A drop of starlight||Malekith

De shuttle bonkte nog wat na, maakte een raar geluid en stond toen stil. Ze rilde; dit was een van de redenen dat ze een hekel had aan het heen-en weer gereis tussen school en thuis. Ze klikte haar riem los en stond op van haar zitplaats. Een beetje wankelend liep ze het trapje af, keek om zich heen en nam een diepe ademteug. Ze was weer op haar thuisplaneet. De watervallen op Cassia waren prachtig, de vogels op Puffoon aanbiddelijk, maar toch haalde geen enkele planeet het qua natuurpracht bij Gren. Ze liep naar de uitgang van het platform en keek om zich heen. Er stonden koetsen klaar met paarden ervoor die op hun bit beten. Ze zag degene die ze zocht nog niet, maar dat was geen verassing. Jona kwam altijd voor alles te laat.
Ze ging op een bankje zitten en zette haar tas naast zich neer. Eindelijk verlost van dat gebonk van de shuttle. In het gebied waar zij vandaan kwam, moest men niets van dat moderne gedoe hebben. Enya streek een beetje trots over haar witte rok en zette haar hoed recht.

'Ennetje-dennetje.' Ze keek op naar de jongeman die dat zei. Grijnzend stond ze op en omhelsde haar neef. 'Laat dat Joon, als je tenminste vanavond een bed wil.' 'Dat heb ik sowieso.' zei Jona terug met een knipoog. 'Ik kan helaas niet blijven slapen, nicht. Moeilijkheden op het werk en ma heeft er lucht van gekregen dat ik laatst ben uitgegaan.' dat laatste kwam er met een pijnlijke grimas uit. Enya lachte. Ze stapte met z'n tweeën in een van de koetsen, Jona tikte op het raampje. 'Fangorinhill, villa Luccas.' zei hij tegen de koetsier. 'Nee, tot aan de keverweg.' zei Enya er snel achteraan. 'Ik wil een stuk lopen.'

'Kom op slappe hap, doorlopen.' zei ze grijnzend tegen een beetje hijgende Jona. Voor hen doemde een landhuis op. Het lag tussen een aantal hoge bomen en het was vrij klein voor een landhuis, maar kleurrijk was het. Ze glimlachte; ze was weer thuis!
Met een breed gebaar overhandigde haar neef haar de sleutel. Ze stak hem in het slot en draaide dat om.
Hoe het ook mocht wezen, veel veranderd was er niet. De meubels waren afgedekt tegen stof en de gordijnen waren dicht. Ze stapte de grote, echoënde hal binnen en sloot de deur achter zich. Die viel met een harde klik dicht en hulde hen in een schemerduister.

Toen ze die avond haar neef uitzwaaide, waren de meesten kamers ontstoft en ontmanteld. Ze sliep nu in de kamer van haar ouders, met een hemelbed, zo groot als een kleine babykamer.
Voor de spiegel vlechte ze haar lange haren in. Ze droeg een witte nachtjapon, met daaroverheen een dameskamerjas. Een beetje suffend zat ze daarna in de grote leunstoel naast de haard, haar benen opgetrokken, de gloed van het vuur schonk haar warmte en tevredenheid.
Zo vredig als nu, kon niemand zich indenken hoe het vanavond voor haar zou uitpakken en wat de gevolgen daarvan waren.

Spoiler:

Daar liep ze, samen met haar neef, wat Malekith met zijn goede gehoor vanaf een afstandje gehoord had. Hij zou het liefst nu op haar afvliegen en haar omhelzen, maar dat ging helaas niet. Hij wilde Enya's tijd met haar neef niet verpesten, nu ze er zo gelukkig met hem uitzag. Malekith vloog hoog in de lucht achter ze aan, hoog genoeg zodat ze hem niet op zouden merken. Na een stukje gevlogen te hebben, verscheen er in de verte een huis. Het kon niet anders dan dat het het huis van Enya was, want het was het enige huis in de omgeving. Malekith keek toe hoe het tweetal naar binnen ging, en de deur achter zich sloot. "En toen..." Mompelde hij, en ging op een tak in de dichtstbijzijnde boom zitten, zoals hij wel vaker deed als hij het even niet meer wist. Uren verstreken, en Malekith zat nog altijd in zijn boom, te bedenken - wat ietwat moeizaam ging, omdat hij zijn gedachten er weer eens niet bij kon houden - wat hij nu precies wilde bereiken. Hij kon hier in de boom blijven zitten tot hij een ons woog, of hij kon actie ondernemen en de boom uitgaan. Maar wat daarna... Uiteindelijk - na weer een half uur twijfelen - nam hij de beslissing om de boom maar uit te gaan, en wat dichterbij te gaan zitten. Op het moment dat hij van zijn tak loskwam ging de voordeur open, en kwamen Enya en haar neef naar buiten. Malekith wist niet hoe snel hij zijn boom weer in moest komen, en maakte een soort van ren-achtige beweging in de lucht, om de tak waar hij net uren op had gezeten weer vast te grijpen. Toen hij weer zat na een hoop gestuntel, zat hij mokkend te chagerijnen dat hij nu weer opnieuw kon beginnen met moed verzamelen. De voordeur was inmiddels weer gesloten, en Malekith zag Enya's neef in de verte weglopen. "Weetjewat..." Zei Malekith, "Ze kunnen me wat." Op dat moment zette hij zich af van zijn tak - nu wel succesvol - om ongeveer op 50 meter afstand van het huis in het gras neer te komen. "Ha." Zei Malekith zachtjes, en realiseerde zich hoe gelukkig hij was dat er niemand in de buurt was, omdat dat wel heel stom had geklonken. "Wat is er zo grappig, Malektih?" Klonk er opeens achter hem. Hij draaide zich om. "Alysia." Zei Malekith koeltjes. "Wat een verassing. Waar heb ik dat aan te danken?" Een grijns verscheen op zijn gezicht, en hij beende naar de rest van het gezelschap. "Én kijk nou, Artemis en Aster..." Bij Aster stopte hij even en keek haar grijnzend aan, waarop Aster een beetje beschaamd wegkeek. "En als we hier Lilith niet hebben." Lilith was een kleine jongen met witblond haar, en witte vleugels. "Dat ik jou niet aan heb zien komen." Zei Malekith spottend tegen hem. "Waar heb ik al dit gezelschap aan te danken?" Zei hij arrogant. "We zijn hier niet voor de lol, Malekith." Zei Alysia, wie een wijze man was met gitzwart haar en blauwe ogen, net als Malekith had. "Misschien had je al van Aramis gehoord dat ze naar je opzoek waren?" Ging hij zijn verhaal verder. "En als ze me vinden, wat dan?" Vroeg Malekith met opgetrokken wenkbrauwen. Sinds Malekith was vertrokken en nooit meer iets van zich had laten horen, had Alysia zijn plaats ingenomen. Malekith had er geen problemen mee en mocht hem ook wel, maar hij moest niet de baas gaan lopen spelen waar Malekith bij was.

Een beetje suffig staarde ze naar de vlammen en viel haast in slaap. Ze bedacht hoe lang het geleden was dat ze hier geweest was. Ze had veel zomervakanties alleen met haar moeder doorgebracht op plekken ver van thuis. Soms met haar tante en Jona erbij, soms met kennissen van haar moeder. Haar vader was nooit meegegaan, die zat altijd thuis in zijn werkkamer of op Shadra of in de oude mijnen die bij haar landgoed hoorde.
Enya wist heel zeker wat ze wilde als ze klaar was met school. Ze kon de arme mensen die in het dorp woonde helpen door de mijn weer te openen. Het ging hen niet speciaal om de kostbare stenen die ze er opgroeven, hoewel de mijnwerkers die mochten opgraven in hun vrije tijd en ze zelf mochten houden. Nee, het ging om een heel speciale stof die diep in de kern te vinden was. Deze stof trok handelaren uit Noord-Cassia en Shadra aan. Ze wist niet waarom, maar het kon haar niet schelen ook.

Ze dommelde bijna in, toen ze plotseling een vreemd geluid hoorde dat van buiten kwam. Wolven? Er zaten wel meer beesten in het bos rondom haar huis, maar die kwamen nooit zo dichtbij. Zou de jager het gebied verlaten hebben?
Ze stond op uit haar stoel en schoof het raam open. Er stonden vijf figuren buiten die in een discussie leken. Ze verschilde erg van elkaar que lengte en formaat, maar één ding viel Enya specifiek op: Tot haar grote ongenoegen zag ze de enorme vleugels die uit hun schouderbladen staken. Ruziënde Meryles, wat een prachtig plaatje om de dag mee af te sluiten.
Nijdig stak ze haar voeten in haar sloffen, trok haar kamerjas om zich heen en denderde kwaad de trap af. Beesten die elkaar elk moment in de haren konden vliegen, ze was niet van gisteren! Ze draaide de sleutel in de voordeur om en duwde die open.
Haar vlecht danste achter haar aan terwijl ze de stenen trap afliep en met schelle stem de groep begon toe te spreken.
'Jullie daar! Rot op van mijn landgoed!' snauwde ze woedend en keek de groep fel aan. Er waren drie jongere Meryles bij, één oudere en... 'Zeg, is dat stalken nu eens afgelopen?!' beet ze Malekith toe, want ze herkende hem meteen. 'Jij bent nogal traag van begrip is het niet? Donder op uit mijn leven!' dat laatste spuugde ze bijna uit. Een zweem rood verraadde dat ze echt kwaad begon te worden.
'En jullie,' ze keek de rest weer aan en zette haar handen in haar zij, 'Vlieg op van mijn land. Als jullie elkaar de hersens willen inbeuken, ga je gang, maar niet hier! Maak dat je wegkomt of ik schakel de wacht in!' Ze wist dat het waarschijnlijk nogal potsierlijk was. Een meisje van een meter vijftig dat dreigde met de plaatselijke politie. Maar ze wilde hen laten weten dat ze niet zomaar konden gaan en staan waar ze wilde als ze elkaar te lijf gingen.

"Dit is niet om te lachen, Malekith." Zei Litith, die duidelijk genoeg had van Malekith's arrogante gedrag. "Inderdaad." Zei Malekith koeltjes, terwijl hij zich naar Lilith omdraaide. "Want weet je wat pas grappig is? Dit." Maakte hij zijn zin af, en gaf Lilith een enorme dreun in zijn gezicht. "Dat komt ervan, als je brutaal bent tegen je lijder, witkop!" Blafte Malekith naar Lilith, die gromde en naar zijn gezicht greep. "Ik merk het alweer, het kan niet op de normale, vriendelijke manier. Begon Alysia, die de situatie wilde redden. "Is er dan iets in onze wereld wat vriendel..." Snauwde Malekith, tot hij bij zijn nekvel werd gegrepen door Alysia, die hem naar beneden drukte. Op dat moment ging de voordeur van het landhuis open, en kwam er een klein, roodharig meisje naar buiten gebeend. "Daar zul je 'r hebben..." Mompelde Malekith nors, nog altijd naar beneden gedrukt door Alysia. "Jullie daar! Rot op van mijn landgoed!" Schreeuwde Enya, met een felle blik in haar ogen. Vijf verbaasde merylegezichten draaiden zich in de richting waar het geluid vandaan kwam. "Zeg, is dat stalken nu eens afgelopen?!" Schreeuwde Enya, wat duidelijk naar Malekith bedoeld was. "Ik lette alleen maar een beetje op je, wat erg nodig is zo te zien!" Riep Malekith aarzelend terug, terwijl hij trachtte om te kijken naar de vier lieden om hem heen die hij bedoelde. "Jij...jij let op iemand? Zei Artemis verbaast, terwijl hij begon te grinniken, en daarna in lachen uitbarstte. De grote Malekith die op iemand let behalve zichzelf, de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Snikte hij. Malekith rukte zich los, en wist Artemis een enorme lel voor zijn gezicht te verkopen. Enya had ondertussen nog iets gezegd wat naar hem was bedoeld, maar dat had Malekith niet gehoord. "En jullie," ging ze verder, terwijl ze de rest aankeek. "Vlieg op van mijn land. Als jullie elkaar de hersens willen inbeuken, ga je gang, maar niet hier! Maak dat je wegkomt of ik schakel de wacht in!" Maakte ze haar zin af. Alysia kreeg een gezicht alsof iemand voor zijn neus opeens in een banaan was veranderd, waarna die verbazing plaatsmaakte voor een brede grijns. "De wacht?" Zei hij ongelovig, terwijl de grijns alleen maar breder werd. "Horen jullie dat? Ze wil de wacht inschakelen." Alysia moest met moeite zijn lach inhouden, wat op een duur niet meer lukte. Dit keer was het zijn beurt om op de grond te belanden van de pret, en de anderen deden met hem mee. Malekith kreeg ook even een klein lachje op zijn gezicht, maar zodra hij Enya's boze gezicht zag, hield hij zijn gezicht maar weer strak.

De aanblik van vijf snotapen beviel haar allerminst. Het beviel haar nog minder toen ze als ''zwak'' werd afgetekend. "Ik lette alleen maar een beetje op je, wat erg nodig is zo te zien!" Na die uitspraak snoof ze luid en sloeg haar armen over elkaar. Door zijn oplettendheid had zij nu drie wilde varkens in haar tuin. Maar wat haar wel opviel was dat Malekith niet helemaal opgewassen leek tegen deze groep ook al wist hij zich los te rukken uit de houdgreep van een van hen. Er was ook een vrouw bij. Enya stond er even van te kijken. Dus die waren er ook...Zij het dan zeldzaam onder de Meryle.
Maar de anderen schenen Malekith's opmerking erg grappig te vinden. "Jij...jij let op iemand?'' hoorde ze er een zeggen. ''De grote Malekith die op iemand let behalve zichzelf, de wonderen zijn de wereld nog niet uit!'' 'En waarvan het niet gewenst wordt.' zei Enya er kil en schamper achteraan maar ze lachte niet mee.
Haar dreigement werd ook als excuus aangegrepen om nog harder te gaan lachen. Ze rolde met haar ogen en de anderen over de grond. Malekith toonde ook een grimas maar na een giftige blik van Enya kroop hij weer in zijn schulp. "Horen jullie dat? Ze wil de wacht inschakelen."
Er knapte iets binnenin haar. Gescheld en gevloek kon ze verdragen, maar spot was altijd een pijnlijk punt geweest bij haar. Ze keek de oudste van hen aan, die op de grond lag van het lachen, en haar blik toonde langzaam een onheilspellende grimas. 'Dus de oudste onder jullie zijn net zo kinderachtig als de jongeren.' zei ze honend tegen Malekith en keerde zich toen tegen de anderen. Goed dan, jullie willen het zo spelen.' Ze trok haar sloffen uit, liet ze in het gras vallen, stapte naar de oudste Meryle toe en gaf hem een harde trap in zijn gezicht. Onder haar tenen voelde en hoorde ze het geluid van een brekende neus.
Met een zelfvoldane uitdrukking draaide ze zich om, griste onderweg haar sloffen op, wierp Malekith een ijskoude blik toe en stapte hooghartig het bordes op.

Alysia had er geen goed aan gedaan, om in lachen uit te barsten. Dat bleek maar weer. "Dus de oudsten onder jullie zijn net zo kinderachtig als de jongeren." Zei Enya honend tegen Malekith, wie wist dat het nu goed fout was. Vervolgens keerde Enya hem de rug toe, en keek naar de anderen, die haar niet gehoord hadden. "Goed, dus jullie willen het zo spelen." Zei ze verontwaardigd. Malekith kreeg een klein lachje op zijn gezicht toen Enya haar sloffen uit begon te trekken. Hij wist al wat er ging komen. Ze zette een stap richting Alysia, waarna ze haar voet hard in zijn gezicht neer liet komen. Malekith keek even pijnlijk toen het geluid van Alysia's brekende neus door het dal weerklonk. Het kleine, geamuseerde lachje verscheen weer op Malekith's gezicht, maar verdween weer als sneeuw voor de zon door een combinatie van een ijskoude blik van Enya, en de gedachte dat Alysia's goede humeur nu wel over was. "Dat had je niet moeten doen, En..." mompelde Malekith in zichzelf toen Enya hem voorbij liep, want Alysia stond koeltjes op, en zijn gezicht stond op onweer. Zijn neus was inmiddels weer geheeld, maar net zoals iedere andere Meryle, was hij ongelofelijk trots. "Dacht je dat je daar zonaar mee weg kwam?" vroeg hij ongelovig, terwijl hij op Enya afstapte. "Of moet ik je dat soms nog even duidelijk maken?" siste hij er achteraan. Malekith wilde Alysi stoppen, maar werd tegengehouden door Lilith en Arthemis. "Niet zo snel." gniffelden ze in koor. Malekith probeerde zich los te rukken, wat nog behoorlijk moeilijk ging, en uiteindelijk niet lukte. "Wat is er?" vroeg Aster gemeen. "Is de grote Malekith zijn krachten kwijt?" "Hou je mond dicht, Aster." Siste Malekith terug. "We willen niet dat er hetzelfde als vier jaar geleden gebeurt, of wel soms?" Siste hij gemeen, en toverde even zijn donkere Meryle gezicht tevoorschijn. Aster hield gelijk haar mond, en deed een paar stappen achteruit. "Als je nog één keer met je klauwen aan mijn zuster komt, dan..." zei Arthemis gevaarlijk, waarna hij een enorme ruk aan Malekith zijn arm gaf. Het was totaal gebroken en uit de kom, maar alles groeide gelijk weer terug op zijn plaats. "Dan wat?" Grinnikte Malekith gemeen. Hij hoopte dat Enya die laatste conversatie niet mee had gekregen... dat was waar ook! Enya! Alysia had haar inmiddels bij haar keel vast, en gromde zachtjes in haar gezicht. "Ik weet dat je nog om hem geeft." siste hij zachtjes. "zullen we eens even kijken tegen hoeveel pijn hij is bestand?"

De aangename warmte van haar slaapkamer lonkte alweer en ze had geen zin om politieagentje te spelen. Achter haar hoorde ze Malekith nog commentaar geven. Ze draaide zich om en wierp hem een blik toe waarvan de kilte afdroop. Ze gooide haar vlecht naar achteren en wilde de deur weer open doen.

Net zoals die avond waarin Malekith haar had willen aanranden en vermoorden, leek alles weer hetzelfde te gaan. "Dacht je dat je daar zonaar mee weg kwam?" Hoorde ze het slachtoffer van haar karatetrap zeggen. "Of moet ik je dat soms nog even duidelijk maken?" Opnieuw wilde ze zich omdraaien en hem van een brutaal antwoordt voorzien, maar ze kreeg er de kans niet toe. Hij stapte zo snel op haar af dat ze onwillekeurig een paar stappen achteruit deed en tegen het hout van de deur botste. Hij greep haar bij haar keel vast, niet in een wurggreep, en dwong haar hoofd in de richting van de andere twee mannen die Malekith vastgrepen. Die leek zich niet los te kunnen rukken wat voor de enige vrouw een aanleiding was om hem hatelijk toe te spreken. "Wat is er?" klonk ze vals. "Is de grote Malekith zijn krachten kwijt?"
Hieruit bleek hoe ontzettend stom Meryles waren; ten eerste dachten ze de hele wereld aan te kunnen en ten tweede waren het ontzettende schijtlaarzen als hun vijand in een positie was waarin hij hen kon aanvallen. Enya peuterde nijdig aan de vingers om haar keel en begon steeds pissiger te worden. "Hou je mond dicht, Aster." Siste Malekith terug. "We willen niet dat er hetzelfde als vier jaar geleden gebeurt, of wel soms?"

Bij die woorden stond de hele wereld stil, Enya's handen verstijfde en haar grote, geschrokken ogen staarde naar het groepje verderop. Haar laatste, vertwijfelde hoop dat Malekith werkelijk een zachtaardig persoon was, verdween na die uitspraak. Zelfs al waren haar bezwaren te overwinnen, zelfs al bleken ze toch perfect bij elkaar te horen; hij was en bleef een lafaard en een moordenaar. Ze werd nog kouder van binnen, zo kwaad voelde ze zich. Haar afkeer groeide met de seconde en Malekith hielp haar nog een handje. "Als je nog één keer met je klauwen aan mijn zuster komt, dan..." hoorde ze een van de mannen die hem vasthield. "Dan wat?" Grinnikte Malekith gemeen.
Enya's gezicht was vertrokken van ontzag en grote tranen begonnen over haar wangen te glijden.

Er werd hard aan zijn arm gerukt waardoor ze het verschuiven van het bot bijna kon zien. Ze slaakte een onverwachte gil. 'Nee!' "Ik weet dat je nog om hem geeft." siste de man naast haar zachtjes. "zullen we eens even kijken tegen hoeveel pijn hij is bestand?" Dat had die smeerlap niet eens verkeerd geraden, maar ze was zo woedend dat ze een trap achteruit wierp.
'Als je dat doet, sta ik niet voor de gevolgen in.' snauwde ze terug. Ze zou hen eens wat laten zien.
Ze wist hoe ze het moest gebruiken. Langzaam breidde de rode zweem in haar irissen zich uit tot over haar hele oogbollen, alleen haar pupillen bleven zwart. Een blauwe kleur kroop over haar huid en een vreemd soort tekeningen breidde zich uit over heel haar lichaam. Waar haar handen de hand van de man vasthielden, begon ijs te groeien naar zijn polsen toe. Hierdoor wist ze zich uit zijn greep te verlossen. Heel even duurde het maar, toen veranderde ze weer terug.
'Valt niet mee hè, heethoofd.' siste ze en liet de vreemde armen uit haar rug kruipen. Hij kon ze niet zien, alleen voelen. De handen grepen in zijn veren en begonnen ze eruit te trekken, één voor één. Je kunt doen wat je wilt op welke plaats dan ook, maar ik zeg je één ding: Op mijn landgoed wordt niemand vermoord.' schreeuwde ze en trok extra hard.
'Dus zullen we eens zien tegen hoeveel pijn jij bestand bent.'

Enya was inmiddels helemaal overstuur, sinds ze Malekith's arm half uit elkaar gerukt had zien worden. De arde 'Nee' die uit haar mond was ontsnapt, had Malekith verbaasd, maar deed hem ergens ook wel opgelucht voelen. Ze was het kennelijk niet met Alysia's plannen eens. "Als je dat doet, sta ik niet voor de gevolgen in." Hoorde Malekith Enya sissen. Ze was woest, want Malekith zag hetzelfde met haar gebeuren, als de keer dat hij haar aan had gevallen. Een blauwe kleur verspreidde zich over haar gezicht, en haar ogen kleurden rood. Woest greep ze Alysia's pols vast, waar vervolgens een laagje ijs op verscheen. Zijn verbasing gaf Enya net genoeg tijd om zich uit zijn greep te verlossen. Ze veranderde weer terug, maar was nog altijd vreselijk kwaad. "Valt niet mee hè, heethoofd." Op wonderbaarlijke wijze begonnen er plukken veren uit Alysia's vleugels te verdwijnen. "Je kunt doen wat je wilt op welke plaats dan ook, maar ik zeg je één ding: Op mijn landgoed wordt niemand vermoord." schreeuwde ze en trok extra hard. "Dus zullen we eens zien tegen hoeveel pijn jij bestand bent." Alysia keek Enya spottend aan, waarna hij even naar Lilith en Arthemis keek. Hij gaf een rustig knikje naar ze, waarna ze Malekith extra stevig vastpakten, en een enorme ruk aan zijn hoofd gaven. Een normaal mens was nu opslag verleden aan een gebroken nek, maar na even stretchen en een luid gekraak van zijn nekwervels die weer op zijn plaats schoten, zei Malekith nors: "Was dat nou echt nodig?" Alysia keerde zich weer tot Enya. "Als er iemand op jouw landgoed vermoord wordt, is het je eigen verdomde schuld." Zei hij koeltjes. "Je hebt geen idee wat hij allemaal wel niet misdaan heeft. Als je dat wist, zou je heel anders over hem denken." Maakte hij zijn verhaal af. Hij keerde zich weer tot Arthemis en Lilith, en gaf nog een knikje. Er verscheen een klein grijnsje op zijn gezicht. "Maar aan al die onheil die hij ons heeft gebracht, zal nu een einde komen." Malekith werd op zijn knieën geduwd, en Arthemis trok ruw zijn rode overhemd uit, zodat zijn gespierde bovenlichaam nu was ontbloot. Lilith had Malekith stevig vastgepakt, en Arthemis stak zijn hand door zijn borstkas heen, en pakte zijn hart vast. Malekith hapte naar adem, en probeerde zich los te rukken. Een zwarte gloed verscheen over Arthemis' arm, en baande zich ook een weg Malekith's borstkas binnen. Het zilver in zijn ogen trok weg, en nu kleurden ze zwart. In een oogopslag stond Alysia achter Enya, en pakte haar voorzichtig vast bij haar middel, maar zo dat ze niet weg kon. Met zijn andere hand streek hij het haar uit haar hals, en streek vervolgens zachtjes over zijn wang. "Zo ziet hij er wel wat minder machtig uit, niet waar? fluisterde hij zachtjes in Enya's oor, terwijl hij haar tegen zich aan drukte. "Hij mag nog even toekijken hoe wij hier samen plezier maken, maar daarna is het gedaan met hem." zei hij zachtjes, nu in een wat verleidelijkere stem, en keek Malekith strak aan. Hij zat nog altijd op zijn knieën, maar leek het nu echt moeilijk te hebben. De spieren in zijn hele lichaam waren vertrokken, en zijn tanden waren ontbloot. Er kwam een soort van krijsend geluid uit zijn keel, maar Malekith wist zich toch nog verstaanbaar te maken. "You may break my body, but you'll never break my soul." Kwam met moeite uit zijn mond. "Wat je ook doet, je bent geen haar beter dan ik."

Ze was niet zo sterk als Ayne, ze had er de wilskracht niet voor. De armen spatte daarom ook als zeepbellen uit elkaar. Geschokt staarde ze naar de Meryle, die dat door bleek te hebben. Achter haar klonk een hard gekraak van brekende botten. Ze draaide zich bliksemsnel om en zag hoe Malekith zijn hoofd weer correct op mijn schouders plaatste. "Was dat nou echt nodig?" snauwde hij de twee jongens toe.
"Als er iemand op jouw landgoed vermoord wordt, is het je eigen verdomde schuld." beet de man haar toe. "Je hebt geen idee wat hij allemaal wel niet misdaan heeft. Als je dat wist, zou je heel anders over hem denken." Enya snoof minachtend. Alsof ze dat niet kon raden! De man gaf de twee jongens een knikje waarna Malekith op zijn knieën werd gedwongen. Ruw werd zijn hemd van zijn lijf gescheurd. Enya draaide zich naar de man en keek hem spottend aan. 'Wilde je hem...' verder kwam ze niet. De donkerharige jongen stak zijn hand door Malekith's borstkas. Met een gil wilde Enya eropaf rennen, maar de man pakte haar vast bij haar middel. Een zwarte gloed verscheen over de arm van de jongen die hem doorboorde en baande zich ook een weg Malekith's borstkas binnen. Het zilver in zijn ogen trok weg, en nu kleurden ze zwart. Met lege ogen staarde ze naar het tafereel voor haar. Dit kwam niet eens in de buurt van de nachtmerries die ze had gehad.
De man achter haar werd nu toch iets te vrijpostig; hij streek losgeraakte plukjes haar uit haar hals en streelde over haar wang. Ze had wel willen kotsen, wat dacht die viespeuk wel niet?! "Zo ziet hij er wel wat minder machtig uit, niet waar? fluisterde hij zachtjes in Enya's oor, terwijl hij haar tegen zich aan drukte. "Hij mag nog even toekijken hoe wij hier samen plezier maken, maar daarna is het gedaan met hem." zei hij zachtjes, nu in een wat verleidelijkere stem, en keek Malekith strak aan.
Ze zat in een wanhopige positie en kon niet los komen. Één idee had ze wel, maar het was krankzinnig. Een vreemd gekrijs klonk uit Malekith's mond waardoor ze nog net hem kon horen praten. "You may break my body, but you'll never break my soul." Kwam met moeite uit zijn mond. "Wat je ook doet, je bent geen haar beter dan ik." Die uitspraak bepaalde voor haar de doorslag.
Ze wist dat er naast de deur twee grote toortsen hingen, groot genoeg om zelfs die smeerlap achter haar even van de kaart te brengen. Ze kon zich wel omdraaien, dus deed ze dat, legde haar handen op zijn borstkas en begon hem met haar meest poeslieve stem toe te spreken. 'Dat probleem kan ook verholpen worden.' zei ze en keek de man met een schuine glimlach aan. 'Als je hem echt wil breken, moeten wij het hier..ehm...interessanter maken.' Inwendig haalde ze heel diep adem, bad tot Flora dat het zou werken en kuste hem daarna vol op de mond. Ze lette niet echt op hoe hij smaakte (wat achteraf erg smerig bleek; hij rook naar rotte vis en aardappelschillen) en wist hem mee zo mee te voeren, dat ze vrij spel had zodra dat nodig was.
Plotseling voelde ze steen achter haar rug en tegen haar achterhoofd de punt van een houder. Met één beweging greep ze het ding uit de muur en gaf hem een harde klap tegen zijn hoofd aan, wurmde zich los en sprintte het bordes af. De armen uit haar rug herwonnen kracht en slingerde de blonde meryle aan de kant, waarna ze de andere jongen ook een mep met de toorts gaf.
Ze smeet het ding opzij, viel op haar knieën en sloeg haar armen om Malekith's hals. 'Alsjeblieft, verander niet in dat...dat..ding.' fluisterde ze wanhopig.

Wat Malekith nu hoorde kon hij niet geloven... dat deed hij dan ook niet. "Dat probleem kan ook verholpen worden." Hoorde hij Enya zeggen. "Als je hem echt wil breken, moeten wij het hier..ehm...interessanter maken." Die laatste woorden maakten Malekith vreselijk jaloers, ook al wist hij dat Enya het alleen maar zei om Alysia af te leiden. Hij zag hoe ze haar lippen op die van Alysia drukte, en hoe hij er volledig in mee ging. Malekith besloot het spelletje mee te spelen. Er kwam een zacht gegrom uit zijn keel, en hij ontblootte zijn tanden een stukje. Normaal zou een Meryle zoals Alysia niet zo stom zijn geweest om ergens in te trappen, maar als het om een vrouw ging... Op het moment dat hij Enya tegen de muur drukte, gebeurde het. Een harde "tonk" was over het terrein te horen, waarna Alysia Enya losliet, en naar zijn hoofd greep. Enya had hem met een kandelaar-achtig ding tegen zijn hoofd gemept, en sprintte nu naar Malekith toe. Met haar armen (waar Malekith nog steeds geen idee van had wat ze waren) zwiepte ze Lilith weg, en gaf ze Arthemis een enorme klap met de kandelaar. De wond op zijn borst heelde, en op dat moment voelde hij twee dunne armen om zijn hals. "Alsjeblieft, verander niet in dat...dat...ding." hoorde Malekith Enya wanhopig in zijn oor fluisteren. Op dat moment zag hij Alysia in de verte weer opstaan, en die zag er niet bepaald vrolijk uit. "Ik ben bang dat het nog één keer nodig is." Zei Malekith dapper, en gaf Enya een klein kusje op haar wang. Zijn enorme vleugels schoten uit zijn rug, en over zijn gezicht viel een angstaanjagende schaduw. Hij blies en gromde een keer als een kat, en zag er uit alsof hij veel schade aan kon richten; precies wat hij van plan was om bij Alysia te gaan doen. De twee jongens waren inmiddels beiden opgestaan, en cirkelden dreigend om elkaar heen. Uiteindelijk vielen ze elkaar tegelijk aan, en begonnen als twee dolle honden op elkaar in te bijten en te krabben. Alysia wist bij Malekith een enorme kras over zijn gezicht aan te brengen, maar Malekith beet hard in zijn been. Ondertussenwaren Lilith en Arthemis ook weer bij, en twijfelden geen moment. Ze vielen dw twee vwchtende Meryles ook aan, en begonnen ook op Malekith in te hakken. "Is het nou nog niet gedaan met jou en je verdomde zus?!" schreeuwde Malekith naar Arthemis, en vloog naar Aster toe, die eerst toe had staan kijken. "Sorry dat het toch zo heeft moeten eindigen." Zei hij koeltjes terwijl hij haar bij haar keel vastgreep. Met één ruk was het gedaan met Aster, en had Malekith haar hart vast. Langzaam draaide hij zich om naar Arthemis, die alles om zich heen leek te vergeten, en in tranen uitbarstte. In zijn woedde kon Malekith hem met gemak aan, en was het ook met hem gedaan. Op dat moment zag hij Alysia naar Enya toevliegen. "En nu laat je haar verdomme net rust." mompelde Malekith, en stormde op Alysia af. Hij beet hem keihard in zijn nek, en gaf een enorme krab over zijn borst. Toen Malekith hem eindelijk vast had, sprak hij tot hem. "I command you to let her go." Zei hij met kille stem, maar het klonk krachtiger dan anders, meer als een koning. "Ook al ben ik niet meer bij jullie, ik blijf altijd de baas. Niemand kan mijn plaats innemen, ook jij niet." maakte hij zijn verhaal af, en liet Alysia los. Alysia keek hem even argwanend aan, maar knikte toen. "Zoals u wenst." Zei hij koeltjes, en gebaarde naar Lilith dat ze vertrokken. Toen ze weg waren keerde Malekith zich naar Enya. "Zie ik er niet vreselijk aantrekkelijk uit zonder shirt?" Zei hij nonchalant, met een enorme grijs op zijn gezicht.

Voor het eerst sinds lange tijd voelde ze die vertrouwde warmte weer, die geruststellende uitstraling die ze zo ontzettend had gemist. "Ik ben bang dat het nog één keer nodig is." Zei hij en gaf haar een kus op haar wang. Hij schoot langs haar heen als een kogel uit het kanon. Het gevecht was losgebarsten.
Enya had geen zin om als een bange peuter in de hoek te gaan zitten, dus pakte ze de toorts weer op en nam het meisje voor haar rekening. Grote wortels schoten uit de aarde en belette haar weg te vliegen. Enya mepte erop los en wist de broer van het meisje ene geweldige klap te verkopen. In de verwarring die volgde, voelde ze opeens een hevige pijn in haar oogkas. Bloed begon over haar wang te lopen en haar linkerzicht was vermorzeld. Die vuile goorlap van net had haar oog eruit gestoken.
Door de pijn kon ze niets meer uitrichten en zakte ze in elkaar met beide handen over haar lege oogkas. Door de waas van bloed en tranen zag ze Malekith zus en broer het leven ontnam. Ze had willen schreeuwen dat hij dat moest laten, maar de pijn was zo erg en de schok had haar verdoofd. De man was inmiddels weer vieze spelletjes van plan, maar daar was Malekith snel genoeg bij. "I command you to let her go." Zei hij met kille stem, maar het klonk krachtiger dan anders, meer als een koning. "Ook al ben ik niet meer bij jullie, ik blijf altijd de baas. Niemand kan mijn plaats innemen, ook jij niet." Enya was te versuft om zich daarover druk te maken en strompelde naar het dode meisje toe terwijl de andere twee Meryles wegvlogen.

Op haar zeventiende verjaardag had Malekith haar zonder het te weten toch een cadeau gegeven. De traan die op haar hoofd was gevallen had zich in haar hoofd genesteld. Ze kon hem één keer gebruiken... Liever had ze vol zicht dan een ooglapje. Ze viel op haar knieën naast het meisje neer en legde een hand op haar linkeroog. Ze ademde even diep om zichzelf kalm te krijgen en concentreerde zich op het gezegde wat er in haar familie vaak was gebruik: An eye for an eye. Een zilveren gloed verscheen bij beide handen. Ze knipperde een...twee...drie keer...de pijn trok weg. Snel sloot ze de ogen van het meisje op de grond en durfde er niet meer naar te kijken.
Wankelend stond ze op.
"Zie ik er niet vreselijk aantrekkelijk uit zonder shirt?" Wel alle....was dat alles waar die rotzak nu aan kon denken?! Hij mocht ophoepelen, met z'n hemd erbij! Ze draaide zich nijdig om en stampte op hem af. In het breken van neuzen werd ze al aardig. Zijn bot kraakte onder haar vuist voor ze het zelf wist. 'Nee, eerder als een idioot die traag van begrip is!' snauwde ze en klopte haar handen af. 'Ik heb het gezegd, ik heb het gezegd, maar nee: Meneer heeft een te groot ego om dat serieus te nemen!' ze was nu echt kwaad. Maanden had ze gelijk gehad en nog wilde die egoïstische rotzak...
'En waag het te ontkennen dat ze je pijn deden, don't you dare to deny it!'

Malekith greep naar zijn neus, nadat Enya's vuist erop neer was gekomen. "Nee, eerder als een idioot die traag van begrip is!" Snauwde ze hard. "Was die dreun echt nodig?" mompelde Malekith nors, terwijl zijn neus al krakend weer heelde. "Ik heb het gezegd, ik heb het gezegt, maar nee: Meneer heeft een te groot ego om dat serieus te nemen!" Ging Enya verder. Malekith wist niet wat hij moest zeggen, dus zei maar gewoon niets. "En waag het te ontkennen dat ze je pijn deden, don't you dare to deny it!" Snauwde ze verder. "Het deed misschien wel een beetje pijn..." begon Malekith voorzichtig. "Een klein beetje maar, natuurlijk...." Natuurlijk had het pijn gedaan, als Enya niet in had gegrepen, was hij er nu geweest. "Maar het was even nodig, dit hele schouwspel. Het zat er al een tijdje aan te komen, nu weten ze in ieder geval weer wie hun leider is." Dat laatste zei Malekith met een klein grijnsje, maar hij wist dat hij zo weer een dreun kon verwachten als hij niet uitkeek. Hij wreef even over de zijkant van zijn gezicht, maar toen hij naar zijn hand keek, zag hij dat hij helemaal vol zat met bloed. Dat was waar ook... Er zat een enorme kras over zijn gezicht, veroorzaakt door Alysia. Normaal herstellen verwondingen bij Meryles meteen, maar niet als ze door een andere Meryle veroorzaakt zijn. "Heb jij misschien binnen iets..." Vroeg Malekith aarzelend, terwijl hij naar zijn wond gebaarde. Hij torende boven Enya uit, en met ontbloot bovenlichaam en zijn vleugels nog uitgeslagen zag hij er extra machtig uit. Zijn trotse aard wilde het liefst nog eens vragen of Enya hem er echt niet aantrekkelijk uit vond zien, maar iets zei hem dat hij dat toch maar niet moest doen, wilde hij niet nog eens zijn neus breken. De rest van zijn gespierde lichaam zat ook vol met littekens en beten, maar die waren van langer geleden. In zijn zijde zat een enorme hap, en over zijn borst zaten ook wat krassen. Malekith was flink toegetakeld door de jaren heen, maar had nooit één gevecht verloren. Dat was ook de reden dat hij leider was, net zoals het alfamannetje in een kudde paarden. Alysia had het in zijn hoofd gehaald om Malekith uit te dagen, wat een stom plan was geweest. "Alysia had je nooit mogen bedrijgen..." Begon Malekith weer. Hij voelde zich schuldig voor wat er was gebeurt. "Maar het is mijn schuld. Ik heb te lang mijn gezicht niet laten zien, waardoor ze een nieuwe leider wilden. Alysia dacht dat hij dat wel kon worden, maar daarvoor moest hij eerst mij verslaan." Zei hij zachtjes. "Toen hij je zoende dacht ik even dat dat was gelukt..." Malekith zei niets meer.

Ze was kwaad, ze was zo kwaad, dat ze even geen woord meer kon uitbrengen. Ze hield twee vingers tegen haar slapen gedrukt en haalde diep adem. "Was die dreun echt nodig?" Ze keek hem zelfvoldaan aan en stak haar tong naar hem uit. "Het deed misschien wel een beetje pijn..." begon Malekith voorzichtig. "Een klein beetje maar, natuurlijk...." Pff, opschepper. "Maar het was even nodig, dit hele schouwspel. Het zat er al een tijdje aan te komen, nu weten ze in ieder geval weer wie hun leider is." Enya sloeg haar armen over elkaar en hield haar wenkbrauwen omhoog. 'Werkelijk?' snoof ze. 'Mijn welgemeende excuses als ik niet voor je op de knieën ga.' zei ze op een toon waar het sarcasme vanaf droop.
Malekith zat in ieder geval onder de schrammen. Enya's enige schade was haar oog, maar dat zat weer goed en wel op zijn plaats. "Heb jij misschien binnen iets..." vroeg hij aarzelend. Ze zuchtte geïrriteerd, daar had je het al. Natuurlijk had ze binnen iets, welke Grenaan had geen verbanddoos in huis? "Alysia had je nooit mogen bedreigen..." Begon Malekith weer. Hij leek zich echt schuldig te voelen over wat er gebeurt was. "Maar het is mijn schuld. Ik heb te lang mijn gezicht niet laten zien, waardoor ze een nieuwe leider wilden. Alysia dacht dat hij dat wel kon worden, maar daarvoor moest hij eerst mij verslaan." Zei hij zachtjes. "Toen hij je zoende dacht ik even dat dat was gelukt..." Enya werd even rood, maar dat was in het duister niet te zien.
'Nou goed dan, kom dan maar binnen.' zei ze geïrriteerd. Ze ging hem voor de trap op, de enorme hal in en sloot de deur met een klik. Ze liep de trap op naar haar slaapkamer en wees naar bed. 'Zitten blijven en nergens heen gaan.' zei ze streng en liep de kamer weer uit. Even later kwam ze terug met de verbanddoos en haalde er ontsmettingsmiddel en naaigerei uit. Ze knielde voor Malekith neer en begon alle schrammen in te smeren met het middel waarna ze ze dichtnaaide.
Ze had het niet willen toegeven, maar zonder dat ze het wilde en zelf doorhad, werden haar wangen zo rood als haar haar en door de gloed van het haardvuur was dat nog eens extra goed zichtbaar. Ze had hem werkelijk nog nooit zonder shirt gezien en voelde zich, bij gebrek aan een beter woord, ongemakkelijk. Al mompelend en mopperend trok ze aan de hechtingsdraad bij zijn borst en knipte die af. Ze stond op en legde de doos op het kastje naast het bed. 'Vechten als honden en hebben niet één greintje fatsoen.' mompelde ze nijdig.

Malekith kreeg een klein lachje op zijn gezicht, na Enya's woorden. "Nou goed dan, kom dan maar binnen." Zei ze een tikkeltje geïrriteerd. Hij liep zonder iets te zeggen achter haar aan, en zette zijn eerste stap in haar huis. Het was groot, bijna een kasteel. Hij keek met grote ogen om zich heen, overal hingen kandelaars... het was prachtig. Hij dwaalde even af met zijn gedachten, maar liep toen gauw weer achter Enya aan. Ze liep de trap op, en Malekith volgde verlegen. Ze stopten in iets wat leek op een slaapkamer, wat het dan ook wel zou zijn, volgens Malekith. "Zitten blijven en nergens heen gaan." Zei Enya streng, terwijl ze de kamer weer uit liep. "Ik zou niet weten waarheen, volgens mij verdwaal ik hier al na een paar meter!" Riep Malekith haar achterna. Een tijdje later kwam Enya terug met een verbanddoos. Malekith had zoiets nog nooit van zijn leven gezien, dus keek nieuwsgierig mee. "Wat is dat nou weer?" Vroeg hij een beetje argwanend toen hij de naald zag, die Enya uit de verbanddoos haalde. Hij had geen idee wat ze er mee ging doen, maar Malekith besloot zijn mond te houden, en het gewoon maar allemaal te doorstaan. Enya knielde voor hem neer, en begon zijn wonden in te smeren met een goedje wat.... "Auw!" Riep Malekith gesmoord. Het prikte vreselijk, maar Enya leek geen medelijden te hebben. Ze ging gewoon rustig door met smeren, waarna ze de naald gebruikte om zijn wonden dicht te naaien. "Dus dat is hoe jullie wonden behandelen..." Zei Malekith zachtjes. Toen Enya aan de wond op zijn borst begon, zag hij dat ze een beetje rood werd. Ze leek het zelf niet erg prettig te vinden, dus Malekith hield zijn mond. Toen ze klaar was knipte ze de draad af, en stond weer op om de doos op een kastje naast het bed te leggen. "Vechten als honden en hebben niet één greintje fatsoen." Mompelde ze geïrriteerd. Ondertussen was Malekith opgestaan, en zonder geluid naar Enya toegelopen. "Je hoeft voor mij niet verlegen te zijn." Zei hij zachtjes, toen hij achter haar stond. Hij legde een hand op haar schouder, en draaide haar voorzichtig naar zich toe. Hij keek haar diep in de ogen aan, en streek zachtjes over haar wang. "Ik heb je zo ongelofelijk gemist..." Fluisterde hij met tranen in zijn ogen. "Je gewoon voor me zien, en je kunnen aanraken..." Malekith streek voorzichtig een plukje haar uit Enya's gezicht. "En wat ik ook zo heb gemist..." Hij leunde voorzichtig naar Enya toe, en gaf haar een klein kusje op haar mond. Hij leunde weer naar achteren, en keek haar met tranen in zijn ogen aan. "Is dit." Zei hij zacht.

Nadat ze de doos neer had gelegd, durfde ze zicht even niet meer om te draaien. Nu voelde ze hoe hevig haar hart bonsde en hoe rood ze was. Ze ademde even onhoorbaar diep in en uit. Een zachte hand op haar schouder dwong haar om te draaien, waarna ze direct oogcontact met hem had. Om de een of andere reden kon ze niet wegkijken en bleef ze meer en meer dieper wegzakken in dat zilvere dat haar zo facineerde. "Ik heb je zo ongelofelijk gemist..." Fluisterde hij met tranen in zijn ogen. "Je gewoon voor me zien, en je kunnen aanraken..." Een verdwaald plukje haar werd uit haar gezicht geveegd. "En wat ik ook zo heb gemist..." Ze kon niet eens meer tegenstribbelen. Ze had geen kracht om het tegen te houden en dus voelde ze weer na ontzettend lange tijd de vertrouwde warmte van zijn lippen. "Is dit." Zei hij zacht.
Eindelijk wist ze haar ogen neer te slaan, maar bleef staan waar ze stond. Ze schudde niet eens zijn handen van zich af. Nu moest ze bepalen of ze alle bezwaren opzij wilde leggen en door wilde gaan als...als wat eigenlijk? Toen ze hem weer aankeek gleed er een traan over haar wang en trilde haar onderlip zachtjes. Wie hield ze eigenlijk voor de gek met dit alles... Ze ging op haar tenen staan en kuste terug. Steeds meer tranen begonnen te stromen. Ze sloeg haar armen om zijn nek en opende haar ogen. Heel even was de glans van een glimlach te zien, toen legde ze haar voorhoofd onder zijn kin en begon zachtjes te huilen. Alle irritatie en angst van de afgelopen maanden kwamen naar boven. Het was niet echt luid, alleen een soort laatste snik na alle huilbuien die ze had gehad.
Toen ze kalmeerde durfde ze hem weer aan te kijken. 'Watje.' zei ze met een halve glimlach en haalde even kort haar neus op. 'Ja, zo maken wij wondjes schoon bij jongetjes die niet luisteren.'

Ook over Enya's wang gleed een traan, en haar onderlip trilde zachtjes. Een klein lachje verscheen op Malekith's gezicht, toen Enya op haar tenen moest gaan staan om bij hem te kunnen. Ze kuste hem zachtjes terug, en sloeg haar armen om zijn nek. De tranen stroomden over Malekith zijn wangen, en hij zag dat ook Enya begon te huilen toen ze haar voorhoofd onder zijn kin legde. Hij had zijn armen om haar heen geslagen, en wachtte tot ze was gekalmeerd. "Watje." Zei Enya toen ze hem weer aan keek. Ze haalde haar neus op, en er verscheen een klein glimlachje op haar gezicht. Malekith deed verontwaardigd zijn mond open om iets te zeggen, maar hij wist zo snel niets te bedenken. "Ja, zo maken wij wondjes schoon bij jongetjes die niet luisteren." Eindigde Enya. Malekith stond paf. Waren deze woorden zojuist uit Enya's mond gekomen? (Want ja, dirty-minded-Malekith vat dat soort dingen zo op). Er verscheen even iets van verbazing in zijn ogen, maar die verbazing maakte snel plaats voor iets anders... Hij keek Enya even diep in haar ogen aan. "Dus ik ben een watje, zeg je?" Zei hij zachtjes, op een iets verleidelijk toontje. Hij gaf Enya nog een klein kusje op haar mond, en maakte toen een spoor van kusjes naar haar nek. Zijn handen gleden zachtjes naar haar middel, en hij drukte Enya iets dichter tegen zich aan. Even stopte hij, en keek Enya weer diep aan, met zijn inmiddels volledig opgelichte, zilveren ogen. "Moet ik je bewijzen dat ik geen watje ben?" Zei Malekith ondeugend, terwijl hij Enya tegen de muur drukte. Een klein, ondeugend lachje was op zijn gezicht verschenen, een lachje wat hij nog niet eerder had laten zien.

[Omg, aaaawwwkwaaard. Zometeen inderdaad even een magical jump over the rainbow, on a pink, fluffy unicorn (Male en En samen natuurlijk :3 ) ]

Misschien hoefde ze niet langer te schuilen voor de dingen waar ze bang voor was, hoewel dat het gene was wat haar familie jarenlang had gedaan. Ze had zicht elf jaar lang geschaamd voor een vloek die zelden echt om de hoek kwam kijken, en hoewel Malekith een idioot was en bleef, hij zou het wel overleven. Net zoals zij.
"Dus ik ben een watje, zeg je?" Zei hij zachtjes, op een iets verleidelijk toontje. Ze grinnikte even. Hij kuste haar weer en trok een spoor van kussen langs haar nek naar beneden terwijl hij haar wat dichter tegen zich aandrukte. "Moet ik je bewijzen dat ik geen watje ben?" Zei Malekith ondeugend, terwijl hij Enya tegen de muur drukte. Even keek ze hem niet-begrijpend aan. Waar had die halve gare het over? Toen schoot haar iets te binnen over wat er op dit soort dingen kon volgen. O nee, van d'r leven niet! Ze duwde hem van zich af en lachte even verward. 'Als je van plan bent wat ik denk dat je van plan bent...' zei ze op een toon die het midden hield tussen kwaadheid en onrust. 'Ik kan je verzekeren dat ik nooit, maar dan ook nooit...' verder kwam ze niet. Ze was er nogal geschokt van. Natuurlijk snapte hij dat niet. Voor hem was het anders.
'Nooit van m'n leven, Malekith. Hoor je dat goed?' zei ze waarschuwend en wees met priemende vinger naar hem. 'Eerst Savador en...en nu jij....wat hebben mannen toch met dit als....als dankbaarheid of...wat waarom.....gatver!' Wat zei uitsputterde klonk niet echt als een samenhangend verhaal en zijzelf snapte het ook niet echt. Nu was ze bang dat ze hem gekwetst had. 'Ik bedoel niet...dat het aan jou ligt ofzo...het is gewoon...ik vind het zo...zo smerig!' Ze streek haar vlecht naar achteren en haalde even diep adem om zichzelf kalm te krijgen.

Malekith keek Enya een beetje verward aan. "Als je van plan bent wat ik denk dat je van plan bent...." Zei ze een beetje paniekerig. "Ik kan je verzekeren dat ik nooit, maar dan ook nooit..." Ze maakte haar zin niet af. Malekith snapte het niet, had hij iets verkeerd gedaan? "Nooit van m'n leven, Malekith. Hoor je dat goed?" Ging Enya verder. Ze wees met een vinger naar hem, waardoor hij een beetje achteruit hinkte. "Eerst Savador en... en nu jij... wat hebben mannen toch met dit als...als dankbaarheid of...wat waarom...gatver!" Nu begreep Malekith het. Er verscheen een klein, geamuseerd grijnsje op zijn gezicht. Enya leek het zelf ook niet meer helemaal te begrijpen, en leek zich nu opeens schuldig te voelen. "Ik bedoel niet...dat het aan jou ligt ofzo...het is gewoon...ik vind het zo...zo smerig!" Maakte ze haar verhaal af. Malekith had Enya een hele tijd met opgetrokken wenkbrauw aan staan staren, en de grijns op zijn gezicht was alleen maar breder geworden. Het was even stil, terwijl de twee elkaar nog altijd aanstaarden. "Ik hou van je.." Zei Malekith uiteindelijk hoofdschuddend, en gaf Enya een enorme knuffel, en een kusje op haar wang. Hij pakte haar bij haar schouders vast, en keek haar weer in haar ogen aan. "Onthoud alsjeblieft voor altijd, dat ik nooit bewust iets zou doen wat jij niet wilt." Zei hij zachtjes, maar doordringend. Malekith had bewust er expres bij gezegd, omdat er eerder iets was gebeurd wat hij helemaal niet had willen doen. "Ik snap het ook wel, opeens is er zo'n enge, gemene, gevaarlijke Meryle die overal weer veel te snel in gaat..." Begon hij zachtjes. "Al die enge mannen overal..." Zuchtte Malekith hoofdschuddend. Het was even stil, maar toen krulde zijn mondhoeken weer omhoog. "Maar gelukkig ben ik eigenlijk heel lief" Zei Malekith zachtjes, en kreeg een lief gezichtje, om Enya zo even lief lachend aan te kijken. Daarna barstte hij in lachen uit, en liet zich op het bed neervallen.

De stilte die erop volgde en de grijns die op Malekith's gezicht was verschenen, maakte haar nog nijdiger dan eerst. Geïrriteerd gaf ze een schop tegen het bed aan, maar realiseerde zich te laat dat ze geen schoenen aanhad en dat haar voeten ijskoud waren. Ze uitte een aantal woorden die niemand zou kunnen waarderen.
"Ik hou van je.." Zei Malekith uiteindelijk hoofdschuddend en omhelsde haar toen lang. Nukkig legde ze haar kin op zijn schouder en blies een haarlok weg. Hij pakte haar bij haar schouders vast, en keek haar weer in haar ogen aan. "Onthoud alsjeblieft voor altijd, dat ik nooit bewust iets zou doen wat jij niet wilt." Zei hij zachtjes, maar doordringend. Dat woord ''bewust'' was haar niet ontgaan. Pijnlijk herinnerde ze zich haar verjaardag. "Ik snap het ook wel, opeens is er zo'n enge, gemene, gevaarlijke Meryle die overal weer veel te snel in gaat..." Begon hij zachtjes. "Al die enge mannen overal..." Zuchtte Malekith hoofdschuddend. Het was even stil, maar toen krulde zijn mondhoeken weer omhoog. "Maar gelukkig ben ik eigenlijk heel lief." Met een ruk keek ze hem weer priemend aan. Hij barstte in lachen uit en viel neer op haar bed. 'Ach jij!' snauwde ze nijdig.
Met een nukkig gezicht ging ze op bed zitten en begon haar voeten te verwarmen met haar handen. Met een geïrriteerde zucht legde ze haar hoofd op zijn buik en gooide ze haar voeten op het dekbed. 'Eikel.' zei ze plompverloren en nestelde haar hoofd wat beter neer. 'Mannen zijn misbaksels...' mompelde ze. 'Misbaksels en vies en roekeloos en....en...' Ze wist geen waardige scheldnamen meer ze bedenken dus slaakte ze even een zucht van welbehagen en schoof haar hoofd omhoog naar zijn borst.

"Ach jij!" Snauwde Enya nijdig. Malekith keek haar een beetje ondeugend aan, en grinnikte. Met een nukkig gezicht ging ze naast hem op het bed zitten, en begon haar voeten te verwarmen. Het was immers nog wat koud. Niet dat Malekith daar last van had, maar hij voelde wel dat een mens dat normale temperaturen gewend was, het wel koud vond. Onverwachts legde Enya haar hoofd op Malekith's buik, en gooide zuchtend haar voeten op het bed. Malekith kreeg een tevreden lachje op zijn gezicht, en sloot zijn ogen. "Eikel." Klonk het vanaf zijn buik. Enya verlegde haar hoofd, maar bleef wel liggen (tot Malekith's grote vreugd). "Mannen zijn misbaksels..." Begon ze weer. Malekith knikte instemmend, en haalde zijn schouders op. "Misbaksels en vies en roekeloos en....en..." Enya zuchtte. Ze was kennelijk niet van plan om de wat grovere benamingen in de mond te nemen, en zweeg dus maar. "Je hebt helemaal gelijk." Zei Malekith, die weer instemmend knikte. "Maar we kunnen er helaas ook niets aan doen..." Zuchtte hij, en klonk een beetje overdreven verdrietig. "Maar we hebben gelukkig ook hele lieve kanten..." Ging hij verder, en legde zachtjes een hand op Enya's hoofd. Hij streelde zachtjes door haar rode haren. "En we bedoelen het allemaal niet kwaad..." Zei hij. Hij tilde zijn hoofd op, om even naar Enya te kijken. "En sommigen hebben ook nog eens vleugels waar zachte donsveertjes op zitten..." Zei hij zachtjes, en lachte even lief. Zonder dat Enya het gemerkt had had hij een vleugel uitgeslagen, en legde die zachtjes over Enya heen. Ze had het immers een beetje koud, en niets was warmer dan een zachte, warme Meryle vleugel. [b]"De donsveertjes zitten trouwens wel onder de wat hardere veren, dus misschien moet je even graven."[b] Zei Malekith grinnikend. Enya ging helemaal schuil onder zijn vleugel, alleen haar hoofd stak er nog boven uit.

Het hielp niet. Het haardvuur, Malekith's lichaamswarmte...niks hielp. Steeds zag ze de vreemde essentie die bezit nam van zijn lichaam en die hem onherkenbaar maakte. Dan doemde ook weer het beeld van het dode meisje voor zich op waar ze weer de koude rillingen van kreeg. "Je hebt helemaal gelijk." Zei Malekith, die weer instemmend knikte. "Maar we kunnen er helaas ook niets aan doen..." Zuchtte hij, en klonk een beetje overdreven verdrietig. Ze rolde even met haar ogen en mompelde iets onverstaanbaars. "Maar we hebben gelukkig ook hele lieve kanten..." Ze voelde een hand op haar hoofd die haar zacht aaide. "En we bedoelen het allemaal niet kwaad..." Ze voelde hem een stukje omhoog komen zodat hij haar kon bekijken. "En sommigen hebben ook nog eens vleugels waar zachte donsveertjes op zitten..." Zei hij zachtjes, en lachte even lief. Plotseling voelde ze een soort ruwe deken die haar volledig bedekte. Ze keek op en zag dat het een van zijn vleugels was. "De donsveertjes zitten trouwens wel onder de wat hardere veren, dus misschien moet je even graven." Ze gniffelde en woelde tussen de ruwe veren tot ze inderdaad een aantal zachte exemplaren tegenkwam. Plagerig keek ze hem aan. 'Geef toe; je was jaloers toen ik Alysia kuste.' Ze drukte haar wijsvinger op zijn neus en keek hem met een sinister lachje aan. 'Maletje heeft te weinig zelfbeheersing.'
Voor hij haar kon terugpesten sprong ze vanonder zijn vleugel vandaan en liep naar de spiegel. In het licht kon ze niet erg goed zien wat er nou anders aan haar oog was. Een haardblok rolde om en verlichte de kamer even feller dan normaal. Met een kleine gil sloeg ze haar hand oor haar oog en sprong achteruit. 'Het is...het is...' ze draaide zich om naar Malekith. 'Mijn oog...het is...groen!' ze keek weer in de spiegel en knipperde een apar keer. Wat zou er gebeuren als... Zonder na te denken liet ze de ijzige kracht door haar hoofd heen stromen. Nogmaals schrok ze zich dood. Ze snelde naar het bed toe en wees naar haar hoofd. Haar rechteroog gaf keurig de bloedrode gloed aan die er altijd uitkwam als ze kwaad was, maar haar lickeroog straalde een fel, maanachtig zilver uit.

Enya graafde en woelde een beetje tussen Malekith's veren, en Malekith voelde dat ze toen inderdaad de wat zachtere donsveertjes had gevonden. Enya keek opeens op. "Geef toe; Je was jaloers toen ik Alysia kuste." Gniffelde ze plagerig, en drukte haar wijsvinger op Malekith's neus. "Maletje heeft te weinig zelfbeheersing." Malekith wilde verontwaardigt iets terug zeggen, maar Enya sprong al op en liep naar de spiegel. Malekith lette even niet op, maar schrok toen opeens van de gil die uit Enya's mond ontsnapte. "Het is...het is..." zei ze, en draaide zich om. "Mijn oog... het is...groen!" Ging ze verder, en keek weer in de spiegel. Malekith keek haar verbaast aan, en schrok al helemaal toen ze opeens van kleur veranderde. "Nu is je oog niet alleen van kleur veranderd, maar jij ook." Zei hij droogjes. Enya kwam op hem afstormen, en wees nadrukkelijk naar haar oog. Haar ene oog was inderdaad rood zoals het altijd in die vorm van haar was, maar haar andere oog was nu zilver, hetzelfde zilver als dat van Malekith's ogen. Malekith leunde een beetje naar voren, en keek nog eens goed. "Hmmmmm...." Begon hij. "Wat heb jij uitgespookt toen ik even niet oplette?" Zei hij argwanend. "Het is een Meryle oog. Je kan nu waarschijnlijk ook inzoomen enzo." Zei hij op het toontje van een professor. "Probeer maar eens op mijn poriën in te zoomen, dat ziet er altijd erg interessant uit voor de eerste keer!" Zei hij grinnikend, wetend dat Enya het onsmakelijk zou vinden. Hij dook weg in zijn vleugels voordat ze zijn neus weer kon breken, en mompelde nog iets van onder zijn vleugels. Even later stak zijn hoofd weer naar buiten, en keek Enya nu iets serieuzer aan. "Maar al met al, ik vind dat het je erg mooi staat!" Zei hij blij. "Maar dat is logisch, want jou staat alles goed."

Ze werd van het hele gedoe erg opgewonden en stuiterde nog net niet door de kamer heen. "Hmmmmm...." Begon Malekith. "Wat heb jij uitgespookt toen ik even niet oplette?" Zei hij argwanend. Beledigd wilde ze hem zeggen dat als er al iemand was die rare dingen deed, zij het zeker niet zou zijn. 'Die snol heeft mijn oog eruit gestoken. Weet je nog toen in april? Je traan was opgelost, maar de magie....wel, ik gebruikte hem om te voorkomen dat ik voortaan met een ooglap zou rondlopen.' zei ze uiteindelijk maar"Het is een Meryle oog. Je kan nu waarschijnlijk ook inzoomen enzo." Zei hij op het toontje van een professor. "Probeer maar eens op mijn poriën in te zoomen, dat ziet er altijd erg interessant uit voor de eerste keer!" Enya wees eerst naar haar oog, toen naar Malekith en opende toen haar mond om iets te zeggen. Na lang nadenken klapte ze hem dicht en keek hem met samengeknepen ogen aan. Bedenkelijk plofte ze neer op bed en concentreerde zich nu op Malekith's neus. Een scherpe flits, een gil en bijna viel ze van het bed af. 'D-dat was...' stotterde ze. Ze kon er geen passend woord voor vinden. Onsmakelijk misschien, of walgelijk. En die bron van parasieten zat nu op haar bed!
Ze sprong op en trok hem achter zich aan. 'Badkamer.' zei ze nijdig en liep de gang op. Ze had zich ook gerealiseerd dat ze allebei onder het bloed zaten. Na een paar bochten kwamen ze bij de wasruimtes. In feite was hun bad net zo groot als een half zwembad, maar des te beter. Ze sloot de deur achter zich, stak de kandelaars aan en wees naar de kranen die meteen begonnen te stromen. Tegelijkertijd vlogen er bellen, zo groot als voetballen omhoog. 'Je wil niet weten hoeveel tijd het Jona heeft gekost om dit ding schoon te maken.' grinnikte ze, denkend aan haar neef die bijna de hele middag hier had staan ploeteren.
Maar na een poosje hield ze op met lachen en kreeg ze weer een rode kleur. Langzaam en verlegen draaide ze zich om en liet haar kamerjas van haar schouders glijden. Onzeker trok ze haar nachtjapon over haar hoofd waarna ze in haar korset en onderbroek stond. Ze durfde zich niet om te draaien en strengelde haar vlecht tussen haar vingers. 'Kun je me hiermee helpen?' vroeg ze zacht, doelend op de touwtjes die de stof bij elkaar hielden.

Enya gilde, en viel bijna van het bed af. Malekith nam aan dat het haar gelukt was om op zijn gezicht in te zoomen, en dat wat ze zag, haar niet erg goed deed. "D-dat was..." stamelde ze, en trok er een vies gezicht bij. Malekith grinnikte, maar voor hij het wist werd hij door Enya het bed afgetrokken, en meegesleurd. "Badkamer." Zei ze nijdig, met Malekith achter zich aan slepend. "Ik dacht dat iemand die van Gren komt, wel tegen zoiets natuurlijks als poriën kon..." Zei hij grinnikend. Na wat bochten - Wát bochten? Malekith kon de tel niet bijhouden - kwamen ze uiteindelijk aan in een kamer die meer op een binnenzwembad leek, dan een badkamer. Malekith stond er een beetje dom naar te kijken, en gromde zachtjes naar een langskomende bel. Hij had geen idee wat het was, en schrok zich een hoedje toen hij erin beet. De bel spatte kapot in zijn gezicht, waardoor Malekith schuddend en zwaaiend achteruit sprong. Enya was bezig geweest met de kandelaars en kranen, en stiekem hoopte Malekith dat ze het niet had gezien. "Je wilt niet weten hoeveel tijd het Jona heeft gekost om dit ding schoon te maken." Zei Enya grinnikend. Malekith grinnikte flauwtjes, en schaamde zich nog steeds dat hij van zoiets als een bel was geschrokken, die hier kennelijk normaal bleken te zijn. Opeens veranderde er iets. Malekith merkte hoe Enya rood werd, en hoe haar hard sneller ging kloppen. Toen ze zich verlegen omdraaide en haar kamerjas liet zakken, was hij alles wat er om hem heen gebeurde vergeten. Toch stond hij aarzelend toe te kijken. Hij wilde Enya aan de ene kant het liefst bespringen, maar aan de andere kant wilde hij niets doen wat zij niet wilde. Daarom hield Malekith zich koest. Hij keek toe hoe Enya haar nachtjapon over haar hoofd uittrok, en daarna in haar korset en onderbroek stond. Malekith voelde dat ze zenuwachtig was, en zag hoe ze een beetje aan haar vlecht plukte. "Kun je me hiermee helpen?" Vroeg ze zacht, wat kennelijk over de touwtjes van het korset ging. Malekith liep langzaam, zonder iets te zeggen of geluid te maken, op Enya af. Toen hij achter haar stond streelde hij even zachtjes over haar schouders, en gaf haar een kusje in haar haar. Rustig bewoog hij zijn handen naar de touwtjes van het korset. Langzaam trok Malekith aan één van de twee uiteinden van het knoopje, waardoor het los kwam. Hij reeg het touw uit de gaatjes waar het doorheen had gezeten, en gaf Enya een spoor van kusjes vanaf haar hoofd tot haar nek. Toen hij het touw door het laatste gaatje haalde, fluisterde hij iets in haar oor. "En onthoudt, ik doe niets wat jij niet wilt."