Celia's groene ogen schoten opnieuw naar de deur. Dat was al de tweede keer vanavond dat ze dacht iets te horen. Een vloer die kraakte of de scharnieren in een deur die piepte. Maar telkens als ze opkeek, dan was er helemaal niets te zien. Ze schudde haar hoofd en ging verder met haar werk. Alle boeken en documenten die ze had verzameld over Selene lagen verspreid op tafel. Samen met een aantal brieven van Augustus. Celia was aan het uitzoeken hoe ze haar banden met Selene volledig kon breken zonder dat er onnodig geweld of doden aan te pas kwamen. Sinds haar trip naar Razen had ze weinig gehoord. Maar Celia had het gevoel dat ze er inmiddels wel achter waren dat ze niet echt dood was. En dan was er grote kans dat niet alleen zij risico liep.
Celia liep weer om de tafel heen om de documenten aan de andere kant goed te kunnen bekijken en nam haar aantekeningen weer door. Daar zat ook een brief van Augustus tussen. Celia had hem een paar dagen geleden gevraagd of zij bij hem langs kon komen. En hoewel hij liever had van niet had hij haar uiteindelijk toegestaan om langs te komen. Mits ze iemand daarvoor meenam. Wie, dat wist ze nog niet. Celia was sowieso van mening geweest dat ze het heus wel alleen kon. Het was dat Augustus het zo graag wilde. Ze legde de brief weer op tafel. Ze moest de hele reis ook nog voorbereiden.
Daar! Ze hoorde het weer. Celia draaide haar hoofd en speurde de omgeving in de buurt van het geluid af. Ze schoof alle papieren bij elkaar en stopte ze tussen één van de twee boeken. Ze sloeg beide dicht. Omdat de omslag onbewerkt was kon je niet lezen waar het boek over ging als het eenmaal dicht geslagen was. Daar moest je het ding eerst voor openen. Felle gifgroene ogen bleven de omgeving afspeuren. Toen was het weer stil. Celia ging aan tafel zitten en opende het boek waar geen papieren tussen zaten. Haar ogen gleden over de regels maar haar gedachten waren ergens anders. Nu hoorde ze duidelijk voetstappen over de houten vloer. Zachtjes, maar ze waren er. Celia vroeg zich af wie er nog meer 's nachts naar de bieb zou willen komen. Zij had speciaal aan de bibliothecaresse gevraagd of ze de deur open wilde laten zodat ze niet gestoord zou worden. Celia had verwacht dat voor de rest iedereen zou slapen. Ze was benieuwd wie er, naast haar, nog zo laat op was nu ze de voetstappen dichterbij hoorde komen.

Hoe kon het toch in godsnaam zo ver zijn gekomen? Wat had er voor gezorgd dat rhys zich opeens gedroeg als een nerd, als een grote studiebol die niets anders meer deed? Man, dit was toch wel erg en eigenlijk vond hij deze school nog niet zo slecht, hij kon gerust nog wel wat grappen uithalen. Zo zag het er toch naar uit. Een goede grap moest altijd goed voorbereid worden natuurlijk. Dus hij was tot laat opgebleven om eerst eens een goede grap te verzinnen en nu zou hij zijn huiswerk gaan maken, hoe seutig het ook klonk, hij ging het dus wel degelijk doen sinds hij had vernomen dat die van dierencommunicatie een serieuze bitch was. Bah en dan nog eens het hielenlikkertje was van dat ene schoolhoofd met de sadistische praktijken. Rhys was dus echt al gaan rondhoren hoe de leerkrachten hier waren en hij had veel opgestoken. Maar nog steeds was zijn masker van leugens niet een keer gedaald, dat zou altijd rond hem blijven hangen, sowieso dat niemand hier op deze school erin zou slagen hem te kunnen doordringen, laten zien wie hij echt was. Een aantal keren had hij wel tegen een aantal mensen gepraat en ze trapten zo gemakkelijk in zijn leugens dat het haast grappig werd. Zijn blik ging naar de klok, het was al zeer laat. Zijn eerste dagen op deze school zaten erop, hij was niet meer zo nieuw en mensen zouden weldra hem niet meer zo lastigvallen met de vraag of hij nieuw was, want die vraag irriteerde hem wel mateloos, maar zou iemand zijn emoties kunnen aflezen? Nee, toch zijn ware emoties niet. Een zucht verliet zijn mond en hij wandelde zijn kamer uit, met zijn boek en zijn perkament huiswerk voor Miss Sugar. Hij had vernomen dat hij huiswerk had voor dat mens, dus hij maakte het, alsof hij de braafste student was die je kon vinden. *Kuch* niet dus. Rhys had nog altijd zijn normale kleren aan, zo wandelde hij naar de bibliotheek. Al eerder had hij kunnen uitvissen waar deze was, dus dat was al zeker geen probleem meer. Nu maar hopen dat er niemand was, want hij wilde gewoon eventjes alleen zijn, daar had hij meer behoefte aan, gewone stilte.

Maar het bleek maar eens dat hij dikke pech had. De deur van de bibliotheek stond open. Nog steeds wandelde hij verder, stille voetstappen over de houten vloer. Langzaam naderde hij het meisje dat een boek zat te lezen, “Goedenacht” zei hij op een fluistertoon terwijl hij zijn boek dierencommunicatie opensloeg en zijn opstel begon te schrijven. Eventjes ging zijn blik richting het meisje met het witte haar, zijn groene ogen keken haar kort aan maar dan begon hij verder te pennen. “Normaal had ik allang geslapen maar dit moest af geraken, ik wil niet in problemen komen.” Loog hij zonder enige moeite, hij wilde eigenlijk dolgraag in de problemen geraken, maar eerst zou hij een goede reputatie opbouwen om die dan met alle macht weer af te breken, dan konden de leerkrachten mooi gaan flippen, dan had hij zijn pleziertje van de dag weer eens gehad...

Celia keek in het begin niet op. Ze wilde het laten lijken alsof het haar niks kon schelen dat er iemand anders de bibliotheek kwam binnen gelopen. Van binnen ergerde ze zich dood. Ze kon niet verder met haar werk zolang deze knul hier was. Vanuit haar ooghoek zag ze het lesboek voor dierencommunicatie. Een les waar zij nog niet heen was geweest, maar als ze de verhalen hoorde dan had ze daar ook niet echt veel trek in. Daarbij, wat zou ze moeten leren? Nemo sprak haar taal dus ze hoefde die van hem niet te leren om te kunnen communiceren. En wat de rest van al het dierlijke wat ze niet kon bestaan betrof, wat boeide het? Mensen leefden al eeuwen lang zonder dat alles. Het was dus een vrij nutteloos vak in haar ogen.
Ze knikte de jongen toe toen hij haar begroette. Maar na dat korte oogcontact ging haar aandacht terug naar haar eigen boek. Af en toe sloeg ze een bladzijde om alsof ze echt aan het lezen was. In werkelijkheid zat ze gewoon te wachten tot de jongen weer vertrok. Dan kon zij verder. Maar nee, in plaats daarvan begon hij nog meer te praten terwijl hij zijn huiswerk maakte. ‘Waarom zou je moeite doen voor zo’n les. Wat leer je er nou helemaal?’
Het was eruit geweest voor Celia er erg in had. Misschien dat deze school haar toch iets meer uit haar schulp liet kruipen dan ze ervan verwacht had. Ze zat hier nu een paar weken en had gemerkt in haar brieven die ze naar Augustus stuurde dat ze steeds minder statig en zakelijk schreef. Ze sloeg nog een bladzijde om zodat haar indruk perfect aansloot bij de ongeïnteresseerde toon van haar stem toen ze de woorden had uitgesproken.
Nu gleed haar blik even van de regels af om over de rand van het boek de jongen aan te kijken. Hij had groene ogen, net als zij. Verder fel rood haar waar je alleen al hoofdpijn van kreeg door ernaar te kijken. Maar hij kon het wel hebben. Hij was lang, ze gokte even lang als zij. Celia was, vooral voor een vrouw, vreselijk lang. Bijna twee meter en deze jongen zat er ook niet ver naast.

Rhys kwam de bibliotheek binnengewandelt, het was laat in de avond, heel laat in de avond. Het meisje dat hij zag keek niet op, maar dat was het minste van zijn zorgen, het kon hem worst wezen wat deze meid dacht, wat ze wilde, ze kon de pot op. Maar het masker hield hem tegen om die emotie te tonen, om te laten zien dat het hem degelijk niets kon schelen. Maar ach, hij wilde die huistaak maken van Dierencommunicatie sinds hij voor een korte tijd een goede indruk wilde maken, maar dan zouden zijn plannetjes in werking worden gezet en dan waren natuurlijk de poppen aan het dansen. Een heel effect dat je kon creëren door eerst een goede indruk na te laten, braaf te zijn, niets te mispeuteren, ja ja, het was allemaal goed gepland. Het had bijna geen kans om te mislukken, zo goed zat het plan in elkaar, ja, normaal had Rhys nu gegrijnsd, maar sinds er iemand naast hem zat kon dat niet echt, gewoon het masker hooghouden en dan was er geen probleem. Helemaal niets aan de hand. Een knikje werd naar hem gegeven toen hij het meisje begroette, hij ging zitten, af en toe onopvallend kijkend hoe het meisje de bladzijden van haar boek omsloeg. Weer begon hij te praten, hij had er behoefte aan, waarom wist hij niet, maar hetgene wat hij zei waren pure dikke leugens. Leugens dankzij zijn verleden, iets waar hij eigenlijk nooit vanaf was geraakt, al die leugens. Het leek net alsof hij het nodig had, niet zonder kon leven, maar zijn beste vriend had jaren geleden het tegendeel bewezen, hij kon gemakkelijk zonder, de jongen dwong hem haast om eerlijk te zijn. Rhys’ leven klaarde op, hij werd gelukkig zonder al die leugens, tot opeens de jongen stierf. Zonder enige aanleiding was zijn beste vriend gestorven, rede van de dood? Het was tijd, gewoon een natuurlijke pijnloze dood in zijn slaap. Rhys herviel weer in zijn vroegere gewoonten, hij begon weer te liegen en zijn masker werd terug opgetrokken, dus niemand wist nog wie de echte Rhys was, niemand wist het en niemand zou het ooit te weten komen…
‘Waarom zou je moeite doen voor zo’n les. Wat leer je er nou helemaal?’ zei het meisje en Rhys gaf haar binnenin helemaal gelijk. “Ik heb het in mijn lessenpakket gestoken om zo mijn dagen wat te kunnen vullen. Maar als ik die schrijftaken niet maak krijg ik lijfstraffen van die suikerspin en dat is nou niet hetgene wat ik nodig heb” zei hij met een lichte schouderophaling. Eigenlijk kon dat mens de boom in van hem, maar eerst die goede indruk, dan kwam alles wel goed. Dan zouden mensen geschokt zijn en dat was net het effect dat hij wilde krijgen. Het meisje had een ongeïnteresseerde toon gehad maar dat interesseerde hem niet. Met de ervaring van het schoon shrift, schreef hij het opstel van die suikerspin op perkament, het was veel, maar zo uitdagend moeilijk was het niet. Je kon het als extreem saai qualificeren. Zijn blik ging af en toe eventjes naar het meisje met het witte haar en de groene ogen, hun blikken kruisten elkaar af en toe en dat was al genoeg om te weten dat ze niet echt aan het lezen was..

(een beetje derp, hopelijk kan je er wat mee)

Het was een tijdlang stil geweest tussen Celia en de jongen tegenover haar. Tot zij ineens reactie had gegeven op de woorden die hij had gesproken bij binnenkomst. Het duurde dan ook niet erg lang voordat hij terug sprak. Een sarcastische snuif was haar eerste reactie. Celia deed het boek dicht en schoof het wat aan de kant terwijl ze opstond. Ze liep naar een boekenkast achter de jongen. Pas nu ze stond was goed te zien hoe lang ze wel niet was. Bijna twee meter. Voor een vrouw een indrukwekkende lengte. Ironisch ook gezien Celia bijna haar hele leven in gevangenschap had doorgebracht onder de Erdse grond. Je zou niet verwachten dat ze zo lang zou zijn geworden. Ze was er zelf ook nog niet helemaal uit hoe dat kwam. Ze had altijd maar aangenomen dat haar echte ouders ook zo lang moesten zijn geweest. Soms had het wel zijn voordelen. Zoals nu hoefde ze niet een trap erbij te pakken om bij de bovenste plank te kunnen. Ze hoefde niet eens op haar tenen te gaan staan.
'Je gaat me niet vertellen dat je ook echt zoiets pikt van..hoe noemde je haar ook alweer? Suikerspin?' vroeg Celia als vervolg op haar eerdere sarcastische snuif. Ze had de lerares van dierencommunicatie alleen nog maar een paar keer gezien toen ze door de gang liep. Al met al leek ze niet echt een bedreiging al had ze meer dan genoeg van haar gezien om tot de conclusie te komen dat ze ook geen suiker fee was. Dat mens was te vergelijken met een irritante mug die maar om je hoofd bleef zoemen in het donker. En als je dan bijna in slaap was gevallen begon hij opnieuw met dat akelige geluid. Maar ook muggen waren niet meer dan irritant en konden met de juiste middelen voor eeuwig stoppen met zoemen. Deze vrouw was daarin geen uitzondering. Natuurlijk zou Celia haar niks doen. Ze was een lerares per slot van rekening. Daarbij had ze het Augustus beloofd. Ze zou deze school afmaken en dat kon niet als je de dood van een docent op je geweten had. Zoiets bleef immers niet onopgemerkt. Toch zou Celia had geen probleem vinden als ze wel eens een keertje flink voor schut stond. Zij zou haar lachen in elk geval niet inhouden.
Door die gedachte die achter in haar hoofd bleef hangen had ze eerst niet echt door wat er gebeurde. Ze wist wel dat het stormde buiten. De regen was al hevig tegen het raam aan het slaan. Het had niet lang hoeven duren of het was gaan donderen en bliksemen buiten. Het raam was met een klap open gevlogen en blies de vele kaarsen uit die Celia had aangestoken om tijdens haar werk wat te kunnen zien. Celia's blik was gericht op het raam. Het moest wel hard gewaaid hebben wilde het zo open vliegen. Buiten moest er een hevige storm aan de gang zijn. Met het boek nog in haar handen liep ze een paar passen naar het raam. Haar groene ogen leken haast licht te geven in het donker toen ze door de nu verduisterde bibliotheek schoten. Ze hield haar hand op, de palm naar boven gericht. Er verscheen een blauwe vlam die de boel, door zijn blauwe kleur, in een licht spookachtig licht zette. Celia's blik ging naar de jongen 'Misschien kunnen we beter iets voor dat raam zetten voor het stuk gaat,' stelde ze kalm voor.

Een stilte die eigenlijk nog niet al te erg was. Best aangenaam, terwijl normaal Rhys de stilte vast al snel opgevuld zou hebben met zijn stem, een standvastige stem die wist waarover hij bezig was. Die goed genoeg wist wat hij deed, waar hij mee bezig was. Maar deze stilte was zeer aangenaam, ze hadden beiden het perfecte moment uitgekozen voor de stilte de overhand te laten nemen. Ze spraken beiden nog een aantal woorden tegen elkaar, een sarcastisch gesnuif werd gemaakt voor Rhys’ laatste opmerking, ach ja, het was haar eigen idee van zijn zin. Eigenlijk kon het hem helemaal niet schelen wat ze dacht, maar de schijn van interesse moest hoog gehouden worden sinds hij immers gewoon zijn reputatie aan diggelen wilde slaan. Hij was een vreemd persoon, dat wist hij zelf goed genoeg, het was ook geen verassing dat hij dit alles wilde doen, dat hij gewoon werkelijk alles wilde verpesten, gewoon voor de leut. Gewoon voor wat lol te trappen en mensen in de maling te nemen. Zijn blik volgde elke beweging van het meisje, ze stond op en toen zag je maar pas hoe groot ze was, ze was ongeveer even groot als Rhys zelf, die ook serieus groot was. Dus het meisje had ook helemaal geen moeite met aan haar boeken te raken die ze wilde nemen van het hoogste schab. Ze had zelfs geen trapje nodig, en ze ging ook niet op de tippen van haar tenen staan. Groot zijn had toch soms zo zijn voordelen eigenlijk, vooral in een bibliotheek, soms vond hij het werkelijk geweldig dat hij zo groot was, maar soms vond hij het ook vreselijk. 'Je gaat me niet vertellen dat je ook echt zoiets pikt van..hoe noemde je haar ook alweer? Suikerspin?' vroeg het meisje aan hem, verdergaand op haar eerste sarcastische snuif. Even moest hij toch nadenken, hoe kon hij het anders oplossen? De boel in brand steken was ook niet bepaald een geweldige oplossing voor nu dan toch. Dus hij moest het anders zien te doen sinds hij eerst zijn reputatie moest opbouwen, maar hoe kon hij dat nou zeggen tegen deze complete vreemde? Ze had er immers geen zaken mee met wat hij van plan was, dus wat was de oplossing? Liegen. “Ik pik het ook niet, ik heb alleen geen idee hoe ik het anders zou kunnen oplossen, ze is namelijk een hielenlikker van het schoolhoofd en andersom juist hetzelfde. Ik heb zeker al mijn research gedaan, het lijkt me geen doetje, dus ik moet eerst een plannetje uitdokteren en aftasten wat mijn grenzen zijn bij dat mens.” Zei hij, maar hij had zijn grenzen al afgetast en zijn plan lag gereed voor uitvoering, het suikerspin geval zou niet doorhebben wat hij van plan was met haar, het was ook geen klein grapje te noemen, het was meer iets serieuzer, iets traumatiserend, maar eerst wat mensen ervoor optrommelen en ze laten denken dat ze vrienden zijn van hem. Dat was een andere opgave, veel moeilijker.
Het begon te stormen, bliksem daalde vanuit de hemel neer en donder verkrachtigde het tafereel met een luid gebrom. De raam vloog open door de krachtige wind en de kaarsen werden uitgeblazen met een piepende wind terwijl regen de dichtstbijzijnde voorwerpen helemaal nat maakten. Een blauwe vlam verscheen dankzij het meisje, maar hij zag eigenlijk prima in het donker, dus er was werkelijk eigenlijk geen probleem geweest voor hem. Maar het was vast bedoeld voor het kind dat vast geen steek zag. 'Misschien kunnen we beter iets voor dat raam zetten voor het stuk gaat,' stelde ze kalm voor. Een goed voorstel, maar hij kon voorwerpen alleen maar verhitten en daardoor zouden ze smelten. Even dacht hij na terwijl hij na het opstaan de raam dichtdeed. Met een kleine vingerknip verschenen er korte vlammetjes die de boeken geen kwaad zouden doen, maar ze naar hem toe brachten, ze waren zwaar genoeg om alles eventjes een tijdje tegen te houden zodat de storm de bibliotheek niet zou vernielen. “IK denk dat nu alles wel eventjes mooi droog blijft hier als ik de boeken hier voor laat liggen. De raam zal niet meer zo snel openzwaaien, of de wind moest krachtiger zijn dan dat ik heb ingeschat.” Zijn groene ogen gingen over het meisjes en keken dan controlerend over heel de ruimte. “Oh, best wel onbeleefd van me, ik heb me nog geeneens voorgesteld, mijn naam is Rhys Hitsugaya” de naam mocht ze wel weten, daar had hij totaal geen problemen mee. Dat was eigenlijk ook het enigste dat hem totaal niet stoorde.