"Verdwijn!" Snauwde een stem vanachter zijn deken, terwijl zijn ledematen alle kanten opschoten; zijn benen schopte telkens het deken van zich af en zijn armen probeerde krampachtig iets vast te grijpen. Het gezicht van het figuur was echter diep verborgen in zowel het deken als de kussen. De arm van de jongen sloeg op een gegeven moment tegen de wekker aan die door de klap van zijn slaapkastje afviel en met een smak op de grond terecht kwam, maar boven wonder niet uit elkaar spatte. Erger nog. Zijn wekker ging direct af, waardoor Andrew met zijn ogen ver opengetrokken wakker werd en in alle haast zijn deken van zich aftrok met de gedachte dat hij te laat voor een les moest zijn.  Pas toen de jongen met zijn bezweten handen de wekker vastgreep, raakte hij in een rustiger geestelijke status. Het was een uur voordat hij normaal gesproken moest opstaan, maar de klap had ervoor gezorgd dat hij heerlijk eerder wakker werd. Andrew legde zijn wekker naast zich op het bed en plofte er weer op, gapend en met zijn handen in zijn ogen wrijvend. De jongen was doodop en zijn ledematen begonnen meer pijn te doen, terwijl hij geeneens gesport had laatst.
Hij legde zijn handen naast zich en staarde naar het spierwitte plafond boven hem en toen kwam zijn nachtmerrie helemaal weer terug in zijn geheugenis. De jongen beet op zijn onderlip. Weer stond hij tussen zijn vader en oom op het moment dat de twee hun laatste aanvallen naar elkaar toe hadden schoten en was hij weerloos, de aanvallen gingen door zijn lichaam heen en knalden tegen elkaar met vervolgens een enorme knal. Bij dat stuk werd hij geregeld wakker geschud, maar de laatste paar nachten vervolgde het vreemd genoeg. Andrew trok zijn ogen tot spleetjes en sloeg een zachte zucht. Na de knal, lagen beiden partijen zwak op de grond met een plas bloed om de lichamen heen en duurde het enkele tellen, voordat er iets veranderde. Zijn bloedeigen vader bewoog lichtjes met zijn ledematen, maar bleef stilletjes liggen, totdat Andrew's moeder en broertje de staat van hun vader zagen en de burgers de mannen als dood hadden verklaard, beiden. Het vervolgde toen dat zijn vader uiteindelijk overeind gekomen was en het dorp verliet. Hoe erg ik hem ook probeerde tegen te houden, het lukte niet. Zijn bloedeigen vader zag hem niet en stapte voorbij de grens van het dorp, de laag staande zon tegemoet. Wat had dit te betekenen, dat zijn vader blijkbaar nog leefde? Dat durfde hij niet te geloven, zeker niet op basis van een niets betekende droom. Of ... Andrew keek kort zijn kamer rond, voordat hij weer naar het plafond staarde, speelde iemand met zijn dromen om hem te pesten of een boodschap door te geven? Was dat ook mogelijk? Andrew moest dat zeker de komende dagen uitvinden, want het leek wel sinds hij op deze school zat, deze nachtmerrie's veel vaker voorkwamen dan in zijn thuis. Het was bizar om erover na te denken. Hij zou het echter zelf uitzoeken en had geen hulp van andere nodig, zeker niet als ze geen verband met zijn familie hadden.
De jongen hees zich uit zijn bed en leunde op de vensterbank van zijn raam, starend naar de stijgende zon en het leven dat zich voor de zoveelste dag weer openbaarde. Stilletjes tuurde hij lang uit het raam, totdat de zon eindelijk van de horizon verlost leek te zijn en vrij was in het luchtruim. Andrew wende zijn blik weer af en besloot zich maar te douchen, hij stonk door al dat zweet. Tijdens het douchen bleef hij denken aan het feit dat zijn vader misschien echt levend kon zijn. Kon hij dan niet beter zijn moeder hiervoor raadplegen? Wist zij er misschien iets van, hoewel zijn nachtmerrie van niet beweerde. Dat zei echter niets. Misschien werd het tijd om zijn thuisplaneet te bezoeken en er meer over te vragen, dat kon geen kwaad. Andrew droogde zich af, deed schone kleren aan en snelde vervolgens naar het ontbijtzaal en had nog een redelijke eetlust over, ondanks zijn nachtmerrie en gedachten.

De tijd tikte inmiddels door en toen werd het tijd voor een gymles waarvoor hij zich een poosje geleden in voor had geschreven, zaalvoetbal. Andrew had dat absoluut nodig om even alle voorafgaande gebeurtenissen te vergeten en lekker even te bewegen al gaf hij toe dat zijn conditie beter kon. Hij ruimde netjes af en liep richting de gymzaal, waarvan hij nu eindelijk haast kon dromen waar het stond. Hij kende de scholen immers iets beter, maar de gymzaal en de buitenterreinen kon hij het meest gemakkelijk opsporen. Een enorme deur met 'Gymzaal' doemde op een gegeven moment op, en Andrew trok deze open en liep de jongenskleedkamer binnen met twee vingers die zijn neus dichtknepen tegen de zeer aanwezige stank van zweet. Gelukkig had hij al van te voren een gymbroek aangetrokken en een shirt, anders moest hij ruim vijf minuten in de stankbassin moeten zitten. Met een stevige en snelle pas haastte de student zich door de ruimte heen en trok de deur naar de gymzaal met een slag open en nam weer de tijd om weer tot adem te komen. Snel sloeg hij de deur achter zich dicht, toen hij de laatste resten van de stank niet meer rook en keek de gymzaal rond. Er stonden in het midden van de zaal een voetbal met twee banken aan de zijlijn, zeker voor de andere studenten om erop te zitten. Toen merkte Andrew pas de docent op, een blonde figuur met diepblauwe ogen met een vrij stekelig kapsel. Hij kende hem niet, maar bij de les stond wel de naam van de docent, Master Kana. Andrew liep uit beleefdheid op de docent af en besloot zich even voor te stellen. "De naam is Andrew Aragon," melde Andrew zich aan, terwijl hij Master Kana kort recht in de ogen aankeek, voordat hij plaatsnam op een van de banken die geplaatst waren. Andrew keek afwachtend naar de deur van de twee kleedkamers, het kwam nu neer op het afwachten van de andere studenten.

LAST NIGHT
don't even know what happened

Words 603
Mood Tired
Notes Pretty derp

Nope, ik was er klaar mee. 200%. Ik ging hier weg. Onderduiken op een of andere planeet, mijn schoolplicht negeren. Ik was er klaar mee. Ik ging later toch niks rond kennis doen als beroep. Kon ik net zo goed nu al af school gaan en iets doen met mijn leven wat nuttig was. 'Nietwaar Evanlyn?' mompelde ik afwezig tegen haar. Ze gaf een stille miauw en keek op. 'We gaan hier samen weg, lieverd.' Ik gaf haar een aai langs haar oren en stond moeizaam recht. Evanlyn streek zachtjes langs mijn been. Ik gaf haar nog snel een aai en liep dan weg.
3 blauwe plekken door het donker en veel scheldwoorden als gevolg hierop later, stond ik voor de wasbak en plensde wat water in mijn gezicht. Onder mijn ogen hingen donkere kringen. Ik wreef even langs mijn haar. Was het door de moeheid of omdat ik gisteren uit was geweest? Ik kon het niet zeggen. Veel deed het er ook niet toe. Ik zou er wel achter komen als ik mezelf in de gangen toonde.
Oké, wat had ik in het eerste uur? Gym? Oh oké, gym was altijd oké. Beetje energie opdoen die ik niet eens had. Ik wreef door mijn ogen. Ugh, het moest wel lukken om nog een snelle stop langs de cafetaria te maken om een kop koffie te halen, voor ik in het midden van de les in slaap viel. Dat zou een blunder zijn. En ik was geen fan van blunders - toch niet als het mijn blunders waren. Andere mensen die blunderen? Dat was hilarisch. Maar ik bleef liever iemand met niet te veel blunders op mijn naam.
Zou ik dan niet beter stoppen met uitgaan?
Tuurlijk niet.
Moeizaam strompelde ik weer naar mijn kamer en griste er het eerste het beste uit. Een oranje top, een zwart baseballvestje en een strakke grijze legging. Kon me niks schelen dat het er verschrikkelijk uitzag. Die kleurencombinaties waren ze vast al gewend van me. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik in zo'n outfit zou komen opdagen.
Ik draaide mijn haar in een los knotje en liet een luide zucht horen. Kon die stomme gymles geen dagje later? Ik was nu echt niet in de stemming voor sport, en dat was erg apart voor mij. Normaal zou ik elk moment van de dag in staat zijn om te rennen, maar nu was het winter, plus ik was moe en had waarschijnlijk een... Amusante nacht gehad, dus yeah. Geen zin vandaag.
Haastig schoof ik mijn voeten in het eerste paar sneakers dat ik vond, nam een snack en wat drinken en vertrok naar de gangen. Nu zou ik dus ook meteen kunnen uitmaken of er vannacht iets interessants gebeurt was.
Ik was even onderweg en begon al te denken dat er niks aan de hand was, tot plots - gegrijns en gewijs. 'Had fun tonight?' hoorde ik. Ik schudde even mijn hoofd. Echt alles was verdwenen van gisteren, en ik wist niet of ik daar blij om moest zijn of niet.
Met een opgeluchte zucht duwde ik de deur van de gymzaal open. Ik had al iets te veel gefluister met ogen in mijn richting erbij op voor vandaag, nu dus maar hopen dat er niemand van gisteren bij was, wat er dan ook maar gebeurt mocht zijn. Alles van geheugen was weg.
'Roakes Dust,' mompelde ik, terwijl ik naar de bank slofte en er neer ging zitten, mijn ogen afwezig op de muur voor me. Ik hoopte dat deze dag snel voorbij ging zijn, want ik kon nu al niet meer blikken aan.

Lelou werd wakker toen haar wekker af ging, rekken en strekken ging haar nog makkelijk af maar ze had het er toch niet al te makkelijk mee. Met een warhoofd stond ze op en rekte zich opnieuw uit terwijl haar broek half hing, haar shirt half scheef zat en haar haren een grote wirwar was. Nu toch een tijdje hier op school zitten was ze gewend geraakt aan de mensen, gelukkig maar ook. Nu ze daar zo stond en deed was het allemaal een stuk makkelijker aan het worden. Na toch even wat klieren en klooien stond ze in haar goeie kleding, een zwarte trui met groene strepen, haar jagers muts aangezien het toch nog fris was. Nu kon ze in ieder geval redelijk warm houden. Met een grijze broek en zwarte gympen liep ze door de gangen heen. Het was nog rustig, echt andere kleding had ze niet.
Eenmaal in de kleedkamers deed ze haar sporttas op de grond en haalde haar kleding eruit, kleedde zich al snel om en keek nog eens rond. De kleedkamer aan de meiden kant leek over het alternatief toch rustig. Een rilling ging over haar rug terwijl ze ernaar keek, het zag er toch wel eng leeg uit. Toch niet gewend zijn aan het een en andere werd ze nerveus, gym… hoe was dat? Hoe werkte het..? Ze had nog nooit een gymles gehad…  Met zwarte gympen die een witte zool hadden natuurlijk, een grijze joggingbroek en een zwart lange shirt liep ze de gymzaal in. Haar ogen keken de anderen aan terwijl ze toch haar elle boog vast pakte. Ze werd nerveus terwijl ze naar de andere keek. Zacht kneep ze in haar elle boog.  Ze mompelde wat, boog voorover als een begroeting en ging toen al snel naar Master Kana toe. “Lelou…” Zei ze zacht en bleef nog kort staan, daarna liep ze naar de bankjes toe. Ze ging niet zitten maar bleef naast de banken staan, toch bang dat ze niet mocht zitten want de blikken van de andere hadden haar laten twijfelen.

De docent had hem beleefd begroet bij zijn aankomst en de stem van Master Kana klonk dieper dan hij verwacht had. Het deerde hem voor de rest niet, het was enkel iets dat hij opgemerkt had. De blonde docent met zijn blauwe ogen had eigenlijk zelfs de postuur van een gymdocent door zijn stevige, maar slanke bouw nu hij hem beter observeerde. Ach, nu was hij benieuwd naar de anderen. Hij was duidelijk de eerste en had een redelijke plaats kunnen bemachtigen op één van de banken. Het was echter vrij vreemd dat met nog vrij weinig tijd restend, enkel hij en de docent kwamen opdagen. Sliepen de anderen uit?
Zijn blik ging naar de deur, waar al spoedig een nieuw figuur doorheen stapte. Het was een meisje met lang zwart haar en vaalgrijze ogen met een slank postuur. Ook zij liep recht op Master Kana af en melde zichzelf aan als Roakes Dust. Een naam die Andrew onbekend was, maar het verbaasde hem niet. Hij was nog een nieuweling op de school. Wat hem verraste was dat de docent haar wel leek te kennen en een vrij absurde tip gaf op haar feestgedrag. Dus deze Roakes was een feestbeest type? Zijn blik gleed automatisch weer naar het zwartharige meisje die zich op een ander bankje had neergeploft en zwijgend naar voren leek te staren, naar een muur om precies te zijn. Ook gezellig. Ach, blijkbaar was hij niet de enige met een slecht humeur. Andrew leunde iets naar voren met zijn hand tegen zijn wang om zijn hoofd te ondersteunen. Nu waren ze ten minste met z’n drieën, dat was al beter dan met z’n tweeën. Toch? Zijn blik werd ditmaal ook meer afwezig. Het was vrij moeilijk om zijn zware nacht weg te proppen qua gedachte, want dan bleef er haast niets voor in de plaats. Enkel stilte.
Spoedig volgde er nog een meisje die in tegenstelling tot de andere studenten niet haar achternaam bij de docent opgenoemd had en dus enkel haar voornaam uitsprak, zachtjes. Lelou, blijkbaar. Ze zag er aardig vreemd uit met deels zwart en groen haar dat vrij kort was. Ze leek ook vrij tenger, maar het kon aan hem liggen. Benieuwd naar de reactie van Kana, keek hij naar de gezichtsuitdrukking van de docent. Er stond enkel niets van af te lezen, Lelou leek ook een nieuw student te zijn. Het meisje besloot echter niet op een van de lege banken te zitten, ze bleef ernaast staan. Andrew fronste lichtjes. Waarom zat ze gewoon niet? Niemand die haar tegenhield. Ach, het zij zo. Waarschijnlijk was het een onzeker persoon, dat oogde ze namelijk met haar zachte stem en verdere houding.

Op dat moment begon de docent de gymles, waaruit Andrew kon opmaken dat ze dan maar met z’n vieren zaten en er niemand meer zou komen. Het moest al tijd zijn. Andrew richtte zijn volle aandacht op de docent. Het leek erop dat ze met een warming up begonnen door rondjes te rennen in de zaal en hier en daar strekoefeningen uit te voeren. Daarna zouden ze aan de echte voetbal beginnen en waarschijnlijk deed de docent hier zelf aan mee. Hij maakte de regels duidelijk, waarop Andrew tegen het einde knikte. Ze klonken vrij logisch. De docent plaatste een onbekend rond voorwerp in een apparaat en drukte een knop, waarna er plotseling muziek begon af te spelen. Wat was dat nou weer? Andrew had niet eerder zoiets gezien.
De jongen liet zijn schouders hangen en kwam van de bank vandaan en begon op een redelijk tempo hard te lopen. Oké, door de neus in en door de mond uit. Toch? Iemand vanuit een ver verleden had hem dat verteld. Andrew hield de ademhaling vrij lang vol, terwijl het muziek in de zaal weergalmden. Pas toen een figuur een luide entree maakte, neigde hij weer door enkel zijn mond te ademen. Met een diepe frons en een al licht bezweten voorhoofd keek hij naar de deur van de jongenskleedkamer waar een jongen de docent recht aankeek. De student leek de les nog in te willen komen en de gymspullen naast hem wezen hierop. Andrew keek zwijgend toe en rende op een redelijk tempo verder. Die was dan aardig laat. Mocht iemand dan nog wel de les in? Het was niet zijn zaak, maar dat persoon had niet te laat moeten opstaan dan. Of het was een relevante reden. Hij hief zijn schouders kort en rende verder, totdat hij afremde en uiteindelijk stilstond met zijn handen in zijn zij. Waren dat genoeg rondjes geweest? De docent zei een ‘paar’ , maar hoeveel was dat? Vijf? Zes? Twee? Andrew had voor de zekerheid zeven rondjes zitten rennen. Hij sloeg een diepe zucht en kwam even bij, terwijl zijn bezweten sportkleren aan zijn lichaam bleven plakken. Op de plek waar hij stond greep hij een van zijn benen en bleef enkele tellen recht op staan en vervolgden zulke oefeningen bij de rest van zijn spieren. Pas toen hij klaar was keek hij de zaal weer rond, zich afvragend hoe ver de andere waren en of de student van eerder de les mocht binnentreden.