Wat raar toch, op elke andere school was Light's gave anders, of op z'n minst raar. Maar hier waren er tientallen zoals hij. Hij liep een rondje over het veld. Op anedere scholen maakte hij meteen indruk op mensen, een beetje de genie uithangen, een klein vonkje donkere energie en hij had evenveel vrienden als mieren onder zijn schoenen. Maar hier was hij niet speciaal, hier was hij normaal, eenzaam zelfs af en toe. Hij haate het, in het speciaal het gevoel van alleen zijn. Hoe kon je nou vrienden maken zonder zozeer speciaal te zijn. Opgloeiende rode ogen? Dat was doodnormaal hier. Het verhaal over massamoorden door middel van een notitieboekje en schrijfgerei? Saai! Het werd hem er niet makkelijk gemaakt. Hij wist nog niet eens hoe het hier op school werkte... Hij hoorde genoeg verhalen over het schoolhoofd.. Maar wat moest hij geloven, en wie zegt dat die ervaren leerlingen niet gewoon een grapje met hem uithaalden. Net als toen ze hem naar het toilet stuurdne terwijl hij de weg vroeg naar het kantoor van het schoolhoofd. Onderweg met zijn 4e rondje over het veld zag hij een meisje staan. Naja meisje zeg maar gerust een dame! Zou hij zich voorstellen? Maar misschien.. nee wacht hij weet het als ik nou alleen even zwaai.. Ik zie vanzelf wel hoe ze reageerde. Hij ging zelfverzekerd op een afstandje van ongeveer vijftien meter staan. Even wachten tot ze keek, en zwaaide een vrolijk zwaaitje.. nu maar wachten hoe ze reageert..

Celia stond met gesloten ogen op het grasveld. Een plek waar ze eigenlijk elke dag wel te vinden was. Dat was ook niet zo gek. Het was de perfecte plek voor haar om te trainen en als ze daarna wilde rusten, dan liep ze door het bos naar de ruïnes. Daar kon ze urenlang ongestoord in haar eentje nadenken.
Ze voelde hoe een koude bries opstak en haar lange, wit zilveren lokken liet dansen waardoor ze in het waterige zonnetje als echt zilver leken te schitteren. Het vertrouwde gewicht van de schede met daarin haar zwaard op haar rug trok een beetje aan haar schouder. Maar ze zou de band waar hij aan vast zat niet afdoen. Dan voelde ze zich...naakt. Alsof er iets miste. Een zacht gesis in haar nek zorgde ervoor dat Celia haar felle groene ogen weer open sloeg. In haar nek, verborgen tussen de dikke lokken haar, zat een donker gekleurde slang met felle rode vlekken. Zijn spierwitte gespleten tong flitste razendsnel naar buiten en weer terug naar binnen. 'Is er iets Nemo?' vroeg Celia zachtjes aan de slang. Het dier draaide zijn kop naar haar om. 'Ik dacht dat ze vandaag wilde trainen Cccccelia. Maar alssss je hier maar blijft ssssstaan, dan heb ik vandaag ook wel betere dingen te doen,' siste de slang op een rare fluistertoon tegen haar. 'Je hebt gelijk. Ik kwam hier om te trainen,' sprak Celia vastberaden. Nemo kronkelde via Celia's lichaam naar de grond. Verspreid in het grasveld lagen allemaal borden gemaakt van klei. Met zijn stevige staart wierp Nemo ze hoog de lucht in. Toen het bord op zijn hoogste punt was schoot Celia. Een korte maar krachtige straal blauw vuur verzwolg het bord. Dit ging een paar keer zo door. Maar uiteindelijk viel er een bord onaangeraakt op de grond. Celia had er niet eens naar omgekeken. Vanuit haar ooghoek had ze namelijk iets anders gezien. Een jongen. Hij zwaaide. Ze kende deze jongen nog niet. Maar wat moest ze nu? Terug zwaaien? Door dit soort situaties voelde Celia hoe de ongemakkelijkheid haar bekroop. Was Nathaniël maar hier. Hij kon veel beter met dit soort situaties omgaan. Na een paar seconden bewegingsloos te hebben gestaan wuifde Celia toch maar houterig en twijfelend terug.

Als Light het goed had gezien had de dame een slang, zo'n glibberig ding. Bleugh, als Light ergens een hekel aan had dan waren dat wel slangen... Maar je moest altijd open staan voor nieuwe dingen zegt men maar zo. Dus liep Light op de dame af. Eeh, Hallo, sorry voor het asociale wuiven, maar ik zag allerlei flitsen, en geloof ik ook een slang. Ben je aan het trainen? Lijkt me stoer om zo'n training van dichtbij te zien! Ik ben trouwens Light, Light Yagami. Ik ben nieuw hier op school en in de complete magic wereld, zou ik je training mogen observeren?" Toen zag Light de slang, dat beest had in vergelijking met anderen een veel gespierdere staart. Terwijl Light gefascineerd stond te kijken zat hij te bedenken wat hij zou doen als dit beest op hem af kwam. Rennen? Vechten? Wat zou hij moeten doen? Ondertussen bekeek hij de dame nog eens, met een enorm zwetend hoofd vol angst voor de slang...

Stomme zet dat terug zwaaien. Nu liep de jongen op haar af. Celia keek bewegingloos toe terwijl hij dichterbij kwam, koortsachtig nadenkend over wat ze nu moest. Eerst maar eens zien wat hij wilde. Misschien viel het mee en kon Celia hem afwimpelen. Eigenlijk mocht ze dat niet doen. Augustus wilde dat ze sociale vaardigheden ging ontwikkelen. En hoe kon dat beter dan met mensen te praten? Maar Celia had er niet zo'n behoefte aan om te praten.
Inmiddels stond de jongen bij haar. Hij begon met een verontschuldiging gevolgd door een vloedstroom aan woorden en vragen. Celia wist even niet goed waar ze nu het eerst op moest reageren. Haar groene ogen bleven de jongen, die zichzelf Light had genoemd, kalm aankijken. 'Ik was inderdaad aan het trainen,' kwam er uiteindelijk uit. Ze voelde langs haar been iets omhoog kruipen maar schonk er geen aandacht aan. Celia had Nemo al lang vanuit haar ooghoeken aan komen zien glibberen. 'Die slang had je goed gezien. Dit is Nemo. Hij is van mij dus je hoeft niet bang voor hem te zijn,' sprak ze toen Nemo zijn plekje rond haar schouders had gevonden. Dat was eigenlijk niet waar. Nemo was eigenlijk van Augustus en zelfs dat was niet helemaal waar. Nemo was geen gewoon dier en eigenlijk meer een gezelschap partner dan een huisdier. Maar dit was makkelijker dan het keer op keer uit te moeten leggen. Nemo begreep het wel en voelde zich daarom ook totaal niet beledigd. Celia knikte op Light's laatste vraag of hij haar training mocht observeren. Zolang hij niet in de weg liep vond ze het best. 'Mijn naam is trouwens Celia Cartagos,' zei ze. Waarom ze haar achternaam erbij vermeldde wist ze niet goed. Misschien omdat Light dat even daarvoor ook gedaan had. Ze pakte de boog en pijlenkoker die al die tijd in het gras hadden gelegen op. De koker hees ze op haar schouder en de boog spande ze aan door met haar voet op één van de uiteinden te gaan staan en de boog naar binnen te buigen zodat het lusje van de pees om het andere uiteinde van de boog kon worden geschoven. Ze liet de boog langzaam terug vieren in zijn oorspronkelijke staat en pakte hem bij het handvat. Ze trok de pees moeiteloos naar achteren om de treksterkte te controleren. Toen deze haar tevredenheid gewekt had pakte ze een pijl uit de koker op haar rug en legde hem aan. Zodra de pijl aan de pees vast zat omringde de punt zich met blauw vuur. Met haar vingers om de pijl wachtte Celia tot Nemo een nieuw bord de lucht in gooide. Nemo lanceerde een nieuw projectiel de lucht in. Celia trok de pees wederom helemaal naar achteren. Ze schatte waar het bord ongeveer in de lucht aan zijn daling zou beginnen en liet de pijl schieten. Met een luide knal spatte het bord uit elkaar en regende het stukken keramiek die tot as waren vergaan voordat ze de grond raakten. Dit herhaalde zich een aantal keer op verschillende hoogtes en afstanden. Elke pijl was raak.

(Sorry dat het zo lang duurde. De Celia in mij had een winterslaap maar ik heb d'r wakker getrapt xD)