Een halfvolle shuttle zoeft gestaag door de ruimte richting haar eindbestemming voor vandaag, Starshine Academy. In de shuttle zitten de passagiers uit het raam te kijken, te slapen of wat te lezen. Zo ook een jonge vrouw met lang paars haar. Ze zit rustig een krant te lezen, haar helderrode ogen over het papier glijdend. Op de voorpagina is duidelijk een grote kop te zien met daaronder een vage afbeelding van een wolfachtig wezen. ' Le Purificateur d'eau contribue à la Dame de l'eau ' is er op de kop te lezen. Simpelweg staat er dus dat de Zuiveraar van het water de Vrouwe van het water gaat helpen. Voor een Cassiaan is het heel duidelijk wat hier aan de hand is: het mythische wezen dat al eeuwenlang op Cassia leeft bestaat echt, en is de nieuwe adviseur van de LMer van het water. De jonge vrouw lijkt hier echter niet helemaal blij mee te zijn. Ze had veel liever dat dit nieuws niet zo bekend zou worden. Ach, het water komt soms in een wilde stroming terecht. Het beste dat je dan kan doen is om met de stroom mee te gaan en bij te sturen waar nodig. Als je terug probeert te zwemmen is de kans op verdrinken veel groter. Het stuk dat de vrouw in de Cassiaanse krant leest is in feite het vervolg van wat er op de kop staat. Er staan mythes in over het wolfachtige wezen en oude ooggetuigenverslagen. Sommige dingen die in de krant staan zijn waar, maar de meeste verhalen zijn grotendeels onzin. Zo staat er dat het wolfachtige wezen kan vliegen. Dat klopt niet, weet de jonge vrouw. Het wezen kan wel over water lopen en heel snel rennen. Haar gedachten worden verstoord als ze een stem hoort. 'Iets te eten of te drinken, jonge dame?' Ze haalt de krant voor haar gezicht weg en ziet een jonge knul met een karretje. 'Een fles fris water en wat fruit alsjeblieft.' Puur helder water, daar houd ze van. Fruit vind ze gewoon gezond en lekker. Bovendien is het vreemd als ze niet wat eet. Ze moet zich nu gewoon ze menselijk mogelijk gedragen. Ze glimlacht even als ze het flesje water en enkele pruimen aangereikt krijgt. In de ruil daarvoor geeft ze de jongen wat geld. Het is iets te veel. 'Houd de rest maar.' Als reactie krijgt ze een vriendelijk gezicht terug. Zelf begrijpt ze het niet echt, dat mensen waarde geven aan kleine stukjes metaal. Dat mensen van elkaar stelen om het metaal en elkaar zelfs vermoorden. Ze begrijpt het nog steeds niet goed na al die eeuwen. Ze zou ook niet vrijwillig met het geld zijn rondgelopen, waar het niet dat het nodig is om menselijk te lijken. Ze neemt rustig een hap van haar pruim, de smaak verspreid zich in haar mond. Maar hetgene wat ze echt eraan lekker vind is in het midden te vinden. Diep verborgen in de pit van de steenvrucht zou volgens een Grenaanse voedselkundige kristallisatie zijn opgetreden. Dat is het enige soort voorwerp waar ze om geeft, kristallen. Maar dat komt omdat ze zelf geboren is uit kristal. De pit doet ze in één keer in haar mond. Ze voelt hoe de inhoud een met haar word. Blijkbaar had hij gelijk, beseft ze met een glimlach. Vervolgens opent ze het flesje water. Tot haar teleurstelling is het water niet zo zuiver zoals ze hoopte. Terwijl ze met haar lippen het vocht aanraakt komt er even wat licht van het water af. Nu is het wel zuiver. Rustig drinkt ze het op. Met wat geschok komt de shuttle aan op Starshine. Rustig stapt de paarsharige dame uit, een bedankknikje aan het personeel gevend. Met een kleine lichtblauwe tas met witte kristalpatronen erop, loopt ze over het pad. Deze planeet is duidelijk anders dan Cassia. Minder water, dat voelt ze meteen. Maar ze is niet gekomen om de conditie van het aanwezige water te verbeteren. Ze is gekomen voor haar zelfgekozen missie. Haar missie om mensen het goede te laten doen. Na een jarenlange studie heeft ze de beslissing gemaakt dat ze dit zal doen door de adviseur van de Vrouwe van het water te worden. Deze jongedame die hier over het pad loopt is niemand minder dan het mythische wezen uit de krant die ze net las. Lezen. Weer iets dat ze leerde om zich te kunnen mengen met de mensheid. Met een kalme blik kijkt ze eens rond. Veel bomen hier. Ergens zal het kasteel staan. Normaal gesproken heeft ze alle tijd van de wereld. Dit keer wil ze echter snel de toren bereikt hebben waar de LMers leven. Haar menselijke vorm begint een beetje onprettig te zitten. Nog altijd kalm, vangt ze de energie op van de aanwezige personen. Uiteindelijk voelt ze een sterke energie die tevens rustig en kalm is. Deze volgt ze richting het kasteel. Lopend door gangen en over trappen arriveert ze eindelijk in de toren. Het duurt niet lang voordat ze voor de deur van Ilma staat, de kamer der wateren. In haar menselijke vorm klopt ze aan. Kalm wacht ze op het moment waarop de deur opengaat, om vervolgens zich in haar originele vorm te veranderen. 'Gegroet Vrouwe van het Water. Mijn naam is Suicune, the Purifier of water, the Embodiment of the Northern Winds, the Spirit of the Aurora en uw dienares als adviseur.' Terwijl ze dit zei boog ze uit respect haar hoofd.

Human form:

---

De krant lag met de voorpagina naar boven op het houten bureau. Victoire had het artikel niet eens gelezen, de titel zei al genoeg. Met een zucht boog ze zich van de krant af. Natuurlijk zou ze kunnen beweren dat ze dit aan had voelen komen door de krachtige energieën die haar kant op kwamen, maar ze wist dat het onzin was. Ze was een legendarische magiër, geen bliksemgeleider. Er waren zelden momenten waarop de magiërs een sterke energie op hen af voelden komen vanaf een andere planeet of een grote afstand. Als ze hadden gemediteerd of als de kracht uitzonderlijk sterk of duister was. Hoe sterk de zuiveraar van het water ook mocht zijn, Victoire had haar energie niet deze kant op voelen komen. De nieuwskop was dan ook een verrassing. Het verbaasde haar ook dat het wezen zich ooit op de foto had laten zetten. Ze had altijd gedacht dat Suicune een schuw wezen was. Licht geërgerd veegde ze de krant opzij. Ze had niet gevraagd om een adviseur en ze had het meer dan prettig gevonden als die onbenullen van het ministerie haar op zijn minst hierover hadden gewaarschuwd. Dat was immers hun werk. Vic prefereerde rust wanneer ze aan het werk was en vooral niemand die zich met haar zaken bemoeide. Daarom had ze de toren op Starshine ook als hoofdkwartier gekozen. Uitstapjes naar Cassia waren natuurlijk onvermijdelijk en ze had flink wat geld betaald om de communicatie zo goed mogelijk te houden, maar het liefst bleef ze zo ver mogelijk van iedereen die iets met het ministerie te maken had. Dat was ook de reden waarom ze geen secretaresse had meegenomen. Een magisch wezen was waarschijnlijk wel wat anders dan een dametje in een mantelpak met een streng knotje op haar hoofd, maar alsnog was het iemand die haar vertelde wat ze moest doen.
Victoire ging ervanuit dat Suicune die dag aan zou komen, dus ze besloot zich snel om te kleden. Of ze er blij mee was of niet, ze kon haar nieuwe adviseur niet ontvangen in haar ochtendjas. Uit haar kast haalde ze een simpele, lichtblauwe jurk gemaakt van de fijnste stoffen. Haar zilvergouden haren kamde ze, maar liet ze verder loshangen. Het enige sieraad wat ze droeg was een witgouden ketting ingelegd met een enkele edelsteen.
Omdat ze niet stil wilde zitten tot haar adviseur aan kwam begon ze met dat wat ze wilde doen voordat ze de krantenkop las: Cassia besturen. Dat werk nam haar ochtend in beslag en toen er ’s middags nog niemand op haar deur had geklopt besloot ze dat het tijd was om haar vertrekken schoon te maken. Als geoefende watermeesteres was dat niet ontzettend tijdrovend. In een blinkend schone kamer vervolgde ze het werk. Er moesten een aantal brieven worden verzonden en haar adviseur moest misschien haar eigen vertrekken krijgen, al wist Victoire dat laatste niet zeker. Misschien prefereerde ze het bos.
In de verte hoorde ze een shuttle aankomen. Nieuwsgierig snelde ze zich naar haar balkon en keek de passagiers aan. Het overgrote deel waren gewone mensen of leerlingen van de school, slechts een persoon viel Victoire op. Een meisje met paars haar en een blauwe jurk. Haar energie was overduidelijk veel sterker dan die van de mensen om haar heen. Vanaf deze afstand was zo iets voor Vic zeer goed te zien. Met een strenge blik sloeg ze het wezen gade. Ze leek zich vrij goed tussen de menigte te mengen, dat was tenminste al één goede eigenschap. Na een tijdje draaide Vic zich weer om en liep naar haar bureau toe om daar een boek te lezen.
Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht toen ze even later een geklop op haar deur hoorde. ‘Kom binnen,’ zei ze terwijl ze haar boek neerlegde. In de deuropening stond het paarsharige meisje dat zich in de vorm van het wezen op de foto veranderde. Het wezen stelde zichzelf voor en vertelde vervolgens dat ze haar dienares als adviseur was. ‘Zo iets vertelde de krant mij ook,’ was Victoires reactie. Ze stond op en deed een aantal passen richting Suicune en bestudeerde haar. Het wezen zag er prachtig uit, dat kon ze niet ontkennen. ‘Kom binnen,’ zei ze nu op een vriendelijkere toon en wist zelfs een kleine glimlach op haar gezicht te toveren. ‘En vertel me alsjeblieft wat ik van een adviseur moet verwachten. Ik heb er immers nog nooit een gehad.’