Queralena zat aan haar bureau de stapels brieven en papieren weg te werken, de eindeloze stapel die iedere dag doorlopend werd aangevuld en haast nooit geheel leek te verdwijnen. Ze had er nu echter een systeem ingebracht, zodat de dringende zaken het eerst konden worden behandeld en de dingen die niet al te dringend waren net iets langer konden blijven liggen. Toch bleven ze nooit lang onaangeroerd, werd de nieuwe post automatisch onder een van de drie andere stapels gelegd. Op dit moment was ze aan het staren naar het pleidooi van een gevangene die de dood te wachten stond. Queralena had zelf niet bij de hoorzitting aanwezig kunnen zijn en moest nu gebaseerd op het rapport haar bevindingen doorspelen, aangezien haar gedachtegang blijkbaar van belang was in wat voor straf ze zouden krijgen. De vrouw had de meest afschuwelijke dingen gedaan, maar ze bleek nu berouw te hebben en iets aan de manier waarop de gevangene had geantwoord bleek er iets mis te zijn. Sommige zinnen leken vooraf gecontrueerd te zijn, alsof de vrouw precies had geweten welke vragen zouden worden gesteld en een antwoord erop had bedacht. En de antwoorden brachten haar verder in de problemen terwijl ze bij wat meer open vragen antwoorden gaf die baseerden op vol berouw. Queralena wist het niet zeker, maar ze had het gevoel dat de vrouw ergens van onder de invloed was. Wat het ook was, het zou krachtig moeten zijn. De bewakers hadden niemand bij haar toegelaten en er lagen barrieres rondom de gevangenissen en die waren zo strict dat niemand van buiten een gevangene zou kunnen raken. Het was een geval waarvoor ze zelf terug naar Shadra moest om uit te zoeken wat er werkelijk was gebeurd. Hoe makkelijk het ook was om de vrouw ter dood te verklaren, ze zou moeten weten wat er aan de hand was. Een welkome onderbreking liep over haar vingers en Queralena keek naar de spin die haar informeerde over de persoon die door de gangen van Dorchadas liepen. Niet veel later klonk het geroffel van knokkels die de zware houten deur raakten. Haar blik gleed naar buiten, waar ze zag dat de zon net onderging, de aankondiging van haar tijd in de nacht en de papieren voor haar zouden niet snel verdwijnen. Gracieus stond ze op, haar opvoeding onbewust doorschijnend in haar gedrag, en opende de deur om de man binnen te laten. 'Vavyendor. Ik was al geinformeerd dat u zou komen.' Terugstappend in haar woon/werkkamer hield ze de deur open voor de opvolger van de krachten van het woud. Even dacht ze de geur van nachtlelies te ruiken, de geur van dood die nu excuses betekenden. Het was raar hoe de verandering van de bloemen in een betrekkelijk korte tijd zo was veranderd. In haar tijd waren een man en vrouw aan elkaar gebonden tot aan hun dood en was de enige manier waarop de een aan de ander kon ontsnappen door de dood in te zetten of weg te gaan en nooit meer gevonden te worden. Het gif van nachtlelies was makkelijk te maken en niet te detecteren na de dood en in Shadra overal te vinden. Ongeveer 200 jaar geleden werd het ook gebruikt als een persoon van het echtpaar was verdwenen en betekende het dat die persoon als dood werd beschouwd voor de streek. Geleidelijk aan bouwde de nachtlelie zichzelf om dat het een algemene excuses werd, gegeven aan de persoon die achter bleef. Het moest ongeveer 75 jaar geleden zijn dat de nachtlelie voornamelijk werd gebruikt om excuses te zeggen, al zou het in Shadra niet veel meer betekenen. Nachtlelies waren altijd en overal te vinden. Wilde je werkelijke excuses maken dan zou je moeten proberen zeldzame bloemen te vinden. Ja, ze waren duur, maar die bloemen gebruikte je als je de grootste fout van je leven begaan had en er geen andere manier van oplossen was. Voor haar zou de geur van nachtlelies altijd de dood van een persoon betekenen en later op haar graf, als er ooit iemand zou zijn die haar zou doden, dan zouden het nachtlelies zijn die werden gestrooid, nachtlelies en witte rozen. Zodra Vayendor binnen was, sloot ze de deur en nam plaats in haar stoel voordat ze de man aankeek. 'Waarvoor ben je hier?' Langzaam nam ze hem op en zag dat hij inderdaad een bos nachtlelies bij zich had, maar daarnaast zag ze de flikkering van ring in zijn andere hand door het gedempte licht heen. Met een knisp van haar vingers gingen de kaarsen harder branden en werd het lichter in de kamer. Uiteindelijk kwam Queralena aan bij zijn gezicht en staarde in de ogen, duidelijk makend aan haar blik dat ze geen tijd had voor onbenullige zaken.

Queralena opende de zware deur met gemak en liet de opvolger van Gren naar binnen. De opvolger waarmee ze laatst nog veel strijd had gehad in de openbare baden. De man wist zijn kalmte niet te bewaren en was omdat ze hem erop had aangesproken tegen haar uitgevallen. Ach, de waarheid was vaak hard en de meeste mensen hadden er moeite mee om het te aanvaarden. Zodra Vayendor binnen was, sloot ze de deur en nam plaats in haar stoel voordat ze de man aankeek. 'Waarvoor ben je hier?' Haar blik hield de zijne vast en dwong hem haast zijn verhaal eruit te gooien zodat hij haar met rust zou laten. Q'leen had voldoende te doen en onnozele bezoeken werden op dit moment niet geapprecieerd. Bovendien had ze in haar tijd als kasteelmeesteres meer dan voldoende mensen voor haar gehad die haar om een verzoek vroegen, vaak een verzoek dat ze had moeten weigeren. Zij kon het kasteel waarin haar zoon opgroeide niet achterlaten, in tijden van oorlog was niemand te vertrouwen en ze zou haar mans vijanden niet de kans geven om iets te doen met haar zoon. Door het terugdenken aan de jaren die lang voorbij waren hoorde Q’leen niet wat Norwood zei en nam de nachtlelies maar aan. Hij zou zich hoogstwaarschijnlijk hebben verontschuldigd voor zijn gedrag, maar dat was niet per se iets waarop ze een antwoord hoefde te geven. Het aannemen van de lelies was daarvoor voldoende. Met een knisp van haar vingers werd er midden in de uitleg van Norwood een deur geopend en kwam Iklèp erdoorheen. Woordenloos nam hij de bloemen van haar aan en verdween ermee. Iklèp was ook getraind in het maken van verschillende soorten vergif en zou de bloemen simpelweg gebruiken om hun voorraad iets aan te sterken. Het meeste had ze in haar kasteel liggen, verborgen achter zware spreuken. Hier moest ze echter nog een voorraadje kweken en dit was een uitgelezen kans. Daarna richtte ze haar aandacht weer op Vavyendor’s ring richtte. ‘Als ik er al iets over zou weten dan zou ik het je niet vertellen Vavyendor.’ Sprak ze zacht. In feite wist ze niets van Miotas en waar hij nu weer naartoe was gevlucht, maar ze zou niet het vuile werk voor zijn opvolger gaan doen. Wilde Vavyendor het werkelijk weten dan zou hij er zelf wel achter komen. En toen ging het geraaskal verder, werd het geklaag tot een hoogtepunt gebracht en kwam het smeekgedeelte eraan. Had niemand die man dan enige waardigheid geleerd?

De staande grote klok weergalmde door haar vertrek en met een verrukte blik keek ze naar buiten. Eindelijk! De klok die er stond was betoverd, zoals veel van haar spullen. Deze liet merken wanneer op deze planeet de zon onder was gegaan en haar tijdperiode werkelijk in was gegaan. Naar buiten starend knikte ze een keer voor haarzelf. ‘Ik heb misschien wel even tijd. Vind me maar.’ Het volgende moment verdween ze in haar eigen schaduw.

Queralena stond net buiten de deuropening. ‘Schiet op Vavyendor. Ik wil nog meer doen vannacht.’ En opnieuw werd haar lichaam zwart waarna het er niet meer stond.

Dit maal stond ze in een van de schaduwen naast de grote toegangsdeuren van de toren. Aangezien Vayendor niet getraind was in schaduwen was hij sloom en had hij niet altijd het idee waar ze naartoe was gegaan, dus zorgde ze ervoor dat hij vanzelf weer een glimp van haar opvang voordat ze opnieuw verdween en hem naar de plek kon leiden die ze wilde.

Langzaam had ze hem naar een open plek geleid in het bos. Het was nogal rechthoekig en op drie kwart stond ze met haar rug naar hem toe te wachten. ‘ಇಲ್ಲಿ, ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಮರೆಮಾಡಲಾಗಿದೆ, ನಾವು. ನಾವು ಪಾಪಕೃತ್ಯ ಎಸಗುವ ಏಕೆಂದರೆ ಶಾಡೋ ವೈಲ್ ನಿಮ್ಮ ಸ್ಥಳವನ್ನು ಹುಡುಕುತ್ತದೆ.’ De klanken zongen zacht in de lucht en maakten een scherm om de open plek heen. Vavyendor zou moeten vechten zonder hulpmiddelen van zijn gave, geen enkele boom was binnen gebracht, slechts het gras zou voor zijn magie hier zijn. De eeuwenoude spreuk was alleen bedoeld als schild zodat niemand van buiten erin kon komen en magiestoten er niet uit konden gaan. Dat zou het veilig maken. ‘Laten we eens zien wat u in huis hebt of niet?’

Translation:

Norwood zag dat ze de bloemen aannam en hij glimlachte enkel wat omdat hij voelde dat ze zijn excuses ergens accepteerde. Norwood kwam gelijk ter zake omtrent het verdwijnen van Miotas. Hij hoorde haar reactie op zijn woorden. De kalmte in haar stem leek gewoon laks over te komen in de situatie. ‘Als opvolger van de heer had ik minstens het recht om het te weten.’ Sprak hij koppig. ‘Maar ik snap het net zo goed, wanneer u het zelf niet weet. U bent nou ook niet zo bekend met Miotas geweest’ sprak hij met lichte zekerheid in zijn stem. En dat kon ze niet ontkennen, ze wist net zo veel van het persoon als hij, amper iets. Hij begon echter langzaam zijn tirade over het feit dat ze steeds weer wegliepen gevolgd door op een knie netjes en licht smekend te vragen. In Queralena’s ogen had hij geen waardigheid. Als je Norwood wist had hij wel degelijk waardigheid maar ging hij bewust door zijn knieën uit diepe respect voor Queralena. Het was misschien wel niet altijd aan zijn acties te merken, maar hij had wel respect voor de hogere rang als Legendarische Magician.

Hij kwam overeind toen hij een klok hoorde slaan en voelde een lichte spanning in de kamer stijgen. Alsof het hier nu echt begon met leven. Hij keek naar buiten en zag dat de zon onder was gegaan en enkel de lucht nog aangaf dat het er op een paar duizend kilometer de zon aan het ondergaan was. Norwood hoorde haar woorden. Hij kreeg ineens een serieuze houding. Hij zag haar oplossen en sloot zijn ogen. Gebruikte zijn zintuigelijke krachten om haar magiebron op te sporen. Bij de deur kwam ze weer even tevoorschijn. Hij draaide zich met gesloten ogen om en wist nog net een snelle en dunne connectie te maken met haar magie. Hij opende zijn ogen en zette een rennende pas in. Ze was sneller as schaduw. Hij wierp de deur van haar kamer dicht en grijnsde. Hij had zwaar het gevoel dat ze hem onderschatte en met een zekere pas rende hij de trap af. Echter, hoe groter de afstand des te dunner het draadje was en hoe moeilijker het op te maken was waar Queralena nu was. Maar Norwood volgde zijn gevoel en was toch vrij vlot op de plaats waar ze hem wilde hebben.

Norwood zag Queralena op een driekwart afstand van de open plek staan en liep langzaam de open veld op. Ze leek een vrij oude spreuk te gebruiken en voelde achter zich een magiebron omhoog schieten. Hij legde zijn hand op het scherm en duwde even. Dus ze maakte een barrière om een open plek zodat hij enkel het gras had? Ze wilde dus hem echt tot het uiterste testen? Norwood was niet gek, het was momenteel tegen de lente. Bomen waren nog kaal, maar dat betekende niet dat er niet mogelijkheden waren met enkel gras. Juist bood gras meer voordeel over dichte bossen. Norwood zakte even door zijn knieen en sloot zijn ogen met een glimlach. Hij liet het er even over glijden. Oh, er was zoveel meer dat het oog reikte bij woudmagie. Hij zou Queralena eens laten zien wat je kan bereiken met enkel gras in woudmagie. Norwood had een tevreden en zekere grijns op zijn gezicht gekregen. Maar voor nu, zou hij zich op magievlak nog even kort inhouden. ‘Ik neem aan, dat dit het teken is van een start?’ sprak hij enkel terug. Hij zakte door zijn knieën terwijl hij in de beweging vier snelle handgebaren maakte. ‘Shadowdance of a Chameleon’ mompelde hij met een glimlach en verdween. Zijn magiebron nam een omhulsel aan om het minimale leesbaar te worden en vrijwel compleet te verdwijnen. Norwood wist dat Queralena getraind was en de kans aanwezig was dat ze er doorheen prikte. Aan haar rechterzijde kwam hij laag bij de grond tevoorschijn en in een snelle beweging stond er een zeis tegen haar keel. Hij hoefde enkel uit te halen en haar hoofd kon er af liggen, althans dat leek zo. Norwood haalde uit en de zeis bewoog zich door haar heen, Queralena enkel een zintuigelijke pijn van een snee laten ervaren. Vervolgens verdween Norwood weer en kwam op een andere positie terecht om weer snel uit te halen naar haar zij om vervolgens hetzelfde weer uit te voeren. Het waren vrij vlotte bewegingen en je moest getraind zijn om ze te volgen. En ongetwijfeld wist Queralena hier wel een tegenaanval op.

Voor nu zal ze bezig zijn met deze spreuk, dat gunt me wat tijd om het volgende eens uit te testen…. ging het door zijn gedachten. Het was enkel een illusie die haar bezig hield. Althans, de pijn. Norwood was werkelijk naast haar, in gekloonde versie welliswaar. Zwijgzaam mompelde Norwood een spreuk terwijl hij ergens willekeurig in het veld onzichtbaar was en zwijgzaam hoopte hij dat hij voldoende tijd zou krijgen.

Kalm keek Queralena naar Vavyendor en hield haar toon zo kalm als ze zich op het moment voelde. ‘Norwood was het toch?’ Ze knikte even. ‘Misschien weet ik inderdaad niets, maar als ik iets wist dan zou ik het nog niet vertellen. Als opvolger van Miotas heb je het recht te weten wat er is, maar je hebt niet het recht om dat van mij te eisen als een kleuter die zijn lolly is verloren.’ Daarna had ze niet veel meer om te zeggen, wat niet werd opgemerkt omdat de persoon voor haar bezig was met zijn tirade af te steken. Misschien dacht hij dat zijn eindeloze gepraat en gesmeek aan haar voeten een teken van respect zou zijn, maar dan kwam hij bedrogen uit de strijd. Alhoewel, het was op zich best interessant om te zien hoe een opvolger van het woud rond haar voeten kroop als de worm die hij op het moment was. Als ze zich het goed herinnerde was er ook een lichte strijd tussen deze man en haar opvolger en dit nieuws zou hij misschien wel leuk vinden om te horen. Misschien zou hij het tegen de man een keer kunnen gebruiken als de Shadraan die hij was. Je kon zeggen wat je wilde, maar als ze dit met de volgende heer of vrouwe van het Woud zou overleggen dan was ze er bijna zeker van dat die dit gedrag ook niet zou kunnen tolereren bij iemand die later zijn planeet zou moeten vertegenwoordigen en beschermen. Zou hij dan ook, wanneer er slechte tijden hingen, smeken om raad of die indruk geven? Niemand zou hem meer serieus nemen, zelfs al zou hij sterker zijn. Je hoefde niet sterk te zijn om slim te zijn.

Zowel het geraaskal als haar verdere stilte werden wreed onderbroken door het geluid van de grote staande klok die in haar slaapkamer stond. De spanning in de kamer steeg licht, vooral door de anticipatie op wat er deze nacht zou gebeuren. Hoevelen zouden deze nacht het duister opzoeken of zich haasten om in de veiligheid van het kasteel te geraken? Het was altijd een spel om te zien wie het waagde in haar tijd het duister op te zoeken. Soms observeerde ze slechts, andere keren had ze een conversatie met de medenachtbewoner, maar vannacht.. Vannacht zou ze zich proberen uit te leven op de waaghals die haar uitdaagde tot een gevecht. Ze had geen intentie om hem te laten winnen en als het moest zou ze naast haar magie ook haar messen gebruiken. Een gevecht bleef een gevecht waarbij je altijd op je hoede moest zijn voor ieder gevaar dat je kant op kwam.

Zijn eerste opdracht was om haar te volgen waarbij ze het steeds net uit zijn bereik bleef en dat leidde hen tot een open plek die geschikt zou zijn voor deze kleine schermutseling. Ze was niet bang dat ze in de rug aangevallen zou worden en het schild dat ze opriep was normaal in gevechten die voor eer en oefening werden gebruikt. Er was niets ergers om je eer te schaden door een willekeurige toeschouwer te raken met een bepaalde vloek. Meestal werd het schild door buitenstaanders gecreëerd en in stand gehouden zodat er niets mee mis kon gaan. Daarna draaide Q’leen zich om zodat ze kon kijken naar wat de kleine worm van plan was als eerste aanval te gebruiken. De magiebron die hij bezat probeerde te verdwijnen, maar een energielezer als zij wist altijd een klein spoor te vinden, daarnaast bezat hij niet de kracht om door schaduwen te reizen wat haar zeker maakte dat de energiebron die ze volgde de opvolger was die zo graag met haar dit gevecht wilde. Op het ogenblik dat ze een zeis tevoorschijn zag komen zocht ze naar de standvastigheid van het wapen. Wat het niet bezat, het was enkel magie om het idee te geven van een zeis die haar aan kon vallen, maar dat haalde niet weg dat het de indruk gaf van een echte snede in haar keel.

Al die tijd had ze stil gestaan, maar nu draaide ze zich even naar rechts en keek recht richting de harteklop die door de magie werd gevoed. ‘Ben je bang me werkelijk pijn te doen Vavyendor?’ Queralena negeerde de pijn die de zeis aanrichtte en glimlachte even licht. ‘Laten we het iets moeilijker maken.’ Haar handen vormden een bol van zwart vuur en dat gooide ze richting Norwood. Hij kon het ontwijken, maar het ging recht op zijn energiebron af en het schild zou het laten terugbonzen in het veld. Ze was niet van plan om veel te gaan doen deze avond tijdens het gevecht. Ze liet hem zich maar bezig houden met kleine dingetjes om te kijken hoeveel hij tegelijkertijd aankon. Met een snelle draai haalde ze haar voet uit en schopte de kloon tegen zijn borstkas die naar achteren vloog voordat ze hem verbrandde. ‘Dragonsbreath’ mompelde ze zo zachtjes dat de magie ook langzaam aan het werk was. Het verbrandde het gras, te beginnen bij de kloon om zich daarna over het veld uit te verspreiden. Wat zou de opvolger doen, als hij op niets meer stond dan een stuk grond waar niets meer in was dat kon leven, alles verbrand tot op het kleinste zaadje.

Licht schudde ze haar hoofd. ‘We zitten in een oefengevecht. Uiteraard is hier nog steeds het doel om de ander te overwinnen. En door elkaar licht te verwonden, weet je waar je zwakke plekken zijn. Wees niet bang Norwood. Het is een trainingsgevecht, het is geen duel tot de dood. Ik zal je niet al te ernstig verwonden, maar je moet wel blijven denken dat dit een echt gevecht is.’ Q’leen negeerde de referentie naar hoe hij vond dat Shadranen bloeddorstig waren en geen benul hadden van eer. Queralena kende haar volk en wist dat het het meest trotse volk was dat er bestond. En onder die trotsheid viel onder andere eervolheid. Hoe kon je je hoofd hoog houden als je mee had gedaan aan oneervolle praktijken die konden worden uitgevonden door andere personen. Bovendien won je met eer geen oorlogen. Shadranen waren slinks en intelligent. Ze kwamen in luttele seconden met een plan om hun eigen profijt te halen uit een situatie. Dat dat vaak zorgde voor een verlies aan de kant van de niet-Shadraan, daar konden zij niets aan doen. Dus om ook maar iets van ego-herstel te krijgen, maakten ze leugens op over haar volk. Maar ze konden hen vertellen wat ze wilden, haar volk zou nooit zo laag zinken tot hun niveau. Dat maakte hen nog onaantastelijker en dus meer ‘gehaat’. Het liefst wilde Queralena niet zo’n sterk woord gebruiken, maar het was wel waar het op neer kwam. Licht geïnteresseerd keek Q’leen toe hoe er vogels verschenen en hoe deze probeerden het vuur te sussen. Hoe ondoordacht. Het was niet mogelijk om het vuur van een draak te temmen door luchtmagie te gebruiken of in dit geval vogels die windslagen op het vuur afsloegen. Nog steeds bleef Queralena in dezelfde positie staan. Vavyendor maakte het haar niet echt moeilijk. Hij gebruikte illusies, die te doorzien waren, spreuken, die bijna geen effect hadden. Was dit nou serieus de toekomstige Legendarische Magician? ‘Prison maze of the rainworm..’ Serieus? Hij ging haar in een doolhof plaatsen. Ach, het kon geen kwaad. Het duurde niet lang voordat de klappen te voelen waren. Hoogstwaarschijnlijk was het een worm die door de aarde heen wroette totdat het bij het oppervlakte terecht kwam. Ach, ze zou hem vermaken en zich gewoon mee laten nemen door het gevaarte dat zich nu om haar heen had gewikkeld. De magiër voor haar, die ze in haar gedachten al een worm had genoemd, had dan nu ook werkelijk zelf een regenworm opgeroepen. Dat maakte het toch wel duidelijk of niet? Een worm die zo dom was geweest haar uit te nodigen in het diepst van de nacht. De zon was allang onder gegaan, haar krachten waren met de laatste zonnestraal die de planeet had gekregen, teruggesmolten. Voordat dit lichte spel was begonnen, was zij al op haar volle kracht. En nog steeds wilde hij nu een gevecht. Het zicht dat nu langzaam aan haar terugkwam, liet de verschillende vakken zien en een reus van een Vavyendor boven haar. Waarschijnlijk kon ze het doolhof enkel via een speciale weg kunnen ontsnappen. ALS ze volgens de regels zou spelen. Wat ze zou doen. Het was een spreuk die ze nog niet eerder had gezien en alles wat ze erover te weten zou komen, zou ze kunnen analyseren. Door dit gevecht zou zij meer leren over hem dan hij over haar en of hij nou werkelijk iets wijzer zou worden hieruit, dat viel nog te bezien. Ze was namelijk niet van plan hem iets aan te leren of te laten zien. Simpele truukjes die bekend waren, die liet ze hem zien, maar uiteindelijk na de tijd.. als ze hem zou vragen wat hij over haar had geleerd in het gevecht. Zou hij echt iets hebben gezien dat aanduidde dat ze een LM was? Het viel te bezien. Q’leen ging een kant op, een wandeling was nooit verkeerd. Het eerste wat ze aan voelde komen, was groot en kwam met een vaart op haar af. ‘Illusion of Heart, Concealment of Illusion, Featherlight Subconsious..’ Q’leen sprak de woorden kalm en drie keer snel achter elkaar uit. Vanuit haar borstkas begon de illusie te werken en begon haar langzaam te verdwijnen. Ondertussen werd haar lichaam lichter, doordat ze een spreuk op haar ziel had uitgesproken, waardoor het mogelijk werd voor haar om in de lucht te zweven. De illusie die ze had opgeroepen, verscheen net voordat het monster van een mol tevoorschijn kwam en begon er simpele spreuken naar te gooien om het diers aandacht bij haar te houden. Q’leen zelf ondertussen was achter het dier terecht gekomen en zweefde rustig over het vlak naar de volgende. Er waren verschillende energieën te voelen, maar degene voor wie ze zocht, was van de worm die haar hiernaartoe had genomen. Iedereen wist dat als een spreuk je opnam, je er ook via die weg weer uit zou moeten. Het was lastig om door de vele aura’s heen te zoeken naar degene die je nodig had, maar na een tijdje zoeken vond ze dan eindelijk de locatie. ‘Dissolve.’ Met een klap kwam ze op een grond terecht, vergetende dat ze in de lucht aan het zweven was, en grimaste licht. Q’leen vergat altijd de kracht van die simpele spreuk. Door enkel het woord te zeggen, waren al haar vorige spreuken meteen afgelopen. Volgende keer zou ze het specificeren. In ieder geval was ze bijna bij de uitgang. Na nog enkele minuten lopen, zag ze de worm liggen. ‘Ik weet niet of je het ooit hebt gehoord, maar er is maar één ding waar een worm goed voor is. Visvoer.’ Zwarte rook zwierde rond de worm, kronkelden en zweefden om het heen totdat er niets meer van de worm te bekennen was. ‘Vavyendor, als je geen dode worm wilt, dan laat je me hieruit. Zo niet, dan heb je binnen tien seconden een verwoest doolhof en meer doden op je leven dan je tot nu toe had gedacht.’ Eens kijken hoe gevoelig de hoofdworm was.