachtjes beet ze op haar lip, gaf ze hem de muffin en het beertje dat een hartje vasthield voor hem. “Ik weet dat ik hier niets mee bereik, maar... Het spijt me voor alles, voor al de pijn en verdriet dat ik je heb aangedaan... Ik kan beter gaan geloof ik,” mompelde ze voor ze weer opstond en er tranen langs haar wangen liepen, ze begon te huilen bij het zicht van de oververmoeide Mineko die emotioneel helemaal gebroken was. “Het spijt me zo!” jammerde ze voor ze weer op haar knieën zakte en hem omhelsde, een pure impuls, iets waarover ze niet had nagedacht. Maar een ding kon je wel voelen in die omhelzing: pure liefde, die er haast van afstraalde.

Het gebak rook zoet, maar de herinneringen waren bitter. Zo was het met wel meer dingen. Soms vond hij in zijn kamer een klein briefje of zelfs een vergeten kledingstuk van.. haar. Dan kon hij zich lastig losrukken van de zachte stof. Een shirtje, met haar geur er nog in. Hij wilde heus niet in het verleden blijven hangen, maar ook het heden was niet bepaald rooskleurig. Hij was een loner, vriendloos, alleen. School zat niet mee, littekens belemmerden zijn vrije beweging en hij hoefde Miku maar te zien en hij klapte alweer dicht. Ook toen hij alle aanwijzingen van Mizuki’s aanwezigheid bij elkaar optelde kon hij niet echt veel uitbrengen.

Zijn stem klonk schor, deels van het gebrek aan voedingsstoffen en drinken die hij zichzelf toediende en omdat hij net wakker was, deels omdat hij gewoon al tijden niet meer had gepraat. Op een gemompeld excuus als hij tegen iemand aan stootte in de gang of een lamlendig bedankje als hij een slecht cijfer terug kreeg na had hij geen enkele reden om te spreken. Zelfs de docenten leken dat aan te voelen, ze gaven hem nauwelijks de beurt bij het beantwoorden van vragen of mondelinge overhoringen. En eigenlijk was dat wel prima. Hij wist de antwoorden toch niet.

Hij keek haar aan, maar zijn zicht was troebel. Het feit dat hij pas net wakker geworden was hielp ook niet bepaald mee om zijn gedachten helder op orde te krijgen. “Ja, ik ben hier.. Ik heb je zo veel te vertellen, ik moest weer naar Shadra vanwege een klein probleem met mijn broer, en dat duurde wat langer dan ik had gehoopt...” Weer die excuusjes. Weer de maandenlange afwezigheid die werd afgeschoven op familie problemen. Het was haast een deja vu. Hij was zelf ook schuldig geweest aan een plotselinge verdwijning, maar in zijn ogen was het anders. En daarbij was hij tenminste niet meteen het bed ingedoken met een willekeurige vreemdeling, toen zij weg was. Nee. Dat nooit.

“Ik weet dat ik hier niets mee bereik, maar... Het spijt me voor alles, voor al de pijn en verdriet dat ik je heb aangedaan... Ik kan beter gaan geloof ik.” Ergens wilde hij met haar instemmen. Het was beter als ze ging. Voor hen allebei. Niet blijven hangen in het verleden, maar dit hoofdstuk afsluiten en met frisse blik vooruit kijken. Beginnen met een schone lei. Mineko twijfelde echter om die harde woorden te zeggen. Hij wilde niet meer hopeloos blijven trekken aan een relatie die door verraad en vreemdgang vergiftigd was. Hun samenzijn zou nooit meer puur en licht zijn, hoe veel ze ook van elkaar mochten houden. En eerlijk gezegd wist hij niet eens meer wat hij precies voor haar voelde. Maar alsnog wilde de zachtaardige jongen haar geen pijn doen.

Jammerend vloog ze hem om de hals en even verstijfde hij. Er was geen ruimte om weg te deinzen, hij moest haar opvangen, anders zou ze vallen. ‘Nee.’ Klonk het dan heel zachtjes. ‘Het spijt mij, maar ik kan dit niet.’ Heel voorzichtig duwde hij haar van zich af en kwam wat overeind. ‘Begrijp je dan niet dat het voorbij is?’ Een kortstondige glimlach bij herinneringen aan de goede kanten van hun relatie verdween in een blik van spijt en verdriet. Hij moest haar loslaten, zij moest hem loslaten. Dat was het beste. Toch?

Mizuki zag hem daar zitten, alsof hij net vele geliefden was kwijtgeraakt door een soort van oorlog. Ze had een gebakje voor hem gezet, als stille hint, maar hij leek het niet echt te beseffen. Het was vast haar eigen schuld, dus besloot ze te gaan zitten, te wachten. Hij werd wakker en zei dat ze hier was, zijn stem klonk schor en gebroken. Zijzelf voelde haar hart langzaamaan breken, door de eigen fouten die ze had gemaakt. “Ja, ik ben hier.. Ik heb je zo veel te vertellen, ik moest weer naar Shadra vanwege een klein probleem met mijn broer, en dat duurde wat langer dan ik had gehoopt...” begon ze, met het beertje in haar beide handjes, dat ze aan hem wilde geven, als een soort van cadeautje. Maar dit ging moeilijker worden dan dat ze had gedacht...

Ze gaf hem het beertje en het gebakje, dat ze voor hem had gebakken, maar hij leek het niet te accepteren. Dit was voorbij, ze voelde het...
“Ik weet dat ik hier niets mee bereik, maar... Het spijt me voor alles, voor al de pijn en verdriet dat ik je heb aangedaan... Ik kan beter gaan geloof ik.” Ze stond op, klaar om weg te gaan, tot ze begon te jammeren en in zijn armen vloog, in de hoop dat dit alles nog niet gedaan was. Dit wilde ze niet zomaar loslaten. ‘Nee.’ Klonk het dan heel zachtjes. ‘Het spijt mij, maar ik kan dit niet.’
Hij duwde haar weg, natuurlijk werd ze weggeduwd, ze had alles verpest, haar ogen werden groot en waterachtig, keken hem vol onschuldig ongeloof aan, alsof ze nog niet wilde loslaten en dat wilde ze inderdaad niet. ‘Begrijp je dan niet dat het voorbij is?’ zei hij met een glimlach, alsof hij het geweldig vond dat hij eindelijk van haar af was.

Haar ogen, vol tranen, keken hem in ongeloof aan en vol pijn. Alsof ze net geslagen was. “I- ik...” stamelde ze zachtjes voor ze in huilen uitbarstte en haar handen tot vuisten baldde. Ze sloeg ze keer op keer tegen de muur, tot ze huilend en bloedend daar zat, een hoopje miserabele ellende. Ze wilde niet loslaten, maar toch ondernam ze geen stappen om hem tegen te houden om te vertrekken, haar blik op hem gericht, tranen die hun weg vonden naar de grond en haar lichtjes bloedende vuisten die ze verstopte. Het mocht zijn keuze niet beïnvloeden. Als hij het de beste keuze vond om hier een punt achter te zetten, dan moest het maar zo zijn. Zijzelf wilde alles nog rechttrekken, al zou hun relatie niet meer zo puur zijn. Geen enkele relatie was rozenbloesem en maneschijn, dat leek hij niet te begrijpen. Het enigste wat zij kon doen buiten dit te zeggen, was hem met haar trieste gezicht en betraande ogen hem aankijken, in de hoop, dat hij het zou begrijpen.

Hij wilde sterk zijn, maar de moedeloosheid was net een gewicht dat aan zijn enkels hing. Hij haatte de tranen, toch voelde hij ze branden. Even had hij ernaar verlangd om een cliché hereniging te hebben met Mizuki. Het had zo gekund. Knuffels, kusjes, het allemaal goed maken en vrolijk verder gaan waar ze de vorige keer gestopt waren. Dat was al eerder gebeurd. Te vaak gebeurd. Mineko had er geen zin meer in. Soms was het beter om iets los te laten, hoe mooi de herinneringen ook waren. Ze was weer weggegaan, iets waaraan ook hij zich eenmalig schuldig had gemaakt. Maar net als alle mensen vond hij zijn eigen reden beter. Het was misschien egoistisch, maar hij wilde niet meer pijn en drama. Ook voor haar niet.

Was het niet beter om gewoon los te laten? Hij kon natuurlijk zeggen dat ze vrienden zouden blijven, dat het niet aan haar maar aan hem lag. Maar waarom zou hij dat doen. Liegen tegen Mizuki zou niets verbeteren aan hun situatie, recht uit een dramafilm getrokken. Nee, hij wilde haar eigenlijk niet zien, nu het voorbij was moest hij ook even ruimte en afstand nemen. Misschien over een maand of twee, dat ze dan weer samen konden komen, kijken of er nog een vriendschap inzat. Misschien.
Het was tragisch om te zien hoe Mizuki gepijnigd werd door zijn afwijzing, zijn blik week af. Zwakte. Hij kon niet naar haar tranen kijken of hij zou toegeven en weer terug gaan naar wat zo veel drama gebracht had. De bonzende geluiden kon hij echter niet negeren. Ze deed zichzelf pijn. ''Mizuki, stop.'' Het klonk verrassend fel en even dacht hij terug aan de eerste keer dat hij haar gezien had. Toen had ze een deuk in het grasveld geslagen, die hij hersteld had. Maar de bloedende handjes kon hij niet helen. ''Doe jezelf alsjeblieft geen pijn.'' Dat loste niets op. Viel dit zomaar op te lossen? Nee. Maar pijn en bloed hielpen in ieder geval absoluut niet mee. Wat moest hij zeggen tegen het meisje wat hij net af had gewezen? Dat het allemaal goed kwam? Hij was nog nooit in deze situatie geweest en het was geen fijne. ''Je maakt het zo alleen maar erger.''