Het was eindelijk voorbij. Al het geregel, al het gedoe, al de pijn en het verdriet, het was voorbij. Haar grote broer had voor elkaar gekregen om het huis van hun moeder te erven zonder al te veel problemen en de crematie was ook goed verlopen. De brok die zich de afgelopen dagen in haar keel had gevormd, was weg. De angst op een hartafwijking daarentegen niet. Want hoe het zich ook wendde of keerde, haar moeder en vader waren allebei aan een hartafwijking gestorven, een hartaanval. Was het iets van een beginnend probleem, een probleem die zich langer had aangesleept en had de hartklacht zich uiteindelijk geuit in een hartaanval? Ze wist het niet. Ze wist alleen maar dat ze haar moeder op het bed liggend had gevonden toen ze in de vakantie op bezoek was gegaan. Haar broer was die dag werken geweest. Spell had op de grond gezeten, wachtend op hem. Haar broer was teruggekomen van zijn werk, had verrast gereageerd toen hij zijn kleine zusje als een zielig hoopje in elkaar had zien zitten op de grond, maar was er algauw bij komen zitten toen hij in de gaten kreeg wat er gebeurd was. Hun moeder was, constateerde de dokter even later, gestorven aan dezelfde hartaanval als die hun vader fataal was geworden. Spell had naar adem gehapt. Ze had haar broer angstig aangekeken en op zijn gezicht was dezelfde angst weerspiegeld geweest. De kans dat één van hun iets had, was groot. Haar broer had meteen bloed laten trekken, zij volgde daarna. Ze kon pas in de volgende vakantie naar Puffoon en dan zou ze weten wat het resultaat was. Ze wilde het eigenlijk helemaal niet weten, wilde zich het liefste eenzaam opsluiten in een ruimte waar niemand haar lastig zou vallen, maar dat zou onmogelijk zijn. Het zag ernaar uit dat ze haar problemen opzij moest zetten, ze moest open staan voor anderen. Alle contacten die ze voor de dood van haar moeder had gemaakt waren in het niet gegaan. Personen zoals Allen die ze goed had leren kennen, zag ze nu nauwelijks. Hij zou haar misschien niet eens meer herinneren. Of die jongen waarmee ze in Oak’s Field een soort rare band mee had gehad toen ze naar dat enge oude huis waren gegaan, Keito. Of Natsu. Of Eodan, of Yosh. Ze schudde haar hoofd, waarmee de mensen die ze had leren kennen ook uit haar gedachten verdwenen.

In een topje, een rokje en een doorzichtige panty bewoog Spell zich naar het stille meer. Haar zwarte enkellaarsjes met een kleine hak maakten het lopen haar zeer gemakkelijk. Ze had ook wel hogere hakken, maar die gingen op een gegeven moment echt pijn doen aan je voeten. Het rokje was niet al te kort en liet haar lange benen zien. Haar ijsblauwe ogen keken fel naar voren terwijl ze de leerlingen om zich heen negeerde. Ze wilde wel aardig doen tegen iedereen, maar op dit moment wilde ze gewoon heel even met rust gelaten worden. Haar ogen gleden opzij om de omgeving te verkennen. Ze zag het stille meer algauw en liet zich opgelucht tegen een boom zakken. Ze haalde een schets tevoorschijn en keek naar de schets waarop ze haar moeder had getekend die ziek in bed lag. Haar moeder keek haar vrolijk terug aan en Spell beet op haar onderlip. Ze legde de schets voorzichtig weg. Het was, op een foto na, het enige nog wat ze van haar moeder had. Ze was benieuwd of haar broer met het huis kon leven en alles wat hem aan zijn moeder deed herinneren. Misschien zou hij dingen weggooien en opnieuw kopen en zou ze de volgende vakantie in een compleet ander huis terechtkomen. Ze schudde haar hoofd even. Dit was geen zooi waar ze nu over na moest denken. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen om haar benen heen. Haar rug leunde tegen de boom en Spell voelde zich weer wat gekalmeerd door de natuur. Een lichte glimlach verspreidde zelfs al rond haar lippen! Ja, de natuur deed wat met haar. Ze keek met een schuin oog naar een vrijend koppeltje die zich achter een bosje verscholen, maar toch nog best zichtbaar waren voor haar. Ze wendde haar blik met een laag gegrinnik af omdat ze niet echt zin had om hiernaar te kijken. Ze keek daarom weer naar voren, over het water uit. Ze tilde haar hoofd op toen ze dacht iets te horen en keek opzij om te zien of er toevallig iemand haar kant op kwam.

Het was een week geleden dat hij in de douche de slang voor het eerst aantrof. De slang die vele weg had van een ratelslang in zijn ogen was verassend in de douche tevoorschijn gekomen. Hij vroeg zich niet eens af hoe het kwam dat hij de soort zo direct kon herkennen aan enkel de contouren. Zijn ogen hadden verbaasd gekeken en het dier vermeden zoveel hij kon. Hij was dan net als zijn vader niet verassend bang voor slangen, het had altijd wel een risico. Slangen konden als mensen onvoorspelbaar reageren en hij mocht dan wel een interesse hebben in het diersoort, hij bleef niet immuun voor de meeste giffen. De week er na was alleen maar erger geworden. Het begon dat de slang op zijn dienblad lag. Vervolgens kwam hij hem weer tegen bij zijn tas na een drukke les en hij het niet had opgemerkt. En het was keer op keer dezelfde slang. De tekeningen van de rode lijnen over zijn kaak waren heftig aan het opgloeien alsof er magie in opgeslagen was. En Fwinn zag ze keer op keer. Na een paar dagen ging de slang steeds vaker naar hem toe en kwam steeds dichter bij hem. Het leek alsof hij zich om hem heen wilde wikkelen en het stalkende gedrag van de slang maakte hem nerveus.
Fwinn was een boswandeling gaan maken. Hij had rust nodig na een drukke les en zwijgzaam liep hij over het zandpad. Ineens viel er iets op zijn hoofd. Even kreeg hij een droge uitdrukking op zijn gezicht en voelde het langzaam kruipen naar zijn schouder. ‘Dat meen je niet.’ Sprak hij met een zachte stem toen hij de vibraties van de magie langs zijn oor voelde gaan. Hij verstijfde op het moment dat de slang naar zijn arm gleed en zich er omheen begon te wikkelen. Hij pakte het lijf ruw vast en wierp hem weg voor hij kon aanvallen en zette het op een rennen. Fwinn was snel genoeg om te merken dat de slang niet meer in zijn buurt was, maar rende echter sneller door om zeker er van te zijn dat hij weer niet gevolgd werd. Hij stopte en hijgde uit zonder acht te slaan op zijn omgeving. Hij stond geen meters van een persoon af en wilde weer verder lopen en zijn voet bleef hangen achter een vermoedelijk persoon en hij viel voorover. Uitreflex rolde hij zich wat om zodat hij over zijn rug door rolde en ving zich behendig op door op zijn knieën te knielen. Zijn ogen giftig gericht op de persoon die er zat. Hij was weer eens in zijn gebruikelijke ik-ben-een-sathandiai-en-daarom-beter-dan-jou-stemmingen. Hij keek even met een serieuze blik naar haar en zweeg even kort tot hij de juiste woorden had, maar wist niets te zeggen en wachtte een begroeting van haar af.

Het was heel even stil. Spell concentreerde zich op de omgeving, maar deze liet niet veel van zich weten. De omgeving gaf haar dus niet de indruk dat er iemand in de buurt was. Ze wilde haar ogen sluiten en haar alertheid laten varen toen ze opeens een stekende pijn in haar zij voelde. Ze greep naar haar zij en draaide haar hoofd daarna opzij. Ze zag iemand die over haar heen viel, maar de persoon leek in orde te zijn toen hij zichzelf opving. Of nou ja, hij kwam toch goed neer. Hij leek er niet op dat hij pijn had. Spell sloeg haar ogen neer toen ze de giftige blik ontmoette. Vroeger had ze misschien wel pittig terug gereageerd, maar dankzij de dood van haar moeder kon ze gewoon even niks verzinnen. De gebeurtenissen hadden het voor haar een beetje onmogelijk gemaakt om nog haar oude zelf te zijn. Ze wist dat ze maar op één manier kon reageren dat haar lichaam en haar geest haar wel deden toestaan. Ze wist dat een glimlach nu niet van toepassing was en gebruikte deze dan ook niet. De jongen leek echt giftig te zijn omdat hij gestruikeld was over haar. Zij kon er helemaal niks aan doen. Hij had gewoon beter moeten uitkijken. Maar ja, zoals ze al eerder had aangekondigd: ze had geen zin in ruzie. Ze wachtte af tot hij iets zou zeggen, maar besefte dat hij juist aan het wachten was tot zij iets zei. Ze zuchtte. 'Sorry dat ik hier zit en dat jij over mij struikelde omdat je niet goed uitkeek?' Het kwam er een beetje sarcastisch uit en Spell besefte dat ze zojuist heel haar redenering om zeep had geholpen. Niks voorzichtig antwoord, niks voorzichtig benaderen, maar gewoon een sarcastisch antwoord dat de waarheid vertelde.

Terwijl Spell daar zo zat hield ze haar hand op haar zij. De kloppende pijn begon langzaam weg te trekken en ze haalde diep adem. Wat kon ze nog tegen hem zeggen? Ze had niet veel woorden om te zeggen, zat nog veel te veel met alle gedachten in haar hoofd. Toch wist ze dat ze zich eens weer terug onder de mensheid moest bevinden in plaats van in haar eigen wereldje. Bovendien wilde ze sterk zijn. Sterk voor haar oudere broer, haar overleden moeder en vader en voor zichzelf. 'Heb je je pijn gedaan?' vroeg ze vervolgens. Ze merkte dat er, ondanks dat ze het niet wilde, toch een klein spoortje van bezorgdheid in haar stem achterbleef. Ze had het helemaal zo niet bedoeld. Ze wist geen raad meer met zichzelf. Haar oude zelf zou in elk geval opgestaan zijn, voor de jongen zijn gestaan en bezorgd hebben gevraagd of het wel met hem ging, waarna ze duizend keer haar excuses had aangeboden. Spell had hier nu echter geen zin in en vond dat de jongen maar blij moest zijn met het antwoord dat ze eerder had gegeven. Ze wachtte af op wat hij ging zeggen.

OOC: Flut :c

Fwinn had niet verwacht dat rustige wandeling abrupt zou worden verstoord door iemand die in zijn pad zou gaan liggen. Daarnaast was ze zo stil dat hij haar niet eens had opgemerkt. Zijn voet haakte wat ruw in haar zij, wat haar stekende pijn kon verklaren, en hij viel over haar heen. Door alert te reageren rolde hij over en draaide hij zich direct naar haar toe met een giftige blik die een slang kon hebben. Haar reactie deed zijn blik weer voor zich vestigen en hij beet zijn kaken wat op elkaar. Het sarcasme dat er vanaf droop als smeltende gletsjer deed een woede in hem koken. Hij sloot zijn ogen en kneep met een arm in zijn bovenarm om met pijn zijn woede wat te sussen en hij keek met een neutrale blik over haar schouder. Wist ze dan echt niet wie ze voor zich had? Een Sathandiai, nota bene! Hij keek weer voor zich maar hield haar toch in de gaten met wat ze deed. Hij zuchtte even. ‘Ja, het perfecte scenario dat je zojuist beschrijft wordt in het roet gegooid door het feit dat de persoon voor je amper kan kijken,’ waren zijn woorden met een sarcastische ondertoon waarvan het op je afkwam als een tsunami. Hij keek vervolgens weer voor zichzelf uit. Mensen moesten eens wat meer begrip tonen voor de personen met een handicap. Hij keek over zijn schouder met een ruk toen ze vroeg of hij zich had bezeerd. Hij rolde met zijn ogen en stond rustig op terwijl hij zijn blik richting het kasteel wierp maar minstens een meter er naast keek. ‘En nu gaan we de bezorgde figuur uithangen om je sarcasme tegenover de kerel goed te maken?’ analyseerde hij op sarcastische wijze haar stem. Hij zuchtte even. ‘Nee, ik heb niets bezeerd, maar vriendelijk dat je het vraagt.’ Kwam er toen wat oprechter uit al deed hij moeite om geen sarcastische ondertoon op te zetten. Zwijgzaam draaide Fwinn weer in de richting van zijn bestemming toen hij bij de eerste stap door zijn rechterbeen zakte die een heftige stekende pijn gaf. Hij zakte er doorheen en zijn hand gleed direct naar de branderige plek. Hij besefte dat het warme dikke vloeistof dat er uit sijpelde bloed was en hij een ferme snee had opgelopen. Vermoedelijk aan een scherpe tak of steen waar hij langs was gegaan. Fwinn had niet eens naar de wond gekeken alleen gevoeld, en wederom was dit naast zijn opmerking een teken dat hij blind was. Wat was het nut als je keek en je zag hetzelfde zwarte scherm dat tevens voor je stond als je naar ieder ander willekeurig punt keek. Zijn blik schoot even opzij naar Spell om te peilen wat ze deed voor hij weer voorzichtig en koppig opstond om een poging doen verder te lopen ongeacht de pijn die hij er van had.