In de vroege ochtend ligt Zorax al klaarwakker in zijn bed. Waarom begint de les ook niet wat eerder? Het lijkt wel alsof het lot hem nog even wat langer wilde laten wachten totdat er weer een les aardmagie komt. Tja, er waren wel vervangende leerkrachten, maar vandaag komt de real deal er eindelijk aan. De officiële leerkracht aardmagie is eindelijk gekomen. Mweh. zeven uur. Hij kan niet meer stilliggen. In de hoop de tijd wat te doden neemt hij een lange douchebeurt... van zeven minuten. Ja, dat is lang voor zijn doen. Moet hij dan maar een de föhn pakken? Met een grijns op zijn gezicht laat hij de wind in zijn haren blazen. Met een woesh-geluid in zijn oren gaat hij ineens zingen. Als hij ergens zin in heeft doet hij het ook. Maar na enkele minuten is zijn har al droog. Bleh, moet hij nog gaan wachten. Hij kleed zich maar aan en loopt naar de eetzaal. Daar neemt hij drie bakken honingcornflakes. Om daarna nog vijf porties te nemen. Hij heeft immers toch de tijd. Terwijl de grote zaal al leegloopt haalt hij nog wat te eten. Met de honger van een grote zwarte beer schuift hij wat broodjes naar binnen.

Kwart voor negen. Tien voor negen. De tijd gaat gewoon te sloom. Nu wil hij wel naar de les. Met een huppelpasje loopt hij richting het lokaal. Vrolijk loopt hij naar binnen en ziet een vrouw tegen het bureau aan staan. 'Eindelijk aardmagieles!' Met een gelukkig gezicht omarmt hij even de vrouw. Daarna laat hij haar los en stapt een meter terug. 'Goede Buuuuuuuuuurp!' Van al dat enthousiasme en eten moet hij een geweldige boer laten. Een kleine grinnik komt erachteraan. 'Zorax Yvar meld zich mevrouw.' Met nog steeds een schaapachtig lachje neemt hij plaats bij één van de leerlingplekken.
Over een eerste indruk gesproken.

Tsunami slaakte een diepe zucht. Aardmagie. In de nogal botte tekst van de lerares had hij kunnen lezen dat dit een kennismakingsles was. Geen voorbereiding vereist, geen huiswerk dat gemaakt moest worden. Tsunami zelf beheerste water en lucht vrij behoorlijk, maar met andere elementen kon hij een stuk minder goed uit de voeten. En het idee van aardmagie bracht dus ook maar een woord bij hem op: Failure. Complete, volledige incompetentie en falen. Hij zou zo slecht zijn dat twaalfjarige nieuwelingen hem met vlag en wimpel inhaalden. Zonder enige moeite. Hij zou het allemaal verpesten. Dus wáárom ging deze jongen dan in godsnaam naar de les aardmagie? Omdat papa en mama er thuis op hadden gestaan dat hij aan een aantal voorwaarden voldeed. Hij mocht naar Starshine om zijn magie te verbeteren, natuurlijk, geen probleem. Maar ze wilden ook dat hun oudste zoon met andere elementen en hun beoefenaars kennis maakte. Dus niet alleen met Cassianen praten, golven maken en luchtstromen beïnvloeden. Oh, nee. Hij moest van alles wat proberen en uiteindelijk minstens voor een jaar vier of vijf vakken volhouden. Lichtmagie was niets voor hem, net zoals de duistere tegenhanger van dat vak. Die twee waren dus algauw afgevallen. Verder bood de school muziek aan, maar hij speelde geen enkel instrument. Survival had hij wel gekozen, omdat het een meer praktische insteek had dan de meeste vakken die met theorie volgestampt werden. Dus nu had hij water en luchtmagie, survival en aardmagie genomen. De argumenten voor het vak waren; nieuwe lerares, dus nieuwe start en proberen kon geen kwaad. Anders kon hij altijd nog overstappen naar iets slaapverwekkends als Literatuur, of wellicht dierencommunicatie een kans geven.

Óh, nog een lichtpuntje; deze les begon pas later. Hij vermoedde dat dat slechts eenmalig was, maar de kans zat erin dat de docent zelf een ochtendmens was en dus graag laat van start ging. Dat beviel deze dromer wel. Na een nachtrust waarin hij heerlijk het kussen had onder gekwijld stond hij slaapdronken op. Te vroeg. Zodat hij nog naar buiten kon. Met een trucje dat hij van huis uit mee had gekregen droogde hij het kussen. In zijn hoofd galmde de droom -of was het een nachtmerrie geweest?- nog na. Hij had weer over de naamloze strandgast gedroomd, ze hadden weer gekust en de smaak van geluk zoemde nog zachtjes na in zijn mond. Hij nam niet eens de tijd om onder de douche te springen, maar haastte zich meteen naar de waterval. Daar stond onder struikgewas verborgen zijn surfboard trouw te wachten. Na een half uur wat net twee minuten leek ging er een klein wekkertje af. De jongen stopte de magische opstuwingen die voor golven hadden gezorgd en sprong van z'n board het ijskoude water in, zwom dan naar de kant. Met een tevreden zucht zakte hij neer op een uitgespreide handdoek, liet zij blik over dit nieuwontdekte plekje glijden. Sinds ongeveer twee weken kwam hij hier regelmatig, tegelijkertijd zijn surf-verslaving bevredigend en zijn Watermagie op pijl houdend. Nog steeds praktsich drijfnat stond hij even later in de wind te drogen en trok vervolgens een loshangend marineblauw mouwloos hemd aan. Die absorbeerde meteen het overgebleven water in donkerdere vlekken en vegen. Zijn zwembroek werd omgewisseld voor een donkergroene short met witte tekens en een wit randje. Zijn voeten schoven zich in oranje havajanas en zo was Tsunami klaar om te gaan. Een zomerse outfit, klaar voor een dagje strand. Het was immers ook zomer, wellicht niet de warmste die ze in tijden gehad hadden, maar mensen die het woord 'trui' überhaupt nog in de mond durfden te nemen konden op een vreemde blik van deze jongen rekenen.

Hij kwam vroeger dan verwacht het lokaal in, er zat alleen een jong gozertje en een volwassen geval. Het was een vrouw, maar dat was slechts aan weinig kleine kantjes af te lezen. Haar bouw lag tussen een jongensachtige meid en een nogal feminine pre-puberjongen in. Haar gezicht was omlijst door een kort kapsel, minder lang dan zijn roze suikerspin haar in elk geval. Maarja. Ieder zo zijn smaak en Tsu was wel de laatste om haar te bevelen zich aan de klassieke standaard van meisje-meisje met lang haar en tierelantijntjes aan te passen. Hij vond dat ze er cool uit zag, maar toch ook erg jong. Deze tomboy, was dat zijn docente? Chill. "Aloha, Miss.." Gleed er vrolijk over z'n lippen. "Tsunami Jousuke meldt zich voor de 'kennismakingsles' aardmagie?" Druppeltjes parelden over zijn zongebruinde huid, zijn natte haren plakten in sliertjes en plukken aan elkaar. Een los vlechtje hing rakelings langs z'n oog. Met twee vingers friemelde de kortom opvallend zomerse uitstraling aan de gevlochten leren bandjes om zijn pols, wachtend op een antwoord van de lerares. Uit zijn achterzak toverde hij twee rijkelijk belegde sandwiches. Vlees, kaas, tomaten en sla op de ene en tonijn met peper en rucola op de andere.

Hij nam een hap van het langverlangde voedsel, waarna hij vooraan bij het raam plaatsnam. Over de stoel naast hem hing hij zijn handdoek zorgvuldig op, zodat die kon drogen. Al etende wachtte hij af, ontspannen. Wat zou er hier allemaal gaan gebeuren?
Zandkoekjes bakken, modderworstelen, een lieflijk stenen interieur voor een zandkasteel ontwerpen? Of juist een rally door de woestijn racen in karts? Hij wist nauwelijks wat te verwachten.
[Tsutsu present voor nog meer chaos in a happy way :}]