Langzaam maar zeker kon hij StarShine steeds dichter en dichterbij zien komen. Vanuit de schuttel had hij prachtig zicht over het hele kasteel ondanks het feit dat de zon deze zijde van de bijplaneet nog niet verlichtte. Zijn ogen dwaalde richting een digitaal klokje dat hing boven de deur die naar de cockpit leidde. Zodra de schuttel StarShine Academy luchtruim binnenvloog, sprong de tijd van 9.53 uur naar 5.36 uur. Sargon zuchtte. Hij wist dat er een groot tijdsverschil zat tussen Cassia en SSA, maar hij had niet verwacht om zó vroeg in de ochtend te arriveren. De komende paar dagen zal hij zeker nodig hebben om zich aan te passen aan de nieuwe –of eigenlijk oude- tijden. Dat was trouwens iets waar hij altijd moeite mee had gehad.
Er werd wat omgeroepen door de intercom, maar hij besteedde er geen aandacht aan. Waarom zou hij ook? Het was waarschijnlijk iets zoals ‘over enkele minuten zullen we arriveren op het platform van StarShine Academy’ of iets dat daarbij in de buurt kwam. Sargon ging vanuit zijn luie onderuitgezakte houding in zijn stoel rechtop zitten en rekte zijn spieren even goed uit om ze wakker te schudden. Een grote geeuw kond hij daarbij niet achterwege laten. De paar andere reizigers begonnen hun spullen al bij elkaar te scharrelen, zodat ze snel de schuttel uit konden in de hoop eventuele drukte te vermijden, of gewoon omdat ze graag het vliegende blik uit wilde.

Sargon leunde met zijn elleboog tegen het kleine schuttelraampje, liet zijn hoofd nog even in zijn handpalm vallen en sloot zijn turquoise ogen. Rustig wachtte hij terwijl de laatste seconden tot de landing weg tikte en de schuttel contact maakte met de vaste grond. De enkele andere reizigers om hem heen stonden op en begaven zich richting de deuren die zich als vanzelf opende. De half-demon wachtte echter rustig af tot alle anderen de schuttel hadden verlaten voor hij uit zijn luie stoel kwam. Bezittingen had hij niet, dus hij hoefde niks mee te slepen naar het kasteel. En daar was hij blij mee als hij al die mensen zo zag moeilijk doen met hun bagage die op ieder mogelijke manier problemen wist te veroorzaken.

Zodra hij de schuttel uitstapte was daar het enorme kasteel om hem te begroeten. Voor zover hij kon zien in de duisternis was de academy niets veranderd in de twee maanden dat hij afwezig was geweest en dat deed hem goed. Zou er binnen in het kasteel wel wat of veel veranderd zijn? Op vier in plaats van twee poten draafde hij richting de grote gangen van het kasteel. Zijn lange staart zwaaide rustig achter hem aan op enkele centimeters hoogte boven de grond en zijn turquoise klauwen tikte ritmisch op de stenen ondergrond. Het was geen storend geluid en de kans dat hij slapende leraren en leerlingen ermee wakker zou maken was klein. Erg klein.
Hij draafde voorbij enkele lege lokalen die kalmpjes zaten te wachten tot de lessen van een nieuwe dag weer begonnen en hij kwam langs de Grote Zaal met zijn vele verrukkelijke geuren. Daar zou hij zeker nog eens langs moeten gaan om zijn maag te vullen, maar voor hij dat kon doen had hij eerst nog iets belangrijks te doen.

Zodra de half-demon de trappen van de Toren tegenkwam, versnelde hij zijn pas en klom de stenen trap omhoog. Een grijns verscheen op zijn gelaat bij de gedachte dat hij een oude bekende na twee maanden weer kon zien. Ze lag nu vast en zeker te slapen, maar dat kon hem niets schelen. Hij zou haar gewoon zonder pardon wakker maken of ze daar nou blij van werd of niet. Zou ze veranderd zijn? Nee, waarschijnlijk niet. Of dat hoopte hij dan.
Sargon sprong de laatste paar treden omhoog en draafde –bijna rende- de laatste metertjes richting de deur van Ilma. Hij ging weer op zijn achterpoten staan en legde zijn hand op de deurknop. Aan formaliteiten deed hij weinig dus zonder te kloppen opende hij de deur en liep de kamer binnen. Sargon opende zijn mond en zonder te denken aan de beuren riep hij luid; ’Yo Vicy! I’m back!’


OOC:
1000 maal sorry dat je zo lang moest wachten D:
Er was nogal wat gedoe in RL. Alweer...
Anyway, als er iets aan mankeert dan hoor ik het graag ;3