Het was al een tijd geleden dat Rhys zo geweldig goed had geslapen op zo’n bed. Ze waren eigenlijk niet van zo’n geweldige kwaliteit vond hijzelf, maar hij moest het er maar mee doen, hij had dikke pech dat hij op deze school belandt was. Maar het was ook zijn eigen keuze geweest dus nu moest hij er maar mee leren leven dat hij eigenlijk een niet al te geweldige keuze had gemaakt. Dit gebeurde niet vaak Rhys Hitsugaya, die een fout begaat en dus echt een slechte keuze had gemaakt. Stiekem baalde hij er wel van, maar kon hij er iets aan veranderen? Nee, hij zat hier vast voor een tijd sinds zijn ouders hem gewoon hadden buitengeschopt. Maar hoe zou je zelf zijn als je zo’n onhandelbaar hatend kind in huis had? Dan zou je toch helemaal hetzelfde doen? Met een zucht draaide hij zich om in bed en sloeg de dekens helemaal over zich. Hij had geen zin om op te staan, het liefst bleef hij de hele dag hier onder de wollen dekens liggen. Nee, veel zin om sociaal te doen had hij niet. Het was nog ochtend en de jongen was meestal niet te genieten op een ochtend. Maar uiteindelijk stond hij toch op en wandelde hij in zijn blote bast naar de wasruimte waar hij zich klaarmaakte voor de dag. Hij moest zijn masker hooghouden en dus mensen bedriegen dat hij vrij goed gezind was. Voor de spiegel begon hij te glimlachen. Gelukkig waren de spiegels groot genoeg zodat hij zich niet hoefde te bukken. Toch hadden ze gelukkig enige voorzieningen hier, dus dat was echt geweldig vriendelijk van de mensen hier. Dus dat vond hij toch wel handig eigenlijk. Maar voor de rest vond hij dit hier een rotschool, een rotschool waar hij zo snel mogelijk weg wilde, dus nog eventjes moest hij zijn best doen. Dat was vast snel gepiept. Nu waste hij zich en poetste hij zijn tanden. Okay, dat was klaar, dus dan kleedde hij zich aan, zwart shirt, zwarte broek en sportschoenen want andere mooie schoenen pasten niet voor hem, hij had een grote schoenmaat. Weer een zucht terwijl zijn groene ogen de omgeving even bekeken voor hij weer verderging.

De jongen ging op het bed zitten en staarde voor zich uit terwijl anderen hectisch probeerden hun spullen bij elkaar te zoeken. Het waren sloddervossen, ze konden ook echt niets netjes achterlaten, dat was best hatelijk, want zij zorgden voor alle drukte. En in al die drukte kon Rhys niet nadenken. Normaal had hij er wel iets over gezegd, maar iets in hem hield hem tegen. Nu moest hij gewoon rustig blijven en zijn oren afsluiten voor het geluid van de buitenwereld. Hij was hier nu al wel een kleine twee weken en hij had al verscheidene lessen meegedaan die eigenlijk op zich nog goed meevielen. Maar nog steeds had hij het hier totaal niet naar zijn zin, maar dat zag je niet aan hem, hij was eigenlijk een waar mysterie voor anderen sinds je nooit wist wat zijn werkelijke emotie was, of hij nou fakete of niet, je wist het niet. Je zou het ook vast ook nooit weten, zeker niet als hij je niet kon hebben. 'Uhm... Hallo, ik ben nieuw en weet mijn weg hier nog niet zo goed... Weet jij waar de Earth Magicians Etage is of weet je iemand anders die me misschien verder kan helpen? Want ik ben niet van plan om op een random plaats op de grond te slapen. Een slaapzaal op mijn etage zou wat comfortabeler zijn.' Een meisje was tegen hem gaan spreken en Rhys richtte zijn hoofd op, zijn gifgroene ogen naar het meisje kijkend. “Nieuw?” vroeg hij terwijl er een kleine grijns zijn gelaat sierde, het was een retorische vraag. “Welkom, u bent nu in de dark magicians etage, je bent wel serieus de verkeerde weg uitgegaan amai.” Hij stond recht en keek naar het kind. “Ik zal je de weg wel wijzen, mijn naam is trouwens Rhys, Rhys Hitsugaya” (667, mweh, beetje derp)

Het meisje had tegen hem gesproken, hem gevraagd waar haar etage was. Ze was dus echt wel serieus verkeerd gelopen, dom wicht, had ze dan geen kaart gekregen, of was ze te lomp om een kaart serieus te kunnen lezen? Vast wel, anders was ze niet naar hem gekomen om de weg te komen vragen. Echt serieus hoe dom kon je zijn? Vast niet erger dan het wijf dat voor hem stond, afwachtend op zijn antwoord. Bah, wicht, ga toch weg, ik wil slapen! Dacht hij met een woedende klank die door zijn hoofd ging. Even had hij gewoon zin om het irritante wezen uit de slaapzaal te duwen en te zeggen dat ze de kaart moest leren lezen. Maar ze kon een slachtoffer van zijn leugens worden. Dus eigenlijk was het wel een goed idee dat ze hier bleef en dat hij haar rond zijn vinger kon wikkelen. 'Nieuw?' zei Rhys, een retorische vraag die ze niet moest beantwoorden, als ze slim was, ging ze er niet op in. Op zijn gezicht stond een kleine grijns, een fake grijns, maar wie wist er dat die fake was? Niemand, want niemand had de eer gehad om zo dicht bij zijn hart te komen, al de deuren te openen, de sleutel te zijn naar zijn ziel. Het wicht knikte, bah, ze was zo dom, dat kon je al zien aan de kleding, ze was een jongensmagneet en ze hield vast van die aandacht. Maar helaas ging die truc van versieren niet bij hem werken. Maar misschien kon hij de schijn opwekken dat hij zogezegd wel interesse had? Hmm, goed plan, zeer goed plan. Elk mens had zijn zwakheden, en als hij die van dit dom wicht zou te weten komen… hij zou ze misbruiken, en nogal op een felle manier ook nog. Haar pony viel niet meer in model en meteen streek ze die in model… Ijdeltuit…. Rhys walgde nu al van dit kind, nadat hij haar de etage had getoond, zou hij in de eerste beste wc over zijn nek gaan. 'Welkom, u bent nu in de dark magicians etage, je bent wel serieus de verkeerde weg uitgegaan amai.' Hij stond op en keek met zijn groene ogen naar het meisje. 'Ik zal je de weg wel wijzen, mijn naam is trouwens Rhys, Rhys Hitsugaya.' Even voorstellen, zijn naam mocht ze weten, dat was dan ook werkelijk het enigste wat hij vertelde tegen de mensen, zijn naam. Voor de rest wisten ze niets van hem, werkelijk geen ene sikkepit. Ze mochten maar er naar graaien, ze zouden toch bot vangen of hun achterste lelijk verbranden. 'Leuk je te leren kennen, Rhys.' Zei ze, oh die stem, die was zo… zo… Irritant! Bah bah bah en nog eens bah! Dat hij er maar rap aan wende want dit was echt… hatelijk. Ze glimlachte, een reeks witte tanden bloot. Haast onmerkbaar dat hij zichzelf dwong kwam er een glimlach op zijn gezicht. Ook hij had spierwitte tanden en het kon hem niet schelen wat dat wicht over hem dacht, het kon hem echt geen zak schelen. Zijn impressie over dit wijf was al zeker slecht, meteen had ze een slechte indruk gemaakt, dus ze was niet goed bezig. Rhys had al haast meteen door dat ze hem wilde, dat ze probeerde om hem te krijgen, gewoon al aan de kledingsstijl en de tonnen make-up op haar gezicht. 'Ik heet Rosie Milanes. En bedankt dat je me de weg wil tonen naar de Earth Magicians Etage, anders ging ik waarschijnlijk in een ander bed slapen, en het zou nogal ongemakkelijk worden als ik in iemand anders zijn bed zou liggen.' Zei ze en Rhys grijnsde. “Ja… Heel ongemakkelijk inderdaad. Aangenaam trouwens Rosie, hopelijk hebben we een leuke tijd samen...” een verleidelijke blik, een grijns. Hopelijk viel ze ervoor gelijk een blok. Ze was vast zo’n type dat vanalles snel geloofde. Rhys' plan ging nu in actie schieten als zij er positief op inging..

(Rhys in full action, beware hopelijk draagt ze veel make-up anders pas ik de post wel aan xD)

Een grijns sierde het gezicht van Rhys, een valse grijns, een dikke fakerd, dat was hij. Maar niemand zou het doorhebben, niemand drong door zijn dik schild door, zou ooit een poging wagen om dichter te komen. Nee dat deden ze niet, ze vielen voor elke leugen die hen werd verteld, ze waren naïef, dom en idioot. Ze waren compleet nutteloos en totaal van echt werkelijk geen nut, ze hoorden niet te leven, toch niet in deze vorm. Nee dit wijf was werkelijk het meest hopeloze geval dat hij kende, ze was echt zielig, snakkend naar elk sprankje aandacht dat ze kon krijgen. En als ze aandacht kreeg, dan greep ze zich er aan vast en misbruikte ze het. Maar van Rhys zou ze geen goede liefdevolle aandacht krijgen, ze zou gebruikt worden, opgegeten worden, gekauwd en dan uitgespuugd zoals een stuk smaakloze kauwgum. 'Ja… Heel ongemakkelijk inderdaad. Aangenaam trouwens Rosie, hopelijk hebben we een leuke tijd samen...' zei hij. Een verleidelijke blik en een grijns, het hele plaatje was compleet. Ze zou er in trappen, zoals een schoen in een uitwerpsel van een hond. Dit werd gewoon werkelijk geweldig, fantastisch, zalig. Een mens breken die hoorde te vallen en nog zeer diep ook nog.
Dus als ze voor de relatie ging, dan wist hij ook ineens dat zij het type vriendjeshopper was. Eenmaal ze alles kreeg wat ze wilde, bolde ze het af en de dag erna wist ze je naam geeneens meer. Het was echt het typische voorbeeld van zo’n type. Je moest al echt blind zijn om er gewoon met open ogen in te vallen, in haar net van verleidingen. Maar Rhys waagde een sprong in het diepe en zo zou hij haar ten val brengen, zijn leugens zouden nu zeker goed van pas komen en dan had hij ook ineens zijn reputatie hier. Dit mens, nee ding, genaamd Rosie zou hem niet breken, daar had hij al te veel muur voor opgebouwd, dat zou niet al te gemakkelijk afbrokkelen.
Ze had geen schijn van kans, niemand had gevoelens bij hem kunnen opwekken en zo’n gedrocht zou dat zeker niet kunnen, ze was een schande voor de mensheid, ze schaadde de reputatie van iedereen om zich heen. Rhys wilde haar breken en breken zou ze. Nu eerst haar zwakke plek vinden, maar dat zou vast niet zo moeilijk worden, ze leek hem zo meer het open boek type, makkelijk leesbaar met een extreem groot lettertype. 'Inderdaad, een leuke tijd...' zei Rosie, op een mysterieuze toon, die hem deed walgen, maar aan de buitenkant glimlachte hij alleen maar zoetjes terug. Alsof hij voor haar trucjes viel. Dit ging zo leuk worden, hier zou hij vast wel wat lol aan beleven, zeker weten. 'Kan ik wel voor zorgen. Misschien kunnen we eens samen naar een cafeetje of zo gaan.' Opperde ze en Rhys knikte. Hij kon goed tegen de drank, dus misschien kon hij haar gewoon dronken voeren en dan haar ergens in de goot dumpen of eventjes zien, wat kon hij nog doen om haar het leven zuur te maken? Want hij had al wel een vaag idee, hij wilde haar pijn doen, maar hoe? Dat wist hij nog niet, nu alleen haar zwakke kanten vinden en dan ging alles wel goedkomen. “Is zeker een goed idee, in Oak’s field, een dorpje hier verderop hebben ze geweldig lekkere alcoholische dranken die je echt eens moet geproefd hebben. Dus ik kan je daar wel eens heen brengen? Ik trakteer je.” De eerste drankjes zou hij nog trakteren, maar eenmaal als ze dronken was, en ze dus niet meer wist wat ze deed, zou hij haar portefeuille ledigen en haar schuld terug in zijn zakken steken en de rest van haar geld gewoon gebruiken om haar dronken te voederen. Oké wat was dat eigenlijk een geweldig plan! Hij schrok haast van zijn eigen geniaalheid. “Dus wat denk je? Een cafeetje placeren? Wanneer heb je tijd?” vroeg hij op een lichte verleidelijke toon, ze zou instemmen, elk meisje dat misbruik wilde maken van interesse zou ja zeggen. Alleen toonde Rhys geen interesse, hij zou haar misbruik tegen haarzelf keren.

(This is going to be epic seriously xD)

Een positieve reactie, dat had deze meid nodig en wie zou deze geven? Het antwoord lag werkelijk zo voor de hand: hijzelf. Rhys zou het meisje uitnodigen voor een cafeetje terwijl hij haar gezellig zat zou voederen, oke geld opdoen zou wel gebeuren, maar hij had genoeg geld. Dat was helemaal geen probleem, zolang ze maar snel dronken werd. Zijn doel was al helemaal opgesteld, dus genoeg rede om hiermee door te gaan. Ja dit ging lukken en daar zou hij zelf ook helemaal voor zorgen ook nog. Dit kon gewoonweg niet falen, dat was gewoon onmogelijk in deze situatie. 'Is zeker een goed idee, in Oak’s field, een dorpje hier verderop hebben ze geweldig lekkere alcoholische dranken die je echt eens moet geproefd hebben. Dus ik kan je daar wel eens heen brengen? Ik trakteer je.' zei hij. In zijn hoofd vulde hij de zin aan: tot je helemaal stomdronken bent, dan dump ik je wel ergens.
Dat was dus zijn plan, en ook zien hoeveel geld ze werkelijk meehad zodat ze zijn schulden kon afbetalen en als ze niks bijhad, kon hij haar chanteren. Hij had zeker zo zijn trucjes om zo’n typetjes neer te halen. En zo moeilijk was dat helemaal niet eigenlijk. 'Dus wat denk je? Een cafeetje placeren? Wanneer heb je tijd?' vroeg Rhys. Hij sprak de woorden op een lichte verleidelijke toon. Zo zou het zeker moeten lukken, het plan kon niet meer falen, zeker niet toen hij haar blik zag, ze stemde er mee in, zijn plan zou lukken. Nu alleen nog een beetje sluw spelen en dan… bingo. Dan had hij haar en zou hij haar breken. Want geen enkel meisje van dit type wilde in een plas in een drukke straat wakker worden met een fles drank in haar handen. Dat was zo typisch aan deze typetjes, die hielden er niet van als hun make-up uitliep en dus daardoor ze er niet uitzag. 'Ik heb nog niks gepland voor binnenkort, dus het hangt af van wanneer jij tijd hebt. Mij maakt het niet echt uit wanneer we gaan.' Op haar gezicht stond een vrolijke glimlach en ze hield haar hoofd klein beetje schuin.
'Je zal me wel moeten tonen waar Oak's Field is. Ik ben nieuw, zoals je al wist, en ik heb geen flauw idee waar het is. Dat toon je me dan wel, hè?'
Nu pas keek Rhys goed in haar ogen en zag hij beide verschillende kleuren, zeldzaam, te zeldzaam naar zijn zin, dat zou hij ook eens uitvissen of deze echt waren of niet. Want als de pupillen niet vergrootte dan waren ze fake, maar dat kon hij beter bestuderen als ze dronken was. Nu zou het te hard opvallen. Een glimlach sierde zijn gezicht, weliswaar een fake, want nog altijd walgde hij van haar. Ze was gewoon zo zielig, maar niet het type waar je medelijden van zou krijgen. Nee, eerder het type dat je kapot wilde maken vanbinnen. Dat de schaamte van haar gezicht zou druipen. “Hm, ik heb elke dag tijd, dus jij mag een datum vastpinnen waarbij al mijn aandacht naar jou uitgaat.” Zei hij met een grijns die een en al vriendelijkheid uitstraalde. Weer fake, maar goed. Hij zou haar bespelen en haar zo voor schut zetten dat het gewoon grappig zou worden. “Natuurlijk toon ik je de weg naar Oak’s field, dan zal ik jou op de juiste etage afhalen en dan breng ik je na ons afspraakje mooi weg.” Natuurlijk zou hij niet zeggen naar huis, dan kon hij niet betrapt worden op een leugen, dus dan kon ze het zinnetje ook niet tegen hem gebruiken. Oh, Rhys vond zichzelf zo geweldig op dit moment.

(615 woorden, pwetty derp but still awesome reaction from Rhysje xD)