Het was allemaal zo vreemd gelopen de laatste tijd. Jareth was spoorloos verdwenen voor we moesten vertrekken. Hij had nog gestaan op het platform, maar de beste leermeester was niet op komen dagen. Kamer was compleet leeg en het was ook niet lang of Norwood’s verleden met leermeesters deden zijn ogen rollen. Hij werd er een beetje moe van. Dat gewissel in de hoge rangen deed zijn training in geenzins goed. Hij werd er een beetje moe van. Moe? Boos, zelfs. Hij had zijn armen zowat aan gort getraind om zichzelf klaar te stormen voor eindelijk wat meer training. Komt het weer uit op het punt dat zijn leermeester verdwijnt met de noorderzon. Mensenkinderen, wat kon hij pissig uitvallen als hij Jareth zag. Het was juist deze ontevredenheid die hem het signaal gaf dat er een sterke bron van woudmagie, sterker dan zijn eigenste, was gearriveerd. Geen docent, geen leerling had zo’n krachtige uitstraling. Norwood twijfelde even of deze bron, die hem akelig bekend voor kwam, het juist bewust deed om hem te roepen. Lang duurde deze twijfel niet. Binnen een dag stormde Norwood de trappen op. Zijn ogen hadden een fierse uitdrukken, eentje die je niet vaak zag bij het vredelievende Grense figuur. Norwood legde zijn hand op de klink en haalde even diep adem. Het voelde steeds meer als Jareth aan, deze bron van magie. Met een duw naar beneden en tegen de deur ging deze open en Norwood liep met wat brede passen naar binnen. De bureaustoel was met de rugleuning naar hem toegedraaid. Het bureau dat er stond ving de subtiele klap, Norwood hield zich nog in met het gooi en smijtwerk, met doffe plof op. Norwood schraapte zijn keel even om zijn aanwezigheid kenbaar te maken. Jareth had veel om uit te leggen, nog maar te zwijgen over het feit dat dit meerdere keren met hem was gebeurd. Van Miotas, tot Lesaiah. Van Lesaiah tot een oud legergeneraal, die hij nog niet eens had leren kennen. Het was ongeloofelijk na zo’n goede start dat ook Jareth ineens uit het niets verdween. Norwood kon begrijpen dat je als Legendarische magiër regelmatig naar Gren moest, ook onverwachts. We leven echter in een magiësche wereld. Een klein briefje dat op magische wijze in je brievenbus valt, was toch een kleine moeite voor de top van de magie? Of was zelfs dat een te kleine moeite? Norwood zijn ogen priemde zich in de rugleuning, wachtend tot de stoel zich zou omdraaien. Wachtend op een reactie van Jareth, die ongetwijfeld moest weten dat Norwood er was.

Norwood had een furieuse blik die priemde in de achterkant van de stoel van Jareth. Hij wist dat hij er in zat, de groene bos haren kwam er licht boven uit, en hij zag dat de stoel lichtelijk bewoog. Norwood zijn ogen bleven star wachten op antwoord. Dat een immens lange minuut uit bleef. Norwood wilde zijn mond weer opentrekken, toen de stoel ineens bewoog en Jareth opstond uit de stoel. Halverwege de handelingen sloot Norwood zijn mond in een scheven bek en keek hem beduusd aan. Excuses, dat was minstens op zijn plek, ja. Verwacht, was een ander verhaal. Het verbaasde Norwood eigenlijk al dat Jareth in leve en lijve hier voor zijn neus stond en niet ergens op deze aardbol rondhuppelde en lang leve de vrijheid zong met de rest van de voorgangers. Zich in complotgroepje al zuipend rond een kampvuur feestte dat ze eindelijk van een leerling als Norwood af waren. Het zou een mooi beeld kunnen zijn geweest, maar Norwood wist dat zelfs dat een heel negatieve toon had. Het moest al iets betekenen dat Jareth er nog was. Norwood wilde schreeuwen, dingen smijten en kapot maken. Echter voor de bom kon barsten hield Jareth hem een ongeopende verzegelde envelop voor. Het donkere papier bleef hem roepen, suste hem lichtelijk tot kalmte. Norwood twijfelde even, maar pakte hem uiteindelijk toch aan. Hij trok het zegel rustig los en vouwde de, in drie delen gevouwde, brief open. Zijn ogen schoten over de aanhef, langs de regels van de brief, tot het einde. Het was kort en bondig, maar het verklaarde meer over zijn aanwezigheid. Norwood staarde enkele minuten zwijgend naar de brief. Zijn houding had geen enkele vorm van woede of fury meer. Het was als sneeuw voor de zon verdwenen. Norwood keek hem daarna aan. Hij legde de brief op de tafel en legde ter steun van zijn balans zijn rechterarm op de tafelblad. Hij greep naar zijn hoofd, alles kwam binnen als een bom. ‘Nee, het spijt mij,’ sprak hij terwijl hij zich half draaide om tegen het bureau te leunen. ‘Ik was te voorbarig om naar conclusies te grijpen die ik nog niet kon onderbouwen,’ sprak hij. ‘Je hebt me zelfs het gemeld, ookal kwam het niet aan,’ sprak hij met een toon die zacht en half gebroken leek. Norwood haalde zijn bril van zijn neus met een hand en wreef met de andere over zijn gezicht. ‘Pff, wil je me nooit meer zo laten schrikken?’ sprak zijn stem en zette de bril op en keek toen naar Jareth.

Norwood keek Jareth aan. ‘Ik kan boos blijven, maar je hebt minstens een reden die je laat weten,’ sprak hij kalm en keek naar Jareth. Norwood had zijn uitdagende hand uitgestoken en wachtte op een reactie van Jareth. ‘Dat is begrijpelijk,’ sprak hij en knikte toen hij moest volgen. Klaarblijkelijk ging Jareth graag op zijn uitnodiging in. Norwood voelde iets warmers worden op zijn borst toen Jareth zijn ring tegen de boom duwde. Hij pakte de ragfijne ketting vast en trok de ring tevoorschijn die gloeide. Hij glimlachte kalm en keek toen naar Jareth die hem voor ging in de ruimte. Hij moest dit onthouden. Norwood keek zijn ogen wederom uit terwijl hij de trap naar beneden volgde. Hij luisterde aandachtig. ‘Ik neem aan dat ik dus toestemming heb om hier te oefenen bij afwezigheid,’ sprak hij grijnzend. Norwood had er geen bezwaar tegen. Het leek overigens alsof wat hier binnen gebeurde niet eens te merken was boven. Alsof duizende lagen aan pure woudmagie dat konden voorkomen. Norwood keek hem aan en liet kort zijn ogen glijden over de ruimte. Na een halve minuut van verbazing veranderde de houding van Norwood. Zijn blik kreeg een serieuze toon en zijn mond vormde een grijns. ‘Eens zien wat ik geleerd heb dan,’ sprak Norwood met een kalme houding. Norwood ging dwars tegenover Jareth staan. Met zijn rechterzijde gericht op zijn leermeester. Hij leek iets onzichtbaars vast te hebben. Lichttransparante groene bladeren in een rechte lijn verradde het verzamelen van filterdunne magie met hoge controle. Het dusdanig zichtbaar worden was het resultaat van de oefeningen die Norwood na de les van Ronodan had gedaan. Norwood gebruikte de exacte benodigde magie die nodig was voor de spreuken die hij deed. In plaats van dat hij veel opbouwde en daarmee veel verspilde. Norwood trapte zijn voet opzij en uit de groene waas van dunne bladjes schot een houten stok tevoorschijn. Hij was in het midden wat dikker en liep taps toe. Hij was gitzwart. Norwood pakte in de beweging hem met zijn andere hand vast en liet hem over zijn pols daaren en liet hem toen schuin achter zijn rug rusten. Hij wachtte tot Jareth klaar was met zijn voorbereidingen en ze konden beginnen. Het moment dat ook Jareth startklaar leek zette Norwood een rechte aanval in. Hij liep voorspelbaar in een rechte lijn op Jareth af. Echter werd hij vier meter voor de man ineens onzichtbaar. Norwood verscheen achter Jareth in dezelfde snelheid leek hij door te lopen en haalde laag uit naar de benen van zijn leermeester, wetend dat als hij raakte geen grootse schade aan zou brengen, maar goed genoeg om de persoon al een flinke handicap te geven.