Wat hield ze toch van de lente. De bloemen, bomen en planten die in bloei waren, de dieren waren allemaal actief en de zon scheen vaker wel dan niet. Net als vandaag. In een zacht roze jurkje stond het meisje heerlijk te genieten van de zon. Aan haar voeten zaten roze teenslippers en aan haar schouder hing haar zwart met roze schoudertas. Na zo even gestaan te hebben glimlachte ze vrolijk om dan rustig aan door te lopen. Ze zou vandaag richting de waterval gaan. Fen, de grijze wolf die (aangelijnd) naast haar mee liep, hield van die plek en eerlijk gezegd vond Melina het zeker ook niet verkeerd. Het was er lekker warm en ze kon afkoeling zoeken in het koele water als het nodig was. Dat was dan ook waarom ze onder haar roze jurkje haar bikini al aan had getrokken. Zacht neuriënd liep ze langs de Ruïnes en het donkere bos om dan uiteindelijk bij de waterval uit te komen. Zo aan het water leek de zon wel nog heter en dus legde ze haar spulletjes op een half beschaduwde plek. Daar was het iets aangenamer dan in de volle zon. Uit haar tas pakte ze een kleine handboek om op te zitten, een flesje zonnebrand crème tegen het verbranden en een zonnebril. Verder had ze nog een flesje water in de tas zitten voor als ze dorst kreeg. Want hoewel de jonge wolf gewoon het water uit het poeltje kon drinken, deed zij dat liever niet. Ze had geen zin om ziek te worden. Met alle spullen uitgestald maakte ze het jonge dier los, die haar een vrolijke lik over haar wang gaf om dan als een raket het water in te springen, vier poten tegelijk. Het bruinharige meisje grinnikte zachtjes vrolijk om zich daarna in te smeren. Ze smeerde haar blote benen, armen en haar gezicht in. Haar buik en rug waren nu nog bedekt door de dunne roze stof en nog niet nodig om te smeren. Hierna zette ze haar zonnebril op haar neus. De bril had een donker roze rand en bedekte haar groene ogen. Het maakte dat de omgeving vanuit haar oogpunt wat donkerder en het blokkeerde de felle stralen van de zon iets. Niet dat ze er recht in kon of wilde kijken. Ze slaagde een hoog gilletje toen haar wolf vrolijk hijgend voor haar kwam staan en zich eens goed uitschudde. De koude water druppels op haar warme huid lieten haar lichtelijk rillen en ze duwde het grote dier lachend weg. Hij begon vrolijk in het gras te rollen, zich half afdrogend aan de grond waarna hij stopte en opstond om richting een bewegende stip te kijken. Hevig kwispelend staarde hij naar de persoon en het meisje pakte zijn riem vast. Als ze dat niet zou doen, zou het dier op hem of haar afrennen en dan vast en zeker vrolijk begroetten, springend en al. Normaal vond ze dat al iets minder, maar nu hij een en al water en zand was, was dat helemaal uit den Boze.

// Voor Rilana~

Een zucht verliep zijn lippen. Het blike ding dat ze schuttel noemde lande eindelijk. Steps zeurde zachtjes en Leon keek hem begrijpend aan. Wat een vreselijke tocht was dat geweest!!! Het ding schudden aan alle kanten en de piloot leek hem ook niet echt geschikt om zo'n machine te besturen. Zodra ze uit mochten stappen gaf hij daar samen met Step smaar al te graag gehoor aan. Zijn koffer niet meer dan een zelf gemaakte lederen tas pakte Leon aan snel na het uit stappen vast en verliet snel het platform. Daar hoopte hij voorlopig niet meer in te hoeven stappen? Maar waar heb nu??? Leon had geen idee waar naar toe? Steps rolde zichzelf even door het gras. Hij was ook blij weer vaste bodem onder zijn poten hebben. Leon glimlachte naar hem een klakte even met zijn tong en de grijze wolf sprong op een volgde zijn baas. Leon koos maar een weg en kwam na een tijdje in een donker bos aan. Hm, misschien lag de Academy achter de bomen? Leon liep verder en in een tijdje daarna verlieten ze het bos ook weer. Maar het kasteel was er zou moeten staan ze keuken elkaar even vragend aan. Maar Leon wilde ook niet terug gaan dus liepen ze verder. Er was bijna niemand buiten en als er iemand in de buurt kwam draaide zich draaide ze zich om als of ze iets vergeten waren. Het geluid van vallend water viel in geen op. Steps sprong al vrolijk uit en Leon volgde de jonge wolf. Zijn blik viel op iemand in de schaduw die eerder nog een hoog glilletje gegeven had. Misschien wist deze persoon waar hij wezen moesten? Er werd een hond
tegen gehouden iets wat Steps uitbuiten. Ze liepen samen naar de persoon in de schaduw toe. Steps sprong blij op de andere natte jonge wolf af en wilde gelijk aan spelen. 'Steps! Gedraag je een beetje.' riep Leon terwijl hij ook dichterbij kwam een zag dat het een meisje betrof. 'Weet jij misschien waar de academy straat? ' vroeg Leon haar en ging in kleermakerszit tegenover haar zitt een.

Hevig kwispelstaartend keek de jonge wolf naar de aanlopende persoon en het was al snel dat Melina opmerkte dat de persoon een hond, of beter gezegd, een wolf bij zich had. Het meisje knipperde een paar keer verbaasd. Ze was op de school nog nooit eerder iemand tegen gekomen die ook een wolf had als huisdier. Misschien waren er wel meer, maar zij had ze nog nooit gezien. Het dier van de ander rende vrolijk naar Fen toe. De stem van de persoon drong tot haar door. Het leek op een jongens stem en blijkbaar heette deze wolf Steps. Melina was blij te zien dat beide dieren vriendelijke naar elkaar leken en ze liet Fen zijn halsband los toen hij voor een speel boog door zijn voorpoten zakte. Het was beter als ze alle twee los waren, dan was er minder kans op brokken en konden ze vrolijk dollen. Ze keek hierna weer op naar de persoon en zag dat het inderdaad een jongen was, zoals ze al gedacht had te horen aan zijn stem. Hij leek zo rond haar leeftijd te zijn, schatte ze en hij had vrij lang, raven zwart haar. Ze glimlachte vrolijk en open naar hem als vorm van begroeting en ze knikte als stil antwoord op zijn vraag nadat hij in kleermakerszit was gaan zitten. Maar voor ze echt kon antwoordde rende haar grijze wolf naar de zwartharige toe. Haar wolf had het gaan zitten blijkbaar als een soort van uitnodiging gezien en was naar hem toe gerend om dan de onbekende jongen een lebber over zijn gezicht te geven. ‘Nee, Fen! Foei!’ Riep Melina het veels te enthousiaste dier streng toe om hem dan weer richting het water te sturen, weg van de vreemdeling. Ze keek de jongen tegenover haar verontschuldigend, geshockt en half ongelovig aan. Een licht gevoel van schaamte kroop in haar op en liet haar kaken wat rood kleuren. ‘Sorry.’ Verontschuldigde ze zich voor het gedrag van haar wolf. ‘Hij is wat te enthousiast naar iedereen toe..’ Ze schraapte haar keel, probeerde het gevoel van zich af te schudden en focuste ze zich op de eerder gestelde vraag ‘En over waar de school staat? Dat weet ik wel, ja.’ Antwoordde ze hem vriendelijk terwijl ze de zonnebril van haar neus schoof en in haar bruine haren plantte. Hierna wees ze in de richting van waar het kasteel moest staan. ‘Het is die kant uit.’ Vertelde ze hem terwijl ze de spullen in haar schoudertas begon te gooien. ‘Maar ik loop wel eventjes met je mee.’ Sprak ze kordaat om dan op te staan. Er was eigenlijk geen weerwoord tegen in te brengen. 'Behalve als je hier nog even langer wilt zitten, kan dat ook natuurlijk.' lachte ze hem vrolijk toe. De handdoek waar ze op gezeten had klopte ze uit, vouwde ze op en ook deze ging weer terug haar tas in. ‘Ik neem aan dat je hier net nieuw bent aangekomen?’ vroeg ze hem terwijl ze hem van over haar schouder aankeek. Het leek haar meer dan logisch, want als hij hier eerder was geweest, had hij hier niet gezeten met de vraag waar de school precies was. ‘Ik ben Melina.’ Stelde ze zich voor om dan een half rondje om haar as te draaien, de tas over haar schouder te slingeren en haar hand naar de nog naamloze jongen uit te steken. ‘En jij bent?’

Beide wolven waren vriendelijk naar elkaar toe. Doen hadden vaak eerder door of de ander voor hen goede of slechte dingen met ze voor hadden. Leon keek graag naar spelende dieren. Ze waren eigenlijk hun grote voorbeeld, maar de meeste mensen leken dat niet te kunnen zien of ze wilde het gewoon niet zien? Nadat hij zijn vraag had gesteld en was gaan zitten kwam haar wolf op hem af gerend en wilde kennelijk aandacht. Leon grinnikte zacht en kon het doet nog even een aai over zijn kop geven voor het meisje reageerde. Hm, Fen he? 'Ik ben tussen de dieren op groeit dus vind ik het niet erg. Zo zijn alle jonge dieren.' zei Leon en hoorde dat ze gelukkig wist wat de school stond. Ze begon meteen met opruimen. 'Het is hier mooi genoeg om nog even te blijven. Plus dat die twee donders dan ook even de tijd hebben om moe te worden.' antwoorden hij haar vraag. Plus dat de jonge man niemand tot last wilde zijn. Steps was vrolijk achter de weg gestuurde wolf aan gerent en net hem in zijn straat voor het doet half in het water sprong. De ander uitdagend aan kijkend. Toen ze zich voorstelde keek Leon haar weer aan. 'Aangenaam Melina, Mijn naam is Leon. Ja ik ben pas hier, maar anders zou ik je de weg ook niet gevraagd hebben?' de laatste woorden klonken plagend en een lichte wel gemeende glimlach verscheen op zijn lippen als in zijn ogen.

De enthousiaste trekjes die haar wolf had, lieten haar soms aan haar eigen denken maar zijn wil om iedereen te begroetten en af te lebberen hadden ze niet gemeen. Ze had zichzelf dan ook meteen verontschuldigd toen Fen het een machtig mooi idee vond om de jongen tegenover haar een lik in zijn gezicht te geven. Gelukkig vond de jongen het niet erg, en Fen was blij want die kreeg aandacht na zijn actie. Zowel positief als negatief. Ze glimlachte kort naar de jongen. 'Gelukkig..' mompelde ze zachtjes, opgelucht. Ze had er een hekel aan als mensen boos, teleurgesteld of enigszins negatief waren door een actie van haar of haar grijze compagnon. Hierna schudde ze het voorval van zich af en vertelde hem dat ze wist waar de school stond en dat ze wel met hem mee zou lopen nu, behalve als hij hier nog langer wilde blijven zitten. Hij gaf aan een voorkeur te hebben voor het laatste. Ze knikte kort en keek genietend naar de twee spelende dieren. 'Ja..' antwoordde ze zacht en glimlachend. 'Ja, die mogen beide wel wat energie kwijt.' grinnikte ze vrolijk. Ze keek de jongen weer aan en stelde zich voor. Het antwoord van de jongen, die dus Leon heette, liet haar zachtjes lachen. 'Leuk je te leren kennen, Leon. En ja dat had ik zelf ook al bedacht.' sprak ze hem geamuseerd toe om dan een pluk van haar bruine lokken achter haar oor te schuiven. 'Maar ik wilde het toch even vragen. Dat is wel zo netjes, vind ik zelf.' De tas die ze nu weer om haar schouder droeg, liet ze met een zachte plof op het gras vallen waarna zij zelf er naast ging zitten. Het gras was gelukkig droog, dus heel erg afgeven of haar kleren vochtig maken zou het niet doen.

Melina mompelde een gelukkig, maar dat was voor hem heel normaal. Zijn volk groeide op met het respect dat je voor het dierenrijk hoorde te hebben. De meeste mensen zagen het nut van dieren niet in. Ze waren handel of gewoon voor de lol. Maar dieren waren zoveel meer dan dat. Enkel mensen die huisdieren hadden kende dat gevoel. Dieren waren je vriend en familie. Niet en nutteloze slaaf die alles deed wat je heen op droeg! Leon knikte bij haar woorden. 'Wie het niet waardeert dat een dier je behoeften wil respecteert en andere niet.' gaf Leon een simpele reactie op de dieren. 'Maar het is wel fijn dat je zo om je medemens zorgt.' zei hij doelend op haar woorden omtrent zijn eerder gesteld vraag waar het kasteel stond. Niet dat Leon al wist dat het een kasteel was of hoe groot het gebouw wel niet was. Maar daar maakte hij zich nu nog niet druk om. De twee wolven hadden goed schik dat zag je zo. Zijn blik viel op de games van haar wolf. Waarom had het dier zo'n band om? 'Ben je bang dat Fen weg loopt?' vroeg Leon Melina licht vragend aan kijkend. Steps mocht lopen waar hij wilde, zolang hij maar terug kwam wanneer Leon hem nodig had.

Glimlachend had ze nog even naar de twee spelende dieren gekeken voordat ze haar smaragd groene ogen op Leon richtte bij het horen van zijn simpel gezegde woorden. Ze knikte een paar keer, daar was ze het wel mee eens. Hierna glimlachte ze vrolijk naar hem en stak weer een pluk haar achter haar oor. 'Bedankt.' antwoordde ze toch wel iets bescheiden. 'maar ik doe het graag en het geeft mij een goed gevoel zeg maar. 'ging ze hierna zachtjes grinnikend verder om dan in een vrolijke, snelle beweging haar schouders op te halen. Ze was gewoon een echt mensen mens die probeerde goed te doen tegen iedereen. Leon zijn vraag liet haar kort, vragend fronsen waarna ze hem even niets begrijpend aankeek. 'huh? Nee, hoezo?'  vroeg ze licht hoofdschuddend waarna ze naar de twee wolven keek. 'Oh!' bracht ze uit nadat ze dacht te snappen wat hij bedoelde. 'Nee hij loopt haast niet weg,  luistert meestal wel goed..  Niet altijd maar goed..  Nee in de school heb ik hem vast' vertelde ze waarna ze hem de riem liet zien. 'Fen is heel enthousiast naar mensen toe en als ik hem dan niet vast hebt wilt hij naar iedereen toe. Zelfs de stijve, autoritaire docenten zoals bijvoorbeeld een Savador. Hij Is het schoolhoofd en de vuurmagie leraar. Ik bedoel er zijn nog wel meer leerkrachten waarvan ik denk; deamn smile more! Maar die man slaat alles met zijn zwarte gewaad en houding en alles. En dan Is hij ook nog mijn mentor. Like, ik blijf zo ver ik kan aardig tegen hem natuurlijk... Oké niet altijd maar meestal wel. Ik denk dan altijd van wie of wat heeft ervoor gezorgd dat iemand zo wordt? Want dat je zo negatief geboren wordt dat geloof ik niet...  Mh, je zult hem wel rond de gangen zien paraderen en, als je een vuurles hebt, hem daar zien.' ze lachte hierna even zacht en Grinnikte kort. ' Sorry, ik ging off topic. Maar nu ik het onderwerp toch aangekaart heb.., Heb jij al vernomen wie je mentor Is en welke lessen je hebt enzo? Of dat nog niet? vroeg ze de jongen nieuwsgierig. Ze was wel benieuwd naar wat hij tot nu toe van Starshine vond en wist.

Ze deed graag iets voor andere dat was natuurlijk fijn. Leon knikte daarbij en glimlachte zachtjes. Haar Reactie op zijn vraag liet haar even verward. Maar ze had al snel door wat hij bedoelde. Leon luisterde naar wat ze zei en snapte dat ze haar pup niet echt in de hand had. 'Dat is heel simpel opgelost. Laat hem zien dat jij de leiding hebt en niet Fen. Steps luistert prima en ik denk dat ze bijna even oud zijn. Als ik ze zo zie. Al vanaf dat mijn wolf goed op zijn pootjes stond heb ik hem laten zien dat hij het niet voor het zeggen heeft. Een hondachtige moet een Alpha hebben. Zo niet dat word hij of zij de Alpha. ' zei Leon daarop en floot even zacht tussen zijn tanden door. Steps stopte met spelen en richten zijn kop richting Leon voor het dier naar hem toe rende en naast de jongeman ging liggen. 'Zoals je ziet luistert hij prima.' zei Leon en aaide Steps even voor hij weer naar Melina keek met een lichte glimlach op zijn lippen. Hij wilde haar niet beledigen, maar gewoon helpen om haar huisdier beter onder controle te krijgen. 'Hm, Ik geloof dat ze Miss Abigail heet, maar die Master Savador lijkt me nogal een moeilijk man om mee om te geen? Niet dat ik me daar wat van aan trek. Mijn lessen en magie zijn aarde en water en de jouwe?' zei Leon en vroeg naar wat zij voor magie lessen had.