Het was allemaal zo apart. Wren wist het eigenlijk ook niet helemaal meer. Het ene moment gebeurde er dit, dan dat, dan herinnerde ze zich weer dat ze nu een good girl moest spelen; vervolgens vergat ze het weer en bezorgde ze Savador per ongeluk een bloedneus. Alles liep een beetje door elkaar en ze had er geen overzicht meer op. Het werd haar allemaal eventjes teveel, te complex. Ze kon het misschien wel aan; ze wilde het niet. Met een zucht draaide ze zich om op haar bed, waar ze na de laatste braaf gevolgde les vol overtuiging op neergeploft was, om niet meer overeind te komen. Haar tas lag ergens ondersteboven in een hoekje van de slaapzaal, waar ze de nare aura's van het ding ook niet meer kon voelen. Bah. Nee. Vandaag ging ze helemaal niets meer doen.
Na een kwartier of wat kreeg ze er dan eindelijk genoeg van om met haar neus in de lakens te liggen, lastig te kunnen ademen. Moest ze dan bewegen? Haar zucht was nog nooit zo diep geweest, maar uiteindelijk slaagde ze erin haar kleine lichaampje om te rollen en naar het plafond te staren. Het werd hem niet hè? Liggen hier was zo nutteloos. Straks kwamen er nog mensen haar aansporen om wat te doen! Wren zuchtte, kwam overeind. Ze ging wel iets doen. En zij wist al wat.

Met een harde trap had ze haar rugzak opzij geschopt, op zoek naar dat leuke roosding om in haar haren te steken. Wat ze aandeed was dat leuke jurkje dat Nina haar lang geleden eens gegeven had; het stond after all best okay. Ze maakte haar ogen lichtjes op, kamde haar haren, deed haar hakken aan. Zo. Ready to go and dance the night away!
Haar glimlach werd groter, iedere keer dat ze dichterbij de Jolly Jester kwam. Het was te lang geleden dat ze hier geweest was, helemaal losgegaan! De laatste keer was nog met dat serpent van een stiefzus van haar geweest, en ze waren gewoon gaan proberen elkaar eruit te drinken. Wren kon wel wat hebben, maar ze werd er snel agressief of juist veel te vrolijk en spraakzaam van. Maar vanavond kon het haar niet boeien. Ze wist niet eens of er wel mensen waren die ze kende, maar dat maakte allemaal niet uit. Vannacht zou ze alles eens even vergeten. Misschien wel een leuke jongen aan de haak slaan; ze moest die ene die door haar hoofd spookte toch vergeten.

En eigenlijk, stiekem, miste ze haar beste vriendinnetje nu nog erger dan anders. Het was leuk om met haar lol te trappen, mensen te pesten, lessen te verzieken; maar wat nog leuker was, was bijpraten. Ze had haar al zolang niet meer gezien, opnieuw, omdat ze het allebei druk hadden en vanuit huis geblokkeerd werden. Misschien moest ze haar maar weer eens gaan zoeken. Het was dat ze niet graag op de Fire Magician etage kwam. Wren schoof aan aan de bar en bestelde een mixdrankje, waar ze een teug van nam om alvast te wennen aan hoe deze avond voor haar zou worden. Ze zou Nina wel willen vertellen over haar verschrikkelijke familie, wat haar ineens verschenen echte vader haar geflikt had; dat ze een superenge blind date had gehad en dat ze een popster tegen het lijf was gelopen. Al die dingen waar niemand zo leuk om zou kunnen lachen als dat lieve kind. Maar alas, de nacht was jong en zij was alleen. Nog een slok achterover. Misschien moest ze niet zo snel proberen het naar beneden te slaan, want om eerlijk te zijn voelde ze dat ze over een uur met een dubbele tong zou praten als ze zo doorging.

~Entrez, Christa <3

In de war. Dat was Nina, volkomen in de war. Ze had geen controle meer over zichzelf en dat was verdomde lastig. En vooral frustrerend. Het ene moment was ze zichzelf, de bitch die ze altijd was en het andere moment was ze een zachter meisje, aardiger tegen vreemde. Ze was nooit aardig geweest tegen vreemde. Ze werd pas aardiger als ze dacht dat de vreemde iets had waar we aardig voor kon zijn. Zo niet dan kon je lekker oprotten. De training die ze had gehad met Yoshiki was ook heel anders gelopen dan zij had gewild. En ze kon nu niet zeggen of het goed anders was of slecht anders. Daar was de verwarring weer. En argh ze kon zichzelf we voor haar kop slaan erom. Geïrriteerd smeet Nina haar tas in de hoek van de kamer. Plofte op haar bed en staarde naar het plafond. Ze kon nog steeds niet bevatten hoe ze aan haar stress stoornis kwam, haar angststoornis was alsof ze een ketting met een bal aan haar enkel meesleepte. Het achtervolgde haar continu en ze had het sleuteltje nog niet gevonden om hem van haar been af te halen. Nina zuchtte diep terwijl er een geïrriteerd geluid uit haar mond kwam. Voor zichzelf moest ze zich na de therapie bewijzen en dus terugkomen naar SSA. Maar nu ze er weer was, viel het toch aardig tegen. Het gevoel waar ze tegen op hikte werd steeds erger en dat was dat ze hem een keer zou zien. Hoe dan ook. En ze was bang voor haar eigen reactie.
Het begon eerst met een kleine aanval als ze in een hele krappe ruimte was. Het was zomaar een ker gebeurt, het had haar overvallen en ze begreep er niks van. Nadat ze een paar van die aanvallen had gehad was ze maar langs de dokter geweest op school. Die haar vertelde dat het een paniekaanval was geweest. En dat het wellicht een vorm van claustrofobie was. Nina had er hard om gelachen. Tuurlijk, claustrofobie. Ze zat wel vaker in kleine ruimtes en nooit had ze er last van gehad. Ze was hard lachend de zaal uit gelopen. Maar hoe langer ze doorliep hoe meer last ze er van kreeg. Zelfs in de lessen bij.. hem… had ze het benauwd gehad. Uiteindelijk was ze  naar huis gegaan, naar haar eigen vertrouwde dokter. Ergens vertrouwde ze de dokter op school niet. Maar ook die vertelde het zelfde. Na een gesprek met de psycholoog kwam vielen er steeds meer puzzelstukjes op zijn plaats. De psycholoog begon steeds meer over gebeurtenissen die Nina had gedaan op school en uiteindelijk kreeg de psycholoog een oorzaak uit Nina.
Nina spong op van haar bed. Bah ze wilde niet denken aan alle onderzoeken die ze had gehad om erachter te komen hoe en wat. Ze moest afleiding hebben. Alleen werd ze gek, ze moest naar een plek waar ze haar gedachte niet meer kon horen. Hmm, Oak’s Field was misschien wel een goede plek. Naar een kroegje of misschien The Jolly Jester. Nina liep regelrecht naar haar kast. Trok er een rokje uit, top erop en een paar van haar killer heels. Een avondje dansen was misschien geen slecht idee. Ze greep haar make-up tasje en hobbelde naar de badkamer. Zonder er echt over na te denken ging ze voor de spiegel staan en zorgde ervoor dat haar gezicht in een feestelijke stemming kwam. In haar haar had ze wat losse krullen gemaakt. Ze hobbelde weer terug naar haar bed, trok haar outfit aan, greep een klein tasje, dumpte haar spullen erin en weg was ze.
Op een lekker tempo bereikte ze The Jolly Jester. Voor ze naar binnen ging rookte ze nog vlug een jointje om in de stemming te komen. Het rookwaar was een vluchtoord geworden als Nina zich slecht voelde. Het maakte haar dag altijd een beetje beter. Ze drukte de peuk met haar hak uit en wandelde naar binnen. Het was heerlijk om er weer te zijn. Een avondje uit was misschien precies wat ze nodig had. Ze had het lang niet meer gedaan en haar cellen zogen de sfeer meteen op. Langzaam keek ze de zaal rond toen haar ogen vielen op een beeldschoon mens. De rode doos in het blauwe haar viel meteen op. En de glimlach op Nina haar gezicht werd alleen maar grote. Wat had ze het kind gemist zeg. Soms, tijdens de therapie, wilde ze schrijven naar Wren. Om haar ei kwijt te kunnen. Maar het idee dat hij het kon lezen hield haar elke keer tegen. Hij mocht het absoluut niet weten. Ze had de doktoren laten beloven haar dossier nooit te verstrekken aan andere. Alleen zodat hij het niet te weten kon komen. Nina zag dat Wren haar drankje achterover sloeg. Hobbelde naar toe en sloeg een arm om haar heen. “Zou ik misschien iets sterkers mogen voor ons twee?” Vroeg ze aan de barkeeper.  Ze draaide haar hoofd om en grijnsde breed naar het topwijf. “Weetje wel niet hoeveel ik jou gemist heb!” Ze grijnsde breed, nam de sterke drankjes aan van de barkeeper en gaf er een aan Wren. Nu ze weer bij haar liefste en allerbeste vriendinnetje was, werd even alles vergeten, voelde ze zich weer even helemaal Nina. Zonder angsten, zonder paniek en zorgeloos.

-dramapost xD

En nog een flinke slok drank. Het brandde in haar keel, maar als je zo klein was, was je keel ook klein en had je er maar een kort stukje last van. Zowaar was er een voordeel aan haar lengte! Wren grinnikte een beetje in zichzelf, zette het lege glas weg en besloot even te wachten voor ze het volgende naar binnen zou slaan. Het was ook nog eens op een bijna lege maag, eigenlijk kon ze dat niet hebben, wist ze ook wel. Maar iets in haar moest en zou helemaal losgaan vanavond. Er waren gewoon teveel dingen die door haar hoofd spookten en die even uitgedoofd moesten worden. Natuurlijk wist ze dat het effect van alcohol tijdelijk was; maar soms..
De luide muziek dreunde door haar hele lichaam, liet haar trillen op haar stoel. Ze voelde de bassen aangenaam in haar onderbuik en als ze wat wilde zeggen, vibreerde haar stem erop mee. De rode roos zat opvallend in haar haren; bijna alsof ze een afspraak had met iemand die haar moest herkennen. Maar natuurlijk was dat niet zo. Wren was gewoon alleen en waarschijnlijk zou ze dat blijven.

Een moment verstarde ze, toen ze plots een arm om haar schouders voelde. Een gewicht drukte zachtjes op haar kleine schoudertjes en ze merkte dat haar reacties al vertraagd waren door de alcohol. Wie..? 'Zou ik misschien iets sterkers mogen voor ons twee?' klonk een fijn bekende stem. Wrens verstarde houding ontspande onmiddellijk, nog voor ze omgekeken had. 'Weet je wel niet hoeveel ik jou gemist heb!' Vervolgde de stem. Nu had ze zich eindelijk omgedraaid, met een plotse maar enorme lach op haar gezicht. 'NINAAA!' riep ze, lang niet dronken genoeg om haar allerliefste vriendinnetje niet te herkennen. Ze sloeg haar armen enthousiast om het kind heen. 'En ik jou dan! Waar was je, arm kind! We moeten bijpraten,' gilde Wren blij. Ze trok Nina naast zich op een barkruk, pakte het drankje aan en nam gelijk weer een flinke slok. Het zou het blije gevoel alleen maar versterken, wist ze. Daarom was het geen probleem.

Nu pas keek ze goed naar het meisje dat tegenover haar zat. Ze zag er even geweldig uit als altijd, en even uitdagend. Misschien zat er een glim in haar ogen van iets wat Wren niet herkende.. maar dat verdween zodra ze tegenover elkaar zaten, dolgelukkig dat ze elkaar vonden. 'God, ik heb zo vaak gewild dat ik je kon vinden,' riep Wren uit. Zette het glaasje maar neer op de bar voordat ze het met een wild gebaar in iemands gezicht zou smijten. 'Hoe is het met je! Vertel! Ik heb jou ook een hele hoop te vertellen, trouwens; maar first things first~' Wren keek Nina aan, met een zielsgelukkig gezicht. Haar partner in crime, best buddy, dat geweldige kind was terug! Hoewel hun eerste ontmoeting niet zo sparkling was geweest, hadden ze daarna de beste tijden gehad. Vooral met het koken, heheh. Nee, als ze aan iemand goede herinneringen had! Ergens wilde ze haar vertellen over Luca, die Nina wel één keer gezien had, en hoe ze hem miste. Ze wilde vertellen over haar vader en wat een zak het was. Ze wilde zeuren over van alles en nog wat, maar nu was Nina er en wilde ze haar eerst uithoren. De avond duurde nog lang genoeg! 'Ik wil alles weten,' zei Wren, die vertrouwend naar Nina lachte en haar hand vastpakte om er even in te knijpen. Het voelde altijd zo fijn om haar weer terug te hebben. Wren nam nog een slok van haar drankje. Misschien zou ze zo wel een nummer aanvragen. Maar eerst moest ze de ins en outs horen van Nina's stay away from school en weten hoe het met haar vriendinnetje was.

Zodra Nina de deur open deed van the Jolly Jester kwam er een deel terug van haar die ervan hield om los te gaan. Even je zorgen vergeten en gewoon gaan! Even onbezorgd Nina zijn. Nina zonder problemen, Nina zonder angst en Nina zonder paniek. En de voorpret die ze nu al had was geweldig. Terwijl Nina haar hoog gehakte voet op de vloer van the Jolly Jester zette voelde ze het laatste beetje angst weg glijden. Dit was een plek waar de Hoofdmeester niet zou komen. Dit was een plek waar Nina heerlijk zichzelf kon zijn. En ze voelde het beetje geluk meteen door haar aderen stromen. Ze voelde het volledig geluk door haar aderen en een grote lach kwam op haar gezicht. Misschien kwam het ook deels door de wiet die in haar bloed zat, maar man man man wat voelde zij zich goed. Langzaam liet ze haar ogen over de menigte glijden. Bekijken wat voor vlees er in de kuip was. Misschien was er nog wel een leuke knappe jongen die ze aan de haak kon slaan. Ze had er best zin in om los te gaan. Maar haar ogen bleven niet hangen op een knappe jongeman maar op een prachtige dame. Niet dat ze nu lesbisch was. Maar het prachtkind zou ze al herkennen van een kilometer ver. De rode roos knalde zowat uit het blauwe haar. De grote grijns die ze al op haar gezicht had werd alleen maar groter. De avond kon alleen maar beter worden. Haar beste vriendinnetje zat aan de bar, en het maakte haar hele dag goed. Misschien nog wel meer dan haar hele dag. Het betekende ook dat ze eindelijk een keer haar verhaal kon doen zonder raar aangekeken te worden. Maar dat ging ze niet hier doen, niet waar iedereen bij was. Elke bas die er door de zaal dreunde zorgde ervoor dat Nina weer een stukje dichter bij Wren kwam. Waarbij de glimlach steeds groter werd.

Nina grijnsde breed toen ze haar arm om het iet wat kleine meisje sloeg en twee sterkere drankjes bestelde. Het gevoel van Wren die verstarde liet Nina nog breder grijnzen. Het voelde zelfs nog beter toen Wren ontspande na het horen van Nina’s stem. Nee vriendinnetje herkennen elkaar, zonder elkaar te zien. Heerlijk was het gevoel en Nina werd er alleen maar gelukkiger van. Haar avond was al top. En het kon alleen maar beter worden. Na nog wat woorden hoorde ze de vertrouwde stem van Wren waarna het laatste beetje spanning dat in haar lichaam zat verdween. Ze voelde de vertrouwde armen om haar heen. Ze werd naar Wren op een barkruk getrokken. Ze schoof haar rokje even goed. “Bijpraten moeten we zeker! Ik was terug naar Razen, er waren wat.. problemen.” Ze pakte het drankje en tikte die tegen het glas van Wren waarna ze beide het drankje achterover gooide.

Dit was het goed van terug komen. Dit was het goede van SSA, haar beste vriendinnetje. Haar liefste vriendinnetje en het meisje dat haar hart had veroverd door door het masker van Nina te prikken. Haar hart zou breken als er wat met Wren zou overkomen. Om te horen dat Wren haar had willen vinden overviel het gevoel van liefde en schaamte over Nina heen. Ze was weg gegaan, zonder enig bericht hoe, wat en wanneer. En gezorgd dat ze niet snel gevonden kon worden door naar een andere planeet te gaan voor therapie. Ze moest wel. Ze schaamde zich te veel voor de omstandigheden. “Het gaat stukken beter nu, er waren wat problemen thuis maar die zijn zo goed als opgelost” Nina glimlachte. Ergens wilde ze alles zo graag vertellen, maar ze kon het nog niet. Niet hier in ieder geval. Dan maar een heel klein leugentje om bestwil. Stel je voor dat er hier iemand zat die het hoorde. Dat het als een lopend vuurtje door de school ging en dan zou hij het ook weten. Nee dankje. Ze zou het Wren vertellen, zodra ze op de goede plek was. Dan zou ze alles vertellen. Met paniekaanvallen inbegrepen, maar dat zou ze dan wel oplossen. Instructies geven zodat Wren haar kon helpen. Maar eerst een avondje genieten. Nog even geen zorgen hebben over wat nog moest komen. “Ik ben daarna lekker naar Gren gegaan om even bij te komen. Ik had je moeten schrijven. Het spijt me echt enorm dat ik niks van me heb laten horen!” En dat kwam vanuit het diepste van haar hart. Ze meende het met elke vezel in haar lichaam. Ze had spijt dat ze haar beste vriendinnetje in de steek had gelaten. “Maar ik ben er weer en ik ga het helemaal goed maken met je!” Ze wenkte de over voor een shotje. “Vertel, wat heb ik allemaal gemist ik wil alles horen?” Ze was erg benieuwd naar de sappige verhalen. Naar de dingen die haar terrorduo, partner in crime, had uitgevreten. De barman kwam het volgende rondje brengen en Nina tikte haar glas tegen die van Wren. “Op het terrorduo!” schreeuwde Nina voor ze het naar achter goot. Dit was werkelijk het beste wat ze zich gevoeld had in de afgelopen maanden.

Het ene moment zat je alleen je zorgen weg te zuipen, het volgende moment schrok je je een ongeluk van twee armen die zich om je heen sloegen. Die angst ebde echter meteen weer weg, zodra ze de stem van haar beste vriendinnetje hoorde. Nina. Wren draaide zich om met een brede lach, sloeg haar armen om het meisje heen. Daarna ging Nina naast haar zitten, bestelde wat drankjes die ze allebei gelijk achterover tikten. Ze hadden het nodig. Dit ging alleen maar gezellig worden; ze waren al vaker samen dronken geworden, het was geen probleem om elkaar ondersteunend terug naar hun etages te lopen. Dan sliep Wren meestal op de vuuretage; daar had ze immers ook magie van, dus? Ha, ze hadden zoveel vreemde blikken gekregen, maar zodra ze samen waren maakte dat allemaal niet meer uit. Het terrorduo was onverslaanbaar! Pijnlijk alleen toen Nina onvindbaar was.

Nina begon, vertelde dat ze naar Razen was geweest voor problemen. Wren fronste bezorgd, legde kort een hand op de arm van Nina, maar bracht geen commentaar in. Het was wonderbaarlijk om te zien hoe behulpzaam Wren eigenlijk kon zijn; normaal had ze er al duizend dingen doorheen geschreeuwd. Jaja, ze kon het wel. Ze merkte dat Nina even wat dingen door haar hoofd liet schieten, maar besloot het te accepteren toen het meisje naar haar lachte en vertelde dat de problemen wel een eind opgelost waren. Bijkomen op Gren, schrijven.. Wren lachte breed, schudde haar hoofd. 'Lekker bijkomen in de bossen, geluksvogel,' grinnikte ze. 'De tijd dat ik van school weg was, was een stuk minder leuk!' Ze keek Nina weer aan. 'Excuses geaccepteerd, maar volgende keer kom ik je gewoon halen,' grapte ze. Ah, het was echt te zien dat Nina zich ervoor schaamde. 'Kom op! Het is al helemaal goed nu je terug bent!' Wren gaf haar opnieuw een knuffel, voelde zich drie keer zo klef door de alcohol.
Nina riep uit dat ze terug was, dat ze het goed ging maken en dat er dingen waren die ze wilde horen. Wren pakte het drankje van de barman aan, sloeg het tegen die van Nina en goot het weer weg, klaar voor de volgende. 'Nou..'

'Er is echt zoveel gebeurd! Maar ik ben ook een tijd niet op Starshine geweest,' begon Wren. 'Dat was drama, ik moest terug naar Razen en toen naar Shadra! Die echte vader van me - Wren zei het met zoveel walging dat het Nina er wel aan moest herinneren waar ze het een keer over hadden gehad. Wren was er achter gekomen dat haar overleden vader haar echte vader niet was en dat die eigenlijk een one night stand was van haar moeder, gewoon lekker anoniem op Shadra. Nu haar stiefvader overleden was, had hij besloten dat hij zich een beetje om hen moest bekommeren. Zoveel had Nina wel meegekregen; de meiden kletsten immers flink bij. Verder waren die walgelijke mensen Yazuki en Zephyr haar halfbroer en -zus, nog beter dus.. 'Kwam me halen en ik moest mee naar zijn huis, want nou nou, hoe ik me hier gedroeg, niet te doen! Savador was niet over me te spreken dus ik moest maar wat etiquette leren.. Netjes praten, lief zijn, glimlachen, de hele zooi,' zei Wren, meer woorden in een zin proppend dan eigenlijk kon. 'Zie je het voor me? Komt even m'n leven in banjeren en neemt het gelijk over! Dacht het niet.. Het is alleen dat hij over een paar maanden komt controleren, zo ziekelijk vervelend.. Maar ja, ik ben nu hier en het enige wat ik moet doen is een paar lerarenvriendjes maken. Het is alleen echt zo naar, zo controlerend.' Wren zuchtte, nam een slok van de nieuwe drankjes die tijdens haar verhaal verschenen waren.
'Verschrikkelijk dus.. En verder, er is nog een supercoole pokeravond gepland door Allen en Charlie! Echt de moeite waard, ik ga er sowieso heen. Zo geniaal, die jongens.' Wren merkte dat haar spraakwaterval was losgebroken en vond het moeilijk om te stoppen. Alcohol hé. 'En dat geloof je nooit! Weet je die Puffoonse popster waar ik je wel eens muziek van heb laten horen?' Wren wachtte even op respons, ging toen verder. 'Echt serieus! Ik kwam hem tegen op het platform van de school! Hij komt hier op school! Dus beetje ermee aangepapt, wel een winst voor mijn goede connecties hier~' Zo dacht Wren over het algemeen, zolang iemand geen vriend van haar was. 'En Luca, die ken je ook nog wel toch?' Het was even stil geweest voor ze dat zei, had nog een slok weggewerkt. Ineens klonk ze verdrietiger, maar het moest eruit. Gewoon hier en nu, maakte niet uit of iemand bij haar stond. Ze wilde het zeggen en dan wel tegen Nina, want tegen wie anders? 'Die is ook weg. Poef. Zomaar.' Ze keek een beetje hulpeloos, gebaarde de 'poef' met haar handen. 'Het ging best wel goed, we hadden mijn verjaardag gevierd en alles en toen ineens heb ik niets meer van hem gehoord!' Wren keek nu naar Nina, wilde graag een reactie. 'Ik weet echt niet wat ik ervan moet denken,' verzuchtte ze. Voor haar eigen gevoel was ze nooit verliefd geweest op Luca, misschien net aan het begin van vriendschap; maar ze twijfelde er de laatste tijd steeds meer aan. Als je zag hoe ze hem nu miste..