Noëla had niet gedacht dat ze vandaag nog echt sociaal contact zou hebben. Het was gewoon niets voor haar om zomaar ineens met mensen te gaan praten en al zeker niet als ze eigenlijk in de les zou moeten zitten. De regels overtreden voelde vreemd en ongelofelijk spannend. Stiekem vond Noëla het misschien wel leuk om eens niet te doen wat van haar gevraagd werd. Fwinn had het wel vaker gedaan, dus ach waarom ook niet? Noëla keek naar de jongen, haar eerst gevormde beeld van hem was helemaal uitgewist. Hij was helemaal niet de etterbak waarvoor ze hem eerst had aangezien, het feit dat hij een nieuwe start wilde maken bewees dat wel.
Noëla vond eht ergens zelfs al moeilijk te geloven dat ze eerst zo boos op de jongen voor haar was geweest. Hoe meer ze erover nadacht hoeveel te schuldiger ze zich voelde over haar kleine uitbarsting, dat had hij echt niet verdiend. Verbaasd keek ze op toen hij ineens met een gepijnigd gezicht naar zijn schouder greep. Oh god had ze hem toch pijn gedaan? Een vlaag van bezorgdheid en schuld gleed over Noëla’s jeugdige gezicht. Zijn vest ging een stukje naar beneden waardoor een verband dat donkerrood gekleurd was zichtbaar werd. Noëla kon maar net de neiging onderdrukken om haar mond geschrokken open te doen. God was dat haar schuld? Was ze dan zo hard tegen hem opgebotst? Oh god! Oh gód! Noëla wist niet wat ze moest doen, moest hij daar niet eens naar gaan laten kijken? Moesten ze niet ogenblikkelijk naar de ziekenzaal gaan? Ookal liepen ze dan de kans dat ze gepakt werden. Noëla wilde het net voorstellen toen Dalmatian haar vertelde dat het niet haar schuld was, om vervolgens zijn vest weer goed te trekken. Met nog steeds een bezorgde uitdrukking in haar ogen keek Noëla hem aan. “Zeker weten? Misschien moet je er eens naar laten kijken, dat ziet er behoorlijk pijnlijk uit.” Opperde ze met een zachte stem. Ze had medelijden met hem, hoopte vurig dat hij niet teveel pijn had.
Hij glimlachte weer en toch wist Noëla niet zeker of die glimlach gemeend was, het leek haar niet erg vanzelfsprekend, aangezien hij echt wel pijn moest hebben. Noëla liet het maar zo. Voorlopig althans. Misschien moest ze zo meteen opperen om er eens naar te kijken? Misschien kon ze wel iets doen om hem te helpen.
Nu ze zijn naam wist voelde Noëla zich al iets rustiger, alhoewel er nog steeds een kriebelend gevoel in haar buik zat, zenuwen noemen ze zoiets. Angst om betrapt te worden en mogelijk naar de hoofdmeester te worden gestuurd. Dat wilde ze dus echt niet, ze vond die man dood eng, en hij was ook nog eens Fwinns vader, de vader die zijn zoon haatte. Ja een ontmoeting met die man wilde ze het liefste vermijden.
Ze vond het grappig hoe hij haar naam uitsprak. Zijn vrolijke toon dreef de bezorgdheid naar haar achterhoofd, liet een zoete glimlach om haar lippen spelen. “Fijn om je te ontmoeten Dalmatian.” Sprak Noëla op een vriendelijke toon. Oké misschien was het op het eerste zicht niet zo fijn geweest om deze jongen te ontmoeten, maar nu, nu begon Noêla er steeds meer van overtuigd te geraken dat het wel degelijk een goed iets was dat ze hem tegen eht lijf was gelopen.
Uiteraard vond Noêla het noodzakelijk om haar excuses te maken, dat was wel zo’n beetje netjes. Zijn logica die op haar welgemeende excuses volgden bevielen haar wel. Met een zwakke grijns knikte ze. “Misschien wel ja.” Ja zijn logica was zo wel intelligent als grappig, ze begon hem steeds meer te mogen. Zo zie je maar dat een eerste indruk echt wel verkeerd kan zijn, dat een samenloop van omstandigheden een heel verkeerd beeld van iemand kon scheppen.

Zijn blik had een zachtroze blos op haar wangen laten ontstaan zonder dat Noêla het zelf door had. Het gebeurde wel vaker dat ze begon te blozen, een trekje dat ze zelf erg vervelend vond, iets dat ze niet kon sturen. Hij leek lichtelijk nerveus, zoals zij was. In ieder geval dat maakte ze op aan zijn zwijgen en het mogelijke zenuwtrekje dat hij had met zijn pet heen en weer te schuiven op zijn hoofd. Het antwoord op zijn vraag kwam er hakkelig uit, ze schaamde zich een beetje voor haar uitleg. Eigenlijk was het best een domme reden geweest waarom ze tegen hem aangeknald was. Noëla bewonderde zijn zorgeloze houding, aangezien hij dus blijkbaar ook aan het spijbelen was. “Ik denk van niet nee…” Sprak Noëla nog licht twijfelend, ze was zichzelf nog aan het overtuigen dat het echt niet erg was dat ze er een dagje tussenuit kneep. Er waren zoveel leerlingen die dat deden, dus ja het kon wel, niets aan de hand, geen wolkje aan de lucht. Zijn houding, zijn woorden, zijn alles eigenlijk stelde haar op een vreemde manier gerust.
De stilte zorgde ervoor dat Noëla’s gedachten gingen afdwalen dat ze zonder dat ze het zelf echt door had nu op haar beurt naar hem begon te staren. Haar blik bleef hangen bij het zinnetje onder zijn oog. Hij zag het. Natuurlijk zag hij het. Lichtelijk beschaamd knikte ze. “Een beetje.” Wist ze met een kleine glimlach te zeggen. Oh god, waarom kon ze toch niet voor een keer subtiel zijn? Dat zou haar echt al een hoop blosjes bespaard hebben. Godjes toch. Gelukkig was hij niet boos over haar gestaar, en hij was zelfs zo vriendelijk om haar enige uitleg te geven over de aparte keuze van zijn tattoes, niet dat ze de tweede echt kon zien, maar acht toch. “Oh ik dacht dat het een soort versiertruc was of zo, mannen worden steeds creatiever met die dingen.” Sprak ze schouderophalend, met een kleine grijns om haar volle lippen. Dat ze het toch zo mis kon hebben gehad. Maar zijn volgende uitleg die interesseerde haar meer. Een geheim? Nou kijk dat was nu nog eens interessant. Een stap ging ze naar voren, keek hem diep in zijn ogen. “Een geheim hè?” zei Noëla op een nieuwsgierige toon. Lichtjes naar voor buigend, haar blik niet van hem afwendend. “Als ik de betekenis niet mag weten…Mag ik dan wel weten wat het voorstelt? Want vanaf hier, lijken het gewoon een paar vlekjes. “ Sprak ze met een ondeugende grijns. Natuurlijk was Noêla’s nieuwsgierigheid gewekt. Natuurlijk wilde ze nu nog liever weten wat voor betekenis die tatoe had. Na haar vraag ging ze weer kaarsrecht staan, liet ze haar blik nog even door de ruimte gaan. Pas toen hij ineens nieuwsgierig werd naar haar mogelijke body-art richtte ze haar blik weer op de jongen. Met een grote stap stond hij ineens half achter haar, naar haar onderrug turend alsof hij tattoes door haar bloes heen zou kunnen zien. Zacht grinnikte ze. “Daar ga je er geen vinden ben ik bang, de enige die ik heb is hier.” Zei ze terwijl ze zich weer naar hem toedraaide, de boord van haar shirt een paar centimeter optrok en een stukje van haar buik liet zien. Op de gave huid, vlak boven haar broekband waren drie kleine zwarte vogeltjes te zien. Vogels, de vertegenwoordigers van vrijheid. Met een glimlach bracht ze haar shirt weer omlaag en trok het recht. Zo nu wist hij dat ook weer.
“Groot is het hier zeker, je wilt niet weten hoe vaak ik hier vroeger al verdwaalt ben” Gaf ze met een beschaamde grijns, en een streek over haar achterhoofd toe. Ja Noëla was echt niet de beste in wegen onthouden, daarom dat je haar ook echt nooit in een doolhof zou vinden. Want jongens daar zou ze van z’n levens niet uitkomen. Niet in haar eentje alleszins. Hij zat hier dus al langer? Oh heus? Vreemd dat ze hem nooit eerder tegen het lijf was gelopen, hij was tenslotte best een opvallend figuur met zijn tattoes en ringen in zijn oren. “ben je op vakantie geweest dan? “ vroeg Noêla haar hoofd een tikje schuin houdend. Dat was de eerste conclusie die ze trok, maar een andere gedachte kruiste ook haar gedachten. “Of was je soms geschorst?” Vroeg ze met een plagende grijns. Het zou goed kunnen, aangezien hij er ook geen enkel probleem leek mee te hebben om een dagje te spijbelen.
Toen ze hem duidelijk maakte dat ze hem vergeven had, en zijn reactie echt wel komisch was te noemen kon ze het niet laten om een ingehouden lachje uit te stoten. Zijn plagende toon, zijn warme blik. Ze deden Noëla goed. Eigenlijk deed zijn aanwezigheid haar zo goed. Pas nu drong het tot haar door hoe eenzaam ze zich de afgelopen maanden had gevoeld. Hoe erg ze verlangd had naar deze plek met al zijn drukte en mensen waar ze mee kon praten. “Nou bedankt meneertje, dat ik zoiets van jouw lippen mag horen, ik voel me echt vereerd.” Sprak Noëla plagend voor ze een buiginkje maakte. Ach ja, overdrijven mocht af en toe, niet? Hij hd gelijk, het hele botsincident was nu zo stilletjes aan wel helemaal uitgepraat, het was dus niet nodig om er nog verder over uit te wijken. Dat zou een verspilling van woorden zijn.
Toen ze bekende dat ze eigenlijk best een braverik was, keek ze lichtelijk verbaasd naar hem. Wow, wacht, wat? Wilde hij haar een lesje in slecht zijn geven? Oh boy dit kon nog wat gaan worden. Vreemd genoeg vond Noëla dat idee helemaal niet onaangenaam, ze vond het zelfs geweldig, spannend, vernieuwend. “aha, en ik neem aan dat jij diegene bent? “ Vroeg ze met een speelse blik in haar ogen. Jup, dit ging nog een leuke dag worden. Haar vinger bracht ze naar haar kin, en tikte er bedenkend tegen, haar lippen getuit haar blik op hem gericht. Zo bleef ze een paar seconden staan voor ze haar handen op haar heupen plaatste en hem breed grijnzend aankeek. “Ik heb er láng en diep over nagedacht, en ja, mevrouwtje is bereid om je te vergeven.” Haar ogen werden naar zijn blik gezogen, die was zo intens, zo speciaal. Noëla had moeite om haar eigen ogen uiteindelijk ervan weg te draaien, want god ze zou een hele dag naar zijn ogen kunnen staren.
Op al zijn voorwaarden knikte ze. “Misschien moeten we als eerste naar de ziekenboeg gaan, want sorry hoor maar je arm ziet er echt verschrikkelijk uit, en zo meteen is je mooie shirt nog vuil.” Ja natuurlijk dacht een mode meisje zoals Noëla weer met aller ernst ook aan zijn kleren. Want kleren waren best belangrijk, natuurlijk was zijn gezondheid nog een paar graadjes belangrijker maar zijn kleding mocht echt niet over het hoofd gezien worden. Dat zou gewoon een misdrijf zijn.
Nadat hij haar letterlijk toestemming had gegeven om met hem mee te lopen, ging ze achter hem aan, bleef ze dicht in zijn buurt, uiteraard weer ook niet te dicht, net goed. Haar hart bonsde in haar keel, haar handen waren lichtjes klam. Godjes wat was dit spannend! Ze vertrouwde Dalmatian hij leek te weten wat hij deed dus volgde ze hem blindelings. Hij zette grotere stappen dan Noëla deed dus daarom had ze in eerste instantie wat moeite om hem bij te houden. God wat was ze blij dat ze geen hakken had aangetrokken. Na een versnelling van ahar eigen tempo lukte het Noêla om langs dalmatian te lopen. “Hoe oud ben jij eigenlijk?” Vroeg ze, hem aankijkend vanuit haar ooghoeken. Misschien een vreemde vraag voor op dit moment, maar ach Noëla had nooit beweerd dat ze 100% normaal was.

>> Vindt ik niet erg heur, ik verwacht echt niet van je dat je zo snel terug post ^-^
>> Dankje, jij geeft me ook echt een inspiratiebom.
>> Jup ik kon er zeker wat mee, sorry als het af en toe een beetje vaag is Noëla is ook nog maar een heel nieuw char ^-^”

Nog nooit was Noëla zo blij geweest dat ze tegen iemand was opgebotst. Dat was namelijk nu ook niet echt iets waar je blij van werd, maar nu, nu was ze dat wel degelijk. Want als ze nooit tegen deze jongen was opgebotst had ze nooit met hem gesproken, en had ze nu dus waarschijnlijk weer als een zenuwachtige kip op haar kamer gezeten, drinkend van haar thee en zichzelf verliezen in een of ander romannetje.
Dit was dus zoveel beter, oké Noëla hield van lezen, een paar jaar geleden bestonden haar dagen haast uitsluitend uit lezen, maar dit, sociaal contact hebben met iemand die ze daadwerkelijk begon te mogen, ondanks hun ongelukkige kennismaking, dat was pas echt geluk hebben.
Die vreugde werd meteen getemperd toen ze merkte dat hij pijn had. Echt pijn. Natuurlijk maakte ze zich zorgen, natuurlijk voelde ze zich schuldig, natuurlijk wilde ze hem helpen. Het was gewoon iets typisch vrouwelijks om niet te licht over wonden te gaan, vrouwen waren al sinds de oertijd de zorgzame types, zij paste op de kinderen en verzamelde bessen terwijl de mannen op jacht gingen. Dus waarschijnlijk was het gewoon een oerinstinct dat ze hem wilde helpen, dat ze er zeker van wilde zijn dat hij geen pijn had.  Daarom bleef een ongeruste blik aanwezig in haar blauwe ogen, en toch, toch zat er ook nieuwsgierigheid en intrige in haar blik te bespeuren. Zij was hoogst waarschijnlijk degene waardoor de wond weer was begonnen met bloeden, maar de wond was al aanwezig geweest, iemand anders had hem dus pijn gedaan. Vreemd genoeg  vond ze dat idee alles behalve fijn, het maakte haar ergens zelfs boos dat iemand Dalmatian pijn gedaan zou hebben, wellicht klonk het ergens vreemd in de oren van een ander aangezien ze hem zonet pas had ontmoet maar ach het gevoel was er, daar viel niets aan te doen.
Net zoals iedere andere man zou gedaan hebben wilde hij niet toegeven dat de wonde toch best wel ernstig was, hij bleef volhouden dat het niet erg was. Mannen en hun mannelijke trots toch. Ach misschien moest ze het zo laten, misschien zou hij minder last hebben van zijn pijn als hij er niet aan dacht, dat wilde dus concreet zeggen dat ze hem moest gaan afleiden.  En laat dat nou precies iets zijn waar Noëla goed in was, afleiden, vooral mannen afleiden, meestel geheel zonder dat ze het zelf doorhad, maar ach nu kwam die eigenschap zeer goed van pas.  Bij zijn woorden knikte ze. “Dus wat je eigenlijk wilt zeggen is dat je wel vaker van die wonden hebt? “ Vroeg ze met een bedenkelijke grijns, kijk nu had hij zichzelf dus mooi verraden.  Al gauw werd haar glimlach plagend en keek ze hem aan. “Nou ik kan je ook wel helpen als je wilt, wanneer we daar eenmaal zijn aangekomen.” Sprak ze snel erachteraan om haar constatering van net wat af te zwakken, misschien was het niet zo slim om meteen al zulke dingen te zeggen, zo meteen maakte ze hem nog boos, of liet ze hem zich ongemakkelijk voelen, dat wilde ze niet, echt niet. Misschien was het gewoon beter om de wonde even te laten rusten ze had zo het gevoel dat ze dit onderwerp beide graag wilde beëindigen, zij uit angst om hem boos te maken en hem zo weg te jagen met een rotgevoel, en hij, tja zijn motieven waren haar niet echt duidelijk.
De zenuwen die door haar heen raasden, het kriebelende gevoel in haar onderbuik, wilden maar niet verdwijnen. Niet gek ook als je, je bedacht dat Noëla haar leven al gewoon was geweest om de regels te volgen, om te doen wat haar gevraagd werd. Slechts een keer had ze die regel overtreden en zo was ze hier beland als ze die bewuste dag gewoon inkopen was gaan doen zoals haar door de opzichters van het weeshuis gevraagd was had ze hier nu niet gestaan, maar Noëla had des tijds de drang niet kunnen weerstaan om de jongen die haar omver had gelopen te volgen, te volgen naar een avontuur, een avontuur dat haar hele leven had veranderd.  Ergens was het best grappig, toen was er een botsing aan een avontuur vooraf gegaan en dat bleek nu dus weer het geval te zijn. Blijkbaar was een knal dus altijd het begin van iets groots, de wereld was tenslotte ook met een grote knal ontstaan.
Gegrinnik werd gevolgd door woorden die Noëla zelf ook aan het lachen maakte. “Ongelofelijk, jij bent zowat de eerste die mijn naam meteen goed uitspreekt.” Sprak ze met een grijns voor ze hem een klein applausje gaf, een zacht applausje natuurlijk, ze wilde niet de aandacht trekken. Een grijns sierde haar lippen toen ze haar handen weer liet zakken. Haar blik had hem gevolgd, ze voelde zich gecharmeerd door zijn glimlach, zijn ouderwetse vorm van vriendelijkheid. Kennelijk merkte hij dus dat haar nervositeit nog steeds niet verdwenen was, zijn woorden gaven haar dan ook op een amuserende wijze moed. Ze knikte vastberaden, haar houding werd zelfzekerder.  Ook al voelde het ergens vreemd dat hij dichter naar haar toe boog. Het voelde niet verkeerd of beangstigend, alleen vreemd.  “Weet je wat, je hebt gelijk, het is tijd om eens niet volgens de regels te leven. “ Oh man wat deden die woorden goed, ze voelde zo heerlijk, ze gaven haar een bom aan energie, het voelde als een explosie in haar buik, nu had ze alleen nog maar meer zin om te beginnen met hun avontuur. “en een onschuldig meisjes gezicht kan wonderen doen hoor.” Sprak ze met een knipoog en een ondeugende glinstering in haar ogen. Ja Noëla wist dat ze zeer overtuigend kon zijn, in ieder geval als ze tegen een man aan het praten was, normaal gezien zou ze in zulke gevallen geen misbruik maken van haar geschenken van moeder natuur, maar als het was om anderen te beschermen – in dit geval Dalmatian dus – durfde ze al haar wapens in de strijd te gooien. Als ze alleen was geweest had ze zulke dingen nooit gedaan, dan zou ze haar straf ondergaan met gebogen hoofd, maar nu, nu lag het anders. Noëla wilde hem beschermen, zeker aangezien hij al gewond was en blijkbaar geen onbekende was de strafrechter.
Noëla had een nieuwsgierige aard, daar kon je niet omheen. En zijn lichaamsversieringen hadden haar aandacht getrokken, het was dan ook moeilijk om ze niet te zien, ze sprongen je zowaar in het oog. Ze vond het wel mooi, het zinnetje dat onder zijn oog te lezen was, het was origineel en tja ze wist niet goed hoe ze het moest beschrijven. Ze kon het niet laten, haar ogen schoten er vaak naar, bleven er altijd een tikje te lang hangen.  Maar zijn tweede tattoe was zelfs nog een stukje interessanter, de betekenis ervan was namelijk geheim. Een raadsel.  Noëla had de betekenis van de eerste tattoe compleet verkeerd ingeschat, geen wonder dan ook dat het een gegrinnik bij hem uitlokte. Ze had in zijn plaats net hetzelfde gedaan.  Zijn vraag liet een speelse en geheimzinnige blik door haar ogen heen gaan. Een kleine glimlach speelde om haar lippen terwijl een vinger met een lok van haar haren speelde. “Dat is een geheimpje” Sprak ze plagend. Hij zijn geheimpjes, zij haar geheimpjes. Haar blik werd uitdagender,als antwoord op zijn eigen blik, maar haar blik bleef desalniettemin ook iets speels bevatten. Het was een spelletje voor Noëla een fijn spelletje dat ze al te lang niet meer gespeeld had.  
Ze wilde graag zijn tattoe zien, misschien kon ze zelf achter de betekenis komen, van al dat lezen had ze namelijk een aardig stel hersenen gekweekt. Een stap kwam ze dichter naar hem toe, haar ogen steeds wisselend van zijn prachtige ogen naar de boord van zijn shirt waar de tottoe een stukje van zichzelf onthulde.  Tot haar grote verbazing en vreugde stemde hij in met haar verzoek. Inwendig maakte ze een klein vreugdesprongetje, ze had een kleine overwinning behaald. Als een blij kind schonk ze hem even een kinderlijke grijns, alsof hij haar zonet een koekje had gegeven.  Hij deed een tijdje niets, had hij zich bedacht? Of wilde hij haar gewoon nog even laten wachten? Noëla was er nog niet helemaal uit toen hij weer begon te praten.  Zijn woorden deden haar wederom zacht grinniken. “Oké, ik zal proberen aan te denken.” Sprak ze nog steeds grinnikend. Ergens vond ze dit echt wel grappig. Ze zag zijn twijfeling, daarom stopte ze met grinniken en keek hem enkel glimlachend aan, haar blauwe ogen straalde rust uit. Ze volgde de bewegingen van zijn handen, ze keek hoe zijn huid langzaam zichtbaar werd. Haar ogen bleven op zijn nu ontblootte bovenlijf rusten. Ze gingen niet meteen naar de tattoe die ze eerst zo graag had willen zien, nee haar ogen schoten naar de verwondingen die over het hele oppervlak verspreid zaten. Daardoor zag ze de plagende blik in zijn ogen niet, ze was te gebiologeerd door de pleisters, de blauwe plekken, de schrammen, oké zijn buikspieren ontgingen haar ook niet, die mochten er echt wel wezen, maar toch haar aandacht werd het meeste getrokken door de plaatsen waar zijn gladde huid ontsierd werd. God, wat was er met hem gebeurd? Wie had hem dit aangedaan? Ergens had ze de drang om nog dichterbij te komen, om met haar slanke vingers over de wonden te gaan, kijken of ze iets kon doen om te helpen. Noëla wilde er wat van zeggen, wilde hem vragen wat er gebeurd was dat hij er zo toegetakeld uitzag, maar ze besloot wijselijk haar mond te houden, terug denkend aan de sfeer die er zich eerder had gevormd rond zijn armwonde. Daarom dwng ze zichzelf om haar ogen te richten op de tattoe, dat was ten slotte de reden waarom hij hier half te strippen stond, oké ze had gezegd dat ze zou proberen het zo niet te zien, ze had het geprobeerd, poging mislukt. Het was een hand, een dode hand, een skelet hand die de ene helft van zijn strakke borst omvatte. Het was zeker niet wat ze verwacht had, ergens was het best wel een griezelige tattoe, een tattoe die afschrikte en toch, toch vond ze hem vreemd genoeg erg mooi. Hij was bijzonder, net zoals deze jongen, Dalmatian paste niet in het beeld van een normale jongen, hij was unieker, hij had een andere energie om zich heen. Hij was als een roos in een veld vol tulpen, als een klavertje vier, een zeldzaamheid, haast enig in zijn soort. 
Ze zag dat hij zich lichtelijk ongemakkelijk voelde, dat begreep ze wel, het was niet niets om ineens half naakt voor een meisje te staan, zeker als je midden in de hal van een school stond waar ieder moment ineens een leerling of leraar zou kunnen opduiken. Zijn woorden deden haar opkijken, deden haar haar hoofd schudden. “Hoe bedoel je?! Het stelt niets voor? Het… het… is prachtig.” Sprak ze hem even recht aankijkend, haar ogen oprecht voor ze weer naar zijn versierde borst gleden. Noëla had een aparte smaak, een uitzonderlijke smaak. En zijn tattoe, vond ze werkelijk mooi, speciaal, bijzonder, eng. Lang kreeg ze niet de kans om ernaar te kijken, hij trok zijn shirt weer naar beneden en ergens leek het wel alsof hij lichtelijk boos was, nee boos was niet het juiste woord, geïrriteerd, ja dat was het. Was het haar schuld? Had hij haar bezorgde blik van zonet opgemerkt? Was hij daar boos over? Noëla durfde het niet te vragen, ze vond hem dan wel aardig, toch was ze ergens nog terughoudend. Ergens was ze bang om hem boos te maken want ze had zo het gevoel, dat als deze jongen boos was, hij echt wel gevaarlijk was. Waarom dat idee haar hoofd was ingeslopen wist ze niet, maar ze had wel gevoel dat het klopte.
De vraag of zij ook een tattoe had, had ze wel verwacht en Noëla had er helemaal geen moeite mee om haar tattoe te laten zien. Ze had er eentje, net boven de boord van haar broek. Het was geen grote tattoe, slechts een kleine decoratie. Zijn commentaren op haar tattoe vond ze fijn echt fijn, bespeurde ze daar nu wederom een verborgen compliment? Het zorgde voor het vage begin van een blos op haar wangen. “Zo’n grote tattoe zou ik ook niet mogen hebben ben ik bang, het staat in mijn contract, geen overdadige lichaamsversieringen, en alleen op plaatsen die ik kan verhullen.” Zei ze schouderophalend. Noëla vond het niet erg dat ze geen grote tattoes mocht nemen van eht bedrijf waar ze model voor stond, ze had het ook niet gewild, ook al had het gemogen. Noëla hield meer van de bescheiden versieringen, overvloed vond ze maar niets, dat maakte dingen zo vanzelfsprekend, dat maakte dingen zo gewoontjes en saai. Noëla wist niet zeker hoe ze moest reageren op zijn verborgen complimenten, ze vond reacties op gewone complimenten al zo moeilijk, dus dit ja dat was een echte uitdaging. Een glimlach schoot zijn kant uit. Meer reactie kreeg ze er echt niet uit, behalve dan, haar ogen, in haar ogen zag je haast altijd hoe Noëla zich voelde, en nu, nu lach er dankbaarheid en vrolijkheid in, misschien zelfs een tikje genegenheid.
Natuurlijk was Noëla met haar nieuwsgierige aard nieuwsgierig naar waar hij dan wel had gezeten in zijn afwezigheid. Zijn antwoord had een vreemde uitstraling, het voelde bijna net als de woorden die hij vlak na de botsing had uitgesproken, ze waren kouder, ze verborgen dingen. Maar Noëla zou er niet naar vragen het feit dat hij zijn blik al van haar afwendde vertelde het meisje genoeg, de reden van zijn afwezigheid was een taboe, voorlopig althans. Klaarblijkelijk wilde hij zijn toon van net een beetje goedmaken, of hij probeerde gewoon haar opborrelende kronkelende gedachtegang rondom zijn afwezigheid stop te zetten, Noëla vond het niet erg, afleiding was welkom. Een sierlijke wenkbrauw ging omhoog, armen werden gekruist voor haar borst. “Ach zo, een echte bad boy dus hmmm.” Sprak ze met een plagerige ondertoon in haar stem al compleet vergetend hoe zijn toon net een heel andere wending had genomen.  Ergens had hij gelijk, misschien was school wel niet zo noodzakelijk als sommige volwassenen deden vermoeden, misschien viel eht wel te verwaarlozen, misschien was ervaring gewoon een betere leermeester dan een handboek, misschien, ja misschien.  Kennelijk had hij een vage vorm van schaamte over zich heen gekregen na zijn woorden. Noëla grinnikte zacht. “Een beetje maar, en eht was best schattig.” Voegde ze er met een zoet grijnsje aan toe. Ja Dalmatian was schattig in haar ogen, schattig op een gevaarlijke manier. Misschien kwam het omdat zijn naam haar aan een schattige puppy deed denken, een puppy van haar lievelings hondenras. Het was mogelijk. 
Natuurlijk wilde ze een bevestiging voor haar vermoedens dat hij degene zou zijn die haar wat meer wijs zou maken in het rebellen wereldje. Dat vermoeden werd met een gegrinnik bevestigd, ergens was dat een opluchting, dat betekende dus dat ze niet alleen zou zijn nu. Noëla was niet echt een mens dat graag alleen zat, ook al had ze een eenzame jeugd gehad. “Mijn naam is Noëla weet je nog wel?” antwoordde ze net zo plagend.  Noëla genoot na iedere seconde dat ze met hem doorbracht echt meer van de hele situatie. Dalmatian was echt een geweldige jongen daar was Noëla nu al van overtuigd. Ze vond hem oprecht aardig, ookal kende ze hem nog geen uur.  Ze ging akkoord met zijn voorwaarden, maar zelf had ze er ook nog iets aan toe te voegen, het was een voorwaarde die haar het beste voor hem leek, ze moesten echt iets aan die wonde gaan doen want ja de zorgen om zijn lichamelijke toestand spookte nog steeds door het knappe kopje van het roodharige meisje.  Zijn reactie bracht wederom een geamuseerde en gevleide uitdrukking op haar gelaat. Deze jongen, hij kon toch zo grappig en lief zijn, ergens vond ze het zelfs moeilijk om zich voor te stellen dat deze zelfde vriendelijke jongen een tijdje geleden nog zo boos en bot was geweest, hij leek wel een heel ander mens.
Na een korte fluistering van zijn kant, en het in beweging schieten van zijn voeten, ging Noëla achter hem aan. Ze kon er niet aan doen, maar ze bestudeerde hem keek naar zijn geoefende zachte tred, net een roofdier dat door de jungle sloop.  Ondertussen had Noëla een wandelplaatsje naast Dalmatian verworven. Een speelse grijns sierde haar volle lippen. “je weet wat ze zeggen alle grootse dingen beginnen bij…thee.” Grapte ze zachtjes, zonder dat ze het zelf door had was haar stemvolume wat gedaald, ergens waren de zenuwen nog steeds in haar systeem aanwezig.  Even boog ze haar hoofd een klein tikje schuin, zodat ze iets dichter bij zijn oor was. Noëla antwoordde niet op zijn tweede opmerking, ze keek alleen even naar hem, ze zou hem niet de schuld geven, dat wilde ze gewoon niet, ze zou de schuld op zich nemen, zodat hij veilig was. Noëla wist niet veel van rebelleren maar ze wist wel dat als je te vaak gepakt werd en al geschorst was dat je van school gestuurd werd. Dat wilde ze niet, ze wilde niet dat hij van school getrapt werd, zeker niet nu ze hem pas leerde kennen.  Het duurde niet lang of ze hielden halt bij een deur, een deur die Noëla nog nooit gebruikt had, tenminste als ze zich het goed herinnerende.  Ze glimlachte naar hem voor ze door de geopende deur liep. “And Beauty’s  after” Mompelde ze met een bescheiden grijnsje.  Ach ja, zij was niet zo goed met indirecte complimenten, maar ach wie weet doorzag hij haar kleine grapje wel niet, misschien kon hij het compliment er niet uithalen.  De deur werd achter haar gesloten waardoor meteen al het licht werd opgeslokt. Even ging haar glimlach weg, Noëla hield niet erg van duisternis, in duisternis konden slechte dingen je verassen en overmeesteren, je had geen kans om te vluchten, je was overgeleverd aan de genade van het kwaad. Veel tijd had ze gelukkig niet om duistere gedachten nog verder in haar hoofdje te laten zinken, woorden weerklonken en een prachtige lichtbron kwam tevoorschijn. Dalmatian’s lichtbron. Noëla keek geïmpliceerd naar de bal, het was zo’n schattig en mooi ding. En het verjoeg de duisternis alleen maar positieve eigenschappen dus. Doordat Dalmatian weer begon te praten werd haar aandacht meteen van de bal naar hem verschoven. Het zwakke warme licht zorgde ervoor dat zijn ogen nog beter uitkwamen, god wat een mooi zicht. Natuurlijk zei ze dat niet luidop, dat zou wel heel beschamend zijn.  Hij was dus 17, even oud als zij dus. Nou kijk dat was nu nog eens toevallig. Langzaam liep ze naar de trap, zelfs nu er licht was vond ze het ding maar akelig, hij was stijl dat wees er dus op dat het oud was, oude trappen waren altijd ongelofelijk stijl. Maar ze waagde het erop. Al wandelend, met wederom een grijns op haar gezicht. “Laat het toeval, of het lot wezen maar ik ben dus ook 17” Sprak ze op een mysterieus, geamuseerd toontje.  Zijn taalgebruik dat nog afwisselender was dan het weer beïnvloedde haar eigen spraakgedrag, vandaar haar vreemde haast filosofische woordkeuze.  Zijn volgende vraag overviel haar lichtelijk, misschien was het makkelijker om het hem te laten zien dan eht gewoon vlakaf te zeggen. Haar rechterhand bracht ze lichtjes omhoog, een zachte felle vlam vormde zich een paar centimeter boven haar hand. “Mijn haar is niet het enige dat vurig is, maar vergis je niet zelfs de helderste vlam heeft een duistere kant.” Terwijl ze die woorden uitsprak werd de vlam vanuit zijn kern helemaal zwart, pulseerde er duisternis omheen. Het was mooi en gevaarlijk, Noëla had geleerd dat alles mooi moest zijn maar dat magie je ook moest kunnen verdedigen. En toch, toch hield ze niet van haar magie, Noëla was bang voor vuur maar werd er ook door aangetrokken.  De vlam doofde net zo snel als hij gekomen was. Ze hoopte dat het duidelijk was wat voor magiër ze was. “En jij? Wat voor magiër ben…” Ze kon haar zin niet afmaken, door zich net te concentreren op haar magie had ze niet meer op haar voeten en de smalle treden gelet, een misstap beging ze en haar voeten verlieten de treden, haar lichaam boog naar achteren, als de oorsprong van een val die zou komen.
>> niet zo lang? Ik vind 2347 toch wel al een behoorlijk lange post heur, en ik was er veel mee
>> Dat snap ik, dat snap ik maar persoonlijk ben ik echt zeer buigzaam  over wat anderen typen in hun post over mijn char heur, zoals haar als eerste  door een deur laten lopen vind ik echt niet erg heur, zulke dingetjes mag je gewoon typen, ben niet zo’n moeilijk mens over postjes ^^”