Als je goed luisterde hoorde je de wind door de bladeren van de bomen. Rustig liep ze rond als een grijs-zwart gestreepte kat. Ze vondt het een heel leuk plekje om te zijn. het was er rustig en er waren genoeg conformtable zittende bankjes. Ze sprong behendig op een bankje en ging er op zitten. Ze sloot haar ogen even miauwde. De lente zon scheen op haar katten gezichtje en ze genoot er van. Je kon de geur van de sneeuwklokjes en krokussen ruiken die inmiddels weer naar boven kwamen. De kleuren paste erg goed bij het groene hegje dat er in de tuin was. niks was beter dan een dag hier rond brengen met een vriend of vriendin. Rustig transformeerde ze zich weer in een meisje en ging toen normaal op een bank zitten.

Ze keek naar de mooie blauwe lucht en voelde de wind door haar roze haren heen. Ze genoot van de lente dag en stond toen op. Even draaide ze een rondje tot dat ze het gevoel had dat iets haar aan het bekijken was. Ze hoorde dat een van haar katten ,Heel toevallig de zwarte kat myra, klaagelijk begon te miauwen. Het kon een duister voor teken hebben of dat het gewoon iemand was die over duistere magie beschikte maar toen ook Kay, de witte kat, hetzelfde deed begon ze erg te twijfelen. "Mischien is het iemand die over licht en duister gaat."zei ze zachtjes tegen haar zelf en zacht speurend de omgeving af. Wat had haar katten zo op gejaagd. Het kon natuurlijk ook een dier of zo iets zijn en dat zou haar niks verbaast hebben. Rustig ging ze op het bankje zitten maar lette nog steeds keurig op of er niks opvallends was.

''Ja, dat is werkelijk een ontzettend interessant onderwerp, je hebt een goede keuze gemaakt, jongeman.'' ''Dat is fijn om te horen, de titel sprak me erg aan.'' Zo was het gesprek begonnen en tien minuten later was ze nog steeds niet uitgepraat. Nou snapte hij dat een omgeving van enkel boeken niet bepaald bevorderlijk was voor je sociale contacten, maar in een ruimte als dit hoorde het stil te zijn. Sterker nog: De bibliothecaresse hoorde voor die stilte te zorgen, in plaats van gebabbel en gezanik over hem uit te strooien. Blablablaa. Toch luisterde hij geduldig. Ja mevrouw, nee mevrouw. Af en toe zei hij iets, met een beleefde lach. Toen er een eersteklassertje om hulp kwam smeken was hij eindelijk verlost. ''Fijne dag verder, mevrouw, en ik zie U volgende week.'' Waarom was hij niet eerder weggelopen? Simpel: De bibliothecaresse had nog waarde voor hem. Ze mocht hem en gaf hem daarom voordelen. Oude manuscripten mocht hij inkijken onder haar begeleiding en een titel een weekje te laat inleveren was ook niet erg. Daarom tolereerde hij haar gezeur.

Met een boek onder zijn arm ging Dominic de zware mahoniehouten bibliotheekdeuren door en sloeg rechstaf. Hij haalde zijn jas op in zijn kamer en verliet dan het kasteel. Na een korte wandeling in de betrekkelijke kou had hij wel weer genoeg bewogen voor vandaag. Dominic was gekleed in een perfect gestreken wit overhemd , met daarover een luxe zwarte jas. De jas had een rode binnenvoering en een rechtopstaande kraag. Verder droeg hij een grijzige wollen sjaal, losjes om zijn nek geslagen. Door zijn medicatie had Dominic weinig last van de kou, waardoor hij probleemloos zijn jas had openhangen. De frisse wind speelde met zijn ravenzwarte lokken en een glimlach speelde op zijn beurt om de lippen van de bleke jongen. In de verte zag Dominic een roze vlek, die bij nadere inspectie een meisje bleek te zijn. Hij besloot ernaar toe te lopen en ging op gepaste afstand naast haar zitten. Dominic keek kort opzij en glimlachte- een beleefde, doch vriendelijke lach. ''Hey,'' klonk zijn kalme begroeting. De twee katten die hij zag zitten bekeek hij eveneens vluchtig, maar dan keerde zijn blik terug bij zijn boek, wat hij openklapte bij het derde hoofdstuk. Zijn ogen begonnen de regels te scannen, terwijl hij zich ondertussen kort afvroeg of hij dit roze suikerspinnetje al eerder had gezien. Voor zover hij wist niet.

[Uiterlijk: http://www.zerochan.net/1639028 Zonder vogeltje, met grijze sjaal erbij~ ]

''Hey,'' klonk de stem van de jongen die naast haar was komen zitten. Rustig bekeek ze de jongen even goed en glimlachte toen terug. Myra bleef haar blik concerteren op de jongen en wist toen zeker dat het een jonge was met duistere magie want Kay had inmiddels al weg gekeken en was zijn pootjes aan het likken. “Hey, hoe heet je eigenlijk? Ik ben Yuno” zei ze en glimlachte nog breder. Ze zag dat hij verdiept was in een boek en keek nieuwsgierig mee. Ze kon niet lezen waar het over ging maar het zou vast wel interessant zijn. Ze duwde Myra weg die tussen hem en haar in lag en ging toen dichterbij zitten. “Wat voor boek lees je eigenlijks?”vroeg ze rustig. Haar ogen gingen naar Myra die Kay om ver duwde. Myra keek der aan en schudde met der kopje. Zou dit iets slechts betekenen dacht ze. Ze zag dat Kay naar Myra keek en toen naar haar. Toen begon Kay te miauwen en dat deed die een beetje boosachtig. Was zou er aan de hand zijn dacht ze.

Plotseling begon Kay hele rare sprongen te maken en viel Myra zomaar aan. De wind was harder gaan waaien en het leek of der storm aan kwam. Myra keek toen naar de jongen en miauwde vrolijk. Kay leek wel op Myra te reageren en stopte met raar te doen. Hij ging weer rustig aan zijn pootjes likken net alsof er niks gebeurd was. Ze bedacht zich dat het vast kwam door iets waar die van schrikte en keek toen ook naar de jongen. “Sorry van de rare dingen die me kat deed. Let maar niet op hun twee”zei ze rustig en wuifde met haar hand. De katten begrepen het en liepen rustig weer weg. Rustig wachte ze af op een antwoord van de jongen

Kalm gleden zijn ogen over de eerste regels. Hij las het, maar was niet zo zeer geïnteresseerd in de tekst. Nee, het was eerder bedoeld om te zien of het meisje naast hem praten zou. En als ze te dom was om te praten kon hij net zo goed zijn tijd nuttig besteden, namelijk aan zijn boek. “Hey, hoe heet je eigenlijk? Ik ben Yuno.” sprak het meisje allervrolijkst. Dominic nam ruim de tijd om zijn alinea af te sluiten en draaide dan met een kalme beweging zijn hoofd naar haar toe. ''Dominic.'' sprak hij, kort, maar toch nog steeds vriendelijk. Hij was gewoonweg niet zo spraakzaam vandaag. Tenzij miss Yuno iets interessants te melden had natuurlijk.
Het meisje schoof dichterbij, maar Dominic bewoog geen spier. “Wat voor boek lees je eigenlijks?” Nog voor hij antwoord kon geven liet een van de twee poezenbeesten zijn onvrede horen. Zeker boos omdat ie van de bank verstoten was, harig mormel. Haast emotieloos keek Dominic toe hoe de katten elkaar te lijf gingen, waarna hij zijn blik naar het rozeharige meisje naast zich wendde. Zijn hemelsblauwe ogen bleven rusten op haar meisjesachtige trekken, observeerden haar kort.

De witte en zwarte kat leken weer in vrede met elkaar om te gaan, maar Dominic besefte dat wit en zwart, donker en licht niet samen gingen. Hoewel de twee meest tegenstrijdige magiesoorten in hem samen kwamen was hij daar niet al te blij mee. “Sorry van de rare dingen die me kat deed. Let maar niet op hun twee.” Een licht schouderophalen diende als antwoord. ''Geen probleem, Yuno, dat kan gebeuren. Katten zijn meestal niet zo gehoorzaam.'' Een lichte amusatie was in zijn stem te horen terwijl hij haar plagerig aankeek. ''Over mijn boek gesproken: Ik lees een analyse van Gerard Wetcher over de vroege geschiedenis van verschillende magiesoorten en de effecten die dat heeft op onder andere huidig spreukgebruik.'' Na deze lange uitleg schoot een kort lachje over zijn lippen. ''Erg interessant dus.'' Van dat laatste was het niet zeker of hij serieus was of een grapje maakte, wat precies de bedoeling was.

Rustig luisterde ze naar zijn stem. Het leek voor haar dat het hem niks uitmaakte of ze nou praatte of niet. Ze dacht even diep na maar daar was ze snel al klaar mee. Ze hoorde hoe hij over het boek praatte. Over het algemeen had ze het niet zo met het lezen van boeken maar als het over spreuken ging en de effecten er van was ze al meer geïnteresseerd. Ze hield er van om dingen die in een boek stonden, zoals spreuken ,in het echt uit te proberen. Ze deed niets liever dan dat. ''Erg interessant dus.'' hoorde ze Dominic zeggen en knikte. “ligt er aan hoe je het bekijkt, duistere magie is leuk om uit te proberen als er spreuken in het boek staan.”zei ze rustig. Ze gleed met der ogen rustig over de regels maar kon eerst geen spreuk vinden. Haar ogen gingen toen naar Dominic. Zijn blauwe ogen en zwarte haar combineerde goed bij hem vond ze maar het was wel opmerkelijk. Meestal als je zwart haar hebt dan had je niet blauwe ogen maar meer bruin. Toch was ze wel blij dat het niet zo was gegaan bij hem. Het zou hem veranderd hebben. Hij zou dan een veels te vriendelijke blik uitstralen en dat leek haar niet echt bij hem passen.

Haar roze haar waaide met de wind mee en ze keek naar boven. Het zou haar niks verbazen als het ging regenen. Gelukkig had ze altijd een paraplu bij zich voor de zekerheid. Ze wist erg goed dat het weer plotselings om kon slaan en had geen zin om zeik nat te worden. Weer keek ze naar Dominic. Wat was er aan hem dat hem interessant maakte vroeg ze zich af. De wind nam een beetje af en haar roze haren kwamen weer goed op z’n plaats te zitten. Ze kon het niet weerstaan en deed toen het haar van Dominic ook even goed. Ze hoopte dat hij het niet al te erg vond en kreeg een klein blosje op haar wangen. Rustig wachte ze zijn reactie af.

“Ligt er aan hoe je het bekijkt, duistere magie is leuk om uit te proberen als er spreuken in het boek staan.” Jeetje, Yuno deed een poging tot slimme opmerkingen, moest ze vooral vaker proberen. Van proberen kan je leren en zij had nog best wat te leren. Met een beetje oefening zou er wellicht ooit wat fatsoenlijks uit haar mond komen. Nee, Dominic was niet onder de indruk, nog lang niet. Daarvoor moest Suikerspin nog wel een stuk meer laten zien, als ze dat aankon, als ze nog meer in haar mars had dan dit. Genereus als hij was kreeg ze uiteraard nog een kans, hij zou haar niet onmiddelijk veroordelen. Open en eerlijk.

''Tja, je moet eerst de theorie kennen voor je je spreuken een stapje hoger kan brengen, nietwaar?'' sprak hij met een vrolijke toon. ''Maar misschien staan er in de latere hoofdstukken wat trucjes.'' Hij bladerde even verder tot hoofdstuk 23. Daar stonden wel wat dingen beschreven. Hij draaide het boek iets naar Yuno toe, zodat zij een blik kon werpen op de tekst en uitleggende afbeeldingen, die prachtig handgetekend waren. Haar zachte handelingen fatsoeneerden zijn haren en hij glimlachte verlegen. ''Zat het zo door de war?'' vroeg hij zachtjes. Hmm- zou het gaan stormen?

Ze werpt een blik op het boek en knikte toen geïnteresseerd. Het pakte haar aandacht heel erg. Vooral door de handtekeningen trok het haar nog meer in het boek. Zou het me lukken om dit na te doen dacht ze. ''Zat het zo door de war?'' vroeg hij en ze keek toen naar hem. Ze knikte en een licht roze blos kwam op haar wangen. . ze keek weer na het boek, Hmm- zou het gaan stormen? Hoorde ze hem zeggen. Ze wende haar blik van het boek af en keek toen naar boven. “misschien wel, we kunnen beter naar een drogere plek gaan. Ik wil niet dat je nat wordt”zei ze rustig. Zelf had ze een paraplu in haar tas zitten dus ze maakt zich geen zorgen dat ze zelf nat werd. Het was ook geen probleem om de paraplu aan hem af te geven maar ze dacht dat hij liever niet liep met iets wat roze was. “Het zou me een eer zijn als je me vergezeld naar het afdakje daar.”zei ze rustig met een kleine glimlacht.

De wind ging harder waaien en ze zag al donkere wolken aankomen.”Ik denk dat er iets te veel warmte te laaste tijd is geweest. Lokaal verschijnsel vandaag dus waarschijnlijk.” Ze keek naar hem en onderdrukte haar angst voor onweer. “ga je mee?”zei ze en je kon een beetje angst in haar stem horen. Ze bleef hem rustig in zijn blauwe ogen aanstaren

Yuno's blik naar boven amuseerde hem. Ze was een vreemd geval, rustig, maar toch een echte denker. Zo te zien was ze vrij meisjesachtig, iets waar hij zijn weg wel mee wist. “Misschien wel, we kunnen beter naar een drogere plek gaan. Ik wil niet dat je nat wordt.” Hij grinnikte zachtjes. ''Haha, ach, 'k ben niet van suiker hoor, liefje.'' Toch leek hij haar bezorgdheid te waarderen, af te lezen aan de gemaakte glimlach van genegenheid.
“Het zou me een eer zijn als je me vergezeld naar het afdakje daar.” Wat een formaliteit. Wat een eer. Alsof het een hele wereldreis was werd het voorstel aan hem gedaan. Maar ze had wel gelijk, want algauw begon het weer te verslechteren. Het was al een tijdje geleidelijk aan de gang geweest, maar nu ging het allemaal nog sneller. De windvlagen namen toe in aantal en snelheid, probeerden hem de kleren van het lijf te rukken. Aan alles wat los en vast zat werd getrokken, de touwtjes van zijn jas zwierden in de wind, net als zijn sjaal.

“Ga je mee?” Het lieve kind klonk nu werkelijk een beetje paniekerig, merkte Dominic op. Volkomen kalm sloeg hij een arm om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan, waardoor ze half beschut werd onder zijn jas. Hij stak zijn hand iets uit en voelde inderdaad druppels.

''Geen zorgen, Yu,'' stelde hij haar gerust, al vielen de eerste druppels al uit de lucht, perfect ronde waterspetters, als tranen glanzend op zijn blote handen. Hij kwam overeind, haar ook voorzichtig meenemend, nog steeds zijn arm om haar heen geslagen hebbend. Achter hen bevond zich een kleine overdekking, wat wel wat weg had van een kruising tussen prieeltje en paviljoen. Daar koerste hij heen en zodra hij onder het dakje stond liet hij een opgeluchte, vrolijke lach horen. ''Nou, dat was net op tijd.'' De regen versnelde en liet hen zien dat het inderdaad maar goed was dat ze een afdakje opgezocht hadden en rustig zond Dominic zijn rozeharige metgezel een charmante lach.

Ze voelde hoe hij een arm om haar heen sloeg en haar dichter tegen hem aan trok. Haar hart begon sneller te kloppen en ze bloosde. ''Geen zorgen, Yu,'' stelde hij haar even gerust.gaf hij me nou een bijnaampje dacht ze.  Ze wist dat ze in veilige handen was bij hem ook al kende ze hem nog niet zo lang maar de angst die ze had voor onweer was te groot. Ze voelde dat hij overeind kwam en het leek alsof ze automatisch volgde. Hij had zijn hand nog steeds om der heen en ze begon nog erger te blozen. Ze wist even niet meer wat te zeggen. ''Nou, dat was net op tijd.'' Hoorde ze hem zeggen en toen ze even keek wist ze dat hij gelijk had. De regen was duidelijk versnelt. Ze rilde een beetje door de kou. Ze keek naar hem op en zag dat hij haar een charmante lach toe wierp. Snel keek ze weg en bloosde nog meer. Wat is er toch met me? dacht ze. Haar kat Myra kwam ook even rond kijken maar ging als snel weer weg. Ze wist dat Myra en Kay zelf wel naar binnen zouden gaan maar ze vond het wel best om te blijven bij Dominic. Ze keer weer naar hem en glimlachte toen lief terug.

Plotseling kwam er een flits uit het niet met een harde knal er naar. Haar ogen werden groot van de angst en ze wou het bijna op gillen zetten toen ze bedacht dat Dominic nog tegen haar aan stond en het niet prettig zou vinden. Ze rilde van angst en durfde zich niet meer te bewegen. Ze had een hekel aan onweer al sinds ze klein was. Ze drukte zich dichter tegen hem aan met haar hoofd verstopt in zijn jas. Het maakte haar niet uit wat hij er van vond. B-bescherm me alsjeblieft….Zei ze angstig en drukte zich nog dichter tegen hem aan. Weer kwam er een knal. Ze dook een beetje in een. Haar katten….zouden ze veilig zijn? Dacht ze. Ze ging met de hoofd uit zijn jas om even rond te kijken maar zodra er weer een flits was dook ze weer in zijn jas. “D-dominic…ik ben bang” biechtte ze zachtjes toe. Ze dacht dat hij haar nu wel een watje zou vinden maar zo kon beter eerlijk tegen hem zijn dan te staan liegen en net alsof doen dat er niks aan de hand was. Ze trilde nog meer en het onweer werdt alleen maar harder.

How cute. Het kattenmeisje was helemaal alleen met hem, zelfs haar katten leken het concept van privacy te begrijpen. Perfect. Het was regenachtig, ietwat koud. Maar als ze wat dichter bij elkaar kwamen zouden ze gauw het warm genoeg krijgen.
Een flits en een knal. Een rillend meisje en haar lichaamswarmte tegen hem aan. "B-bescherm me alsjeblieft…" Zachtjes aaide hij over haar haren heen om het meisje gerust te stellen. Het onweer was inderdaad hevig, dus voor een bang aangelegd roze snoepje als Yuno zou het vast angstaanjagend zijn.
“D-dominic…ik ben bang” Goh. Dat was helemaal niet overduidelijk. Arm meisje. Hij schudde zijn hoofd en legde zachtjes een vinger op haar lippen. "Shh, Yuno... Je hoeft niet bang te zijn." Dominic nam teder haar hand in de zijne en kwam dichterbij. "Echt niet. Niet zo lang ik bij je ben." Een zoete leugen van een zoetgevooisde engel. "Oh Yuno, je bent zo mooi." Fluisterde hij warm. Hij gleed met zijn handen over haar armen heen, trok haar in een omhelzing, dichterbij, warmer. Ze was van hem.

Ze voelde zijn vingers op haar lippen. . "Shh, Yuno... Je hoeft niet bang te zijn." Zei hij en ze voelde hij haar hand pakte. "Echt niet. Niet zo lang ik bij je ben." Zei hij en het stelde haar gerust. "Oh Yuno, je bent zo mooi." Zei hij en toen bloosde ze enorm. Ze voelde zijn handen over haar armen heen strelen en haar naar hem toe trekkend. Ze vond het niet erg wat hij deed maar juist fijn. Ze legde haar hoofd op zijn borstkast en genoot er helemaal van. Ze hoorde zijn hart kloppen.

Flits..boem…ze trok zich er niks meer van aan. In zijn armen was ze veilig. “ jij bent ook knap hoor” zei ze lief en keek toen in zijn ogen. Hij had het perfect voor der gemaakt. Ze was blij dat haar katten weg waren. Ergens had ze het gevoel dat Myra en Kay dat expres hadden gedaan. Ze had al gemerkt dat Myra dol op Dominic was geworden. De zwarte kat had het haar immers zelf verteld. Ze deed haar armen om hem heen en staarde nog langer in zijn prachtige ogen. Ze was echt helemaal verliefd op hem geworden. Ze bloosde en glimlachte van geluk. Zij en Dominic…een perfect stel dacht ze. Ze wou niets liever dan dat. Bij hem zijn in zijn armen. Een kus van hem krijgen. Ze wou de zijne zijn. Ze zat helemaal in zijn ogen verdiept en dicht tegen hem aan. Nog steeds rilde ze. Ze had het echt niet met regen en kreeg het nogal snel koud. Ze ging nog dichter tegen hem aan staan zodat ze het warmer kreeg. Lichaamswarmte is het beste wat nodig is als je het koud heb zei haar gedachte met de stem van haar vader.

Ze wende haar blik even een andere kant op. De onweer was harde geworden. “Zijn we hier veilig?”vroeg ze. Haar roze ogen richtte zich weer op de charmante Dominic. Wat is die toch knap dacht ze. Ze wou echt zijn vriendin zijn maar wist niet zeker of hij wel het zelfde wou of maar net alsof deed dat hij haar leuk vond.

________________________________________
Blozend, schattig, afschuwelijk. Haar wangen waren bijna even roze als haar haar, het was een overdosis van de kleur, zo veel dat het hem bijna misselijk maakte. Maar nee, emotieloos en kil, dat was en bleef Dominic. Een meisje kon niet zomaar zijn hart laten smelten, zelfs niet als ze Raziaans was en schattig genoeg om Savador’s strenge blik te laten verdwijnen. Nee, zijn eisen waren hoger. Dominic kickte op intelligentie, scherpe opmerkingen, sterke vrouwen. Meisjes zoals Yuno nam hij bij de hand en hij betoverde hun gedachten tot ze helemaal van de wijs waren. Ook leuk. Ze was ook wel leuk. Arm leuk meisje, wat had ze nou bij hem te zoeken? De grote boze wolf in schaapskleren, een wraakengel zonder enig medeleven. Dat was niet veilig voor een kind zo onschuldig. Oh nee. Maar ze was al diep in de val gelopen.

“Jij bent ook knap hoor.” Hij grinnikte zachtjes en liet voor even al zijn kille gedachten varen. Hij moest zich focussen op dit meisje, al was hij duizelig en misselijk. Niet van haar, nee. Van zijn medicatie. Die had hij een uurtje geleden ingenomen en dat begon nu in te werken. De dosis was genoeg om een klein kind of dier te vergiftigen en hij moest het verplicht slikken. Dat was de voorwaarde voor zijn vrijlating geweest..

“Zijn we hier veilig?” Een zachte zucht klonk van zijn kant. ‘Yuno, ik beloof je. Met mij erbij ben je nergens veiliger dan hier. Het onweer houdt vanzelf weer op en tot dan..’ Hij zond haar een plagerig lachje. ‘Tot dan zit je aan mij vast, mylady.’ Hij drukte haar tegen zich aan in een omhelzing. Dominic was een stuk langer dan het rozeharige meisje, waardoor hij van bovenaf een zachte kus op haar kruin kon drukken. ‘En zo erg is dat toch ook weer niet?’

‘Yuno, ik beloof je. Met mij erbij ben je nergens veiliger dan hier. Het onweer houdt vanzelf weer op en tot dan..’ zei hij en ze keek naar hem. Hij gaf haar een plagerig lachje. ‘Tot dan zit je aan mij vast, mylady.’ Zei hij en toen drukte hij der tegen zich aan. Ergens vond ze het niet erg maar er kwamen twijfels in haar op. Ze had nog nooit een jongen echt leuk gevonden dus wat was er zo speciaal aan hem. Hij gaf haar een kus op haar kruin maar dit keer bloosde ze niet. . ‘En zo erg is dat toch ook weer niet? Zei hij. Nonchalant haalde ze haar schouders op. “maakt mij niet zo veel uit”zei ze en ging een beetje van hem afstaan. Ze wou nog niet intens contact en ze was er ook nog niet aan toe. Ze kende die jongen amper.

Flits boem. Dit keer schrok ze er erg meer niet van. Ze liep zelf onder het witte afdakje vandaan om de fascinerende lichtspektakel te bekijken. De flitsen waren af en toe rood en dat verbaasde haar heel erg. “Dominic, hoe komt het dat die rode flitsen er zijn? “ vroeg ze met een geïnteresseerde stem aan hem. Ze vond het niet meer zo erg als eerst. Eigenlijk vond ze het wel erg mooi om te zien.

Dominic had meer dan genoeg ervaring met de wisselvalligheid van vrouwen, maar de moodswing van Yuno verbaasde hem toch wel lichtelijk. Daarstraks was ze nog zo blozend en aanhankelijk geweest, nu maakte ze zich van hem los en nam afstand. Was er iets mis? Had hij iets misdaan? Onderzoekend keek Dominic haar aan, proberend te verklaren waarom ze zo afstandelijk deed.“Maakt mij niet zo veel uit.” Maar hem maakte het wel uit. Waarom zou ze zomaar weglopen? Hij had toch enkel wat plagerige, lieve opmerkingen gemaakt? Damnit, dit was vrij frustrerend. Maar hij besloot het los te laten, haar wat tijd te geven. Wellicht zou vanzelf duidelijk worden wat er aan de hand was met haar gedrag.

Hij bleef op afstand van haar, aangezien ze zelf van hem weggelopen was en hij zich niet opdringerig wilde gedragen. Op enkele meters weg keek ook hij naar de lucht. “Dominic, hoe komt het dat die rode flitsen er zijn?“ Even dacht hij na, om haar een goed antwoord te geven. ''Ik weet het niet zeker, maar... Het kan een spreuk zijn of wat op hol geslagen magie.'' Magie was een van de oudste energiesoorten in het universum en al hadden sommige mensen er controle over, uiteindelijk bleef het toch een natuurkracht. ''Het ziet er sprookjesachtig uit, vind je niet?'' mijmerde hij dan voor zichzelf uit, genietend van het spektakel.

''Ik weet het niet zeker, maar... Het kan een spreuk zijn of wat op hol geslagen magie.'' Zei hij tegen der. Het leek haar inderdaad wel kloppen. Ze keek er nog even naar maar haar angst voor onweer kwam al snel weer boven. ''Het ziet er sprookjesachtig uit, vind je niet?'' zei hij maar het klonk niet alsof hij het tegen haar had. Ze knikte stilletjes en liep toen terug naar Dominic. “ vindt je me eigenlijks wel echt leuk?” zei ze zachtjes maar net zodat hij haar kon horen. Ze had getwijfeld aan zijn gevoelen voor haar en was toen weg gelopen. Ze voelde iets speciaals voor hem en wist de exacte woorden en niet voor. Haar roze haren waaide op de wind mee.

Uit het niets kwam er vlak langs hun een gele flits en ze schrok er heel erg van. Ze viel bijna achter over maar zette nog maar net een been goed neer om in evenwicht te blijven. Ze ging nu zo beetje tegen Dominic aanstaan omdat ze zo erg bang was. “ Bij jou ben ik veilig” zei ze met een zacht stemmetje en pakte toen zijn hand. Ze verdronk weer in zijn mooie blauwe ogen en toen kuste ze hem op zijn mond en deed haar armen om hem heen.

''Het ziet er sprookjesachtig uit, vind je niet?'' Hij was zelf erg geintrigeerd door de vreemde flitsen, vroeg zich af of hij met zijn lichtmagie ook zoiets kon bereiken. Vast wel. Zwarte bliksem zou in elk geval in zijn bereik moeten liggen. Ja, daar zou hij later zeker weten wat onderzoek naar doen, misschien zelfs langsgaan bij een van de docenten. Flavio, de lichtmagie leraar, was een doetje waar hij liever geen tijd aan verspilde, de man was net stagiair-af, maar de duistere magie leraar kon hem vast wel helpen.

“Vindt je me eigenlijks wel echt leuk?” Hij keek haar even aan, zijn blauwe ogen gevuld met verbazing. ''W-was dat waarom je net weg liep?'' vroeg hij zachtjes. ''Yuno, ik ken je pas net, maar ik zag meteen dat je bijzonder bent..'' Zenuwen leken hem te overmannen, terwijl hij stil viel, maar in werkelijkheid had Dominic gewoon geen behoefte meer te spreken. Koel en berekenend zou hij haar hart winnen en hij gaf eerlijk toe, ze was best leuk. Maar voor hem, de ijskoude leugenaar, de jongen die nooit zijn ware gezicht liet zien, was liefde een onbekend gevoel, dat hij niet eens zou kunnen herkennen als het voor zijn deur stond en een dansje deed. Dat zou je kunnen zien als zijn grootste zwakte, het gebrek aan werkelijke, pure emoties, maar Dominic zag het als een goed iets, wat hem behoedde voor naïviteit en domme kortzichtige beslissingen.

“Bij jou ben ik veilig.” HIj keek haar aan, liet een glimlach vormen en knikte. ''Altijd.'' En ze kuste hem. Perfect. Het onweer om hen heen gaf een vreemde sfeer, verlichtte hun gezichten sporadisch met fel licht om daarna weer duisternis te laten overheersen.

. ''W-was dat waarom je net weg liep?'' vroeg hij op een zachte toon. Ze knikte stilletjes. ''Yuno, ik ken je pas net, maar ik zag meteen dat je bijzonder bent..'' ze hij maar toen ze hem in zijn ogen keek geloofde ze het direct niet meer. Ze keek naar het onweer. Het was heel duister en dan weer licht. Het was een schouwspel. Ze zuchtte diep en liep toen weer naar het witte onderdakje toe en ging toen zitten. Ze was hopeloos verloren en ze zat ze er ook bij. Ze keek naar Dominic en ze lachte ook niet meer. Haar blik was in een kille emotieloze blik veranderd. Ze week haar blik af en maakte een klein rood vuurtje in haar handen. Ze staarde er naar en gooide al haar woede en frustratie er in. De vlam werd breder en hoger. Toen sloot ze haar hand weer en was het vlammetje verdwenen.

“wat wil je eigenlijk dat ik over je denk? Dat je een super arrogante emotieloze jongen bent of dat je eigenlijk wel lief bent?” zei ze zachtjes maar net zo hard dat hij het kon horen. Met een emotieloze blik keek ze naar hem. Ze was ergens woedend om zijn reactie geworden en had haar emoties bijna niet meer in de hand.

Yuno was boos. Wat leuk. Challenge accepted. Show me your flames, cutiepie. Wat zou ze proberen? Hem roosteren als een worstenbroodje? Mocht ze willen. Hij was ruim twee jaar ouder en vele malen wijzer, zo zag Dominic dat tenminste. Zij zou voor hem geen partij zijn, vuurmagie was misschien leuk om een haardvuurtje aan te maken, maar dat was dan ook alles. Ach, in ieder geval kon ze legitiem zeggen dat ze 'hot' was?
“Wat wil je eigenlijk dat ik over je denk? Dat je een super arrogante emotieloze jongen bent of dat je eigenlijk wel lief bent?” Bijna had hij schamper gelachen, iets wat hij net in kon houden. Ze dacht hem te doorzien? Grappig. Hij wachtte bewust enkele seconden af voor hij überhaupt antwoordde. Haast zou enkel aangeven dat hij zich aangevallen voelde. Zij was boos, hij was van binnen ijskoud en bedachtzaam. Een gekwetste blik werd gefaket. ''Ik snap niet waar je het over hebt, Yuno. Wat heb ik je misdaan dan?'' Dat laatste was een beetje beschuldigend, want het was waar. Feitelijk had hij niets verkeerd gezegd. Maar jaar woede was vlammend, zoals de steekvlam die ze net gemaakt had, dus hij wist niet zeker of ze wel voor rede vatbaar was. Ze probeerde dan wel haar gezicht emotieloos te houden, maar de woede was duidelijk in haar lichaamstaal. Goede poging, maar niet goed genoeg. Zij was geen kil, duister persoon. Ze was lieflijk en roze. Proberen te zijn wie je niet was had geen zin voor haar.

''Wat ik wil dat jij over mij denkt? Daar gaat het toch helemaal niet om? Ik dacht dat we het gewoon gezellig hadden, alles was goed en nu zit je me opeens te beschuldigen? Waar slaat dit op?'' Verontwaardigd en boos keek hij haar aan. Hij verloor zijn geduld nog niet, maar dat ze hem op zo'n manier aansprak was toch wel iets wat hem furieus maakte.

[Let er alsjeblieft op dat je Yuno geen gedachten laat lezen. Alleen omdat jij iets in mijn post kan lezen betekent niet dat Yuno dat ook automatisch weet als hij het niet hardop zegt. Dingen die Dominic denkt kan zij niet zomaar weten en hij is een geoefende leugenaar, dus wanneer hij iets zegt kan ze er natuurlijk aan twijfelen, maar probeer er rekening mee te houden dat het nogal onrealistisch is als ze alles doorziet zoals nu en ook nogal vervelend om op te reageren.

Ze luisterde wel naar hem maar deed net alsof het haar niet intereseerde. Liefde was toch op het eerste gezicht en niet ik ken je nog maar net dacht ze. Zelf had ze nog nooit echt liefde gevoelt maar dit was wat haar verteld werdt en daar hield ze zich dan ook aan. Maar ik ben wel bijzonder dacht ze en keek toen naar hem. Wat maakte hem nou toch zo bijzonder dan andere jongens? dacht ze en hield zich stil. Toen snapte ze het pas. Ze had de beschuldigende toon in zijn stem gehoord. Ze had gemerkt hoe hij tegen der gedaan had. Het was niet zoals als elke jongen zou doen. Poeslief, flirterig en niet meer nadenkend. Ze keek toen in zijn ogen. Hij had een koele blik en voor haar gevoel maakte het niet veel voor hem uit wat er zou gebeuren. Het was erg plotseling dat ze het bedacht en snapte nu ook hoe arrogant ze eigenlijks alleen maar aan haar zelf dacht. "sorry" zei ze zachtjes.

Ze was bang geweest dat Dominic haar niet echt leuk zou vinden maar deed alsof. Ze hield er niet van om een pop te zijn en als mensen uitgespeeld waren het weg te gooien. Het was gewoon dan zonde om in zulkse mensen je tijd te besteden. Ze wende haar blik weer af van Dominic en keek naar het schouwspel van het licht. Ze moest het nu rustig aan gaan doen. Dominic had gelijk. Ze kende hem nog maar net. Er kan nog niet iets al liefde onstaan zijn. "Je hebt gelijk, je kent me nog maar net. dus je kunt me niet direct leuk vinden of van me houden" zei ze en keek toen naar hem. Ergens was er een streepje verdriet te zien maar de rest van haar blik was emotieloos. Ze was gewend om emoties te tonen maar ze had op dit moment er niet zoveel zin in. Hoe bang of boos of verdrietig ze ook was , ze had er gewoon echt geen zin in om als een klein kind te staan huilen en drammen. Ze was mischien wel altijd zo lief tegen iedereen maar er schuilde ook een andere kant in haar. De wat minder lievere kant. Ze had haar tas gelukkig laten staan in de regen. Er zat toch alleen maar een magishe zwaard in en verder niks. Het medaillon om haar nek begon blauw te gloeien. Ze keek er naar en zuchte. Als ze haar emoties dan niet toonde deed het medaillon het wel.

Sorry, zou er de volgende keer op letten xxx

Haar verontschuldiging was kort, maar hij accepteerde het. Vooruit dan maar. "Je hebt gelijk, je kent me nog maar net. dus je kunt me niet direct leuk vinden of van me houden." Gelijk, natuurlijk had hij gelijk. Ietwat afstandelijk, maar melancholisch glimlachte hij. ''Dat was niet wat ik bedoelde, Yuno, en dat weet je best.'' Hij zuchtte. ''Het is gewoon lastig voor me, ik- Ik wilde het niet vertellen, maar mijn vorige vriendin is overleden en ik voel me nog élke dag schuldig.. En dan.. En dan kom ik jou tegen en jij..'' Emotie leek zijn stem over te nemen. Tranen kon hij echter niet produceren. Dominic had sinds de dood van zijn zusje niet gehuild. Hij zou nooit meer huilen. Tranen waren zwak. Zijn verleden was omgeven door verdriet, hij had maanden in een mentaal ziekenhuis gezeten. Maar dat was niet direct vanwege een overleden vriendin geweest. Nee. Dominic had een schoolgenoot aangevallen nadat die met zijn crush geflirt had. Ja, het was behoorlijk gecompliceerd. En al zou Dominic het nooit toegeven, die tijden hadden hem veranderd.

''Ik weet het gewoon niet, Yuno. Ik denk dat ik maar moet gaan- alleen zijn.'' Hij keek tragisch de regen in. Hier had hij geen zin meer in. Hij moest weg, voordat hij haar wurgde.

Was dat nou een soort van verdriet die ze in zijn stem hoorde. Ze hoorde rustig zijn verhaal en begreep hoe lastig het voor hem moet zijn geweest. Ze kon niet zomaar in de plaats van die vriendin komen. Ze was te belangrijk voor hem geweest. Yuno snapte nu dat hij eigenlijks niks voor haar kon voelen naar alles wat er gebeurd was. Ze wist niet of ze bemoedigend moest lachen of juist in huilen moest uitbarsten. Ze keek toen weer weg van Dominic. ''Ik weet het gewoon niet, Yuno. Ik denk dat ik maar moet gaan- alleen zijn.'' Zei hij tegen der een direct was het alsof haar hart gebroken was. Ze zuchte diep en bleef van hem weg kijken.

Wat ben ik nou vergeleken met die vorige vriendin van hem!. Tranen stonden zo beetje in haar ogen maar er was ook een glans van woede te zien. Ben ik maar een simpele pop in iedereen ze ogen ofzo nou dan kennen ze me andere kant nog niet. Ze begon nu echt woedend te kijken. Ze had hier zo’n hekel aan. “Ten eerste ik ben niet zo zoetsappig als je denkt” zei ze met woede in haar stem. “Ten tweede, als je denkt dat je moet gaan had dat dan eerder gedaan voor dat je me kwetste” zei ze nog met nog veel meer woede. Haar tranen in haar ogen verdwenen en nu was er alleen nog maar woede te zien. Uit haar handen kwamen vuurballen maar ze wist dat ze dominic geen kwaad zou doen.

Tragisch afscheid? Ja graag, voor hij last begon te krijgen van zijn bijwerkingen. Het werd weer tijd voor een nieuwe dosis van zijn medicijn. Een verslavend middel, wat zijn emoties nog verder afvlakte en zijn minachting jegens de algehele mensheid vergrootte. Het had hem verpest, terwijl het officieel bedoeld was hem te helpen.

“Ten eerste ik ben niet zo zoetsappig als je denkt” Alright then? Dominic begreep niet echt waar ze heen wilde, dit sloot absoluut niet aan op zijn tranenroerende betoog over zijn overleden vriendin.. Waarom begon ze hierover? “Ten tweede, als je denkt dat je moet gaan had dat dan eerder gedaan voor dat je me kwetste.” Hij slikte de felle woorden die hij bedacht in en keek haar kort aan. ''Ik snap niet wat je bedoelt- ik wil je niet met haar vergelijken, maar je moet begrijpen dat het hartstikke lastig is voor me.'' Een zachte grom van frustratie. ''Ok, voordat we dingen gaan zeggen waar we spijt van krijgen: Fijne avond, Yuno, het was ... leuk je te ontmoeten.'' Hij deed zijn jas uit en sloeg die om haar schouders. Hij boog naar voren om een zachte kus tegen haar wang te drukken en liep dan de regen in. Zijn schouders hangend, geen enkel moment omkijkend. Zo snel mogelijk naar zijn kamer.

[Dominic topic uit]