Soren.. .
 PROFILE Real Name : Lemonist Posts : 53 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: Fire and earthKlas: Partner: สลักของกระดูกกล้ามเนื้อและข้อต่อ
 |  Onderwerp: +love is like a merry-go-around {Open}  za feb 22 2014, 23:17 | |
| | Het is in de middag dat er een jongen met sneeuwwit haar door de bibliotheek dwaalt. De jongen, niet oud genoeg voor een puber en niet jong genoeg voor een kind, staat op het puntje van zijn tenen te wiebelen voor een van de metershoge boekenkasten. Al sinds de vroege morgen had de bleke jongen zich schuilgehouden tussen de boeken en diens stof. Misschien is het de sfeer, de boeken, de lucht of zit er iets in het verslavends in het stof waardoor de jongen maar terug blijft komen. Elke vrije dag en ieder vrij uur komt de jongen naar de bibliotheek. Aangezien dit al een maand gaande is, heeft de bibliothecaresse besloten heb een 'job' te geven; het terugbrengen van de boeken naar de juiste kasten. De jongen had niet uitzonderlijk positief of negatief gereageerd toen ze het hem vertelde, maar had het des al niet te min geaccepteerd. Sindsdien werkt de witharige jongen -Naoki genaamd- hier zeer standvastig.
Met een opgelucht zuchtje plaatst Naoki het laatste boek op de hoge boekenplank, vervaarlijk wiebelend op zijn constructie van stoelen en krukjes. Overduidelijk onbewust van het gevaar op deze hoogte klautert hij naar beneden, de laatste halve meter springend waarbij zijn constructie in elkaar dendert. Met een scheef gezicht kijkt de witharige jongen naar de 'zooi' die hij gemaakt heeft, een onschuldige blik in zijn ogen. Zonder gemopper of gevloek begint hij de stoelen terug te brengen naar de daarvoor bestemde plek, zachtjes neuriënd in het proces. Zodra alles weer op de juiste plek staat loopt hij naar de bibliothecaresse die hij nogmaals bedankt voor de mogelijkheid en vervolgens 'tot ziens' wenst. De jongen grist zijn sporttas voordat hij de bibliotheek uit dartelt. Als een kind huppelt hij door de gangen, zijn sporttas zachtjes tegen hem aan hupsend elke keer dat hij omhoog en omlaag komt.
Met lichtjes bevende handen staat hij voor de deuren die naar de gymzaal leiden, of beter naar diens kleedkamers. Naoki opent de klapdeur op een kiertje en steekt vervolgens zijn hoofd om het hoekje. De zaal is op hoogstens wat ratten volledig leeg, iets waar Naoki zowel blij als teleurgesteld om is. Aan de ene kant was er nu meer ruimte, maar hoeveel ruimte heeft een klein mannetje als hem nu nodig? Een mannetje wat een handicap heeft nog wel. De nare gedachtes in zijn hoofd houden hem voor een klein moment staande voordat hij vol overtuiging richting de kleedkamers loopt. Daarbinnen wisselt hij zijn shirt met stropdas in voor een iets te groot wit shirt, en zijn lange broek in voor een driekwart versie. Als finishing touch, maar misschien wel de meest belangrijke finishing touch die er is, wisselt hij zijn Allstars in voor zijn sportschoenen. Naoki komt overeind van het bankje waar hij op zat en vist zijn waterfles uit de rugzak, deze vullend in de wasbak bij de douches. Vanuit zijn ooghoeken trekt zijn spiegelbeeld in de spiegel zijn aandacht. Zijn wijnkleurige ogen staren nietszeggend naar zijn evenbeeld, verloren in gedachten. Hoe lang zou het vandaag duren voordat zijn lichaam het begaf? Vraagt hij zich in stilte af. De waterfles in zijn hand overstroomt, het koude water nu langs Naoki's huid glijdend; hem uit gedachten halend.
Met Naoki's hoofd gewist van gedachtes maar met een complex bleker als normaal loopt hij door de gymzaal heen. Een basketbal stuitert ritmisch tussen zijn handpalm en de vloer, de ruimte vullend met een dof geluid wat op repeat lijkt te staan. Het ritme wordt verstoord zodra Naoki de bal met twee handen vastpakt. Met een zeldzaam ontevreden expressie kijkt hij naar zijn pols waar een soort van horloge omheen zit. Was het maar slechts een horloge; helaas is het een hartslagmeter. Een meter die hem voor enig kwaad zou moeten behoeden. Kwaad waarvoor Naoki nooit behoed wilt worden, waar hij geen behoefte aan heeft. Het liefst zou hij hem af doen en naar de diepste oceaan sturen, maar zijn ouders hebben hem op het hart gedrukt - hoe ironisch- dat hij hem tijdens fysieke inspanning altijd om moest hebben. Naoki heeft zijn ouders in het verleden al genoeg tranen en zorgen bezorgd, hij zou het zichzelf niet kunnen vergeven mochten er weer tranen vallen door zijn ondoen. '75' geeft het apparaatje knipperend aan, alsof dat iets is om blij mee te zijn.
Een ruim kwartier later dribbelt Naoki - letterlijk - door de zaal heen, zijn basketbal op z'n trouwe positie; tussen zijn lichaam, uitgestrekte arm en de vloer. Aan zijn hartslag meter had hij al een tijdje geen aandacht meer besteed en hoewel er een naar gevoel in zijn borst huist, zal dat niet de eerste keer zijn en maakt Naoki zich er geen zorgen over. Met een briljante sprong gooit hij de bal in het net, tevreden lachend door het resultaat. Naoki heeft met zijn 1.61 niet bepaald het lichaam van een professionele basketballer maar het is wel en van zijn grootste dromen, onbereikbare dromen. Zweet plakt aan zijn voorhoofd en drupt langs zijn slapen naar beneden, een spoor van vermoeidheid achterlatend. Nogmaals zet hij de 'aanval' in op het net, vol snelheid, behendigheid en overtuiging. Op 10 meter van het net verwijderd komt er een nieuw ritme in zijn hoofd; het ritme van een drummer in zijn hoofd. 40 minuten bedenkt Naoki zich somber, slechts 40 minuten houdt hij zichzelf overeind. Koppig bijt hij door, alle alarmsignalen van zijn lichaam negerend en de pijn dragend, die met elke pas erger wordt. Drie meter van het net verwijderd en de plek waar hij normaal omhoog springt begint zijn hartslagmeter uit alarm te piepen. Zonder te kijken weet Naoki dat er een waarde van meer dan 200 op staat en om die reden weigert hij te kijken. Nu ook de waarschuwingen van zijn meter negerend zet hij de laatste twee passen. Net voor hij wilt afzetten kreunt hij pijnlijk; grijpt met zijn linkerhand naar zijn hartsectie en valt daarna zonder pardon op de grond. Naast hem kan hij het doffe gedreun van zijn basketbal nog horen, alsof het hem wilt vertellen dat het slechts een droom is en dat het dat altijd zal blijven. Naoki zijn hand is krampachtig over zijn hart heen gebogen, zijn ogen gesloten, de pijn uitzittend. Na exact twaalf minuten begint zijn hart op een meer 'normaal' tempo te kloppen en komt hij hijgend overeind. Het is op precies dat moment dat hij de klapdeuren hoort openen en weer sluiten, gevolgd door het licht wat uit gaat. ''Ha-hallo?'' -hijg- ''Ik, ik'' -hijg- ''ben hier'' -hijg- ''nog..''. Wie zou het licht zomaar uitgedaan hebben en voor welke reden?
OOC: My poor Nao baby. feel free to answer and change the ending. Waarvan ik denk dat het misschien best wel lastig is om te antwoorden.  |
|
|
