_{Met gesloten ogen genoot Victoire van de opkomende zon. Het was pas acht uur en hoewel ze vandaag geen afspraken had vond ze dat geen reden om tot elf uur in haar bed te blijven luieren. Ze had een kleine tafel en een aantal stoelen op haar balkon gezet en zat daar nu haar ontbijt te nuttigen. Er lag condens op de bladeren van de klimop die langs het balkon en de grote glazen deuren die naar haar kamer leidden. Toen ze haar ogen weer opende keek ze uit op het bos en het meer. Er waren nog geen mensen op het terrein, iedereen zat nu waarschijnlijk aan het ontbijt.
Nadat ze klaar was met eten ruimde ze haar servies op en ging aan haar bureau zitten. Cassia was rustig vergeleken met een aantal andere planeten. De planeet had een lijn van stabiele leiders gehad en kon dus wel tegen een stootje. De beruchte Cassiaanse piraten waren ook al in tijden geen probleem meer geweest en ziektes waren vrijwel genezen. De bevolking was welvarend en stabiel. Als Legendarische Magiër van deze planeet kon ze erg tevreden zijn. Net toen ze aan haar eerste reactie op een brief wilde beginnen voelde ze een grote stroom magie haar kant op komen. Ze hechtte er niet veel waarde aan, Mizore was haar al eerder opgevallen. Victoire had haar redenen om niet naar haar toe te gaan, maar vandaag leek haar een geschikte dag om eens kennis met haar pupil te maken. Het viel haar gelijk op dat het meisje boos was en daar op haar eigen manier mee om ging. Ze was duidelijk geen typische Cassiaan, die zo’n situatie met verstand op zou lossen, maar liet juist door middel van haar magie haar emoties zien. Victoire was blij met zo’n pupil, zelf was ze ook geen typische Cassiaan, al wisten de meeste mensen dat niet. Tien minuten nadat de magie van het meisje haar was opgevallen hoorde ze vanuit de voorkamer de deur in duigen vallen. Kalm stond ze op om er naartoe te lopen. Daar stond haar opvolger te tieren. Victoires enige reactie was haar mondhoek licht optrekken, maar verder keek ze Mizore strak aan tot ze klaar was. ‘Ik vroeg me al af wanneer je je gezicht hier zou laten zien Mizore,’ sprak ze uiteindelijk vanuit de deuropening van de studeerkamer. Met een opgetrokken wenkbrauw liet ze haar blik over de splinters van haar houten deur gaan. ‘Je bent hier met veel vragen, neem ik aan. Een daarvan is waarschijnlijk waarom jij nog geen Legendarische Magiër bent,’ concludeerde ze. Ze nam een aantal seconden de tijd om Mizore te bestuderen. Ze zag er sterk en standvastig uit en Victoire begreep gelijk waarom ze was uitgekozen. ‘Misschien is dat je antwoord,’ antwoorde ze nu ietwat kil terwijl ze met haar hand naar de overgebleven stukken deur wees. ‘Ik neem aan dat simpel kloppen je punt niet helemaal duidelijk had gemaakt.’ De glimlach was inmiddels van haar gezicht verdwenen. Hoewel ze blij was met Mizore als haar leerling kon ze onmogelijk al haar daden door de vingers zien. Ze deed een aantal stappen naar voren, maar liet een aantal stappen naar voren, maar liet nog twee meter tussen hen in. ‘Ik ben zeer benieuwd naar wat je precies met dit gedrag wilde bereiken. Je had toch niet verwacht dat dit mij slechts een beetje van mijn stuk zou kunnen brengen?’ IJskoud keek ze het meisje aan terwijl ze het gevoel kreeg dat dit meisje opleiden misschien wel haar lastigste taak tot nu toe kon zijn.}

_{Victoire kon een geduldig persoon zijn. Ze kon meelevend, begripvol en vriendelijk zijn. Maar alleen als zij daar ook profijt van kon hebben. In Mizores geval wist ze niet zeker of dat wel kon. Met een emotieloos gezicht liet ze haar uitrazen. Het had toch geen zin en dat zou ze haar snel genoeg duidelijk maken. Victoire was dit soort dingen wel gewend. Natuurlijk niet zo extreem als nu, maar er waren wel vaker mensen boos op haar geweest. En na al die jaren deed het haar niet zoveel meer. ‘Ik geloof dat het jou nog niet helemaal duidelijk is hoe het hier werkt,’ begon ze rustig. Ze wist niet helemaal wat Mizore van haar verwachte. Wilde ze dat ze nu tegen haar begon te schreeuwen of dat ze op haar knieën om vergiffenis ging vragen. ‘Ik, dus niet jij, ben verkozen tot Legendarische Magiër van het water. Fealwen had daar haar redenen voor, die ik inmiddels ook wel kan raden, dus daar moeten we mee leren leven. Dat betekent ook dat mijn watermagie vele malen sterker is dan die van jou en dat ik de heerschappij over een planeet heb. Ik begrijp dat ik mijn respect moet verdienen, maar dan is het toch geen moeite om gewoon te kloppen?’ Het moest duidelijk gemaakt worden wie er hier hoger in rang was. Eindelijk stopte het meisje met haar sneeuwstorm, waarmee ze toch al niets had bereikt. Voor een kort moment brak Victoire het oogcontact en ging op een stoel zitten. Vervolgens keek ze het meisje weer aan en luisterde naar wat ze te zeggen had. Ergens had Victoire wel begrip voor de beweegredenen van Mizore. Ze was al een tijdje opvolger van de legendarische magiërs en wilde zichzelf eindelijk eens bewijzen, maar Victoire had het gevoel dat ze deze baan ontzettend onderschatte. Ze kon geen planeet vertrouwen aan zo’n heethoofd. ‘Er zijn een heleboel goede magiërs op deze school. Er zijn een aantal die sterker zijn dan jij, al weten de meesten het zelf niet. Ik heb je zeker niet over het hoofd gezien, maar aangezien ik nog steeds hoger in rang sta leek het me logisch dat jij naar mij toe zou komen. En misschien is het in je opgekomen dat ik belangrijkere taken heb dan me bezig houden met een of ander heethoofd?’ Vervolgens stond ze op en liep naar een kastje toe. Met een sleutel die ze uit haar broekzak haalde opende ze een van de laatjes. Het was een magische sleutel, dus het was onmogelijk om zonder het ding de la open te krijgen. Uit de la haalde ze een zilveren koord met aan het uiteinde een witgouden ring met een saffier in het midden. ‘Dit is de ring die aan de opvolger van de legendarische magiër van het water wordt gegeven. Ik ben de enige die de macht heeft om deze ring uit te delen.’ Ze draaide zich om en liet de ketting met de ring aan Mizore zien. Ieder Legendarische Magiër had zo’n ring. Queralena had de ring al aan Savador laten zien, maar van de anderen wist ze het nog niet. ‘Natuurlijk kan je proberen om de ring met geweld te stelen, maar ik beloof je alvast dat je, hoe speciaal je ook mag zijn, echt niet sterker dan ik kan zijn.’ Ze bewoog het koord even heen en weer en legde het vervolgens weer terug in het laatje dat ze op slot deed. De sleutel verdween in de palm van haar hand. ‘Ik ben niet de enige die respect verdiend,’ zei ze veelbetekenend. ‘En aangezien we toch met elkaar opgescheept zitten - want ik ben niet van plan om je van je positie te ontheffen – beginnen we maar met eerlijkheid. Als leermeester moet ik bepaalde zaken over je weten.’ Na dat gezegd te hebben draaide Victoire zich om en liep richting de studiekamer en het balkon. Mizore kon zelf bepalen of ze mee liep. De deur liet ze even voor wat het was. ‘Begrijp me niet verkeerd,’ zei ze tegen Mizore. ‘Ik onderschat je krachten zeker niet, maar je zult toch dingen van me moeten leren. Begin dus maar met je beleefd en naar je rang te gedragen.’}