Met haar rode capuchon diep over haar ogen getrokken liep Aerys door de zwarte markt. Haar cape wapperde zachtjes achter haar aan en liet alleen haar bruine leren laarzen en haar spijkerbroek zien als ze een stap zette. Dit was een typische plek waar ze dubbele gevoelens over had. Hier ontmoette je de echte mensen en kon je hele kostbare dingen voor een spotprijsje kopen, maar het waren stuk voor stuk dieven. Toch had ze hier belangrijke zaken te doen. Ze was op zoek naar iets wat van haar was gestolen en zou het koste wat het kost terug krijgen. Uiteindelijk zag ze het kraampje waar ze op zoek naar was geweest en liep er met ferme pas naartoe. Nonchalant keek ze even rond en zag al snel waar ze naar op zoek was. Het kraam van de dief die een van haar dierbaarste voorwerpen had gestolen: Een ring bestaande uit twee draken die om elkaar en een azuurblauwe steen cirkelden. Het was van haar geweest voordat iemand hem mee hand genomen toen ze hem af deed terwijl ze haar handen waste. Hoewel ze de dief niet had gezien had ze geweten bij welk kraampje ze had moeten zijn. Dat van Tremnus Sulfurius. Het was een typische naam voor een dief, natuurlijk zelfverzonnen zodat ze hun gewone naam zuiver hielden en een beetje over the top. Aerys was er zo zeker van dat hij de ring had gestolen omdat hij altijd voorwerpen met edelstenen, andere juwelen en magische objecten stal. Haar ring was een beetje van alle drie. Een beroemde drakenrijdster uit haar familie had het gemaakt en het was van moeder op dochter over gegaan. Zij had de ring van haar oma gekregen die vond dat haar moeder een drakenring niet waardig was, wat eigenlijk wel waar was. In plaats van het karakteristieke vurige temperament was haar moeder rustig en beleefd in elke situatie. Als je een draak voor haar neus zou zetten dat had ze het dier niet geprobeerd te temmen, maar was er een kopje thee mee gaan drinken. Aerys onderdrukte een cynisch lachje en keek naar de marktkoopman die bij zijn kraam kwam staan. Het was een soort onderheer van Sulfurius zodat hij zelf niet de hele tijd in zijn winkel hoefde te verschijnen. Hij had het meeste van zijn "waren" ook niet zelf gestolen, daar had hij ook mensen voor. De onderheer had een licht gekromde rug en had slechts een randje haar om zijn verder glimmende schedel. Hij had een klein snorretje en over het algemeen een nogal onderdanige uitdrukking. 'Een sieraad voor de schone dame?' vroeg hij dweperig. Aerys trok onmiddellijk haar rechter wenkbrauw op. 'Hoe weet je nou dat ik een schone dame ben als je mijn gezicht niet eens kan zien,' antwoordde ze scherp. De koopman keek geschrokken op en knikte zachtjes. 'Daar heb ik een natuurlijke gave voor,' probeerde hij zijn fout nog goed te praten. Aerys kon niet meer dan een vreugdeloos lachje uitstoten. Ze had geen tijd voor dit soort onzin en de man stond in de weg. 'Ik wil je baas zien,' zei ze zonder dat ze de man zich liet herstellen van zijn mislukte vleierij. 'Binnen tien minuten,' voegde ze dwingend toe. De koopman had door dat het om iets serieus ging en wenkte haar terwijl hij via een deur de tunnel uit ging. Er kwam een andere man bij het kraampje staan, maar Aerys negeerde hem en gooide een tafel vol sieraden om. 'Je zegt hier niets van,' vertelde ze de man dreigend. 'Of ik zorg er voor dat je nooit meer iets kan zeggen.' De man slikte en begon de rommel gelijk op te ruimen. Aerys volgde de onderheer.
De deur leidde naar een zij tunnel die uitkwam in een steegje. De koopman maakte vaart en leidde haar door een aantal smalle straten totdat ze bij een grote villa aankwamen. Hij klopte drie maal en een dienstmeid deed open. Toen ze zag wie het was liet ze hun gelijk binnen.
Sulfurius zat in zijn woonkamer aan een glas rode wijn toen ze de kamer binnenkwamen. Toen hij opkeek deed Aerys haar kap af en liet haar blonde haar en felrode ogen zien. 'Met wie heb ik het genoegen?' sprak Sulfurius. Hij zag er een stuk beter uit dan de onderheer. De man had vol zwart haar dat netjes was gekamd, een goed getrimd baardje en nette kleding. 'U heeft iets wat ik graag terug wil,' zei ze met opgeheven hoofd zonder zijn vraag te beantwoorden. Het dienstmeisje haalde voorzichtig haar cape van haar rug af, maar Aerys liet haar de kamer niet met het kledingstuk verlaten. Daarom bleef ze bewegingsloos staan totdat Aerys de cape uit haar handen rukte.
De dief trok een vragend gezicht en Aerys verklaarde zich nader. 'Een ring van twee draken met een steen in het midden. Ik weet zeker dat u hem hebt gezien.' Het gezicht van de marktkoopman betrok een beetje, maar hij kreeg het al weer snel in de plooi. 'Ah, daar kunnen we natuurlijk over onderhandelen,' zei hij grijnzend. 'Voor een gepaste prijs is dit prachtige voorwerp van u.'
Aerys begon sluw te glimlachen en wachtte even om de spanning op te bouwen. De marktkoopman voelde zich blijkbaar iets te zeker van zijn zaak en daar zou zij wat aan doen. 'Zeg Sulfurius,' begon ze. 'Hoe goed ben jij in verdedigingsmagie,' zei ze grijnzend terwijl ze een grote vuurbal in elke hand liet verschijnen. Hij zou beter moeten weten dan met haar te sollen.

~ Open, misschien een beetje moeilijk om op te reageren, maar alles mag!

De jongeman gehuld in een zwarte mantel me capuchon stond in een van de vele kamers van de grote villa, zijn grijze ogen flitsten over de tafel heen en bleven hangen op een klein bakje met verschillende ringen erin. Zijn aandacht werd getrokken door een twee ringen, een draken ring en een zilveren ring met een donkere edelsteen in de vorm van een schedel erop. Leviathan pakte de twee uit het bakje en draaide zich om, zijn ogen gleden naar de bediende die in de kamer stond die nederig haar ogen naar de grond sloeg. Hij zetten toen zijn pas in de kamer uit door de lange gangen van de villa. Hij had vaker leuke magische voorwerpen bij Mr Sulfurius vandaan gehaald en nooit hadden ze hem teleurgesteld. Terwijl hij langs de ramen liep bleef hij even staan. Zijn ogen keken naar buiten naar het enorme land dat nog achter de villa lag, het was perfect bijgehouden en lag er mooi bij, dat niet alleen het straalde ook een bepaalde rust uit. Leviathan scheurde ze ogen van het land af en besloot door te lopen richting de kamer waar hij voor het laatst Sulfurius gezien had. Na nog wat gangen en bochten kwam hij uiteindelijk aan bij de kamer en liep zonder te kloppen naar binnen. Toen zijn ogen contact maakte met de gebeurtenissen die er zich afspeelde bleef hij abrupt staan. Zijn grijze ogen flitsten van de jonge vrouw met blond haar naar Sulfurius en terug, Leviathan herkende het meisje van de academy maar kon niet zo snel op haar naam komen. Langzaam liet hij de ringen in zijn zak glijden van zijn broek en bleef staan. '' Tremnus.. '' zei die toen langzaam, de meeste mensen hadden het als onbeschoft gezien hoe Leviathan sprak, maar het kon hem niets schelen hoe hij mensen aansprak. Ouder of niet volgens hem waren ze allemaal gelijk. '' Leviathan, kom binnen. '' Kwam er toen langzaam uit Sulfurius zijn mond gerold. Leviathan liep de kamer door en bleef vlak bij Sulfurius staan. Hij had nu pas een goeie kijk op het gezicht van het meisje dat met een vuurbal in de ronde stond te zwaaien. Leviathan draaide zich weer richting de man in de stoel en haalde de twee ringen uit zijn zak. '' Het worden deze twee.. ik zie dat je bezig bent, dus ik kom later terug voor de betaling. '' Hij hoefde zich geen zorgen te maken over hoe Sulfurius zou reageren, hij was al jaren een hele goede vriend van de familie Black dus hij zou er geen probleem mee moeten hebben. Leviathan draaide zich toen om en liep op zijn hoede voor het meisje richting de deur.

Off: Heb er maar wat van gemaakt , en sorry voor de flutpost ik moet weer ff inkomen na 3 jaartjes haha xD

Net toen het zweet echt bij de dief uitbrak kwam er een jongen de kamer in. Aerys gaf Sulfurius de ruimte om de antwoorden, maar de vuurbollen gloeiden rustig door. "Leviathan, kom binnen," sprak de koopman nu. Ongeduldig keek Aerys Sulfurius aan en hij slikte langzaam. Vanuit haar ooghoeken zag ze de jongen iets uit zijn zakken halen wat hij vervolgens liet zien. Terwijl hij langzaam achteruit liep kreeg Aerys ineens door wat hij vast had. Haar ring! "Dus jij wilde mijn ring aan een studentje gaan verkopen?" vroeg ze dreigend aan Sulfurius. De man was inmiddels opgestaan en wilde net een gebaar dat hij weg kon gaan naar de jongen maken, maar stopte halverwege zijn handeling toen Aerys er iets van zei.
Ze was nu echt woedend. De ring was een fortuin waard en een student zou dat nooit kunnen betalen. Langzaam liet ze een van de bollen verdwijnen en terwijl Sulfurius een bijna onhoorbare zucht liet horen stak ze haar vrije rechterhand uit naar de jongen. "Ik zou hem nu graag terug willen," zei ze scherp tegen hem zonder dat ze haar ogen losliet van Sulfurius. 'Nou zeg, Leviathan is een zeer goede klant. Zijn hele familie eigenlijk," stamelde hij. Toen ze dat hoorde draaide Aerys zich abrupt om naar de jongen. "Dat verandert de zaak wellicht." Haar uitgestoken hand hing in de leegte terwijl ze wachtte op de ring die er snel in zou landen. Als compensatie van haar lege hand vergrootte ze de resterende vuurbal. De hele kamer werd lichter en het dienstmeisje deed voorzichtig nog een paar stappen naar achteren. "Je weet toch dat je niet van andere leerlingen mag stelen?" voegde Aerys nog scherp toe. Deze jongen zou grote problemen krijgen. Zeker als ze haar magische ring terughad.

En wat er eigenlijk al door Leviathan bedacht was gebeurde dus ook werkelijk, Het meisje haar temperament nam hem over en ze ging tekeer tegen Sulfurius. Toen besloot ze zich naar hem te draaien en hem te bedreigen. Leviathan deed langzaam ze mond open om een reactie te geven terwijl zijn grijze ogen een ijzige blik richting haar ogen wierp. ' En wat laat jouw in de waan dat ik ook maar de intentie heb om met jou enigszins een confrontatie aan te gaan?, het is niks meer dan tijdverspilling ' reageerde hij koel. De ringen verdwenen beide in zijn zak en hij deed de kap van zijn mantel af. ' Ik steel niet van de zielige magiërs op de academy die zichzelf magiërs durven te noemen, dus vergelijk mij absoluut niet met onder anderen jezelf..' merkte hij scherp op. Leviathan was iemand die zeker geen gevecht uit de weg ging en al helemaal niet vergeleken wilde worden met alles wat er op de academy rondliep, hij was meer getalenteerd en beter dan wie dan ook. Dat was zijn kijk erop, en niemand zou het tegendeel kunnen bewijzen, zo koppig als ie was. Hij strekte al zijn vingers van zijn rechterhand en gebruikte vuur magie om het een klein zwaard te maken. Nu wachte Leviathan af, het was niet dat hij hier zomaar even zonder gevecht ten onder zou gaan en dat was ook het plan niet. Als zij hem in de weg liep dan heeft hij alle reden meteen uit te schakelen, alles wat hier gebeurde blijft tussen deze muren, daar hoeft Leviathan niet bang voor te zijn.

Hoewel Leviathan allerminst zin had in een confrontatie had hij toch de neiging om haar gewoon een vuurbal naar het hoofd te gooien en gewoon maakte dat ie weg kwam. Hij had wat hij wilde en daar ging het om, normaal zou hij dan ook niet een gevecht uit de weg gaan. Leviathan ze grijze ogen flitsten even van het meisje terug naar Tremnus die hij een ijzige blik gaf voordat hij zich weer concentreerde op de genen voor hem. Ze had haar arm laten zakken en vertelde dat ze gewoon haar ring terug wilde, alsof hij dat ook maar bedacht zou hebben om die ring terug te geven zonder er zelf wat goeds aan over te houden. Toen ze het verhaal blijkbaar nog een keer uitlegde aan hem begon hij een geïrriteerde uitdrukking om zijn gezicht te krijgen. Alsof hij niet wist wie Tremnus was en wat hij deed, en dan ook nog zijn intelligentie onderschatten. 'Ik ben niet de meest standaard leerling die je tegenkomt, ik ben op de hoogte wat jou ring voor ring is en wat hij waard is, anders zou ik hem niet kopen natuurlijk.' zei die toen uiteindelijk. 'Maar als je even met me mee loopt, dan regelen we dit tussen ons.' Leviathan grijnsde even kort voor hij zijn capuchon van zijn mantel weer op deed en een kort knikte gooide richting Tremnus. Toen liep hij de kamer uit op weg terug naar de zwarte markt zelf. Het meisje zou hem vanzelf wel volgen als ze der ring terug wou, en anders was het maar op de minder vredige manier als haar temperament het overneemt. Zelf hechte hij geen waarde aan de ring, hij vond het mooi en het was zeldzaam maar Leviathan had anderen dingen wat zijn aandacht hadden getrokken. Dit was dus hopelijk snel en vredig op te lossen want hij had meer dingen te doen.

Terwijl Leviathan verder liep de zwarte markt weer op en zijn blik over de mensen liet gaan waar hij langs liep bleef hij stil, ook op de vraag van het meisje schuin achter hem. Wat wilde hij nou precies, hij vond de ring gewoon mooi en geld had ie niet nodig. Ineens sloeg hij rechtsaf een steegje in en bleef toen halverwege staan. Leviathan draaide zich om naar het meisje en deed zijn capuchon weer af. ' Wat ik wil is weten wat jij me te bieden heb , en dan heb ik het niet over geld ' Zei hij uiteindelijk. 'Al heb ik wel een ideetje..' vervolgde hij zijn zin en sloeg ze armen over mekaar. Leviathan grijnsde lichtjes en boorde met zijn grijze ogen zich in die van haar. ' Maar ik zou eerst jouw suggesties willen horen, ik wil natuurlijk geen overhaaste beslissingen nemen.' Langzaam verdween de grijns weer van ze gezicht maar in zijn ogen kon je gewoon zien dat Leviathan zich amuseerde. Het leukste vond hij nog dat ze gewoon bij hem op school zat , het laatste wat hij zou verwachten hier was een mede leerling tegenkomen die een handelaar bedreigt waar hij toevallig vaak ze dingen koopt. En dan ook nog in dit verwikkeld raken, zo saai was zijn leven dus niet.

Met zijn grijze ogen nam Leviathan haar nog eens goed in zich op waarna hij met ze hand in ze zak ging, hij haalde de draken ring eruit en hielt hem vast tussen zijn wijsvinger en duim. ' Geloof me als ik zeg, dat ik later erop terug kom als ik ooit iets nodig heb, dus je bent nog niet van me af' zei die toen met een lichte grijns. Hij keek even om zich heen voor hij zijn blik weer concentreerde op de ring die hij vast had. 'Het is omdat ik je temperament wel mag, en je ook nog een goed gevoel voor zaken heb anders had je deze ring niet meer terug gehad,' Hij gooide haar de ring toe en sloeg ze armen over mekaar. 'Ik ben trouwens Leviathan,' Hij bleef nu ook zo beleeft mogelijk omdat hij nu wat aan haar had, Leviathan zag potentie en had ook nog wat aan haar in de toekomst, want haar schuld die ze nu bij hem maakte zal hij vast en zeker ooit een keer komen inlossen. Leviathan was misschien niet de aardigste persoon die er op de wereld rondliep, maar hij was wel eerlijk als het om zaken ging en toevallig waren dit zaken. Zijn hand ging weer omhoog naar zijn capuchon en liet het weer over zijn hoofd heen glijden. Hij had zich nu wel genoeg blootgesteld vond hij, en helemaal op een plek als deze. Hij werd hier niet graag gezien, er zal maar net toevallig iemand langslopen die hij niet wilde zien.