De zwarte hakken die ze droeg, had ze amper aan gehad sinds ze ze had. Ze had ze ooit van Sam gekregen. Hij had gezegd dat hij ze toevallig tegen was gekomen en genoeg geld had gehad. Vanaf het moment dat hij die woorden had gesproken en haar met die bekende blik aan had gekeken, had ze geweten dat hij ze hoe dan ook gestolen had. Weigeren kon ze echter niet. Sam had nooit goed om kunnen gaan met afwijzingen en ze hield hem graag te vriend.
De rok die ze droeg, was ook zwart, met een witte rand en om het grootste gedeelte van de kou tegen te houden, droeg ze er een panty onder. Daar bovenop droeg ze de zwarte colbert, die ze steeds vaker droeg. Er was geen jas te bekennen die de snijdende kou buiten hield. Ze kon ontzettend slecht tegen kou, maar ze was te koppig om een jas te dragen.
Haar haren had ze los hangen. De voorste plukken langer dan de rest. Bovendien waren de voorste plukken een stuk erger gekruld dan de rest van haar haren. Ze had een dusdanige slag in haar haren, dat het bijna in de buurt kwam van krullen, maar door de kleine vlechtjes die ze altijd droeg, hadden de lange voorste plukjes, nog meer krul. Haar ogen waren omlijnd met een zwarte lijn, die haar rode ogen nog duidelijker lieten zien.
Haar hakken klikte op de grond terwijl ze langzaam stopte met lopen. De shuttle die langzaam landde trok haar aandacht. Ze kwam hier liever niet, het deed haar teveel denken aan de dag dat ze haar spullen had gepakt. Niet omdat haar ouders haar op een goede school wilden hebben, maar omdat Wendy dat had gewild. De oppas die nog op haar had gelet toen ze er al veel te oud voor was, had zich meer aangetrokken van haar toekomst, dan haar eigen ouders. Zelfs toen ze haar ouders nog gedag had willen zeggen, hadden ze haar aangekeken en hun hoofd geschud. Haar moeder was de kamer uitgelopen en had haar niet eens een blik meer geworpen of een simpel gedag gezegd. Haar vader was naar haar toegelopen en had haar emotieloos aangekeken, waarna hij zijn hand op haar hoofd had gelegd en langs haar heen was gelopen om daarna net te doen of hij geen dochter had.
Ze had haar ouders geen enkele brief meer gestuurd, niks meer van zich laten horen. Ze had gewild dat ze die mensen uit haar hele leven kon verbannen, gewoon kon vergeten hoe ze ooit was geweest.
Haar rode ogen schoten naar haar ooghoeken toen ze de kleine nageltjes van de Tasmaanse duivel dichterbij hoorde komen. Ze had het dier in haar kamer gelaten, maar Terra was haar overduidelijk gevolgd. Hoe het dier de deur open had gekregen, was een raadsel. Tári draaide zich half om en keek met opgetrokken wenkbrauwen naar het diertje.
‘Je zou in de kamer blijven.’ Haar stem klonk zacht en kalm, maar haar ogen stonden waarschuwend. Terra gromde kort en negeerde de opmerking van haar bazin daarna. Op ongeveer een meter afstand bleef het beest staan. Verstandig. Terra wist precies wanneer ze in de buurt van haar bazin kon komen en wanneer niet. Tári zuchtte even en draaide zich weer om naar de shuttle, die ondertussen al op de grond was geland. Het was vreemd dat ze hier nu stond. Het was vreemd dat ze ineens op de plek stond waar ze het liefst nooit meer terug kwam.
Een jongen die uit de shuttle stapte trok haar volledige aandacht. Ze grijnsde even toen in beweging kwam. Hoe dichter ze bij de jongen kwam hoe meer het haar opviel dat de jongen er nogal zenuwachtig bij stond. De grijns rond haar lippen werd groter en ze wist dat er een twinkeling in haar ogen te zien was.
Toen ze vlak bij de jongen was, deed ze haar mond al open. Ze moest haar stem verheffen om ervoor te zorgen dat de jongen haar kon horen. ‘Waar maak je je druk om? Niemand bijt hier.’ De Tasmaanse duivel gromde kort en Tári voegde er zacht aan toe: ‘Meestal.’ Ze knikte kort met haar hoofd en keek naar de jongen. Het viel haar op dat hij wat wit weg getrokken was en de grijns kwam weer terug op haar gezicht.

Ondanks dat ze hier niet graag kwam, vond ze deze onverwachte ontmoeting meer dan gewoon leuk. Natuurlijk genoot ze ervan. De jongen was werkelijk de perfecte persoon om haar dag op te vrolijken. Ze was al vrolijk zat, maar deze jongen was dé manier om de dag perfect te maken.
Zelf de geruststelling die ze had geuit, leek niet genoeg te zijn. Hij bleef haar en Terra aanstaren. Tári wachtte geduldig af, had meer plezier in de reactie van de jongen dan ze toe wilde geven. Ze wilde eigenlijk zelden toegeven hoe leuk ze bepaalde dingen vond. Alleen bij mensen die ze echt mocht, deed ze dat.
De jongen deed een pas achteruit en de grijns die haar lippen al sierde, werd enkel breder. "Nou ja, dat beestje van je ziet er niet bepaald vriendelijk uit.." Tári trok haar wenkbrauwen op en keek kort naar Terra, die nog steeds haar afstand hield, wetend dat haar bazin nog steeds niet was vergeten dat ze niet had geluisterd. Ze wende haar blik weer aar de jongen en klakte met haar tong. Ze schudde haar hoofd en haar grijns verdween langzaam. ‘Dat is niet erg netjes van je.’ Het plezier klonk weldegelijk door in haar stem, maar leek niet bij haar houding te passen. Niks – niet haar ogen, geen glimlach of grijns – liet merken hoeveel plezier ze hierheen had. Nu al. ‘Je zou niemand moeten beoordelen op diens uiterlijk. Niet als je manieren hebt, althans.’ Haar ogen gleden over de jongen heen en ze knikte even. ‘Hm, je ziet er niet uit als iemand die snel conclusies trekt. Blijkbaar heb ik het mis.’ Terra gromde kort, maar speels. Tári wierp het dier een veel betekende blik en de Tasmaanse duivel hield meteen haar mond. Terra ging op haar achterpoten staan, wat ze verdomde lang vol hield als ze gewoon op de grond stond, maar wat ze nog geen minuut vol hield op de schouders van haar bazin. Het had het dier uren, weken, maanden gekost om het überhaupt te kunnen.
De jongen zuchtte voordat hij zei: "I-ik ben Boaz.. " Tári sloot haar ogen even en boog haar hoofd naar voren, zodat haar haren zo vielen dat de grijns niet te zien was. ‘Hm..’ Ze zette haar hoofd weer recht. ‘Stotter je vaker?’ Je kon het niet echt stotteren noemen, het was eerder hakkelen geweest, maar de vraag had zo leuk geklonken in haar hoofd, dat ze er wel een vraag van had moeten maken.
Ze boog haar hoofd nog eens, maar ditmaal in een soort kleine buiging. ‘Tári. Mijn naam is Tári.’ Ze maakte een gebaar naar het dier, waarbij ze Terra met een waarschuwende blik aankeek. ‘En dit is Terra.’ Terra gromde kort en ging weer op vier poten staan. Het dier lette niet op haar bazin en liep naar de jonge toe. Tári liet het toe, maar zou  het dier een halt toe roepen als de jongen er te heftig op reageerde. Om te beginnen was hij duidelijk nieuw en wilde ze de jongen nog wel eens vaker tegen komen om hem te irriteren, wat niet zou gebeuren als Terra iets stoms zou doen. Ten tweede wilde zij ook geen ruzie met het dier en als Terra iets stoms zou doen, zou ook dat gebeuren.

"Nou ja, zeg nou zelf, als je zo naar hem..haar.. kijkt moet je toegeven dat ze er niet bepaald vriendelijk uit ziet, precies zoals ik het zeg he, eruit ziet." Was de reactie die ze van de jongen kreeg toen ze hem erop wees dat het niet netjes van hem was wat hij deed. Tári keek kort naar Terra. Eigenlijk zou ze de jongen gelijk moeten geven, toe moeten geven dat het dier er niet echt uitzag als een lief beest, maar op het moment dat ze naar het dier keek, zag ze een jonge Tasmaanse duivel in een kooitje zitten, doodsbang voor elk geluidje, elk licht dat het dier naderde. Nee, ze kreeg het niet voor elkaar het dier als onvriendelijk te beschouwen. Ze keek weer naar de jongen. ‘Dus, als iets of iemand er niet vriendelijk uit ziet, zeg je dat doodleuk, ongeacht wat je aanricht?’ Te trok haar wenkbrauwen op, maar de grijns was niet van haar gezicht af te krijgen.
"Ik stotterde niet." De opmerking over zijn gestotter, was onvermijdelijk geweest. In haar gezicht was een korte verandering te zien. Het duurde maar een fractie van een seconde, waarin haar ogen iets groter werden en ze de jongen even verbaasd aankeek, maar daarna nam haar gezicht de gebruikelijke positie weer aan. Dus hij had nog enige reactie buiten het stotteren. Hij kon dus toch terug bijten. Haar grijns werd breder, geweldig. ‘O jawel. Je zou jezelf eens beter moeten leren kennen. Je stotterde wel degelijk.’ Toen de jongen zijn naam had gegeven, had ze weinig keus dan de hare terug te geven. Die van Terra kreeg Boaz er gewoon bij.
De jongen leek er niet heel blij mee te zijn dat Terra op hem af kwam. Tári kon het dier geen ongelijk geven. Het was koppig genoeg geweest om niet naar haar te luisteren, waarom zou ze dan niet naar de jongen toe lopen? Hij had haar beledigd en het dier was gewoon nieuwsgierig. Ja, ze zou het dier terug roepen als Terra of de jongen iets onverwachts deden of de jongen zich er echt ongemakkelijk bij zou voelen. De blik van Boaz was wat angstig toen hij naar Terra keek. "Ik ben allergisch voor praktisch ieder beest met haar, dus zou je haar alstjeblieft uit mijn buurt willen houden? Ik heb geen zin om nu al op de ziekenboeg te belanden." Tári hield haar hoofd iets scheef en klakte kort met haar tong. Terra bleef stil staan en keek haar bazin aan. Tári knikte kort en het dier kwam met enige teleurstelling weer naar haar bazin lopen. Tári hurkte neer en tilde het dier op. Ze was niet van plan om de nagels van het dier haar panty te laten ruïneren. Ze zette het dier op haar schouder en stond toen weer op. Ze wisselde van been en keek de jongen aan. ‘Beter?’ Ze keek even naar de Tasmaanse duivel. ‘Maar is het niet terecht als je je excuses aanbied? Je bent immers niet erg.. Beleefd? Geweest.’
De jongen leek even tot zichzelf te moeten komen, voor hij zijn ogen opende en haar met een glimlach aan keek. "Zoals je misschien al in de gaten had ben ik nieuw, enig idee waar ik heen moet? Moet ik me ergens melden of...?" Ze sloot haar ogen en knikte. ‘Dus, als ik het goed begrijp, vraag je me waar je heen moet?’ Ze tuitte haar lippen en schudde haar hoofd. ‘En leg me eens uit waarom ik je dat zou vertellen?’ De jongen had het niet best met haar getroffen..

Beetje laat.. Hoop dat je er wat mee kan