Het had een dag of twee geduurd voor Norwood door had wat de hint was van Jareth. Verleden, heden en toekomst. Als archeoloog hield hij van puzzels en hints ontrafelen, maar deze had kennelijk zo’n abstractie dat het iets meer tijd had gekost dan hij had verwacht. Al snel legde hij toch de link wat de hint zei. Tijd, was de enige connectie van het verleden voor het via het heden naar de toekomst heen ging. Het plantje zou dus gaan groeien door middel van ‘tijd’. Norwood was vervolgens stapsgewijs aan het werk gegaan. Het zou onder speciale condities gaan groeien. Het is dus niet wachten tot de tijd zijn werk zelf zou doen. Iets moest er anders gaan dan de gewoonlijke zaken. Norwood zijn eerste intuïtie ging uit naar de bibliotheek. Hij had de meest geavanceerde boeken uit de bibliotheek gehaald wanneer het ging om de Grense magie. Uiteindelijk had hij een boek die hem verder had geholpen in zijn zoektocht. Het was een boek uit de sectie waar alleen legendarische magiërs en hun respectievelijke opvolgers mochten komen. Norwood had het boek zorgvuldig bestudeerd en was blijven hangen op een enkele pagina. Hij had de spreuk zorgvuldig bestudeerd hoe deze moest gebruikt worden en wat de risico’s waren. Het vereiste uiterste precisie in de controle van je magie. En zelfs voor een docent van zijn kaliber was die uiterste precisie nog niet de makkelijkste taak. Norwood had het zaadje in een potje met aarde gezet en er even vijf minuten op voorbereid. Het stond er duidelijk in dat risico’s aan het lichaam konden ontstaan. Norwood had in die dagen niets van Jareth vernomen en ging er van uit dat hij zich voorbereide op de reis naar Gren. Op het moment dat hij er aan dacht dat zijn tijd beperkt was stond hij resoluut op. Hij sloeg zijn armen in een hoek naar achteren en kruiste ze over elkaar en vormde met zijn handen een bol alsof hij de grootte van een voetbal vast had. Hij hield zijn ogen gericht op het punt wat hij wilde beÏnvloeden. ‘Hidden rune magic: time elipse!’ sprak hij zeker uit. De magie stroomde door zijn armen en hij voelde de druk op zijn spieren akelig toenemen. Hij beet zijn kaken op elkaar en probeerde de magie stabiel te houden. Tussen het kommetje in zijn handen kwam een doorzichtige klok. ‘Nu, vooruit..’ mompelde hij. De teller ging langzaam omhoog en Norwood keek strak naar de pot en hield zijn magie goed in toom. De aarde leek te groeien, maar de spreuk klapte uiteen en de klap werd opgevangen door zijn armen. Norwood voelde iets verkeerd schieten en keek naar zijn arm. Hij zuchtte toen er een lichte snee in was waar het bloed uitsijpelde. Het volgde een reeks van dagelijkse oefeningen met deze spreuk.

Het was nu ruim twee weken geleden sinds Norwood dagelijks de trainingen had voortgezet en hij had nog steeds niets van Jareth gehoord. Norwood wist ook niet of Jareth wist van zijn oefeningen die hij had uitgevoerd. Zijn armen hadden nog nooit zo loodzwaar gevoeld. Ze waren verbonden met een stevig verband die mee wist te rekken. Het had hier en daar een wat donkerrode vlek van het bloed dat tijdens de training door de sneeën vrij wist te komen. Na de twee weken was Norwood zeker van zijn zaak. Met de pot liep hij de trap op, het zaadje was zoals altijd weer zijn vorige staat gekomen. Waarschijnlijk had Jareth het zo gepland dat hij het wel moest tonen hoe hij het deed. De twee weken was voldoende geweest voor Norwood om de effecten van de spreuk te halveren en was zijn precisie, door de oefeningen van zowel de spreuk als algemene zware oefeningen er voor, dermate verbeterd dat de spreuk niet meer knapte. Nu was het enkel gewoon worden van de spreuk dat hij bijna automatisch het uitvoerde wanneer nodig. Norwood kwam eindelijk na tal van trappen op de etage van woudmagie en daarmee bij de kamer van Erdore. Hij klopte op de deur die van zijn klink op een kier viel. Zijn hand duwde voorzichtig de deur open. ‘Ferost?’ sprak Norwood wat luider. ‘Ben je er?’ sprak hij toen. Reactie bleef uit. Norwood besloot naar binnen te gaan en zette de pot op het bureau van Jareth. Het lag vol verschillende papieren, maar tamelijk netjes neergelegd. De bovenste kon hij opmaken dat het met Gren te maken had. Had Jareth dan toch de reis voorbereid? Norwood zuchtte even voelde zijn armen weer tintelen. Hij had geluk dat hij nog een paar dagen hersteltijd had. Ineens hoorde hij een geluid. Hij zag de bekende rode vacht van Jareths metgezel. ‘Ragna? Hoe gaat het? Weet jij toevallig waar Jareth uithangt?’ sprak hij kalm en vriendelijk. Het gaf Norwood een vermoede dat Jareth nog steeds op StarShine was. En zodoende wachtte hij nog even op Jareth’s terugkomst.