Met een gaap kwam ze recht en strekte ze zich uit. Eigenlijk wou ze nog blijven liggen, zich gewoon omdraaien en weer in slaap vallen, dat was namelijk het fijnste. Ze had meestal droomloze slapen, dus dat was haar rustmoment. Toch wist ze dat ze best niet kon blijven liggen, ze had nu eenmaal haar lessen en daar kon ze niet onderuit. Met een zucht sloeg ze haar benen over de rand van haar bed en kwam ze recht. Of de les van vandaag veel nut zou hebben wist ze niet, vuur en water ging namelijk niet zo goed samen, maar dat zou ze dan wel zien. Even bleef ze voor haar kast staan, in haar hoofd kledingstukken combinerend om te kijken wat het beste paste. Uiteindelijk koos ze voor een broek in een legergroene kleur, en een wit kanten shirtje met daar natuurlijk een wit topje onder. Ze deed haar haar, make-up en trok snel haar zwarte sneakers en een jeansvestje aan voordat ze vetrok om zich naar het lokaal te haasten. Ze moest echt wat vroeger op gaan staan als ze alles op haar gemak zou willen doen. Nu moest ze alles in sneltrein tempo doen, iets wat nooit echt haar ding geweest was. Ze vloekte zachtjes toen ze zich bedacht dat ze niet eens wist waar het lokaal lag. Ze vertraagde een beetje, aangezien ze de hele tijd had zitten snelwandelen, en besloot het rustig aan te doen. Als ze dan toch niet wist waar het lokaal was zou zich haasten haar niet gaan helpen.

Ze bleek dichter in de buurt te zijn dan verwacht en tot haar verbazing was ze zelfs op tijd. Ze had verwacht dat ze te laat de les binnen zou komen en iedereen al bezig zou zijn, maar er waren nog maar een paar mensen. Toen ze het lokaal binnen stapte begroette ze de man met een glimlach en een knikje, om daarna pas te praten. “Hallo Master,” begroette ze hem, ondanks dat ze niet de perfecte leerling was, bleef ze toch beleefd en behandelde ze leerkrachten met respect. “ik ben Ashley, vuur magiër.” Maakte ze haar zin af waarna ze doorliep. Ze besloot plaats te nemen op de bank achter twee meisjes, de een had bruin haar en zag er wel vriendelijk uit. De ander had roze haar leek heel.. actief? Ze wist niet precies hoe ze het moest beschrijven. Het irriteerde echter niet, nou ja, nog niet. Je had van die mensen die echt irritant waren, maar op het eerste gezicht leken beide meisjes gewoon aardig. Toch besloot ze om zich niet vanzelf in het gesprek te mengen. Ze wou hun niet meteen storen en het irritante persoon zijn, nee, als iemand besloot met haar te praten zou ze dat helemaal niet erg vinden. Maar aangezien ze hier nieuw was en nog niemand kende bleef ze nog een beetje toekijken.

<sub>Master Mihalj keek de klas eens rond en kreeg een glimlach. Al waren er een aantal kinderen erg laat, hij zei er niets over. Ze moesten zelf weten of ze goede cijfers zouden willen of niet. Rustig keek hij eens om zich heen en ging tegen zijn bureau staan.
Als hij het goed had gezien, lukte het iedereen wel een beetje. “Als ik het goed zie, dames en heren, lukt het velen. Daarom wil ik het voor iedereen een stapje verder aanpakken.” Van uit zijn hand kwam een water straal, die veranderde -met een klein beetje concentratie – in een wolf. “Als je nu je ogen sluit, en je concentreert op een angst waar je je tegen wilt verzetten, dan zal jouw beschermingsdier ontstaan.”
Rustig keek hij de leerlingen eens aan. “Het duurt de eerste keer altijd langer, dan het dier dat ik kan laten ontstaan. Mocht je nog problemen hebben met het water uit je hand te laten ontstaan, dan kan je altijd bij me komen.”

Rustig keek hij nog eens om zich heen en ging daarna even wat toetsen nemen, die hij had voorbereid aan het einde van dit les deel. Als zij konden vertellen wat ze hadden gedaan en wat hun mening was die goed onderbouwd kon worden met argumenten, dan hadden ze goede cijfers.
De leraar dacht terug aan zijn eerste keer. De eerste keer dat hij een patronus op riep. Met een glimlach opende hij weer zijn ogen die hij dicht gedaan had.
Hij ging bij een aantal leerlingen kijken en bekeek of hun houding en bewegingen goed waren en of ze het voor elkaar konden krijgen om hun angst te laten overwinnen met een patronus.
Maar blijkbaar kon hij het beter in het algemeen zeggen. “Lukt het iedereen of heeft er iemand hulp nodig?” Hij keek eens om zich heen, maar kon niet meteen alles zien.

[OOC: Sorry voor de flut post, maar dit kan ik er nog voor mijn operatie plaatsen.]</sub>