Een reisshuttle landde met veel kabaal op één van de landvakken op het lanceringsplatform. Shadra; ze hadden hun bestemming bereikt. Sissend ging de deur open, en Savador was de eerste die uitstapte. Met een aantal tassen zeulend over zijn schouder draaide hij zich naar de shuttle om. 'Spullen mee en eruit!' snauwde hij iedereen toe die nog binnen was en die naar zijn gevoel teveel treuzelde. Ze hadden niet de hele dag. Ze moesten vanuit hier nog een stuk naar de kampplaats lopen. Savador keerde zich met een kleine zucht weer naar het lanceringsplatform. Hier en daar landden en vertrokken wat andere shuttles. Mensen stapten uit en in. Hij had zijn geboorteplaneet toch wel wat gemist. De typische duistere Shadraanse kleding en de kenmerken van de planeet waren bekend bij hem. Hij was niets anders gewend. Savador scheurde zijn blik uiteindelijk los van het platform en ging met een lijst alvast vlak bij de uitgang van de shuttle staan, om te controleren of iedereen die zich opgegeven had, daadwerkelijk ook aanwezig was.

Voor iedereen die een topic gerelateerd aan het kamp wil maken, zet in de titel {Kamp} en daarnaast de naam van het topic. Dat is wat overzichtelijker

Norwood keek heel de rit rustig uit het raampje. Op het moment dat ze landde. De woorden van Savador deden hem met zijn ogen rollen. "Jongens ik zorg er wel voor dat de bagage op de kampplaats komt. Jullie hoeven voor mij niet te gaan sjouwen." zei hij kalm en knikte even vriendelijk. Rustig maakte hij een zegel. Rustig kwamen er een drietal bomen achter hem te staan. Echter waren deze anders dan op de acedemie. Deze waren donkerder, aangepast aan het weinige licht hier op Shadra. De shuttle was groot genoeg. "Mocht je niet willen dat ik je spullen meedraag, dan mag je het zelf ook doen." zei hij kalm. Daarna bleef hij achteraan in de shuttle wachten tot iedereen er buiten was.

Felicia zat kalm de hele tijd in de Shuttle en haar volledige aandacht was dan ook uit het raam gericht. Voor even slaakte ze een diepe zucht en eigenlijk zou ze Deshas wel gaan missen. Maargoed ze zou wel vanalles gaan doen in Shadra zelf. Hoewel ze totaal geen zin had om met de anderen buiten familieleden en schoonfamilie te praten. Kalm keek ze naar de leraren die meegingen, maar ook naar de andere leerlingen. Toen ze geland waren keek ze in het rond en ze merkte dan plots 3 bomen op in de shuttle. Verbaasd keek ze er even naar, maar dan liep ze meteen door met haar koffer naar Savador. "Savador wat gaan we hier allemaal beleven?" Vroeg ze dan kalm aan hem en ze merkte dan ook dat de gymleraar ook op de lijst stond.

(Ik wacht even om met mijn andere accounts te antwoorden totdat de rest heeft geantwoord xD)

Master Rude had zich tijdens de rit achter zijn dagelijkse krant verdiept, en was dus verstopt bij de rit, met zijn reiskoffer en zijn gewone zwarte koffer die hij gewoonlijks in het dagelijkse leven ook had stond naast zich. Opeens voelde hij een trilling, en een bonk; ze waren er! Master Rude deed zijn zonnebril op, en toen Master Savador, Master Norwood, en Felicia al uitgestapt waren sleurde hij zijn koffers mee, hij gaf liever niet zijn betrouwbare waardevolle koffer niet aan iemand anders. Toen hij bij de ingang van de Shuttle stond, snoof hij even diep, Eindelijk lucht... dacht hij, maar het rook hier anders dan op Puffoon, veel anders, maar zover hij wist heeft bijna elke planeet een eigen geurtje. Hij keek iedereen aan die er al stond, en zei verder niets toen hij afdaalden van het trapje dat leidde naar Shadra vanuit de reisshuttle, maar glimlachte alleen maar. Met zijn krant en zijn reiskoffer onder zijn rechterarm, en zijn gewone koffer onder zijn linkerarm zeulde hij naar de rest die er stond.

Mizore had de hele rit naar buiten zitten staren. De rit had zo lang geduurt dat ze in slaap was gevallen. Door de kabaal die de shuttel maakte werd ze wakker. Ze keek even duf op en keek uit het raampje naast haar. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Wat was dat lang geleden dat ze hier was geweest. Ook zij nam een diepe snuif lucht. Ze pakte een redelijk kleine tas die er niet echt vol uit zag op en hing hem over haar schouder. Ze liep naar buiten toe en snoof nog een keer goed de lucht op. Met een halfe grijns liep ze naar Savador toe. 'Blij hier te zijn of had je liever op school in je muffe kantoor en klaslokaal gezeten?' Zei ze nog al plagerig naar hem. Ze ging naast hem met haar gezicht naar de shuttels toe zo dat ze kon zien wie er nog meer mee waren gekomen.

'Laat ze hun spullen zelf dragen, Norwood!' riep Savador nors de shuttle in. Hij liep half het trappetje op om Norwood een kille blik toe te werpen. Hij was er alles behalve blij mee geweest dat hij zich ook voor het kamp had aangemeld. 'Het zijn bij Medusa geen kleuters meer! Wij moeten ook met onze spullen zeulen. Laat ze aan hun lot over!' Met veel gemopper waarbij opmerkingen uit op te vangen waren zoals 'uitslover' en 'kindervriend', ging Savador weer weg uit de deuropening om zich weer op het nacontroleren van de aanwezigen te richten. Hij keek niet van de lijst met aanmeldingen op toen Felicia naast hem was komen staan en vroeg wat ze hier gingen beleven. 'Genoeg. Uitstapjes zijn schaars, maar onder de leraren kunnen we nog genoeg activiteiten verzinnen om het kamp op gang te houden,' antwoordde hij afwezig terwijl hij door de papieren bladerde. Savador keek uiteindelijk met een kleine grijns van de lijst op bij het horen van Mizore's woorden. 'Als het niet voor school was, zou ik de grond hebben gekust,' zei hij sarcastisch. Zijn twee nichten waren aanwezig. Evenals Rude en Norwood. Die vier personen had hij al op de lijst afgevinkt, nu volgde alleen de rest nog. Met een grimmige blik gericht op de deuropening van de shuttle, bleef Savador wachten tot iedereen binnen ook zover was.

Kale had de hele reis uit het raam gestaart. Waarom was hij ookalweer meegegaan? Oh ja, omdat de doktor hem had gezegd dat hij weer moest oefenen met lopen. Kale was nog niet zo heel lang terug van de oorlog op Erd. Ze hadden gewonnen, dat wel, maar hij was er niet heelhuids vanaf gekomen. Kale was op een van de laatste dagen in zijn been geschoten. Hij was daar al eerder geraakt maar dat was een glasscherf geweest toen hij wegsprong van een ontploffende etalage. Maar de kogel die hem daar geraakt had, had alles veel erger gemaakt. Nu moest Kale opnieuw leren lopen met dat been. Hij had wel een kruk meegekregen voor ondersteuning maar hij moest veel zelf weer doen. Daarbij had de dokter hem aangeraden mee te gaan op het kamp omdat zoiets voor afleiding zou zorgen. De overgevoelige man vond het niet verstandig als Kale direct weer les zou gaan geven. Onzin had Kale dat gevonden. Hij kon makkelijk weer lesgeven. Maar goed, nu was hij dus meegegaan. Hij stond voorzichtig op toen ze geland waren. Hij gooide zijn tas over zijn schouder, dezelfde die hij in het leger had gebruikt want daar kon gewoon alles in wat hij nodig had, greep zijn kruk en liep met stevige pas richting de uitgang al liep hij wel nog wat mank en moeizaam. Toen hij Savador snel voorbij was en in de frise buitenlucht van Shadra stond moest Kale toegeven dat hij wel heimwee naar huis had gehad. Hoe lang was hij weggeweest? Een jaar of drie. Hij was alleen maar op de academie de afgelopen jaren. Zelfs in de vakanties was hij niet thuis.

Esmeralda was met een andere shuttle gekomen vanuit Razen en ze had de hele tijd gewacht op de shuttle van de school. Even zucht ze dan ook diep, maar ze had zich wel aangemeld bij het kamp. Iets wat ze normaal niet zou doen nu ze gezocht werd voor moord, maargoed het interesseerde haar even niet. Na een tijdje merkte ze dat de shuttle geland was en ze liep dan kalm ernaartoe. Haar ogen sloot ze dan ook even kort en ze liep naar Savador toe. "Savador ik meld me aan, ik heb hier gewacht op jullie. Mijn excuses dat ik niet aanwezig was op school, maar er zijn een aantal dingen waarvoor ik een tijd moest onderduiken. Ik weet dat ik het had moeten melden, maar ik wilde de school niet in gevaar brengen hierdoor." Vertelde ze dan tegen Savador, waarna ze dan kort in het rond keek. Dit deed ze om er zeker van te zijn dat ze niet gevolgd was en aangezien het op dit moment veilig was stelde dat haar gerust. Opeens merkte Esmeralda Kale op en ze keek dan naar zijn been met een bezorgde blik. Ze had geen idee waar hij naartoe was gegaan, aangezien ze zelf ook de hele tijd weg was geweest. Ze liep naar hem toe en ze keek hem aan. "Kale?" Vroeg ze zachtjes aan hem en haar blik hield ze op de zijne gericht.

Norwood keek op toen Savador wat naar binnen riep en zuchtte. Hij klapte even in zijn handen en de bomen verdwenen. Kalm pakte hij een tas en een koffer. Hij haalde zijn schouders op. Aardig zijn tegenwoordig wordt ook niet helemaal goedgekeurd. Hij liep langs Savador en keek hem even aan. "Ik had niet gezegd dat leraren zelf hun koffers moesten dragen." zei hij. "Ik had het tegen 'iedereen'." zei hij kalm en liep toen verder. Hij keek rond. Kale was er en Esmeralda ook. Maar een van zijn collega's had hij nog niet gezien. Hij besloot om nu maar zichzelf voor te stellen. Hij liep met kalme passen op Rude af. "Aangenaam, mijn naam is Norwood, leraar woudmagie.." stelde hij zich netjes voor. Hij glimlachte en keek nog even naar Savador. Kinderhater, arrogante zak.. ging het door zijn kop. Daarna ging zijn blik weer naar Rude en wachtte op een reactie.

Uiteindelijk was het Kale die het trapje kwam afgelopen. Mankepoot was ook aanwezig. Terug en wel uit de oorlog, helaas. Savador zei het maar niet hardop voor hij een mep met de kruk kreeg. Hij vinkte Kale enkel zwijgend af van de lijst en keek op toen hij een bekende stem hoorde. Toen hij opzij keek staarde hij recht in het gezicht van Esmeralda. 'Je brengt de school al in gevaar door je hier te vertonen. Maar goed, ik vink je af,' reageerde hij nors op haar excuus. Hij voelde zich wat opwinden toen Norwood langs hem heen liep en hem ergens op een correctie durfde te wijzen. 'Loop door, Norwood!' praatte Savador door hem heen toen hij nog maar amper een halve zin had afgemaakt. Het kon hem niks schelen wat hij nu weer te zeuren had. 'Ik moet de komende week nog vaak zat tegen je misselijkmakende kop aankijken.' Hij was blij toe toen hij zich uit zijn buurt verwijderde om zich aan Rude voor te stellen. Savador vinkte Gigi ook af van de lijst en hoopte dat ze zich tijdens het kamp een beetje in kon houden. Hij was haar plotselinge kus zonder blikken of blozen nog niet vergeten.

Master Rude was even diep in gedachten verzonken en hoorde de hatelijke woorden van Master Savador, waarom was hij nou zo gemeen? Hij koos maar voor het veilige en zou een tijdje uit de buurt van Master Savador vermijden. Hij dacht eens diep na... was het wel verstandig om hier te zijn? Ik bedoel, als er zo veel leraren mee gingen... en zélfs het schoolhoofd... als er iets met de Academie gebeurde... ook al werkte hij maar sindskort op de Starshine Academy, hij had in zijn jeugd al meerdere dingen meegemaakt, en zijn plicht als Bodyguard vóór hij op school werkte, had hij genoeg explosies en bommen meegemaakt die onder een auto of een gebouw lagen. Plots drong een stem door zijn geedachten heen, hij keek gauw op, en zag nog een leraar voor hem staan, die zichzelf voorstelde als Master Norwood. Master Rude glimlachte, gaf hem een hadn en zei: "Ik ben Master Rude, de kale leraar..." zei hij grijnzend, en keek naar de leerlingen. "Ik werk hier sindskort op school als invaller voor gym." Hij knikte vriendelijk naar Master Norwood, en glimlachte.

Imeth kwam de shuttle ook uit. Wat hem licht verbaasd had was dat Diva zich niet had opgegeven om mee te gaan. Je zou denken van wel aangezien Savador er ook was. Imeth had zijn zwarte tas over èèn schouder hangen. Meer dan een tas had hij ook niet nodig. Zijn lange zwarte leren jas hing open. Hij keek even rond. Hij had Shadra gemist. Ondanks dat hij er nog regelmatig naar toe ging. Imeth keek even kalm rond van de plaats waar hij stond. Hij zag Master Kale met zijn gewonde been, Imeth vroeg zich nog steeds af hoe dat zo gekomen was. Hij had wel iets gehoord over oorlog maar de fijne details wist hij niet. Verder zag hij ook nog Master Norwood die zich voorstelde aan Master Rude. Imeth had pas een les van die laatste gehad. En hij vond het een beetje een man met twee gezichten. Aan de ene kant de strenge leraar/bodyguard en aan de andere kant een opgewekte man, totaal in tweestrijd met zijn uiterlijk.

Kataro kwam opgewekt ook uit de shuttle. De laatste trede van het trappetje sprong hij eraf terwijl hij zijn rugzak wat beter om deed. Zijn blonde haar zat een beetje door de war omdat hij het laatste deel van de reis ongelofelijk onderuit gezakt had gezeten. Het had hem allemaal veelste lang geduurd. Ineens hoorde Kataro de stem van zijn broer in zijn hoofd. Kataro! Als je ook maar iets doet waarvoor ik later mijn excuses moet maken, dan maak ik je af ik je als je terug bent. BEGREPEN! galmde het door zijn hoofd heen. Kataro slaakte een vermoeide zucht. ''Nee broer'' mompelde hij in zichzelf. Hij vond het al een wonder dat Deshas hem zomaar had laten gaan. Hij had niet verwacht dat zijn broer het goed had gevonden dat hij mee ging op het kamp. Ondanks de waarschuwing zag Kataro ongelofelijk uit naar de komende dagen.

De uitdrukking op Savadors gezicht verhardde toen hij Imeth de shuttle uit zag komen. Geweldig; één van de twee clowns van het duostel was ook aanwezig. Hij wist dat Donovan zich immers ook opgegeven had. Eén rotgeintje van die twee en hij liet ze in de koude buitenlucht slapen. Met een ruw gebaar kraste hij Imeth's naam door in plaats van een klein simpel vinkje. Het mocht dan wel Diva's neef zijn, maar hij had nog steeds niet een fantastische band met dat joch. De persoon die na Imeth de shuttle uitkwam, deed hem ook niet bepaald juichen. De vrolijkheid die die jongen afstraalde was om van te huilen. Hij wist dat Deshas behoorlijke twijfels had gehad om Kataro de lessen te laten volgen. Ongetwijfeld zou hij er ook niet vrolijk mee zijn geweest toen hij hoorde over het kamp, maar had hem toch maar wel toestemming gegeven om eraan deel te nemen. Savador liep naar Kataro toe en moest zich om zijn kleinere lengte wat voorover buigen om zijn gezicht op gelijke hoogte te brengen. 'Ik zou me maar koest houden de komende paar dagen, kleine spruit,' sprak hij de jongen sissend toe. 'Jij moet immers ook weten dat de band tussen mij en jouw broer de slechtste niet is. Je moet het maar wagen iets uit te vreten, en ik zal Deshas een negatief feit over jou wijzer laten worden. Voor nu.. hou je gedeist!' Met die waarschuwing ging Savador weer recht staan en vinkte met tegenzin ook Kataro's naam af, waarna hij - na nog een priemende blik op hem geworpen te hebben - weer van hem wegliep en zich tussen zijn nichten stelde. Zwijgend ging hij vervolgens met een bleke vinger de namen af die nog niet waren afgevinkt. Er waren er nog genoeg die nog in de shuttle stonden te treuzelen. Hij slaakte een zachte zucht. Hij had het jammer gevonden dat Diva niet meeging. Dat zou zijn kwade buien behoorlijk beïnvloed hebben. Voor nu moest hij het maar met dit zooitje doen. De frons in Savadors voorhoofd werd alleen maar dieper toen de gedachte door zijn hoofd ging dat het kamp ongeveer een week was, en hij dus een week met zijn minst favoriete leerlingen en leraren opgescheept zat, op Rose, Felicia en Mizore na. Behalve dat stonden er ook namen op het aanmeldingslijstje die hem weinig zeiden. Enkele nieuwe leerlingen die hij nog niet gezien had of de leerlingen die een al wat langere tijd aanwezig op de school waren, maar die hij nog niet in zijn lessen had gehad. Savador keek nors op van de lijst. Hij hoopte dat de rest wat opschoot, zodat hij de regels die voornamelijk binnen en tijdens het kamp golden kon uitleggen.

Mart zat in de shuttle verveeld met een steen te spelen.Zo zag het er tenminste uit.In werkelijkheid was hij zo gespannen als een boogkoord.Hij had het niet op Shadra.Te veel onbetrouwbare figuren kwamen van Shadra.En niet alleen dat,ze waren zo goed als allemaal ongeloofelijk hooghartig.De enige reden dat hij hier was is omdat een of andere grapjurk hem had opgegeven voor het kamp.Daar was hij achtergekomen toen hij naar de bibliotheek wandelde.Daar had hij de laatste tijd heel erg veel boeken doorgespit.Misschien niet zo goed als echte training,maar hij had er een boel nieuwe spreuken opgepikt.En tot overmaat van ramp was die slang ook mee gekomen.Dat was eigenlijk de reden dat hij zich niet van de lijst had laten schrappen.Savador zou waarschijnlijk zijn hoofd afbijten als hij zei dat hij van gedachte was veranderd.Net toen hij wou vragen hoe lang het nog zou duren voordat ze op die vervloekte bloedplaneet waren,lande ze.Hij keek onzeker naar buiten,voordat hij zijn rugzak omdeed,en naar buiten schuifelde.Daar maakte hij een pilaar van steen,en ging er op zitten.Hij vermeed ten alle tijde Savador aan te kijken.

Felicia stond kalm op haar plek en ze beet dan even op haar onderlip. Ze had al een week geleden haar vrouwelijke dingen moeten hebben en nu had ze deze nog steeds niet. Ze zucht dan ook even diep en ze keek toe hoe Savador wegging, maar daarna weer terug kwam. Kalm stond ze naast hem neer, maar haar ogen vertelden dat ze zich wat ongemakkelijk begon te voelen. Dit door haar probleem dat ze had en ze richt zich dan even tot de andere leraren. Toch ging haar blik weer naar haar neef en ze trok zowat aan zijn mouw. "Kunnen we even privé praten? Ik zit namelijk met een vreemd gevoel." Zei ze dan zacht tegen hem en ook had ze ervoor gezorgd dat hij het alleen kon horen. In de hoop dat hij mee zou gaan op een rustige plek bleef ze echter nog naast hem staan. Tenslotte had ze hem het liefste om mee te praten, aangezien ze geen raad aan Diva kon vragen moest ze het wel aan Savador gaan vragen.

Leyla Ashley stapte ook uit de shuttle. Ze hees haar tas beter op haar schouder en liep het trapje van de shuttle af. Buiten bleef ze even rondkijken. Ze was nog nooit echt eerder op Shadra geweest. Als ze al weg was van de academie dan zat ze op Gren, Puffoon, Erd en heel soms op Nova. Haar alerte blik ging even kort over alle leerlingen heen. De meeste kende ze wel al. Andere had ze echt nog nooit gezien. Zoals altijd sprak ze zelf niet. Leyla zou eigenlijk alleen maar praten als haar iets gevraagd zou worden. Verder had ze zelf maar weinig te zeggen. Zelfs nu ze stilstond, stond ze nog gespannen. Dat was goed te zien aan haar benen die helemaal stijf van de spanning stonden. Alsof ze elk moment kon wegschieten zoals een konijn dat doet.

Master Rude had zijn krant nog in zijn ene arm, en toen hij een plekje waar hij dicht bij de groep van de leerlingen en leraren die zich al op vaste grond bevonden, ging hij gehurkt zitten, en deed zijn reiskoffer open, en dauwde nog net zijn krant erin. Dat ging nog net, aangezien hij zoveel spullen had, toen hij eindelijk klaar was, zuchtte hij tevreden, daarna keek hij naar zijn zwarte koffer, en vroeg zich af waarom hij die niet gewoon op school had gelaten... Master Rude keek er even na, en opende het voorzichtig, hij controleerde of zijn identititeitskaart, autosleutels, huissleutels, sleutels van de gymzaal, bewakingskostuum (ook al wist hij niet waarvoor hij die had meegenomen had) en zijn bodyguardwapens (zonder kogels, aangezien hij die maar liever thuis hield.) Hij deed de koffer weer dicht, en stond op. Waarom kon hij sinds de laatste tijd niemand meer vertrouwen in zijn buurt? Behalve zijn goede vriend de buurman natuurlijk. Hij keek naar de leerlingen, en ging een beetje dichter bij de groep staan.

Savador had even afwezig voor zich uit zitten staren, maar was daarna druk aan het werk gegaan om de papieren in zijn handen te ordenen. Voor de zekerheid had hij behalve de aanmeldingspapieren en alle informatie voor en over het kamp, ook een aantal documenten meegenomen met foto's van iedere leerling. Zo kon hij zien wie wie was bij de leerlingen die hij nog niet goed kende of die hij gewoon vergeten was. Dat was het geval toen hij het lanceringsplatform in de buurt van hun reisshuttle rondkeek, en een jongen op een stenen pilaar zag zitten. Na een kort moment door de leerlingendocumenten gebladerd te hebben, vond hij er één met een foto van diezelfde jongen erop. Op de leerlingendocumenten stonden alleen een foto, wat informatie en de naam. Hij had het te riskant gevonden om de leerlingendossiers zelf mee te nemen. Op aanleiding van de naam die eronder stond, streepte hij Martrim van de lijst. Savador keek geïrriteerd opzij toen hij iets aan zijn mouw voelde trekken, maar zijn blik verzachtte wat toen hij zag dat het Felicia was. 'Straks, lieverd. Als we bij het kamp zijn,' zei hij kalm op haar vraag. Hij keek weer even kort om zich heen en zag een meisje staan die zich ook al bij het gezelschap buiten de shuttle had gevoegd. Leyla Ashley; dat was er één uit Norwoods klas, wist hij. Hij vinkte haar ook af en stroopte een mouw op. Met een bleke onderarm naar de hemel gericht knielde hij neer. De zwarte afbeelding op zijn huid, die nog het meeste leek op een tatoeage van een slang die zich om zijn pols had gewikkeld, stak fel af tegen zijn lijkbleke huid. 'Sanctum.' Na die woorden bolde de zwarte inkt op en nam een donkerpaarse kleur aan terwijl de slang loskwam van zijn huid en werkelijkheid werd. De slang gleed in een halve cirkel zodat hij met zijn kop richting zijn meester gericht lag. Savador staarde een klein moment in de turkoois blauwe ogen van de slang voor hij tot hem sprak. 'Vi devas iri nun, Saethion,' droeg hij hem zacht sissend op. Saethion bleef hem nog even met een hypnotiserende blik aanstaren voor hij richting de shuttle gleed om de rest er letterlijk uit te gaan jagen. Savador ging weer recht staan en keek zijn slang na tot het puntje van zijn staart verdwenen was. Het duurde hem te lang met dat getreuzel.

Heel de weg tot in Shadra was Rose inslaap gevallen en ze lag dan ook vredig te slapen. Nachten had ze zich bezig gehouden met het trainen van Demon en veel slaap kon ze toch niet krijgen. Vooral niet toen ze erachter was gekomen dat Selavin verandert was naar één of andere vreemde gek. Ze had daardoor het gevoel gehad dat ze weer alleen ervoor stond, nouja ze was het wel al gewend geraakt. Toen ze wakker werd merkte ze dat ze geland waren en ze nam dan haar koffer vast. Versuft liep ze maar naar buiten en ze keek dan wat in het rond. Met wallen onder haar ogen liep ze maar naar Savador toe om zich te verontschuldigen. "Sorry Master ik was inslaap gevallen tijdens de vlucht." Zei Rose dan zacht terwijl ze haar blik op de grond hield. Je kon duidelijk zien dat ze er vermoeid uitzag en ook at ze steeds minder dan normaal. Voor even dacht ze aan haar familie en ze wou dat ze hen kon zien. Al was dat moeilijk omdat ze er niet meer waren en de enige die ze nog had van de clan was Master Joël, al had ze die al een hele lange tijd niet meer gezien.

Enma was zo in gedachten verzonken geweest dat ze niet echt door had gehad dat de shuttle al een tijdje geland was. Ze was tegen Aigavlov aan in slaap gevallen. Maar nu schrok ze wakker. De schrik was maar even zichtbaar. Daarna maakte die weer plaats voor haar gebruikelijke emotieloze blik. Ze sloeg haar ogen even neer ter verontschuldiging dat ze zo dicht tegen Aigavlov had aangezeten. Daarna stond ze op en deed haar zwarte schoudertas om. ''Kom je?'' vroeg ze zacht en ergens nog een beetje slaperig aan Aigavlov terwijl ze richting de uitgang van de shuttle liep. Ze keek even kalm naar Master Savador bij de uitgang maar liep toen door. Ze herkende Shadra haast niet meer. Zo heel lang was ze toch niet weggeweest? Een aantal nare herinneringen kwamen weer boven. Ze schudde even kort haar hoofd, alsof ze het van zich af wilde schudden.

Terwijl Savador Saethion de rest van het werk liet doen om de overgebleven leerlingen uit de shuttle te krijgen, zeeg hij zwijgend neer bovenop zijn tas. Omdat het best een flinke was, hoefde hij niet helemaal te bukken om te gaan zitten, maar kon hij er gewoon deels zittend en deels leunend blijven staan. Hij legde de papieren en lijsten op zijn schoot en keek op toen hij Rose's stem hoorde. Ze kwam met de melding tijdens de reis in slaap te zijn gevallen. De donkere kringen onder haar ogen zeiden daarbij genoeg. Hij vroeg zich in stilte af hoe het zou komen dat ze er zo verschrikkelijk vermoeid uitzag. Haast ongezond om aan te zien. 'Je moet ook niet in slaap vallen,' reageerde Savador kalm terwijl hij zijn tas nakeek op alle gesloten ritsen. Hij keek richting de shuttle toen hij Enma naar buiten zag komen. Nu alleen de rest nog. Savador drukte de aanmeldingslijst plat tegen zijn bovenbeen om ook Rose en Enma nu af te vinken.

Toen Enma tegen zijn schouder in slap gevallen was, had Aigavlov haar maar laten slapen. Ze had eruit gezien alsof ze het wel nodig kon hebben. Hij had het niet echt door gehad toen ze geland waren. Pas toen Enma wakker geschrokken was had hij om gekeken. Toen ze opstond en vroeg of hij mee kwam bleef hij zwijgen maar stond wel op. Hij greep zijn tas en gooide die over èèn schouder. Daarna liep hij achter Enma de shuttle uit. Voor de reis had hij zijn lange rode haar in een lage staart in zijn nek gedaan zodat het niet teveel zou klitten. Maar nu buiten raakte het zwarte lint los. Hij wist het nog te pakken voor het weg zou waaien. Hij zou het later wel weer vastzetten. Aigavlov liep het trapje af en bleef een stap achter Enma staan.

Donovan stapte ook uit de shuttle. Hij keek Savador niet eens aan. Hij vermeed conflicten met die man maar liever want hij zou het hoe dan ook toch wel verliezen. Niet zozeer omdat Savador sterker was, want dat ze helemaal niets. Maar des te meer omdat, als hij wèèr ruzie zou maken met Savador en er een gevecht van kwam, hij zijn vriendschap met Diva kwijt was. Maar als hij niet meer tegen die man zei dan noodzakelijk was kon er toch maar weinig misgaan? Donovan knikte hem even toe uit beleefdheid maar liep toen gauw door. Hij bleef met zijn handen in zijn broekzakken kalm stilstaan. Er ware niet veel mensen meer binnen. Alleen nog Ronove, zijn broer en die stagiaire Vine. Maar die zou waarschijnlijk toch pas als laatste uitstappen om te kijken of er niemand achter bleef.