Het duistere bos

Het was al behoorlijk laat, en het was al donker.
Vooral ik het duistere bos, daarom werd het zo genoemd.
Toch scheen de maan helder maar af en toe schoof er een wolk voor.
De maan was het enige licht dat nu nog scheen, geen lamp of kaars of iets anders.
Je kon amper zien waar je liep.
Opeens kraakte er een takje, was er dan toch iemand die zich zo laat nog in het duistere bos durfte te vertonen?
Het was een meneer in een zwarte jas, je kon hem amper zien.
Er verscheen een glimlach op z'n gezicht.
Hij hielt wel van het duistere bos.
De man liep dieper en dieper het bos in alsof hij wilde verdwalen.
Misschien was hij er wel omdat er allemaal roddels over het bos rond gingen.
Een daarvan was dat het bos middernacht opeens veranderde alsof de bomen konden lopen en ergens anders heen gingen om daar te gaan staan.
Het begon koud te worden, de man deed z'n jas wat beter dicht, en keek goed rond.
Er was nog niet echt iets interresants gebeurt. Opeens vloog er een uil langs, waardoor de man toch een beetje schrok en naar achter viel.
,,denk maar niet dat je me liet schrikken!'' Mompelde de man maar je kon in z'n stem horen dat hij toch bang was.
Toen merkte hij pas dat de uil hem niet probeerde weg te jagen maar dat het dier ergens voor vluchte.
Het bleef stil, maar de man vertrouwde die stilte niet, het voelde gewoon niet veilig.
Snel stond de man op en veegde het zand van hem af.
Voorzichtig tuurde hij het duister in. ,,is daar iemand'' mompelde de man.

-Taiga

Iedereen had het op school over dat de bomen in het duistere bos rond middernacht veranderen van plaats, natuurlijk geloofde Taiga dat niet.
het was al behoorlijk donker, en Taiga hielt niet zo van donkere plaatsen. ,,waarom moest ik nier zo nodig heen! Ik met m'n grote mond, had ik maar niets gezegd..'' Mompelde Taiga terwijl ze door een bosje liep. De rest van haar klas vond ook dat ze te veel prate en hadden dus tegen Taiga gezegd als ze de weg terug kon vinden uit het duistere bos dat ze haar geloofde. En Taiga had gezegd dat het gemakkelijk was en dat ze zelfs zonder een lamp of een kaars durfte, en nu liep ze in het duistere bos. Ze kon lastig zien waar ze liep en struikelde soms bijna. Opeens botste ze tegen een boom aan, de uil in de boom schrok en vloog weg. even was het stil en toen hoorde Taiga een stem. ,,denk maar niet dat je me liet schrikken!'' zei de stem. Van de schrik klemde Taiga zich vast aan de boom. Wat zou dat kunnen zijn, Taiga dacht snel naar. Een geest, een vampier, een weerwolf? Taiga haar gezicht werd wit, misschien was het wel een moordenaar!
De stem klonk wel menselijk dus het was geen geest. ,,is daar iemand'' zei de stem, het klonk niet echt als een gemeen persoon.
,,ja, je gaat me toch geen pijn doen he?'' Mompelde taiga angstig en haar stem sloeg bijna over. Het bleef stil.
Snel liep Taiga naar achteren, het was dus geen slim idee om tegen de stem te praten. Taiga trilde van top tot teen en liep verder naar achter.
Opeens botste ze tegen een boom.
Voorzichtig draaide ze om, en keek verbaast naar de boom. Die stond daar eerst toch niet.
Taiga begon nu echt bijna te huilen, ze was in een spookbos bij een moordenaar.

,,ja, je gaat me toch geen pijn doen he?'' zei een vrouwlijke stem.
Gilbert keek even verbaast en deed z'n hoed wat beter op z'n hoofd.
Hij had niet verwacht dat er ook echt iemand ging reageren, maar was het wel echt een persoon?
Gilbert zuchte en liep richting de stem, als het wel iemand is dan moets hij de persoon waarschuwen dat het hier niet zo veilig was.
Maar omdat Gilbert niet echt kon zien waar hij liep en nu ook niet echt oplette struikelde hij over een steen, hij kon nog net voorkomen dat hij viel.
Gilbert zuchte en besloot toch maar weer te reageren.
,,Ik doe je niks, dus schrik niet'' Mompelde Gilbert terwijl hij nu vlak bij de plaats was waar hij een stem vandaan hoorde.
Toen zag hij een meisje, ze was nog best klein en zag er nog jong uit.
Gilbert kon niet geloven dat zo iemand als zij in det duistere bos rond liep.
,,Waarom ben jij hier eigenlijk?'' mompelde Gilbert maar bedacht zich opeens dat hij nog niet eens gezegd had wie hij was.
,,o sorry, ik ben Gilbert Nightray, maar sommige mensen noemen mij ook wel Raven'' Zei Gilbert met een beleefde glimlach.
Gilbert wilde altijd beleefd en netjes overkomen, maar vaak mislukte dat.
,,het spijt me maar mag ik u naam ook weten?'' mompelde Gilbert licht beledigd toen het even stil bleef.
Toen verscheen er weer een glimlach op z'n gezicht.
,,alsjeblieft?'' mompelde hij er beleeft achter.
Gilbert moest denken aan wat hij eerder dacht, hij dacht dat het misschien geen mens was.
Even bloosde hij, hij kon niet geloven dat hij zoiets had gedacht, en het meisje zag er behoorlijk levend uit.

,,Ik doe je niks, dus schrik niet'' zei de stem.
Taiga keek rond maar kon niemand zien. ,,ik wist het, het was een geest'' dacht Taiga in paniek.
Toen zach ze een meneer, hij was bijna helemaal in het zwart gekleed, snel deed Taiga een stap naar achter.
Maar toen ze goed keek was hij eigenlijk niet zo eng.
Taiga zuchte even, en keek naar de man.
,,Waarom ben jij hier eigenlijk?'' ze de man:,,o sorry, ik ben Gilbert Nightray, maar sommige mensen noemen mij ook wel Raven''
Taiga bleef stil, en probeerde naar het gezicht van de man te kijken, maar door het donker leken z'n ogen licht te geven waardoor Taiga de man weer eng begon te vinden.
,,een vampier...'' dacht Taiga.
,,het spijt me maar mag ik u naam ook weten?'' zei Gilbert. ,,alsjeblieft?''
,,ehmm..Mijn naam is Taiga, meneer vampier'' Mompelde Taiga.
Taiga glimlachte en herinnerde zich opeens dat de vampier haar een vraag had gesteld.
,,Ik ben hier voor een weddenschap, als ik de weg terug kan vinden win ik!'' zei Taiga.

,,ehmm..Mijn naam is Taiga, meneer vampier'' Mompelde Taiga.
Gilbert keek verbaast, vampier? Wat dacht die Taiga wel niet!
Taiga glimlachte. ,,Ik ben hier voor een weddenschap, als ik de weg terug kan vinden win ik!'' zei Taiga.
Gilbert zuchte, weer iemand die geloofde in dat rare sprookje. Het was gewoon te raar dat bomen uit zich zelf bewogen, zelfs voor het duistere bos.
,,Waarom ben je dan zo bang, je gelooft toch niet ook in dat sprookje'' mompelde Gilbert, hij zuchte en glimlachte, hij wist dat hij moest uitleggen dat het allemaal verzonnen was, alleen hij wist helaas niet door wie.
,,Taiga, Taiga, Taiga'' mompelde Gilbert hoofdschuddend :,, er bestaan geen bomen die uit zich zelf bewegen, dat is gewoon onlogisch''
Opeens voelde Gilbert wat bij z'n rug, het bleef z'n rug de hele tijd aantikken.
Gilbert bleef door praten maar stotterde soms. ,,het is gewoon een sprookje dat door iemand verzonnen is, er is niets waar jij je druk om moet maken'' Gilbert klonk nu niet meer geloof waardig.
Het getik op z'n rug hielt op en gilbert zuchte opgelucht.
Opeens voelde hij een tak langs z'n wang schuren, en er klonk een lage schelle stem.
Angstig volgde Gilbert de tak met z'n ogen, hij wist dat hij ongelijk had.
Er was echt iets aan de hand in dit bos.
,,je zult hier nooit levend weg komen'' zei de lage schelle stem, het deed pijn aan Gilbert z'n oren.
,,Ja, je heb ons gekwetst, dat doet echt PIJN'' Fluisterde de lage, schelle stem en bij het woord pijn schuurde hij de tak diep op Gilbert z'n wang was, diep door Gilbert z'n huid.
Maar uit angs kon Gilbert niets meer doen.

,,Waarom ben je dan zo bang, je gelooft toch niet ook in dat sprookje'' mompelde Gilbert, hij zuchte en glimlachte.
,,Taiga, Taiga, Taiga'' mompelde Gilbert hoofdschuddend :,, er bestaan geen bomen die uit zich zelf bewegen, dat is gewoon onlogisch''
Opeens zag Taiga dat er een boom achter Gilbert z'n rug stond, stond het daar al langer?
,,het is gewoon een sprookje dat door iemand verzonnen is, er is niets waar jij je druk om moet maken'' Gilbert klonk nu niet meer geloof waardig.
Gilbert zelf leek niet te merken dat de boom telkens op z'n rug tikte, maar toen de tak stopte met z'n rug telkens aan te raken zuchte Gilbert opgelucht.
Opeens ging de tak langs Gilbert wang, en er klonk een lage schelle stem.
Angstig volgde Gilbert de tak met z'n ogen.
Taiga wilde hem helpen maar was te bang, er was echt iets aan de hand in dit bos.
,,je zult hier nooit levend weg komen'' zei de lage schelle stem.
,,Ja, je heb ons gekwetst, dat doet echt PIJN'' Fluisterde de lage, schelle stem en bij het woord pijn schuurde hij de tak diep op Gilbert z'n wang was, diep door Gilbert z'n huid.
Taiga haar mond zakte open, ze moest echt iets doen.
Snel pakte ze Gilbert z'n hand, tranen van angst rolde over haar wangen.
,,kom volg me!'' riep ze en rende weg, het pad was helemaal veranderd takken sloegen haar.
Was ze maar nooit naar dit bos toe gegaan.
Opeens struikelde Taiga ergens over, ze viel het donker in, ze begon te gillen.
Met een plons vielen Taiga en Gilbert in het water, want toen Taiga viel had ze Gilbert mee getrokken.
Ze waren in een soort riviertje gevallen dat wat lager lag dan het duistere bos.
,,leef je nog, vampier'' mompelde Taiga, terwijl ze water uit haar mond hoeste.

Taiga kwam opeens in actie, snel Pakte ze Gilbert z'n hand en begon te rennen.
,,kom volg me!'' riep Taiga, samen rende ze weg.
De takken van de bomen sloegen tegen Taiga aan, soms ook tegen Gilbert maar Taiga hielt de meeste takken tegen.
Opeens viel Taiga, omdat ze Gilbert vast bleef houden viel hij mee.
Taiga gilde, maar Gilbert was nog steeds in de war dus bleef hij stil, toen belande ze in het water.
Even ging gilbert kopje onder maar toen hij het koude water voelde kwam hij weer in de realitijd, Gilbert hapte naar adem.
,,leef je nog, vampier'' mompelde Taiga terwijl ze water uit haar mond hoeste.
,,Ja, en jij?'' Dat was het enige wat Gilbert kon zeggen, hij was te moe van het rennen om nog meer te kunnen zeggen.
Langzaam trok hij Taiga mee naar de zijkant van de rivier, nu Gilbert uit het water ging was het ineens een stuk kouder.
Gilbert z'n handen trilde maar dat kwam niet alleen van de kou, maar ook van de angst voor dat wat eerst een naar sprookje was opeens echt was.
,,Taiga, wat is er nu gebeurt'' het was allemaal niet meer Duidelijk voor Gilbert.
Angstig voelde hij z'n wang er zat een diepe wond in, het deed vreselijk pijn.
Hij had het dus niet verbeeld, het sprookje van de school was een nachtmerrie, een nachtmerrie waar je niet zomaar wakker van werd.
Het zou maar door gaan en maar door gaan tot je eindelijk veilig was, misschien ging je wel dood.
Het was een nachtmerrie zonder dat je sliep.
Hij kon de takken horen bewegen, normaal zou hij hier niet zo bij naar denken maar nu voelde hij doodsangst.
Wat was er toch aan de hand in dit bos?
Toen Gilbert z'n hoed wilde pakken merkte hij dat die verdwenen was, hij had het waarschijnlijk tijdens het rennen laten vallen.

,,Ja, en jij?'' Vroeg Gilbert terug, hij leek uitgeput van het rennen.
Even verscheen er een glimlach op Taiga haar gezicht maar ze wist dat dit niet de tijd was om grapjes te maken.
Gilbert hielp Taiga uit het water, en het was even stil.
Taiga had Gilbert z'n hand nog steeds vast en voelde dat hij trilde, hij had het koud.
Gilbert was niet de enige die het koud had, Taiga trilde ook van de kou.
,,Taiga, wat is er nu gebeurt'' mompelde Gilbert, hij leek in de war.
Taiga haar glimlach maakte plaats voor een serieuse blik.
Taiga keek het bos in, ze waren nu helemaal aan de andere kant van het bos.
,,Ik weet het ook niet zeker, maar wat ik wel weet is dat we hier niet nog langer moeten blijven'' mompelde Taiga, haar stem klonk nu zelfs serieus.
Taiga keek rond, om te zien of ze nog wel veilig waren, maar alle bomen in de buurt van Taiga en Gilbert bewogen alleen maar toen de wind langs de takken ging.
En zelfs dat zag er nu griezelig uit.
Taiga duwde haar gezicht in de rug van Gilbert, ze durfde gewoon niet meer te kijken.
,,zeg vampier..Denk je dat we hier levend weg komen..?'' Fluisterde Taiga, ze wist niet meer wat ze moest doen, lachen of huilen.
Er verscheen een kleine glimlach op Taiga haar gezicht, natuurlijk koos ze er voor om te lachen, maar ze kon er niets aan doen, ze moest gewoon even huilen.
Taiga dacht dat gilbert zich om wilde draaien.
,,niet doen Vampier..Ik wil niet dat je me zo ziet'' Fluisterde taiga.
Haar schouders schokte, en ze huilde zachtjes. In de verte hoorde ze enge stemmetjes fluisteren.
,,daar zijn ze'''fluisterde een stem.
toen klonken er een paar stemmen die zo zacht waren dat je ze niet kon verstaan. ,,Grijp ze, vermoord ze,..'' Fluisterde een andere stem.
Taiga probeerde zo stil mogelijk te zijn maar ze kon gewoon niet stoppen met huilen.

Taiga haar glimlach maakte plaats voor een serieuse blik, en Taiga keek het bos in.
,,Ik weet het ook niet zeker, maar wat ik wel weet is dat we hier niet nog langer moeten blijven'' mompelde Taiga, haar stem klonk nu zelfs serieus.
Opeens duwde Taiga haar gezicht in de rug van Gilbert. Gilbert besloot er niet op te reageren. Gilbert wist dat Taiga bang was.
,,zeg vampier..Denk je dat we hier levend weg komen..?'' Fluisterde Taiga.
,,Doe niet zo raar, natuurlijk gaat het ons lukken'' Zei Gilbert, z'n stem sloeg over maar was niet van plan om te huilen, hij moest dapper lijken. Misschien voelde Taiga zich dan ook wel veilig.
Gilbert keek even gespannen rond om te kijken of ze nog veilig waren, waarschijnlijk dacht Taiga dat hij zich om wilde draaien.
,,niet doen Vampier..Ik wil niet dat je me zo ziet'' Fluisterde taiga.
Gilbert merkte dat Taiga zachtjes huilde dat kon hij voelen omdat haar schouders schokte, en hijk kon haar zachtjes horen huilen. In de verte hoorde hij enge stemmetjes fluisteren.
,,daar zijn ze'' fluisterde een stem.
toen klonken er een paar stemmen die zo zacht waren dat je ze niet kon verstaan. ,,Grijp ze, vermoord ze,..'' Fluisterde een andere stem.
Gilbert merkte dat Taiga probeerde te stoppen met huilen maar dat haar poging mislukte.
Gilbert zuchte en draaide zich toch om, Hij keek naar het kleine meisje dat stond te huilen, waardoor hij zelf ook het gevoel kreeg om te gaan huilen.
Voorzichtig aaide Hij taiga door haar haren en probeerde te glimlachen.
,,We komen hier weg, vertrouw me..'' zei Gilbert en keek Taiga recht in haar ogen. Hij wilde dat ze hem ging vertrouwen. ,,Oke? Dan gaan we'' zei Gilbert, en nu was het zijn beurt om Taiga haar hand vast te pakken. ,,Als we toch in gevaar komen, sta je er in ieder geval niet alleen voor Taiga'' Zei Gilbert. Hij keek met een boze blik naar het duistere bos. ,,Pas maar op hier komen we!'' zei Gilbert, en begon te lopen.

Gilbert draaide zich om, eigenlijk wilde Taiga dat niet maar liet het toe.
Taiga keek naar Gilbert, ze schaamde zich en wilde niet dat hij haar zag huilen.
Gilbert aaide voorzichtig door Taiga haar haren.
Taiga deed haar ogen dicht maar glimlachte.
,,We komen hier weg, vertrouw me..'' Zei Gilbert en keek Taiga recht in haar ogen.
Taiga wilde Gilbert graag vertrouwen en knikte dus.
,,Oke? Dan gaan we'' zei Gilbert en pakte Taiga haar hand vast.
Taiga knikte. ,,Als we toch in gevaar komen, sta je er in ieder geval niet alleen voor Taiga'' mompelde Gilbert.
Taiga glimlachte en bloosde.
Gilbert zag het niet want hij keek naar het duistere bos.
,,Pas maar op hier komen we! zei Gilbert en begon te lopen.
Taiga volgde hem en keek naar hoe Gilbert haar hand vast hielt, en keek toen naar de weg waar ze heen liepen.
Toch voelde Taiga zich niet helemaal veilig, ze waren natuurlijk nog niet langer nog niet terug.
Ze waren nog ver van starschine academy. ,,Vampier, je zei toch dat ik je moest vertrouwen? Ik vertrouw je!'' zei Taiga en glimlachte.
Het bleef een lange tijd stil maar dat was omdat ze bang waren dat de bomen van het duistere bos tot leven kwamen.
,,Hoe lang moeten we nog lopen'' Taiga zei dat niet omdat ze lui was maar omdat ze bang was en omdat ze nog niet dood wilde.

,,Vampier, je zei toch dat ik je moest vertrouwen? Ik vertrouw je!'' zei Taiga.
Gilbert liep door maar glimlachte, ze zouden nog heel wat moeten doorstaan maar ze zouden het overleven daar was Gilbert zeker van.
Ze liepen over een niet meer duidelijk weggetje van open gras tussen de bomen.
Soms duwde Gilbert een tak op zij, de bomen die ze tot nu toe nou nog tegen waren gekomen bewogen niet meer.
Gilbert bukte wat om onder een lage tak te lopen, en keek even achterom maar zag dat Taiga er met haar lengte makkelijk onder door kon lopen.
Toen keek Gilbert weer naar voren, hij kon eigenlijk niets anders zien dan bomen. ,,Hoe lang moeten we nog lopen'' zei Taiga.

Gilbert stopte met lopen, hij had niet meer opgelet wat Taiga zei want hij hoorde iets, het was vlak bij. Opeens bewoog de boom naast hem, nu niet meer zo traag als eerst maar het leek sneller te zijn.
Gilbert tilde Taiga op en wilde weg rennen, maar de boom greep hem bij z'n middel met een van z'n takken en trok Gilbert terug.
De tak schuurde langs Gilbert z'n buik maar dat merkte hij niet, hij was te druk bezig om los te komen. Maar liet Taiga eerst los.
Gilbert greep met z'n handen naar de boomtak, maar het was sterker dan hij dacht.
Gilbert begon nu licht in paniek te raken want de boomtak kneep hem nu zowat fijn. Nog even en hij zou niet meer normaal kunnen ademen want de boomtak was nu tot aan z'n hals helemaal om hem heen gedraaid. Gilbert wist dat het eigenlijk een verkeerd moment was maar hij moest gewoon even denken aan een python het is een wurgslang en hij wikkelt zich om z’n prooi en trekt bij iedere uitademing van het prooidier z’n lichaam iets strakker aan totdat de prooi niet meer kán ademen.
Gilbert vond de tak nu verdacht veel op zo'n python leek, maar Gilbert kwam weer tot de werkelijkheid en probeerde de de tak weer los te maken.
Nu kwam Gilbert los en rende snel naar Taiga en trok haar mee. ,,Kom mee, snel!'' Riep Gilbert, en rende behoorlijk hard.

Opeens stopte Gilbert met rennen, hij leek iets te horen. Taiga keek gespannen rond, wat hoorde Gilbert wat zij niet hoorde?
Voor dat Taiga het door had bewoog de boom vlak naast Gilbert. Taiga was verlamd van angst, waardoor Gilbert haar optilde en weg wilde rennen, maar de boom had Gilbert al te pakken, en probeerde hem terug te trekken.
Taiga gilde het uit van de angst. Gilbert liet Taiga los zodat hij zichzelf kon los maken.
De tak kwam steeds strakker om hem heen, Taiga wilde helpen maar wist niet hoe, ze keek er alleen maar een beetje hulpeloos na.
Taiga zag dat Gilbert licht in paniek raakte, toen lukte het Gilbert om zich los te maken uit de tak en begon te rennen. Toen hij langs Taiga rende pakte hij haar pols en trok haar mee. ,,Kom mee, snel!'' Riep Gilbert
Taiga merkte dat Gilbert heel snel rende want ze kon hem amper bijhouden. Soms leek het even alsof ze vloog want Gilbert rende zo snel dat ze haar voeten niet meer op de grond kon houden, ze werd gewoon mee getrokken. Op een of andere manier vond Taiga het niet eens zo heel erg. Ze zou zelf niet zo hard kunnen rennen zodat de boom haar niet meer kon pakken, dus was ze blij dat Gilbert er was. ,,Ehhmm Vampier? Ik denk dat we nu wel veilig zijn'' Zei Taiga en zette haar voeten op de grond en stopte met lopen, zodat Gilbert ook wel zou moeten stoppen met lopen. ,,Gaat het met je?'' Vraagt Taiga dan Bezorgd, want De boom leek hem behoorlijk pijn te hebben gedaan, en Gilbert had moeten rennen voor z'n leven. Taiga zou er niet raar van op kijken dat Gilbert eigenlijk moe was, zelf was ze het eigenlijk ook, maar dat kwam omdat het zo laat was en ze zoveel had moeten rennen. Taiga keek rond of ze nu veilig waren en keek toen naar Gilbert. ,,Vampier, ik wil anders wel even op de uitkijk staan, dan kun je even uitrusten?'' zei Taiga en keek bezorgd naar Gilbert. Hij had al zo veel voor haar gedaan, nu wilde zij even iets voor hem betekenen. Taiga glimlachte. ,,Toe maar, ik ben toch nog klaar wakker, en we komen echt niet weg als je halverwege in slaap valt, Dan zijn we er geweest'' Zei Taiga en maakte wilde handgebaren. Ze deed vaak druk als ze zich ongemakkelijk voelde, ze probeerde de situatie wat vrolijker te maken. Ze wist dat het weinig hielp maar ze wilde in ieder geval zichzelf rustig houden, ze wilde niet weer huilen ook al voelde ze de tranen al achter haar ogen prikken. ,,Toe maar vampier, ik denk dat het nu wel even beter is als je gaat slapen'' Taiga had nu echt het gevoel dat ze ging huilen en wilde niet weer dat Gilbert haar zag huilen, en als ze ging huilen moest niemand het zien.

,,Ehhmm Vampier? Ik denk dat we nu wel veilig zijn'' Zei Taiga en zette haar voeten op de grond en stopte met lopen, zodat Gilbert ook wel zou moeten stoppen met lopen. Gilbert besloot dus maar te stoppen met lopen. ,,Gaat het met je?'' zei Taiga bezorgd. Gilbert keek naar de wond op z'n buik dat veroorzaakt was door de schuurdende takken van de boom, maar knikte toch want dit was echt niets vergeleken bij wat er allemaal was gebeurt, en misschien was het ook wel helemaal niets vergeleken wat nu nog moest komen. Het was misschien rustig maar ze waren nog niet veilig, want ze waren nog niet eens in het midden van het bos, ze moesten nog vreselijk veel lopen. ,,Vampier, ik wil anders wel even op de uitkijk staan, dan kun je even uitrusten?'' zei Taiga en keek bezorgd naar Gilbert. Gilbert glimlachte, ze noemde hem nog steeds vampier. Taiga glimlachte. ,,Toe maar, ik ben toch nog klaar wakker, en we komen echt niet weg als je halverwege in slaap valt, Dan zijn we er geweest'' Zei Taiga en maakte wilde handgebaren. Gilbert keek naar het meisje, hij keek met medelijde in z'n ogen, hij wist wel beter. Gilbert wist dat achter de vrolijke glimlach tranen brande. ,,Toe maar vampier, ik denk dat het nu wel even beter is als je gaat slapen'' zei Taiga. Gilbert pakte de schouders van Taiga en keek haar diep in haar ogen, Gilbert z'n blik werd streng, toen schudde hij z'n hoofd zonder de blik van Taiga los te laten. ,,Het spijt me maar dat kan ik niet doen, en alsjeblieft lieg niet tegen me, ik weet dat je eigenlijk verdriet hebt. Ik heb je wel door hoor, het is niet erg'' zei Gilbert, z'n blik in z'n ogen veranderde weer, zelf voelde hij de tranen ook achter z'n ogen branden. Natuurlijk kon hij dat niet laten zien, dat maakte de situatie alleen maar erger. Alleen het zien al dat Taiga tegen haar angst en verdriet vocht maakte het lastiger niet te huilen. Gilbert beet op z'n lip. ,,Je mag huilen'' Fluisterde Gilbert in Taiga haar oor, terwijl z'n stem bijna oversloeg. Kort verscheen er een glimlach op z'n gezicht. ,,Je bent niet de enige die even behoefte heeft om te huilen'' Fluisterde Gilbert nog zachter en bloosde even. Natuurlijk schaamde Gilbert zich om in het gezelschap van een dame te gaan janken. Maar Gilbert had het gevoel dat het gewoon even moest.

Gilbert pakte de schouders van Taiga en keek haar diep in haar ogen, Gilbert z'n blik werd streng, toen schudde hij z'n hoofd zonder de blik van Taiga los te laten. Taiga keek met grote ogen terug naar Gilbert. ,,Het spijt me maar dat kan ik niet doen, en alsjeblieft lieg niet tegen me, ik weet dat je eigenlijk verdriet hebt. Ik heb je wel door hoor, het is niet erg'' zei Gilbert, en keek verdrietig. Toen knikte Taiga, ze kon geen woord meer zeggen of ze barste in huilen uit.
Taiga keek naar Gilbert, en ze zag dat Gilbert op z'n lip beet.
,,Je mag huilen'' Fluisterde Gilbert in Taiga haar oor, terwijl z'n stem bijna oversloeg.
Langzaam gleed er een traan over Taiga haar wang.
,,Je bent niet de enige die even behoefte heeft om te huilen'' Fluisterde Gilbert nog zachter en bloosde even. Taiga begon keihard te huilen, zo hard dat ze het waarschijnlijk bijna konden horen in starshine academy.
Tranen rolden over Taiga haar wangen, ze was bang en verdrietig.
Nu voelde het veiliger, nu Gilbert vlakbij haar was voelde Taiga zich een stuk warmer. Voorzichtig knikte ze uiteindelijk haar hoofd. ,,Het gaat al weer'' Mompelde Taiga snotterend, en veegde haar tranen weg en glimlachte een beetje. ,,Bedankt vampier'' Zei Taiga al weer wat vrolijker, ze voelde zich nu veilig. Gilbert had haar een veilig gevoel gegeven. Kort glimlachte Taiga weer.

Taiga begon behoorlijk hard te huilen. Gilbert Glimlachte een beetje en aaide voorzichtig door het haar van Taiga.
Tranen rolden over Taiga haar wangen, ze was bang en verdrietig. Gilbert snapte waarom Taiga huilde, het was een enge en lange nacht.
Toch leek Taiga een beetje te kalmeren, en knikte voorzichtig met haar hoofd. ,,Het gaat al weer'' Mompelde Taiga snotterend, en veegde haar tranen weg en glimlachte een beetje. ,,Bedankt vampier'' .
Gilbert glimlachte ongemakkelijk, het was nu wel rustig maar Taiga dacht nog steeds dat hij een vampier was. Gilbert was gewoon een mens dus hij kuchte even en wilde uitleggen dat hij ook gewoon een mens was maar glimlachte toen en deed maar alsof hij niet merkte dat ze hem vampier noemde. Gilbert vond het eigenlijk niet zo heel erg. Het was rustig geworden, en het begon heel langsaam wat lichter te worden, nu konden ze gemakkelijker dingen zien en het bos was gelijk minder eng. Maar het was nog niet zo licht dat Gilbert zich helemaal veilig voelde. Even ging Gilbert een beetje ontspannen met z'n hand door z'n haar en keek naar de zon die nog behoorlijk laag stond. ,,Taiga, ik denk dat we veilig zijn nu'' mompelde Gilbert en ging even zitten op de grond, hij merkte nu pas dat hij zich moe voelde het was eigenlijk niet zo raar want ze liepen bijna de hele nacht rond in het duistere bos en ze hadden geen oog dicht kunnen doen, want ze konden elk moment aangevallen worden. Nu kon Gilbert duidelijk voelen dat het steeds veiliger werd. Even gaapte Gilbert en strekte z'n armen. ,,Wat een lange nacht he?'' mompelde Gilbert terwijl hij even in z'n ogen wreef.

PROFILE MAGICIAN

» ~Les 1: Introductie/Wat is Duistere magie?~
» Duistere magie || Lesboek
» Duistere magie || Aanmeldtopic
» Les verweer tegen duistere magie.

Het duistere bos

Het duistere bos

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen