De pijn begon langzaam een beetje weg te trekken, maar haar angst niet. Ze hoorde geluid om zich heen, maar kon niet precies bepalen van waar het afkomstig was. Ze schrok zich dan ook dood toen een jongen opeens over haar heen boog. Met een kreet liet ze zich achterover vallen. Ze belandde op haar rug en als een of ander zielig klein katje keek ze hem aan. Haar handen en benen waren precies zoals een liggend poesje voor zich uitgestoken. Ze hoefde nu alleen nog maar ‘miauw’ te zeggen en snorharen te hebben en hij zou haar echt voor een kat aanzien. ‘Ja,’ mompelde ze zachtjes, waarna ze zichzelf in de belachelijke positie omhoog duwde en hem aankeek. Langzaam kwam ze overeind en greep instinctief naar zijn schouder toen de pijn weer door haar benen schoot. Ze zette haar hand aan de zijkant van haar been terwijl ze haar ene hand krampachtig op zijn schouder hield. Een blos trok over haar wangen toen ze besefte waar ze mee bezig was en ze liet hem gauw los. Ze keek hem aan. Hij had een best donkere uitdrukking. Zijn zwarte, sluike haar paste perfect bij hoe ze hem omschreef. Hij leek haar echt totaal niet vriendelijk. Ze wist dat ze niet zo gauw vooroordelen moest hebben, maar ze kon er niks aan doen toen ze hem zag. Ze beet zachtjes op haar onderlip en bestrafte zichzelf. Hij kon ook iemand zijn die er gevaarlijk uitzag, maar die heel aardig was. Ze besloot dus om hem het voordeel van de twijfel te geven, kwam overeind zodat ze weer op beide benen stond en richtte haar blik op hem. Haar hazelnootbruine ogen keken hem afwachtend aan. Ze wist zelf niets te zeggen, was daar eerlijk gezegd een beetje te schrikachtig voor. Ze was sowieso niet erg spraakzaam en dat was ze nu nog altijd niet.

De pijn in haar benen trok eindelijk weg en Avalanche haalde opgelucht adem. Ze haalde haar hand weg om de plaats niet te veel druk te geven. En ook gewoon omdat een hand op die plaats heel.. verkeerd overkwam. ‘Ik ben Avalanche,’ zei ze zachtjes. Ze moest zichzelf een houding proberen te geven. Ze wilde er niet aan denken dat hij er misschien achter zou komen wat ze over hem dacht. Hij kon zelf wel beslissen of hij haar zijn naam zou vertellen of niet. Eerlijk gezegd hoopte Avalanche dat hij weg zou gaan en haar met rust zou laten, zodat ze niet meer zo na hoefde te denken. Ze vond sociaal contact veel te moeilijk en ze vertrouwde nog helemaal niemand hier. Ze betwijfelde dan ook ten zeerste of dat wel zou gebeuren. Ze beet op haar onderlip, voor de zoveelste keer al. ‘Was je hier allang?’ Ze kon er niets aan doen dat haar stem een tikkeltje verwijtend klonk. Ze vond het maar een eng idee dat hij haar van uit de duisternis begluurd had. Misschien zou hij het niet opzettelijk hebben gedaan, maar toch.. Ze vond het gewoon echt geen leuk idee dat hij een jongen haar op die manier zou zien. Ze had echt gedacht dat ze hier alleen geweest was, anders was ze hier natuurlijk nooit gekomen en had ze wel iets anders gedaan, huiswerk bijvoorbeeld. Nou ja, er was nu niks meer aan te doen. Ze kon nu alleen maar afwachten op wat de jongen zou gaan zeggen tegen haar.