Zijn stappen zette zich af tegen de grond. De wind speelde zachtjes door de bomen, het was een mooie dag geweest en hopelijk bleef het zo. Het was tenminste iets wat hij dacht, want je wist het nooit helemaal zeker. Zijn oranje ogen zagen in de verte wel wat stapelwolken, maar hij hoopte dat dit niet teveel last zou bezorgen. De jongen was naar buiten gegaan om te joggen, dit deed hij steeds vaker om zijn hoofd leeg te maken. Het was sportief en zijn conditie werd er ook beter van. Zijn neus snoof de zuurstof diep in zijn borstkas tot zijn mond dit rustig uitblies. Het beginne van transpiratie stond op zijn voorhoofd, maar dit was hij gewend en hij vond het ergens ook wel fijn dat het wat afkoelde. Nu hij rustig over het pad heen draafde van het grasveld voelde hij wel zijn spieren soms branden, want hij had het al een tijdje niet gedaan en dat was te merken. Vechtkunst was toch iets anders dan de pure conditie van rennen. Ondertussen begon de lucht steeds meer te betrekken, maar Drake was vastbesloten om niet naar binnen te gaan. Daarom zette hij juist meer vaart een afslag het bos in. Een breed pad strekte voor hem uit en hij kon tot best ver het bos in kijken. In verloop van de tijd hoorde hij het zachtjes tikken van de druppels tegen de bladeren aan. Een voor een vielen de tranen uit de hemel en het werden er ook steeds meer. Hij voelde ze nu op zijn gezicht landen, zijn blote armen. Eerst had hij de gedachten om te gaan schuilen bij een van de bomen, op deze manier werd hij minder nat. Toen hij op een boom af stuurde bedacht hij zich en stond even stil. Op dit moment voelde hij intens hoe elke druppel zijn gezicht bedekte en langs zijn blote lichaam omlaag liep. Hoe het zijn haar nat maakte, dat de kou niet echt doordrong door de hitte van zijn eigen lichaam. Hij voelde door de warmte van zichzelf dus daarom niet de kou, of wel? Het leek wel te mengen, zijn buitenkant was koud en ondoordringbaar op alle vlakken. De regen kon hem niks doen, dat terwijl hij aan de binnenkant van zijn lichaam het bloed snel voelde stromen en zijn hart ging als een razende tekeer. Het bleef met veel adrenaline bloed door zijn aderen pompen. Dit was een vreemd gevoel dat hij niet goed kende. Hij had wel eens vaker door de regen gerend of gelopen, maar dat was met zijn jas aan om hem warm te houden terwijl hij zich onder zijn capuchon verstopte. Zijn hand kwam omhoog en hij zag hoe het water op zijn handen spatte, het voelde niet akelig of vervelend, het was niet koud door de winterwind. Flits, een fel licht zette het inmiddels half donkere bos in de spotlight. Ondertussen was het nu echt begonnen met plenzen, dit was een flinke zomerbui zo te zien. Drake wreef over zijn gezicht en besloot verder te rennen, alsof hij de natuur krachten uitdaagde waar hij niet heel bekend mee was, die hem zelfs vreemd waren rende hij nu door. In de verte hoorde hij ergens een donder klinken. Hij schudde zijn hoofd om te spetters tevergeefs van zich af te slaan. Hoe harder hij begon te rennen, hoe harder het leek te regenen. Hij bleef door rennen tot zijn spieren echt pijn begonnen te doen, de flits met later haar donder. Hij schreeuwde, maar niet uit pijn of verdriet. Misschien zelfs uit vreugde? Of gewoon de energie die hij voelde in zijn eigen lichaam door dit gigantische effect wat het op hem had. Dit was de aller eerste keer dat Drake vol besef van regen genoot en dat was voor hem echt uniek. Hij hoorde in de verte de waterval razen. ''whhhhhoooooo'' alsof hij het omhoog riep naar wolken die de regen produceerde. Hij voelde kippenvel over zijn gehele lichaam en kou en warmte tegelijk, zijn kleding was als natte plak tegen zijn lichaam gaan zitten. Alles was kledder en zijn zwarte haar zat plat op zijn hoofd. Je zag hierdoor hoe slank en mager zijn gezicht eigenlijk was. De toch wel spitse neus en de dunne en smalle kin die gelijk aansloot op zijn nek waar de lengte van zijn druppende haar ophield. Hij balde zijn handen tot vuisten alsof hij vocht, bleef vechten tegen dat wat hem zijn hele leven al naar beneden wilde halen en toch was het gevoel van zoveel overwinning ook daar. Want ondanks de vele psychische en fysieke klappen die hij in zijn leven had gehad.. de jongen had er ook velen overleefd. Altijd was hij alleen geweest en nooit had hij iemand echt vertrouwd, want wantrouwen was iets wat vanuit zijn verleden in hem zat gebakken. Uiteindelijk stond Drake stil bij de rivier waar de waterval op uit kwam en keek naar de lucht. Grote wolkenvelden hadden zich verzameld en vierden feest, of hadden slaande ruzie, net hoe je het zag. Tussen die wolken door zag je ondertussen de sterren tevoorschijn komen. Lichtjes die op hem neerkeken met het grootste licht dat er was wat op hem neer scheen, de maan. Hij keek er naar en het licht weerkaatste in zijn oranje ogen. De maan zo hoog en onbereikbaar, alsof ze er ook wel en ook niet was, alsof ze altijd een beetje mee keek van boven. Hij leek er een beetje door gehypnotiseerd te zijn. Nu zijn dierlijke vorm naar wolf was veranderd, was zijn connectie met de maan vergroot. Hij had het idee dat er meer was achter dit gevoel, want bij Drake keek de maan altijd mee. De regen kwam nog altijd plenzend naar benden, hij genoot van het magische moment en voelde zich compleet alleen, maar misschien vond hij dat nu ook niet erg. De jongen slaakte een diepe zucht en genoot.. van de regen.

Terwijl de regen naar beneden bleef stromen had Drake die daar stil stond zijn armen gespreid van het water te genieten. Dit was een speciaal moment uit zijn leven. Hij kon alles los laten nu, maar toch hield hij het bij zich. Het zwarte haren hing in vieze natte lokken langs zijn ogen heen. Hij haalde met beide handen zijn haar uit zijn gezicht. Het was koud, maar dat boeide hem niet, het was nat maar dat boeide hem niet. De wereld kon van zijn part vergaan en hij had het net uitgeschreeuwd door de vele emotie. De jongen snoof en keek naar de waterval waar nog meer water naar beneden kwam. Hij zag het water razen, met volle vaart en kracht kwam het naar beneden. Het leek nog sterker door de regen en de storm die naar beneden viel. Ergens vroeg Drake zich af hoe zijn vuur magie nu zou werken, daarom probeerde hij het uit. In zijn hand liet hij een vlammetje ontstaan, maar al snel veranderde dit in een soort stoom en loste het op. Veel te veel vocht om hem heen, hier kon hij niks van maken, alleen wanneer hij echt meer kracht gebruikte, maar daar had Drake geen zin in. Toen hij omkeek, zag Drake tot zijn verbazing iemand staan. Zijn nieuwsgierigheid groeide. 'Heey! Wat doe je hier zo alleen in de regen!'' hij moest roepen om boven het geluid van storm heen te komen.

- Srry voor de late reactie

Drake voelde de regen tikken tegen zijn huid. Het geluid van de wind en zijn razende honger naar verwoesting. Alsof er een adelaar door de lucht scheerde, zijn vleugels liet kruisen in de wind. De donder en bliksem rolde over de heuvels heen, het machtige en gigantische geluid vulde hun oren. De jongen keek naar de persoon die verder bij hem vandaan stond. Drake kwam iets dichterbij en schreeuwde waarom ze hier zo alleen was."Ik ben niet alleen." Drake keek even verontwaardigd, fronste zijn voorhoofd. Ging ze dan nog een persoon toveren uit een hoge hoed, of was Drake nu gewoon blind. Steeds beter kon hij zien wie er stond. Ook aan haar stem, wist hij nu dat het een meisje was. Van ver had Drake het niet kunnen zien, daarbij wist je het niet op deze school. Soms waren er jongens met zachte ronde gezichten en lang haar waardoor de jongens de fout in gingen, ook meisjes met kort haar die liever voor het gemak van een jogging en een sweater kozen. Het maakte Drake ook niet zoveel uit, maar wilde wel graag weten wie wat was. Nu hij beter keek, zag Drake dat ze gewond was. Bloed sijpelde rijk langs haar been en dit werd ook nog verdunt door de regen. Als het niet al was gestopt, had Drake haar wel willen helpen maar hij had toch niks gehad om het te verbeteren. Zijn gehele kleren waren al nat, dus dat gebruiken zou niet helpen. Toen hij uiteindelijk op twee meter voor haar stond, keek Drake haar aan. Een bliksemschicht doorkliefde de lucht, dit was een fijn iets omdat Drake haar nu beter kon zien. Hij zag hoe zij ook helemaal nat was, hij zag haar mond bewegen, dus ze sprak. Drake kon echter niet verstaan wat. Het litteken op haar wang viel hem op, maar hij sprak er niet over. ''Dus, je bent gewond, alleen want ik zie hier verder niemand en helemaal nat. Wil je niet terug naar het kasteel? Ik was het toch al van plan.'' De irritatie in haar was Drake opgevallen, maar dat negeerde hij, de jongen was meestal uit eerste instantie aardig. Wanneer zijn mening over je veranderde, veranderde zijn gedrag naar je mee. Het hing af van haar reactie op wat hij zou doen.

Onderzoekend keek de jongen naar het meisje, ze waren beide helemaal doordrenkt onder het water van de regen. Het drupte langs hun haren, zonk in hun kleren. Drake likte even over zijn lip en kon de zachte regensmaak proeven in zijn mond, samen met wat hij wel een gel achtig smaakje kon noemen. Hij keek haar aan tussen de plukken zwart door, zijn ogen waren nieuwsgierig en wilde weten wat ze hier deed."Ik wil wel terug naar het kasteel. Ik wou het ookal eerder, maar ik weet godsamme niet waar mijn raaf is gebleven." Drake begreep haar en keek even rond, daarna haalde hij zijn schouder op. Toen hij wat dichterbij stond hoefde hij niet meer zo erg over de regen heen te schreeuwen, deze werd daarbij ook steeds wel minder gelukkig. ''Ach, een raaf kan wel tegen een stootje, in het wild kampen ze vaak met dit soort stormen. Hij of zij, zal vast wel een veilig plekje in een boom hebben gevonden.'' Drake keek rond. Hij bedacht zich iets al wist hij niet helemaal zeker of het meisje dit leuk zou vinden en hij merkte ook op in zichzelf dat hij helemaal niet wist hoe ze heette. ''Maar als je haast hebt, kan ik hem op een manier sneller vinden. M'n naam is trouwens Drake.''
Hij zag hoe ze met het lange haar bezig was, vanuit de lange staart gleed zo het elastiekje naar beneden, tot deze rond haar pols eindigde na haar handeling. Het lange haar vond al snel zijn vrijheid op haar schouders, al was het nog altijd zwaar door de regen.