She's pushing every button that she finds, she really got your motor running high and you know she's taking over your body. You wanna run your fingers over her skin, you can really feel your temperature rising, she's giving you a system overload, soon you gonna need a circuit rewriting.

Ze wiebelde. Haar zwaartepunt ging van voor naar achter. Daarom wiebelde ze. Zwaartekracht was iets waar ze zo’n hekel aan had. Ze kon alleen maar bedenken dat het er niet was, maar in het echt zou ze nooit leren vliegen. Kon ze niet. Ze was niet van Puffoon. Ze kwam van een planeet met donkere dagen en nog donkerder nachten – als zwart zwarter kon zijn, was het op z’n zwartst op haar thuisplaneet. Shadra, de planeet van het duister. De planeet van gesloten mensen, grote bibliotheken en hoge verwachtingen. De planeet van de arrogante mensen. Haar planeet. Zo mocht ze de planeet noemen, maar zo voelde het niet. Het voelde als een gesloten boek, een afgerond verhaal. Ze hoefde er nooit meer te komen. Ze hoefde er nooit meer aan te denken.
“Nooit” was dan ook niet het goede woord. Ze moest een keer terug. Nadat ze klaar was, misschien. Ze kon altijd nog naar een andere planeet. Puffoon bijvoorbeeld. Om te leren vliegen. Want op haar tenen staan om bij een boek te kunnen had tot nu toe weinig succes gehad. Ze ging met een klap weer op haar volle voet staan, deed een stapje naar achteren en spreidde haar armen. Handpalmen naar beneden, ogen gesloten. ‘Mae'n main ac uchel, yn cyrraedd y cyfan.’ ratelde ze in een toon dieper dan normaal. Uit Nihil’s vingertoppen vloeide zwarte vloeistof die je ook als rook zou kunnen beschrijven. Het omgaf haar handen tot haar polsen en liep daarna in draden tot op de vloer, waar het ophoopte. Langzaam kreeg het vorm. Na een minuut, of twee, of drie – ze telde niet echt – stond er een gigantische pop voor haar. Hij was een meter of twee lang, had een glad gezicht en was eigenlijk slechts een silhouet van een man. Ze bewoog haar pink. De pop reageerde meteen door een stap opzij te zetten. De vloeistof trok aan haar vingers – waarna er nog meer uit kwam, zodat de pop weer ruimte had te bewegen. Wat daarna volgde was een ingewikkeld vingerspel. Ze zou een piano kunnen bespelen. Zo leek het in ieder geval, als je de trekkende bewegingen met haar arm en de vreemde manier van bewegen weggumde. De pop reageerde op iedere beweging al was deze nog zo klein. Het ding pakte het boek waar Nihil niet bij had kunnen komen en reikte daarna nog hoger – naar nog een boek. Het meisje ging op in haar werk. Verzamelde boeken. Tot ze iets hoorde.
Haar hoofd draaide naar het geluid toe, haar handen vielen naast haar lichaam en ze siste ‘Ymaith.’ tegen het wezen, wat zich oploste in lucht. De zwarte vloeistof droop binnen een seconde van haar handen en verdween. De boeken denderden naar beneden en landden met een klap op de grond. Ze gaf er geen aandacht aan. ‘Wat doe jij hier?’ vroeg ze de persoon die haar had gestoord. Haar stem was ijzig. Ze haatte onderbrekingen.

488 words // Infuriated // Open // Eerste beginpost, niet zo geweldig.