Onzeker tikte Andrew met zijn vingers tegen zijn bureau tafeltje met al zijn buitenkledij aan. De jongen was een beetje nerveus voor deze missie betreft het afnemen van iemand's leven en het verkrijgen van een zekere armband. Het klonk zo onnatuurlijk om iemand's leven af te nemen, zeker hij, maar hij had de missie nodig. Het zou hem meer laten leren over andere werelden en magiers en hem dus bevrijden van zijn fantasieën die hij van deze twee vlakgebieden enkel kreeg via boeken. De jongen leunde voorover met zijn armen over elkaar. Het was een zeer grote stap en hij had zich pas op het laatste moment kunnen voorbereiden. Dat lag puur aan het feit dat hij een nachtmerrie had gekregen. Andrew kneep zijn ogen tot spleetjes en sloeg een lange zucht. De dro-herstel, nachtmerrie- hield in dat hij weer terug op het moment was dat zijn vader hem beschermde tegen zijn oom in de dichtbevolkte stad. Het vreemde was dat hij ditmaal zichzelf kon zien, zo klein en zwak. De jongen verborg zijn gezicht in zijn armen. Zijn jonge zelf was niet bij bewustzijn en de twee mannen zwaar gewond. De twee scholden elkaar uit en gingen elkaar stevig te lijf, totdat zijn vader leek te verliezen bij elke stomp die tegen zijn hoofd werd geslagen. In de nachtmerrie probeerde Andrew zijn vader te beschermen en schoot voor zijn vader, niet bewust van het feit dat het allemaal nep was, en kreeg de grootste schok van zijn leven: de oom stuurde een vuurbal dwars door hem heen, terwijl de vader een vuurbal terugschoot. De twee aanvallen raakten elkaar op de plek waar hij stond en het volgende moment was hij zwetend wakker geworden. Andrew hief zijn hoofd iets, en herinnerde zich weer dat hij die ochtend enkel een ding voor ogen had: sterker worden om zijn dierbaren te beschermen. Koppig als hij was, dacht hij niet realistisch na over zijn keuze en nam een pittige missie die nog enkele open plekken had. En daar zat hij nu dan, twijfelend over zijn overhaaste actie. Niets kon hij er nu echter aan doen. Hij strekte zijn arm en liet een kleine vuurbal verschijnen bij zijn handpalm. Zijn vuur magie was niet de meest krachtige, daarom was hij deels hierheen gekomen om het beter te leren beheersen. In zijn ooghoek sloeg de klok tot exact 12 uur s'middags. Het was tijd om te gaan. Andrew hees zich overeind en liet de vuurbal verdwijnen. De jongen staarde afwezig naar zijn hand, en wist dat hij het hiermee moest doen, waarna hij het tot een vuist balde. Het ging hem wel lukken. Hij was niet alleen.

Eenmaal gearriveerd op de afgesproken verzamelplaats, merkte hij met zijn kastanjebruine ogen, een figuur en een organisme op. Het figuur bleek lang groen haar te hebben, een vrij abnormale kleur en grijsblauwe ogen. Naast de volwassen figuur, zo leek hij echter, stond er een elegante vos die zeker loyaal aan de ander was. Dus, dit was de opdrachtgever? Dit was ene 'Jareth'? Het leek hem van wel, er was niemand anders die- Wacht, hij was toch niet de enige? De jongen keek de plek rond en zag ten een jongedame staan die hij weleens had gezien in de gangen met meerdere holters. Ging ze wapens gebruiken? Was er geen geen-wapens beleid? Of gold dat enkel binnen de schoolmuren? De jongen liet zijn schouders zakken. Het maakte hem er niet geruster op. Verder zag de jongen niemand, dus doodde hij de tijd met het wegschoppen van een klein kiezeltje die armzalig op de grond lag. Pas toen de andere scholieren waren gearriveerd, nam Jareth het woord en verliet hij de omgevallen boom waarop hij had zitten wachten. Met zijn grijsblauwe ogen ging hij eerst iedereen af, zo ook Andrew, die onhoorbaar slikte van de plotselinge oogcontact.

'Welkom,' begon hij kalm. Hij stond op van de omgevallen boom waar hij al die tijd op had zitten wachten. 'Ongetwijfeld weten jullie heel goed waarom jullie hier zijn. Maar ik moet jullie een waarschuwing meegeven. Iedereen die denkt dat dit makkelijk wordt moet ik nu verzoeken om weer om te keren en terug naar de school te gaan. Ik wil jullie erop wijzen dat jullie ernstige verwondingen op kunnen lopen. Jullie doelwit verschuilt zich ergens in deze bossen. Hij is een gevaar voor de hele planeet. Het laatste wat ik ervan vernomen heb is dat hij zich in het hart van het bos schuilhield. Hier staat ook de grote levensboom, een heiligdom hier op Gren. Die boom mag niks overkomen. Als dat wel gebeurd sterft al het leven hier uit. Goed, jullie doelwit is blind. Maar laat je hierdoor niet misleiden. Deze man voelt de magische energie van iemand, zo weet hij waar je bent. Zet elke stap in deze bossen voorzichtig, hij zal het jullie moeilijk maken om bij hem te komen. En als jullie het voor elkaar krijgen bij hem te komen wees dan voorbereid op iemand die in de top vijf van machtigste magiërs op Gren staat. Versla deze man. Zorg ervoor dat hij nooit meer opstaat,' De stem van Jareth had zeer kil geklonken, nog kouder dan de ergste sneeuwstorm. Dit was een serieuze zaak en dat hij zeer goed laten merken. Andrew nam diep adem en wist zijn kalmte weer terug te krijgen. Het ging hem wel lukken, dat liet hij zichzelf geloven. Het zou moeilijk worden, zeer zelfs, maar hij zou proberen zo min zo mogelijk onnodige actie's proberen te nemen en de missie te volbrengen. Vastberaden knikte Andrew. 'Oh en nog één ding. Deze man draag een speciale armband. Neem deze mee als hij gedood is. Het is een deel van jullie beloning en ik wil hem nader onderzoeken,' De armband? Ja, dat stond er nog bij de missie, maar wat was er zo 'speciaal' aan? De jongen fronste even, maar besefte dat het niet zijn taak was om zich hiermee te bemoeien. Dat was zijn rol niet, maar die nieuwsgierigheid bleef. Het was namelijk ook deels hun beloning, dus wat het ook was, hij zou erachter komen. Plotseling sprak de oudste dame dat het hun zou lukken. Andrew wist niet zo zeer of het echt zou lukken, maar de jongedame was een docent en het zou haar met haar magie en pistolen zeker moeten lukken.
Maar .. magie gebruiken leek hem geen goede idee, of je wilde de gevaarlijke gast verwarren? Wacht, was dat niet al een idee? De jongen stapte niet direct het bos in, maar wel richting Jareth. Dit moest hij zeker weten, voordat ze het bos in gingen. Zelfs al was het misschien een domme vraag op zich. "Meneer, de naam is Andrew. Heeft deze figuur ook de gave om magie op te sporen als aanval en niet in de vorm van een levensvorm? Zoals een vuurbal?" vroeg Andrew serieus, nog half over een theorie nadenkend. Als hij dit te weten kwam, dan had hij wellicht een suggestie voor een strategie.

Hij zat op een plek waar je hem niet verwachtte. De nachthemel boven hem, sterren straalde en planeten, manen en melkwegen waren te zien. De ogen van Drake keken vol bewondering naar de oppervlakte van de lucht, hij voelde een koude wind langs zijn zwarte haar jagen. Hij zat op de rand van het dak, van een van de torens op het kasteel. Niemand zag hem of had hem in de gaten. In zijn oren had hij een Ipod, met muziek die paste bij wie hij zelf was. Van rock muziek heftig en vol energie, tot hele rustige liedjes als hij zich niet goed voelde. De enige vrolijke muziek er op te vinden was Owl City, omdat hij het wel grappig vond. Het was hele lichte muziek waar hij een soort vrij gevoel van kreeg, vliegend op de tonen en klanken. Hij sloot even zijn ogen, voelde op dit soort moment dat hij helemaal alleen was hier, niemand uit zijn verleden behalve Faye. Hij had daar vrede mee, wilde er ook niks meer van weten, zijn nachtmerries over zijn oom werden daarbij ook steeds minder. Hij opende zijn ogen en keek over het landschap van het kasteel, gehuld in de nachtlucht. Hij rolde zich op in zijn jas en blies wat vuur in zijn handen, verspreidde het langs zijn lichaam als een deken, al was dat transparant, dus het was niet te zien. Hij sloot zijn ogen, besloot hier te blijven slapen.

De volgende morgen werd hij gewekt door het licht van de zonsopkomst, het drong door zijn oogleden heen en Drake deed er een open. Toen hij rechtop ging zitten wreef hij over zijn gezicht en in zijn ogen, hij hief de warmte spreuk op. Het was buiten natuurlijk erg koud, hij had een hekel aan in de kou slapen, dus had deze spreuk bedacht en uitgewerkt om overal warm te kunnen slapen. Drake had vandaag een soort missie. Vele leerlingen had hij enthousiast door de gangen zien rennen, met papiertjes in hun handen en vele geruchten over de verschillende opdrachten. Toen het rustiger was geworden bij het prikbord, waar de nieuwe missies hingen, had hij gekeken welke hem het meeste trok. Uiteindelijk had hij deze gekozen, omdat er veel uitdaging in zat. Iemand vermoorden leek hem minder, maar omdat de man slecht was voor deze wereld kon hij het door de vingers zien, hij vond het erg gaaf. Drake spreidde zijn armen en begon toen vlam te vatten, veranderde in een draak zodat hij kon neerdalen op het plein bij de shuttles. Drake stapte in, liet Mushu thuis.

Toen ze er waren, keek Drake zijn ogen uit naar al het groen en de natuur op deze planeet, werkelijk prachtig. Hij ging op een rots zitten, tegen een boom en begon een punt aan een tak te slijpen met zijn vlindermes. Hij zag mensen komen, herkende de nieuwe lerares voor duistere magie.. die hij nog moest leren kennen. Daarbij zag hij Andrew staan, die hij even aankeek en naar hem knikte, herkenning in zijn ogen te lezen. Tot zijn verbazing zag hij even later ook een andere jongen die hij maar al te goed had leren kennen. De witte haren, groene ogen die Drake iets harder in het hout lieten snijden. Hij beet zijn tanden op elkaar maar kreeg het voor elkaar om ook naar hem een kort knikje te geven, Hij mocht niet storen omdat ze eerst moesten verzamelen. De andere mensen kende hij niet erg goed, had ze wel eens door de gangen zien lopen of kort gesproken.  Even later was iedereen compleet en begon de Legendarische Magiër Jareth tegen de vrijwilligers te praten, Drake vond de man/jongen erg fascinerend en nam elk woord in zich op.'Welkom, Ongetwijfeld weten jullie heel goed waarom jullie hier zijn. Maar ik moet jullie een waarschuwing meegeven. Iedereen die denkt dat dit makkelijk wordt moet ik nu verzoeken om weer om te keren en terug naar de school te gaan. Ik wil jullie erop wijzen dat jullie ernstige verwondingen op kunnen lopen. Jullie doelwit verschuilt zich ergens in deze bossen. Hij is een gevaar voor de hele planeet. Het laatste wat ik ervan vernomen heb is dat hij zich in het hart van het bos schuilhield. Hier staat ook de grote levensboom, een heiligdom hier op Gren. Die boom mag niks overkomen. Als dat wel gebeurd sterft al het leven hier uit. Goed, jullie doelwit is blind. Maar laat je hierdoor niet misleiden. Deze man voelt de magische energie van iemand, zo weet hij waar je bent. Zet elke stap in deze bossen voorzichtig, hij zal het jullie moeilijk maken om bij hem te komen. En als jullie het voor elkaar krijgen bij hem te komen wees dan voorbereid op iemand die in de top vijf van machtigste magiërs op Gren staat. Versla deze man. Zorg ervoor dat hij nooit meer opstaat,'' sprak hij in een lange uitleg, maar wel duidelijk. Drake knikte kort. 'Oh en nog één ding. Deze man draag een speciale armband. Neem deze mee als hij gedood is. Het is een deel van jullie beloning en ik wil hem nader onderzoeken,' Drake's ogen lichtte op bij het woord beloning en hij kwam in beweging, stond op en keek even naar iedereen, ze moesten dit samen gaan doen, maar Drake kon ze niet tot amper en een.. tja je moest ze niet samen 24 uur in een dezelfde kamer zetten zegmaar. Opeens sprak Andrew en Drake keek op. "Meneer, de naam is Andrew. Heeft deze figuur ook de gave om magie op te sporen als aanval en niet in de vorm van een levensvorm? Zoals een vuurbal?" Drake glimlachte even. ''Like this?'' hij stuiterde met een klein vuurbolletje op zijn hand en liep dichter op de grond, hij gooide het in de lucht, waarna het oploste. ''Don't worry. I love fire, i will catch the bloody fire with my own hands.'' grinnikte Drake, zijn handen in zijn zakken terug toppend.

Het was… anders. Alles was anders. Niet anders in de zin van verandering van land en stad, maar anders omdat hij de omgeving niet gewend was. Hij kon zich herinneren dat hij een tijd geleden op Gren was gekomen voor een excursie met school. Toen voelde het ook al zo onwennig om op de planeet zijn. Onwennig, maar niet onfijn. De lucht was anders, hij ademde pure zuurstof in, in plaats van iets gemixt met smog en allerlei andere gassen. Het was natuurlijk, fris, vulde zijn longen met schone lucht.

Hij ademde de lucht van Gren diep uit terwijl hij langzaam door zijn benen zakte. Zijn benen gingen in de tegenovergestelde richting, zijn voeten schoven over de grassige ondergrond en lieten afdrukken achter in het donkere zand. Hij zakte verder, tot hij uiteindelijk op de grond zat in een split. Het deed geen pijn, hij was nog steeds even lenig als altijd en kon zich nog steeds op allerlei manieren buigen. Rei zat op de grond voor hem toe te kijken met een schuin hoofd. Hij peuzelde langzaam een muis up, terwijl Xavier naar voren boog met zijn bovenlichaam en zijn rugspieren zo strekte. Hij bleef een paar seconden in die positie zitten, voordat hij naar links boog en zijn linkervoet vastpakte met zijn linkerhand. Hij herhaalde hetzelfde bij zijn rechtervoet en hand, tot hij vond dat hij zijn spieren wel genoeg had opgewarmd. ’Dit wordt nog eens wat.’ mompelde hij, zijn gedachten bij de missie, terwijl hij Rei weghaalde bij de muis. Rei zei verontwaardigd wat, maar Xavier luisterde al niet meer en liet de kleine witte slang in zijn shirt, zodat hij zich om een ledemaat kon wikkelen. ’Na de missie kun je genoeg muizen oppeuzelen.’ Hij stond op van de grond, klopte het gras van zijn kleding en begon richting de meetingplaats voor de missie te lopen.

Hij kon aan de rand van het grote bos al een persoon zien staan en het was niet moeilijk om diegene te herkennen. Lang groen haar, wie anders dan Jareth de Legendarische Magician had lang groen haar? En gezien het feit dat hij degene was die de missie had gegeven, kon het niet zijn dat er iemand anders stond te wachten. Hij kwam rustig aanlopen en keek even naar zijn team, dat samengesteld was uit Dark en Fire magicians. Ook handig, om geen enkele woudmagiër te hebben. Er was uitgerekend één persoon die hij niet kende uit het clubje, dat was de jongen met bruin haar en een ietwat onzekere uitstraling. De vrouw kende hij, dat was de lerares Dark magic en tevens ook iemand waar hij zich gloeiend aan kon gaan irriteren. Naast haar was de jongen Dominic en wie Dominic niet enigszins herkende, moest onder een steen hebben geleefd. De stagiaire Razina had hij ook wel eens gezien. En oh God… Vuurvliegje. Vuurvliegje was ook aanwezig, natuurlijk klaar om zijn hele dag te verpesten. Hij keek met een zuur gezicht naar Jareth, kon nog net Drake in zijn ooghoek zien knikken naar hem. Xavier gaf geen fysieke reactie en luisterde naar de uitleg van de heer Jareth.
Oh leuk, ernstige verwondingen, een blinde man die het leuk vond om verstoppertje te spelen en tevens een gevaar voor de planeet was, een heilige boom die niets mocht overkomen (hoewel Xavier daar redelijk belang bij had, als halve Grenaan) en ook nog een man die bezat over de gave om mensen te kunnen opsporen met magie. Ze moesten hem bevechten en ervoor zorgen dat hij nooit meer op zou staan. Xavier knikte, iets begon licht te kietelen bij de woorden, bij de gedachte aan het doden van de man. De bloedlust, de wil om het bloed rijkelijk te zien vloeien, prachtig in contrast met het groen om zich heen en zijn witte huid. Zelfs zijn magie wakkerde er iets door aan, waardoor zijn pupillen licht flikkerden van cirkelvormig naar spleetachtig en terug.

Na Jareth’s uitleg knikte Xavier kort en richtte zich tot de rest van de groep. Andrew had nog een vraag voor de heer Jareth, Dominic begon al een plan te vormen en in de tussentijd speelde Drake met een vuurbal om zijn ‘’impressive’’ skills te laten zien. ’Uitslover,’ siste Xavier kort terwijl hij iets naar voren liep en zijn schouder tegen die van Drake liet aanbotsen toen hij langs hem kwam. Hij richtte zijn grasgroene ogen op het bos, kneep zijn kijkers ietsje samen. ’Het is een erg groot bos.’ sprak hij na Dominic’s suggestie met zijn rug nog naar de groep toegekeerd. ’We kunnen de man nooit tegelijkertijd vinden en omsingelen als we in groepjes gaan, dus ik vind dat we een soort contact moeten houden, zodat iedereen weet waar anderen zijn en of er complicaties zijn. Signalen, magiesignalen in de lucht kunnen een manier zijn. Als de man ergens gevonden is, kan dit aangegeven worden met een signaal zodat de rest gelijk de positie weet, in plaats van af te gaan op gevoel en geluid. Op die manier kan er snel gereageerd worden en met iemand die in de top vijf van de machtigste magiërs op Gren staan, lijkt het me dat er niet teveel tijd verspild mag worden.’ Hij keek om naar de groep, open voor verdere discussie. ’Dat is mijn inbreng.’

Zijn aandacht ging in vlagen naar zijn groepsleden, maar dwaalde daarna weer af naar iets anders. Het leek alsof hij eigenlijk helemaal geen zin had in deze missie. Hij was echter zeker wel opgewonden voor deze missie, alleen niet opgewonden om het feit dat hij moest gaan samenwerken met anderen. Het was één van die dingen waar hij het meest tegenop keek tijdens lessen, activiteiten en missies: samenwerken met anderen. Hij deed dingen het liefste zelf en liet niets over aan zijn groepsleden, welke hij op z’n zachtst gezegd niet vertrouwde. Want ja, hij stond hier met die klootviool van een Drake en die [gepast scheldwoord] van een Dominic. Dan had je ook nog de andere mensen wie hij niet kende en wie niet capabel genoeg leken (ja, Xavier vond echt dat hij dat mocht denken over een stagiaire).
Maar goed, hij was zelf dubbel zo idioot om zich op te geven voor een missie als hij een hekel had aan teamwork.

Hij kwam kort met een suggestie, al had hij verder niet echt een goed idee voor de missie. Als hij in zijn eentje was geweest, was het een stuk makkelijker gegaan, maar sinds hij dat niet was en de magiër in het bos blijkbaar sterk genoeg was om zelfs een LM aan te kunnen, dan was er vrij weinig wat een mietige duister/woudmagiër als hijzelf kon doen. Dan moest het maar in een groep, al had hij nog steeds een lastige tijd met het bedenken van een tactiek. Toen kwam de stagiaire met haar inbreng, dat het niet slim was om in groepjes verder te gaan. Ze had ergens een punt en het auralezen – ugh, Novanen – zou nog best in hun voordeel kunnen werken. Hij dacht er niet teveel over na, hij had verder ook geen zin om zich te bemoeien met de bende. ’Eventueel kan ik helpen door enkele dieren te vragen om informatie, afhankelijk van hoe graag ze me mogen. Ik denk niet dat de magiër dat zal opmerken.’ zei hij nog kort tegen Maryce als aanvulling op haar idee van auralezing. De Legendarische Magiër besloot ze toen het bos in te laten gaan. Hij besloot Ragna met ze mee te sturen, zodat ze wat meer begeleiding door het bos hadden. Goed, dan verdwaalden ze tenminste niet gelijk, al zou Xavier wel zijn weg naar buiten kunnen vinden. De rest van de mensen… Niet zo. Zou toch wat zijn als hij ze gewoon achter zou laten.

Dat was hij echter niet van plan, hij wilde nog wel de prijs die aan deze missie zou hangen en de actie die erbij zou komen kijken. Hij had zin om zijn magie in volle kracht te gebruiken tegenover de magiër en eens lekker los te gaan ermee. Misschien kreeg hij zelfs wel de eer om de magiër van zijn hoofd te ontdoen.
Maar eerst moesten ze hem vinden. Hij liep achter de vos het bos in en besloot zijn eigen diertje in te zetten als extra ondersteuning. Valarak's diereninstincten zouden ze nog meer kunnen helpen, immers was Valarak altijd degene die Xavier waarschuwde voor dingen, ook kon hij ongemerkt overal heen glippen. De magiër zou hem niet aan voelen komen en als hij dat wel deed: hij was maar een slang, nothing else. ’Klaar om te helpen, Val?’ vroeg Xavier in een zachte stem, terwijl zijn witte slang uit zijn mouw kroop en over zijn lichaam naar beneden gleed, tot hij op de grond terecht kwam. Hij siste even kort naar zijn baasje en gleed geluidloos over de grond. Xavier keek even naar de rest.
’Hoe meer hulp, hoe beter, niet?’ mompelde hij ietwat droog en wendde zich weer af. Valarak glibberde in de tussentijd wat verder weg, als een soort ‘’scout’’. Als hij iets zou opmerken, zou hij zo weer terug zijn om het te melden aan zijn baasje.