Ugh..Moeizaam werd hij wakker achter zijn bureau. Zijn pitton scheef op zijn hoofd en zijn bril ook. Hij was blijkbaar in slaap gevallen tijdens het lezen van een boek. Hij gaapte eventjes, en strekte zijn armen. Daarna deed hij zijn pitton en bril recht. Even kijken vandaag was het..maandag..wat was er ook alweer met deze dag... Hij keek even op zijn bureau. Het was even rommelig als altijd. Ugh..zijn agenda..waar was zijn agenda..hij keek even onder een paar papieren, ach wat gaf het ook..Hij schoof de hele stapel papieren van zijn bureau af zodat hij beter kon zoeken. Deze viel met een kletterend geluid op de grond. Hij keek eventjes naar de stapel papieren op de grond. Ach, dat ruimde hij later wel op... Nu..zijn agenda..waar was die..uiteindelijk vond hij deze..onder een ndere stapel papieren op zijn bureau. Hij pakte deze eronder vandaan. De stapel papieren viel om op zijn bureau. Hij keek er alleen maar even naar, en toen maakte hij ruimte, zodat hij in zijn agenda kon zien wat zijn rooster was. Na een lange zoektocht in zijn rommelige agenda, vond hij uiteindelijk zijn rooster. Hij keek erop. Hij had blijkbaar het eerste uur een klas..Hij keek op zijn wand klok. Deze had de vorm van een konijnen gezicht. Iedere keer als deze tikte, gingen de ogen in de oren heen en weer. Tien voor half 8. Tijd om te gaan. Hij stond op, en rekte zich uit. Toen, liep hij naar de deur toe, pakte de stapel boeken die hij naast de opening had gezet. Hij wou gaan, maar bedacht nog net op tijd iets. Hij zette de boeken weer op de grnd neer, en draaide zich daarna snel om. "Ah, voordat ik het vergeet.." Hij liep terug naar zijn bureau, haalde een sleutel uit zijn zak en stak deze in het slot van de linker bovenste la. Met een zachte klik ging deze open. Toen pakte hij er een witte mok uit. Er was hierop een paars konijntje te zien. Dit was altijd al zijn meest waardevolle bezit geweest. Toen liep hij naar het koffiezet apparaat dat op een klein tafeltje stond. Hiernaast stond een doos met allemaal verschillende soorten koffie erin. Hij deed deze doos open en bekeek de verschillende kleuren capsules. "Eens zien..ik denk dat ik vandaag maar voor eens voor een Lungo ga.." Hij pakte een gouden capsule uit de doos, en deed deze daarna weer dicht. Toen liet hij de capsule in het koffiezetapparaat glijden, zette zijn kop onder de opening waar de koffie uit zou komen, en stuurde er toen een klein zwart knetterend straaltje op af. Toen deze in het apparaat ging deze aan. Met veel borrelende en sissende geluiden, werd zijn koffie in zijn mok gegoten. Toen het apparaat klaar was, haalde hij zijn capsule er weer uit, en gooide deze in een klein prullenbakje dat naast het tafeltje stond. Hij blies even, en nam een slok. Aah..heerlijk. Toen was hij klaar om te gaan. Hij liep naar de deur, zette zijn mok op de grond om even zijn boeken gaat te kunnen klemmen tussen zijn arm. Om zo daarna de mok weer te pakken. Hij deed de deurklink met zijn elleboog naar beneden. Daarna ging hij naar buiten. De gang in. Hij draaide zich om, zette zijn spullen op de grond en sloot zijn kantoor goed af. Toen pakte hij weer zijn spullen bijeen, en begaf zich naar het klaslokaal duistere magie.
Zijn witte laarzen zorgde voor een galmend, tikkend geluid door de stille gangen. Toen kwam hij bij een kruising en stopte even. Hij nam weer een slok van zijn koffie. Even kijken..waar was dat verdomde lokaal ook alweer..o ja..Hij sloeg links af. Om daarna even later het klaslokaal in zicht te krijgen. Toen hij bij de deur was, zette hij zijn spullen op de grond, en haalde een andere sleutel uit zijn andere zak. Hij opende het lokaal, en pakte zijn spullen weer. Hij liep naar de leraren tafel, helemaal rechts in het lokaal, zette zijn spullen daarop, en liep toen naar de deur om deze dicht te doen. Eens zien..vandaag gingen ze maar even rustig aan doen. Zo kon hij zelf ook een beetje de klas leren kennen. Hij pakte de stapel boeken van zijn tafel af, en begon deze te verdelen over de tafels. Deze stonden twee aan twee. Tot zijn grote ergernis kwam hij wat boeken tekort. Deze school zou toch wel weten hoeveel leerlingen hun lessen zouden gaan volgen..Hij krabde even onder zijn pitton. Hoe ging hij dit nu weer aanpakken..Ach, dan doet ieder tweetal voorlopig maar even met 1 boek.. Hij haalde wat boeken van de tafels af, totdat ieder tweetal 1 boek had. Hij keek tevreden naar zijn oplossing. Toen liep hij naar het bord pakte een krijtje en begon erop te schrijven. 'Wat is duistere magie?' Het was redelijk leesbaar geschreven, al vond hij het zelf. Hij zette zijn naam onder de tekst. 'Gegeven door: Garu Fedos Von Raekon.' Hij tekende onder zijn naam een konijnen hoofdje. Dat stond altijd zo leuk vond hij. Toen ging hij achter zijn bureau zitten. Wachtend op de leerlingen die zouden komen. Af en toe een slok nemend van zijn koffie.

Eindelijk was hij verlost van zijn akelige verkoudheid die hem had geteisterd tijdens de verwerkweek. Het was geen aangenaam zicht geweest, een huilende Zack die constant moest niezen en dus ook elke seconde van de dag met een zakdoek in zijn hand rondliep. Zijn rode neus en hij die continu snotterde. Maar uiteindelijk was alles goed gekomen en was hij nu weer gezond en wel. Dus het was tijd om weer les te gaan volgen. Het was kwart over zeven en Zack was ondertussen aan het douchen, hij was altijd vroeg wakker, dat was nu iets wat hem typeerde. Een goede warme douche was altijd zalig dus hij bleef er altijd extra lang onder staan. Na de douche kleedde hij zich aan en poetste hij zijn tanden. Daarna kon hij aan zijn ontbijt beginnen. Met zijn handen ging hij over de kastdeuren en deed er eentje open om er dan een kartonnen doos ontbijtgranen uit te halen. Uit de koelkast werd een brik melk genomen en uit de lade een kom en een lepel. De ontbijgranen in de kom, net zoals de lepel, dan er melk bij. Het pak ontbijgranen in de kast en de melk in de koelkast. Dan zette hij zich neer aan zijn tafel en begon hij vrij rustig van zijn ontbijt te eten. Hij had honger maar toch at hij rustig, het was een vreemd zicht voor de mensen die hem kenden. Hij was een bodemloze put en hij had altijd honger, maar hij was bang dat alles er weer uitkwam als hij nu op zijn normaal tempo zou eten. Het was inmiddels al acht uur in de ochtend en hij had zijn kom leeggegeten. Snel zette hij het in de afwasbak en maakte hij zich klaar om dan naar de les duistere magie te vertrekken met een tas met schrijfgerei en de benodigde boeken en schriften. Hij arriveerde vrij vroeg in het lokaal en hij keek naar het bord waar de naam waar de naam van de leraar opstond met daaronder een konijnenkop getekend. Meteen kwam er een glimlach op Zack’s gezicht en liep hij naar het bureau waardat Master Garu zat. “Ik ben Zack fair” zei hij voor hij een plaatsje zocht in het midden van het lokaal en daar zijn agenda begon in te schrijven in het rommelige handschrift dat alleen hij kon ontcijferen.

Slof… slof… slof… slof… Dat was het ritme van de passen die Ellia deze vroege ochtend zetten in de gangen. Het was geen goeie ochtend voor haar. Slechte, korte nachtrust, op een vreselijke manier wakker gemaakt, geen kleingeld meer over om koffie te halen, geen eetlust… Nee, ze had wel eens betere ochtenden gehad.
Ze was niet bepaald het type dat veel slaap nodig had. Ze had een keer een hele week door weten te komen met slechts acht uur slaap, en twee koppen koffie. Maar de afgelopen tijd viel de slaap haar nogal moeilijk te vatten. Ze werd nogal geteisterd door vreemde dromen die geen enkele richtlijn of ook maar iets van duidelijkheid voor haar aangaven. Zo gaven de nachten haar onrustige tijden en vragen die onbeantwoord bleven. En optimistisch als ze mocht zijn, zag ze de kans dat ze antwoorden op die dromen zou krijgen niet zitten. Maar het zou wel over gaan. Daar had ze het volle vertrouwen in. Maar tot die tijd zou ze een vreselijk humeur aan de buitenwereld vertonen. Maar het was niet alleen haar humeur dat beroerd was. Zelf zag ze er van de buitenkant ook niet al te charmant uit. Kleine oogjes, dikke wallen, springerig haar wat rommelig bij elkaar gebonden was in een staart. Daarbij was haar hele houding ook gewoon verkeerd. Normaalgesproken wandelde ze door de gangen met een zekere trots, rechtop, borst vooruit, schouders naar achteren, die typische grijns van der terwijl ze op haar tandenstoker kauwde. Een houding die duidelijk maakte dat ze zich erg zeker voelde over haar zaak. Maar nu had ze een houding die alleen maar zei “Rot op of ik breek je nek”.
Met een kop om op te schieten slenterde Ellia het lokaal binnen. Zoals altijd zocht ze een plekje achteraan in het lokaal, haar vaste plekje. Met een plof gooide ze haar tas op één van de tafels. De stoel trok ze met een harder roei naar achteren, waar ze in gleed, zonder dat ze weer aanschoof. Alsof ze bewusteloos raakte liet ze haar gezicht in haar tas vallen en begroef ze haar slaperige kop daarin, ogen gesloten. Zelfs die harde boeken voelde nu heerlijk om haar hoofd op te kunnen rusten. Het waren dagen als deze waarin ze verlangde naar een peuk. Een paar trekjes ervan en ze zou zich vast en zeker een stuk beter voelen. Maar dat zou ze zichzelf natuurlijk nooit toelaten.
Even wierp ze haar blik omhoog, turend naar wat er in het lokaal te zien was. Het was nog rustig… Ze was één van de eerste aanwezige. Mooi, dan had ze nog even tijd om haar ogen dicht te doen. Haar blik gleed af van de zwartharige leerling naar de leerkracht. Het eerste wat bij hem opviel was zijn mok met koffie. Irritatie bereikte haar op dat punt. Dat stel klerelijers mochten natuurlijk ook altijd alles in de lessen. Zij mochten gewoon zonder gezeik drinken en eten, terwijl leerlingen uitdroogde en verhongerde. Of, in haar geval, in slaap vielen. Zacht gromde ze van frustratie, waarna ze haar gezicht weer begroef in haar tas.
Moeite om te lezen wat er op het bord geschreven stond nam ze niet. Verdere observatie over hoe het lokaal eruit zag, wat de indeling was, of wat ook, besteedde ze ook geen tijd aan. Daar had ze deze ochtend geen geduld voor. Het enige waar ze geduld voor had was wachten tot de slaap haar weer te pakken zou krijgen. Hmm… slapen… De gedachte eraan alleen al wist haar humeur wat te verbeteren. En het gevoel wat ze kreeg omdat ze haar ogen gesloten hield en ze zich afsloot van de buitenwereld was werkelijk werelds. Ja, ze zou het geen probleem vinden om voor een tijdje op deze manier te blijven zitten.

Vandaag zou ze voor het eerst sinds ze hier was les krijgen. Om de een of andere reden keek ze er wel naar uit omdat het duistere magie was. Wie weet wat ze allemaal zouden leren. Opgewekt sprong ze haar bed uit en nam een douche. De warme stralen water die over haar huid liepen deden goed en maakten haar wakker. Vandaag zou gewoon fantastisch worden. Hopelijk waren er nog mensen zoals haar in de klas. Dan kon ze lekker leuk de leerkracht het leven zuur maken. Want dat was haar lievelings bezigheid. Na tien minuten kwam ze onder de douche vandaan en begon zich af te drogen. Toen haar huid helemaal droog was, kleedde ze zich aan. Vandaag ging ze voor een zwarte spijkerbroek, of wat er nog van over bleef want bijna overal waren er gaten in en een dikke wintertrui die eigenlijk te groot was voor haar, natuurlijk was deze ook zwart. Veel mensen vonden zwart een deprimerende kleur, maar zij werd er opgewekt van. Maar donkerpaars vond ze nog steeds de mooiste kleur. Het had iets giftigs, vond ze. Haar tanden poetste ze dadelijk wel, eerst moest ze haar haar onder handen nemen. Wat echt wel nodig was want door het afdrogen stak het al de kanten uit. Terwijl ze de knopen eruit kamde dacht ze na. Zou ze het vandaag stijlen of niet? Ze keek op de klok in de badkamer. Misschien kon ze het beter gewoon laten, stijlen nam teveel tijd in beslag en dan zou ze te laat komen. Ze mocht dan wel rebels en opgevoed zijn door criminelen, maar ze bleef respectvol. Dat was trouwens een belangrijke regel bij criminaliteit. Ze mochten dan erg onrespectvol overkomen, maar diep vanbinnen hadden ze allemaal respect. Ze beende naar haar voorraadkast om te zien of er wat lekkers in zat. Haar kast puilde zowat uit van het eten. Deze keer zou ze als ontbijt gewoon een stuk stokbrood nemen. Ze nam het brood en daarna een mes om een stuk af te snijden. Omdat ze die eetzaal hier niet vertrouwde, at ze maar haar eigen eten op haar kamer. Wie weet wat ze hier allemaal in het eten deden. Nadat ze de helft van het stokbrood op had, bergde ze het brood en het mes weer weg. Ze was bijna klaar, maar beter ook want ze moest het lokaal nog zien te vinden. Zorgvuldig poetste ze haar tanden en zorgde er voor dat ze zeker was dat er geen etensresten meer tussen haar tanden zaten. Toen ze haar gebit schoon genoeg vond, nam ze haar boeken, deed snel een paar legerbotten aan en nam haar mp3 speler. Ze stak de oortjes in en draaide de volumeknop helemaal open. Ondertussen wandelde ze door de gang van de muziek genietend. Veel mensen keken haar aan alsof ze krapul was, oké, dat was ze misschien ook. Maar het maakte haar niet uit want ze genoot van die blikken. Dan wist ze dat ze anders was dan de rest, iemand die niet de mode volgde of de radio liet bepalen wat ze moest luisteren. Het liet haar voelen dat ze uniek was en speciaal. Een geamuseerde grijns verscheen op haar gezicht. Wat was het toch zalig om zo bekeken te worden. Na een paar minuten kwam ze in het lokaal uit. Ze deed de oortjes uit en zette de mp3 af. Terwijl ze een achterin een plaats zocht, keek ze naar het bord. ‘Wat is duistere magie?’ Stond er in het groot geschreven. 'Gegeven door: Garu Fedos Von Raekon.' Haar wenkbrauwen gingen omhoog toen ze het konijnenhoofdje zag. Ze was toch wel juist? Ja, er stond duistere magie. Gingen ze leren over konijntjes? Met een plof liet ze haar boekentas op de bank terechtkomen. Ze had expres een bank gekozen waar nog niemand zat zodat ze rustig zat en niet gestoord werd. Hopelijk was er ook niemand die het nodig vond haar lastig te vallen door naast haar te komen zitten. Nonchalant ging ze zitten en ze zakte wat door. Het was haar typische klashouding. Meestal plaatste ze haar schoenen ook nog eens op de bank, maar daar had ze nu niet echt behoefte aan. Het mocht dan wel niet zo lijken tijdens de lessen, maar eigenlijk lette ze best wel goed op en haalde ze goede punten. Dat was ook één van de redenen waarom haar ouders er helemaal niets mee in zaten dat ze spijbelde. Niet dat ze ooit belang gehecht hadden aan haar punten. Cris was nu eenmaal een slim persoon dus ze hoefde niet veel te leren. Met een afwezige blik staarde ze door het klaslokaal.

Rustig keek hij rond door het lokaal. Wat een saai lokaal eigenlijk..het weerspiegelde dat stereotype beeld wat de gemiddelde Kovamakaan van een Shadraan heeft. Duister, somber en behoorlijk ongastvrij. De meeste mensen dachten dan ook niet meteen dat hij van Shadra af zou komen. Waarom hij zo anders was dan de gemiddelde Shadraan, wist hij zelf ook niet. Waarschijnlijk omdat hij zo ontiegelijk lui was. Hij glimlachte even bij deze gedachte. Dat laatste was eigenlijk niet waar. Als het op lesgeven aan kwam, was hij 1 van de beste leraren die duistere magie gaf. Ondertussen keek hij op zijn papier, en maakte een ruwe schets van de tafelindeling. Ondertussen kwam de eerste leerling binnen. Deze stelde zich voor als Zack Fair. Master Garu glimlachte "Welkom Zack, Neem maar plaats." Deze jongen straalde iets postiefs uit. Ook iets wat je niet zou verwachten van iemand die duistere magie deed. Ach, in ieder geval was dit weer eens wat anders. Hij zag aar Zack ging zitten, en zette zijn naam in de tafel die hij getekend had op papier. Ondertussen nam hij een slok van zijn koffie, toen de volgende leerlinge binnenkwam. Deze deed niet eens de moeite om haar voor te stellen, en slofte naar een plekje achteraan. Blijkbaar was zij in een niet al te beste bui. "Ook een goedemorgen.." Toen ze ging zitten keek ze met een chagrijnige blik naar hem. Een Shadraanse, dat zag hij zo. Ach, hij had al rekening hiermee gehouden toen hij solliciteerde naar deze baan. Als duistere magie docent, was de kans groot dat je niet altijd de meest vrolijkste en meewerkende leerlingen had. Toen kwam een tweede meisje binnen. Deze stelde zich ook niet voor. Blijkbaar was dat al teveel moeite voor iemand op de vroege ochtend. Hij nam nog een slok van zijn koffie. Ook zij ging achterin zitten. Namen noteren ging moeilijk als hij de namen van deze twee niet wist. "Dames achterin, mag ik even jullie namen weten?" Hij moest deze dus wel weten.

Hij was er al, had geen zin om nog langer in dat stinkhol te blijven. Vandaag de eerste les van de nieuwe leraar. Hij had hem ontmoet en vond hem lachwekkend. Wuh, Miss Katherine was tenminste nog fatsoenlijk geweest. Hij tikte met zijn pen tegen het klembord en wachtte tot meneer zou arriveren en de eerste snotaap zijn gezicht vertoonde. Ach kijk, daar kwam dat carnavals figuur. Een mok met een konijn erop...fan-tas-tisch! Hij rolde onmerkbaar met zijn ogen, ging staan en knikte naar Master Garu. 'Goedemorgen meneer.' zei hij met een grafstem. De man deed de deur open en nam zijn tas mee naar binnen. Ghirahim volgde hem.
Garu begon op het bord te schrijven en onderstreepte het met een konijnenhoofd. Bij Demise...die kerel was gestoord! Ghirahim mompelde binnensmonds allerlei beledigende opmerkingen maar zo zacht dat Garu hem niet kon horen. Hij nam plaats op zijn gebruikelijke stoel, klikte met zijn pen en schreef de datum op het papier.
De eerste leerling kwam binnen. Afschrikwekkend, waar moest dat heen met de jeugd! Zijn haar zag eruit alsof hij het twee jaar alleen maar met gel had gewassen. “Ik ben Zack fair” zei hij voor hij een plaatsje zocht in het midden van het lokaal. Ghirahim deed of hij aantekeningen maakte zodat hij hem niet hoefde aan te kijken. "Welkom Zack, Neem maar plaats." Garu leek het in tegenstelling te waarderen. Misselijke, ouwe haas. De volgende leerling, een meisje, kwam binnen met een gezicht van ''walk-to-hell''. En nog een meisje kwam binnen. Die leek zijn afkeur over het konijn te delen. Hmm, die zou hij nog wel tolereren, ook al was het een misselijkmakende trien.
Hij hoorde Garu aan de twee meisjes hun naam vragen. Blijkbaar had hij hun binnenkomst niet in acht genomen. Ghirahim zette met kracht een punt neer achter het kopje ''Eerste indruk lachwekkend.''

(stormt topic binnen )

Langzaam begon de slaap weer een beetje bezit van haar te nemen. Een aangenaam gevoel waar ze absoluut niet tegen wilde vechten op het moment. Elke minuut slaap die haar gegund zou worden, zou ze met open armen ontvangen en vasthouden. Elke seconde in die zweverige status voelde aan als een verlossing. Maar die heerlijke, zoete rust werd van haar weggejaagd, als een klap in het gezicht. In nog geen halve seconde tijd opende Ellia haar ogen, die bijna vuur leken te spuwen het moment dat ze ze had geopend. Hoe zacht zijn stem ook mocht wezen, op het moment klonk het voor haar als nagels die over een schoolbord heen gleden. Het was maar goed dat ze haar gezicht begraven had in haar tas, anders had ze hoogstwaarschijnlijk een compleet nieuwe betekenis aan het gezegde “Als blikken konden doden” gegeven.
In een traag tempo hief Ellia haar hoofd naar hem op, om hem met een lege, doodse blik aan te staren. Hij had haar uit haar rustmoment gehaald omdat ze haar naam moest zeggen? En dat moest nú? Kon dat straks niet, als de les echt ging beginnen en hij alle leerlingen achter elkaar af kon? Zacht gromde ze binnensmonds van frustratie. Het zou weer zo een dag worden dus. Hoe geweldig. Ze wist het gewoon, ze had vanmorgen in bed moeten blijven liggen.
Zacht kreunend wreef ze met haar handen over haar gezicht, alsof ze de moeheid van haar gezicht af wilde vegen. “Kom op Audax, je heb wel vaker een dag zonder slaap door weten te komen, dit is niks nieuws voor je. Stop es met aanstellen man,” sprak ze zichzelf in haar gedachten kwaad aan. Opnieuw keek ze de leerkracht aan, dit keer met een wat verhelderde blik, hoewel de slaap nog duidelijk aanwezig was in haar ogen. “Ellia Audax,” wist ze eruit te gooien in een vermoeide zucht. Het was te hopen dat die… Garu iets opwindends op het programma had staan voor deze les, anders zou ze het nog geen vijf minuten hier volhouden.
Even gleed Ellia met haar hand door haar haren, de losse plukken die voor haar ogen slingerde als een stel lianen achter haar oren vegend. Met een dolende blik keek ze wat observerender dan eerst het lokaal door, zoekend naar dingen die haar wellicht bezig en wakker konden houden. Als eerste ging ze de nieuw gekomen leerlingen af, hoewel dat er zeker niet veel waren. Zo kwam ze uit op het Shadraanse meisje, gehuld in donkere, deprimerende kleding. Stereotypes, ugh, hoe typisch toch weer. Zulk soort types konden net zo goed met een bordje op hun rug lopen met daarop in grote, dikke, neonletters “SHADRAAN” staan. Dan zouden ze nog minder opvallen tussen de mensen. Niet dat zij daar echt wat over te zeggen had, zeker niet qua uitstraling. Hoewel types als zij het wel erg naar een nieuw niveau wisten te brengen…
Al snel weer verveeld draaide Ellia haar hoofd weg van het Shadraanse meisje. De jongen wiens haar bijna als magnetisch omhoog stak ging ze voorbij. Die had ze al gezien bij haar binnenkomst, meer aandacht zou ze voor nu niet aan hem besteden. Wellicht zou hij haar aandacht weer trekken in de les zelf, maar tot die tijd focuste ze zich liever even op de onbekendere gezichten. Zo kwam haar blik te rusten op de stagiair, die hier al een tijdje leek te zitten. Een figuur wat haar bijna koude rillingen gaf. Zo een type waar ze het hoogstwaarschijnlijk absoluut niet mee zou kunnen vinden. Een echte gladdekker, als ze het zo zag. Zo een hielenlikker, die alles deed voor geld en macht. Het type persoon die ze van jongs af aan al liever uit de weg ging, aangezien gesprekken met zulk soort mensen nooit goed afliepen. Zulk soort gesprekken liepen altijd uit op hevige, onafgesloten discussies, of een dik, blauw oog. Nee, ze stond absoluut niet te popelen om met die gozer een “gezellig” gesprek te starten. Tenzij haar eerste indruk van hem er natuurlijk helemaal naast zat, hoewel haar dat zeer sterk leek. De meeste eerste indrukken die ze van personen had waren voor het grootste gedeelte vaak nog goed ook. Maar ze zou hem wel het voordeel van de twijfel geven, zoals ze bij de meeste mensen deed.
Gapend, met haar hand voor haar mond geslagen draaide ze haar hoofd naar het bord, waar ze de woorden ‘Wat is duistere magie? Gegeven door: Garu Fedos Von Raekon’ las. Even werd haar aandacht vastgehouden door het getekende konijn onderaan. Een wenkbrauw trok zich op van verbazing. Dat was… ongebruikelijk? Een konijnentypen als docent duistere magie? Dat was nog eens iets nieuws. Ze had aardig wat leerkrachten zien komen en gaan, allemaal verschillend, maar dit, oh wauw. Ze wist nou niet of ze dit moest zien als positieve, of negatieve verandering. Maar daar zou ze vast en zeker nog wel achter gaan komen.

Mortal was die ochtend goed wakker geworden. Hij had genoeg slaap gehad, goed ontbeten en bovendien had hij vandaag een brandend verlangen om zijn magie te gebruiken. Mortal hoopte dat de les dat goed zou maken. Hij liep richting het klaslokaal en speelde ondertussen met zijn ketting. De ketting straalde, net zoals hijzelf. De ketting leek altijd doffer te worden wanneer hij een slecht humeur had. Hij wist niet precies waarom hij in een goede bui was maar het was gewoon een fijne ochtend. Wel was hij zenuwachtig, aangezien dit zijn eerste les zou worden hier op school. Toen hij het lokaal had gevonden zag hij, dat hij zoals altijd, niet te laat en niet te vroeg was. Hij opende de deur van het lokaal en stapte naar binnen. Mortal's houding had en sterke uitstraling en het was duidelijk te zien dat hij niet zomaar over zich heen zou laten lopen. Even keek hij rond. Hij zag naast een paar onopvallende mensen, direct een man staan. De man had naar zijn idee een vreemd hoedje op, of anders gezegd hij zag nooit van zulke hoedjes. 'Bent u de leraar, meneer?' Hij keek op het bord en zag de naam staan 'Garu Fedos Von Raekon... zoals ik op het bord lees...' Snel keek hij rond en aangezien er niemand anders voor docent doorging liep hij een stukje op de man af 'Ik moest dit aan mijn leraren laten lezen. Ik ben namelijk een nieuwe leerling hier op school en dit is mijn eerste les.' Even was hij stil, terwijl hij een brief liet zien 'Mijn naam is trouwens Mortal' Hij keek de docent rustig aan. Even later draaide Mortal zich om naar de klas en zag dat er 2 meiden en een jongen opvielen van een aantal andere leerlingen. De jongen had een positieve uitstraling, maar de 2 meiden waren een vervelender beeld. De eerste meid leek erg onaardig en zeker een brutaal type. De ander leek echter iets aardiger, deze leek zelfverzekerd maar een solist. Hij ging graag voor nu van zijn eerste indruk uit en ging dan ook naast de positief uitziende jongen zitten. Meteen stelde hij zich voor 'Heey ik ben Mortal, is het goed als ik hier kom zitten?' Mortal had de hele tijd een kalme uitstraling gehad, maar niet positief of negatief. Hij was vaak stiller dan anderen, omdat hij van mening was dat lichaamstaal belangrijker was dan gesproken woorden.

Seshanki Werd Laat wakker, Telaat. Ze sprintte de badkamer in en klede zich aan, Snel ontbeet ze en rende toen met een Rotvaart door de school heen. Nu maar hopen dat er geen leraren zijn.. Onderweg naar het lokaal, wat ze natuurlijk weereens niet kon vinden, viel ze bijna van de trap af. ze kon zich nognet vastgrijpen. Een kleine grinnik verliet haar mond. Het is ook altijd hetzelfde s'morgens. Ze bleef stil staan in een gang. Welke vleugel was ze ookalweer? Ze keek door een raam naar buiten. Ohja de Linkse! Zacht vloekte ze een paar woorden in het Frans en spurtte door naar de rechtervleugel. ze zocht het lokaal. na een paar keer de verkeerde deur te hebben geopend en zich vervolgens verontschuldigd te hebben, Rende ze verder. Ze zag nogmaar 1 lokaal dus die moest het wel zijn. Ze rende snel naar binnen, waardoor ze een beetje doorschoof toen ze tot stilstand kwam. 'Sorry,Sorry,Sorry Matser Garu!!' Paniek maakte plaats, aangezien ze tevaak telaat kwam in de lessen. 'Echt Heel Heel Heel Heel Erg Sorry!'ze ratelde maar door en zei tevaak in een zin sorry. Slechte Gewoonte? Haar ogen keken het lokaal rond. Ellia, Zack, Cris en Ghirahim. Ja ze had gekeken en de namen uit haar hoofd geleerd, Ze had nogwel wat hersens. Hmm Raar nogiemand? Ze bestudeerde de jongen even maar keek toen met een verontschuldigende blik terug naar Master Garu. Oh Shit, Hier Komt Het Doodsvonnis..