“Rhys je hebt weer zitten liegen, klopt?” Rhys slikte, zijn beste vriend was werkelijk de enigste die wist wanneer de jongen aan het liegen was, een zeer vreemd gebeuren. Hij was ook diegene die Rhys ervan weerhield om leugens te verspreiden. Gianni was een zeer speciale jongen geweest die het beste uit de grote jongen haalde, het beste liet verschijnen zoals zijn ware emoties die normaal achter een masker staken. “ja ik heb zitten liegen, het spijt me…” zei Rhys zachtjes. Gianni was de enigste die dit antwoord ooit zou krijgen, dat wist Rhys nu al.
Niemand was het waardig geweest om die zin te horen ‘het spijt me’. Nog maar een keer was het zo oprecht uit zijn mond gekomen dat zelfs Gianni er tranen van in zijn ogen had gekregen. De woorden, ze waren zo eerlijk geweest, Rhys had zijn ziel blootgelegd en eerlijk zijn spijt en berouw getoond. Maar een week erna stierf zijn beste vriend plots en zo onverwachts. Natuurlijk was het een natuurlijke dood geweest, niets ergs of traumatiserend gebeurd.
Rhys lag nog in zijn bed te slapen, pal in de middag. Hij bleef gewoon lekker liggen dus van hem zou je niet te veel meer moeten verwachten vandaag. Het ‘liever-lui-dan-moe virus’ was weer eens toegeslagen en had zijn grip op de jongen die hier nog lekker in zijn bed lag. Het was al even geleden dat zijn wekker was afgegaan, dus eigenlijk had hij dus zijn alarm gemist omdat hij zo druk bezig was met lui wezen.
Een licht gegrom kwam uit zijn mond terwijl hij zich uitrekte en voor de zoveelste keer zich omdraaide in zijn bed. Eigenlijk lag hij veel te lekker om nu al op te staan. Gewoon nog vijf minuutjes blijven liggen en dan kon hij misschien wel eens beter gaan opstaan. Want anders had hij gewoon niks meer aan zijn dag. Vandaag wilde hij toch wel een aantal mensen voor de gek houden en daar had hij al het perfecte plekje voor waar hij vandaag naartoe zou gaan: het duistere bos. Gewoon even kijken of er weinig mensen waren en er daar dan 2 ofzo tegenkomen en een beetje trollen, zoals hij het noemde. Gewoon wat mensen hem laten haten na een tijdje sinds niemand het waardig genoeg was om bevriend met hem te zijn. Nee, niemand had ooit zijn standaard gehaald. Misschien waren zijn standaarden gewoon te hoog, maar hij wilde net dat ze hoog waren, want niemand tipte aan Gianni, echt niemand. Nee, het was gewoon een gewoonte geworden dat hij geen echte vrienden wilde.
Een grijns op zijn gezicht en hij zat nu al rechtop in bed, een hele verbetering. Nu stond hij al recht en wandelde hij richting de badkamer waar hij zich opfriste en aankleedde. Ziezo, alles was in orde, nu gewoon nog lekker richting het bos lopen en dan wachten op zijn slachtoffers.

Eindelijk was hij in het duistere bos. Rhys leunde tegen een boom terwijl hij voor zich uitstaarde. Eigenlijk verveelde hij zich best wel, tot er iemand tegen hem aanbotste. Het meisje was doodop en leek te vluchten voor iets. “Scheelt er wat?” vroeg hij zo geïnteresseerd mogelijk terwijl het hem eigenlijk niets kon schelen…