[♥] Steal a kiss in the dark [&LUDWIG]

MAKE A WISH ON OUR SORRY LITTLE HEARTS
have a smoke, pour a drink, steal a kiss in the dark

Words 578
Mood Curious
Notes Hoop dat het niet te derp is~
Outfit do the click~
Meant for Ludwig

Mijn hand gleed losjes door mijn zwarte haren. Leuk dat ze eindelijk eens goed lagen op deze dag. Ze hadden een perfecte dag gekozen om goed te liggen: vandaag was mijn blind date, met iemand die ik waarschijnlijk nooit eerder opgemerkt had. Eerste indruk was alles, dus ik moest er natuurlijk wel goed uit zien als ik kans wou hebben op slagen.
Ik nam de kleren die ik uitgekozen had: een rood jurkje, een zwarte nylonkous en rode hakken. Speciaal voor deze gelegenheid gekocht. De juwelen die ik erbij gedragen had, had ik al langer, die had ik niet speciaal gezocht voor deze gelegenheid. Het parfum had ik even snel uit de toilettas van een ander meisje geleend. Parfum was iets te duur om speciaal hiervoor te kopen, dus dan leende ik maar - ongevraagd, maar who cares? - dat van iemand anders. Ze kreeg het waarschijnlijk wel terug, ooit.
Snel deed ik een beetje make-up op, niet te veel, dat was voor vele jongens een echte turn-off, maar een beetje was juist goed, in de meeste gevallen en in mijn geval zeker. Ik had niet erg volle wimpers van mezelf, dus dat verbeterde ik een beetje met mascara. Mijn lippen zette ik extra in de kijker met een lichtroze lippenstift - en voila, ik zag er meteen beter uit.
Ik draaide een rondje voor de spiegel. Ik zag er nog wel goed uit, hopelijk kon ik hetzelfde zeggen over de dude waar ik straks mee op een blind date ging. Het zou een flinke tegenvaller zijn als ik zou eindigen met een irritant gastje. Maar ik had tegen mezelf gezegd dat ik extra tolerant zou zijn en niet meteen zou uitvliegen. Het was Valentijn voor iedereen, niet?
De blind date waar ik moest zijn vond plaats in the Jolly Jester. Negen was het uur dat afgesproken was, wat dus betekende dat het waarschijnlijk geen avondje dansen zou worden in de discotheek die opende om tien uur. Misschien zouden we wel blijven tot discotheek opende, wie weet. Het enige wat zeker was was dat we gewoon samen iets gingen drinken aan de bar, beetje praten, beetje flirten. Dat was toch het uiteindelijke doel? Een avondje lekker romantisch doen. Praten, elkaar leren kennen, samen naar huis gaan voor - nah, laat dat stuk maar.
De zon was al aan het ondergaan waardoor de weg baadde in een mysterieus oranje licht. De laatste tijd werd het steeds later zomer, wat duidde op het einde van de winter. Het begon tijd te worden, ik begon knap genoeg te krijgen van de lage temperaturen. Lente was nog niet volledig wat ik wou, maar het was beter dan sneeuw. Álles was beter dan sneeuw.
Ik keek op mijn horloge. Tien voor negen. Mooi op tijd dus. Niet echt iets voor mij, ik was eerder iemand die de laat kwam. Stijlvol laat, zeiden ze altijd.. Dat gebruikte ik als excuus.
Mijn ogen gleden even langs de binnenkant van the Jolly Jester. De discotheeklichten waren uit, maar alles werd nu verlicht door kleine kaarsjes op de tafels. Waarschijnlijk speciaal voor Valentijn gedaan, want het was nu gezellig donker en mysterieus.
Het was er nu nog rustig, wat ik niet van hier gewend was. Even zuchtte ik. Goed dan. Ik stapte naar de bar, bestelde een cocktail en ging met het glas aan één van de tafeltjes zittend, wachtend terwijl ik af en toe een slokje nam. Wie zou hier zo meteen voor me gaan zitten?

Just give me a reason

to get my heart beating

Late sorry~

Van links naar rechts en rechts naar links gaat Ludwig's lichaam. Slungelachtig ijsbeert hij van links naar rechts, zijn handen regelmatig door zijn haar glijdend; zijn mimiek op standje gefrustreerd. Zonder pardon tikt de irritante wekker op zijn nachtkastje de minuten voorbij, Ludwig besluiteloos achterlatend. Voor de tiende keer in het uur houdt hij halt voor zijn opengeslagen kast, zijn lippen nu de dupe wordend van zijn frustratie. De eikenhouten kast voor zijn neus is meer leeg als vol te noemen; en wat er hangt is nauwelijks 'date'-waardig te noemen. Weer glijden Ludwig's intelligente ogen over de dunne stapels broeken, shirts, sokken, onderbroeken en verfrommelde stoffen waarvan hij geen idee heeft wat het is. In wat voor idiote opwelling had hij zich opgegeven voor zoiets als dit? 'Stom, stom stom' bevestigd hij zijn eigen huidige zelf hardop. De laatste tijd is zijn gedrag anders als zijn gedachten zo blijkt dus maar weer, en hij is er alles behalve gelukkig mee. Met hangende schouders loopt hij richting zijn kast en plukt er een simpele broek uit en warme trui. Eerste indrukken zijn niet alles tenslotte, er is veel meer aan een persoon als enkel het uiterlijk, probeert hij zichzelf moed in te spreken. Hij schiet zijn oude kleren uit en vervangt ze voor de nieuw uitgekozen spullen waarna hij semi-tevreden in de spiegel kijkt. Zijn eerder ingesproken moed is nu nog maar half zo geloofwaardig maar hij kon zijn 'date' ook niet zomaar laten staan in zijn ogen. Nee hij zo een gentleman zijn en haar zoals het hoorde escorteren naar .. waar dan ook. Hij haalt een kam door zijn half wit en half zwarte haar, smeert zichzelf in met een zalf voor droge huid en eindigt met wat licht-ruikende cologne. Normaal doet hij nooit aan dit soort tierelantijntjes maar net zoals dit zijn eerste blind-date is, is er ook een eerste keer voor dit soort dingen. Ofzo..

Ook zonder op de klok te kijken weet Ludwig dat hij aan de late kant is, maar in plaats van zijn tempo te verhogen, blijft hij in hetzelfde tempo rondbanjeren. Meer en meer tijd verstrijkt terwijl hij zijn rugzak in pakt, aan elk detail heeft hij gedacht waardoor hij in theorie niet meer voor verrassingen zou kunnen staan. Bepakt en bezakt trekt hij eindelijk zijn jas aan, zijn hals omwikkelt met een sjaal en handen verpakt in dunne stoffen handschoentjes. Met inmiddels een kleine glimlach op zijn kapotte lippen loopt hij de deur uit. Waar Ludwig's plan eerder was om in een rechte lijn naar de Jolly Jester te lopen, werd zijn plan ondermijnt door een standje in de grote hal. Op een houten bord boven het standje staat een sierlijke letters geschreven; ''rozen te koop. Koop hier je roos voor valentijn''. Ludwig houd halt zijn lichaam zijdelings ten opzichte van het standje. Zijn groene ogen strelen voor een moment de verschillende kleuren rozen op de tafel van het standje, peinzend over wat te doen. Zou ze het wel of niet op prijs stellen? Was het niet te kitsch voor woorden? Wat te doen, wat te doen?

Een klein halfuurtje later loopt Ludwig door de pas gevallen sneeuw te zwoegen, de snijdende wind bijtend in zijn schrale wangen. Ongehaast maar met een vrolijke glimlach loopt hij richting Oak's Field, de brandende puntjes van zijn bevroren oren negerend. Binnen een kwartier staat Ludwig ondergesneeuwd en wel voor de deuren van de Jolly Jester, waarvan de discolampen gedoofd waren en de kaarsen aangestoken. Ludwig schraapt zijn keel, trekt zijn jas recht en klopt wat sneeuw van zijn broek. Zijn nat geworden haren negeert hij, in vertrouwen dat ze binnen vast wel zouden opdrogen. Met een laatste blik in het reflecterende etalageglas loopt hij de grote deuren van de Jolly Jester door. Ludwig is nog nooit in de Jolly Jester geweest maar wat hij er van verwacht had is precies hoe het er uit ziet, min het flakkerend kaarslicht dan. Ludwig's groene ogen lichten helder op onder het zwakke licht, terwijl ze zoeken naar het persoon wat de brief vermeld had. Roakes Dust, heette ze, en Ludwig had nog nooit van haar gehoord, maar daar zou spoedig verandering in komen. Ludwig speurt - inmiddels lichtjes zenuwachtig - de tafels af, zijn blik uiteindelijk op een meisje rustend wat in haar eentje aan een tafeltje zit. Vluchtig maakt hij een korte analyse voor hij wat rommelt in zijn rugzak en richting het tafeltje loopt. ''Roakes?'' vraagt hij vriendelijk; zijn stem zacht maar duidelijk weerklinkend door de ruimte. ''Ik ben Ludwig.'' zegt hij vervolgens. ''Would you be my valentine?'' spreekt hij vervolgens met een korte grinnik; zijn stem noch zenuwachtig noch haperend. Na zijn woorden legt hij een gele roos neer verpakt in folie. ''Ik wist niet-.. '' begint hij een zin voor hij hem ongenadig afkapt. Beter dat hij maar zijn mond houdt over zijn getwijfel over de kleur. Zonder af te wachten op antwoord gaat hij tegenover haar zittend, zichzelf onderweg van zijn jas ontdoend. Kort observeert hij dat het meisje voor zijn neus al drinken bestelt heeft wat hem lichtelijk ongemakkelijk maakt. Was hij zoveel te laat? ''Sorry dat ik te laat ben..'' mompelt hij zachtjes, een onschuldige glimlach op zijn lippen gedrukt. ''Was je hier al lang?'' vraagt hij vervolgens, mede om het gesprek gaande te houden. Meerdere vragen spoken door zijn hoofd heen maar voor nu houdt hij zijn mond, beter dat hij niet te veel voor haar beurt zegt. Ongegeneerd glijdt hij over haar gestalte heen, haar kleding beviel hem wel, evenals haar gezicht en haren. Er was niets mis met haar, integendeel, hij vindt haar een 'knap' figuur. Beter als hij had kunnen hopen..

THANKS!

Words 586
Mood Friendly
Notes I didn't find a quote Dx

Mijn drankje zat al op een kwart als de deur openging en een jongen binnenliep. Zijn groene ogen gleden langs de tafeltjes en stopten bij mij. Was dat mijn blind date? Vast wel, leidde ik af uit het feit dat hij in mijn richting aan kwam stappen.
'Roakes?' Ik gaf een kort knikje. Dit was hem: m'n date. 'Ik ben Ludwig.' Mijn ogen gleden over zijn gestalte. Wel, ik was alleszins niet teleurgesteld. 'Would you be my valentine?' Hij grinnikte kort. Zijn stem klonk niet zenuwachtig of haperend. Dít was het soort jongen die ook echt iets voor elkaar zou kunnen krijgen bij mij. Beter dan elke bange muis die met rode wangetjes op je af komt schuifelen en amper hoorbaar is. Die liet ik gewoon achter. Gemeen? Niet mijn probleem. Zij moesten maar veranderen.
Mijn ogen glijden daarna naar de gele roos die Ludwig op tafel legt, waarna ik weer naar hem kijk met een grijns. Geen gemeen bedoelde grijns, eerder een lieve. Zo lief als mijn mond dat toeliet. 'Well, of course.' Een lachje ontsnapte uit mijn mond, waarna ik een slokje nam. 'Ik wist niet-..' Het verlangen om mijn brutale kant boven te halen en 'ik wist niet wat?' te vragen kon ik nog wegsteken. Het was een blind dáte, geen blind... Whatever. Maar goed, het was niet de bedoeling dat ik 'm af zat te snauwen.
Inmiddels was hij al gaan zitten. 'Sorry dat ik te laat ben..' mompelde hij. 'Was je hier al lang?' Ik kijk naar mijn drankje. Oh, was het ongepast om een drankje te bestellen voor je date gearriveerd was? Ik had eigenlijk gewoon dorst. Hm, who cares?
'Nee, nee, je bent niet..' Een korte blik op de klok. Nee, hij was niet enorm te laat. Niet naar mijn normen. Mijn normen rond te laat komen waren ruim, aangezien ik zelf de precieze tijd van een afspraak niet in de gaten hield, en dan praatte ik vooral over lessen. Een afspraak was een regel en regels waren niet mijn ding. 'Je bent niet zo laat, ik was hier nog niet heel lang hoor.'
Kan dat ik er wel al lang was, ik had een slecht inschattingsvermogen als het om tijd ging. 'Ik had gewoon dorst.' zei ik vriendelijk met een blik op mijn drankje. Daarna keek ik even snel naar de roos. 'Bedankt trouwens.' Mijn vingers omklemden de folie rond de roos en trokken hem dichter naar me toe, waarna ik de roos aandachtig inspecteerde. 'Deze is prachtig.' Ik keek op en glimlachte, waarna ik de roos in mijn tas stak.
Het was niet mijn gewoonte om zo abnormaal vriendelijk te zijn, maar ik wou de dingen niet meteen te hard verpesten voor hem. Het moest nog leuk voor hem blijven ook, toch? Het was Valentijn voor iedereen, dus ik zou me niet meteen laten uitschieten. Niet metéén, als hij het zo ver zou krijgen om de geïrriteerde Roakes naar boven te krijgen, zou ik die niet stoppen. Ik zou alleen proberen de grens tussen lieve en gemene Roakes iets verder te leggen zodat hij me niet haatte.
Ik schoof mijn stoel plots achteruit en haalde mijn portefeuille uit mijn tas, waarna ik een vluchtige blik op de bar wierp. 'Wil je misschien ook iets te drinken? Dan haal ik je even een drankje. Ik trakteer.' Ik wierp een vluchtige blik op de bar. 'En geen nee zeggen.' Een grijns vormde zich op mijn gezicht terwijl ik afwachtend naar hem keek, mijn vrije hand leunend op de stoel.

Just give me a reason

to get my heart beating

Really very late sowwy ;v; | 1008 words.

Een ruis van vragen bonkt door Ludwig’s hoofd heen wat hij systematisch op een handpalm heeft gesitueerd. Kort schraapt hij zijn keel waarna hij zijn houding voor de zoveelste keer die avond veranderd wanneer haar heldere ogen hem treffen. Een smalle nietszeggende glimlach speelt nog steeds op Ludwig’s lippen, beter een glimlach als een neutraal gezicht. Als hij namelijk iets weet van meisjes of vrouwen is het dat ze gevoelige wezens zijn. Dat ze snel dingen verkeerd opvatten en je het vervolgens de rest van je leven verwijten. Een gewaarschuwd mens telt voor twee zeggen ze wel eens en hoewel Ludwig nu niet een twee drie een relatie zoekt achter deze ‘date’ – integendeel – ,vind hij het wel belangrijk om zo goed mogelijk over te komen. Ludwig’s glimlach verbreed iets wanneer het meisje tegenover hem, Roakes, voor de eerste keer tegen hem spreekt. Ze geeft een positief antwoord op zijn vraag wat hem in een meer positieve stemming brengt. Nouja ze heeft in elk geval bewezen geen harteloze trut te zijn en dat is al een enorm pluspunt. Haar ogen verlaten Ludwig’s gelaat en hij volgt haar blik naar het glas wat voor haar neus staat. Zou hij onbewust iets ongepast hebben gezegd? Nu al? Haar lippen spreiden zich van elkaar en geluid verlaat haar keel. Halverwege kapt ze haar zin af maar in principe zijn de woorden al voldoende om te weten dat ze niet onnoemelijk kwaad is. ’’Gelukkig, het was namelijk alleszins niet mijn bedoeling om je te laten wachten.’’ vervolgt Ludwig haar woorden waarna hij zijn hagelwitte tanden bloot lacht. Ondanks haar geruststellende woorden heeft er zich een ongemakkelijk gevoel in Ludwig’s maag genesteld. Hij had het anders moeten aanpakken, die eerste goede indruk is nu al helemaal uit de deur gevlogen.

Net wanneer Ludwig begint met de eerste woorden van een vraag te formuleren, zegt het donkerharige meisje voor hem wat. Hij glimlacht onschuldig en kapt zijn vraag af om te luisteren naar de woorden van Roakes. ’’Het was ook geen verwijt, was ik op tijd geweest dan had ik je waarschijnlijk zelf dat drankje aangeboden.’’ zegt Ludwig speels. ’’Een gemiste kans als je het mij vraagt.’’ mompelt hij erachter aan. Sinds wanneer heeft hij geleerd om zo te praten tegen een meisje? Vraagt hij zichzelf innerlijk af. Normaal was hij stil gevallen, was hij misschien zelfs rood aangelopen en zou hij niet uit zijn woorden zijn gekomen. Nu daagt hij haar zelfs een beetje uit terwijl hij in staat is om koeltjes in zijn stoel te blijven zitten. Kort na zijn ondervinding bedankt ze hem voor de roos waar hij nog altijd een beetje spijt van heeft. Blijkbaar waardeert ze zijn poging tot consideratie wel maar of het van harte is durft hij niet te zeggen. Ludwig’s groene ogen onderzoeken de hare terwijl zij de roos onderzoekt. Geen enkel teken van haat of sarcasme verschuilt zich in haar ogen, wat hij ergens niet verwacht had. Was een roos geven niet ontzettend cliché en zou menig vrouw hem niet uitgelachen hebben? Ludwig schuift de gedachten zijn hersenpan uit en staart met aangescherpte aandacht naar het gezicht van Roakes. Een haast vertederende glimlach verschijnt op zijn lippen wanneer ze de roos in haar tas wegstopt. Een plotseling gevoel van dankbaarheid jegens Roakes welt in hem op. Hij zou haar dankbaar moeten zijn voor het feit dat ze was blijven wachten dat ze niet kwaad was geworden en ook dat ze hem niet vierkant had uitgelachen met zijn pogingen tot.. tot wat eigenlijk? Romantiek? Pff. Ludwig en romantiek is als de Noordpool en de Sahara. Dat hoeft hij Lulu nog niet eens proberen wijs te maken.

Zijn vergeten vraag komt na een paar seconden van stilte pas weer in hem opwellen. ’’Hoe komt het dat je je hebt opgegeven?’’ vraagt Ludwig voorzichtig aan haar. Hij wilde niet insinueren dat het stom was om jezelf op te geven of dat hij Valentijnsdag zelf helemaal nergens op vond slaan. Beiden zijn waar maar hij heeft deze avond al genoeg gele kaarten gekregen dat een rode kaart plots niet meer ver weg is. Nu hij zijn eigen vraag in zijn hoofd aan zichzelf stelt zou hij het antwoord niet eens echt weten. Wat heeft hem aangedreven om zich op te geven voor dit event? Terwijl hij peinst over het antwoord ontstaat er vanaf de andere kant van de tafel een krassend geluid. Ludwig kijkt verbaasd op, al bereid om ook overeind te komen, wanneer hij haar vraag hoort. Zij trakteert? Nee nee nee nee, dat is niet de juiste gang van zaken. Als hij dit nu toestaat zal dit later vast en zeker een of ander gevolg hebben. Ludwig schud na een kort interval zijn hoofd en kijkt haar grijnzend aan. ’’Nee, maar wil jij misschien nog wat te drinken? Ik trakteer.’’ kaatst hij de bal speels terug, zijn ogen vol leven in de hare leggend. Meer als hij in eerste instantie gedacht had hij lol met deze situatie. Nog nimmer in zijn leven had hij een date gehad met als vooroordeel dat het saai en ongemakkelijk zou zijn. Dit was overigens niet ongemakkelijk – afgezien van het deel dat hij te laat was – en beviel hem naar gelang prima. Maar wat wil je ook met zo’n fijne tegenspeelster als de one and only voor zijn neus. ’’Dat geld trouwens ook voor een hapje mocht je trek hebben..’’ voegt hij er aan toe terwijl hij uit zijn jaszak zijn portemonnee trekt. Ludwig komt overeind en zet beiden zijn handen op de uiteindes van de tafel, leunt voorover en staart haar glimlachend aan. De afstand tussen hun lichamen en met name hun gezichten is aanzienlijk kleiner geworden waardoor hij nu haar parfum kan ruiken en proeven. ’’En geen nee zeggen.’’ fluistert hij, gevolgd door een grijns. Deze woorden, deze handelingen, het is helemaal niet zoals hemzelf. Is het de andere sfeer die zijn normale gedrag beïnvloed of zijn het invloeden van binnenin?? Met dit besef haalt hij zijn handen in een reflex van de tafel af en gaat hij recht overeind staan.

THANKS!

Words 493
Mood Amused
Notes It's so derppp ><

Ik merkte dat ik Ludwigs woorden had afgekapt toen ik begon te praten. Oh well. ’Het was ook geen verwijt, was ik op tijd geweest dan had ik je waarschijnlijk zelf dat drankje aangeboden.’ zegt Ludwig speels. De speelse toon in zijn stem beviel me wel. 'Een gemiste kans als je het mij vraagt.' mompelde hij er daarna achter. Een grijns verscheen op mijn gezicht, een goed bedoelde. Ik mocht 'm wel. Nu toch nog. Ik wist hoe snel die mening bij mij kon omslaan.
De afgekapte vraag die ik net onderbroken had stelde hij nu - dat was toch wat ik dacht. 'Hoe komt het dat je je hebt opgegeven?' Goede vraag. Omdat ik me verveelde en wat geflirt wel eens leuk kon zijn? Zou ik beter niet luidop zeggen. Ik zou dus moeten liegen. Géén problemen mee. Oké Roakes, het meest flirty antwoord dat in je opkomt. Of zou ik het rolletje spelen van schattig, verlegen meisje? Dat werkte vaak.
'Goh, gewoon, om eens een leuk nieuw iemand te leren kennen', antwoordde ik, een lieve glimlach op mijn gezicht. Daarna ging ik opstaan, klaar om een drankje te gaan halen voor mij en voor hem. Maar hij schudde zijn hoofd. 'Nee, maar wil jij misschien nog wat te drinken? Ik trakteer.' Grijnzend keek hij me aan. In mijn ogen flikkerde een geamuseerd lichtje op terwijl mijn mond, duidelijk gespeeld verbaasd, een beetje openviel. 'Dat geld trouwens ook voor een hapje mocht je trek hebben..'
Ludwig haalde zijn portemonnee tevoorschijn en stond op. Hij leunde wat naar voor, waardoor de afstand tussen ons kleiner werd. 'En geen nee zeggen.' fluisterde hij daarna, gevolgd door een grijns, waardoor eenzelfde grijns ook op mijn gezicht sprong. Deze manier van doen, van praten, het was exact dat waarvan ik genoot. Dit zou nog een erg interessante avond kunnen worden, volgens mij.
Hij ging weer rechtop staan, net op het moment dat ik mijn mond opendeed. 'Ik zal maar even doen alsof ik je niet gehoord heb', zei ik, een glimlach gaf aan dat dit niet gemeen bedoeld was. 'Dus, wat wil je hebben om te drinken? Of eten?' Even gooide ik mijn portemonnee omhoog, ving hem behendig weer op en draaide me om richting de bar. Met een glimlach keek ik nog even achterom. 'En laat je portemonnee maar op tafel liggen...'
Hij keek er vast tegenop om mij te laten betalen, omdat veel mensen dachten dat jongens voor hun dates moeten betalen, bla bla bla. Ik volgde die regels niet. Stereotypes en rollenpatronen haatte ik als de pest. Meisjes moesten niet als schoothondjes voor jongens zijn en ongeveer ook niet. Het was niet één iemand die initiatief moest nemen omdat de idiote maatschappij dat besloten had. Mensen die het typische patroon braken, die eruit sprongen, waren meer mijn type mensen, dus ik hoopte voor hem dat hij erover zou kijken en mij dit eerste rondje liet betalen. Tegenspraak zou ik vast toch opnieuw negeren.

PROFILE MAGICIAN

» Don't you dare steal from me
» It's getting dark darling, too dark to see / Ziva, Ronodan & Kalista
» Well, hello. [&LUDWIG]
» Ludwig Will Kresnik
» The return of Nightstalker --[Ludwig]

[♥] Steal a kiss in the dark [&LUDWIG]

[♥] Steal a kiss in the dark [&LUDWIG]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen